Η Μαρία Παπαγεωργίου, συνάντησε τη Χρύσα Λύκου λίγες ημέρες πριν τις εμφανίσεις της στο Σταυρό του Νότου και μίλησαν για την αφοσίωση και την εργασία που απαιτεί η Τέχνη, καθώς και την παγίδα που κρύβει του να γίνουμε γρήγορα αποδεκτοί και τελικά καταλήγουμε ανάγωγοι.
"Μου αρέσει η έννοια της εργασίας και δεν αντιλαμβανόμαστε πόσο σημαντική είναι. Νομίζουμε ότι θα γίνει ένα τσακ και ξαφνικά θα γίνουμε κάτι. Δεν γίνεται παιδιά αυτό. Η Τέχνη απαιτεί να παιδεύεσαι, να παρακολουθείς και να είσαι ένα βήμα πριν την κοινωνία. Βιαζόμαστε να γίνουμε αποδεκτοί και γι’ αυτό γινόμαστε ανάγωγοι. Κι αυτός είναι ένας αγώνας και για τον ίδιο μου τον εαυτό. Να κρατήσω την ηθική μου και να μην ξεσπάσω όταν ο άλλος ξεπερνά το όριο μου".
"Δεν έχω φανατικό κοινό, έχω συνεπές ακροατήριο. Είμαι πολύ ενθουσιασμένη κάθε φορά που κάνω συναυλίες και βλέπω την ποιότητα των ανθρώπων από κάτω. Μετά το covid οι συναυλίες πάνε πολύ καλά, παρ’ όλα αυτά, τείνουμε πολλές φορές στον γηπεδισμό. Εμείς, είμαστε μαέστροι, εμείς επί της ουσίας θα αποφασίσουμε πώς θα συμπεριφερθεί ο κόσμος".
"Πρέπει να κάνεις τον ακροατή να καταλάβει, όχι να του δείξεις πόσο έξυπνος είσαι. Ο Χατζιδάκις και ο Θεοδωράκης, έβαζαν μεθοδευμένα τους ποιητές μέσα στα λαϊκά σπίτια. Δεν ξόδεψαν μάλλον ούτε ένα λεπτό από τη ζωή τους σε κάτι ανούσιο. Το σκάβαν το χωράφι, τους ενδιέφερε η κοινωνία και η αλλαγή".
"Όταν ξεκίνησα το 2013 να παίζω στον Σταυρό του Νότου, πλήρωνα από την τσέπη μου. Κουβαλούσα τα όργανα μου, τραγουδούσα, έκανα επιμέλεια προγράμματος και σταματούσα στην τράπεζα, έβγαζα λεφτά για να μπορέσω να πληρώσω τους μουσικούς μου. Έρχονταν λοιπόν κάποιοι συνάδελφοι και με ρώταγαν πώς το κατάφερα. «Να σου πω πώς το κατάφερα; Πλήρωνα από την τσέπη μου, κάνω δεύτερη εργασία». Ένιωθα την ανάγκη να εξηγήσω στον άλλον ότι δεν πρέπει να αγχώνεται γι’ αυτό που βλέπει".
"Μου αρέσει η έννοια της εργασίας και δεν αντιλαμβανόμαστε πόσο σημαντική είναι. Νομίζουμε ότι θα γίνει ένα τσακ και ξαφνικά θα γίνουμε κάτι. Δεν γίνεται παιδιά αυτό. Η Τέχνη απαιτεί να παιδεύεσαι, να παρακολουθείς και να είσαι ένα βήμα πριν την κοινωνία. Βιαζόμαστε να γίνουμε αποδεκτοί και γι’ αυτό γινόμαστε ανάγωγοι. Κι αυτός είναι ένας αγώνας και για τον ίδιο μου τον εαυτό. Να κρατήσω την ηθική μου και να μην ξεσπάσω όταν ο άλλος ξεπερνά το όριο μου".
"Δεν έχω φανατικό κοινό, έχω συνεπές ακροατήριο. Είμαι πολύ ενθουσιασμένη κάθε φορά που κάνω συναυλίες και βλέπω την ποιότητα των ανθρώπων από κάτω. Μετά το covid οι συναυλίες πάνε πολύ καλά, παρ’ όλα αυτά, τείνουμε πολλές φορές στον γηπεδισμό. Εμείς, είμαστε μαέστροι, εμείς επί της ουσίας θα αποφασίσουμε πώς θα συμπεριφερθεί ο κόσμος".
"Πρέπει να κάνεις τον ακροατή να καταλάβει, όχι να του δείξεις πόσο έξυπνος είσαι. Ο Χατζιδάκις και ο Θεοδωράκης, έβαζαν μεθοδευμένα τους ποιητές μέσα στα λαϊκά σπίτια. Δεν ξόδεψαν μάλλον ούτε ένα λεπτό από τη ζωή τους σε κάτι ανούσιο. Το σκάβαν το χωράφι, τους ενδιέφερε η κοινωνία και η αλλαγή".
"Όταν ξεκίνησα το 2013 να παίζω στον Σταυρό του Νότου, πλήρωνα από την τσέπη μου. Κουβαλούσα τα όργανα μου, τραγουδούσα, έκανα επιμέλεια προγράμματος και σταματούσα στην τράπεζα, έβγαζα λεφτά για να μπορέσω να πληρώσω τους μουσικούς μου. Έρχονταν λοιπόν κάποιοι συνάδελφοι και με ρώταγαν πώς το κατάφερα. «Να σου πω πώς το κατάφερα; Πλήρωνα από την τσέπη μου, κάνω δεύτερη εργασία». Ένιωθα την ανάγκη να εξηγήσω στον άλλον ότι δεν πρέπει να αγχώνεται γι’ αυτό που βλέπει".
"Όλα αυτά τα χρόνια, ο πόλεμος και ο σκοταδισμός συντηρείται μέσα από τη Θρησκεία και αυτό δεν έχει να κάνει με τις ιστορίες που θέλουν να πουν οι θρησκείες και που στη βάση έχουν την αγάπη. Ο τρόπος όμως που την εμπορεύονται μόνο αγάπη δεν είναι".
Δείτε τη συνέντευξη:
