Από την πρώτη κιόλας επίσκεψη στο ιατρείο του γίναμε φίλοι, αφού μας ένωσε η αγάπη για το τραγούδι, τους πρωταγωνιστές αλλά και τους εργάτες του. Κάποια στιγμή μου είπε: «Αύριο θα σε πάω στον Ζαμπέτα, θα χαρεί πολύ ο δάσκαλος να δει ένα νέο και καταρτισμένο παιδί, να ασχολείται με τον ίδιο και το έργο του».
Με τον «δάσκαλο» ήμασταν γείτονες αλλά δεν είχα τολμήσει να χτυπήσω το κουδούνι της πόρτας, παρ’ όλο που αρθρογραφούσα στην τοπική εφημερίδα του Χαϊδαρίου. Έτσι ο γιατρός μου «χάρισε» ένα από τα πολύτιμα και ξεχωριστά δώρα της ζωής μου.
Η σχέση μας εδώ και δεκαετίες παραμένει φιλική και «μουσική», αφού ο ίδιος παράλληλα με την επιστήμη του, μυήθηκε και στα μυστικά του μπουζουκιού από μύστες ιερούς όπως τον Γιώργο Ζαμπέτα στην αρχή και τον Χρήστο Νικολόπουλο στη συνέχεια. Ο Νίκος Καστανιάς έκατσε δίπλα τους στο πάλκο, πήρε μέρος στους δίσκους τους, εξακολουθώντας να συντροφεύει τον δεύτερο, ενώ οι διακριτικές αυτόνομες παραστάσεις του συνάντησαν θερμή υποδοχή, αποσπώντας εξαιρετικά σχόλια και κριτικές.
Ο λόγος στον ίδιο: «Το 1988 στο ΙΚΑ του Αιγάλεω όπου εργάζομαι, με επισκέφτηκε η σύζυγος του Γιώργου Ζαμπέτα, Ρούλα. Μου ζήτησε ως πνευμονολόγος, να πάω στο σπίτι τους και να εξετάσω το Ζαμπέτα. Πήγα και στη κουβέντα του είπα ότι σκαλίζω ένα μπουζουκάκι. Πριν φύγω, χαιρετώντας τον, μου είπε: Αύριο σε περιμένω… Από τότε έως και τις 10 Μαρτίου του 1992 που έφυγε απ’ τη ζωή ήμουν συνεχώς πλάι του. Σε καθημερινή βάση, βρισκόμουν στον τέταρτο όροφο της πολυκατοικίας στην Οδό Καλαβρύτων 57, στο Δάσος Χαϊδαρίου όπου έμενε ο Ζαμπέτας. Ποτίστηκα από τη μουσική και την ανθρωπιά του. Δεθήκαμε στενά, γίναμε ένα και έμαθα πολλά μοναδικά κι ανεπανάληπτα. Συμμετείχα στην ηχογράφηση των δύο τελευταίων δίσκων του, Χίλια Περιστέρια και Ερωτικά αλλά και σε συναυλίες και εμφανίσεις του. Ήμουν, ο φίλος που του έδινε ζωή, όπως έλεγε χαρακτηριστικά. Όταν χάθηκε συγκλονίστηκα…
Η μοίρα τα έφερε έτσι, πάλι τυχαία λόγω της ιατρικής μου ιδιότητας, να γνωριστώ με τον Χρήστο Νικολόπουλο, τον οποίο ο Ζαμπέτας εκτιμούσε ιδιαίτερα και είχαν συνεργαστεί και στην δισκογραφία. Γίναμε φίλοι αλλά και συνεργάτες. Με τον Νικολόπουλο ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στο μπουζούκι και τη μουσική αξιοποιώντας τα πρώτα διδάγματα του Ζαμπέτα. Έχω ζήσει στο πλευρό του εκπληκτικά πράγματα. Τι να πρωτοθυμηθώ, συμπράξεις με κορυφαίου ερμηνευτές όπως η Μοσχολιού, ο Νταλάρας, η Αλεξίου, ο Μητροπάνος, η Γλυκερία, ο Τερζής. Αλλά το να παίζεις μαζί με τον Νικολόπουλο δεν είναι από μόνο του θείο δώρο και εμπειρία ζωής; Μέχρι πρότινος, ήμουν το τρίτο μπουζούκι της ορχήστρας του, αφού οι ιατρικές υποχρεώσεις μου δεν μου επέτρεπαν να αναλάβω περισσότερες μουσικές ευθύνες. Όμως, στις εμφανίσεις του στο Passport , στον Πειραιά, ο Χρήστος μου ζήτησε να είμαι το δεύτερο μπουζούκι του. Στην αρχή φοβήθηκα και αρνήθηκα, αλλά τελικά αφού επέμενε, δέχτηκα. Και έτσι έζησα στιγμές που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Για μένα η φιλία μου και συνεργασία μου με τον Νικολόπουλο, είναι κατάκτηση. Μιλάμε για ένα άνθρωπο με όλη τη σημασία της λέξης, αλλά και για έναν δεξιοτέχνη και συνθέτη ολκής, από αυτούς που νομίζω είναι αδύνατον να υπάρξουν ξανά. Έχουμε πολλά όμορφα και μαγικά να ζήσουμε ακόμα με τον Χρήστο, καλά να είμαστε.
Παρ’ όλα αυτά η σχέση μου με τη μουσική δεν έχει επαγγελματικό ούτε οικονομικό χαρακτήρα. Παίζω για την ευχαρίστησή μου, θεραπεύομαι. Αυτό συνέβη και στις παραστάσεις που ανέβασα για τον δάσκαλο Ζαμπέτα με ένα εκλεκτό επιτελείο μουσικών και ερμηνευτών. Χάρηκα που ο κόσμος αλλά και ειδικοί, αγκάλιασαν αυτές τις εκδηλώσεις.
Συνεχίζω να «παντρεύω» τις αγάπες μου, την μουσική και την ιατρική. Δεν ζητάω πολλά απ’ την ζωή. Να είμαι καλά και να χαίρομαι τις μικρές στιγμές στο πλευρό των δικών μου ανθρώπων. Γεύτηκα τη χαρά της οικογένειας, παιδιά, εγγόνια… Και στη δουλειά μου τα πράγματα εξελίχτηκα θετικά. Δε γίναμε πλούσιοι αλλά δόξα τω Θεό… Όσο βαστάω θα παίζω το μπουζουκάκι και θα γιατρεύω τα μεράκια της ψυχής μου. Ξέρεις πόσοι και πόσα θα πληρώνανε για να παίζουν δίπλα στο Ζαμπέτα και το Νικολόπουλο;».
Φωτό 2: Ο Νίκος Καστανιάς ανάμεσα στο Στέλιο Καζαντζίδη και τον Χρήστο Νικολόπουλο, το 1992, όταν οι δύο τελευταίοι ηχογραφούσαν το άλμπουμ Βραδιάζει…
Φωτό 3: Στο Δημοτικό Θέατρο του Αιγάλεω, στο Μπαρουτάδικο, στις 9/9/1990. Ο Νίκος Καστανιάς αριστερά, ο «δάσκαλος» στη μέση και ο Μιχάλης Ζαμπέτας.
