Την περίμενα στη Μαγική Αυλή, ένα ατμοσφαιρικό vintage bistrot bar στα Εξάρχεια, που πίστευα ότι θα ταίριαζε στην ιδιοσυγκρασία της. Ήταν στην ώρα της. Ευγενής, αλλά παράλληλα αφοπλιστικά αυθόρμητη. Φιλική, αλλά την ίδια στιγμή κρατώντας τις αποστάσεις της. Λαλίστατη αλλά καθόλου κουραστική.
Με πράγματα να πει και με εξαιρετικό λόγο. Η Γιώτα Νέγκα είναι η απόδειξη πως τα όνειρα μπορούν να πραγματοποιηθούν και πως η ποιότητα αποτελεί στοιχείο που χαρακτηρίζει συνολικά έναν άνθρωπο. Στο «Με τα μάτια κλειστά» έχει κάνει την πιο θαρραλέα κορώνα που έχω ακούσει σε σύγχρονο τραγούδι, χειρίζεται την ελληνική γλώσσα με σεβασμό και δεξιοτεχνία, προκαλεί συγκίνηση με τις ερμηνείες της αλλά και με τις λέξεις που χρησιμοποιεί για να εκφραστεί και έχει μία ενδιαφέρουσα εμμονή με τη νομοτέλεια των πραγμάτων. Κατά τ’ άλλα, είναι ένας κανονικός άνθρωπος, έχει μέσα της οργή, πιστεύει στην ισοτιμία των δύο φύλων αλλά και στους διακριτούς τους ρόλους. Η κουβέντα μας ξεκίνησε, αφού μου ξεκαθάρισε ότι ο πληθυντικός δεν χρειάζεται. «Μία είμαι», μου λέει. Μία είσαι και μοναδική Γιώτα και θέλουμε περισσότερους καλλιτέχνες σαν εσένα.
Τι είναι για σένα καλό λαϊκό τραγούδι;
Καλό λαϊκό τραγούδι είναι το τραγούδι που μας μεγάλωσε. Δηλαδή σπουδαίοι λαϊκοί συνθέτες, οι οποίοι κράτησαν την αλυσίδα της μουσικής παράδοσης από το χτες στην εποχή τους και στο αύριό τους και λόγια λαϊκών και σπουδαίων ποιητών που τους έφεραν στα χείλη και στα σπίτια των απλών ανθρώπων. Αυτό που γράφτηκε για να δηλώσει γεγονότα και συναισθήματα αληθινά που θα έσκαγαν στο στήθος του δημιουργού αν δεν εκφράζονταν και που αφορά πάρα πολλούς ανθρώπους. Και στις μέρες μας πια η λαϊκότητα αποκτά και μία πιο ευρεία έννοια. Δηλαδή δεν είναι απαραίτητο να έχει μπουζούκι για να είναι λαϊκό και επίσης δεν είναι απαραίτητο αν δεν έχει μπουζούκι να είναι έτσι κι αλλιώς λαϊκό.
Ποιοι είναι αυτοί οι δημιουργοί;
Ευτυχώς το χώμα της χώρας μας έχει φυτρώσει και ανθίσει πολλούς τέτοιους δημιουργούς που μας έχουν δώσει μεγάλο πλούτο. Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Ξαρχάκο, Ζαμπέτα, Καλδάρα, Τσιτσάνη, Παπαϊωάννου, Λοΐζο. Έπειτα, τον Γκάτσο, τον Λειβαδίτη, τον Μάνο Ελευθερίου. Μας έδειξαν τον δρόμο μας και μας άφησαν να «ανοίξουμε», να νιώσουμε και να μοιραστούμε συναισθήματα.
Σήμερα υπάρχουν νέοι δημιουργοί αντίστοιχοι ή άξιοι συνεχιστές αυτών;
Σαφώς και υπάρχουν τρομεροί εκφραστές αυτήν την περίοδο. Θα σου μιλήσω για έναν άνθρωπο της νέας γενιάς, της οικογένειάς μου με έναν τρόπο, για τον Θέμη Καραμουρατίδη, ο οποίος έχει εδώ και πολλά χρόνια δώσει δείγματα γραφής του πόσο πολύ βαθιά στη μουσική είναι, το πώς αντιλαμβάνεται το σήμερα αλλά χωρίς να ξεχνάει το χτες, οι φόρμες του οι μουσικές και οι τρόποι που παντρεύει τη σύγχρονη γλώσσα με τη μνήμη είναι εξαιρετικοί για το τόσο νεαρό της ηλικίας του. Θα μιλήσω σε επίπεδο στιχουργικής για τον Οδυσσέα Ιωάννου. Είναι οι πρώτοι που μου έρχονται στο μυαλό, γιατί μου έχουν χαρίσει μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια που έχω τραγουδήσει, σύγχρονα, με τον προβληματισμό των καιρών που ζούμε και με την ανάγκη την προσωπική μου να εκφράσω πράγματα. Και φυσικά ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, ο Νίκος Μωραΐτης.
Πώς είναι το συναίσθημα να γεμίζεις μία μουσική σκηνή;
Αυτό το συναίσθημα δεν είναι ξεχωριστό, είναι ένας δρόμος. Είναι σαν να μου λες ξεκίνησες να περπατάς τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, πώς είναι που έφτασες στους Στύλους του Ολυμπίου Διός; Είναι υπέροχο που έφτασες εκεί, αλλά και σε όλη τη διαδρομή έχεις δει την Ακρόπολη, το Μουσείο, τους ανθρώπους, τους καλλιτέχνες του δρόμου, τα παιδιά που τρέχουν, έχεις περπατήσει στα σοκάκια, έχει νιώσει τη ζεστασιά του ήλιου. Είναι μία βόλτα. Έχει μία αναζήτηση. Και κάθε βήμα σου χαρίζει κάτι πολύ καινούριο και δυνατό.
Ζούμε σε μία Ελλάδα που είναι διχασμένη ακόμη και στη μουσική. Κάποιοι πάνε στις μουσικές σκηνές, κάποιοι στις πίστες. Πώς τοποθετείσαι πάνω σε αυτό το δίπολο;
Αυτό που με δυσκολεύει στις πίστες είναι ο τρόπος και ο λόγος που συμβαίνουν τα πράγματα. Μου κάνει περισσότερο φαίνεσθαι παρά είναι. Υπάρχουν πάρα πολλοί άξιοι ερμηνευτές, έχει βγάλει αυτός ο χώρος και πολύ ωραία τραγούδια, αλλά ο λόγος που γίνονται τα πράγματα, μόνο για την εκτόνωση, με βρίσκει λίγο σε διαφωνία. Καλή και άγια η διασκέδαση και η εκτόνωση, αλλά δεν είναι μονόδρομος, δεν είναι αυτοσκοπός. Όσο η εκτόνωση και η διασκέδαση, άλλο τόσο και η συγκίνηση, άλλο τόσο και το δάκρυ, άλλο τόσο και η θύμηση, τα θέλω όλα σε μία ισορροπία. Ξέρεις μεγάλωσα σε μία οικογένεια που κάναμε πολύ συχνά γλέντια και τα περιείχαν όλα. Πολύ φαγητό, κουβέντα, μουσική. Και η μουσική ξεκινούσε ως εξής. Ήσυχα, τρώγοντας, γινόταν γλέντι και χορός στην πορεία και έκλεινε πάντα με τραγούδια επιτραπέζια, χωρίς μουσική, από εμάς όλους και με πολλά δάκρυα. Όλο αυτό είχε μία γκάμα συναισθημάτων μεγάλη και ολόκληρη.
Παρατηρώ ότι οι άνθρωποι στρέφονται περισσότερο προς αυτή τη συγκίνηση μέσα από τις μουσικές σκηνές. Είναι ειλικρινής τάση προς την ποιότητα ή είναι μόδα;
Καταρχάς δεν μπαίνω στην αμφισβήτηση του κοινού που έρχεται να με δει. Σαφώς και μέσα στο κοινό που έρχεται στις παραστάσεις υπάρχει κάποια μερίδα που γνωρίζει 100% ποιος είσαι και τι κάνεις και κάποιοι που σε ανακαλύπτουν. Αν απλώς κάποιος πέρασε για να δει και δεν του ταίριαξε και φύγει, είναι δικαίωμά του. Δεν μπορώ να το σταθμίσω αυτό. Το μοδάτο δεν το ξέρω, δεν το καταλαβαίνω. Εγώ θα πάω κάπου που μου αρέσει. Μπορώ όμως να σου πω, σε επίπεδο κοινωνικό πια, ότι νιώθω κι εγώ ότι υπάρχει μία τάση και μία αναζήτηση στα πιο βαθιά μας πράγματα γιατί το ζήσαμε και το επιδερμικό, το ζήσαμε και το γυαλιστερό και το φωναχτό. Κάποιοι αναζητούν και κάτι άλλο, γιατί το παλιό δεν τους οδήγησε πουθενά. Αυτό υπάρχει σαν γενικότερη τάση κοινωνική και συμβαίνει κυρίως στους νέους ανθρώπους.
Προσωπικά με χαροποιεί αυτό ιδιαίτερα.
Ναι. Γιατί ο σκοπός σε αυτή τη ζωή είναι να παραμείνεις άνθρωπος ή να γίνεις πιο πολύ αν το’ χεις χάσει. Δεν υπάρχει κανένας άλλος σημαντικός λόγος της ύπαρξης εάν πάψεις να είσαι άνθρωπος, δεν έχεις κανέναν λόγο να πατάς σε αυτή τη γη.
Διανύουμε χρόνια πλέον μία περίοδο οικονομικής και γενικότερης κρίσης. Από πού ξεκινάει αυτό που μπορούμε να κάνουμε ο καθένας ως μονάδα για να συμβάλλουμε στο να αλλάξουν τα πράγματα;
Από εμάς. Ο μόνος δρόμος είμαστε εμείς. Αν δεν θέλουμε να ζούμε σε μία κοινωνία άγρια, μπορούμε εμείς πρώτα να βγάλουμε την αγριότητα από τη ζωή μας και τον εύκολο χαρακτηρισμό και τον ρατσισμό και τον αποκλεισμό των άλλων. Αν το κάνουμε στον εαυτό μας, θα μπορέσουμε να το εμφυσήσουμε στα παιδιά μας, αν συμβεί στα παιδιά μας και στην οικογένεια, θα συμβεί και στο σχολείο και παντού. Το κλειδί είναι ο ένας, αλλά όχι μόνος. Το μόνος το ζήσαμε. Ο ένας με τον άλλον. Η κάθε μονάδα αλλά δίπλα στην άλλη.
Με αφορμή αυτό το «ο ένας με τον άλλον» και κατ’ επέκταση την αλληλεγγύη, σκεφτόμουν τη μουσική παράσταση για τα τραγούδια της μετανάστευσης στην Μικρή Επίδαυρο, στην οποία είχες συμμετάσχει το 2014. Τι πιστεύεις για το θέμα μετανάστευση και προσφυγιά;
Είμαστε ένας λαός που έχουμε ζήσει την προσφυγιά στο πετσί μας, την έχουμε τραγουδήσει, την έχουμε κλάψει. Τώρα τη ζούμε και από την άλλη μεριά. Αυτό που με θυμώνει, με προβληματίζει και με στενοχωρεί πάρα πολύ είναι πως όλη αυτή η καταστροφή των ζωών, όλα αυτά τα κύματα προσφύγων, ξεριζωμένων ανθρώπων -όπως και η κρίση που έλεγες πριν- δεν προήλθαν από έναν κατακλυσμό, από μία φυσική καταστροφή, από μία φυσική ροή δηλαδή, που θα ήταν πιο συγκεκριμένη, θα ήταν μικρότερη και θα είχε και μία φυσική εξέλιξη και μία απορρόφηση. Αντιθέτως, είναι βεβιασμένα πράγματα. Όλο αυτό συνέβη από ανθρώπους. Για να ριζώσουν αυτοί οι άνθρωποι θέλουν χώμα. Όμως είναι τόσο μεγάλη η ροή, που είναι ανθρωπίνως αδύνατο όλους να τους βοηθήσουμε να ζουν ανθρώπινα.
Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα;
Είναι πολύ σημαντικές οι μεμονωμένες προσπάθειες, που όλοι τις κάνουμε, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Δεν μπορείς να βλέπεις ένα παιδί πεινασμένο και να αδιαφορείς. Αυτό ως κοινωνία είναι στα συν μας. Από την άλλη, χρειάζεται μαζική αντιμετώπιση σε επίπεδο κρατών.
Με αφορμή τη Μέρα της Γυναίκας στις 8 Μαρτίου, θα ήθελα να μου πεις ποια είναι η γνώμη σου για τη θέση της σύγχρονης γυναίκας στην κοινωνία που ζούμε.
Πιστεύω στις ισότιμες σχέσεις των ανθρώπων. Πιστεύω επίσης στους «κοινωνικούς ρόλους». Αντιλαμβάνομαι τις διαφορές των φύλων. Υπάρχουν διαφορές στη σύσταση, στο DNA. Από την εποχή των σπηλαίων, υπήρχαν διακριτοί ρόλοι για τον άνδρα και τη γυναίκα. Όχι σε επίπεδο ισότητας, αλλά στην καθημερινότητα. Ο άνδρας είχε τη φυσική ρώμη, τη δύναμη, αναζητούσε την αδρεναλίνη και έβγαινε να κυνηγήσει για την τροφή. Και ήταν η δουλειά του. Έπρεπε λοιπόν να είναι καλύτερος από τον άλλον τον κυνηγό, για να μπορέσει να ταΐσει τα παιδιά του στα σίγουρα, άρα αυτός ο ανταγωνισμός των ανδρών είναι κάτι φυσικό, είναι αρχέτυπο. Από την άλλη μεριά, η γυναίκα ήταν στο σπίτι, είχε τα παιδιά, έπρεπε να οργανώσει, να φροντίσει, να διαφυλάξει μια εστία, έναν χώρο συγκεκριμένο, δεν την πολυενδιέφερε τι έκανε η διπλανή εστία, γιατί δεν είχε ανταγωνισμό σε αυτό το επίπεδο, άρα λοιπόν εκ των πραγμάτων, η φύση έχει δώσει κάποια σημαντικά χαρακτηριστικά και στη γυναίκα, όπως τη δυνατότητα δημιουργίας ζωής, μία διανόηση για να μπορεί να βρίσκει τρόπους και πατέντες για να συμβαίνουν τα πράγματα.
Είσαι φεμινίστρια;
Γενικά όλα αυτά τα κινήματα τα βλέπω με ύποπτο μάτι. Δεν νομίζω ότι χρειαζόταν κάποιος να φτιάξει ένα λάβαρο και να φωνάξει, να πετάξουν και να κάψουν μερικές χιλιάδες σουτιέν, για να δημιουργηθεί το αυτονόητο στην κοινωνία.
Μα, δεν χρειαζόταν;
Ναι, μπορεί να χρειάστηκε για να σπάσει μία πολύ μονόπλευρη και πολύ άδικη αντιμετώπιση, η εξέλιξη του κινήματος αυτού όμως δεν μας έφερε σε καλύτερο αποτέλεσμα. Δημιουργήθηκαν και κάποια θέματα που είναι άξια προβληματισμού.
Όπως;
Παράλληλα με τη χειραφέτηση της γυναίκας και τη διεκδίκηση της ισότητάς της, εκείνη βγήκε στη δουλειά, έφυγε από το σπίτι, αντικατέστησε η τηλεόραση τη διαπαιδαγώγηση, έγινε μία διαρραγή του οικογενειακού ιστού, που κατέληξε σε μία διαρραγή του κοινωνικού ιστού. Σαφώς είμαι υπέρ της ισοτιμίας, αλλά όχι υπέρ της μετάλλαξης και της διεκδίκησης ενός ρόλου απλώς και μόνο επειδή δεν τον είχα ποτέ, μου ταιριάζει - δεν μου ταιριάζει. Με ενδιαφέρει, επί της ουσίας ό άνθρωπος να είναι χαρούμενος, ισότιμος σε μία σχέση και σε μια κοινωνία.
Μιας και είπες κάτι για σχέση. Τι είναι ο έρωτας;
Ο έρωτας είναι η χαρά της ζωής. Από το χαζό χαμόγελο μέχρι την υπέρτατη ευτυχία μέσα στο στήθος σου και την αισιόδοξη ματιά σε όλα τα κακώς κείμενα γύρω σου. Το γέμισμα, που δεν αφήνει άδειο έναν άνθρωπο.
Πόσο δύσκολο είναι για έναν νέο άνθρωπο να μπει στον χώρο της μουσικής στην Ελλάδα; Είναι ένα κλειστό κύκλωμα;
Ο χώρος αυτός δεν περιφρουρείται με φύλακες. Ξέρεις κι εγώ προσπαθούσα χρόνια, μάλλον ποθούσα δεν προσπαθούσα, γιατί δεν ήξερα πώς να το κάνω. Θα φανεί λίγο περίεργο αλλά είναι η πεποίθησή μου. Η νομοτέλεια του ότι αν κάποιος έχει κάτι να πει η ζωή δεν θα τον ακυρώσει δεν έχει καταλυθεί ακόμα ευτυχώς. Τα μονοπάτια θα ανοίξουν από τη στιγμή που αυτό που έχεις να πεις είναι σημαντικό, αφορά και άλλους ανθρώπους, είναι η αλήθεια της ψυχής του. Σήμερα είναι και δύσκολο και εύκολο. Είναι δύσκολο να γίνει με τον τρόπο που το θες ή το ονειρεύεσαι αλλά υπάρχει το ίντερνετ, που είναι ένα εργαλείο το οποίο ανάλογα με τη χρήση του μπορεί να αποβεί φοβερό ή καταστροφικό. Θέλει όμως και πολλή δουλειά. Θέλει αγνές προθέσεις. Η μουσική και η δημιουργία είμαι απόλυτα πεπεισμένη ότι χρειάζονται όλη αυτή την αθωότητα και το δόσιμο που μπορεί να έχει η μητρική αγάπη. Δίνεις χωρίς να περιμένεις κάτι. Κάπως έτσι γίνεται αυτό μέσα σου μαγικό και δεν παλιώνει ποτέ και αν δεν παλιώσει ποτέ είναι πάντα έτοιμο και φρέσκο να βγει στο φως.
Η συμβουλή σου;
Δεν υπάρχουν συμβουλές καριέρας, καθενός το μονοπάτι είναι ξεχωριστό και ιδιαίτερο. Ανοιχτές ψυχές, ανοιχτά μάτια, ανοιχτά αυτιά, πολλή δουλειά και μελέτη και η νομοτέλεια της ζωής και της φύσης θα φροντίσουν. Διάβασα μία ρήση του Ρίτσου. Η μουσική δυο πράγματα χρειάζεται, λέει, αθωότητα και μνήμη. Καταλαβαίνω ότι είναι πολύ αφιλόξενη η κοινωνία που έχουμε φτιάξει εμείς οι προηγούμενοι για τις νεότερες γενιές. Και μάλιστα έχουμε και την απαίτηση να τους κρίνουμε κιόλας και να λέμε ότι εμείς τα κάναμε καλύτερα. Θα φτιάξουν τον πηλό τους, την πρώτη ύλη τους, από ένα τίποτα που τους έχουμε αφήσει. Μπορούν να το κάνουν. Έχουν πάρα πολλή δύναμη. Ξέρεις γιατί; Γιατί δεν τους αφήσαμε πολλά να φοβούνται να τα χάσουν. Γι’ αυτό θα χτίσουν έναν καλύτερο κόσμο.
Πες μας λίγα λόγια για την μουσική παράσταση στον Σταυρό του Νότου.
Η παράσταση λέγεται «Τα τραγούδια που λες». Έχει αφετηρία της τη μνήμη, το σήμερά μου, τα τραγούδια δηλαδή του Θέμη και του Οδυσσέα από τους δύο δίσκους που κάναμε μαζί, τραγούδια που αγάπησα πολύ, τραγούδια που τραγουδούσα πάντα ή τραγούδια που δεν τόλμησα ποτέ να τραγουδήσω, που μουρμούριζα μόνη μου. Έχει μέσα το πρώτο τραγούδι που με έμαθε ο μπαμπάς μου να τραγουδώ. Έχει και το τραγούδι που μου έγραψε ο Θέμης και ο Οδυσσέας και το αφιερώνω σε εκείνον. Αυτά τα τραγούδια ήταν οι άκρες για να υποδεχτούν στην αγκαλιά τους όλα τα υπόλοιπα. Είμαι πολύ συγκινημένη, γιατί είναι για πρώτη φορά μία παράσταση που το ρεπερτόριό της το επέλεξα χωρίς φόβους και που αποδείχθηκε ότι δεν είναι αυτιστικό και μόνο δικό μου αλλά μπορούν να το καταλάβουν κι άλλοι άνθρωποι.
Ποια πιστεύεις ότι είναι τα μεγαλύτερα συν σου και τα μεγαλύτερα πλην σου;
Νομίζω πως το μεγαλύτερο προσόν κάθε ανθρώπου είναι αυτό που τον βάζει και στις μεγαλύτερες περιπέτειες. Νομίζω ότι είμαι πολύ αυθόρμητη και όταν είναι για καλό είναι τέλειο. Καμιά φορά κλείνομαι και δεν λέω αυτό που θέλω και μετά περνάει ο χρόνος και τα λέω μαζεμένα και είναι άκαιρο. Γενικά, είμαι ένας χαρούμενος και αισιόδοξος άνθρωπος και ας έχω τις μεταπτώσεις μου. Μου αρέσει να ακούω αλήθειες και να λέω αλήθειες αλλά πάντα με αγάπη. Είμαι εργασιομανής. Λένε όλοι ότι επειδή είμαι Παρθένος θα είμαι πολύ τακτική, ότι θα τα βάζω όλα σε κουτάκια στο σπίτι. Αλλά όχι. Τον Παρθένο τον εξαντλώ στην δουλειά. Εκεί ναι. Μετά χαλαρώνω. Νομίζω ότι τελευταία είμαι αρκετά αποφασιστική, ενώ δεν ήμουν.
Τι άλλαξε;
Άλλαξε η ζωή μου με του δύο δίσκους με τον Θέμη, με καινούρια τραγούδια που μου έδωσαν μια νέα αφετηρία, μια καινούρια περπατησιά. Άλλαξε η σχέση μου με το κοινό, άλλαξε το πάτημά μου στη σκηνή. Αισθάνομαι μία δύναμη. Όχι ότι είμαι πιο δυνατή από τους άλλους. Αλλά αισθάνομαι ότι έχω αγαπήσει τους φόβους μου.
Ποια από τις μεγάλες Ελληνίδες ερμηνεύτριες θαυμάζεις περισσότερο και γιατί;
Τη μεγάλη αγάπη του πατέρα μου. Την Χαρούλα την Αλεξίου. Που δεν είναι ανάγκη να πεις Αλεξίου, είναι η Χαρούλα μας. Μελέτησα πάρα πολύ και αγαπώ τον τρόπο που ανοίγει η γκάμα της από την παράδοση μέχρι τη δυτική μπαλάντα και περνάει μέσα από μία βαθιά παλικαρίσια λαϊκότητα μες στην τρυφεράδα της. Μελέτησα πάρα πολύ τη Βίκυ Μοσχολιού, επίσης για την παλικαριά της και την καθαρότητά της. Την Τζένη Βάνου, με την υπέροχη κελαριστή φωνή της. Καθόμουν με τις ώρες να προσπαθήσω να μιμηθώ και να αποκωδικοποιήσω το πώς γινόταν από την χαμηλή νότα να ανεβαίνει τόσο γλυκά τόσο ψηλά, με τόση δύναμη και τρυφερότητα μαζί. Γνώρισα μεγαλώνοντας τον υπέροχο τρυφερό θεατρικό κόσμο της Τάνιας Τσανακλίδου. Άκουσα πολύ Πόλυ Πάνου. Έζησα και από κοντά με την πρόσφατη συνεργασία μας -και αισθάνομαι πολύ τυχερή που τη συνάντησα και έμαθα από εκείνη σε όλα τα επίπεδα- τη Δήμητρα Γαλάνη, μία από τις μεγάλες ερμηνεύτριες που τα συναισθήματα που μεταδίδει είναι τόσο ατόφια.
Από τις νεότερες;
Τη Νατάσσα Μποφίλιου, την Ελεωνόρα Ζουγανέλη. Αγαπώ τον κόσμο της Φωτεινής Βελεσιώτου. Αυτό τον αδρό και τρυφερό μαζί. Που είναι σαν χτες αλλά είναι πολύ στο σήμερα. Και είναι πολύ καθαρή και σαν άνθρωπος. Μου αρέσει και η Βίκυ Καρατζόγλου.
Πώς είναι να κάνεις το όνειρό σου πραγματικότητα;
Έχει χαρά μέσα του, έχει αγωνία, έχει πολλά χιλιόμετρα και πολλή αγάπη. Είναι μία βόλτα με τους κινδύνους της με τις χαρές της με τις γλυκές της στιγμές. Και έχει και αυτό τον πόθο να μπορείς να κάνεις αυτό που έχεις ανάγκη για να ζεις και να επιβιώνεις. Και ευχαριστώ τον Θεό κάθε μέρα για αυτό.
Υπάρχουν άλλα όνειρα που θέλεις να πραγματοποιήσεις;
Θέλω -αν καταφέρω να γεράσω- να θυμάμαι και να χαμογελάω ευχαριστημένη και ήσυχη.
Με πράγματα να πει και με εξαιρετικό λόγο. Η Γιώτα Νέγκα είναι η απόδειξη πως τα όνειρα μπορούν να πραγματοποιηθούν και πως η ποιότητα αποτελεί στοιχείο που χαρακτηρίζει συνολικά έναν άνθρωπο. Στο «Με τα μάτια κλειστά» έχει κάνει την πιο θαρραλέα κορώνα που έχω ακούσει σε σύγχρονο τραγούδι, χειρίζεται την ελληνική γλώσσα με σεβασμό και δεξιοτεχνία, προκαλεί συγκίνηση με τις ερμηνείες της αλλά και με τις λέξεις που χρησιμοποιεί για να εκφραστεί και έχει μία ενδιαφέρουσα εμμονή με τη νομοτέλεια των πραγμάτων. Κατά τ’ άλλα, είναι ένας κανονικός άνθρωπος, έχει μέσα της οργή, πιστεύει στην ισοτιμία των δύο φύλων αλλά και στους διακριτούς τους ρόλους. Η κουβέντα μας ξεκίνησε, αφού μου ξεκαθάρισε ότι ο πληθυντικός δεν χρειάζεται. «Μία είμαι», μου λέει. Μία είσαι και μοναδική Γιώτα και θέλουμε περισσότερους καλλιτέχνες σαν εσένα.
Τι είναι για σένα καλό λαϊκό τραγούδι;
Καλό λαϊκό τραγούδι είναι το τραγούδι που μας μεγάλωσε. Δηλαδή σπουδαίοι λαϊκοί συνθέτες, οι οποίοι κράτησαν την αλυσίδα της μουσικής παράδοσης από το χτες στην εποχή τους και στο αύριό τους και λόγια λαϊκών και σπουδαίων ποιητών που τους έφεραν στα χείλη και στα σπίτια των απλών ανθρώπων. Αυτό που γράφτηκε για να δηλώσει γεγονότα και συναισθήματα αληθινά που θα έσκαγαν στο στήθος του δημιουργού αν δεν εκφράζονταν και που αφορά πάρα πολλούς ανθρώπους. Και στις μέρες μας πια η λαϊκότητα αποκτά και μία πιο ευρεία έννοια. Δηλαδή δεν είναι απαραίτητο να έχει μπουζούκι για να είναι λαϊκό και επίσης δεν είναι απαραίτητο αν δεν έχει μπουζούκι να είναι έτσι κι αλλιώς λαϊκό.
Ποιοι είναι αυτοί οι δημιουργοί;
Ευτυχώς το χώμα της χώρας μας έχει φυτρώσει και ανθίσει πολλούς τέτοιους δημιουργούς που μας έχουν δώσει μεγάλο πλούτο. Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Ξαρχάκο, Ζαμπέτα, Καλδάρα, Τσιτσάνη, Παπαϊωάννου, Λοΐζο. Έπειτα, τον Γκάτσο, τον Λειβαδίτη, τον Μάνο Ελευθερίου. Μας έδειξαν τον δρόμο μας και μας άφησαν να «ανοίξουμε», να νιώσουμε και να μοιραστούμε συναισθήματα.
Σήμερα υπάρχουν νέοι δημιουργοί αντίστοιχοι ή άξιοι συνεχιστές αυτών;
Σαφώς και υπάρχουν τρομεροί εκφραστές αυτήν την περίοδο. Θα σου μιλήσω για έναν άνθρωπο της νέας γενιάς, της οικογένειάς μου με έναν τρόπο, για τον Θέμη Καραμουρατίδη, ο οποίος έχει εδώ και πολλά χρόνια δώσει δείγματα γραφής του πόσο πολύ βαθιά στη μουσική είναι, το πώς αντιλαμβάνεται το σήμερα αλλά χωρίς να ξεχνάει το χτες, οι φόρμες του οι μουσικές και οι τρόποι που παντρεύει τη σύγχρονη γλώσσα με τη μνήμη είναι εξαιρετικοί για το τόσο νεαρό της ηλικίας του. Θα μιλήσω σε επίπεδο στιχουργικής για τον Οδυσσέα Ιωάννου. Είναι οι πρώτοι που μου έρχονται στο μυαλό, γιατί μου έχουν χαρίσει μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια που έχω τραγουδήσει, σύγχρονα, με τον προβληματισμό των καιρών που ζούμε και με την ανάγκη την προσωπική μου να εκφράσω πράγματα. Και φυσικά ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, ο Νίκος Μωραΐτης.
Πώς είναι το συναίσθημα να γεμίζεις μία μουσική σκηνή;
Αυτό το συναίσθημα δεν είναι ξεχωριστό, είναι ένας δρόμος. Είναι σαν να μου λες ξεκίνησες να περπατάς τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, πώς είναι που έφτασες στους Στύλους του Ολυμπίου Διός; Είναι υπέροχο που έφτασες εκεί, αλλά και σε όλη τη διαδρομή έχεις δει την Ακρόπολη, το Μουσείο, τους ανθρώπους, τους καλλιτέχνες του δρόμου, τα παιδιά που τρέχουν, έχεις περπατήσει στα σοκάκια, έχει νιώσει τη ζεστασιά του ήλιου. Είναι μία βόλτα. Έχει μία αναζήτηση. Και κάθε βήμα σου χαρίζει κάτι πολύ καινούριο και δυνατό.
Ζούμε σε μία Ελλάδα που είναι διχασμένη ακόμη και στη μουσική. Κάποιοι πάνε στις μουσικές σκηνές, κάποιοι στις πίστες. Πώς τοποθετείσαι πάνω σε αυτό το δίπολο;
Αυτό που με δυσκολεύει στις πίστες είναι ο τρόπος και ο λόγος που συμβαίνουν τα πράγματα. Μου κάνει περισσότερο φαίνεσθαι παρά είναι. Υπάρχουν πάρα πολλοί άξιοι ερμηνευτές, έχει βγάλει αυτός ο χώρος και πολύ ωραία τραγούδια, αλλά ο λόγος που γίνονται τα πράγματα, μόνο για την εκτόνωση, με βρίσκει λίγο σε διαφωνία. Καλή και άγια η διασκέδαση και η εκτόνωση, αλλά δεν είναι μονόδρομος, δεν είναι αυτοσκοπός. Όσο η εκτόνωση και η διασκέδαση, άλλο τόσο και η συγκίνηση, άλλο τόσο και το δάκρυ, άλλο τόσο και η θύμηση, τα θέλω όλα σε μία ισορροπία. Ξέρεις μεγάλωσα σε μία οικογένεια που κάναμε πολύ συχνά γλέντια και τα περιείχαν όλα. Πολύ φαγητό, κουβέντα, μουσική. Και η μουσική ξεκινούσε ως εξής. Ήσυχα, τρώγοντας, γινόταν γλέντι και χορός στην πορεία και έκλεινε πάντα με τραγούδια επιτραπέζια, χωρίς μουσική, από εμάς όλους και με πολλά δάκρυα. Όλο αυτό είχε μία γκάμα συναισθημάτων μεγάλη και ολόκληρη.
Παρατηρώ ότι οι άνθρωποι στρέφονται περισσότερο προς αυτή τη συγκίνηση μέσα από τις μουσικές σκηνές. Είναι ειλικρινής τάση προς την ποιότητα ή είναι μόδα;
Καταρχάς δεν μπαίνω στην αμφισβήτηση του κοινού που έρχεται να με δει. Σαφώς και μέσα στο κοινό που έρχεται στις παραστάσεις υπάρχει κάποια μερίδα που γνωρίζει 100% ποιος είσαι και τι κάνεις και κάποιοι που σε ανακαλύπτουν. Αν απλώς κάποιος πέρασε για να δει και δεν του ταίριαξε και φύγει, είναι δικαίωμά του. Δεν μπορώ να το σταθμίσω αυτό. Το μοδάτο δεν το ξέρω, δεν το καταλαβαίνω. Εγώ θα πάω κάπου που μου αρέσει. Μπορώ όμως να σου πω, σε επίπεδο κοινωνικό πια, ότι νιώθω κι εγώ ότι υπάρχει μία τάση και μία αναζήτηση στα πιο βαθιά μας πράγματα γιατί το ζήσαμε και το επιδερμικό, το ζήσαμε και το γυαλιστερό και το φωναχτό. Κάποιοι αναζητούν και κάτι άλλο, γιατί το παλιό δεν τους οδήγησε πουθενά. Αυτό υπάρχει σαν γενικότερη τάση κοινωνική και συμβαίνει κυρίως στους νέους ανθρώπους.
Προσωπικά με χαροποιεί αυτό ιδιαίτερα.
Ναι. Γιατί ο σκοπός σε αυτή τη ζωή είναι να παραμείνεις άνθρωπος ή να γίνεις πιο πολύ αν το’ χεις χάσει. Δεν υπάρχει κανένας άλλος σημαντικός λόγος της ύπαρξης εάν πάψεις να είσαι άνθρωπος, δεν έχεις κανέναν λόγο να πατάς σε αυτή τη γη.
Διανύουμε χρόνια πλέον μία περίοδο οικονομικής και γενικότερης κρίσης. Από πού ξεκινάει αυτό που μπορούμε να κάνουμε ο καθένας ως μονάδα για να συμβάλλουμε στο να αλλάξουν τα πράγματα;
Από εμάς. Ο μόνος δρόμος είμαστε εμείς. Αν δεν θέλουμε να ζούμε σε μία κοινωνία άγρια, μπορούμε εμείς πρώτα να βγάλουμε την αγριότητα από τη ζωή μας και τον εύκολο χαρακτηρισμό και τον ρατσισμό και τον αποκλεισμό των άλλων. Αν το κάνουμε στον εαυτό μας, θα μπορέσουμε να το εμφυσήσουμε στα παιδιά μας, αν συμβεί στα παιδιά μας και στην οικογένεια, θα συμβεί και στο σχολείο και παντού. Το κλειδί είναι ο ένας, αλλά όχι μόνος. Το μόνος το ζήσαμε. Ο ένας με τον άλλον. Η κάθε μονάδα αλλά δίπλα στην άλλη.
Με αφορμή αυτό το «ο ένας με τον άλλον» και κατ’ επέκταση την αλληλεγγύη, σκεφτόμουν τη μουσική παράσταση για τα τραγούδια της μετανάστευσης στην Μικρή Επίδαυρο, στην οποία είχες συμμετάσχει το 2014. Τι πιστεύεις για το θέμα μετανάστευση και προσφυγιά;
Είμαστε ένας λαός που έχουμε ζήσει την προσφυγιά στο πετσί μας, την έχουμε τραγουδήσει, την έχουμε κλάψει. Τώρα τη ζούμε και από την άλλη μεριά. Αυτό που με θυμώνει, με προβληματίζει και με στενοχωρεί πάρα πολύ είναι πως όλη αυτή η καταστροφή των ζωών, όλα αυτά τα κύματα προσφύγων, ξεριζωμένων ανθρώπων -όπως και η κρίση που έλεγες πριν- δεν προήλθαν από έναν κατακλυσμό, από μία φυσική καταστροφή, από μία φυσική ροή δηλαδή, που θα ήταν πιο συγκεκριμένη, θα ήταν μικρότερη και θα είχε και μία φυσική εξέλιξη και μία απορρόφηση. Αντιθέτως, είναι βεβιασμένα πράγματα. Όλο αυτό συνέβη από ανθρώπους. Για να ριζώσουν αυτοί οι άνθρωποι θέλουν χώμα. Όμως είναι τόσο μεγάλη η ροή, που είναι ανθρωπίνως αδύνατο όλους να τους βοηθήσουμε να ζουν ανθρώπινα.
Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα;
Είναι πολύ σημαντικές οι μεμονωμένες προσπάθειες, που όλοι τις κάνουμε, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Δεν μπορείς να βλέπεις ένα παιδί πεινασμένο και να αδιαφορείς. Αυτό ως κοινωνία είναι στα συν μας. Από την άλλη, χρειάζεται μαζική αντιμετώπιση σε επίπεδο κρατών.
Με αφορμή τη Μέρα της Γυναίκας στις 8 Μαρτίου, θα ήθελα να μου πεις ποια είναι η γνώμη σου για τη θέση της σύγχρονης γυναίκας στην κοινωνία που ζούμε.
Πιστεύω στις ισότιμες σχέσεις των ανθρώπων. Πιστεύω επίσης στους «κοινωνικούς ρόλους». Αντιλαμβάνομαι τις διαφορές των φύλων. Υπάρχουν διαφορές στη σύσταση, στο DNA. Από την εποχή των σπηλαίων, υπήρχαν διακριτοί ρόλοι για τον άνδρα και τη γυναίκα. Όχι σε επίπεδο ισότητας, αλλά στην καθημερινότητα. Ο άνδρας είχε τη φυσική ρώμη, τη δύναμη, αναζητούσε την αδρεναλίνη και έβγαινε να κυνηγήσει για την τροφή. Και ήταν η δουλειά του. Έπρεπε λοιπόν να είναι καλύτερος από τον άλλον τον κυνηγό, για να μπορέσει να ταΐσει τα παιδιά του στα σίγουρα, άρα αυτός ο ανταγωνισμός των ανδρών είναι κάτι φυσικό, είναι αρχέτυπο. Από την άλλη μεριά, η γυναίκα ήταν στο σπίτι, είχε τα παιδιά, έπρεπε να οργανώσει, να φροντίσει, να διαφυλάξει μια εστία, έναν χώρο συγκεκριμένο, δεν την πολυενδιέφερε τι έκανε η διπλανή εστία, γιατί δεν είχε ανταγωνισμό σε αυτό το επίπεδο, άρα λοιπόν εκ των πραγμάτων, η φύση έχει δώσει κάποια σημαντικά χαρακτηριστικά και στη γυναίκα, όπως τη δυνατότητα δημιουργίας ζωής, μία διανόηση για να μπορεί να βρίσκει τρόπους και πατέντες για να συμβαίνουν τα πράγματα.
Είσαι φεμινίστρια;
Γενικά όλα αυτά τα κινήματα τα βλέπω με ύποπτο μάτι. Δεν νομίζω ότι χρειαζόταν κάποιος να φτιάξει ένα λάβαρο και να φωνάξει, να πετάξουν και να κάψουν μερικές χιλιάδες σουτιέν, για να δημιουργηθεί το αυτονόητο στην κοινωνία.
Μα, δεν χρειαζόταν;
Ναι, μπορεί να χρειάστηκε για να σπάσει μία πολύ μονόπλευρη και πολύ άδικη αντιμετώπιση, η εξέλιξη του κινήματος αυτού όμως δεν μας έφερε σε καλύτερο αποτέλεσμα. Δημιουργήθηκαν και κάποια θέματα που είναι άξια προβληματισμού.
Όπως;
Παράλληλα με τη χειραφέτηση της γυναίκας και τη διεκδίκηση της ισότητάς της, εκείνη βγήκε στη δουλειά, έφυγε από το σπίτι, αντικατέστησε η τηλεόραση τη διαπαιδαγώγηση, έγινε μία διαρραγή του οικογενειακού ιστού, που κατέληξε σε μία διαρραγή του κοινωνικού ιστού. Σαφώς είμαι υπέρ της ισοτιμίας, αλλά όχι υπέρ της μετάλλαξης και της διεκδίκησης ενός ρόλου απλώς και μόνο επειδή δεν τον είχα ποτέ, μου ταιριάζει - δεν μου ταιριάζει. Με ενδιαφέρει, επί της ουσίας ό άνθρωπος να είναι χαρούμενος, ισότιμος σε μία σχέση και σε μια κοινωνία.
Μιας και είπες κάτι για σχέση. Τι είναι ο έρωτας;
Ο έρωτας είναι η χαρά της ζωής. Από το χαζό χαμόγελο μέχρι την υπέρτατη ευτυχία μέσα στο στήθος σου και την αισιόδοξη ματιά σε όλα τα κακώς κείμενα γύρω σου. Το γέμισμα, που δεν αφήνει άδειο έναν άνθρωπο.
Πόσο δύσκολο είναι για έναν νέο άνθρωπο να μπει στον χώρο της μουσικής στην Ελλάδα; Είναι ένα κλειστό κύκλωμα;
Ο χώρος αυτός δεν περιφρουρείται με φύλακες. Ξέρεις κι εγώ προσπαθούσα χρόνια, μάλλον ποθούσα δεν προσπαθούσα, γιατί δεν ήξερα πώς να το κάνω. Θα φανεί λίγο περίεργο αλλά είναι η πεποίθησή μου. Η νομοτέλεια του ότι αν κάποιος έχει κάτι να πει η ζωή δεν θα τον ακυρώσει δεν έχει καταλυθεί ακόμα ευτυχώς. Τα μονοπάτια θα ανοίξουν από τη στιγμή που αυτό που έχεις να πεις είναι σημαντικό, αφορά και άλλους ανθρώπους, είναι η αλήθεια της ψυχής του. Σήμερα είναι και δύσκολο και εύκολο. Είναι δύσκολο να γίνει με τον τρόπο που το θες ή το ονειρεύεσαι αλλά υπάρχει το ίντερνετ, που είναι ένα εργαλείο το οποίο ανάλογα με τη χρήση του μπορεί να αποβεί φοβερό ή καταστροφικό. Θέλει όμως και πολλή δουλειά. Θέλει αγνές προθέσεις. Η μουσική και η δημιουργία είμαι απόλυτα πεπεισμένη ότι χρειάζονται όλη αυτή την αθωότητα και το δόσιμο που μπορεί να έχει η μητρική αγάπη. Δίνεις χωρίς να περιμένεις κάτι. Κάπως έτσι γίνεται αυτό μέσα σου μαγικό και δεν παλιώνει ποτέ και αν δεν παλιώσει ποτέ είναι πάντα έτοιμο και φρέσκο να βγει στο φως.
Η συμβουλή σου;
Δεν υπάρχουν συμβουλές καριέρας, καθενός το μονοπάτι είναι ξεχωριστό και ιδιαίτερο. Ανοιχτές ψυχές, ανοιχτά μάτια, ανοιχτά αυτιά, πολλή δουλειά και μελέτη και η νομοτέλεια της ζωής και της φύσης θα φροντίσουν. Διάβασα μία ρήση του Ρίτσου. Η μουσική δυο πράγματα χρειάζεται, λέει, αθωότητα και μνήμη. Καταλαβαίνω ότι είναι πολύ αφιλόξενη η κοινωνία που έχουμε φτιάξει εμείς οι προηγούμενοι για τις νεότερες γενιές. Και μάλιστα έχουμε και την απαίτηση να τους κρίνουμε κιόλας και να λέμε ότι εμείς τα κάναμε καλύτερα. Θα φτιάξουν τον πηλό τους, την πρώτη ύλη τους, από ένα τίποτα που τους έχουμε αφήσει. Μπορούν να το κάνουν. Έχουν πάρα πολλή δύναμη. Ξέρεις γιατί; Γιατί δεν τους αφήσαμε πολλά να φοβούνται να τα χάσουν. Γι’ αυτό θα χτίσουν έναν καλύτερο κόσμο.
Πες μας λίγα λόγια για την μουσική παράσταση στον Σταυρό του Νότου.
Η παράσταση λέγεται «Τα τραγούδια που λες». Έχει αφετηρία της τη μνήμη, το σήμερά μου, τα τραγούδια δηλαδή του Θέμη και του Οδυσσέα από τους δύο δίσκους που κάναμε μαζί, τραγούδια που αγάπησα πολύ, τραγούδια που τραγουδούσα πάντα ή τραγούδια που δεν τόλμησα ποτέ να τραγουδήσω, που μουρμούριζα μόνη μου. Έχει μέσα το πρώτο τραγούδι που με έμαθε ο μπαμπάς μου να τραγουδώ. Έχει και το τραγούδι που μου έγραψε ο Θέμης και ο Οδυσσέας και το αφιερώνω σε εκείνον. Αυτά τα τραγούδια ήταν οι άκρες για να υποδεχτούν στην αγκαλιά τους όλα τα υπόλοιπα. Είμαι πολύ συγκινημένη, γιατί είναι για πρώτη φορά μία παράσταση που το ρεπερτόριό της το επέλεξα χωρίς φόβους και που αποδείχθηκε ότι δεν είναι αυτιστικό και μόνο δικό μου αλλά μπορούν να το καταλάβουν κι άλλοι άνθρωποι.
Ποια πιστεύεις ότι είναι τα μεγαλύτερα συν σου και τα μεγαλύτερα πλην σου;
Νομίζω πως το μεγαλύτερο προσόν κάθε ανθρώπου είναι αυτό που τον βάζει και στις μεγαλύτερες περιπέτειες. Νομίζω ότι είμαι πολύ αυθόρμητη και όταν είναι για καλό είναι τέλειο. Καμιά φορά κλείνομαι και δεν λέω αυτό που θέλω και μετά περνάει ο χρόνος και τα λέω μαζεμένα και είναι άκαιρο. Γενικά, είμαι ένας χαρούμενος και αισιόδοξος άνθρωπος και ας έχω τις μεταπτώσεις μου. Μου αρέσει να ακούω αλήθειες και να λέω αλήθειες αλλά πάντα με αγάπη. Είμαι εργασιομανής. Λένε όλοι ότι επειδή είμαι Παρθένος θα είμαι πολύ τακτική, ότι θα τα βάζω όλα σε κουτάκια στο σπίτι. Αλλά όχι. Τον Παρθένο τον εξαντλώ στην δουλειά. Εκεί ναι. Μετά χαλαρώνω. Νομίζω ότι τελευταία είμαι αρκετά αποφασιστική, ενώ δεν ήμουν.
Τι άλλαξε;
Άλλαξε η ζωή μου με του δύο δίσκους με τον Θέμη, με καινούρια τραγούδια που μου έδωσαν μια νέα αφετηρία, μια καινούρια περπατησιά. Άλλαξε η σχέση μου με το κοινό, άλλαξε το πάτημά μου στη σκηνή. Αισθάνομαι μία δύναμη. Όχι ότι είμαι πιο δυνατή από τους άλλους. Αλλά αισθάνομαι ότι έχω αγαπήσει τους φόβους μου.
Ποια από τις μεγάλες Ελληνίδες ερμηνεύτριες θαυμάζεις περισσότερο και γιατί;
Τη μεγάλη αγάπη του πατέρα μου. Την Χαρούλα την Αλεξίου. Που δεν είναι ανάγκη να πεις Αλεξίου, είναι η Χαρούλα μας. Μελέτησα πάρα πολύ και αγαπώ τον τρόπο που ανοίγει η γκάμα της από την παράδοση μέχρι τη δυτική μπαλάντα και περνάει μέσα από μία βαθιά παλικαρίσια λαϊκότητα μες στην τρυφεράδα της. Μελέτησα πάρα πολύ τη Βίκυ Μοσχολιού, επίσης για την παλικαριά της και την καθαρότητά της. Την Τζένη Βάνου, με την υπέροχη κελαριστή φωνή της. Καθόμουν με τις ώρες να προσπαθήσω να μιμηθώ και να αποκωδικοποιήσω το πώς γινόταν από την χαμηλή νότα να ανεβαίνει τόσο γλυκά τόσο ψηλά, με τόση δύναμη και τρυφερότητα μαζί. Γνώρισα μεγαλώνοντας τον υπέροχο τρυφερό θεατρικό κόσμο της Τάνιας Τσανακλίδου. Άκουσα πολύ Πόλυ Πάνου. Έζησα και από κοντά με την πρόσφατη συνεργασία μας -και αισθάνομαι πολύ τυχερή που τη συνάντησα και έμαθα από εκείνη σε όλα τα επίπεδα- τη Δήμητρα Γαλάνη, μία από τις μεγάλες ερμηνεύτριες που τα συναισθήματα που μεταδίδει είναι τόσο ατόφια.
Από τις νεότερες;
Τη Νατάσσα Μποφίλιου, την Ελεωνόρα Ζουγανέλη. Αγαπώ τον κόσμο της Φωτεινής Βελεσιώτου. Αυτό τον αδρό και τρυφερό μαζί. Που είναι σαν χτες αλλά είναι πολύ στο σήμερα. Και είναι πολύ καθαρή και σαν άνθρωπος. Μου αρέσει και η Βίκυ Καρατζόγλου.
Πώς είναι να κάνεις το όνειρό σου πραγματικότητα;
Έχει χαρά μέσα του, έχει αγωνία, έχει πολλά χιλιόμετρα και πολλή αγάπη. Είναι μία βόλτα με τους κινδύνους της με τις χαρές της με τις γλυκές της στιγμές. Και έχει και αυτό τον πόθο να μπορείς να κάνεις αυτό που έχεις ανάγκη για να ζεις και να επιβιώνεις. Και ευχαριστώ τον Θεό κάθε μέρα για αυτό.
Υπάρχουν άλλα όνειρα που θέλεις να πραγματοποιήσεις;
Θέλω -αν καταφέρω να γεράσω- να θυμάμαι και να χαμογελάω ευχαριστημένη και ήσυχη.
Φωτογραφίες-video: Δημητρης Διολής
