Ο πιο διάσημος τέντυ - μπόι του ελληνικού κινηματογράφου. Ο Κώστας Βουτσάς είναι ο αιώνιος φίλος των ανθρώπων που έχουν την αίσθηση του χιούμορ, με αμίμητες ατάκες που μόνο με τα πιο ευφάνταστα ανέκδοτα μπορούν να συγκριθούν. Καθημερινά μέσω κάποιας ταινίας του μπαίνει στα σπίτια μας και φτιάχνει ατμόσφαιρα ευφορίας και αισιοδοξίας. Τα εύσημα του υποκριτικού ταλέντου του πήρε στο θέατρο, που προηγήθηκε στη ζωή του, αλλά και όταν ερμήνευσε Αριστοφάνη στην Επίδαυρο στις διαχρονικές πολιτικές σάτιρες: Όρνιθες και Σφήκες.
Το έξυπνο χιούμορ του ήταν πολλές φορές αυτοσχεδιαστικό στις ελληνικές ταινίες της Φίνος Φιλμ, όπως στη σκηνή που αλαφιασμένος τύπος βγαίνει από ταξί ενώ ο Βουτσάς περιμένει τη φρικτή νύφη, όχι διακαώς, στις σκάλες της εκκλησίας και φέρνει το μαντάτο: η Παρθενώπη κλέφτηκε με ένα τσιγγάνο! Θα του κλέψαν τη μαϊμού… απαντά ο Βουτσάς!
Συνάντησα τον Κώστα Βουτσά, τον πιο ακριβοπληρωμένο Έλληνα ηθοποιό, στο καμαρίνι του στο ενδιάμεσο της απογευματινής με τη βραδινή κυριακάτική παράσταση, δύο μέρες μετά την πρεμιέρα της κωμωδίας «Ζητείται Ψεύτης» του Δημήτρη Ψαθά στο θέατρο «Μινώα» τον Νοέμβριο του 2003. Μόλις είχα απολαύσει την αυθεντική ερμηνεία του στην παράσταση και η πρώτη ερώτηση ήρθε αυθόρμητα…
Πώς καταφέρνει να επιβιώνει ένας αληθινός και αυθεντικός ηθοποιός σε μια ψεύτικη και δίχως χιούμορ εποχή;
Το χιούμορ λείπει από τους Έλληνες αιώνες τώρα. Θυμάμαι μια ατάκα στο Μερικοί Το Προτιμούν Καυτό με τον Τζάκ Λέμμον - γυναίκα όπου στο τέλος του έργου λέει στον Τζόε Μπράουν που θα τον παντρευτεί: δεν είμαι γυναίκα, είμαι άντρας και λέει κι αυτός: κανείς δεν είναι τέλειος. Αυτό είναι χιούμορ. Εμείς είμαστε λαός της πλάκας. Χιούμορ έχουν οι Εγγλέζοι. Ο Κώστας Πρετεντέρης, ο σπουδαίος αυτός κωμωδιογράφος, έλεγε ότι επιβιώνει ως πολύ-επαγγελματίας, δηλαδή είμαι αφοσιωμένος σε αυτό που κάνω, προσπαθώ να μην προσβάλλω το κοινό που με ακολουθεί, να μην είμαι βωμολόχος και ανήθικος επί σκηνής, οι παραστάσεις μου να έχουν πάντα ήθος, κάτι που πιστεύω ότι ο κόσμος το εκτιμάει πολύ σε μια διάρκεια πενήντα πέντε χρόνων που είμαι στο θέατρο. Δεν στέκομαι στα σημεία των καιρών που θέλουν βρωμιές και σεξουαλικά. Αντιστέκομαι στο θέμα της χυδαιότητας και του βόθρου που διακρίνει πολλούς στο ελληνικό θέατρο. Νομίζω ότι ο κόσμος λυτρώνεται όταν βλέπει τις παραστάσεις μας.
Νοιώθετε τον κόσμο να χάνει τη διάθεση να αστειευτεί και να γελάσει μέσα στη στρεσαρισμένη καθημερινότητά;
Λογικό είναι αυτό. Ο κόσμος βασανίζεται συνέχεια και πλέον δεν κοιταζόμαστε στα μάτια. Δεν είναι τραγικό αυτό; Χαμένο μάτι, σκυφτό κεφάλι, φτάσαμε σε μια εποχή που είμαστε μόνοι μας. Τελείως μόνοι μας. Εποχή της μοναξιάς, της μετριότητας, της νίκης των μετρίων… Ο κόσμος πρέπει να δουλεύει για να ζήσει και τίποτε άλλο, και να δουλεύουν όλοι μέσα στην οικογένεια. Μας έχει πιάσει μια καταναλωτική μανία που μας έχει κάνει μοναχικούς.
Η μετριότητα έχει διάρκεια;
Όχι δεν έχει, αλλά πρέπει να φωτίσουν τον κόσμο καινούργια πρόσωπα, καινούργιοι άνθρωποι. Για μένα η εποχή είναι γένους θηλυκού ή γκαστρώνεται ή δεν γκαστρώνεται. Είναι στείρα ή είναι γόνιμη. Αυτή η εποχή που ζούμε είναι στείρα και καλλιτεχνικά και πολιτικά. Υπήρχε ένας Καραμανλής, ένας Παπανδρέου Γιώργος, ο Ανδρέας, χαρισματικός άνθρωπος και άλλοι όπως και καλλιτέχνες πολύ μεγάλοι, όπως Θεοδωράκης, Χατζιδάκις, Ξαρχάκος, Χατζηνάσιος, τραγουδιστές όπως οι Μπιθικώτσης, Καζαντζίδης, Μοσχολιού, Αλεξίου… Τώρα είναι όλα λίγα. Οι σημερινοί ηθοποιοί είναι όντως ταλαντούχοι, πιο γυμνασμένοι από εμάς όσον αφορά την υποκριτική αλλά δεν έχουν πασαρέλα. Αναγκάζονται να κάνουν πράγματα που δεν τα θέλουν οι ίδιοι. Έχουν πέσει σε μια εποχή που κανείς δεν ξέρει τι να γράψει. Είναι τόσο αλλοπρόσαλλη η κοινωνία που ο συγγραφέας δεν έχει να γράψει μια ηθογραφία για παράδειγμα.
Ο αυτοσχεδιασμός και η ετυμολογία σας με αμίμητες ατάκες εκτός κειμένου σας έχει καταξιώσει σαν ηθοποιό στην συνείδηση του κόσμου. Σήμερα διατηρείτε τον ίδιο αυθορμητισμό επί σκηνής;
Δεν νοείται κωμικός χωρίς αυτοσχεδιασμό, χωρίς προσθήκες. Και στον κινηματογράφο έβαζα καινούργια πράγματα μέσα και το πρώτο κοινό μου ήταν οι τεχνικοί με τους οποίους έχω ζήσει περισσότερες ώρες απ’ όσες με τη γυναίκα και τα παιδιά μου. Οι προσθήκες είναι αναπόσπαστο κομμάτι του κωμικού. Θα προτιμούσα να μου δώσουν τον καμβά μόνο και να βγω να παίξω, να κάνω εγώ το διάλογο επί σκηνής. Τους μεγάλους ηθοποιούς με αληθινά μεγάλο ταλέντο υποκριτικής τους βρίσκεις μόνο μέσα στους κωμικούς ηθοποιούς. Οι κωμικοί το να παίξουν ένα δράμα, ένα ρομάντζο είναι παιχνιδάκι, η κωμωδία είναι δύσκολο πράγμα.
Έχετε νοιώσει κάποιες φορές την ίδια τη ζωή να νικά τη διάθεσή σας να την αντιμετωπίζετε με χιούμορ;
Έχω μια φιλοσοφία: για ένα γεγονός που με ταλανίζει τώρα πώς θα το βλέπω μετά από ένα μήνα, θα έχει θαμπώσει. Βέβαια εξαρτάται το γεγονός που θα αντιμετωπίσεις. Πόσες φορές έχει βρεθεί κανείς σε οικονομική δυστοκία και έβαλε το μυαλό του κάτω και το ξεπέρασε. Το πρόβλημα υγείας δεν ξεπερνιέται, όπως και η απώλεια δικών σου ανθρώπων. Αλλά ο χρόνος τα σβήνει όλα.
Η ατμόσφαιρα στο θέατρο έχει αλλάξει σε σχέση με πριν μισό αιώνα που πατήσατε για πρώτη φορά το σανίδι;
Παντού έχει αλλάξει, και στη δημοσιογραφία και στη φωτογραφία και στην πολιτική. Η ατμόσφαιρα έχει γίνει πολύ σκληρή. Μπήκε στη μέση ο συνδικαλισμός, απαραίτητος κι αυτός αλλά τέχνη και συνδικαλισμός δεν συμβιβάζονται εύκολα. Αλλά και η ίδια η ζωή έχει σκληρύνει.
Οι νέοι ηθοποιοί έχουν την ίδια διάθεση στο ξεκίνημά τους που είχε εκείνη η δροσερή παρέα, μέλος της οποίας ήσασταν κι εσείς;
Βεβαίως. Έχουν πολύ κέφι και κάνουν μεγάλες επιτυχίες και ανεβάζουν και σπουδαία έργα.
Θυμάστε την πρώτη θεατρική σας εμφάνιση;
Όταν ήμουν φοιτητής και έπαιξα κατά τύχη θέατρο σε μια κατασκήνωση. Στην πρώτη επαγγελματική εμφάνιση μου στο θέατρο ήμουν στρατιώτης, τρίτο σώμα στρατού, και είχα παίξει στο Στρατιωτικό Θέατρο Θεσσαλονίκης το Βαπτιστικό, την οπερέτα του Θεόφραστου Σακελλαρίδη. Μετά γύρισα την επαρχία με μπουλούκια. Μετά κατέβηκα στην Αθήνα όπου με έφερε στο θέατρο η Καλή Καλό. Στον κινηματογράφο έπαιξα πολύ αργότερα όταν με εμπιστεύτηκε ο Γιάννης Δαλιανίδης και γύρισα τις ταινίες που βλέπουμε και τώρα. Εκεί άλλαξε η τύχη μου. Έτυχα επίσης σε σπουδαίους κωμωδιογράφους, όπως οι Ψαθάς, Ρούσσος, Σακελάριος, Γιαννακόπουλος, Πρετεντέρης, Γιαλαμάς, Τσιφόρος, Βασιλειάδης, Καμπάνης, Μακρίδης, Μιχαηλίδης, πολλοί μεγάλοι έγραφαν για μένα. Τώρα φαίνονται πολλοί ηθοποιοί πρώτα μέσω τηλεόρασης κάτι που δεν μπορούμε να κατακρίνουμε γιατί κάποιος τρόπος πρέπει να υπάρχει για να φανούν τα ταλέντα.
Στα φλερτ και στις γυναίκες της ζωής σας χρησιμοποιήσατε το χιούμορ σας για να πετύχετε τους σκοπούς σας;
Αυτή η ερώτηση είναι τραβηγμένη από τα μαλλιά. Κάθε άνθρωπος έχεις τους κωδικούς του για να κατακτήσει έναν άνθρωπο ή μια γυναίκα. Δεν είχα ένα σύστημα να κατακτήσω μια γυναίκα, ανάλογα με τη γυναίκα. Άλλες εποχές, ήμασταν ζωηροί, και τώρα είμαι ζωηρός…
Οι αμερικανικές κωμωδίες πώς σας φαίνονται;
Βλέπουμε έναν Τζακ Λέμμον, έναν Τζέρι Λιούις, έναν Τσάρλυ Τσάπλιν. Ο Μπους δεν έχει χιούμορ και το αστείο του είναι να κάνει παιχνιδάκια με όπλα. Φαίνεται ότι έχει παλιμπαιδισμό.
Έχει δυσανασχετήσει ποτέ ένας πολιτικός με τη σάτιρά σας;
Μακάρι να δυσανασχετούσε, αλλά είναι γαϊδούρια και δεν καταλαβαίνουν τίποτε. Όλοι λένε δεν τα λέει για μένα, για άλλον τα λέει. Αυτό είναι γενικότερο χαρακτηριστικό των Ελλήνων. Έτσι περνάμε πολύ ωραία όλοι μας.
Ποιοι έχουν περισσότερο χιούμορ μεταξύ των απλών λαϊκών ανθρώπων και των μπουρζουάδων;
Οι λαϊκοί άνθρωποι που βγαίνει το χιούμορ τους μέσα από την ανάγκη.
Υπάρχει μια σύγχυση για το πού γεννηθήκατε. Αθήνα ή Θεσσαλονίκη;
Γεννήθηκα στην Αθήνα, στο Βύρωνα, αλλά μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη από πρώτη δημοτικού. Σαλονικιός είμαι, δεν μπορώ να λέγομαι Αθηναίος. Στη Θεσσαλονίκη ένοιωσα τα πρώτα σκιρτήματα της ζωής. Υπήρξα και αθλητής ταχύτητας, μήκους και τριπλούν στο Βυζαντινό Αθλητικό Όμιλο. Έχω αθληθεί πάρα πολύ.
Υπήρξατε αληθινός τέντυ - μπόι όπως στους ρόλους που υποδυθήκατε στον κινηματογράφο της δεκαετίας του ‘60;
Χόρευα σέικ, έπαιζα μπιλιάρδο, φλέρταρα, κάναμε πολλά πάρτι, αλλά ποιος ζωντανός νέος δεν τα κάνει αυτά όταν ζει σε μια πόλη σαν τη Θεσσαλονίκη και σαν την Αθήνα.
Ποιο ήταν το αγαπημένο σας συγκρότημα την εποχή εκείνη;
Τα Παιδιά της Αφροδίτης, με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου, το Ντέμη Ρούσσο και το Λουκά Σιδερά, αλλά και ο Πασχάλης με τους Olympians.
Τι εξακολουθεί να σας γοητεύει στις μέρες μας;
Η δουλειά μου. Το ψάξιμο να βρω το έργο, το ρόλο, μια ιεροτελεστία για μένα, που όταν πετύχει, παίρνω μεγάλη ικανοποίηση. Δεν με αφορά κάτι άλλο.
Υπάρχουν σήμερα κειμενογράφοι να αναδείξουν το ταλέντο σας;
Υπάρχουν ο Ρήγας με τον Αποστόλου, ο Ρέππας με τον Παπαθανασίου, ο Ξανθούλης, ο Λαζόπουλος, αξιοθαύμαστοι για μένα γιατί μέσα σε μια σάπια κοινωνία κατορθώνουν και γράφουν πράγματα πολύ δυνατά.
Η κωμωδία του Δημήτρη Ψαθά «Ζητείται Ψεύτης» έχει γραφτεί πριν μισό αιώνα, αλλά είναι επίκαιρη όσον αφορά τη δράση των πολιτικών…
Όποιος συγγραφέας ασχολείται με την πολιτική θα είναι έτσι κι αλλιώς διαχρονικός γιατί από αρχαιοτάτων χρόνων τα πράγματα είναι ίδια. Ο Αριστοφάνης ήταν τυχερός γιατί έγραψε στην Ελλάδα, αν έγραφε στη Σουηδία δεν θα τον ήξερε κανείς. Εμείς εδώ παραμένουμε στη διαπλοκή, στο κλέψιμο, στην απάτη, στην ψευτιά, στις υποσχέσεις. Γι’ αυτά έγραψε και ο Ψαθάς στα έργα Ζητείται Ψεύτης και Φωνάζει ο Κλέφτης, που επίσης έχω παίξει. Και τα θα είναι εσαεί σύγχρονα έργα. Τα πρόσωπα αλλάζουν, η πολιτική μένει η ίδια και το στομάχι θα μείνει το ίδιο. Η πολιτική μπορεί ν’ αλλάξει λόγω της διεθνούς συγκυρίας δηλαδή ότι θέλουν οι Αμερικάνοι και ο… Βους κατά το βόδι, οι πολιτικοί δεν αλλάζουν. Στο έργο μας οι θεατές μπορούν ν’ απολαύσουν πως θα τους φερθούν οι βουλευτές που θα ψηφίσουν. Από το θα, θα, θα στο δεν, δεν, δεν…
Για τους μεγάλους ηθοποιούς του παρελθόντος που δεν υπάρχουν πια έχετε κάποιο παράπονο;
Όλοι αυτοί έπρεπε να παίξουν στην Επίδαυρο. Όσοι ισχυρίζονται ότι δεν είχαν τον τρόπο για κάτι τέτοιο σφάλουν, γιατί αν έχεις το ταλέντο όλα μπορείς να τα κάνεις. Είχαν κάνει την Επίδαυρο τσιφλίκι τους. Είναι δυνατόν ηθοποιοί σαν τον Αυλωνίτη ή τον Χατζηχρήστο να μην έχουν παίξει Επίδαυρο; Η Μελίνα άνοιξε την Επίδαυρο και έπαιξαν κάποιοι ηθοποιοί.
Πώς νοιώθετε που παίζετε σήμερα το ρόλο του πατέρα, ενώ έχετε καταξιωθεί στη συνείδηση του κόσμου σαν αιώνιος έφηβος;
Ας μ’ αγαπήσουν και ως πατέρα. Τα παιδιά μεγαλώνουν, να μη μεγαλώσω κι εγώ; Δεν με απασχολεί καθόλου που μεγαλώνω.
Με ποια παρτενέρ θα θέλατε να χορέψετε ένα τουίστ σήμερα;
Μπορώ έτσι χοντρός να χορέψω τουίστ; Θα το σκεφτόμουν όμως αν ήταν για τη Μόνικα Μπελούτσι…
Το έξυπνο χιούμορ του ήταν πολλές φορές αυτοσχεδιαστικό στις ελληνικές ταινίες της Φίνος Φιλμ, όπως στη σκηνή που αλαφιασμένος τύπος βγαίνει από ταξί ενώ ο Βουτσάς περιμένει τη φρικτή νύφη, όχι διακαώς, στις σκάλες της εκκλησίας και φέρνει το μαντάτο: η Παρθενώπη κλέφτηκε με ένα τσιγγάνο! Θα του κλέψαν τη μαϊμού… απαντά ο Βουτσάς!
Συνάντησα τον Κώστα Βουτσά, τον πιο ακριβοπληρωμένο Έλληνα ηθοποιό, στο καμαρίνι του στο ενδιάμεσο της απογευματινής με τη βραδινή κυριακάτική παράσταση, δύο μέρες μετά την πρεμιέρα της κωμωδίας «Ζητείται Ψεύτης» του Δημήτρη Ψαθά στο θέατρο «Μινώα» τον Νοέμβριο του 2003. Μόλις είχα απολαύσει την αυθεντική ερμηνεία του στην παράσταση και η πρώτη ερώτηση ήρθε αυθόρμητα…
Πώς καταφέρνει να επιβιώνει ένας αληθινός και αυθεντικός ηθοποιός σε μια ψεύτικη και δίχως χιούμορ εποχή;
Το χιούμορ λείπει από τους Έλληνες αιώνες τώρα. Θυμάμαι μια ατάκα στο Μερικοί Το Προτιμούν Καυτό με τον Τζάκ Λέμμον - γυναίκα όπου στο τέλος του έργου λέει στον Τζόε Μπράουν που θα τον παντρευτεί: δεν είμαι γυναίκα, είμαι άντρας και λέει κι αυτός: κανείς δεν είναι τέλειος. Αυτό είναι χιούμορ. Εμείς είμαστε λαός της πλάκας. Χιούμορ έχουν οι Εγγλέζοι. Ο Κώστας Πρετεντέρης, ο σπουδαίος αυτός κωμωδιογράφος, έλεγε ότι επιβιώνει ως πολύ-επαγγελματίας, δηλαδή είμαι αφοσιωμένος σε αυτό που κάνω, προσπαθώ να μην προσβάλλω το κοινό που με ακολουθεί, να μην είμαι βωμολόχος και ανήθικος επί σκηνής, οι παραστάσεις μου να έχουν πάντα ήθος, κάτι που πιστεύω ότι ο κόσμος το εκτιμάει πολύ σε μια διάρκεια πενήντα πέντε χρόνων που είμαι στο θέατρο. Δεν στέκομαι στα σημεία των καιρών που θέλουν βρωμιές και σεξουαλικά. Αντιστέκομαι στο θέμα της χυδαιότητας και του βόθρου που διακρίνει πολλούς στο ελληνικό θέατρο. Νομίζω ότι ο κόσμος λυτρώνεται όταν βλέπει τις παραστάσεις μας.
Νοιώθετε τον κόσμο να χάνει τη διάθεση να αστειευτεί και να γελάσει μέσα στη στρεσαρισμένη καθημερινότητά;
Λογικό είναι αυτό. Ο κόσμος βασανίζεται συνέχεια και πλέον δεν κοιταζόμαστε στα μάτια. Δεν είναι τραγικό αυτό; Χαμένο μάτι, σκυφτό κεφάλι, φτάσαμε σε μια εποχή που είμαστε μόνοι μας. Τελείως μόνοι μας. Εποχή της μοναξιάς, της μετριότητας, της νίκης των μετρίων… Ο κόσμος πρέπει να δουλεύει για να ζήσει και τίποτε άλλο, και να δουλεύουν όλοι μέσα στην οικογένεια. Μας έχει πιάσει μια καταναλωτική μανία που μας έχει κάνει μοναχικούς.
Η μετριότητα έχει διάρκεια;
Όχι δεν έχει, αλλά πρέπει να φωτίσουν τον κόσμο καινούργια πρόσωπα, καινούργιοι άνθρωποι. Για μένα η εποχή είναι γένους θηλυκού ή γκαστρώνεται ή δεν γκαστρώνεται. Είναι στείρα ή είναι γόνιμη. Αυτή η εποχή που ζούμε είναι στείρα και καλλιτεχνικά και πολιτικά. Υπήρχε ένας Καραμανλής, ένας Παπανδρέου Γιώργος, ο Ανδρέας, χαρισματικός άνθρωπος και άλλοι όπως και καλλιτέχνες πολύ μεγάλοι, όπως Θεοδωράκης, Χατζιδάκις, Ξαρχάκος, Χατζηνάσιος, τραγουδιστές όπως οι Μπιθικώτσης, Καζαντζίδης, Μοσχολιού, Αλεξίου… Τώρα είναι όλα λίγα. Οι σημερινοί ηθοποιοί είναι όντως ταλαντούχοι, πιο γυμνασμένοι από εμάς όσον αφορά την υποκριτική αλλά δεν έχουν πασαρέλα. Αναγκάζονται να κάνουν πράγματα που δεν τα θέλουν οι ίδιοι. Έχουν πέσει σε μια εποχή που κανείς δεν ξέρει τι να γράψει. Είναι τόσο αλλοπρόσαλλη η κοινωνία που ο συγγραφέας δεν έχει να γράψει μια ηθογραφία για παράδειγμα.
Ο αυτοσχεδιασμός και η ετυμολογία σας με αμίμητες ατάκες εκτός κειμένου σας έχει καταξιώσει σαν ηθοποιό στην συνείδηση του κόσμου. Σήμερα διατηρείτε τον ίδιο αυθορμητισμό επί σκηνής;
Δεν νοείται κωμικός χωρίς αυτοσχεδιασμό, χωρίς προσθήκες. Και στον κινηματογράφο έβαζα καινούργια πράγματα μέσα και το πρώτο κοινό μου ήταν οι τεχνικοί με τους οποίους έχω ζήσει περισσότερες ώρες απ’ όσες με τη γυναίκα και τα παιδιά μου. Οι προσθήκες είναι αναπόσπαστο κομμάτι του κωμικού. Θα προτιμούσα να μου δώσουν τον καμβά μόνο και να βγω να παίξω, να κάνω εγώ το διάλογο επί σκηνής. Τους μεγάλους ηθοποιούς με αληθινά μεγάλο ταλέντο υποκριτικής τους βρίσκεις μόνο μέσα στους κωμικούς ηθοποιούς. Οι κωμικοί το να παίξουν ένα δράμα, ένα ρομάντζο είναι παιχνιδάκι, η κωμωδία είναι δύσκολο πράγμα.
Έχετε νοιώσει κάποιες φορές την ίδια τη ζωή να νικά τη διάθεσή σας να την αντιμετωπίζετε με χιούμορ;
Έχω μια φιλοσοφία: για ένα γεγονός που με ταλανίζει τώρα πώς θα το βλέπω μετά από ένα μήνα, θα έχει θαμπώσει. Βέβαια εξαρτάται το γεγονός που θα αντιμετωπίσεις. Πόσες φορές έχει βρεθεί κανείς σε οικονομική δυστοκία και έβαλε το μυαλό του κάτω και το ξεπέρασε. Το πρόβλημα υγείας δεν ξεπερνιέται, όπως και η απώλεια δικών σου ανθρώπων. Αλλά ο χρόνος τα σβήνει όλα.
Η ατμόσφαιρα στο θέατρο έχει αλλάξει σε σχέση με πριν μισό αιώνα που πατήσατε για πρώτη φορά το σανίδι;
Παντού έχει αλλάξει, και στη δημοσιογραφία και στη φωτογραφία και στην πολιτική. Η ατμόσφαιρα έχει γίνει πολύ σκληρή. Μπήκε στη μέση ο συνδικαλισμός, απαραίτητος κι αυτός αλλά τέχνη και συνδικαλισμός δεν συμβιβάζονται εύκολα. Αλλά και η ίδια η ζωή έχει σκληρύνει.
Οι νέοι ηθοποιοί έχουν την ίδια διάθεση στο ξεκίνημά τους που είχε εκείνη η δροσερή παρέα, μέλος της οποίας ήσασταν κι εσείς;
Βεβαίως. Έχουν πολύ κέφι και κάνουν μεγάλες επιτυχίες και ανεβάζουν και σπουδαία έργα.
Θυμάστε την πρώτη θεατρική σας εμφάνιση;
Όταν ήμουν φοιτητής και έπαιξα κατά τύχη θέατρο σε μια κατασκήνωση. Στην πρώτη επαγγελματική εμφάνιση μου στο θέατρο ήμουν στρατιώτης, τρίτο σώμα στρατού, και είχα παίξει στο Στρατιωτικό Θέατρο Θεσσαλονίκης το Βαπτιστικό, την οπερέτα του Θεόφραστου Σακελλαρίδη. Μετά γύρισα την επαρχία με μπουλούκια. Μετά κατέβηκα στην Αθήνα όπου με έφερε στο θέατρο η Καλή Καλό. Στον κινηματογράφο έπαιξα πολύ αργότερα όταν με εμπιστεύτηκε ο Γιάννης Δαλιανίδης και γύρισα τις ταινίες που βλέπουμε και τώρα. Εκεί άλλαξε η τύχη μου. Έτυχα επίσης σε σπουδαίους κωμωδιογράφους, όπως οι Ψαθάς, Ρούσσος, Σακελάριος, Γιαννακόπουλος, Πρετεντέρης, Γιαλαμάς, Τσιφόρος, Βασιλειάδης, Καμπάνης, Μακρίδης, Μιχαηλίδης, πολλοί μεγάλοι έγραφαν για μένα. Τώρα φαίνονται πολλοί ηθοποιοί πρώτα μέσω τηλεόρασης κάτι που δεν μπορούμε να κατακρίνουμε γιατί κάποιος τρόπος πρέπει να υπάρχει για να φανούν τα ταλέντα.
Στα φλερτ και στις γυναίκες της ζωής σας χρησιμοποιήσατε το χιούμορ σας για να πετύχετε τους σκοπούς σας;
Αυτή η ερώτηση είναι τραβηγμένη από τα μαλλιά. Κάθε άνθρωπος έχεις τους κωδικούς του για να κατακτήσει έναν άνθρωπο ή μια γυναίκα. Δεν είχα ένα σύστημα να κατακτήσω μια γυναίκα, ανάλογα με τη γυναίκα. Άλλες εποχές, ήμασταν ζωηροί, και τώρα είμαι ζωηρός…
Οι αμερικανικές κωμωδίες πώς σας φαίνονται;
Βλέπουμε έναν Τζακ Λέμμον, έναν Τζέρι Λιούις, έναν Τσάρλυ Τσάπλιν. Ο Μπους δεν έχει χιούμορ και το αστείο του είναι να κάνει παιχνιδάκια με όπλα. Φαίνεται ότι έχει παλιμπαιδισμό.
Έχει δυσανασχετήσει ποτέ ένας πολιτικός με τη σάτιρά σας;
Μακάρι να δυσανασχετούσε, αλλά είναι γαϊδούρια και δεν καταλαβαίνουν τίποτε. Όλοι λένε δεν τα λέει για μένα, για άλλον τα λέει. Αυτό είναι γενικότερο χαρακτηριστικό των Ελλήνων. Έτσι περνάμε πολύ ωραία όλοι μας.
Ποιοι έχουν περισσότερο χιούμορ μεταξύ των απλών λαϊκών ανθρώπων και των μπουρζουάδων;
Οι λαϊκοί άνθρωποι που βγαίνει το χιούμορ τους μέσα από την ανάγκη.
Υπάρχει μια σύγχυση για το πού γεννηθήκατε. Αθήνα ή Θεσσαλονίκη;
Γεννήθηκα στην Αθήνα, στο Βύρωνα, αλλά μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη από πρώτη δημοτικού. Σαλονικιός είμαι, δεν μπορώ να λέγομαι Αθηναίος. Στη Θεσσαλονίκη ένοιωσα τα πρώτα σκιρτήματα της ζωής. Υπήρξα και αθλητής ταχύτητας, μήκους και τριπλούν στο Βυζαντινό Αθλητικό Όμιλο. Έχω αθληθεί πάρα πολύ.
Υπήρξατε αληθινός τέντυ - μπόι όπως στους ρόλους που υποδυθήκατε στον κινηματογράφο της δεκαετίας του ‘60;
Χόρευα σέικ, έπαιζα μπιλιάρδο, φλέρταρα, κάναμε πολλά πάρτι, αλλά ποιος ζωντανός νέος δεν τα κάνει αυτά όταν ζει σε μια πόλη σαν τη Θεσσαλονίκη και σαν την Αθήνα.
Ποιο ήταν το αγαπημένο σας συγκρότημα την εποχή εκείνη;
Τα Παιδιά της Αφροδίτης, με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου, το Ντέμη Ρούσσο και το Λουκά Σιδερά, αλλά και ο Πασχάλης με τους Olympians.
Τι εξακολουθεί να σας γοητεύει στις μέρες μας;
Η δουλειά μου. Το ψάξιμο να βρω το έργο, το ρόλο, μια ιεροτελεστία για μένα, που όταν πετύχει, παίρνω μεγάλη ικανοποίηση. Δεν με αφορά κάτι άλλο.
Υπάρχουν σήμερα κειμενογράφοι να αναδείξουν το ταλέντο σας;
Υπάρχουν ο Ρήγας με τον Αποστόλου, ο Ρέππας με τον Παπαθανασίου, ο Ξανθούλης, ο Λαζόπουλος, αξιοθαύμαστοι για μένα γιατί μέσα σε μια σάπια κοινωνία κατορθώνουν και γράφουν πράγματα πολύ δυνατά.
Η κωμωδία του Δημήτρη Ψαθά «Ζητείται Ψεύτης» έχει γραφτεί πριν μισό αιώνα, αλλά είναι επίκαιρη όσον αφορά τη δράση των πολιτικών…
Όποιος συγγραφέας ασχολείται με την πολιτική θα είναι έτσι κι αλλιώς διαχρονικός γιατί από αρχαιοτάτων χρόνων τα πράγματα είναι ίδια. Ο Αριστοφάνης ήταν τυχερός γιατί έγραψε στην Ελλάδα, αν έγραφε στη Σουηδία δεν θα τον ήξερε κανείς. Εμείς εδώ παραμένουμε στη διαπλοκή, στο κλέψιμο, στην απάτη, στην ψευτιά, στις υποσχέσεις. Γι’ αυτά έγραψε και ο Ψαθάς στα έργα Ζητείται Ψεύτης και Φωνάζει ο Κλέφτης, που επίσης έχω παίξει. Και τα θα είναι εσαεί σύγχρονα έργα. Τα πρόσωπα αλλάζουν, η πολιτική μένει η ίδια και το στομάχι θα μείνει το ίδιο. Η πολιτική μπορεί ν’ αλλάξει λόγω της διεθνούς συγκυρίας δηλαδή ότι θέλουν οι Αμερικάνοι και ο… Βους κατά το βόδι, οι πολιτικοί δεν αλλάζουν. Στο έργο μας οι θεατές μπορούν ν’ απολαύσουν πως θα τους φερθούν οι βουλευτές που θα ψηφίσουν. Από το θα, θα, θα στο δεν, δεν, δεν…
Για τους μεγάλους ηθοποιούς του παρελθόντος που δεν υπάρχουν πια έχετε κάποιο παράπονο;
Όλοι αυτοί έπρεπε να παίξουν στην Επίδαυρο. Όσοι ισχυρίζονται ότι δεν είχαν τον τρόπο για κάτι τέτοιο σφάλουν, γιατί αν έχεις το ταλέντο όλα μπορείς να τα κάνεις. Είχαν κάνει την Επίδαυρο τσιφλίκι τους. Είναι δυνατόν ηθοποιοί σαν τον Αυλωνίτη ή τον Χατζηχρήστο να μην έχουν παίξει Επίδαυρο; Η Μελίνα άνοιξε την Επίδαυρο και έπαιξαν κάποιοι ηθοποιοί.
Πώς νοιώθετε που παίζετε σήμερα το ρόλο του πατέρα, ενώ έχετε καταξιωθεί στη συνείδηση του κόσμου σαν αιώνιος έφηβος;
Ας μ’ αγαπήσουν και ως πατέρα. Τα παιδιά μεγαλώνουν, να μη μεγαλώσω κι εγώ; Δεν με απασχολεί καθόλου που μεγαλώνω.
Με ποια παρτενέρ θα θέλατε να χορέψετε ένα τουίστ σήμερα;
Μπορώ έτσι χοντρός να χορέψω τουίστ; Θα το σκεφτόμουν όμως αν ήταν για τη Μόνικα Μπελούτσι…
