Στις 27 Απριλίου η Lia Hide μαζί με το συγκρότημά της ξεκινά την μεγάλη Ελληνο-Ευρωπαϊκή περιοδεία της με πολλές στάσεις στη χώρα, αλλά και σε πολλές πόλεις όπως Λιουμπλιάνα, Γενεύη, Πράγα, Λουξεμβούργο, Βουδαπέστη, Μετζ, Τιμισοάρα, Νις, Σόφια, Πλόβντιβ και το πρόγραμμα είναι ανοιχτό και για άλλες ημερομηνίες.
Στις αποσκευές της έχει το εξαιρετικό τελευταίο άλμπουμ της το οποίο όπως μας είπε : «έκανε ακριβώς αυτό που ήθελε, χωρίς να τη νοιάζει η αποδοχή και η κριτική» και το αποτέλεσμα την δικαίωσε.
Είναι τόσο συναρπαστική όσο και η μουσική της. Αλλά και η ζωή της δεν πάει πίσω. Κυψέλη, Λονδίνο, Νέα Υόρκη και πάλι από την αρχή. Η μουσική της είναι δύσκολο να προσδιοριστεί ακριβώς καθώς έχει μεγάλη γκάμα από τις επιρροές της στην ποπ, την κλασική, την πρωτοπορία, την ηλεκτρονική και την κινηματογραφική μουσική. Ας το πούμε baroque electronica. Σίγουρα δημιουργεί εικόνες. Η θεματολογία του νέου άλμπουμ με τον μυστηριώδη τίτλο "Τhe Missing Fourth Guest" έχει εμπνευστεί από το κείμενο του Τίμαιου του Πλάτωνα κυκλοφόρησε πρόσφατα και σε βινύλιο από την αμερικάνικη Conch Town Records.
Η avant-garde πολυβραβευμένη τραγουδοποιός της σκοτεινής ποπ, Lia Hide (Λία Γεωργακοπούλου) με αφορμή τον τελευταίο της δίσκο μας ανοίγει την καρδιά της για όλα που της έχουν συμβεί και έζησε έως τώρα.
H Lia Hide άνετη εξομολογείται
Σε τι φάση είσαι τώρα;
Σε μια πολύ ..διχοτομημένη, η αλήθεια είναι! Από την μία μεριά, είμαι πάρα μα πάρα πολύ κουρασμένη, όλο αυτό με τον Covid, την καραντίνα, όλες αυτές οι αλλαγές δεν έχουν φύγει ακόμα από πάνω μου, από την άλλη, έχουμε πάρα πολύ δουλειά μπροστά μας, κι έτσι, δεν προλαβαίνω να πάρω ανάσα! Θα κυκλοφορήσουμε άμεσα ένα δίσκο με “ορχηστρικά” από τα κομμάτια μας, μετά από παραγγελία της εταιρίας μας, και έπονται και 2 ακόμα βίντεο κλιπ, για να ολοκληρωθεί η οπτική παρουσίαση του δίσκου, άρα μας περιμένει ένας πολύ γεμάτος χειμώνας!
Εγώ παράλληλα ετοιμάζω έναν καινούριο δίσκο στο κεφάλι μου, και συν των άλλων, έχουν ήδη προγραμματιστεί και κάποιες εμφανίσεις, οπότε, έχουμε σηκώσει τα μανίκια ως τους αγκώνες!
Πώς εισπράττεις όλη αυτή την πορεία που έχεις κάνει μέχρι σήμερα και αν είσαι ικανοποιημένη;
Τολμώ να πω πως όχι, τουλάχιστον όχι με την εγχώρια πρόοδό μας. Θα ήθελα να έχουμε προβληθεί σε περισσότερο κόσμο, και το βλέπω κάθε φορά που μας δίνεται η ευκαιρία να παίξουμε σε μία μεγάλη διοργάνωση: στον κόσμο αρέσει αυτό που κάνουμε, “περνάει”. Δυστυχώς όμως τα ..”μέσα” μας φτάνουν μέχρι ένα σημείο, κι έτσι η προβολή μας είναι περιορισμένη.
Ποιος δημιουργός άραγε δεν θέλει να έχει έκθεση και αλληλεπίδραση με το κοινό του, άλλωστε; Είμαστε όμως πολύ ευχαριστημένοι με την πορεία της δουλειάς μας στο εξωτερικό, η αλήθεια είναι, και ραδιοφωνικά και από έντυπα και δημοσιεύσεις, αλλά και από όπου έχουμε συμμετάσχει σε φεστιβάλ και διαγωνισμούς, πάντα η αποδοχή είναι εξαιρετική και θερμότατη!
Η Lia Hide με την μπάντα της: Dennis Morfis (κιθάρα), George Bados (ντραμς), Aki’ Base (μπάσο). Από το πρόσφατο live στο κλαμπ Arch.
Πώς προέκυψε το νέο υλικό του άλμπουμ Τhe Missing Fourth Guest , τι υλικό περιέχει δηλαδή είναι μόνο καινούργια κομμάτια ; σε τι περίοδο ηχογραφήθηκε και κάτω από ποιες συνθήκες;
Ηχογραφήθηκε όλο στο σπίτι μας, στο δικό μου home studio καθότι είμαστε σε βαριά καραντίνα, καθώς και τα κομμάτια, όλα εκτός δύο εξαιρέσεων είναι παιδιά του Covid19.
To πρώτο κομμάτι που γεννήθηκε ήταν το Proposal το οποίο “έφτιαξα” όσο τελειώναμε τον τρίτο δίσκο, και πάνω σε αυτό χτίσαμε όλη την δουλειά. Ήταν κατά κάποιο τρόπο η δική μου “proposal” προς τους μουσικούς μου, για τον νέο ήχο και το νέο μας ταξίδι. Κάπου εκεί μας προέκυψε η ανάγνωση του Τίμαιου του Πλάτωνα που μας χάρισε την θεματολογία, και τον τίτλο, και λίγο πριν προστέθηκε και η Νιόβη, ένα κομμάτι που είχα γράψει πολλά χρόνια πριν, όταν ήμουν φοιτήτρια στην Αγγλία.
Πώς χαρακτηρίζεις το άλμπουμ;
Θα το χαρακτήριζα concept album, το είδος μας είναι dark pop, και πιο συγκεκριμένα dark glitch avant garde pop αλλά, η αλήθεια είναι ότι αν με ρωτήσεις τι λέει το φιλοκάρδι μου, εγώ νομίζω ότι είμαστε πιο πολύ progressive, above it all
Με ποιο τρόπο δουλεύεις ένα νέο υλικό ; Δηλαδή ξεκινάς λέγοντας θα κάνω ένα δίσκο σε τέτοιο μουσικό προσανατολισμό, δουλεύεις κάποιες μουσικές ιδέες σου, και που δοκιμάζεις πρώτα το υλικό σου αυτό;
Κάπως έτσι, ναι, πρώτα ακούω τον συνολικό ήχο στο κεφάλι μου, και μετά ανοίγω ότι μου είναι πιο σχετικό ή βολικό, πιάνο, κιθάρα, μπάσο, τον υπολογιστή, τα synths μου, ανάλογα με την όρεξη, κυριολεκτικά. Κάποια στιγμή με είχε πιάσει μια παλαβομάρα και σάμπλαρα την βιόλα μου, πχ, να, αυτό το κομμάτι δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα. Κάθε φορά υπάρχουν κομμάτια leftovers ή album fillers όπως τα λέω εγώ, κομμάτια που δεν τα κατάφεραν να ολοκληρωθούν σε προηγούμενη ευκαιρία, και περιμένουν στωικά την σειρά τους, κάθε φορά λοιπόν, ένα ή δύο από αυτά μπαίνουν στον επόμενο δίσκο.
Αυτή την στιγμή δηλαδή, αν λέγαμε ότι θέλουμε να κυκλοφορήσουμε ένα δίσκο, υπάρχουν τουλάχιστον 6-7 έτοιμα κομμάτια. Αλλά δεν θα το κάνουμε ποτέ αυτό. Ο κάθε δίσκος έχει κάτι δικό του να πει, και σχεδόν χτίζεται και μας οδηγά από μόνος του, που θέλει να πάει. Και αν και ο στίχος έρχεται ακαριαία, μου παίρνει αρκετό καιρό να φτάσω στην τελική μορφή των τραγουδιών, δουλεύονται δηλαδή όλα και πολύ και για αρκετό καιρό. Είμαι αρκετά .. “ψείρας” και τελειομανής..
Οι φωτογραφίες στο εξώφυλλο και οπισθόφυλλο του άλμπουμ έχουν κάποιο συμβολισμό;
Θυμάμαι ένα απόγευμα που με κάλεσε ο τυπογράφος που είχε αναλάβει τα εξώφυλλα έντρομος, να μου πει “Λία!! έχεις τρία χέρια στην πλάτη σου, το ξέρεις; Μου έχεις στείλει το λάθος αρχείο!” για να του εξηγήσω πως είναι φυσικά επίτηδες, γιατί λείπει το τέταρτο, αυτό του απόντος τέταρτου επισκέπτη.. Το λευκό πάντα μου αρέσει πολύ για εξώφυλλο δίσκου, και διαλέξαμε την ..γυμνή φωτογραφία γιατί θεωρούμε πως είναι η πιο απογυμνωμένη από φόβους, δουλειά μας. Σε αυτό τον δίσκο δεν κρατήθηκα πίσω σε τίποτα, έκανα ακριβώς αυτό που ήθελα όπως το ήθελα, χωρίς να με νοιάζει η αποδοχή ή κριτική.
Η ζωή σου πώς είναι έως σήμερα; Έχεις περάσει άνετα, είχες τα εφόδια και την άνεση να ακολουθήσεις τα μουσικά σου όνειρα;
Δεν θα την έλεγα άνετη, από την άποψη του ότι δουλεύω πάρα πολλές ώρες, με ότι αυτό συνεπάγεται. Δεν είμαι γόνος κάποιας πολυ ..ευκατάστατης οικογένειας, αν αυτό ρωτάτε. Και οι γονείς μου και οι γονείς τους έχουν περάσει πραγματικά πολύ μα πολύ δύσκολα. Αν παραπονιέμαι; Ναι, θα ήθελα να είχα μεγαλύτερη οικονομική άνεση, θα μπορούσα να προωθήσω την μουσική μας καλύτερα. Αλλά από την άλλη, είμαι αρκετά καλά σε σύγκριση με πολλούς συνανθρώπους μας εκεί έξω, άρα σιωπώ.
Από το live στο Six Dogs, 22 Απριλίου 2020
Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με την μουσική; Ποιο ήταν το πρώτο ερέθισμα; Ποιος σε έβαλε πιο βαθιά σε αυτό που ήθελες να ακολουθήσεις;
Ο πατέρας μου έπαιζε σε μια μπάντα που έμελε να γίνει οι Πελόμα Μποκιού, και σε άλλες, τότε στα νιάτα του. Από τον μπαμπά μου έχω κληρονομιά το ταμπεραμέντο του, τις 6 κιθάρες μας, την φωνή, τα νεύρα και το στανιό .. με κάθιζε να μάθω τα άπαντα του Λοΐζου και του Τσιτσάνη σώνει και καλά! Η μαμά μου τραγουδάει ηπειρώτικα μοιρολόγια όλη την ώρα όταν μαγειρεύει. Ο παππούς μου ήταν σιδεράς στην Ηφαίστου και πάντα είχε μια κιθαρούλα ή ένα μπουζουκάκι και το γρατζουνούσε! Όλοι αγαπούν την μουσική σπίτι μου, κι έτσι το βήμα να ξεκινήσω μουσική από μικρή ήταν φυσικό.
Δυστυχώς, έτυχε να είμαι από πολύ μικρή, θύμα ενός διεστραμμένου ανθρώπου και δυστυχώς καθηγητή μουσικής στο ωδείο που με έστειλαν, κι έτσι ένιωσα αποστροφή για τις μουσικές σπουδές για πολλά χρόνια. Άρχισα να σπουδάζω μουσική σε αρκετά μεγάλη ηλικία, και φοβάμαι πως το #metoo αυτό τραύμα, δείχνει ακόμα τα δόντια του μερικές φορές. Δεν θα έλεγα πως με έβαλε κάποιος πιο βαθιά, ίσα-ίσα, μερικές φορές έμοιαζε να μην θέλει κανείς να το κάνω αυτό, επαγγελματικά τουλάχιστον! Αλλά! Ήταν αυτός ο δαιμόνιος παππούς μου που και αντιλήφθηκε το κακό που μου συνέβαινε, και λίγα χρόνια μετά, μου πήρε ένα αρμόνιο δώρο από τον Αρμάο στην Χαριλάου Τρικούπη, κι έτσι σιγά-σιγά ξεκίνησα αυτοδίδαχτη να ασχολούμαι πάλι και να νιώθω καλά με μένα.
Η ποπ μουσική, ένας χώρος που κινείσαι ευρύτερα, πιστεύεις ότι έχει όριο ηλικίας ; Δηλαδή όταν βλέπεις παλιούς μουσικούς να εξακολουθούν να κρατηθούν μέσα σε αυτό το μουσικό χώρο τι σκέπτεσαι;
Δυστυχώς ναι, και αυτό είναι και το αντικείμενο μιας διατριβής που παλεύω αυτόν τον καιρό: υπάρχει μια διάκριση ηλικιακή και ιδιαίτερα στις γυναίκες στον χώρο μας. Σκεφτείτε πόσες γυναίκες ξέρετε στον χώρο, και τι ράμματα στην γούνα τους φοράνε, τι τους καταλογίζουν και τι απαιτήσεις έχει από αυτές το κοινό..
Από το live στο Artemeis Fest, 20 Ιουλίου 2022, Μαρούσι
Πού γεννήθηκες και σε ποια γειτονιά της πόλης μεγάλωσες; Πώς ήταν το περιβάλλον γύρω σου; Υπήρχε η μουσική σπίτι σου; Είχατε πικάπ; Άκουγες ραδιόφωνο; Άλλος μουσικός στην οικογένεια, έστω ερασιτέχνης Τα πρώτα ακούσματά σου ποια ήταν;
Γεννήθηκα, μεγάλωσα και μένω κάπου στην Κυψέλη. Ακούγαμε μόνο ραδιόφωνο, και βλέπαμε ελάχιστη τηλεόραση, έχω δει ελάχιστα από τα πολύ cult ελληνικά του παλιού αλλά και του νεότερου κινηματογράφου, πχ, και είχαμε κασετόφωνο και μπομπινόφωνο, πικάπ αγόρασα εγώ μονή μου, καθώς και το πρώτο μας cd player, τότε! Τα πρώτα μου ακούσματα ήταν το Χαμόγελο της Τζοκόντα, Beatles, Simon and Garfunkel, από τον μπαμπά όλα, ηπειρώτικα πανηγύρια, Μούτση, Μαυρουδή και Πετρολούκα Χαλκιά, όλα από τους γονείς μου, και πολύ ρεμπέτικό από τον παππού.
Οι πρώτοι δίσκοι; Από πού αγόραζες μουσικό υλικό; Τι έγιναν όλα αυτά σήμερα; Με τι τρόπο ακούς μουσική τώρα; Τι ακούς περισσότερο;
Όλοι μου οι δίσκοι είναι στην δισκοθήκη, το ίδιο και όλα τα cd, τα βιβλία μου, αλλά και οι κασέτες μου, δεν πετάω τίποτα, κυρίως γιατί από εκεί ακούω μουσική κι όχι από το ιντερνέτ. Κάποιες κασέτες χαρίστηκαν πρόσφατα, αλλά κρατήσαμε όλες τις εταιρικές και τα mixtapes, είναι εξάλλου μέρος της εφηβείας μου, είναι σαν φωτογραφίες! Τα πρώτα που αγόρασα ήταν το Trash του Alice Cooper (κασέτα), το Behavior των Pet Shop Boys (βινύλιο) και αργότερα η κασετίνα της Ρωμαϊκή Αγορά του Μάνου Χατζιδάκι και το Momentary Lapse of Reason των Floyd (βινύλια).
Τι κορίτσι ήσουν; Ατίθασο; Ονειροπόλο; Δημιουργικό; Πώς πέρναγες τις περισσότερες ώρες σου εκτός σχολείου ή στο ελεύθερο εφηβικό χρόνο σου; Τι σου άρεσε περισσότερο;
All of the above! Έκανα πάρα πολλές εξωσχολικές δραστηριότητες, το πρώτο που ξεκίνησα ήταν θέατρο, στο δημοτικό, και το κράτησα μέχρι και το Γυμνάσιο.
Αργότερα ξεκίνησα μουσική, αλλά αυτό δεν πήγε και πολύ καλά όπως είπα άνωθεν. Πάντως, έχω παίξει κιθάρα κλασσική (με μια αξιαγάπητη γιαγιάκα δασκάλα που με έλεγε ανεπίδεκτη γιατί δεν διάβαζα παρτιτούρα και έκανα τα δικά μου), φαγκότο, με το τέρας εκείνο που περνούσε για άνθρωπος, εκπαιδευτικός, και πατέρας παναθεμά τον (έχει πεθάνει, μην με ρωτάτε, δεν έχει νόημα πια), “αρμόνιο” -αυτή την κακοτοπιά της ελληνικής μουσικής εκπαίδευσης, μπάσο και εν τέλη τραγούδι και πιάνο. Με τον αθλητισμό δεν τα πολύ κατάφερα, και πίκρανα την μάνα μου που ήταν αθλήτρια, αλλά έμαθα πολλές ξένες γλώσσες.
Η εφηβεία μου ήταν όλη μια αλητεία με τις παρέες, και πρόβες σε υπόγεια στούντιο της Κυψέλης με τις μπάντες! Αλλά γενικά δεν έβγαινα πολύ, ο γονείς μου ήταν πολύ αυστηροί με το ωράριο και έτσι μετά τα 18 άρχισα να κυκλοφορώ, που πλέον χρησιμοποίησα το προνόμιο αυτό για να δουλεύω σε μπαράκια και μουσικές σκηνές.
Lia - Aki' Base στο Λονδίνο
Στην Αγγλία πώς βρέθηκες; Και πώς πέρασες τον καιρό σου εκεί Πόσο σε βοήθησε επαγγελματικά η παραμονή σου εκεί;; Μουσικά τι έκανες εκεί ;
Στην Αγγλία βρέθηκα πρώτη φορά μετά το πέρας των μουσικών σπουδών μου εδώ, για να δοκιμάσω οντισιόν και πανεπιστήμια για μεταπτυχιακά. Αλλά δεν μου άρεσε το Λονδίνο τότε, τρομάρα μου, κι έτσι μετά δοκίμασα την Αμερική. Ούτε αυτό μου άρεσε (δις τρομάρα μου) κι έτσι επέστρεψα στην Αγγλία και το πανέμορφο Μπαθ πολλά χρόνια μετά, με το ένα πόδι εκεί και το άλλο στην Αθήνα, να ολοκληρώσω ένα μεταπτυχιακό ακόμα στο Songwriting. Με βοήθησε ριζοσπαστικά και η παραμονή και ο δάσκαλός μας ο Davey Ray Moore και οι συμμαθητές μου, ήταν από τις καλύτερες αποφάσεις που πήρα ποτέ.
Οι εμφανίσεις που έχω κάνει στο Λονδίνο (και Μπαθ, Οξφόρδη κλπ) έχουν γίνει στα πλαίσια οργανωμένης περιοδείας και όχι κατά την διάρκεια των σπουδών μου - τότε παίζαμε μόνο στην παμπ της κωμόπολης (που ήταν το καστρο-πανεπιστήμιο-παράρτημα, το Corsham Court) που η αλήθεια είναι πως ήταν φανταστική εμπειρία! Το κερασάκι στην τούρτα πάντως ήταν η απονομή του πτυχίου από τον μεγάλο και τρανό Jeremy Irons, που είναι και ο επίτιμος πρόεδρος της Σχολής. Δεν σφίγγεις κάθε μέρα το χέρι σε έναν οσκαρικό ηθοποιό, ούτε παίρνεις φιλάκι στο μάγουλο!
Έζησες την εποχή του clubbing Ποια ήταν τα στέκια σου; Πού ήταν καλύτερα στο Λονδίνο ή στην Αθήνα; Έχεις ωραίες αναμνήσεις από όλο αυτό Πώς το έζησες; Έντονα; Όλο αυτό μετουσιώθηκε στην μουσική electronica που κινήθηκες;
Δυστυχώς, μιας και σπούδασα σχετικά μεγάλη δεν έζησα πολύ την εποχή αυτή, ήμουν πάνω από ένα πιάνο και διάβαζα. Δούλευα όμως παράλληλα για να πληρώνω τις σπουδές μου και ήμουν επί σχεδόν μια δεκαετία η περήφανη σερβιτόρα στο ιστορικότατο Παράφωνο (που ναι, τραγουδούσα κιόλας) και δούλεψα γενικά αρκετή ..νύχτα, οπότε έχω ζήσει μεν το κλαμπ, αλλά ..αλλιώς, από πίσω από την μπάρα! Η ηλεκτρονική μουσική μπήκε στο αίμα μου όταν σπούδαζα το Bachelor μου και το οφείλω στον καθηγητή μας Tim Ward που μας έκανε μουσική τεχνολογία.
Ποια είναι η δική σου Αθήνα; Αγαπημένη διαδρομή; Σε τι μέρη αισθάνεσαι πιο οικεία ;
Σίγουρα η Κυψέλη, τα Εξάρχεια, αλλά και πολύ από το 'ιστορικό' κέντρο. Είμαι καθηγήτρια στο Ωδείο Μουσικής Πράξης στο Κουκάκι και επιλέγω καιρού επιτρέποντος να πηγαίνω μέχρι εκεί με τα πόδια, και έτσι περπατάω όλο το κέντρο και κάθε φορά πάω από άλλο στενό, να δω άλλο σοκάκι, άλλη γειτονιά..
Live at Six Dogs : Η παραπάνω σύνθεση με την προσθήκη του Στέλιου Χατζικαλέα στην τρομπέτα. Από το live στο Six Dogs, Δεκ. 2022
Το πρώτο πιάνο; Πότε και με ποιες συνθήκες το απέκτησες; Δώρο Παίζεις πλήκτρα στο live ή βγαίνεις μόνο ως τραγουδίστρια;
Το πρώτο πιάνο το πήρα μετά από πολλές και τεράστιες μάχες, μιας και οι δικοί μου λέγαν πως αφού δεν θα ασχοληθώ με την μουσική, τι να το κάνω, τόσες κιθάρες έχουμε, πια. Η αλήθεια είναι ότι τους έπεφτε ακριβό, ακόμα και αυτό το παλιό ρώσικο που πήραμε, αλλά στο τέλος μου κάνανε το χατίρι. Μετά από πολλά χρόνια, πήραμε και το σκαμπό..
Πρόσφατα στον πάτο του σκαμπό μου ανακάλυψα ένα σημείωμα με τα γράμματα της μαμάς μου που έλεγε “Να είσαι πάντα ευτυχισμένη και δυνατή και να παίζεις πιάνο στο σκαμπό σου! -από τους 'κακούς' γονείς σου” -προφανώς τους έβγαλα την πίστη μέχρι να μου το πάρουν! Live παίζω πλήκτρα συνήθως, αλλά όταν μπορώ, προτιμώ να μην παίζω τίποτα, και δίνω τους αντίστοιχους ήχους στα αγόρια, ΕΚΤΟΣ και αν υπάρχει πιάνο στον χώρο, οπότε εκεί δεν το συζητώ, θα παίξω οπωσδήποτε! A! Το ρώσικο πιάνο το έχω ακόμα, εννοείται.. και το αγαπώ σαν να ήταν Steinway, κι ας μην είναι καλό το έρμο.
Από το live στο Bios στο Athens Music Week, Ιούνιος 2022
Αγαπημένες φωνές; Πιανίστες;
Kate Bush, Fiona Apple, Elliott Smith, Jeff Buckley, Chris Cornell, Mike Patton, Alice Smith, Beth Gibbons, Lisa Gerrard, Elisabeth Fraser, Mark Lanegan, Dave Gahan, Sting, Χάρις Αλεξίου, Τάνια Τσανακλίδου, Ηλίας Λιούγκος, Αγαπημένοι πιανίστες: Λουκιανός Κηλαϊδόνης, Martha Argerich, Nina Simone, Tori Amos, Natasha Schneider, Oscar Peterson, Brad Melhdau, Jean-Yves Thibaudet.
Συλλέγεις κάτι; Είσαι συλλέκτρια σε κάτι ; Δραστηριοποιείσαι σε κάτι άλλο;
Ζωγράφιζα παλιά και αρκετά, δυστυχώς δεν έχω καθόλου χρόνο πλέον. Όταν χρειάζεται και αν προλαβαίνω φτιάχνω ρούχα που θα ήθελα να φορέσω και μαγειρεύω, συνέχεια, είναι το αγχολυτικό μου σπορ!
Dinner clip: Aki’ Base – Lia Hide – George Rados : σκηνή από το βίντεο κλιπ του Dinner”
Τι είπες του Tricky όταν τον συνάντησες; Εκείνος;
Ω, ήταν πολύ κουρασμένος η αλήθεια είναι! Μιλήσαμε λίγο, εκεί σε εκείνον τον καναπέ, και κυρίως λέγαμε πόσο ωραίο είναι το backstage σαλόνι του Fuzz και πόσο του αρέσει να έρχεται στην Ελλάδα, πόσο καλές αναμνήσεις έχει και πόσο πολύ του άρεσε ο ήχος εκείνο το βράδυ! Μην φανταστείτε, με όσους καλλιτέχνες έχω μοιραστεί την σκηνή, λέμε για τεχνικά και τέτοια ή πόσο μας αρέσει ή μας κουράζει ο δρόμος και η περιοδεία!
Ευχαριστώ πολύ για την εξομολογητική αυτή συνέντευξη!
Επίσης ευχαριστώ για όλα όσα με ρωτήσατε
*Το "Τhe Missing Fourth Guest" της Lia Hide κυκλοφορεί σε βινύλιο, CD και σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες
Lia Hide - European Tour from 27 April
Στις αποσκευές της έχει το εξαιρετικό τελευταίο άλμπουμ της το οποίο όπως μας είπε : «έκανε ακριβώς αυτό που ήθελε, χωρίς να τη νοιάζει η αποδοχή και η κριτική» και το αποτέλεσμα την δικαίωσε.
Είναι τόσο συναρπαστική όσο και η μουσική της. Αλλά και η ζωή της δεν πάει πίσω. Κυψέλη, Λονδίνο, Νέα Υόρκη και πάλι από την αρχή. Η μουσική της είναι δύσκολο να προσδιοριστεί ακριβώς καθώς έχει μεγάλη γκάμα από τις επιρροές της στην ποπ, την κλασική, την πρωτοπορία, την ηλεκτρονική και την κινηματογραφική μουσική. Ας το πούμε baroque electronica. Σίγουρα δημιουργεί εικόνες. Η θεματολογία του νέου άλμπουμ με τον μυστηριώδη τίτλο "Τhe Missing Fourth Guest" έχει εμπνευστεί από το κείμενο του Τίμαιου του Πλάτωνα κυκλοφόρησε πρόσφατα και σε βινύλιο από την αμερικάνικη Conch Town Records.
Η avant-garde πολυβραβευμένη τραγουδοποιός της σκοτεινής ποπ, Lia Hide (Λία Γεωργακοπούλου) με αφορμή τον τελευταίο της δίσκο μας ανοίγει την καρδιά της για όλα που της έχουν συμβεί και έζησε έως τώρα.
H Lia Hide άνετη εξομολογείται
Σε τι φάση είσαι τώρα;
Σε μια πολύ ..διχοτομημένη, η αλήθεια είναι! Από την μία μεριά, είμαι πάρα μα πάρα πολύ κουρασμένη, όλο αυτό με τον Covid, την καραντίνα, όλες αυτές οι αλλαγές δεν έχουν φύγει ακόμα από πάνω μου, από την άλλη, έχουμε πάρα πολύ δουλειά μπροστά μας, κι έτσι, δεν προλαβαίνω να πάρω ανάσα! Θα κυκλοφορήσουμε άμεσα ένα δίσκο με “ορχηστρικά” από τα κομμάτια μας, μετά από παραγγελία της εταιρίας μας, και έπονται και 2 ακόμα βίντεο κλιπ, για να ολοκληρωθεί η οπτική παρουσίαση του δίσκου, άρα μας περιμένει ένας πολύ γεμάτος χειμώνας!
Εγώ παράλληλα ετοιμάζω έναν καινούριο δίσκο στο κεφάλι μου, και συν των άλλων, έχουν ήδη προγραμματιστεί και κάποιες εμφανίσεις, οπότε, έχουμε σηκώσει τα μανίκια ως τους αγκώνες!
Πώς εισπράττεις όλη αυτή την πορεία που έχεις κάνει μέχρι σήμερα και αν είσαι ικανοποιημένη;
Τολμώ να πω πως όχι, τουλάχιστον όχι με την εγχώρια πρόοδό μας. Θα ήθελα να έχουμε προβληθεί σε περισσότερο κόσμο, και το βλέπω κάθε φορά που μας δίνεται η ευκαιρία να παίξουμε σε μία μεγάλη διοργάνωση: στον κόσμο αρέσει αυτό που κάνουμε, “περνάει”. Δυστυχώς όμως τα ..”μέσα” μας φτάνουν μέχρι ένα σημείο, κι έτσι η προβολή μας είναι περιορισμένη.
Ποιος δημιουργός άραγε δεν θέλει να έχει έκθεση και αλληλεπίδραση με το κοινό του, άλλωστε; Είμαστε όμως πολύ ευχαριστημένοι με την πορεία της δουλειάς μας στο εξωτερικό, η αλήθεια είναι, και ραδιοφωνικά και από έντυπα και δημοσιεύσεις, αλλά και από όπου έχουμε συμμετάσχει σε φεστιβάλ και διαγωνισμούς, πάντα η αποδοχή είναι εξαιρετική και θερμότατη!
Η Lia Hide με την μπάντα της: Dennis Morfis (κιθάρα), George Bados (ντραμς), Aki’ Base (μπάσο). Από το πρόσφατο live στο κλαμπ Arch.
Πώς προέκυψε το νέο υλικό του άλμπουμ Τhe Missing Fourth Guest , τι υλικό περιέχει δηλαδή είναι μόνο καινούργια κομμάτια ; σε τι περίοδο ηχογραφήθηκε και κάτω από ποιες συνθήκες;
Ηχογραφήθηκε όλο στο σπίτι μας, στο δικό μου home studio καθότι είμαστε σε βαριά καραντίνα, καθώς και τα κομμάτια, όλα εκτός δύο εξαιρέσεων είναι παιδιά του Covid19.
To πρώτο κομμάτι που γεννήθηκε ήταν το Proposal το οποίο “έφτιαξα” όσο τελειώναμε τον τρίτο δίσκο, και πάνω σε αυτό χτίσαμε όλη την δουλειά. Ήταν κατά κάποιο τρόπο η δική μου “proposal” προς τους μουσικούς μου, για τον νέο ήχο και το νέο μας ταξίδι. Κάπου εκεί μας προέκυψε η ανάγνωση του Τίμαιου του Πλάτωνα που μας χάρισε την θεματολογία, και τον τίτλο, και λίγο πριν προστέθηκε και η Νιόβη, ένα κομμάτι που είχα γράψει πολλά χρόνια πριν, όταν ήμουν φοιτήτρια στην Αγγλία.
Πώς χαρακτηρίζεις το άλμπουμ;
Θα το χαρακτήριζα concept album, το είδος μας είναι dark pop, και πιο συγκεκριμένα dark glitch avant garde pop αλλά, η αλήθεια είναι ότι αν με ρωτήσεις τι λέει το φιλοκάρδι μου, εγώ νομίζω ότι είμαστε πιο πολύ progressive, above it all
Με ποιο τρόπο δουλεύεις ένα νέο υλικό ; Δηλαδή ξεκινάς λέγοντας θα κάνω ένα δίσκο σε τέτοιο μουσικό προσανατολισμό, δουλεύεις κάποιες μουσικές ιδέες σου, και που δοκιμάζεις πρώτα το υλικό σου αυτό;
Κάπως έτσι, ναι, πρώτα ακούω τον συνολικό ήχο στο κεφάλι μου, και μετά ανοίγω ότι μου είναι πιο σχετικό ή βολικό, πιάνο, κιθάρα, μπάσο, τον υπολογιστή, τα synths μου, ανάλογα με την όρεξη, κυριολεκτικά. Κάποια στιγμή με είχε πιάσει μια παλαβομάρα και σάμπλαρα την βιόλα μου, πχ, να, αυτό το κομμάτι δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα. Κάθε φορά υπάρχουν κομμάτια leftovers ή album fillers όπως τα λέω εγώ, κομμάτια που δεν τα κατάφεραν να ολοκληρωθούν σε προηγούμενη ευκαιρία, και περιμένουν στωικά την σειρά τους, κάθε φορά λοιπόν, ένα ή δύο από αυτά μπαίνουν στον επόμενο δίσκο.
Αυτή την στιγμή δηλαδή, αν λέγαμε ότι θέλουμε να κυκλοφορήσουμε ένα δίσκο, υπάρχουν τουλάχιστον 6-7 έτοιμα κομμάτια. Αλλά δεν θα το κάνουμε ποτέ αυτό. Ο κάθε δίσκος έχει κάτι δικό του να πει, και σχεδόν χτίζεται και μας οδηγά από μόνος του, που θέλει να πάει. Και αν και ο στίχος έρχεται ακαριαία, μου παίρνει αρκετό καιρό να φτάσω στην τελική μορφή των τραγουδιών, δουλεύονται δηλαδή όλα και πολύ και για αρκετό καιρό. Είμαι αρκετά .. “ψείρας” και τελειομανής..
Οι φωτογραφίες στο εξώφυλλο και οπισθόφυλλο του άλμπουμ έχουν κάποιο συμβολισμό;
Θυμάμαι ένα απόγευμα που με κάλεσε ο τυπογράφος που είχε αναλάβει τα εξώφυλλα έντρομος, να μου πει “Λία!! έχεις τρία χέρια στην πλάτη σου, το ξέρεις; Μου έχεις στείλει το λάθος αρχείο!” για να του εξηγήσω πως είναι φυσικά επίτηδες, γιατί λείπει το τέταρτο, αυτό του απόντος τέταρτου επισκέπτη.. Το λευκό πάντα μου αρέσει πολύ για εξώφυλλο δίσκου, και διαλέξαμε την ..γυμνή φωτογραφία γιατί θεωρούμε πως είναι η πιο απογυμνωμένη από φόβους, δουλειά μας. Σε αυτό τον δίσκο δεν κρατήθηκα πίσω σε τίποτα, έκανα ακριβώς αυτό που ήθελα όπως το ήθελα, χωρίς να με νοιάζει η αποδοχή ή κριτική.
Η ζωή σου πώς είναι έως σήμερα; Έχεις περάσει άνετα, είχες τα εφόδια και την άνεση να ακολουθήσεις τα μουσικά σου όνειρα;
Δεν θα την έλεγα άνετη, από την άποψη του ότι δουλεύω πάρα πολλές ώρες, με ότι αυτό συνεπάγεται. Δεν είμαι γόνος κάποιας πολυ ..ευκατάστατης οικογένειας, αν αυτό ρωτάτε. Και οι γονείς μου και οι γονείς τους έχουν περάσει πραγματικά πολύ μα πολύ δύσκολα. Αν παραπονιέμαι; Ναι, θα ήθελα να είχα μεγαλύτερη οικονομική άνεση, θα μπορούσα να προωθήσω την μουσική μας καλύτερα. Αλλά από την άλλη, είμαι αρκετά καλά σε σύγκριση με πολλούς συνανθρώπους μας εκεί έξω, άρα σιωπώ.
Από το live στο Six Dogs, 22 Απριλίου 2020
Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με την μουσική; Ποιο ήταν το πρώτο ερέθισμα; Ποιος σε έβαλε πιο βαθιά σε αυτό που ήθελες να ακολουθήσεις;
Ο πατέρας μου έπαιζε σε μια μπάντα που έμελε να γίνει οι Πελόμα Μποκιού, και σε άλλες, τότε στα νιάτα του. Από τον μπαμπά μου έχω κληρονομιά το ταμπεραμέντο του, τις 6 κιθάρες μας, την φωνή, τα νεύρα και το στανιό .. με κάθιζε να μάθω τα άπαντα του Λοΐζου και του Τσιτσάνη σώνει και καλά! Η μαμά μου τραγουδάει ηπειρώτικα μοιρολόγια όλη την ώρα όταν μαγειρεύει. Ο παππούς μου ήταν σιδεράς στην Ηφαίστου και πάντα είχε μια κιθαρούλα ή ένα μπουζουκάκι και το γρατζουνούσε! Όλοι αγαπούν την μουσική σπίτι μου, κι έτσι το βήμα να ξεκινήσω μουσική από μικρή ήταν φυσικό.
Δυστυχώς, έτυχε να είμαι από πολύ μικρή, θύμα ενός διεστραμμένου ανθρώπου και δυστυχώς καθηγητή μουσικής στο ωδείο που με έστειλαν, κι έτσι ένιωσα αποστροφή για τις μουσικές σπουδές για πολλά χρόνια. Άρχισα να σπουδάζω μουσική σε αρκετά μεγάλη ηλικία, και φοβάμαι πως το #metoo αυτό τραύμα, δείχνει ακόμα τα δόντια του μερικές φορές. Δεν θα έλεγα πως με έβαλε κάποιος πιο βαθιά, ίσα-ίσα, μερικές φορές έμοιαζε να μην θέλει κανείς να το κάνω αυτό, επαγγελματικά τουλάχιστον! Αλλά! Ήταν αυτός ο δαιμόνιος παππούς μου που και αντιλήφθηκε το κακό που μου συνέβαινε, και λίγα χρόνια μετά, μου πήρε ένα αρμόνιο δώρο από τον Αρμάο στην Χαριλάου Τρικούπη, κι έτσι σιγά-σιγά ξεκίνησα αυτοδίδαχτη να ασχολούμαι πάλι και να νιώθω καλά με μένα.
Η ποπ μουσική, ένας χώρος που κινείσαι ευρύτερα, πιστεύεις ότι έχει όριο ηλικίας ; Δηλαδή όταν βλέπεις παλιούς μουσικούς να εξακολουθούν να κρατηθούν μέσα σε αυτό το μουσικό χώρο τι σκέπτεσαι;
Δυστυχώς ναι, και αυτό είναι και το αντικείμενο μιας διατριβής που παλεύω αυτόν τον καιρό: υπάρχει μια διάκριση ηλικιακή και ιδιαίτερα στις γυναίκες στον χώρο μας. Σκεφτείτε πόσες γυναίκες ξέρετε στον χώρο, και τι ράμματα στην γούνα τους φοράνε, τι τους καταλογίζουν και τι απαιτήσεις έχει από αυτές το κοινό..
Από το live στο Artemeis Fest, 20 Ιουλίου 2022, Μαρούσι
Πού γεννήθηκες και σε ποια γειτονιά της πόλης μεγάλωσες; Πώς ήταν το περιβάλλον γύρω σου; Υπήρχε η μουσική σπίτι σου; Είχατε πικάπ; Άκουγες ραδιόφωνο; Άλλος μουσικός στην οικογένεια, έστω ερασιτέχνης Τα πρώτα ακούσματά σου ποια ήταν;
Γεννήθηκα, μεγάλωσα και μένω κάπου στην Κυψέλη. Ακούγαμε μόνο ραδιόφωνο, και βλέπαμε ελάχιστη τηλεόραση, έχω δει ελάχιστα από τα πολύ cult ελληνικά του παλιού αλλά και του νεότερου κινηματογράφου, πχ, και είχαμε κασετόφωνο και μπομπινόφωνο, πικάπ αγόρασα εγώ μονή μου, καθώς και το πρώτο μας cd player, τότε! Τα πρώτα μου ακούσματα ήταν το Χαμόγελο της Τζοκόντα, Beatles, Simon and Garfunkel, από τον μπαμπά όλα, ηπειρώτικα πανηγύρια, Μούτση, Μαυρουδή και Πετρολούκα Χαλκιά, όλα από τους γονείς μου, και πολύ ρεμπέτικό από τον παππού.
Οι πρώτοι δίσκοι; Από πού αγόραζες μουσικό υλικό; Τι έγιναν όλα αυτά σήμερα; Με τι τρόπο ακούς μουσική τώρα; Τι ακούς περισσότερο;
Όλοι μου οι δίσκοι είναι στην δισκοθήκη, το ίδιο και όλα τα cd, τα βιβλία μου, αλλά και οι κασέτες μου, δεν πετάω τίποτα, κυρίως γιατί από εκεί ακούω μουσική κι όχι από το ιντερνέτ. Κάποιες κασέτες χαρίστηκαν πρόσφατα, αλλά κρατήσαμε όλες τις εταιρικές και τα mixtapes, είναι εξάλλου μέρος της εφηβείας μου, είναι σαν φωτογραφίες! Τα πρώτα που αγόρασα ήταν το Trash του Alice Cooper (κασέτα), το Behavior των Pet Shop Boys (βινύλιο) και αργότερα η κασετίνα της Ρωμαϊκή Αγορά του Μάνου Χατζιδάκι και το Momentary Lapse of Reason των Floyd (βινύλια).
Τι κορίτσι ήσουν; Ατίθασο; Ονειροπόλο; Δημιουργικό; Πώς πέρναγες τις περισσότερες ώρες σου εκτός σχολείου ή στο ελεύθερο εφηβικό χρόνο σου; Τι σου άρεσε περισσότερο;
All of the above! Έκανα πάρα πολλές εξωσχολικές δραστηριότητες, το πρώτο που ξεκίνησα ήταν θέατρο, στο δημοτικό, και το κράτησα μέχρι και το Γυμνάσιο.
Αργότερα ξεκίνησα μουσική, αλλά αυτό δεν πήγε και πολύ καλά όπως είπα άνωθεν. Πάντως, έχω παίξει κιθάρα κλασσική (με μια αξιαγάπητη γιαγιάκα δασκάλα που με έλεγε ανεπίδεκτη γιατί δεν διάβαζα παρτιτούρα και έκανα τα δικά μου), φαγκότο, με το τέρας εκείνο που περνούσε για άνθρωπος, εκπαιδευτικός, και πατέρας παναθεμά τον (έχει πεθάνει, μην με ρωτάτε, δεν έχει νόημα πια), “αρμόνιο” -αυτή την κακοτοπιά της ελληνικής μουσικής εκπαίδευσης, μπάσο και εν τέλη τραγούδι και πιάνο. Με τον αθλητισμό δεν τα πολύ κατάφερα, και πίκρανα την μάνα μου που ήταν αθλήτρια, αλλά έμαθα πολλές ξένες γλώσσες.
Η εφηβεία μου ήταν όλη μια αλητεία με τις παρέες, και πρόβες σε υπόγεια στούντιο της Κυψέλης με τις μπάντες! Αλλά γενικά δεν έβγαινα πολύ, ο γονείς μου ήταν πολύ αυστηροί με το ωράριο και έτσι μετά τα 18 άρχισα να κυκλοφορώ, που πλέον χρησιμοποίησα το προνόμιο αυτό για να δουλεύω σε μπαράκια και μουσικές σκηνές.
Lia - Aki' Base στο Λονδίνο
Στην Αγγλία πώς βρέθηκες; Και πώς πέρασες τον καιρό σου εκεί Πόσο σε βοήθησε επαγγελματικά η παραμονή σου εκεί;; Μουσικά τι έκανες εκεί ;
Στην Αγγλία βρέθηκα πρώτη φορά μετά το πέρας των μουσικών σπουδών μου εδώ, για να δοκιμάσω οντισιόν και πανεπιστήμια για μεταπτυχιακά. Αλλά δεν μου άρεσε το Λονδίνο τότε, τρομάρα μου, κι έτσι μετά δοκίμασα την Αμερική. Ούτε αυτό μου άρεσε (δις τρομάρα μου) κι έτσι επέστρεψα στην Αγγλία και το πανέμορφο Μπαθ πολλά χρόνια μετά, με το ένα πόδι εκεί και το άλλο στην Αθήνα, να ολοκληρώσω ένα μεταπτυχιακό ακόμα στο Songwriting. Με βοήθησε ριζοσπαστικά και η παραμονή και ο δάσκαλός μας ο Davey Ray Moore και οι συμμαθητές μου, ήταν από τις καλύτερες αποφάσεις που πήρα ποτέ.
Οι εμφανίσεις που έχω κάνει στο Λονδίνο (και Μπαθ, Οξφόρδη κλπ) έχουν γίνει στα πλαίσια οργανωμένης περιοδείας και όχι κατά την διάρκεια των σπουδών μου - τότε παίζαμε μόνο στην παμπ της κωμόπολης (που ήταν το καστρο-πανεπιστήμιο-παράρτημα, το Corsham Court) που η αλήθεια είναι πως ήταν φανταστική εμπειρία! Το κερασάκι στην τούρτα πάντως ήταν η απονομή του πτυχίου από τον μεγάλο και τρανό Jeremy Irons, που είναι και ο επίτιμος πρόεδρος της Σχολής. Δεν σφίγγεις κάθε μέρα το χέρι σε έναν οσκαρικό ηθοποιό, ούτε παίρνεις φιλάκι στο μάγουλο!
Έζησες την εποχή του clubbing Ποια ήταν τα στέκια σου; Πού ήταν καλύτερα στο Λονδίνο ή στην Αθήνα; Έχεις ωραίες αναμνήσεις από όλο αυτό Πώς το έζησες; Έντονα; Όλο αυτό μετουσιώθηκε στην μουσική electronica που κινήθηκες;
Δυστυχώς, μιας και σπούδασα σχετικά μεγάλη δεν έζησα πολύ την εποχή αυτή, ήμουν πάνω από ένα πιάνο και διάβαζα. Δούλευα όμως παράλληλα για να πληρώνω τις σπουδές μου και ήμουν επί σχεδόν μια δεκαετία η περήφανη σερβιτόρα στο ιστορικότατο Παράφωνο (που ναι, τραγουδούσα κιόλας) και δούλεψα γενικά αρκετή ..νύχτα, οπότε έχω ζήσει μεν το κλαμπ, αλλά ..αλλιώς, από πίσω από την μπάρα! Η ηλεκτρονική μουσική μπήκε στο αίμα μου όταν σπούδαζα το Bachelor μου και το οφείλω στον καθηγητή μας Tim Ward που μας έκανε μουσική τεχνολογία.
Ποια είναι η δική σου Αθήνα; Αγαπημένη διαδρομή; Σε τι μέρη αισθάνεσαι πιο οικεία ;
Σίγουρα η Κυψέλη, τα Εξάρχεια, αλλά και πολύ από το 'ιστορικό' κέντρο. Είμαι καθηγήτρια στο Ωδείο Μουσικής Πράξης στο Κουκάκι και επιλέγω καιρού επιτρέποντος να πηγαίνω μέχρι εκεί με τα πόδια, και έτσι περπατάω όλο το κέντρο και κάθε φορά πάω από άλλο στενό, να δω άλλο σοκάκι, άλλη γειτονιά..
Live at Six Dogs : Η παραπάνω σύνθεση με την προσθήκη του Στέλιου Χατζικαλέα στην τρομπέτα. Από το live στο Six Dogs, Δεκ. 2022
Το πρώτο πιάνο; Πότε και με ποιες συνθήκες το απέκτησες; Δώρο Παίζεις πλήκτρα στο live ή βγαίνεις μόνο ως τραγουδίστρια;
Το πρώτο πιάνο το πήρα μετά από πολλές και τεράστιες μάχες, μιας και οι δικοί μου λέγαν πως αφού δεν θα ασχοληθώ με την μουσική, τι να το κάνω, τόσες κιθάρες έχουμε, πια. Η αλήθεια είναι ότι τους έπεφτε ακριβό, ακόμα και αυτό το παλιό ρώσικο που πήραμε, αλλά στο τέλος μου κάνανε το χατίρι. Μετά από πολλά χρόνια, πήραμε και το σκαμπό..
Πρόσφατα στον πάτο του σκαμπό μου ανακάλυψα ένα σημείωμα με τα γράμματα της μαμάς μου που έλεγε “Να είσαι πάντα ευτυχισμένη και δυνατή και να παίζεις πιάνο στο σκαμπό σου! -από τους 'κακούς' γονείς σου” -προφανώς τους έβγαλα την πίστη μέχρι να μου το πάρουν! Live παίζω πλήκτρα συνήθως, αλλά όταν μπορώ, προτιμώ να μην παίζω τίποτα, και δίνω τους αντίστοιχους ήχους στα αγόρια, ΕΚΤΟΣ και αν υπάρχει πιάνο στον χώρο, οπότε εκεί δεν το συζητώ, θα παίξω οπωσδήποτε! A! Το ρώσικο πιάνο το έχω ακόμα, εννοείται.. και το αγαπώ σαν να ήταν Steinway, κι ας μην είναι καλό το έρμο.
Από το live στο Bios στο Athens Music Week, Ιούνιος 2022
Αγαπημένες φωνές; Πιανίστες;
Kate Bush, Fiona Apple, Elliott Smith, Jeff Buckley, Chris Cornell, Mike Patton, Alice Smith, Beth Gibbons, Lisa Gerrard, Elisabeth Fraser, Mark Lanegan, Dave Gahan, Sting, Χάρις Αλεξίου, Τάνια Τσανακλίδου, Ηλίας Λιούγκος, Αγαπημένοι πιανίστες: Λουκιανός Κηλαϊδόνης, Martha Argerich, Nina Simone, Tori Amos, Natasha Schneider, Oscar Peterson, Brad Melhdau, Jean-Yves Thibaudet.
Συλλέγεις κάτι; Είσαι συλλέκτρια σε κάτι ; Δραστηριοποιείσαι σε κάτι άλλο;
Ζωγράφιζα παλιά και αρκετά, δυστυχώς δεν έχω καθόλου χρόνο πλέον. Όταν χρειάζεται και αν προλαβαίνω φτιάχνω ρούχα που θα ήθελα να φορέσω και μαγειρεύω, συνέχεια, είναι το αγχολυτικό μου σπορ!
Dinner clip: Aki’ Base – Lia Hide – George Rados : σκηνή από το βίντεο κλιπ του Dinner”
Τι είπες του Tricky όταν τον συνάντησες; Εκείνος;
Ω, ήταν πολύ κουρασμένος η αλήθεια είναι! Μιλήσαμε λίγο, εκεί σε εκείνον τον καναπέ, και κυρίως λέγαμε πόσο ωραίο είναι το backstage σαλόνι του Fuzz και πόσο του αρέσει να έρχεται στην Ελλάδα, πόσο καλές αναμνήσεις έχει και πόσο πολύ του άρεσε ο ήχος εκείνο το βράδυ! Μην φανταστείτε, με όσους καλλιτέχνες έχω μοιραστεί την σκηνή, λέμε για τεχνικά και τέτοια ή πόσο μας αρέσει ή μας κουράζει ο δρόμος και η περιοδεία!
Ευχαριστώ πολύ για την εξομολογητική αυτή συνέντευξη!
Επίσης ευχαριστώ για όλα όσα με ρωτήσατε
*Το "Τhe Missing Fourth Guest" της Lia Hide κυκλοφορεί σε βινύλιο, CD και σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες
Lia Hide - European Tour from 27 April
