Λέγεται Κώστας Κουτσολέλος. Το επίθετο αυτό καθαυτό αντιπροσωπεύει εύηχα το χιούμορ του. Στα 15 ονειρευόταν να γίνει μεγάλος ροκ σταρ, ήθελε να μοιάσει στον Τζον Λένον, αλλά το συντηρητικό οικογενειακό περιβάλλον δεν του το επέτρεψε.
Παράτησε το Πολυτεχνείο, αναμετρήθηκε σε νεαρή ηλικία με την κατάθλιψη, αποφάσισε να δώσει εξετάσεις για μια θεατρική σχολή. Δεν αγαπούσε το θέατρο, επιθυμούσε, όμως, να γνωρίσει πολλές και τσαχπίνες κοπέλες.
«Δεν τις άντεξα διότι άκουγαν πολύ Χατζιδάκι», μου είπε.
Εργάστηκε για χρόνια ως καθηγητής αγγλικών, κλόουν, κι οι περισσότεροι θα έχετε αγοράσει απ’ αυτόν τσιγάρα σε περίπτερο της Λ. Αλεξάνδρας.
Σήμερα, παραδέχεται πως, εκτός από σκηνοθέτης και υπεύθυνος θεατρικών εργαστηρίων στο Bios, είναι ο σπουδαιότερος κι ο πιο επιδραστικός ηθοποιός της γενιάς του. Βαριέται οικτρά να βλέπει παραστάσεις, νιώθει πως τα ’χει δει όλα, πράγμα που τον έστρεψε στο facebook. Επί μια διετία, τουλάχιστον, διατηρεί ένα από τα δημοφιλέστερα προφίλ και προκαλεί γέλιο μετά δακρύων, σχολιάζοντας καθημερινά την ένδοξη ελληνική επικαιρότητα.
Τον χαρακτήρισαν Λάμπρο Κωνσταντάρα του μέσου. Ο λόγος του είναι άλλοτε τρυφερός κι άλλοτε δηκτικός, σαν την καλή πορνογραφία (κουβεντιάσαμε και γι' αυτή, αλλά δε θα γίνω μαρτυριάρα).
Κώστα, υπάρχει κάτι που δε σε έχουν ρωτήσει ποτέ;
Δε με έχουν ρωτήσει ποτέ σε συνέντευξη πόσο «προικισμένος» είμαι.
Είσαι;
Καθόλου.
Τι άνθρωπος είσαι;
Είμαι γελοία περίπτωση ανθρώπου. Όλοι μας θα θέλαμε να είμαστε κάτι άλλο, πιο ωραίοι, πιο καίριοι, πιο αληθινοί, πιο εμπνευσμένοι, πιο σοβαροί, πιο δημιουργικοί, πιο τίμιοι άνθρωποι, πιο ειλικρινείς.
Και τι είμαστε πραγματικά;
Είμαστε καρικατούρες αυτού που θα θέλαμε να είμαστε, ισχύει για όλους, δυστυχώς, όμως, κάποιοι δεν το βλέπουν ή κάνουν ότι δεν το βλέπουν, ή το κρύβουν επειδή τους τρομάζει πολύ. Σκέψου να κάτσει ένας πενηντάρης σήμερα, να κοιτάξει τη ζωή του, να θυμηθεί τα όνειρα που έκανε στα 17 του. Θα δει ξαφνικά ότι κατέληξε με μια βαρετή δουλειά, με μια γυναίκα, με την οποία πάνε κάθε Σάββατο στο σουπερ-μάρκετ και ψωνίζουν χαρτιά υγείας. Νομίζω πως το 99,9% των ανθρώπων δε ζουν τίποτα από τη ζωή που ονειρεύτηκαν, ζουν μια γελοιότητα.
Συμβαίνει νομοτελειακά; Γιατί δε ζούμε, τελικά, αυτά που ονειρευόμαστε;
Θέλει μια φοβερή τόλμη και αυτοπειθαρχία και αφοβία, που δεν την έχουμε οι άνθρωποι, ούτε από βιολογικής πλευράς. Δεν είμαστε φτιαγμένοι να ανοίγουμε νέους δρόμους, να ρισκάρουμε. Κάθε ζωντανό ον είναι φτιαγμένο να υπερασπίζεται τον εαυτούλη του, να μην το φάνε οι άλλοι, να βρίσκει μια γωνίτσα να υπάρχει ήρεμο. Κι ύστερα είναι η συγκυρία, μια τρομερή συγκυρία πραγμάτων γύρω σου πρέπει να λειτουργήσει θετικά προκειμένου να ζήσεις τη ζωή που ονειρεύτηκες. Υπάρχει ένα σκληρό καπιταλιστικό σύστημα, όπου αυτή τη στιγμή που μιλάμε, 100.000 κορίτσια επιθυμούν να γίνουν η νέα BritneySpears. Ε, δε θα γίνουν. Δύο από αυτές τις χιλιάδες θα τα καταφέρουν. Όλες οι άλλες θα παντρευτούν κάποιον και θα καθαρίζουν μαρούλια.
Μου προκαλεί μια θλίψη αυτό που λες.
Κι εσύ μαρούλια θα καθαρίζεις, μην εξαπατάσαι επειδή μου παίρνεις τώρα συνέντευξη! Μαρουλάκια θα καθαρίζεις στα 40 σου για έναν κύριο και θα τρίβεις την κουζίνα με wettex.
Το σκληρό σύστημα που περιγράφεις αποτελείται από ανθρώπους, από εμάς. Δεν μπορεί να αλλάξει προς μια καλύτερη κατεύθυνση;
Ακόμη κι αν δε ζούσαμε μέσα σε αυτόν τον καπιταλισμό, είμαστε τόσοι πολλοί άνθρωποι πάνω στον πλανήτη Γη, που οποιοδήποτε σύστημα και να είχε εφεύρει ο άνθρωπος θα ήταν εξ ορισμού ατελές και άδικο. Εκτός πια αν ζούσαμε σε ένα κομμουνιστικό σύστημα, όπου όλοι θα ήμασταν ισότιμοι προς τα κάτω, κάτι που θα ήταν πιο υγιές για την ψυχή μας.
Εσύ πώς θα ήθελες να είσαι; Τι θα ήθελες να δώσεις μέσα από την Τέχνη;
Είμαι μια γελοία προσωπικότητα που θα ήθελε να είναι πολύ ενδιαφέρουσα και συγκινητική. Ούτε ένα σπουδαίο δράμα δεν μπορούμε να ζήσουμε. Ένα τίποτα είμαστε. Ήθελα να αφήσω ως σκηνοθέτης ένα πολύ μεγάλο, σπουδαίο καλλιτεχνικό έργο, να αγγίξω βαθιά τους ανθρώπους και μετά να πεθάνω. Όπως έκανε ο Μιχαήλ Μαρμαρινός πριν κάποια χρόνια. Το πάλεψα για πολλά χρόνια, αλλά δεν τα κατάφερα. Αποδέχτηκα πως είμαι απλά καλούτσικος, nothing special.
Πονεμένη υπόθεση αυτή η συνειδητοποίηση.
Είναι μια εξαιρετικά δυσάρεστη συνειδητοποίηση, ταυτόχρονα, όμως πολύ χαλαρωτική στην ουσία της, θα έλεγα απελευθερωτική. Με τα χρόνια μπόρεσα να δω ψύχραιμα αυτό που κάνω. Το δυσκολότερο πράγμα για έναν δημιουργό είναι να αξιολογήσει χωρίς τη συναισθηματική εμπλοκή, παίρνοντας μια απόσταση, αυτό που κάνει. Είδα πως δεν είναι κακό αλλά δεν είναι και τίποτα ιδιαίτερο.
Ποια θεωρείς μεγαλύτερη αρετή για έναν σκηνοθέτη;
Αυτή είναι η μεγαλύτερη αρετή στη σκηνοθεσία, να παρατηρείς ψύχραιμα τις πρόβες. Στο θέατρο η σκηνοθεσία απαιτεί μια σειρά πραγμάτων, πρέπει να μπορείς να ηγείσαι μιας ομάδας ανθρώπων από τεχνικούς μέχρι ηθοποιούς, να γνωρίζεις υποκριτική, να οργανώνεις από τα πιο απλά μέχρι τα πιο μεγάλα και ταυτόχρονα να έχεις μια φλόγα που θα φωτίσει τις σκηνές.
Τι χρειάζεται προκειμένου να αλλάξει άρδην αυτό που ζούμε σήμερα; Είναι εφικτή μια ριζική αλλαγή;
Κάπου χρειάζεται ένας μηδενισμός, ένα reset στην ίδια την ανθρωπότητα. Ενώ συμβαίνουν τόσα πολλά εκεί έξω, στην ουσία δε συμβαίνει τίποτα. Δεν υπάρχει κανένα όραμα, ούτε πολιτικό, ούτε θρησκευτικό, ούτε προσωπικό. Σε κανέναν τομέα. Σα να μην υπάρχει στόχος. Οι μηδενισμοί αυτοί συνήθως γίνονται με μεγάλες καταστροφές ή πολέμους. (Αν γίνει πόλεμος, να πάρουν όλους αυτούς του σωματικού θεάτρου)
Έζησες ποτέ συναρπαστικά, σε στιγμές έστω;
Πραγματικά δεν ξέρω, δεν είμαι σίγουρος πότε έζησα συναρπαστικά. Ο έρωτας, η δημιουργία στην Τέχνη, μια μεγάλη αλλαγή, το μοίρασμα ενός οράματος με πολλούς ανθρώπους, αυτά μας συναρπάζουν πάνω-κάτω όλους μας, ζώντας κάτι από αυτά μπορείς πράγματι για στιγμές να ξεχάσεις τον εαυτό σου και το χρόνο.
Είσαι ερωτευμένος;
Είμαι. Αλλά δε φτάνει μόνο ο έρωτας για να αισθάνεσαι πλήρης στην καθημερινότητα.
Σε ποια εποχή θα ήθελες να έχεις ζήσει;
Να ήμουν νέος, τη δεκαετία του ’60 στο Λονδίνο.
Έφτασες 48 ετών στη ζωή αυτή. Σου λείπει η νιότη; Τι σε ματαιώνει περισσότερο;
Με ματαιώνει η έλλειψη συγκινήσεων στη ζωή μου. Ενώ, στην αρχή, πίστευα πως είναι προσωπικό το θέμα, κατάλαβα πως αυτό αφορά το 99,9% των ανθρώπων. Αυτή είναι η ζωή μετά τα 30, μια βαρετή αναμονή του θανάτου. Το σώμα κουράζεται, η ενέργεια σε εγκαταλείπει, εφησυχάζεις σιγά σιγά σε μια επιλογή, αρκείσαι σε μια μικρή μικρούλα επιλογή μέσα από άπειρες συναρπαστικές δυνατότητες ζωής που θεωρούσες νεότερος ότι είχες. Στα 20 με 30 έχεις ξεκούραστο ψυχοσώμα, είσαι ανοιχτός σε ερεθίσματα, σε ατέρμονη αναζήτηση της ηδονής. Οι πληγές, όμως, από ανθρώπους και καταστάσεις λειτουργούν σωρευτικά, έτσι ώστε, ο άνθρωπος οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στην αναζήτηση της ηρεμίας, του προβλέψιμου. Αντιλαμβάνεσαι σταδιακά πως η ζωή δεν είναι ένα υπέροχο τσίρκο Μεντράνο, κι αυτή είναι μια συνειδητοποίηση που πρέπει να τη νιώσεις και να την αγκαλιάσεις. Το δυσάρεστο και το απαισιόδοξο είναι να κρύβεσαι από τον εαυτό σου, να στερείσαι αυτής της συνειδητοποίησης ότι είσαι ένα μικρό φθαρτό πέρασμα σε μια ζωή που δεν είναι συναρπαστική. Το ζήτημα σε αυτό το σημείο είναι τι θα κάνεις πια με αυτή τη συνειδητοποίηση. Άλλοι τρελαίνονται, άλλοι παραιτούνται κι άλλοι απελευθερώνονται και μεγαλουργούν νιώθοντας τη ματαιότητα αυτή.
Πολλοί άνθρωποι, πάντως, σε αυτό το σημείο της ζωής που νιώθουν να κατακλύζονται από τη ματαιότητα της ύπαρξης, επιλέγουν να δημιουργήσουν κάτι νέο, μια οικογένεια. Εσύ το σκέφτηκες ποτέ;
Όχι. Δε μου πάει να έχω οικογένεια και παιδιά.
Το προφίλ σου στο facebook είναι από τα δημοφιλέστερα στους χρήστες του μέσου. Τι σου προσφέρει αυτό;
Είμαι μοναχικός κι αντικοινωνικός άνθρωπος, οπότε το FB μου προσφέρει μια παρέα. Μου καλύπτει φυσικά και μια κάποια ματαιοδοξία.
Επιδιώκεις, άρα, την ανθρώπινη επαφή, δεν είσαι και τόσο μοναχικός.
Ό,τι ενδιαφέρον κι ηδονικό υπάρχει σε αυτή τη ζωή από τους άλλους ανθρώπους θα το πάρουμε.
Το προφίλ σου σε έφερε πιο κοντά με ανθρώπους; Ευνόησε νέες γνωριμίες; Επηρέασε την καθημερινότητά σου, ως προς την αποδοχή σου;
Όχι δεν άνοιξε ο κοινωνικός μου κύκλος λόγω fb. Και δε με απασχολεί εκτός fb να «χωρέσω σε αυτά τα παπούτσια» του έξυπνου με την ατάκα. Ίσα ίσα που εντός του μέσου με στρεσάρει καμιά φορά. Η αίσθηση, δηλαδή, ότι με παρακολουθεί κόσμος και διαβάζεται αυτό που γράφω από πολλούς με αγχώνει. Έχω πια κάτι σαν υποχρέωση να γράψω και να είμαι αρεστός. Η καλύτερη περίοδος μου ήταν όταν έγραφα ό,τι μαλακία ήθελα κι έπαιρνα 30-40 likes. Τώρα πάει αυτή η ελευθερία. Τώρα είναι σα να έχω μια μεγάλη κάμερα πάνω μου.
Σκέφτεσαι να σταματήσεις κάποτε να το τροφοδοτείς;
Κάποια στιγμή θα σταματήσω αλλά δεν ξέρω πότε. Θα αλλάξω ύφος στο προφίλ μου, θα γίνω επιθετικός κι έτσι θα πάψει αυτή η δημοφιλία.
Δουλεύεις αυτή την περίοδο;
Όχι δεν έχω δουλειά.
Σε ζορίζει αυτό ή ξεκουράζεσαι;
Η αβεβαιότητα στο επάγγελμά μας είναι ό,τι χειρότερο. Πάντοτε μένοντας χωρίς δουλειά περνάω εξαιρετικά δύσκολα. Η έλλειψη επαγγελματικής δραστηριότητας σύντομα σε βυθίζει στην κατάθλιψη.
Ιδανικά, τι θα ήθελες να κάνεις επαγγελματικά;
Με έχει εγκαταλείψει η επιθυμία να δημιουργήσω κάτι δικό μου. Ας μπορούσα να παίζω σε παραστάσεις με συμπαθητικούς συναδέλφους κι η μία δουλειά να φέρνει την άλλη, αυτό θα με κάλυπτε.
Ποια περιοχή της Αθήνας γουστάρεις περισσότερο;
Πόσο τις σιχαίνομαι αυτές τις ερωτήσεις για την Αθήνα δεν μπορώ να σου περιγράψω! Και να με συγχωρούν κάτι δημοσιογράφοι που κάνουν αυτά τα γνωστά αφιερώματα σε διάφορους καλλιτέχνες και διάφορες γυμνές ηθοποιούς για τα αγαπημένα τους σημεία στην πόλη. Καημό το έχω να απαντήσει έστω κι ένας: η χέστρα μου! Τελοσπάντων, εγώ λατρεύω την Ομόνοια. Τη θεωρώ το καλύτερο σημείο του κόσμου, όχι μόνο της Αθήνας.
Ποια ερώτηση θα ευχαριστιόσουν από συναδέλφους δημοσιογράφους;
«Ρε, μπας κι είσαι μαλάκας; Και θα απαντούσα «πάρα πολύ». Αυτή θα ήταν θεϊκή ερωταπάντηση.
Είσαι, πράγματι, ειλικρινής ή… τον υποκρίνεσαι;
Η απόλυτη ειλικρίνεια είναι πέρα από την ανθρώπινη σφαίρα. Προσπαθώ, όμως, πάρα πολύ να είμαι ειλικρινής. Σιχαίνομαι, επίσης, το ύφος του «είμαι κάποιος ξεχωριστός και ξέρω κάτι παραπάνω».
Σε ακροάσεις για ηθοποιούς πας ακόμη;
Όχι δεν πάω πια. Είμαι μεγάλος άνθρωπος. Ξέρουν ποιος είμαι, ας με πάρουν τηλέφωνο.
Έχεις συμβουλές προς τη νέα γενιά που ζει, κατά κύριο λόγο, μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλιώς και social media;
Είμαστε στην εποχή των social media κι ενώ οι περισσότεροι φαίνονται χαλαροί και άνετοι, ότι γουστάρουν φλερτάρουν κλπ., διαπιστώνω καθημερινά πως υπάρχει φοβερή μοναξιά. Αυτή η διαδικτυακή προβολή του εαυτού είναι ψευδής και παραπλανητική. Άλλωστε, το facebook, ας πούμε, δίνει έντονα την ψευδαίσθηση ότι υπάρχουν πολλές επιλογές, κι αυτό νομίζω λειτουργεί ανασταλτικά για τη δημιουργία σταθερών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων. Θέλω, λοιπόν, να πω ότι οι ανθρώπινες σχέσεις υπερέχουν των ωραίων προφίλ και χρειάζονται προσπάθεια, ενέργεια, αφοσίωση κι ευκαιρίες.
Παράτησε το Πολυτεχνείο, αναμετρήθηκε σε νεαρή ηλικία με την κατάθλιψη, αποφάσισε να δώσει εξετάσεις για μια θεατρική σχολή. Δεν αγαπούσε το θέατρο, επιθυμούσε, όμως, να γνωρίσει πολλές και τσαχπίνες κοπέλες.
«Δεν τις άντεξα διότι άκουγαν πολύ Χατζιδάκι», μου είπε.
Εργάστηκε για χρόνια ως καθηγητής αγγλικών, κλόουν, κι οι περισσότεροι θα έχετε αγοράσει απ’ αυτόν τσιγάρα σε περίπτερο της Λ. Αλεξάνδρας.
Σήμερα, παραδέχεται πως, εκτός από σκηνοθέτης και υπεύθυνος θεατρικών εργαστηρίων στο Bios, είναι ο σπουδαιότερος κι ο πιο επιδραστικός ηθοποιός της γενιάς του. Βαριέται οικτρά να βλέπει παραστάσεις, νιώθει πως τα ’χει δει όλα, πράγμα που τον έστρεψε στο facebook. Επί μια διετία, τουλάχιστον, διατηρεί ένα από τα δημοφιλέστερα προφίλ και προκαλεί γέλιο μετά δακρύων, σχολιάζοντας καθημερινά την ένδοξη ελληνική επικαιρότητα.
Τον χαρακτήρισαν Λάμπρο Κωνσταντάρα του μέσου. Ο λόγος του είναι άλλοτε τρυφερός κι άλλοτε δηκτικός, σαν την καλή πορνογραφία (κουβεντιάσαμε και γι' αυτή, αλλά δε θα γίνω μαρτυριάρα).
Κώστα, υπάρχει κάτι που δε σε έχουν ρωτήσει ποτέ;
Δε με έχουν ρωτήσει ποτέ σε συνέντευξη πόσο «προικισμένος» είμαι.
Είσαι;
Καθόλου.
Τι άνθρωπος είσαι;
Είμαι γελοία περίπτωση ανθρώπου. Όλοι μας θα θέλαμε να είμαστε κάτι άλλο, πιο ωραίοι, πιο καίριοι, πιο αληθινοί, πιο εμπνευσμένοι, πιο σοβαροί, πιο δημιουργικοί, πιο τίμιοι άνθρωποι, πιο ειλικρινείς.
Και τι είμαστε πραγματικά;
Είμαστε καρικατούρες αυτού που θα θέλαμε να είμαστε, ισχύει για όλους, δυστυχώς, όμως, κάποιοι δεν το βλέπουν ή κάνουν ότι δεν το βλέπουν, ή το κρύβουν επειδή τους τρομάζει πολύ. Σκέψου να κάτσει ένας πενηντάρης σήμερα, να κοιτάξει τη ζωή του, να θυμηθεί τα όνειρα που έκανε στα 17 του. Θα δει ξαφνικά ότι κατέληξε με μια βαρετή δουλειά, με μια γυναίκα, με την οποία πάνε κάθε Σάββατο στο σουπερ-μάρκετ και ψωνίζουν χαρτιά υγείας. Νομίζω πως το 99,9% των ανθρώπων δε ζουν τίποτα από τη ζωή που ονειρεύτηκαν, ζουν μια γελοιότητα.
Συμβαίνει νομοτελειακά; Γιατί δε ζούμε, τελικά, αυτά που ονειρευόμαστε;
Θέλει μια φοβερή τόλμη και αυτοπειθαρχία και αφοβία, που δεν την έχουμε οι άνθρωποι, ούτε από βιολογικής πλευράς. Δεν είμαστε φτιαγμένοι να ανοίγουμε νέους δρόμους, να ρισκάρουμε. Κάθε ζωντανό ον είναι φτιαγμένο να υπερασπίζεται τον εαυτούλη του, να μην το φάνε οι άλλοι, να βρίσκει μια γωνίτσα να υπάρχει ήρεμο. Κι ύστερα είναι η συγκυρία, μια τρομερή συγκυρία πραγμάτων γύρω σου πρέπει να λειτουργήσει θετικά προκειμένου να ζήσεις τη ζωή που ονειρεύτηκες. Υπάρχει ένα σκληρό καπιταλιστικό σύστημα, όπου αυτή τη στιγμή που μιλάμε, 100.000 κορίτσια επιθυμούν να γίνουν η νέα BritneySpears. Ε, δε θα γίνουν. Δύο από αυτές τις χιλιάδες θα τα καταφέρουν. Όλες οι άλλες θα παντρευτούν κάποιον και θα καθαρίζουν μαρούλια.
Μου προκαλεί μια θλίψη αυτό που λες.
Κι εσύ μαρούλια θα καθαρίζεις, μην εξαπατάσαι επειδή μου παίρνεις τώρα συνέντευξη! Μαρουλάκια θα καθαρίζεις στα 40 σου για έναν κύριο και θα τρίβεις την κουζίνα με wettex.
Το σκληρό σύστημα που περιγράφεις αποτελείται από ανθρώπους, από εμάς. Δεν μπορεί να αλλάξει προς μια καλύτερη κατεύθυνση;
Ακόμη κι αν δε ζούσαμε μέσα σε αυτόν τον καπιταλισμό, είμαστε τόσοι πολλοί άνθρωποι πάνω στον πλανήτη Γη, που οποιοδήποτε σύστημα και να είχε εφεύρει ο άνθρωπος θα ήταν εξ ορισμού ατελές και άδικο. Εκτός πια αν ζούσαμε σε ένα κομμουνιστικό σύστημα, όπου όλοι θα ήμασταν ισότιμοι προς τα κάτω, κάτι που θα ήταν πιο υγιές για την ψυχή μας.
Εσύ πώς θα ήθελες να είσαι; Τι θα ήθελες να δώσεις μέσα από την Τέχνη;
Είμαι μια γελοία προσωπικότητα που θα ήθελε να είναι πολύ ενδιαφέρουσα και συγκινητική. Ούτε ένα σπουδαίο δράμα δεν μπορούμε να ζήσουμε. Ένα τίποτα είμαστε. Ήθελα να αφήσω ως σκηνοθέτης ένα πολύ μεγάλο, σπουδαίο καλλιτεχνικό έργο, να αγγίξω βαθιά τους ανθρώπους και μετά να πεθάνω. Όπως έκανε ο Μιχαήλ Μαρμαρινός πριν κάποια χρόνια. Το πάλεψα για πολλά χρόνια, αλλά δεν τα κατάφερα. Αποδέχτηκα πως είμαι απλά καλούτσικος, nothing special.
Πονεμένη υπόθεση αυτή η συνειδητοποίηση.
Είναι μια εξαιρετικά δυσάρεστη συνειδητοποίηση, ταυτόχρονα, όμως πολύ χαλαρωτική στην ουσία της, θα έλεγα απελευθερωτική. Με τα χρόνια μπόρεσα να δω ψύχραιμα αυτό που κάνω. Το δυσκολότερο πράγμα για έναν δημιουργό είναι να αξιολογήσει χωρίς τη συναισθηματική εμπλοκή, παίρνοντας μια απόσταση, αυτό που κάνει. Είδα πως δεν είναι κακό αλλά δεν είναι και τίποτα ιδιαίτερο.
Ποια θεωρείς μεγαλύτερη αρετή για έναν σκηνοθέτη;
Αυτή είναι η μεγαλύτερη αρετή στη σκηνοθεσία, να παρατηρείς ψύχραιμα τις πρόβες. Στο θέατρο η σκηνοθεσία απαιτεί μια σειρά πραγμάτων, πρέπει να μπορείς να ηγείσαι μιας ομάδας ανθρώπων από τεχνικούς μέχρι ηθοποιούς, να γνωρίζεις υποκριτική, να οργανώνεις από τα πιο απλά μέχρι τα πιο μεγάλα και ταυτόχρονα να έχεις μια φλόγα που θα φωτίσει τις σκηνές.
Τι χρειάζεται προκειμένου να αλλάξει άρδην αυτό που ζούμε σήμερα; Είναι εφικτή μια ριζική αλλαγή;
Κάπου χρειάζεται ένας μηδενισμός, ένα reset στην ίδια την ανθρωπότητα. Ενώ συμβαίνουν τόσα πολλά εκεί έξω, στην ουσία δε συμβαίνει τίποτα. Δεν υπάρχει κανένα όραμα, ούτε πολιτικό, ούτε θρησκευτικό, ούτε προσωπικό. Σε κανέναν τομέα. Σα να μην υπάρχει στόχος. Οι μηδενισμοί αυτοί συνήθως γίνονται με μεγάλες καταστροφές ή πολέμους. (Αν γίνει πόλεμος, να πάρουν όλους αυτούς του σωματικού θεάτρου)
Έζησες ποτέ συναρπαστικά, σε στιγμές έστω;
Πραγματικά δεν ξέρω, δεν είμαι σίγουρος πότε έζησα συναρπαστικά. Ο έρωτας, η δημιουργία στην Τέχνη, μια μεγάλη αλλαγή, το μοίρασμα ενός οράματος με πολλούς ανθρώπους, αυτά μας συναρπάζουν πάνω-κάτω όλους μας, ζώντας κάτι από αυτά μπορείς πράγματι για στιγμές να ξεχάσεις τον εαυτό σου και το χρόνο.
Είσαι ερωτευμένος;
Είμαι. Αλλά δε φτάνει μόνο ο έρωτας για να αισθάνεσαι πλήρης στην καθημερινότητα.
Σε ποια εποχή θα ήθελες να έχεις ζήσει;
Να ήμουν νέος, τη δεκαετία του ’60 στο Λονδίνο.
Έφτασες 48 ετών στη ζωή αυτή. Σου λείπει η νιότη; Τι σε ματαιώνει περισσότερο;
Με ματαιώνει η έλλειψη συγκινήσεων στη ζωή μου. Ενώ, στην αρχή, πίστευα πως είναι προσωπικό το θέμα, κατάλαβα πως αυτό αφορά το 99,9% των ανθρώπων. Αυτή είναι η ζωή μετά τα 30, μια βαρετή αναμονή του θανάτου. Το σώμα κουράζεται, η ενέργεια σε εγκαταλείπει, εφησυχάζεις σιγά σιγά σε μια επιλογή, αρκείσαι σε μια μικρή μικρούλα επιλογή μέσα από άπειρες συναρπαστικές δυνατότητες ζωής που θεωρούσες νεότερος ότι είχες. Στα 20 με 30 έχεις ξεκούραστο ψυχοσώμα, είσαι ανοιχτός σε ερεθίσματα, σε ατέρμονη αναζήτηση της ηδονής. Οι πληγές, όμως, από ανθρώπους και καταστάσεις λειτουργούν σωρευτικά, έτσι ώστε, ο άνθρωπος οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στην αναζήτηση της ηρεμίας, του προβλέψιμου. Αντιλαμβάνεσαι σταδιακά πως η ζωή δεν είναι ένα υπέροχο τσίρκο Μεντράνο, κι αυτή είναι μια συνειδητοποίηση που πρέπει να τη νιώσεις και να την αγκαλιάσεις. Το δυσάρεστο και το απαισιόδοξο είναι να κρύβεσαι από τον εαυτό σου, να στερείσαι αυτής της συνειδητοποίησης ότι είσαι ένα μικρό φθαρτό πέρασμα σε μια ζωή που δεν είναι συναρπαστική. Το ζήτημα σε αυτό το σημείο είναι τι θα κάνεις πια με αυτή τη συνειδητοποίηση. Άλλοι τρελαίνονται, άλλοι παραιτούνται κι άλλοι απελευθερώνονται και μεγαλουργούν νιώθοντας τη ματαιότητα αυτή.
Πολλοί άνθρωποι, πάντως, σε αυτό το σημείο της ζωής που νιώθουν να κατακλύζονται από τη ματαιότητα της ύπαρξης, επιλέγουν να δημιουργήσουν κάτι νέο, μια οικογένεια. Εσύ το σκέφτηκες ποτέ;
Όχι. Δε μου πάει να έχω οικογένεια και παιδιά.
Το προφίλ σου στο facebook είναι από τα δημοφιλέστερα στους χρήστες του μέσου. Τι σου προσφέρει αυτό;
Είμαι μοναχικός κι αντικοινωνικός άνθρωπος, οπότε το FB μου προσφέρει μια παρέα. Μου καλύπτει φυσικά και μια κάποια ματαιοδοξία.
Επιδιώκεις, άρα, την ανθρώπινη επαφή, δεν είσαι και τόσο μοναχικός.
Ό,τι ενδιαφέρον κι ηδονικό υπάρχει σε αυτή τη ζωή από τους άλλους ανθρώπους θα το πάρουμε.
Το προφίλ σου σε έφερε πιο κοντά με ανθρώπους; Ευνόησε νέες γνωριμίες; Επηρέασε την καθημερινότητά σου, ως προς την αποδοχή σου;
Όχι δεν άνοιξε ο κοινωνικός μου κύκλος λόγω fb. Και δε με απασχολεί εκτός fb να «χωρέσω σε αυτά τα παπούτσια» του έξυπνου με την ατάκα. Ίσα ίσα που εντός του μέσου με στρεσάρει καμιά φορά. Η αίσθηση, δηλαδή, ότι με παρακολουθεί κόσμος και διαβάζεται αυτό που γράφω από πολλούς με αγχώνει. Έχω πια κάτι σαν υποχρέωση να γράψω και να είμαι αρεστός. Η καλύτερη περίοδος μου ήταν όταν έγραφα ό,τι μαλακία ήθελα κι έπαιρνα 30-40 likes. Τώρα πάει αυτή η ελευθερία. Τώρα είναι σα να έχω μια μεγάλη κάμερα πάνω μου.
Σκέφτεσαι να σταματήσεις κάποτε να το τροφοδοτείς;
Κάποια στιγμή θα σταματήσω αλλά δεν ξέρω πότε. Θα αλλάξω ύφος στο προφίλ μου, θα γίνω επιθετικός κι έτσι θα πάψει αυτή η δημοφιλία.
Δουλεύεις αυτή την περίοδο;
Όχι δεν έχω δουλειά.
Σε ζορίζει αυτό ή ξεκουράζεσαι;
Η αβεβαιότητα στο επάγγελμά μας είναι ό,τι χειρότερο. Πάντοτε μένοντας χωρίς δουλειά περνάω εξαιρετικά δύσκολα. Η έλλειψη επαγγελματικής δραστηριότητας σύντομα σε βυθίζει στην κατάθλιψη.
Ιδανικά, τι θα ήθελες να κάνεις επαγγελματικά;
Με έχει εγκαταλείψει η επιθυμία να δημιουργήσω κάτι δικό μου. Ας μπορούσα να παίζω σε παραστάσεις με συμπαθητικούς συναδέλφους κι η μία δουλειά να φέρνει την άλλη, αυτό θα με κάλυπτε.
Ποια περιοχή της Αθήνας γουστάρεις περισσότερο;
Πόσο τις σιχαίνομαι αυτές τις ερωτήσεις για την Αθήνα δεν μπορώ να σου περιγράψω! Και να με συγχωρούν κάτι δημοσιογράφοι που κάνουν αυτά τα γνωστά αφιερώματα σε διάφορους καλλιτέχνες και διάφορες γυμνές ηθοποιούς για τα αγαπημένα τους σημεία στην πόλη. Καημό το έχω να απαντήσει έστω κι ένας: η χέστρα μου! Τελοσπάντων, εγώ λατρεύω την Ομόνοια. Τη θεωρώ το καλύτερο σημείο του κόσμου, όχι μόνο της Αθήνας.
Ποια ερώτηση θα ευχαριστιόσουν από συναδέλφους δημοσιογράφους;
«Ρε, μπας κι είσαι μαλάκας; Και θα απαντούσα «πάρα πολύ». Αυτή θα ήταν θεϊκή ερωταπάντηση.
Είσαι, πράγματι, ειλικρινής ή… τον υποκρίνεσαι;
Η απόλυτη ειλικρίνεια είναι πέρα από την ανθρώπινη σφαίρα. Προσπαθώ, όμως, πάρα πολύ να είμαι ειλικρινής. Σιχαίνομαι, επίσης, το ύφος του «είμαι κάποιος ξεχωριστός και ξέρω κάτι παραπάνω».
Σε ακροάσεις για ηθοποιούς πας ακόμη;
Όχι δεν πάω πια. Είμαι μεγάλος άνθρωπος. Ξέρουν ποιος είμαι, ας με πάρουν τηλέφωνο.
Έχεις συμβουλές προς τη νέα γενιά που ζει, κατά κύριο λόγο, μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλιώς και social media;
Είμαστε στην εποχή των social media κι ενώ οι περισσότεροι φαίνονται χαλαροί και άνετοι, ότι γουστάρουν φλερτάρουν κλπ., διαπιστώνω καθημερινά πως υπάρχει φοβερή μοναξιά. Αυτή η διαδικτυακή προβολή του εαυτού είναι ψευδής και παραπλανητική. Άλλωστε, το facebook, ας πούμε, δίνει έντονα την ψευδαίσθηση ότι υπάρχουν πολλές επιλογές, κι αυτό νομίζω λειτουργεί ανασταλτικά για τη δημιουργία σταθερών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων. Θέλω, λοιπόν, να πω ότι οι ανθρώπινες σχέσεις υπερέχουν των ωραίων προφίλ και χρειάζονται προσπάθεια, ενέργεια, αφοσίωση κι ευκαιρίες.
