O "Φελλός" του Πόλυ Κυριάκου και της Ελεάννας Ζεγκίνογλου κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο. Μερικούς μήνες μετά και όντας εξαιρετικά επίκαιρος, η Ελεάννα Ζεγκίνογλου μιλάει στο Ogdoo.gr για τη δημιουργία του δίσκου, για την συνεργασία της με τον στιχουργό Πόλυ Κυριάκου αλλά και για την "επόμενη μέρα".
«Επιτυχώς επέπλευσεν ο Φελλός. Απ’ το ναυάγιον επέζησεν ασφαλώς μόνον αυτός». Αυτά τα λόγια από τον δίσκο σας "Φελλός", πώς ηχούν μέσα σας αυτή την περίοδο;
Ο Φελλός , ο ήρωας του τραγουδιού μας και ολόκληρου του άλμπουμ, είναι μια διαχρονική...προσωπικότητα. Είναι εκείνη η ανθρώπινη φιγούρα που πράττει πάντα από τη θέση ενός εφήμερου “Εγώ”. Είναι ο πολιτικός που απαξιώνει τις αληθινές του θέσεις , λέγοντας αυτό που θεωρεί ότι οι άλλοι θα ήθελαν να ακούσουν. Και ως Φελλός, επιστρατεύει ψηφοφόρους ανταλλαγματικά . Ως άλλοι Φελλοί κι εκείνοι με τη σειρά τους ψηφίζουν για αυτό το αντάλλαγμα. Δε θα απαξίωνα ποτέ εν γένει τους Έλληνες πολιτικούς , ούτε φυσικά θα ισχυριζόμουν ότι από το σύνολο απουσιάζουν οι έντιμοι και οι οραματιστές. Φωτίζουμε όμως εδώ αυτή τη συγκεκριμένη κατηγορία , γιατί σε μεγάλο ποσοστό , η πλούσια “δράση” ενός Φελλού έχει απασχολήσει πολλάκις την κοινή γνώμη. Για να απαντήσω λοιπόν στην ερώτησή σας, τα λόγια του “Φελλού” ηχούν μέσα μου άλλοτε στενάχωρα , άλλοτε σαρκαστικά . Η περίοδος όμως αυτή κρατά χρόνια τώρα ...
Ο «Φελλός» γεννήθηκε ανάμεσα στη Νέα Υόρκη, την Αθήνα και την Κύπρο. Πόσο καιρό χρειάστηκε η δημιουργία και η επιλογή των τραγουδιών μέχρι το τελικό αποτέλεσμα;
Η δημιουργία αυτού του album , υπήρξε για μας ένα μακρόχρονο ταξίδι γεμάτο προκλήσεις , αλλά και στιγμές μεγάλης ικανοποίησης. Από τη σύλληψη της ιδέας μέχρι και το τελικό στάδιο της κυκλοφορίας , μεσολάβησαν τρία και πλέον χρόνια. Ο Πόλυς έγραφε από τη Νέα Υόρκη , εμπνεόμενος από τη ζωή του εκεί. Κι εγώ καθόμουν τα βράδια και σκεφτόμουν ώρες ατέλειωτες διαβάζοντας τον κάθε του στίχο, πριν καν καθήσω στο πιάνο : Τι τραγούδι μπορεί να γίνει αυτό το ποίημα? Εντάξει , οι νότες είναι απλώς εργαλεία , όμως πώς μεταφράζεται μουσικά η διάθεση του Πόλυ όταν το έγραφε; Όλη αυτή η διαδικασία , εκτός από τα οχτώ τραγούδια που γέννησε, μας γνώρισε και σαν ανθρώπους σε ένα βαθύ επίπεδο. Αφού πρώτα είχαμε και οι δύο ξεχωριστά κερδίσει το στοίχημα του επαγγελματισμού , o “Φελλος” μας έκανε ερασιτέχνες με την όμορφη και ουσιαστική έννοια του όρου : Εραστές της Τέχνης.
Ο «Φελλός» αποτελεί έναν ολοκληρωμένο κύκλο τραγουδιών, είδος που έχει σχεδόν εκλείψει από την ελληνική δισκογραφία. Ποια πλεονεκτήματα και ποιες ιδιαιτερότητες θεωρείτε ότι έχει αυτός ο τρόπος με τον οποίο δομείται ο ψηφιακός σας δίσκος;
Κατ'αρχάς , επιτρέψτε μου εδώ να καταθέσω μια μικρή διαφωνία . Αδυνατώ να δω μια ολοκληρωμένη συλλογή τραγουδιών σαν “είδος “ που εξέλειπε. Ας πούμε ότι η απροθυμία πολλών καλλιτεχνών να παράξουν ένα πιο σύνθετο έργο , αντικατοπτρίζει ίσως την οικονομική στενότητα, καθώς μια τέτοια παραγωγή είναι πολυέξοδη και χρονοβόρα. Σε καμμία περίπτωση όμως δεν πιστεύω ότι αποτελεί ένδειξη έλλειψης ιδεών ή συνειδητή επιλογή. Είναι θέμα χρόνου πιστεύω να ανακάμψει η δισκογραφία προς το πληρέστερο. Κι εγώ η ίδια στο παρελθόν είχα κυκλοφορήσει ένα “ανένταχτο” single και θα το έκανα ξανά , αν ένιωθα οτι κρατώ στα χέρια μου κάτι αυτοτελές. Ο “Φελλός” κυκλοφόρησε σαν συλλογή , γιατί από την αρχή γνωρίζαμε με τον Πόλυ ότι έχουμε αρκετά να πούμε κάτω από την ίδια ηχητική και νοηματική συνέχεια. Κι αυτό ίσως να είναι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του album. Η συνέχεια .Με την προσωπική μας υπογραφή. Ιδιαιτερότητες δεν υπάρχουν! (Δε θα θελήσω ποτέ να δω τέτοιο πράγμα...)
Τι σας γοητεύει στη γραφή του Πόλυ Κυριάκου;
Για τον Πόλυ θα μπορούσα να γράφω ακατάπαυστα! Διαθέτει ένα μοναδικό δικό του τρόπο να κάνει ποίημα μια απλή καθημερινή εικόνα. Από τις πρώτες λέξεις του είναι αναγνωρίσιμος . Ακόμα κι αν κανείς δε γνωρίζει ότι ένα τραγούδι είναι δικό του, μπορεί εύκολα να καταλάβει ποιός υπογράφει. Ο λόγος του φτάνει νοηματικά στο μεδούλι , με μόνο εργαλείο την καθομιλούμενη , χωρίς φιοριτούρες ή “σπανιοπερίεργες” λεξούλες για φτηνό εντυπωσιασμό. Κανένας του στίχος δε μαρτυρά την εποχή που γράφηκε. Γιατί ο Πόλυς ξέρει να κρατά μόνο το διαχρονικό απόσταγμα . Άλλοτε είναι χείμαρρος ....και με δυο μοναχές νότες στη μελωδία , αφήνω το λόγο και τις εικόνες του να ρέουν . Κι άλλοτε δίνει την εικόνα του απέριττα , κάτι που μου επιτρέπει να δώσω στη μελωδία πιο σύνθετη κίνηση . Ο Πόλυς δεν είναι ένας απλός αφηγητής , αλλά πρωταγωνιστής των ιστοριών του . Επιλέγει να γράφει βιωματικά και χωρίς φόβο. Και τούτο εδώ το τελευταίο , ίσως είναι και το ισχυρότερο ατού του ως δημιουργού. Γιατί ο κόσμος ξέρει και πάντα αντιλαμβάνεται ενστικτωδώς πόση αλήθεια μπορεί να εσωκλείει ένα τραγούδι.
Eίστε μουσικός, με στέρεες σπουδές αλλά και καταξιωμένη ερμηνεύτρια. Ξεχωρίζετε αυτές τις δύο ιδιότητες ή τις θεωρείτε συγκοινωνούντα δοχεία; Ποιες αρετές απαιτεί από τον καλλιτέχνη η μία και ποιες η άλλη; Με ποια αισθάνεσθε πιο «δεμένη»;
Καλούμαι συχνά να απαντήσω σ'αυτήν την ερώτηση και ομολογώ ότι κάθε φορά το απολαμβάνω , γιατί μου δίνεται η ευκαιρία να ρίξω προβολέα στην ομορφιά και την πληρότητα που μπορεί να προσφέρει η ολοκλήρωση , αν μπορεί να λεχθεί τέτοιο πράγμα , για μια Τέχνη μέσα στην οποία κανείς δεν μπόρεσε να πει ως τώρα ότι τα έμαθε όλα -ευτυχώς. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτή η δίσημη ιδιότητα ίσως προξενεί περιέργεια, καθώς στη χώρα μας ως επί το πλείστον ο/η ερμηνευτής/τρια δεν (θεωρεί ότι χρειάζεται να) είναι μουσικός. Κι έχει και τα ...δίκια του. Η εκμάθηση ενός οργάνου είναι χρονοβόρα και προ'υ'ποθέτει ισόβια ενασχόληση αν θέλει να λέγεται δεξιοτέχνης. Το ταξίδι στην Ανώτερη Θεωρητική Γνώση επίσης , είναι πραγματικά ο Κήπος της Εδέμ , και πάλι όμως πρόκειται για ένα δια βίου στοίχημα. Προσωπικά, μπορώ πια να πω ότι μέσα στην ψυχή μου είμαι πάνω απ' όλα ερμηνεύτρια. Χρησιμοποιώ τις γνώσεις μου σαν ένα εργαλείο που θα δημιουργήσει το κατάλληλο περιβάλλον, μέσα στο οποίο θα απελευθερωθεί η φωνή . Μία και μόνη αρετή είναι εκείνη που μπορεί να δώσει το εισιτήριο για την ολοκλήρωση : H ταυτότητα. Το να (μη φοβάσαι να) είσαι ο εαυτός σου. Την ώρα που ο παραγωγός ενδεχομένως να ψάχνει έξω για να δει τι μπορεί να κυλήσει επιτυχώς στην αγορά , εσύ αυτήν την απάντηση να την ψάχνεις μέσα σου . Επαναλαμβάνομαι : O κόσμος ξέρει. Και τα έχει ακούσει όλα ως τώρα. Το μόνο που δεν άκουσε ακόμα , είσαι εσύ!
Κατά τη διάρκεια της καραντίνας αλλά και τώρα, πολλοί καλλιτέχνες επέλεξαν να επικοινωνήσουν με το κοινό τους μέσω του διαδικτύου. Άλλοι πάλι επέλεξαν να σιωπήσουν. Πως αντιμετωπίσατε εσείς τη σχέση σας με το κοινό αυτό το διάστημα και την προσωπική σας ανάγκη για επικοινωνία;
Για να είμαι ειλικρινής , η ανάγκη μου για επικοινωνία δεν είναι δεδομένη , αλλά γεννάται από τη στιγμή που έχω κάτι να πω. Η καραντίνα μας βρήκε με ένα άλμπουμ, το “Φελλό” που είχε μόλις κυκλοφορήσει και παρουσιαστεί ζωντανά. Εκείνες τις μέρες (και αφού ο Πόλυς είχε πλέον γυρίσει στην Κύπρο) , γράψαμε ένα νέο τραγούδι θέλοντας να εκφράσουμε την ψύχραιμη και αισιόδοξη πλευρά , ότι κάθε δοκιμασία δεν μπορεί παρά να είναι προσωρινή κι ότι όσο ζούμε και αναπνέουμε θα προσπαθούμε για το καλύτερο , το υγιέστερο , το ομορφότερο. Το τραγούδι αυτό έχει τίτλο “Εμείς κρατάμε τη Ζωή” και αφού το ενορχηστρώσαμε ο καθένας ξεχωριστά από το σπίτι του, το μοιραστήκαμε με τον κόσμο οπτικοποιημένο από καθημερινές σκηνές μέσα από το σπίτι την περίοδο της καραντίνας , μαζί με τους εξαιρετικούς μας συναδέλφους , αλλά και έξι ακόμα φίλους τραγουδιστές από την Ελλάδα , την Κύπρο και τη Νέα Υόρκη.
Οι τέχνες έχουν δεχθεί μεγάλο πλήγμα. Γιατί πιστεύετε ότι αυτός ο κλάδος είναι, ας πούμε, συχνά ο «εύκολος στόχος» δεδομένου ότι όλοι έχουμε ανάγκη την τέχνη;
Αν όχι εύκολος στόχος , σίγουρα τελευταίος τροχός, δυστυχώς. Ας μη γελιόμαστε , η Τέχνη δεν επλήγη μόνο πρόσφατα. Η Τέχνη στη χώρα μας πλήττεται δια της αδιαφορίας και της απαξίωσης από την Πολιτεία γενιές και γενιές τώρα, “παραδοσιακά” από κάθε κυβέρνηση οποιασδήποτε απόχρωσης. Πριν καν φτάσουμε στον επαγγελματικό κλάδο , το καθεστώς που επικρατεί στην καλλιτεχνική εκπαίδευση είναι τουλάχιστον απαξιωτικό . Φανταστείτε ότι ένας μουσικός (όχι θεωρητικός , ούτε ιστορικός , ούτε περιληπτικά καταρτισμένος) έχει δώδεκα χρόνια υποχρεωτικής φοίτησης για να φτάσει σε ένα Δίπλωμα (σημειωτέον ότι το ελληνικό Δίπλωμα από το Νόμο είναι κατά πολύ βαρύτερο σε ύλη και κριτήρια συγκριτικά με άλλες δυτικές χώρες). Αυτό λοιπόν το πολυπόθητο χαρτί , στη χώρα μας σήμερα θεωρείται ισότιμο με ....το απολυτήριο του Λυκείου! Βασικά σε απλά ελληνικά , είναι σαν να σου λέει η χώρα σου “Φιλε/η, εντάξει , ίδρωσες και κόπιασες , δε λέω , αλλά ξανασπούδασε από την αρχή και τίποτα “σοβαρότερο” για να σε λάβω υπόψη”. Λαμβάνοντας λοιπόν μια τέτοια (εξωφρενική κατά τη γνώμη μου) εξίσωση ως δείκτη του τρόπου με τον οποίο η Πολιτεία αξιολογεί την Τέχνη και τους εκφραστές της , μπορεί κανείς να θεωρήσει θλιβερό επακόλουθο το γεγονός ότι σε κάθε γενικευμένη κρίση , η Τέχνη είναι η πρώτη που θα πληγεί και η τελευταία που θα ανακάμψει. Και ο λόγος είναι απλός : Ό,τι δεν αποτελεί προτεραιότητα , δε χρηματοδοτείται επαρκώς. Κι ό,τι δε χρηματοδοτείται επαρκώς , καταδικάζεται σε μαρασμό , στασιμότητα ή φυτοζωία από την ιδιωτική πρωτοβουλία και μόνον.
Αν μπορούσατε να αλλάξετε κάτι στην καλλιτεχνική σας καθημερινότητα όπως διαμορφώθηκε τους τελευταίους μήνες, τι θα ήταν αυτό; Τι σας έλειψε περισσότερο αυτό το διάστημα;
Την καταναγκαστική απομόνωση θα άλλαζα! Μου έχουν λείψει οι άνθρωποι ! Όπως σας περιέγραψα, η πανδημία προσωπικά με βρήκε σ' ένα χρονικό σημείο που σηματοδοτούσε το άνοιγμα ενός νέου κύκλου εξωστρέφειας. Με απλά λόγια , το album είχε μόλις κυκλοφορήσει κι εγώ είχα κάθε λόγο να βρίσκομαι σε μια σκηνή να το τραγουδάω. Όλο αυτό ανεκόπη βίαια , απότομα , αναπάντεχα. Έχω ήδη ξεκινήσει μαζί με το Θάνο Τσιφτσίδη , μια λαμπρή περίπτωση κινηματογραφιστή και φωτογράφου , τη βιντεοσκόπηση “ζωντανών” εκτελέσεων για το κανάλι μου στο YouTube. Όσο άρτια όμως και είναι μια τέτοια διαδικασία , σε καμμία περίπτωση δεν μπορεί να υποκαταστήσει το ενεργειακό φορτίο που ρέει ανάμεσα στον κόσμο και τον ερμηνευτή κατά τη διάρκεια της συναυλίας . Έχουμε όμως αποφασίσει να συνεχίσουμε τη δημιουργική μας πορεία επιστρατεύοντας όσα μέσα διαθέτουμε .
Τι ονειρεύεστε για το καλλιτεχνικό σας μέλλον;
Είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μου η πεποίθηση ότι οι άνθρωποι της Τέχνης , είναι και οι αληθινοί ιστορικοί του Σήμερα. Αυτή λοιπόν είναι και η δική μου κατεύθυνση. Να συνεχίσω να τραγουδώ την εποχή μου , τους προβληματισμούς της , το όραμά της, παντρεύοντας τους ήχους , ρισκάροντας με ό,τι ως τώρα δεν έχει ακουστεί. Είτε με ένα πιάνο , είτε με μια λα'ι'κή μπάντα, είτε με ένα κουαρτέτο , είτε με ολόκληρη τη συμφωνική ορχήστρα , θέλω να εκμεταλλευτώ όλα τα “αρώματα” που μπορούν να αναδυθούν μέσα από την ελληνική μας γλώσσα και να φεύγουν από το λαιμό μου “φορτισμένα” λόγια , εμπνευσμένα από τα βιώματα των ανθρώπων. Και μέσα στο στούντιο , και πάνω στη σκηνή , ο στόχος είναι η εξέλιξη , η καταγραφή , η ανάταση , μέσα από ένα ηχηρό προσωπικό αποτύπωμα.
Φωτογραφίες : Θάνος Τσιφτσίδης
«Επιτυχώς επέπλευσεν ο Φελλός. Απ’ το ναυάγιον επέζησεν ασφαλώς μόνον αυτός». Αυτά τα λόγια από τον δίσκο σας "Φελλός", πώς ηχούν μέσα σας αυτή την περίοδο;
Ο Φελλός , ο ήρωας του τραγουδιού μας και ολόκληρου του άλμπουμ, είναι μια διαχρονική...προσωπικότητα. Είναι εκείνη η ανθρώπινη φιγούρα που πράττει πάντα από τη θέση ενός εφήμερου “Εγώ”. Είναι ο πολιτικός που απαξιώνει τις αληθινές του θέσεις , λέγοντας αυτό που θεωρεί ότι οι άλλοι θα ήθελαν να ακούσουν. Και ως Φελλός, επιστρατεύει ψηφοφόρους ανταλλαγματικά . Ως άλλοι Φελλοί κι εκείνοι με τη σειρά τους ψηφίζουν για αυτό το αντάλλαγμα. Δε θα απαξίωνα ποτέ εν γένει τους Έλληνες πολιτικούς , ούτε φυσικά θα ισχυριζόμουν ότι από το σύνολο απουσιάζουν οι έντιμοι και οι οραματιστές. Φωτίζουμε όμως εδώ αυτή τη συγκεκριμένη κατηγορία , γιατί σε μεγάλο ποσοστό , η πλούσια “δράση” ενός Φελλού έχει απασχολήσει πολλάκις την κοινή γνώμη. Για να απαντήσω λοιπόν στην ερώτησή σας, τα λόγια του “Φελλού” ηχούν μέσα μου άλλοτε στενάχωρα , άλλοτε σαρκαστικά . Η περίοδος όμως αυτή κρατά χρόνια τώρα ...
Ο «Φελλός» γεννήθηκε ανάμεσα στη Νέα Υόρκη, την Αθήνα και την Κύπρο. Πόσο καιρό χρειάστηκε η δημιουργία και η επιλογή των τραγουδιών μέχρι το τελικό αποτέλεσμα;
Η δημιουργία αυτού του album , υπήρξε για μας ένα μακρόχρονο ταξίδι γεμάτο προκλήσεις , αλλά και στιγμές μεγάλης ικανοποίησης. Από τη σύλληψη της ιδέας μέχρι και το τελικό στάδιο της κυκλοφορίας , μεσολάβησαν τρία και πλέον χρόνια. Ο Πόλυς έγραφε από τη Νέα Υόρκη , εμπνεόμενος από τη ζωή του εκεί. Κι εγώ καθόμουν τα βράδια και σκεφτόμουν ώρες ατέλειωτες διαβάζοντας τον κάθε του στίχο, πριν καν καθήσω στο πιάνο : Τι τραγούδι μπορεί να γίνει αυτό το ποίημα? Εντάξει , οι νότες είναι απλώς εργαλεία , όμως πώς μεταφράζεται μουσικά η διάθεση του Πόλυ όταν το έγραφε; Όλη αυτή η διαδικασία , εκτός από τα οχτώ τραγούδια που γέννησε, μας γνώρισε και σαν ανθρώπους σε ένα βαθύ επίπεδο. Αφού πρώτα είχαμε και οι δύο ξεχωριστά κερδίσει το στοίχημα του επαγγελματισμού , o “Φελλος” μας έκανε ερασιτέχνες με την όμορφη και ουσιαστική έννοια του όρου : Εραστές της Τέχνης.
Ο «Φελλός» αποτελεί έναν ολοκληρωμένο κύκλο τραγουδιών, είδος που έχει σχεδόν εκλείψει από την ελληνική δισκογραφία. Ποια πλεονεκτήματα και ποιες ιδιαιτερότητες θεωρείτε ότι έχει αυτός ο τρόπος με τον οποίο δομείται ο ψηφιακός σας δίσκος;
Κατ'αρχάς , επιτρέψτε μου εδώ να καταθέσω μια μικρή διαφωνία . Αδυνατώ να δω μια ολοκληρωμένη συλλογή τραγουδιών σαν “είδος “ που εξέλειπε. Ας πούμε ότι η απροθυμία πολλών καλλιτεχνών να παράξουν ένα πιο σύνθετο έργο , αντικατοπτρίζει ίσως την οικονομική στενότητα, καθώς μια τέτοια παραγωγή είναι πολυέξοδη και χρονοβόρα. Σε καμμία περίπτωση όμως δεν πιστεύω ότι αποτελεί ένδειξη έλλειψης ιδεών ή συνειδητή επιλογή. Είναι θέμα χρόνου πιστεύω να ανακάμψει η δισκογραφία προς το πληρέστερο. Κι εγώ η ίδια στο παρελθόν είχα κυκλοφορήσει ένα “ανένταχτο” single και θα το έκανα ξανά , αν ένιωθα οτι κρατώ στα χέρια μου κάτι αυτοτελές. Ο “Φελλός” κυκλοφόρησε σαν συλλογή , γιατί από την αρχή γνωρίζαμε με τον Πόλυ ότι έχουμε αρκετά να πούμε κάτω από την ίδια ηχητική και νοηματική συνέχεια. Κι αυτό ίσως να είναι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του album. Η συνέχεια .Με την προσωπική μας υπογραφή. Ιδιαιτερότητες δεν υπάρχουν! (Δε θα θελήσω ποτέ να δω τέτοιο πράγμα...)
Τι σας γοητεύει στη γραφή του Πόλυ Κυριάκου;
Για τον Πόλυ θα μπορούσα να γράφω ακατάπαυστα! Διαθέτει ένα μοναδικό δικό του τρόπο να κάνει ποίημα μια απλή καθημερινή εικόνα. Από τις πρώτες λέξεις του είναι αναγνωρίσιμος . Ακόμα κι αν κανείς δε γνωρίζει ότι ένα τραγούδι είναι δικό του, μπορεί εύκολα να καταλάβει ποιός υπογράφει. Ο λόγος του φτάνει νοηματικά στο μεδούλι , με μόνο εργαλείο την καθομιλούμενη , χωρίς φιοριτούρες ή “σπανιοπερίεργες” λεξούλες για φτηνό εντυπωσιασμό. Κανένας του στίχος δε μαρτυρά την εποχή που γράφηκε. Γιατί ο Πόλυς ξέρει να κρατά μόνο το διαχρονικό απόσταγμα . Άλλοτε είναι χείμαρρος ....και με δυο μοναχές νότες στη μελωδία , αφήνω το λόγο και τις εικόνες του να ρέουν . Κι άλλοτε δίνει την εικόνα του απέριττα , κάτι που μου επιτρέπει να δώσω στη μελωδία πιο σύνθετη κίνηση . Ο Πόλυς δεν είναι ένας απλός αφηγητής , αλλά πρωταγωνιστής των ιστοριών του . Επιλέγει να γράφει βιωματικά και χωρίς φόβο. Και τούτο εδώ το τελευταίο , ίσως είναι και το ισχυρότερο ατού του ως δημιουργού. Γιατί ο κόσμος ξέρει και πάντα αντιλαμβάνεται ενστικτωδώς πόση αλήθεια μπορεί να εσωκλείει ένα τραγούδι.
Eίστε μουσικός, με στέρεες σπουδές αλλά και καταξιωμένη ερμηνεύτρια. Ξεχωρίζετε αυτές τις δύο ιδιότητες ή τις θεωρείτε συγκοινωνούντα δοχεία; Ποιες αρετές απαιτεί από τον καλλιτέχνη η μία και ποιες η άλλη; Με ποια αισθάνεσθε πιο «δεμένη»;
Καλούμαι συχνά να απαντήσω σ'αυτήν την ερώτηση και ομολογώ ότι κάθε φορά το απολαμβάνω , γιατί μου δίνεται η ευκαιρία να ρίξω προβολέα στην ομορφιά και την πληρότητα που μπορεί να προσφέρει η ολοκλήρωση , αν μπορεί να λεχθεί τέτοιο πράγμα , για μια Τέχνη μέσα στην οποία κανείς δεν μπόρεσε να πει ως τώρα ότι τα έμαθε όλα -ευτυχώς. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτή η δίσημη ιδιότητα ίσως προξενεί περιέργεια, καθώς στη χώρα μας ως επί το πλείστον ο/η ερμηνευτής/τρια δεν (θεωρεί ότι χρειάζεται να) είναι μουσικός. Κι έχει και τα ...δίκια του. Η εκμάθηση ενός οργάνου είναι χρονοβόρα και προ'υ'ποθέτει ισόβια ενασχόληση αν θέλει να λέγεται δεξιοτέχνης. Το ταξίδι στην Ανώτερη Θεωρητική Γνώση επίσης , είναι πραγματικά ο Κήπος της Εδέμ , και πάλι όμως πρόκειται για ένα δια βίου στοίχημα. Προσωπικά, μπορώ πια να πω ότι μέσα στην ψυχή μου είμαι πάνω απ' όλα ερμηνεύτρια. Χρησιμοποιώ τις γνώσεις μου σαν ένα εργαλείο που θα δημιουργήσει το κατάλληλο περιβάλλον, μέσα στο οποίο θα απελευθερωθεί η φωνή . Μία και μόνη αρετή είναι εκείνη που μπορεί να δώσει το εισιτήριο για την ολοκλήρωση : H ταυτότητα. Το να (μη φοβάσαι να) είσαι ο εαυτός σου. Την ώρα που ο παραγωγός ενδεχομένως να ψάχνει έξω για να δει τι μπορεί να κυλήσει επιτυχώς στην αγορά , εσύ αυτήν την απάντηση να την ψάχνεις μέσα σου . Επαναλαμβάνομαι : O κόσμος ξέρει. Και τα έχει ακούσει όλα ως τώρα. Το μόνο που δεν άκουσε ακόμα , είσαι εσύ!
Κατά τη διάρκεια της καραντίνας αλλά και τώρα, πολλοί καλλιτέχνες επέλεξαν να επικοινωνήσουν με το κοινό τους μέσω του διαδικτύου. Άλλοι πάλι επέλεξαν να σιωπήσουν. Πως αντιμετωπίσατε εσείς τη σχέση σας με το κοινό αυτό το διάστημα και την προσωπική σας ανάγκη για επικοινωνία;
Για να είμαι ειλικρινής , η ανάγκη μου για επικοινωνία δεν είναι δεδομένη , αλλά γεννάται από τη στιγμή που έχω κάτι να πω. Η καραντίνα μας βρήκε με ένα άλμπουμ, το “Φελλό” που είχε μόλις κυκλοφορήσει και παρουσιαστεί ζωντανά. Εκείνες τις μέρες (και αφού ο Πόλυς είχε πλέον γυρίσει στην Κύπρο) , γράψαμε ένα νέο τραγούδι θέλοντας να εκφράσουμε την ψύχραιμη και αισιόδοξη πλευρά , ότι κάθε δοκιμασία δεν μπορεί παρά να είναι προσωρινή κι ότι όσο ζούμε και αναπνέουμε θα προσπαθούμε για το καλύτερο , το υγιέστερο , το ομορφότερο. Το τραγούδι αυτό έχει τίτλο “Εμείς κρατάμε τη Ζωή” και αφού το ενορχηστρώσαμε ο καθένας ξεχωριστά από το σπίτι του, το μοιραστήκαμε με τον κόσμο οπτικοποιημένο από καθημερινές σκηνές μέσα από το σπίτι την περίοδο της καραντίνας , μαζί με τους εξαιρετικούς μας συναδέλφους , αλλά και έξι ακόμα φίλους τραγουδιστές από την Ελλάδα , την Κύπρο και τη Νέα Υόρκη.
Οι τέχνες έχουν δεχθεί μεγάλο πλήγμα. Γιατί πιστεύετε ότι αυτός ο κλάδος είναι, ας πούμε, συχνά ο «εύκολος στόχος» δεδομένου ότι όλοι έχουμε ανάγκη την τέχνη;
Αν όχι εύκολος στόχος , σίγουρα τελευταίος τροχός, δυστυχώς. Ας μη γελιόμαστε , η Τέχνη δεν επλήγη μόνο πρόσφατα. Η Τέχνη στη χώρα μας πλήττεται δια της αδιαφορίας και της απαξίωσης από την Πολιτεία γενιές και γενιές τώρα, “παραδοσιακά” από κάθε κυβέρνηση οποιασδήποτε απόχρωσης. Πριν καν φτάσουμε στον επαγγελματικό κλάδο , το καθεστώς που επικρατεί στην καλλιτεχνική εκπαίδευση είναι τουλάχιστον απαξιωτικό . Φανταστείτε ότι ένας μουσικός (όχι θεωρητικός , ούτε ιστορικός , ούτε περιληπτικά καταρτισμένος) έχει δώδεκα χρόνια υποχρεωτικής φοίτησης για να φτάσει σε ένα Δίπλωμα (σημειωτέον ότι το ελληνικό Δίπλωμα από το Νόμο είναι κατά πολύ βαρύτερο σε ύλη και κριτήρια συγκριτικά με άλλες δυτικές χώρες). Αυτό λοιπόν το πολυπόθητο χαρτί , στη χώρα μας σήμερα θεωρείται ισότιμο με ....το απολυτήριο του Λυκείου! Βασικά σε απλά ελληνικά , είναι σαν να σου λέει η χώρα σου “Φιλε/η, εντάξει , ίδρωσες και κόπιασες , δε λέω , αλλά ξανασπούδασε από την αρχή και τίποτα “σοβαρότερο” για να σε λάβω υπόψη”. Λαμβάνοντας λοιπόν μια τέτοια (εξωφρενική κατά τη γνώμη μου) εξίσωση ως δείκτη του τρόπου με τον οποίο η Πολιτεία αξιολογεί την Τέχνη και τους εκφραστές της , μπορεί κανείς να θεωρήσει θλιβερό επακόλουθο το γεγονός ότι σε κάθε γενικευμένη κρίση , η Τέχνη είναι η πρώτη που θα πληγεί και η τελευταία που θα ανακάμψει. Και ο λόγος είναι απλός : Ό,τι δεν αποτελεί προτεραιότητα , δε χρηματοδοτείται επαρκώς. Κι ό,τι δε χρηματοδοτείται επαρκώς , καταδικάζεται σε μαρασμό , στασιμότητα ή φυτοζωία από την ιδιωτική πρωτοβουλία και μόνον.
Αν μπορούσατε να αλλάξετε κάτι στην καλλιτεχνική σας καθημερινότητα όπως διαμορφώθηκε τους τελευταίους μήνες, τι θα ήταν αυτό; Τι σας έλειψε περισσότερο αυτό το διάστημα;
Την καταναγκαστική απομόνωση θα άλλαζα! Μου έχουν λείψει οι άνθρωποι ! Όπως σας περιέγραψα, η πανδημία προσωπικά με βρήκε σ' ένα χρονικό σημείο που σηματοδοτούσε το άνοιγμα ενός νέου κύκλου εξωστρέφειας. Με απλά λόγια , το album είχε μόλις κυκλοφορήσει κι εγώ είχα κάθε λόγο να βρίσκομαι σε μια σκηνή να το τραγουδάω. Όλο αυτό ανεκόπη βίαια , απότομα , αναπάντεχα. Έχω ήδη ξεκινήσει μαζί με το Θάνο Τσιφτσίδη , μια λαμπρή περίπτωση κινηματογραφιστή και φωτογράφου , τη βιντεοσκόπηση “ζωντανών” εκτελέσεων για το κανάλι μου στο YouTube. Όσο άρτια όμως και είναι μια τέτοια διαδικασία , σε καμμία περίπτωση δεν μπορεί να υποκαταστήσει το ενεργειακό φορτίο που ρέει ανάμεσα στον κόσμο και τον ερμηνευτή κατά τη διάρκεια της συναυλίας . Έχουμε όμως αποφασίσει να συνεχίσουμε τη δημιουργική μας πορεία επιστρατεύοντας όσα μέσα διαθέτουμε .
Τι ονειρεύεστε για το καλλιτεχνικό σας μέλλον;
Είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μου η πεποίθηση ότι οι άνθρωποι της Τέχνης , είναι και οι αληθινοί ιστορικοί του Σήμερα. Αυτή λοιπόν είναι και η δική μου κατεύθυνση. Να συνεχίσω να τραγουδώ την εποχή μου , τους προβληματισμούς της , το όραμά της, παντρεύοντας τους ήχους , ρισκάροντας με ό,τι ως τώρα δεν έχει ακουστεί. Είτε με ένα πιάνο , είτε με μια λα'ι'κή μπάντα, είτε με ένα κουαρτέτο , είτε με ολόκληρη τη συμφωνική ορχήστρα , θέλω να εκμεταλλευτώ όλα τα “αρώματα” που μπορούν να αναδυθούν μέσα από την ελληνική μας γλώσσα και να φεύγουν από το λαιμό μου “φορτισμένα” λόγια , εμπνευσμένα από τα βιώματα των ανθρώπων. Και μέσα στο στούντιο , και πάνω στη σκηνή , ο στόχος είναι η εξέλιξη , η καταγραφή , η ανάταση , μέσα από ένα ηχηρό προσωπικό αποτύπωμα.
Φωτογραφίες : Θάνος Τσιφτσίδης
