Η Πολυξένη Καράκογλου ανεβαίνει την Κυριακή 14 Νοεμβρίου, στη σκηνή του Faust, στο κέντρο της Αθήνας, και παρουσιάζει τη μουσική παράσταση «Σημεία Στίξης», εμπνευσμένη από το ομότιτλο album που πρόσφατα κυκλοφόρησε.
Με αφορμή αυτή την παράσταση μίλησε στο Ogdoo.gr
Από τις «Πολύχρωμες ζακέτες» στα «Σημεία στίξης», πως εξελίσσεται η συνεργασία σας με την Αθηνά Σπανού; Που θεωρείς ότι βασίζεται η αρμονική δημιουργική σας συνύπαρξη;
Βλέπουμε τον κόσμο από την ίδια οπτική γωνία. Μάλιστα πολλές φορές μου δίνει να διαβάσω το στίχο της και αναρωτιέμαι πως γίνεται η πένα της να έγραψε τόσο καλά αυτό που σκεφτόμουν την προηγούμενη μέρα…Αγγίζει τα όρια της μαγείας.
Πώς επηρεάζει το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι την τέχνη σου;
Άμεσα. Πιστεύω ότι η τέχνη είναι καθρέφτης της κοινωνίας και ένας καλλιτέχνης οφείλει να ζει το παρόν, να αφουγκράζεται και τα ερεθίσματα που λαμβάνει να τα ζυμώνει μέσα του και να καταθέτει τέχνη. Είναι σαν τις χημικές αντιδράσεις, για να συμβούν χρειάζονται έναν καταλύτη ο οποίος ποτέ δεν απομακρύνεται αυτούσιος μετά το τέλος της αντίδρασης…πάντα κάτι από αυτόν εμπεριέχεται στο αποτέλεσμα της. Τα στοιχεία που ενώνονται είναι τα ερεθίσματα και οι γνώσεις και ο καταλύτης ο ίδιος ο δημιουργός…το αποτέλεσμα της αντίδρασης/ένωσης το τραγούδι.
Πώς βλέπεις το μέλλον των νέων καλλιτεχνών στη χώρα μας; Τι πιστεύεις ότι πρέπει να αλλάξει για να τους δοθεί η ευκαιρία να δημιουργήσουν χωρίς να έχουν το διαρκές άγχος του βιοπορισμού τους;
Η κοινωνία συθέμελα… Δεν είναι θέμα σύνθεσης των πολιτικών αλλά πολιτικής κατεύθυνσης και δόμησης της κοινωνίας από τα πρώτα κιόλας συστατικά της…Είμαι απόλυτα σίγουρη πως αν δεν κυνηγήσουμε μια άλλη πραγματικότητα αυτή θα είναι η ζωή μας, όπως και κάθε εργαζόμενου σε κάθε εργασιακό κλάδο.
Θεωρείς ότι υπάρχει στο χώρο μία τάση εμμονής με το «παλιό» κι ένας φόβος προς το «νέο»;
Δεν το βλέπω σαν εμμονή αλλά περισσότερο σαν ασφάλεια. Θεωρώ ότι ισχύει η ίδια στάση όπως με καθετί γύρω μας. Ο άνθρωπος είναι πλάσμα της συνήθειας και πάντα το γνώριμο είναι πιο ασφαλές από κάτι καινούριο. Νομίζω ότι κάπου εκεί βασίζεται και αυτό που λες τάση προς το παλιό. Το παλιό είναι δοκιμασμένο και έχει αποδείξει την αξία του στο χρόνο. Το καινούριο αφενός θέλει έναν κάποιο κόπο για να το ανακαλύψεις αφετέρου θέλει χρόνο για να ωριμάσει μέσα σου. Μπορεί στην εποχή που ζούμε ένας καλλιτέχνης να έχει περισσότερα μέσα για να κοινοποιήσει τη δουλειά του, δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι αυτή η ευκολία δημιουργεί μία συνθήκη τεράστιου όγκου πληροφορίας και αυτό στους ρυθμούς ζωής που ζούμε είναι μείον καθώς απαιτεί χρόνο για ψάξιμο . Παρ’ όλα αυτά παρατηρώ ότι όλο και περισσότερος κόσμος από διάφορες ηλικίες έχει ανάγκη από νέα φρέσκα πράγματα. Επίσης καθετί που δημιουργείται με αφορμή το σήμερα μόνο νέο μπορεί να είναι, ακόμα και αν έχει στοιχεία από γνώριμους παλιότερους ήχους.
Ποια είναι τα συναισθήματά σου εν όψει της επιστροφής σου στη σκηνή, μετά από τόσο καιρό αποχής από τις ζωντανές παραστάσεις;
Μου έχει λείψει πολύ η ζωντανή παρουσίαση . είναι η στιγμή που επικοινωνείς με τον κόσμο, είναι η στιγμή που ο μονόλογος γίνεται διάλογος και αποκτά νόημα αυτό που προσπαθείς. Ένα τραγούδι για να ολοκληρωθεί, απ’ όταν γράφεται η πρώτη φράση μέχρι να βγει από το στούντιο ολοκληρωμένο μπορεί να πάρει μήνες, σε ένα live όμως δοκιμάζεται και δείχνει τι αξίζει μέσα σε 3-4 λεπτά. Τι νόημα έχει να γράφεις τραγούδια αν δεν μπορείς να τα παρουσιάσεις κοιτώντας στα μάτια τον κόσμο στον οποίο απευθύνεσαι; Είμαι άνθρωπος της αγκαλιάς, της επαφής και μουσικά για μένα αυτό γίνεται σε ένα live. Έχω πολύ άγχος αλλά πάντα έχω άγχος πριν από κάποια παρουσιαση ακόμα κι αν δεν υπάρχει περίοδος απουσίας και για να πω την αλήθεια δεν νομίζω ότι αυτό το φτερούγισμα ανυπομονησίας και άγχους θα σταματήσει ποτέ. Πραγματικά αισθάνομαι ότι μου είχαν δέσει το αριστερό μου χέρι ( είμαι αριστερόχειρας!) πίσω από την πλάτη τόσο καιρό και τώρα που μπορώ να κάνω ζωντανές εμφανίσεις λύθηκε…όλα είναι λιγότερο δύσκολα.
Με αφορμή αυτή την παράσταση μίλησε στο Ogdoo.gr
Από τις «Πολύχρωμες ζακέτες» στα «Σημεία στίξης», πως εξελίσσεται η συνεργασία σας με την Αθηνά Σπανού; Που θεωρείς ότι βασίζεται η αρμονική δημιουργική σας συνύπαρξη;
Βλέπουμε τον κόσμο από την ίδια οπτική γωνία. Μάλιστα πολλές φορές μου δίνει να διαβάσω το στίχο της και αναρωτιέμαι πως γίνεται η πένα της να έγραψε τόσο καλά αυτό που σκεφτόμουν την προηγούμενη μέρα…Αγγίζει τα όρια της μαγείας.
Πώς επηρεάζει το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι την τέχνη σου;
Άμεσα. Πιστεύω ότι η τέχνη είναι καθρέφτης της κοινωνίας και ένας καλλιτέχνης οφείλει να ζει το παρόν, να αφουγκράζεται και τα ερεθίσματα που λαμβάνει να τα ζυμώνει μέσα του και να καταθέτει τέχνη. Είναι σαν τις χημικές αντιδράσεις, για να συμβούν χρειάζονται έναν καταλύτη ο οποίος ποτέ δεν απομακρύνεται αυτούσιος μετά το τέλος της αντίδρασης…πάντα κάτι από αυτόν εμπεριέχεται στο αποτέλεσμα της. Τα στοιχεία που ενώνονται είναι τα ερεθίσματα και οι γνώσεις και ο καταλύτης ο ίδιος ο δημιουργός…το αποτέλεσμα της αντίδρασης/ένωσης το τραγούδι.
Πώς βλέπεις το μέλλον των νέων καλλιτεχνών στη χώρα μας; Τι πιστεύεις ότι πρέπει να αλλάξει για να τους δοθεί η ευκαιρία να δημιουργήσουν χωρίς να έχουν το διαρκές άγχος του βιοπορισμού τους;
Η κοινωνία συθέμελα… Δεν είναι θέμα σύνθεσης των πολιτικών αλλά πολιτικής κατεύθυνσης και δόμησης της κοινωνίας από τα πρώτα κιόλας συστατικά της…Είμαι απόλυτα σίγουρη πως αν δεν κυνηγήσουμε μια άλλη πραγματικότητα αυτή θα είναι η ζωή μας, όπως και κάθε εργαζόμενου σε κάθε εργασιακό κλάδο.
Θεωρείς ότι υπάρχει στο χώρο μία τάση εμμονής με το «παλιό» κι ένας φόβος προς το «νέο»;
Δεν το βλέπω σαν εμμονή αλλά περισσότερο σαν ασφάλεια. Θεωρώ ότι ισχύει η ίδια στάση όπως με καθετί γύρω μας. Ο άνθρωπος είναι πλάσμα της συνήθειας και πάντα το γνώριμο είναι πιο ασφαλές από κάτι καινούριο. Νομίζω ότι κάπου εκεί βασίζεται και αυτό που λες τάση προς το παλιό. Το παλιό είναι δοκιμασμένο και έχει αποδείξει την αξία του στο χρόνο. Το καινούριο αφενός θέλει έναν κάποιο κόπο για να το ανακαλύψεις αφετέρου θέλει χρόνο για να ωριμάσει μέσα σου. Μπορεί στην εποχή που ζούμε ένας καλλιτέχνης να έχει περισσότερα μέσα για να κοινοποιήσει τη δουλειά του, δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι αυτή η ευκολία δημιουργεί μία συνθήκη τεράστιου όγκου πληροφορίας και αυτό στους ρυθμούς ζωής που ζούμε είναι μείον καθώς απαιτεί χρόνο για ψάξιμο . Παρ’ όλα αυτά παρατηρώ ότι όλο και περισσότερος κόσμος από διάφορες ηλικίες έχει ανάγκη από νέα φρέσκα πράγματα. Επίσης καθετί που δημιουργείται με αφορμή το σήμερα μόνο νέο μπορεί να είναι, ακόμα και αν έχει στοιχεία από γνώριμους παλιότερους ήχους.
Ποια είναι τα συναισθήματά σου εν όψει της επιστροφής σου στη σκηνή, μετά από τόσο καιρό αποχής από τις ζωντανές παραστάσεις;
Μου έχει λείψει πολύ η ζωντανή παρουσίαση . είναι η στιγμή που επικοινωνείς με τον κόσμο, είναι η στιγμή που ο μονόλογος γίνεται διάλογος και αποκτά νόημα αυτό που προσπαθείς. Ένα τραγούδι για να ολοκληρωθεί, απ’ όταν γράφεται η πρώτη φράση μέχρι να βγει από το στούντιο ολοκληρωμένο μπορεί να πάρει μήνες, σε ένα live όμως δοκιμάζεται και δείχνει τι αξίζει μέσα σε 3-4 λεπτά. Τι νόημα έχει να γράφεις τραγούδια αν δεν μπορείς να τα παρουσιάσεις κοιτώντας στα μάτια τον κόσμο στον οποίο απευθύνεσαι; Είμαι άνθρωπος της αγκαλιάς, της επαφής και μουσικά για μένα αυτό γίνεται σε ένα live. Έχω πολύ άγχος αλλά πάντα έχω άγχος πριν από κάποια παρουσιαση ακόμα κι αν δεν υπάρχει περίοδος απουσίας και για να πω την αλήθεια δεν νομίζω ότι αυτό το φτερούγισμα ανυπομονησίας και άγχους θα σταματήσει ποτέ. Πραγματικά αισθάνομαι ότι μου είχαν δέσει το αριστερό μου χέρι ( είμαι αριστερόχειρας!) πίσω από την πλάτη τόσο καιρό και τώρα που μπορώ να κάνω ζωντανές εμφανίσεις λύθηκε…όλα είναι λιγότερο δύσκολα.
