Σχεδόν 17 χρόνια από τον πρώτο σας δίσκο, με τη φωνή της Θ. Τσάτσου τότε, αν μετράω σωστά. Πόσο ικανοποιημένοι είστε για την ως τώρα πορεία σας;
Ικανοποιημένοι είμαστε, μόνο και μόνο επειδή ασχοληθήκαμε με την μουσική. Αυτό μας βοήθησε να επικοινωνήσουμε και να μπορούμε να εκφραζόμαστε χωρίς σχεδόν κανένα ενδοιασμό… Αυτή η συνθήκη από μόνη της αποτέλεσε πηγή ικανοποίησης και χαράς.
Έχοντας υπάρξει πρωτοπόροι ως συγκρότημα, ποια θα λέγατε πως είναι η «συνταγή» της δικής σας επιτυχίας; Τι χρειάζεται για να παραμείνει κανείς στα «πράγματα»;
Δε ξέρω αν είμαι αρμόδια να αναλύσω τα συστατικά μιας μπάντας που λειτουργεί και στην οποία είμαι μέλος, για το λόγο ότι σε όλα τα δημιουργικά πράγματα δεν είναι η λογική, ούτε ο προϋπολογισμός που βοηθάει να «πετύχει» η συνταγή. Είναι σχεδόν τυχαία διαδικασία και έχει να κάνει με τα άτομα που την αποτελούν, τους στόχους τους, αλλά και τις προηγούμενες εμπειρίες τους. Στους ΜΠΛΕ ειδικά, νομίζω πως έπαιξε σημαντικό ρόλο το ότι συναντηθήκαμε σε «ώριμη» ηλικία, ξέραμε τι θέλαμε, μπορούσαμε να εκτιμήσουμε ο ένας τις ικανότητες του άλλου, υπήρξαμε τολμηροί σε όλα τα επίπεδα, αφήσαμε ο ένας τον άλλο να εκφραστεί ακόμα και όταν διαφωνούσαμε με την έκφραση αυτή, χωρίς να αφήνουμε το φόβο να παίρνει αποφάσεις για εμάς. Όλα αυτά βέβαια σε συνδυασμό με την προσπάθεια να προσφέρουμε καλό μουσικό υλικό.
Δώστε μας τη δική σας εκδοχή του πόσο επηρεάζει η κρίση τα πράγματα στον καλλιτεχνικό χώρο.
Νομίζω πως αυτή η εποχή, είναι εποχή που ευνοεί και επιβάλει το καλύτερο απ’ τον καθένα μας και δεν επιτρέπει λάθη. Δηλαδή απαιτεί πραγματικές δεξιότητες, πραγματικά ταλέντα, και αληθινούς ανθρώπους. Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι αυτό είναι προϋπόθεση για έναν καλλιτέχνη, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και το στένεμα το οικονομικό, το οποίο αλλάζει τα μεγέθη (περισσότερος ή λιγότερος κόσμος), τις αμοιβές και γενικά το υδροκέφαλο τέρας που λέγεται «νύχτα» στην Ελλάδα και που ο περιορισμός του, μόνο καλό μπορεί να κάνει. Το μόνο κακό, είναι ότι δύσκολα θα δούμε μεγάλες και αξιόλογες παραγωγές Ελληνικές, αλλά έτσι και αλλιώς πολύ λίγοι Έλληνες καλλιτέχνες έριχναν ένα καλό αναλογικά ποσό στις ζωντανές εμφανίσεις τους.
Ποιοι στόχοι μένουν ακόμα για να κατακτηθούν;
Ένα βήμα τη φορά… μέχρι να νιώσεις ότι δεν υπάρχει λόγος να περπατάς πια προς τα εκεί…
Αν έπρεπε να ξεχωρίσετε μια ή έστω δύο από τις ως τώρα συνεργασίες σας, ποιες θα ήταν αυτές και γιατί;
Έχουμε βρεθεί στην ίδια σκηνή με πολλούς αξιόλογους καλλιτέχνες όχι απαραίτητα σε επίπεδο άμεσης συνεργασίας, αλλά αυτό της απλής συνύπαρξης, που επίσης ήταν μαγικό. Όπως το Νίκο Παπάζογλου, τα Ξύλινα Σπαθιά, την Ελευθερία Αρβανιτάκη, τη Δήμητρα Γαλάνη, την Ε. Τσαλιγοπούλου και πολλούς άλλους. Θα ξεχωρίσω όμως τη σχέση με τον Λάκη Παπαδόπουλο. Συνεργασία που κράτησε πολλά χρόνια, και άφησε μια ωραία φιλία.
Λίγα λόγια για την παράσταση που θα παρακολουθήσουμε στο Ρυθμό.
Στο Ρυθμό, θα πούμε μέσα σε ένα μεγάλο πρόγραμμα, πολλά τραγούδια των ΜΠΛΕ, αλλά και αγαπημένες διασκευές. Θα ανοίξουμε κουβέντα σε πολλές περιπτώσεις με το κοινό μας… Θα προβλέψουμε το μέλλον, και βέβαια θα κάνουμε αχαλίνωτο σεξ… Με προφυλάξεις πάντα!..
Υπάρχει κάποια νέα δουλειά στα σκαριά; Τα τελευταία χρόνια κυκλοφορείτε μόνο ψηφιακά single. Υπάρχει, ίσως, κάποιο πλάνο για την έκδοσή τους;
Ετοιμάζουμε καινούργια δουλειά. Μετά από πολλά χρόνια (από το 2006) βγάζουμε ολοκληρωμένη δουλειά. Μια πρώτη γεύση θα βγει μέσα στον Οκτώβριο και τα υπόλοιπα τραγούδια θα κυκλοφορήσουν μετά τις γιορτές. Τα προηγούμενα single μας μάλλον θα κυκλοφορήσουν σε κάποια απ’ τις δουλειές μας.
Το τελευταίο Best of CD σας περιείχε μια διασκευή του «Θα σημάνουν οι καμπάνες». Αν κι έχουν περάσει αρκετά χρόνια απ’ το 2009 θα ήθελα να πούμε λίγα πράγματα για την ιδέα αυτή, καθώς και για την έγκριση που πήρε η διασκευή από το Μίκη Θεοδωράκη και την οικογένεια του Ρίτσου.
Πάντα μας ενδιέφερε η ιδέα του να παντρέψουμε τον ήχο μας και αυτό που είμαστε με ήχους και τραγούδια που μας μεγάλωσαν και μας έδωσαν το πολιτισμικό στίγμα μας. Η ιδέα ήρθε από την κόρη του Μ. Θεοδωράκη που συναντώντας μας σε μια αεροπορική πτήση, μας είπε πως θα την ενδιέφερε να δώσει καινούργιο ήχο σε παλιά τραγούδια του πατέρα της. Έτσι μπήκαμε στην διαδικασία, πήραμε ένα τραγούδι που ανήκει δικαίως σε μια σημαντική περίοδο στην πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας σε ποίηση του εκπληκτικού Γ. Ρίτσου και προσπαθήσαμε να το δούμε μέσα απ’ τα δικά μας μάτια.
Για κλείσιμο, να αφιερώσουμε ένα τραγούδι σας στον κόσμο που μας διαβάζει.
Έχουμε ένα τραγούδι που αγαπώ. Το αγαπώ γιατί μιλάει για τις μεγαλύτερες γυναίκες σε ηλικία και τη μοναξιά τους. Τα ανεκπλήρωτα όνειρα, και μια γλυκιά γεμάτη κατανόηση παραίτηση που νιώθουν οι άνθρωποι που έχουν ζήσει πολλά. Θα μπορούσε να είναι ο καθένας μας στη θέση αυτή, και αν μπορούσε η Ελλάδα να έχει πρόσωπο θα μπορούσε να είναι αυτό… Γεια χαρά και ευχαριστώ…
