Μόλις δύο μέρες πριν ανέβει στη Θεσσαλονίκη μαζί με την παρέα του (Χάρη Βαρθακούρη και Στέλιο Διονυσίου), όπου θα εμφανιστούν στα «Άστρα», έδωσε στο Όγδοο μια εκ βαθέων συνέντευξη, στην οποία οι γνωστές, προετοιμασμένες ερωτήσεις χρησιμοποιήθηκαν στο ελάχιστο, μια και ο συνεντευξιαζόμενος όρισε ουσιαστικά τη ροή της κουβέντας. Αυτό το γεγονός από μόνο του αποδεικνύει πόσο ξεχωριστός καλλιτέχνης είναι ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης.
Ας ξεκινήσουμε λέγοντας κάποια πράγματα για εσένα. Πώς ξεκίνησε η επαφή σου με το τραγούδι;
Ξεκίνησα με μουσικές σπουδές. Πιάνο, αρμονία, αντίστιξη. Ουσιαστικά αγαπούσα τη μουσική από παιδί. Θυμάμαι τον εαυτό μου να παίζει πιάνο από πέντε χρονών. Στην πορεία, δεν ήξερα καν ότι τραγουδάω, έγραφα κομμάτια για μένα. Κουράστηκα από το ωδείο και δύο χρόνια πριν το πτυχίο, μπούχτισα και το σταμάτησα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά όταν αισθάνομαι ότι θέλω να φύγω, φεύγω. Δεν παράτησα, όμως, ποτέ το πιάνο, γιατί η μουσική είναι η μεγάλη μου αγάπη. Στη συνέχεια το 1996 – 1997 με άκουσε για πρώτη φορά ο πατέρας μου. Του ‘πα ένα κομμάτι και συνειδητοποιήσαμε αυτομάτως και οι δυο μας ότι τραγουδάω. Πρωτοεμφανίστηκα το ’97 προς ’98 σε έναν πάρα πολύ ζεστό χώρο όπου κάποτε τραγουδούσε η Σωτηρία Μπέλλου, στο «Ρεπορτάζ» του Μάκη Γιομπαζολιά. Από τότε ξεκίνησα να κάνω συναυλίες στο πλευρό του πατέρα μου στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο. Είδα τι σημαίνει πραγματικά αγάπη από τον κόσμο μέσα από αυτό που βίωνα με τον πατέρα μου. Είδα εκδηλώσεις αγάπης και λατρείας προς το πρόσωπό του. Μετά κάναμε κάτι ωραίες συνεργασίες με το φιλαράκι μου, τη Σοφία Βόσσου. Στη συνέχεια, το 2000 κάναμε έναν δίσκο στη Minos, τον οποίον τον κάναμε καθαρά για προσωπικούς λόγους εγώ κι ο πατέρας μου. Ποτέ δεν είχαμε ως κίνητρο ή ως στόχο το να είναι ένας δίσκος επιτυχημένος με την έννοια του εμπορικού. Εγώ γούσταρα απλά που μπήκε στη διαδικασία και μου έγραψε τραγούδια, έβαλα κι εγώ τρία τέσσερα δικά μου στο δίσκο και τον βγάλαμε τότε με τον τίτλο «Οι χάρτες». Ουσιαστικά ήταν η τελευταία απόπειρα του Μπιθικώτση ως συνθέτης. Δεν ξεχνάω ποτέ τις στιγμές που περάσαμε μαζί στο στούντιο. Θυμάμαι τον παραγωγό, τον Αχιλλέα Θεοφίλου, που με πολύ ωραίο τρόπο επέμενε να πω κάτι πιο εμπορικό, πιο σημερινό, αλλά εγώ ήθελα να κάνω αυτό το δίσκο για εμένα και για εκείνον. Αν θες τη γνώμη μου, τον θεωρώ έναν πάρα πολύ ωραίο δίσκο. Στη συνέχεια, έγραψα μουσική για διάφορα σίριαλ, όπως στην «Απαγορευμένη αγάπη» του Mega, όπου τραγούδησα και το κομμάτι των τίτλων. Γενικότερα, έγραφα πάρα πολλά κομμάτια. Γράφω και μουσική, αλλά και στίχο. Ίσως ο στίχος να είναι το πιο δυνατό μου σημείο, το οποίο δεν το ξέρει κανείς.
Γιατί δεν το ξέρει κανείς;
Γιατί έχω επιλέξει να μην το ξέρει κανείς. Έχω συρτάρια γεμάτα κομμάτια, τα οποία δεν τα δίνω ποτέ πουθενά ούτε καν ο ίδιος τα λέω. Ίσως να θέλει τον χρόνο του για να γίνει. Δεν ξέρω όμως, αισθάνομαι ότι είναι δικά μου και δεν θέλω να τα δώσω, κάτι τέτοιο. Δεν είμαι και στα καλά μου πολύ, μπορεί να φταίει κι αυτό. Δεν πάω και καλά – κυριολεκτικά και μεταφορικά -!
Άλλωστε, ποιος καλλιτέχνης «πάει καλά»;
Κανένας εδώ που τα λέμε. Ο καθένας έχει το θέμα του. Είμαι τυχερός, γιατί έχω συμμετάσχει σε πάρα πολύ ωραίες συναυλίες. Μία που θυμάμαι είναι όταν έκανα την απόπειρα να πω το «Άξιον Εστί» με τον Μίκη Θεοδωράκη στο Αρχαίο Θέατρο της Χαλκίδας. Αυτό ήταν μια μαγική στιγμή. Δεν αισθανόμουν ακόμα έτοιμος γι’ αυτό, ωστόσο θυμάμαι ακόμα τα λόγια του Μίκη που στο τέλος της παράστασης είπε «Άξιος Εστί» - που ο Μίκης δε μιλάει και εύκολα-. Ήταν μαγική βραδιά, με όλο το βάρος της ερμηνείας του πατέρα μου.
Μην ξεχνάμε ότι από κάτω ήταν ο Μίκης με τον πατέρα μου και με παρακολουθούσαν. Θυμάμαι τον εαυτό μου στα καμαρίνια να λέει «Να βγω; Να μη βγω; Να φύγω; Κι άμα φύγω ποιος θα το καταλάβει; Κι ας πούμε ότι έφυγα, ότι πήδηξα από κάνα παράθυρο κι ας πούμε ότι δε θα βγω ποτέ και τι θα γίνει; Θα το πει κάποιος άλλος, θα το πει ο Ανδρέας Κουλουμπής που ήταν βαρύτονος τότε, κάτι θα γίνει». Αλλά, τελικά βγήκα και πήγε καλά.
Πότε ακριβώς κατάλαβες τι είναι ο Μπιθικώτσης;
Στην ηλικία των δέκα με έντεκα συνειδητοποίησα ποιος ήταν ο Μπιθικώτσης, πιο πριν δεν ήμουν ουσιαστικά ώριμος να αποκωδικοποιήσω αυτό που ήταν πραγματικά. Όταν πλέον κι εγώ σαν τραγουδιστής που άνοιγα τα φτερά μου – και τι πιο σημαντικό να έχεις για δάσκαλο γενικότερα στη ζωή σου τον Μπιθικώτση -, άρχισα να συνειδητοποιώ ποιος είναι και το τι πραγματικά θα αφήσει πίσω του, τι έχει προσφέρει, τι έχει δώσει και γιατί ο κόσμος κοιτώντας τον στα μάτια δακρύζει, συγκινείται και του δίνει απλόχερα τόση αγάπη. Θυμάμαι τον εαυτό μου τον Απρίλιο του 2005 να μη μπορώ με τίποτα να συνειδητοποιήσω το χαμό του. Τότε έριξα όλο το βάρος, για να προσπαθήσω να ξεχάσω και να αντιμετωπίσω την απουσία του, στη δουλειά. Θυμάμαι τότε είχαμε κάνει ένα πολύ ωραίο σχήμα με το Δημήτρη Μπάση, τον Κώστα Μακεδόνα, το Γεράσιμο Ανδρεάτο και την Φιλαρμονική Ορχήστρα της Σόφιας. Κάναμε μεγάλες συναυλίες στη μνήμη του γύρω γύρω. Στο Θέατρο Γης, στην Τρίπολη, στην Πάτρα. Μετά ανέβηκα στη Θεσσαλονίκη στο Θέατρο Βεργίνα και του ‘κανα ένα μεγάλο αφιέρωμα στη ζωή του, αλλά τελικά, όσο και να προσπάθησα να ξεπεράσω μέσω της δουλειάς το χαμό του, δεν τα κατάφερα. Το 2006 τραγουδούσα στη Θεσσαλονίκη, σε ένα κατάμεστο θέατρο και για να τα καταφέρω κάθε βράδυ έπαιρνα ηρεμιστικά. Ήταν μια από τις πιο δύσκολες στιγμές στη ζωή μου αυτή.
Ίσως επειδή προσπαθούσες να συνειδητοποιήσεις και τον χαμό του πατέρα σου, αλλά και το βάρος που σου άφηνε στις πλάτες.
Δεν ήταν μόνο αυτό. Την ίδια χρονική περίοδο εμφανίστηκε μια πολύ σοβαρή αρρώστια στη μητέρα μου, κάτι που κλόνισε τα νερά, γιατί ουσιαστικά χρειάστηκε να αντιμετωπίσω εκτός από το χαμό του πατέρα μου την πιθανότητα μέσα σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα να χάσω και τη μητέρα μου. Τελειώνοντας τις εμφανίσεις από τη Θεσσαλονίκη αποσύρθηκα από τα πράγματα, σταμάτησα το τραγούδι, ασχολήθηκα προσωπικά με το να γίνει καλά η μητέρα μου. Δεν είχα καμία διάθεση να τραγουδήσω, δεν ήμουν καλά, ήμουν πολύ κλεισμένος, έμενα μόνιμα στο εξοχικό μου στον Κάλαμο, μιλούσα σπάνια.
Και μετά; Πώς αποφάσισες να επιστρέψεις στον χώρο;
Η διάθεσή μου και η ψυχολογία μου έφτιαξαν με τη γέννηση του γιου μου του Γρηγοράκη το 2009, ο οποίος είναι όλη μου η ζωή. Όλοι οι γονείς το λένε αυτό, αλλά εγώ, χωρίς να θέλω να γίνω γραφικός ή ρομαντικός, το εννοώ. Αυτό το πλάσμα είναι ο λόγος που μου έδωσε χαρά, ελπίδα και δύναμη και είπα μέσα μου «Γρηγόρη, εφόσον αγαπάς τη μουσική κι αυτό θέλεις να κάνεις, πρέπει να ξαναμπείς στα πράγματα. Γι’ αυτόν τώρα πια πρέπει να δημιουργήσεις και να αφήσεις πίσω σου πράγματα όπως βρήκες κι εσύ από τον πατέρα σου». Έτσι, λοιπόν, ξανατραγούδησα.
Και φτάνουμε στη συνεργασία σου με τον Χάρη Βαρθακούρη, τον Στέλιο Διονυσίου και τον Δημήτρη Κόκοτα.
Έτσι ακριβώς. Πέρυσι ήρθε αυτή η σπουδαία ιδέα που είχαμε με τον Χάρη Βαρθακούρη για τη συνεργασία μαζί με το Στέλιο Διονυσίου και το Δημήτρη Κόκοτα, να κάνουμε αφιέρωμα στους πατεράδες μας. Γυρίσαμε όλο τον κόσμο στην κυριολεξία. Αμερική, Καναδά, Αφρική, Κύπρο, Γερμανία, τα μέρη που πήγαμε το καλοκαίρι στην Ελλάδα, ανεβήκαμε πέρυσι ενάμιση μήνα στη Θεσσαλονίκη με τρομακτική επιτυχία και συνεχίζουμε, γιατί αυτό το πράγμα δεν τελειώνει όσο είμαστε φιλαράκια οι τέσσερις μας. Τα τραγούδια αυτά δεν τελειώνουν, η αγάπη που παίρνουμε από τον κόσμο είναι συγκλονιστική σε όποιο μέρος κι αν έχουμε επισκεφθεί, είτε λέγονται ομογενείς, είτε όχι.
Βλέπεις διαφορές στον τρόπο που σας αντιμετωπίζουν οι ομογενείς συγκριτικά με τους εν Ελλάδι κατοίκους; Είναι πιο μαζεμένοι, πιο εκδηλωτικοί;
Δε μπορώ να το πω αυτό. Έχουμε περάσει συγκλονιστικές βραδιές. Δε μπορώ να ξεχάσω το κοινό της Θεσσαλονίκης, δε μπορώ να ξεχάσω το κοινό της Κύπρου – κάναμε δυο μεγάλες συναυλίες στη Λευκωσία στην Επισκοπή και στη Λακατάμια, όπου ήταν δυο χιλιάδες κόσμου και ανάθεμα αν είπαμε μισό κουπλέ - ρεφρέν μόνοι μας. Τι να πρωτοθυμηθώ; Τον Καναδά που ήταν ένας κατάμεστος χώρος; Την αγάπη στην Αμερική; Να θυμηθώ τη Γλυφάδα πριν δυο – τρεις μήνες όπου ήταν 7.000 κόσμος; Ή το θέατρο του Κολλεγίου στο Ψυχικό; Δεν μπορώ να ξεχωρίσω, θα ήμουν ψεύτης. Δόξα τω Θεώ, είμαστε τυχεροί να έχουμε αγάπη σε αυτό που κάνουμε. Θεωρώ ότι το μυστικό της πετυχημένης συνταγής είναι η χημεία που έχουμε μεταξύ μας και ότι δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε καλλιτεχνικά οι τέσσερις μας. Δεν έχουμε τίποτα να αποδείξουμε, δεν έχουμε τίποτα για να κοντραριστούμε. Είμαστε τέσσερις άνθρωποι με πολύ μεράκι, γουστάρουμε πολύ αυτό που κάνουμε, τιμάμε πολύ τους εαυτούς μας, αλλά και το έργο των πατεράδων μας μέσα από αυτό που κάνουμε, προσπαθούμε και κοπιάζουμε γι’ αυτό και ο κόσμος πλέον και ειδικά τώρα μέσα στην κρίση, ξεχωρίζει το αληθινό από το ψεύτικο.
Όχι. Θεωρώ ότι αυτό θα έρθει φυσιολογικά με το χρόνο. Εφόσον οι σχέσεις μας είναι πάρα πολύ καλές και θα παραμείνουν έτσι όπως είναι - γιατί είμαστε πραγματικά τέσσερα φιλαράκια- και τα τραγούδια που λέμε συνεχώς ανανεώνονται, αφού είναι άπειρα τα κομμάτια που έχουμε να επιλέξουμε κάθε φορά στο πρόγραμμά μας, νομίζω ότι μπορεί να πάει για όσο εμείς επιλέξουμε. Η είδηση είναι ότι ο Χάρης Βαρθακούρης με το Γιάννη Πάριο έχουν γράψει ένα πάρα πολύ ωραίο καινούριο χασάπικο, το οποίο θα πούμε οι τέσσερίς μας (έτσι κι αλλιώς ο Χάρης είναι ένας πολύ γλυκός συνθέτης όταν κάνει κέφι και τώρα έκανε κέφι…).
Και πώς λέγεται το τραγούδι;
Να σου πω την αλήθεια, δε θυμάμαι! Ρώτα τον Χάρη!
Με το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο τι ακριβώς έχει γίνει και σταμάτησαν οι εμφανίσεις πριν καλά καλά αρχίσουν;
Αν εννοείς αν έπεσαν πιστολιές, όχι δεν έπεσαν! Είχαμε αποφασίσει να συνεργαστούμε για έναν περιορισμένο αριθμό εμφανίσεων και μετά να ανέβουμε στην Θεσσαλονίκη. Τελικά θα ανέβουμε πιο νωρίς στη Θεσσαλονίκη, γιατί αυτά που είχαμε στο μυαλό μας σε σχέση με τον χώρο και τη συνεργασία, δεν υλοποιήθηκαν έτσι όπως τα είπαμε και αναγκαστικά χωρίς κακίες, πολέμους και μίση, αποφασίσουμε να το τελειώσουμε και να ανέβουμε πιο νωρίς από αυτό που είχαμε αρχικά φανταστεί. Έτσι, ανεβαίνουμε στα «Άστρα» στη Θεσσαλονίκη, σε έναν πολύ όμορφο χώρο, σε έναν φιλαράκο μας και σε ένα κοινό που έχουμε αγαπήσει πάρα πολύ και που μας έχει ήδη αγαπήσει από την προηγούμενή μας εμφάνιση στο Θέατρο Βεργίνα. Η πρεμιέρα μας είναι παραμονή Χριστουγέννων και έχουμε προγραμματίσει να μείνουμε εκεί μέχρι αρχές ή μέσα Φεβρουαρίου. Θα είμαστε εκεί κάθε Παρασκευή και Σάββατο, εκτός από τις γιορτές, όπου θα είμαστε και κάποιες εξτρά μέρες. Να τονίσω ότι στα «Άστρα» δε θα είμαστε οι τέσσερίς μας. Θα είμαστε ο Στέλιος, ο Χάρης κι εγώ. Δε θα είναι ο Δημήτρης, γιατί τροποποίησε τον χώρο που έχει στο Μαρούσι και κάνει εγκαίνια. Όταν λείπει η γάτα, χορεύουν τα ποντίκια και πρέπει να είναι εκεί για να πάρει το μαγαζί μια ροή. Οπότε, ο Δημήτρης δε θα είναι μαζί μας στη Θεσσαλονίκη. Θα τον συναντήσουμε πάλι τέλος Φεβρουαρίου, όπου θα ξεκινήσουμε και οι τέσσερις πλέον την μεγάλη μας περιοδεία στην Αυστραλία.
Μετά την Αυστραλία, τι θα κάνετε;
Μετά θα επισκεφτούμε σίγουρα ξανά την Αφρική για δύο εμφανίσεις, δηλαδή το Γιοχάνεσμπουργκ και το Κέιπ Τάουν. Υπάρχει ένα πρόγραμμα να πάμε τέλος Μαρτίου στο Ισραήλ και τη Ρουμανία. Από ‘κει και πέρα, τώρα συνεννοούμαστε και κλείνουμε κάποιες εμφανίσεις σε χώρους στη Γερμανία και σίγουρα το καλοκαίρι θα κάνουμε μια περιοδεία σε όσα περισσότερα μέρη της Ελλάδας μπορούμε. Υπάρχει μία σκέψη που ακόμα είναι να σκαριά να κάνουμε κάτι το Πάσχα στην Αθήνα. Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι πάρα πολύ δύσκολη κι αυτό αποτυπώνεται παντού. Προσπαθούμε και οι τέσσερις να μη σταματάμε, ώστε να μπορούμε να προσφέρουμε αυτά που πρέπει για τα παιδιά μας.
Ας αλλάξουμε θέμα. Ανήκεις στο λαϊκό τραγούδι; Θα μπορούσες να ερμηνεύσεις κάποιο άλλο είδος τραγουδιού;
Ανήκω στο τραγούδι. Αγαπάω τη μουσική. Ένα πράγμα που σιχαίνομαι είναι η κατηγοριοποίηση και οι ταμπέλες. Επίσης, πάντα με ενοχλούσε αυτός ο διαχωρισμός που κάνουν μεταξύ των καλλιτεχνών. Μέσα μου έχω το τραγούδι. Σίγουρα η φωνή μου κλείνει προς το λαϊκό, αλλά αγαπώ πολύ και τα ερωτικά κομμάτια. Αγαπώ πολύ γενικότερα τα αληθινά κομμάτια με στίχο, ο οποίος με αγγίζει. Όσο για άλλο είδος τραγουδιού, το θέμα δεν είναι αν θα μπορούσα να το τραγουδήσω, αλλά αν θα μου ταίριαζε. Το θέμα είναι να πεις και πράγματα που να μπορείς να τα υποστηρίξεις.
Υπάρχει η πρόθεση και αν θες, η σκέψη να βγει του χρόνου μια δουλειά μου. Το θέμα είναι ότι για να φτάσω στο σημείο να βγάλω δουλειά όπως την εννοώ εγώ δουλειά, θέλω να είναι έτσι όπως την έχω ακριβώς φανταστεί, γιατί δε θέλω να υπάρχει μέσα κάτι που να μου αρέσει έστω και 70%. Θέλω να το γουστάρω 100%. Εν τω μεταξύ πρόκειται να βγει σε πρώτη φάση το live της τετράδας. Μας το ζητάει ο κόσμος, δέχομαι πολλά μηνύματα στο facebook, στο δρόμο συναντάω φίλους και όλοι λένε να το βγάλουμε σε cd. Νομίζω ότι πλέον ήρθε η ώρα να κυκλοφορήσει.
Έχεις μετανιώσει για κάποια από τις κινήσεις σου; Θα άλλαζες κάτι στην πορεία σου;
Θα άλλαζα πολλά στη ζωή μου, αλλά όχι γιατί τα ‘χω μετανιώσει, αλλά γιατί θα μπορούσα να τα κάνω καλύτερα. Αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι μετανιώνω για τις επιλογές μου. Σίγουρα θα μπορούσα σαν Γρηγόρης σε κάποιους ανθρώπους να είχα φερθεί διαφορετικά στη διάρκεια των χρόνων. Αυτό που προσπαθώ από ‘δω και πέρα και θεωρώ ότι το ‘χω καταφέρει είναι να είμαι δίκαιος. Όταν μου δείχνουν καλοσύνη, τους δείχνω τη δεκαπλάσια. Όταν μου δείχνουν κακία, απλά αδιαφορώ. Κλείνω την πόρτα και δεν ασχολούμαι. Όχι ότι είμαι άνθρωπος που μπορώ να κρατήσω κακία μέσα μου.
Ποια είναι η χειρότερη στιγμή που σου ‘χει τύχει από κριτική κόσμου και ποια η καλύτερη;
Η καλύτερη κριτική που έχω δεχτεί ποτέ στη ζωή μου ήταν από τον πατέρα μου. Ο πατέρας μου ήταν πολύ δύσκολος άνθρωπος και μιλούσε πάρα πολύ δύσκολα. Ένα βράδυ έχουμε κάνει μια συναυλία στο Μαρούσι, γυρνάμε στο σπίτι, τον αφήνω και βγαίνω και γυρνάω έξι το πρωί. Με περίμενε. Μου λέει «Έχεις ένα τσιγάρο;», γιατί προσπαθούσε να το ελαττώσει το τσιγάρο λόγω θεμάτων υγείας. Του το δίνω και μου λέει «Γιατί χαλάς τον εαυτό σου τόσο πολύ με ξενύχτια, με ποτά, με τσιγάρα;». Του λέω «Πατέρα, θέλω να ζήσω». Μου λέει «Εγώ στο λέω, γιατί είσαι πολύ καλύτερος τραγουδιστής από μένα όταν ξεκινούσα». Αυτό μπορεί να μη σημαίνει και τίποτα, αλλά σε μένα σημαίνει αρκετά. Όσο για την πιο κακή κριτική που εμένα δε με ενοχλεί, μου αρέσει να την ακούω και γελάω μερικές φορές, όταν μάλιστα είναι ακραία. Θυμάμαι είχα διαβάσει σε ένα blog ότι είμαι τόσο κακός τραγουδιστής που για να με αντέξει κάποιος πρέπει να πιει τουλάχιστον δέκα κιλά ρετσίνα… Θεωρώ ότι εφόσον εκτίθεσαι και κάνεις κάτι, πρέπει να δέχεσαι και την κακοπροαίρετη αν θες κριτική. Άνθρωποι είμαστε, κάνουμε αυτό που γουστάρουμε, βγάζουμε τα μέσα μας έξω μας.
Αν ήμουν παραγωγός και σου έλεγα «Γρηγόρη, κάνε ένα ντουέτο με μια νέα τραγουδίστρια», ποια θα ήταν αυτή;
Μάλλον η Ζουγανέλη. Στην αρχή δεν της είχα δώσει πολλή βάση ακούγοντάς την, αλλά θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ καλή. Τη γουστάρω, την κάνω κέφι.
Έχω άποψη για το τι γίνεται στην Ελλάδα και γενικότερα, άρα εφόσον γίνεται στην Ελλάδα επηρεάζει και το σπίτι μου όπως και όλα τα σπίτια των Ελλήνων, αλλά πάντοτε – από τον πατέρα μου το ‘χω πάρει αυτό – σιχαινόμουν την πολιτική. Είμαι πολύ αποστασιοποιημένος από κόμματα και ιδέες. Είμαι απογοητευμένος από τις αλλεπάλληλες ψευτιές και την τρομερή ταλαιπωρία στην οποία έχει υποβληθεί ο ελληνικός λαός με το να μην ξέρει τι να κάνει την ώρα που θα πάει στην κάλπη. Γενικότερα, απέχω. Αγαπάω τον κόσμο σαν κόσμο, σίγουρα αν δω κάτι ότι μπορεί πραγματικά να πάει δυο βήματα μπροστά αυτόν τον τόπο -πραγματικά όμως, γιατί ακόμα δεν το ‘χω νιώσει – θα το υποστηρίξω. Έχω βαθιά σιχαμάρα για το χώρο που λέγεται πολιτική.
Συνάδελφοί σου, πάντως, παίρνουν θέση, π.χ. ο Σφακιανάκης που έγινε μεγάλο θέμα. Θεωρείς σωστό ένας τραγουδιστής, ένας λαϊκός τραγουδιστής να παίρνει δημόσια θέση;
Κατ’ αρχήν θεωρώ σωστό καθένας, όταν νομίζει ότι έχει να πει κάτι, άσχετα αν είναι σωστό ή λάθος, να το λέει. Από ‘κει και πέρα, το τι λέει, πώς το εκφράζει και πως το αντιλαμβάνεται ο κόσμος, αυτό είναι καθαρά άλλη ιστορία και δε θα είμαι εγώ αυτός που θα κρίνω το αν πρέπει να μιλάει ο Νότης ή ο κάθε Νότης. Νομίζω πάντως ότι έχουμε ακούσει και χειρότερα από αυτό.
Ας κλείσουμε με κάτι θετικό. Πες μου την πιο αισιόδοξη ευχή, σκέψη, προοπτική που έχεις για το 2014.
Θα σου πω τρεις ευχές. Εύχομαι για όλους μας υγεία, ευτυχία και τύχη.
Ευχαριστούμε το V Revolution (Αγ. Παρασκευής 13 - 15, Χαλάνδρι) για τη φιλοξενία!
