Απόψε το βράδυ στο Μέγαρο συμμετέχει σε ένα αφιέρωμα στο Leonard Cohen. Παράλληλα, ανεβαίνουν δυο θεατρικές παραστάσεις με μουσικές της, ενώ κυκλοφορεί τις επόμενες μέρες και η νέα της δισκογραφική δουλειά.
Η Nalyssa Green είναι πολυπράγμων και δημιουργική σε πείσμα των καιρών. Και έχει πολλά να πει.
Πόσο διαφορετικό είναι να γράφεις μουσική (ή και τραγούδια) για ένα θεατρικό έργο από το ελεύθερο γράψιμο; Πόσο βοηθά η «παραγγελία» και το «πλαίσιο» δηλαδή την ελευθερία της δημιουργίας;
Είναι αρκετά διαφορετική διαδικασία σύνθεσης. Καταρχάς γιατί η λειτουργία της μουσικής που δημιουργείται με σκοπό την πλαισίωση ενός θεατρικού δρώμενου έχει άλλους στόχους από την ελεύθερη τραγουδοποιία. Βασικά έχει στόχους. Έχει να συνδιαλλαγεί με πλοκή, με πλαισίωση συγκεκριμένη σε χώρο και χρόνο, με δημιουργία κατάλληλης ατμόσφαιρας. Αυτό προσωπικά μου έχει ανοίξει κόσμους που μόνη μου δε θα άνοιγα. Έχει χρειαστεί να καταπιαστώ με ήδη, τεχνικές, τρόπους που αν δεν ζητούνταν από την περίσταση δε θα τους γνώριζα ποτέ. Και αυτό μου έχει δώσει πολλά. Και είναι και από τα πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία αυτής της δουλειάς.
Με ποιο τρόπο εργάστηκες στα συγκεκριμένα θεατρικά έργα; Παρακολούθησες πρόβες; Διάβασες το σενάριο; Μίλησες με τους συντελεστές; Πώς οδηγήθηκες σε συγκεκριμένες μουσικές φόρμες και στο μουσικό ύφος που επέλεξες κάθε φορά;
Όλα τα παραπάνω. Το βασικό για μένα είναι το κείμενο και το όραμα του σκηνοθέτη. Αυτά είναι η βάση. Και έπειτα όσο δημιουργείται στις πρόβες, το έργο αρχίζει να παίρνει μορφή, και μαζί του και η μουσική του. Συνήθως έτσι δουλεύω. Έχω μια αρχική ιδέα η οποία εξελίσσεται και δοκιμάζεται στις πρόβες. Πάντα σε συνεργασία με τη σκηνοθεσία και τις άλλες ειδικότητες. Και αυτό είναι πολύ ωραίο στο θέατρο: το ότι είναι ομαδική διαδικασία.
Πως προέκυψε το αφιέρωμα στο Leonard Cohen που θα παρουσιάσετε στο Μέγαρο στις 21 Σεπτεμβρίου;
Ήταν ιδέα του Μωυσή Ναχμία ο οποίος μας μάζεψε έναν έναν και έκανε αυτή του τη σκέψη πραγματικότητα. Η ιδέα ήταν να υπάρχουν 3 γυναίκες ερμηνεύτριες που θα εναλλάσσονται και θα ερμηνεύουν τα τραγούδια του Κοέν. Μου προτάθηκε να είμαι η μια εξ αυτών, δέχτηκα και σιγά σιγά και με πολλή αγάπη φτιάξαμε αυτό το αφιέρωμα.
Nalyssa Green,Sugahspank! & Louis - NDP Photo Agency
Στις δύσκολες αυτές εποχές που διανύουμε, όπου όλα τα επαγγέλματα και μαζί με αυτά και η μουσική βιομηχανία αντιμετωπίζουν την κρίση, κατά πόσο μπορεί να βιοπορίζεται ένας μουσικός από αυτή καθαυτή την βασική του ιδιότητα;
Προσωπικά αδυνατώ πλήρως να βιοποριστώ από την τραγουδοποιία. Ελπίζω σε καλύτερες μέρες. Αν και δεν είμαι πολύ σίγουρη ότι θα έρθουν ποτέ. Συντηρούμαι κατά βάσει από το θέατρο και παίζοντας ως dj σε μαγαζιά. Μαθαίνω βέβαια ότι ανέκαθεν ήταν δύσκολο να βιοπορίζεται κάποιος από τη μουσική ή από οποιαδήποτε καλλιτεχνικής φύσης δουλειά. Και η γενιά η δίκη μου που ενηλικιώθηκε μέσα στην κρίση δεν έχει δει ποτέ της και κάτι διαφορετικό οπότε έχει μάθει να πορεύεται με αυτά που έχει. Οπότε έχω συμβιβαστεί με την ιδέα αν και όσο μεγαλώνω απογοητεύομαι.
Συμμερίζεσαι την άποψη εκείνων που θεωρούν ιδανικούς ερμηνευτές τους ανθρώπους που δημιουργούν τα τραγούδια;
Μ’ αρέσει να ακούω τα τραγούδια από αυτούς που τα έγραψαν. Συνήθως αυτές οι εκτελέσεις φέρουν κάτι ιδιαίτερο. Από την άλλη προφανώς κάποιοι ερμηνευτές που δεν είναι και οι δημιουργοί μπορούν να βάζουν τόσα πολλά σε ένα τραγούδι που να το κάνουν πραγματικά δικό τους.
Πόσο απαραίτητη είναι η σπουδή και η θεωρητική κατάρτιση προκειμένου να γράψει κανείς; Τι θα συμβούλευες κάποιον που ονειρεύεται να γίνει συνθέτης - κυρίως για το θέατρο και τον κινηματογράφο;
Εγώ είμαι αυτοδίδακτη και ό,τι έχω μάθει το έμαθα στην πράξη. Δεν το μετανιώνω αλλά δεν μπορώ να πω ότι είναι και κάτι που θα πρότεινα δίχως σκέψη. Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του τρόπο.
Πότε κατάλαβες πρώτη φορά ότι θες να γίνεις μουσικός; Πόσο δεκτικοί ήταν οι δικοί σου σε αυτή σου την απόφαση; Υπάρχουν σήμερα ταμπού σε αυτού του είδους τα ζητήματα;
Μεγάλη καταπιάστηκα με τη μουσική. Μετά το σχολείο. Οι δικοί μου επικροτούσαν αυτή την ασχολία μου αλλά ως χόμπι μόνο. Όταν κατάλαβαν όμως ότι αυτό είναι η βασική μου δραστηριότητα και το έχω πάρει ζεστά, το δέχτηκαν και είναι πολύ υποστηρικτικοί. Ναι υπάρχει θέμα με αυτό. Κάποιοι θεωρούν ότι τα καλλιτεχνικά δεν είναι πραγματικά επαγγέλματα. Και οι περισσότεροι γονείς είναι τις λογικής «σπούδασε κάτι χρήσιμο, βρες μια δουλίτσα και κάνε παράλληλα και το χόμπι σου». Αλλά όταν ασχολούμαστε με όρους «χόμπι» μάλλον και το αποτέλεσμα θα έχει κάτι από «χόμπι». Βέβαια υπάρχουν άνθρωποι που διαλέγουν τον δρόμο του συνδυασμού ασχολιών και τους δουλεύει. Γενικά πιστεύω ότι δεν υπάρχουν συνταγές, ο καθένας πρέπει να βρει το δικό του δρόμο. Γι’ αυτό και ο συνήθως προτεινόμενος δρόμος της χρήσιμης σπουδής και «κανονικής» δουλειάς δεν μπορεί να ταιριάζει σε όλους.
Η τραγουδοποιία στη χώρα μας, για κάποιο(υς) λόγο(υς), εκπροσωπείται περισσότερο από άνδρες δημιουργούς. Λίγες είναι οι γυναίκες δημιουργοί. Αντίθετα, οι τραγουδίστριες είναι όσες και οι τραγουδιστές. Πώς εξηγείς αυτό το γεγονός;
Πατριαρχία. Τα κορίτσια μεγαλώνουν με πρότυπα άλλα από αυτά της δημιουργικότητας. Δεν μαθαίνουν να τις ενδιαφέρει. Και όταν κάτι τέτοιο τις ενδιαφέρει έχουν πολύ μεγαλύτερη συστολή και ανασφάλεια για να το δηλώσουν και να βγουν εκεί έξω να το διεκδικήσουν. Και όταν βγουν να το κάνουν μπορεί να χρειαστεί να προσπαθήσουν παραπάνω για να τις πάρει κάποιος στα σοβαρά.
Σε ποιες περιστάσεις ακούς μουσική; Έχεις ακούσει κάτι καλό τελευταία;
Τελευταία ακούω αρκετά μουσική. Στις διακοπές, στο σπίτι, στο μετρό. Πιο πριν δεν άκουγα τόσο πολύ, νομίζω είχα κουραστεί να είμαι συνέχεια μέσα στη μουσική και αποζητούσα την ησυχία. Τελευταία άκουσα πολύ το «Στο πλάι σου ήσυχα» του Κύριου Κ, το άλμπουμ «Απλά τραγούδια για την αγάπη» της Nefeli walking undercover και το δίσκο «Horses in the sky» των Silver mt Zion.
Ο Ράινε Μαρία Ρίλκε, στα «Γράμματα σε ένα νέο ποιητή», έλεγε πως το χειρότερο πράγμα που συνέβη ποτέ στην τέχνη είναι η κριτική. Συμμερίζεσαι αυτή την άποψη; Σου έχει τύχει να διαβάσεις αποθεωτική κριτική μιας εμφάνισής σου που, κατά τη γνώμη σου, δεν ήταν καλή και το αντίθετο;
Η κριτική είναι μεγάλο θέμα. Ειδικά στις μέρες μας με το Ίντερνετ και τον ελεύθερο σχολιασμό του καθενός. Έχω διαβάσει απύθμενο αριθμό κριτικών φανταστικής βλακείας. Από την άλλη η εποικοδομητική κριτική, η ψύχραιμη και σοβαρή, διερευνητική μάτια ενός τρίτου προς το έργο σου είναι κάτι πολύ καλοδεχούμενο. Αλλά τέτοιες κριτικές σπανίζουν νομίζω. Δηλαδή τώρα θα βγάλω δίσκο και φοβάμαι ότι κανείς δε θα γράψει ένα review με αυτά τα χαρακτηριστικά, να καταλάβω κι εγώ κάτι παραπάνω για αυτό που έφτιαξα.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Τι οδηγεί στις μέρες μας ένα νέο άνθρωπο να κυκλοφορεί ένα cd;
Ανεβαίνουν σε επανάληψη δυο παραστάσεις των οποίων έχω γράψει τη μουσική: το Ευχαριστημένο στο θέατρο Πορεία και η Έντα Γκάμπλερ στο Μπάγκειον. Με την κυρία Μπρούσκου -που υπογράφει το δεύτερο- μας συνδέει μια συνεργασία χρόνων, και το καλοκαίρι που πέρασε κάναμε τον Άγγελο εξολοθρευτή για το φεστιβάλ Αθηνών. Ανυπομονώ να δω την δεύτερη βερσιόν της Έντα Γκάμπλερ μιας και πρόκειται για μια πολύ ιδιαίτερη παράσταση που φέτος έχει και αλλαγές στο καστ. Το μεγάλο νέο της περιόδου είναι ότι θα κυκλοφορήσω άμεσα το νέο αμιγώς ελληνόφωνο δίσκο μου με τίτλο «Μπλουμ». Δε βρίσκω πολλούς λόγους να κυκλοφορήσει κάποιος cd στις μέρες μας, όποτε εγώ δε θα το κάνω. Ο δίσκος θα κυκλοφορήσει σε βινύλιο και αργότερα σε μια ντε λουξ ειδική έκδοση της οποίας το φορμάτ δε θέλω να αποκαλύψω ακόμα. Το cd το βρίσκω κάπως ξεπερασμένο τεχνολογικά. Δεν ξέρω πολλούς που το ακούν ακόμα, εγώ δεν έχω καν cd rom στο λάπτοπ μου. Το βινύλιο έχει ανακάμψει, η ακρόαση και συλλογή βινυλίου είναι ένα ειδικό χόμπι που όλο κι ανεβαίνει. Το κατανοώ γιατί είναι μια συνολική εμπειρία. Πάντως το να βγαίνουν άλμπουμς και γενικά νέα μουσική, με οποίο τρόπο και να κυκλοφορούν νομίζω ότι είναι κάτι που αφορά τον κόσμο και δε θα σταματήσει ποτέ να τον αφορά. Τώρα αυτή η επέλαση του ψηφιακού προσωπικά δε με καλύπτει γιατί έχω ανάγκη για κάτι απτό να συνοδεύει και να πλαισιώνει με κάποια εικαστική μάτια τον εντελώς άυλο κόσμο του ήχου. Αλλά όπως και οι περισσότεροι κι εγώ ακούω πολύ ψηφιακά μουσική μιας και αυτό έχει μια φανταστική ευκολία και μπορείς να φτάσεις άμεσα και άκοπα στα πάντα.
Κεντρική φωτογραφία: Kakia Konstantinaki, από την επίσημη σελίδα της Nalyssa Green στο Facebook
Η Nalyssa Green είναι πολυπράγμων και δημιουργική σε πείσμα των καιρών. Και έχει πολλά να πει.
Πόσο διαφορετικό είναι να γράφεις μουσική (ή και τραγούδια) για ένα θεατρικό έργο από το ελεύθερο γράψιμο; Πόσο βοηθά η «παραγγελία» και το «πλαίσιο» δηλαδή την ελευθερία της δημιουργίας;
Είναι αρκετά διαφορετική διαδικασία σύνθεσης. Καταρχάς γιατί η λειτουργία της μουσικής που δημιουργείται με σκοπό την πλαισίωση ενός θεατρικού δρώμενου έχει άλλους στόχους από την ελεύθερη τραγουδοποιία. Βασικά έχει στόχους. Έχει να συνδιαλλαγεί με πλοκή, με πλαισίωση συγκεκριμένη σε χώρο και χρόνο, με δημιουργία κατάλληλης ατμόσφαιρας. Αυτό προσωπικά μου έχει ανοίξει κόσμους που μόνη μου δε θα άνοιγα. Έχει χρειαστεί να καταπιαστώ με ήδη, τεχνικές, τρόπους που αν δεν ζητούνταν από την περίσταση δε θα τους γνώριζα ποτέ. Και αυτό μου έχει δώσει πολλά. Και είναι και από τα πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία αυτής της δουλειάς.
Με ποιο τρόπο εργάστηκες στα συγκεκριμένα θεατρικά έργα; Παρακολούθησες πρόβες; Διάβασες το σενάριο; Μίλησες με τους συντελεστές; Πώς οδηγήθηκες σε συγκεκριμένες μουσικές φόρμες και στο μουσικό ύφος που επέλεξες κάθε φορά;
Όλα τα παραπάνω. Το βασικό για μένα είναι το κείμενο και το όραμα του σκηνοθέτη. Αυτά είναι η βάση. Και έπειτα όσο δημιουργείται στις πρόβες, το έργο αρχίζει να παίρνει μορφή, και μαζί του και η μουσική του. Συνήθως έτσι δουλεύω. Έχω μια αρχική ιδέα η οποία εξελίσσεται και δοκιμάζεται στις πρόβες. Πάντα σε συνεργασία με τη σκηνοθεσία και τις άλλες ειδικότητες. Και αυτό είναι πολύ ωραίο στο θέατρο: το ότι είναι ομαδική διαδικασία.
Πως προέκυψε το αφιέρωμα στο Leonard Cohen που θα παρουσιάσετε στο Μέγαρο στις 21 Σεπτεμβρίου;
Ήταν ιδέα του Μωυσή Ναχμία ο οποίος μας μάζεψε έναν έναν και έκανε αυτή του τη σκέψη πραγματικότητα. Η ιδέα ήταν να υπάρχουν 3 γυναίκες ερμηνεύτριες που θα εναλλάσσονται και θα ερμηνεύουν τα τραγούδια του Κοέν. Μου προτάθηκε να είμαι η μια εξ αυτών, δέχτηκα και σιγά σιγά και με πολλή αγάπη φτιάξαμε αυτό το αφιέρωμα.
Nalyssa Green,Sugahspank! & Louis - NDP Photo Agency
Στις δύσκολες αυτές εποχές που διανύουμε, όπου όλα τα επαγγέλματα και μαζί με αυτά και η μουσική βιομηχανία αντιμετωπίζουν την κρίση, κατά πόσο μπορεί να βιοπορίζεται ένας μουσικός από αυτή καθαυτή την βασική του ιδιότητα;
Προσωπικά αδυνατώ πλήρως να βιοποριστώ από την τραγουδοποιία. Ελπίζω σε καλύτερες μέρες. Αν και δεν είμαι πολύ σίγουρη ότι θα έρθουν ποτέ. Συντηρούμαι κατά βάσει από το θέατρο και παίζοντας ως dj σε μαγαζιά. Μαθαίνω βέβαια ότι ανέκαθεν ήταν δύσκολο να βιοπορίζεται κάποιος από τη μουσική ή από οποιαδήποτε καλλιτεχνικής φύσης δουλειά. Και η γενιά η δίκη μου που ενηλικιώθηκε μέσα στην κρίση δεν έχει δει ποτέ της και κάτι διαφορετικό οπότε έχει μάθει να πορεύεται με αυτά που έχει. Οπότε έχω συμβιβαστεί με την ιδέα αν και όσο μεγαλώνω απογοητεύομαι.
Συμμερίζεσαι την άποψη εκείνων που θεωρούν ιδανικούς ερμηνευτές τους ανθρώπους που δημιουργούν τα τραγούδια;
Μ’ αρέσει να ακούω τα τραγούδια από αυτούς που τα έγραψαν. Συνήθως αυτές οι εκτελέσεις φέρουν κάτι ιδιαίτερο. Από την άλλη προφανώς κάποιοι ερμηνευτές που δεν είναι και οι δημιουργοί μπορούν να βάζουν τόσα πολλά σε ένα τραγούδι που να το κάνουν πραγματικά δικό τους.
Πόσο απαραίτητη είναι η σπουδή και η θεωρητική κατάρτιση προκειμένου να γράψει κανείς; Τι θα συμβούλευες κάποιον που ονειρεύεται να γίνει συνθέτης - κυρίως για το θέατρο και τον κινηματογράφο;
Εγώ είμαι αυτοδίδακτη και ό,τι έχω μάθει το έμαθα στην πράξη. Δεν το μετανιώνω αλλά δεν μπορώ να πω ότι είναι και κάτι που θα πρότεινα δίχως σκέψη. Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του τρόπο.
Πότε κατάλαβες πρώτη φορά ότι θες να γίνεις μουσικός; Πόσο δεκτικοί ήταν οι δικοί σου σε αυτή σου την απόφαση; Υπάρχουν σήμερα ταμπού σε αυτού του είδους τα ζητήματα;
Μεγάλη καταπιάστηκα με τη μουσική. Μετά το σχολείο. Οι δικοί μου επικροτούσαν αυτή την ασχολία μου αλλά ως χόμπι μόνο. Όταν κατάλαβαν όμως ότι αυτό είναι η βασική μου δραστηριότητα και το έχω πάρει ζεστά, το δέχτηκαν και είναι πολύ υποστηρικτικοί. Ναι υπάρχει θέμα με αυτό. Κάποιοι θεωρούν ότι τα καλλιτεχνικά δεν είναι πραγματικά επαγγέλματα. Και οι περισσότεροι γονείς είναι τις λογικής «σπούδασε κάτι χρήσιμο, βρες μια δουλίτσα και κάνε παράλληλα και το χόμπι σου». Αλλά όταν ασχολούμαστε με όρους «χόμπι» μάλλον και το αποτέλεσμα θα έχει κάτι από «χόμπι». Βέβαια υπάρχουν άνθρωποι που διαλέγουν τον δρόμο του συνδυασμού ασχολιών και τους δουλεύει. Γενικά πιστεύω ότι δεν υπάρχουν συνταγές, ο καθένας πρέπει να βρει το δικό του δρόμο. Γι’ αυτό και ο συνήθως προτεινόμενος δρόμος της χρήσιμης σπουδής και «κανονικής» δουλειάς δεν μπορεί να ταιριάζει σε όλους.
Η τραγουδοποιία στη χώρα μας, για κάποιο(υς) λόγο(υς), εκπροσωπείται περισσότερο από άνδρες δημιουργούς. Λίγες είναι οι γυναίκες δημιουργοί. Αντίθετα, οι τραγουδίστριες είναι όσες και οι τραγουδιστές. Πώς εξηγείς αυτό το γεγονός;
Πατριαρχία. Τα κορίτσια μεγαλώνουν με πρότυπα άλλα από αυτά της δημιουργικότητας. Δεν μαθαίνουν να τις ενδιαφέρει. Και όταν κάτι τέτοιο τις ενδιαφέρει έχουν πολύ μεγαλύτερη συστολή και ανασφάλεια για να το δηλώσουν και να βγουν εκεί έξω να το διεκδικήσουν. Και όταν βγουν να το κάνουν μπορεί να χρειαστεί να προσπαθήσουν παραπάνω για να τις πάρει κάποιος στα σοβαρά.
Σε ποιες περιστάσεις ακούς μουσική; Έχεις ακούσει κάτι καλό τελευταία;
Τελευταία ακούω αρκετά μουσική. Στις διακοπές, στο σπίτι, στο μετρό. Πιο πριν δεν άκουγα τόσο πολύ, νομίζω είχα κουραστεί να είμαι συνέχεια μέσα στη μουσική και αποζητούσα την ησυχία. Τελευταία άκουσα πολύ το «Στο πλάι σου ήσυχα» του Κύριου Κ, το άλμπουμ «Απλά τραγούδια για την αγάπη» της Nefeli walking undercover και το δίσκο «Horses in the sky» των Silver mt Zion.
Ο Ράινε Μαρία Ρίλκε, στα «Γράμματα σε ένα νέο ποιητή», έλεγε πως το χειρότερο πράγμα που συνέβη ποτέ στην τέχνη είναι η κριτική. Συμμερίζεσαι αυτή την άποψη; Σου έχει τύχει να διαβάσεις αποθεωτική κριτική μιας εμφάνισής σου που, κατά τη γνώμη σου, δεν ήταν καλή και το αντίθετο;
Η κριτική είναι μεγάλο θέμα. Ειδικά στις μέρες μας με το Ίντερνετ και τον ελεύθερο σχολιασμό του καθενός. Έχω διαβάσει απύθμενο αριθμό κριτικών φανταστικής βλακείας. Από την άλλη η εποικοδομητική κριτική, η ψύχραιμη και σοβαρή, διερευνητική μάτια ενός τρίτου προς το έργο σου είναι κάτι πολύ καλοδεχούμενο. Αλλά τέτοιες κριτικές σπανίζουν νομίζω. Δηλαδή τώρα θα βγάλω δίσκο και φοβάμαι ότι κανείς δε θα γράψει ένα review με αυτά τα χαρακτηριστικά, να καταλάβω κι εγώ κάτι παραπάνω για αυτό που έφτιαξα.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Τι οδηγεί στις μέρες μας ένα νέο άνθρωπο να κυκλοφορεί ένα cd;
Ανεβαίνουν σε επανάληψη δυο παραστάσεις των οποίων έχω γράψει τη μουσική: το Ευχαριστημένο στο θέατρο Πορεία και η Έντα Γκάμπλερ στο Μπάγκειον. Με την κυρία Μπρούσκου -που υπογράφει το δεύτερο- μας συνδέει μια συνεργασία χρόνων, και το καλοκαίρι που πέρασε κάναμε τον Άγγελο εξολοθρευτή για το φεστιβάλ Αθηνών. Ανυπομονώ να δω την δεύτερη βερσιόν της Έντα Γκάμπλερ μιας και πρόκειται για μια πολύ ιδιαίτερη παράσταση που φέτος έχει και αλλαγές στο καστ. Το μεγάλο νέο της περιόδου είναι ότι θα κυκλοφορήσω άμεσα το νέο αμιγώς ελληνόφωνο δίσκο μου με τίτλο «Μπλουμ». Δε βρίσκω πολλούς λόγους να κυκλοφορήσει κάποιος cd στις μέρες μας, όποτε εγώ δε θα το κάνω. Ο δίσκος θα κυκλοφορήσει σε βινύλιο και αργότερα σε μια ντε λουξ ειδική έκδοση της οποίας το φορμάτ δε θέλω να αποκαλύψω ακόμα. Το cd το βρίσκω κάπως ξεπερασμένο τεχνολογικά. Δεν ξέρω πολλούς που το ακούν ακόμα, εγώ δεν έχω καν cd rom στο λάπτοπ μου. Το βινύλιο έχει ανακάμψει, η ακρόαση και συλλογή βινυλίου είναι ένα ειδικό χόμπι που όλο κι ανεβαίνει. Το κατανοώ γιατί είναι μια συνολική εμπειρία. Πάντως το να βγαίνουν άλμπουμς και γενικά νέα μουσική, με οποίο τρόπο και να κυκλοφορούν νομίζω ότι είναι κάτι που αφορά τον κόσμο και δε θα σταματήσει ποτέ να τον αφορά. Τώρα αυτή η επέλαση του ψηφιακού προσωπικά δε με καλύπτει γιατί έχω ανάγκη για κάτι απτό να συνοδεύει και να πλαισιώνει με κάποια εικαστική μάτια τον εντελώς άυλο κόσμο του ήχου. Αλλά όπως και οι περισσότεροι κι εγώ ακούω πολύ ψηφιακά μουσική μιας και αυτό έχει μια φανταστική ευκολία και μπορείς να φτάσεις άμεσα και άκοπα στα πάντα.
Κεντρική φωτογραφία: Kakia Konstantinaki, από την επίσημη σελίδα της Nalyssa Green στο Facebook
