Ήρεμος, διακριτικός, ταλαντούχος, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα περίεργο κράμα ανθρώπου που δεν εγκλωβίζεται στα ΠΡΕΠΕΙ και κατάφερε στη ζωή του να κάνει τα δύο μεγάλα του πάθη, επάγγελμα. Το ηχόχρωμα της φωνής του παραπέμπει σε άλλες δεκαετίες με έντονη τη βορειοελλαδίτικη κουλτούρα και η πορεία του εξέχουσα όπως και οι αμέτρητες συνεργασίες του. Φυσικά μιλώ για τον Κώστα Μακεδόνα, ο οποίος μας παρέθεσε μία κουβέντα εφ όλης της ύλης.
Εγώ αυτό το ταξίδι το απήλαυσα και σας το παραθέτω …
Πως γεννήθηκε η επιθυμία σας για το τραγούδι και ποια ήταν τα πρώτα σας ακούσματα;
Η επιθυμία μου με το τραγούδι γεννήθηκε μαζί με εμένα. Ήμασταν δίδυμα. Φάνηκε ότι από πολύ μικρό παιδί θα ασχοληθώ με αυτό. Οι γονείς μου αγαπούσαν πολύ την καλή ελληνική μουσική της τότε εποχής, με αποτέλεσμα να το περάσουν και σε εμένα το μικρόβιο. Αγόραζαν δισκάκια (η μοναδική τότε διασκέδαση ενός ανθρώπου μεσαίου έως και χαμηλού εισοδήματος) τα οποία έπαιζαν συνέχεια στο σπίτι μας. Έτσι όπως είναι λογικό από μικρός τραγουδούσα κομμάτια που ούτε καν καταλάβαινα τι μπορεί να σημαίνουν. Θυμάμαι πολύ έντονα τραγούδια του Τσιτσάνη, του Καλδάρα, του Ζαμπέτα, η φωνή του Μπιθικώτση ήταν φυτεμένη στο μυαλό μου και στην ψυχή μου, του Καζαντζίδη κτλ. Μεγαλώνοντας αγόραζα δίσκους ηχοχρωμάτων που μου άρεσαν και έτσι συνέχισα να ακούω - μελετώ τους διαδόχους όλων αυτών όπως το Νταλάρα, το Μητσιά, την Αλεξίου, τη Γαλάνη…
Είχατε στήριξη σε αυτή σας την επιθυμία από το οικογενειακό σας περιβάλλον;
Σαφέστατα. Οι γονείς μου λάτρευαν τη μουσική. Είχαν πάρει είδηση ότι έχω μία κλίση καθώς είχα μάθει πάρα πολλά τραγούδια απ’ έξω με τις εισαγωγές τους, μπορούσα με μεγάλη ευκολία να κάνω μιμήσεις πολλών καλλιτεχνών κι επειδή ακριβώς το έβλεπαν, δεν θέλησαν ποτέ να το μπλοκάρουν. Βεβαίως όμως, δεν πίστευαν με τίποτα ότι τελικά θα ασχοληθώ επαγγελματικά με τις δύο μου μεγάλες αγάπες, το τραγούδι και τα αεροπλάνα.
Ποιες εικόνες, μυρωδιές ή ήχοι σας γυρίζουν στην παιδική σας ηλικία;
Σίγουρα οι ήχοι των τραγουδιών του Τσιτσάνη... αυτόματη εικόνα το παλιό πικ- απ στο σπίτι μας. Όλων όμως των μεγάλων λαϊκών τραγουδιστών τα τραγούδια μου ξυπνούν μνήμες. Μμμ… μυρωδιές; Σίγουρα οι μυρωδιές που έρχονταν από την κουζίνα. Η μητέρα μου ήταν μία από τις σπουδαιότερες μαγείρισσες. Ήταν αυτό που περιμέναμε όλοι, το κλου της ημέρας, την ώρα που θα μαζευτούμε όλοι, (και από το σόι της μητέρας μου αλλά και από του πατέρα μου) σπίτι να φάμε. Επομένως μυρωδιές καλού ελληνικού φαγητού.
Κάπου λοιπόν στο 1988 παίρνετε τη σπουδαία απόφαση να έρθετε στην Αθήνα… Πόσο δύσκολο ήταν για εσάς;
3 Σεπτέμβρη το ’88… Φαίνεται, ακριβώς από το γεγονός ότι θυμάμαι την ημερομηνία, ότι δεν ήταν (γέλια). Ήταν πολύ δύσκολο πραγματικά. Στην αρχή μου φάνηκε πολύ εύκολο, το πήρα λίγο αψήφιστα, αλλά φεύγοντας από το σπίτι και όντας μοναχοπαίδι, όταν αντίκρισα τους γονείς μου να προσπαθούν να συγκρατήσουν τα δάκρυα τους και συνειδητοποιώντας ότι αφήνω τα πάντα, το σπίτι μου, την οικογένεια μου, τη γειτονιά μου, την τότε κοπέλα μου, πολλές φορές στη διαδρομή σταματούσα, έκλαιγα και σκεφτόμουν να γυρίσω πίσω. Στη συνέχεια ηρεμούσα και συνέχιζα ξανά …
Γνωρίζω, και δεν είναι άλλωστε κρυφό, ότι το πραγματικό σας επίθετο είναι Πάκας. Ποιος υπήρξε ο καλλιτεχνικός σας «νονός»;
Η Λίνα και ο Σταμάτης (Νικολακοπούλου-Κραουνάκης). Δεν ήθελα με τίποτα να δεχτώ ότι πρέπει να αλλάξω το όνομα μου, θεωρούσα ότι θα είναι άσχημο να πάρω ένα άλλο επίθετο αλλά καταλάβαινα πως μάλλον είναι ανέφικτο να κρατήσω το δικό μου. Γελάσαμε πάρα πολύ με σκηνές τύπου να έχουμε ανοίξει του τηλεφωνικούς καταλόγους και να ψάχνουμε όνομα, βρίσκεις ότι πιο αστείο μπορείς να φανταστείς (γέλια). Ένα πρωί λοιπόν και ύστερα από αρκετό ψάξιμο με παίρνει ο Σταμάτης τηλέφωνο και μου λέει: Ξύπνησες; Λέω: Ναι Γιατί; Πήγαινε πλύσου γιατί βαφτίστηκες χθες το βράδυ και το όνομα το βρήκε η Λίνα, δεν μπορείς να πεις τίποτα, απλά θα το δεχτείς. Λέω: Ποιο; Και μου λέει: ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ, Κώστας Μακεδόνας… Ήταν ωραίο τελικά… δεν ήταν συνηθισμένο και προσδιόριζε καταγωγή. Έτσι μ’ άρεσε πολύ.
Αν υποθετικά πάντα υπήρχε μία χρονομηχανή, που θα θέλατε να σας πετάξει και για ποιο λόγο;
Θα ήθελα αυτή η χρονομηχανή την ώρα που θα τελείωνε η ζωή μου να εμφανιζόταν και να μου τα έδινε ξανά όλα απ’ την αρχή όπως τα έχω ζήσει. Να γύριζε και να το έκανε συνέχεια. Δεν έχω μετανιώσει για πράγματα που έχω κάνει στη ζωή μου. Νομίζω λοιπόν πως αν ζούσα ξανά αυτή τη ζωή κάτι αντίστοιχο θα έκανα. Απ’ όλες τις φάσεις της ζωής μου, έχω πάρα πολύ καλές αναμνήσεις, με ελάχιστες εξαιρέσεις που και αυτές μες το πρόγραμμα είναι. Γιατί όταν υπάρχουν δυσκολίες μόνο έτσι εκτιμάς περισσότερο τις καλές στιγμές.
Πόσο τυχερός θεωρείτε ότι είστε μέχρι τώρα στη ζωή σας;
Ε… πολύ τυχερός. Θα ήμουν πολύ αχάριστος αν έλεγα το αντίθετο. Όλα μου έχουν έρθει μια χαρά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχω δουλέψει πολύ στη ζωή μου. Το λέω αυτό γιατί έζησα μία περίοδο που αναφωνούσα συνέχεια «πάρα πολύ τυχερός είμαι» και έδινα την εντύπωση ότι μου ήρθαν όλα αβίαστα. Σαφέστατα και μ’ έχει βοηθήσει η τύχη, αλλά αυτό που λένε ότι αν την βοηθήσεις και εσύ σε βοηθά και εκείνη, συνέβη. Έτσι μόνο κλειδώνει μαγικά.
Στίχος δικού σας κομματιού, που έχει λατρευτεί από το κοινό είναι το «Για ταξίδια που δεν ήθελες τι σε πιάνει και πάλι κλαις…» Δικό σας τέτοιο ταξίδι;
Εννοείς που δεν ήθελα να πάω και πήγα; Όχι. Νομίζω ότι πάντα επέλεγα πολύ καλά τις διαδρομές μου, γι’ αυτό και τις ευχαριστήθηκα στη ζωή μου.
Υπάρχει κάποιο απραγματοποίητο όνειρο;
Θα με πιάσει τώρα το κακομαθημένο αν θες μοναχοπαίδι… Επειδή όπως προείπα μου έχουν τύχει πολλά καλά πράγματα στη ζωή μου (που ναι έχω δουλέψει γι’ αυτά), έχω εκπληρώσει πολλά από τα όνειρα μου. Δε μένω όμως σε αυτά, συνεχώς έχω νέα όνειρα και νέους στόχους. Τα βασικά γύρω μου τα έχω φτιάξει, αυτό που επιθυμώ λοιπόν, είναι να είμαι υγιής εγώ και όλοι οι άνθρωποι που είναι γύρω μου, να διατηρήσω όλα όσα έχω καταφέρει και να πηγαίνω πάντα ένα βήμα παρακάτω.
Έχετε πει αρκετές φορές ότι πιστεύετε στο Θεό.Τι είναι λοιπόν για εσάς «Ευλογία» στη ζωή;
Νομίζω πως θα χρησιμοποιήσω πάλι τη λέξη τύχη. Ευλογία είναι να έχεις γύρω σου τους ανθρώπους που θες, στο χώρο που θες, να μπορείς να κάνεις πράγματα μαζί τους, να είσαι ευτυχισμένος με ότι κάνεις. Να ξυπνάς το πρωί, να βλέπεις το φως και να χαίρεσαι, να εκτιμάς το ότι κάθε μέρα ζεις και να κοιμάσαι το βράδυ ήσυχος χωρίς να έχεις τύψεις ή ενοχές για το οτιδήποτε.
Είπατε να «Εκτιμάς ότι κάθε μέρα ζεις». Γνωρίζοντας το ατύχημα που είχατε με το ελικόπτερο θα ήθελα να μου μεταφέρετε την πρώτη σας σκέψη εκείνη την ώρα…
Σε μία τέτοια δύσκολη στιγμή νιώθεις ότι όλα τελειώνουν, ότι είναι κρίμα έτσι τόσο ξαφνικά να φεύγω και χωρίς να φταίω σε τίποτα… Τη στιγμή που συνειδητοποίησα ότι μας έχουν βρει, παρ’ όλους τους πόνους που ένιωθα και τις άσχημες εικόνες που είχα, έθεσα τον εαυτό μου σε μία αλλαγή ψυχολογίας... Είπα: ΤΕΛΟΣ, ΟΛΑ ΚΑΛΑ. Το γύρισα μέσα μου ψυχολογικά για να μην καταρρεύσω αργότερα. Είπα αφού ζω, όλα είναι οκ! Πάμε παρακάτω.
Αναφέρατε πως τα δύο μεγάλα σας πάθη το τραγούδι και τις πτήσεις με τα αεροσκάφη, καταφέρατε να τα κάνετε επάγγελμα. Πως συμπληρώνει το ένα το άλλο;
Μμμ… είναι δύο εντελώς ανεξάρτητα πράγματα που χωρίς αυτά θα ένιωθα εντελώς άδειος ως άνθρωπος. Δηλαδή αν μου έλεγε κανείς να επιλέξω ένα απ’ τα δύο, δεν θα μπορούσα να το κάνω με τίποτα. Νομίζω θα ήταν το πιο δύσκολο πράγμα στη ζωή μου. Σαφέστατα έχω θυσιάσει πολλά πράγματα για να μπορέσω να τα κάνω και τα δύο, γιατί για να ασχοληθείς με κάτι και να το κάνεις καλά χρειάζεται μελέτη και χρόνος, δεν είναι αστεία. Επομένως στο χρόνο που δεν κοιμάμαι, ασχολούμαι με την οικογένεια μου, το τραγούδι και τα ταξίδια.
Δεν θα μπορούσα να μη ρωτήσω πως βλέπετε την κατάσταση που επικρατεί αυτή την περίοδο στη χώρα μας… Πως τη βιώνετε εσείς;
Νομίζω ότι όλα τα πράγματα σ’ αυτή τη ζωή είναι κύκλος. Ξανά και ξανά θα αλλάζουν. Πάλι θα στρώσουν και πάλι μετά από χρόνια δε θα θυμόμαστε πως έχουμε περάσει τώρα. Δεν πιστεύω δηλαδή ότι θα μείνει έτσι η κατάσταση. Απλά στη συγκεκριμένη φάση νιώθω ότι ο κύκλος είναι πιο μεγάλος, με την έννοια ότι δεν έχουμε φτάσει ακόμα στον πάτο. Το κακό είναι ότι και στην υπόλοιπη Ευρώπη δεν υπάρχει φως, θεωρώ ότι υπάρχει μία γενικότερη κρίση του συστήματος που δεν ξέρω που θα οδηγήσει. Από την λίγη ιστορία που ξέρω, έχω την κακή αίσθηση και το μοιράζομαι με τους φίλους μου, ότι αυτό που ζούμε τώρα μου θυμίζει το κλίμα που γέννησε το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο με διαφορετικά βεβαίως δεδομένα. Πολύ φοβάμαι δηλαδή ότι αυτή η κατάσταση θα οδηγήσει σε ένα πολύ δυνατό μπαμ το οποίο μπορεί να μην κρατήσει χρόνια όπως τότε… αλλά θα είναι ένα μεγάλο reset για να αρχίσουμε από την αρχή. Ελπίζω να βγω ψεύτης.
Στο θέμα του τραγουδιού τώρα, η τελευταία σας δουλειά έχει την υπογραφή του Γιώργου Θεοφάνους. Θα θέλατε να μας πείτε δύο λόγια γι αυτή σας τη συνεργασία;
Γνωριστήκαμε πριν πάρα πολλά χρόνια με το Γιώργο, μόλις είχε πρωτοέρθει την Αθήνα μαζί με την Ευρυδίκη και από τότε δεν ξαναβρεθήκαμε ποτέ σχεδόν. Μου είχε ζητήσει κάποια στιγμή να συμμετέχω σε ένα κομμάτι, στο δίσκο που είχε κάνει για τη Μαρινέλλα και δέχτηκα με πολλή χαρά και πάλι όμως χαθήκαμε. Πριν λίγο καιρό χτύπησε το τηλέφωνο μου και μου είπε: Κώστα γράφω τραγούδια σε κάτι στίχους του Μωραΐτη και νιώθω πως πάνω σε αυτά ακούω τη φωνή σου, θα σ ενδιέφερε να τα ακούσεις; Ε φυσικά του είπα ναι. Βρεθήκαμε και κάπως έτσι ξεκίνησε η συνεργασία. Ο Γιώργος είναι πολύ καλό παιδί και ίσως παρεξηγημένος με την εικόνα που αφήνει στα media, είναι πολύ ευαίσθητος και πιστεύω πως είναι αυτοάμυνα αυτό που βγαίνει προς τα έξω. Έτσι κι αλλιώς, όπως ξέρουμε. όλοι οι ευαίσθητοι άνθρωποι έχουν τις δικές τους άμυνες.
Για το κλείσιμο θα ήθελα να μου πείτε: Αν είχατε να πείτε μόνο τρία ευχαριστώ, σε ποιους θα τα λέγατε και για ποιο λόγο;
Μμμ… στους γονείς μου που με έφεραν στη ζωή, σε όλους μου τους δασκάλους επώνυμους - ανώνυμους, του σχολείου, της τέχνης, της μουσικής, των αεροπλάνων, της ζωής γενικότερα… και τέλος στα παιδιά μου που μου χάρισαν το ωραιότερο δώρο, την ύπαρξη τους.
Τον Κώστα Μακεδόνα θα έχετε την ευκαιρία να τον απολαύσετε στο προαύλιο του θεάτρου Badminton στις 20 & 21/7 (δείτε περισσότερα)
Τα ταξίδια συνεχίζονται μείνετε στις θέσεις σας…
