To Rock υπήρξε η κινητήριος δύναμη στη ζωή του. Είχε την τύχη να ζήσει από πρώτο χέρι την μουσική εξέλιξη όταν όλα συνέβησαν στη δεκαετία του ’60 και ’70. Ως νέος που έβραζε το αίμα του έψαχνε την μουσική και τα νέα ακούσματα, σύλλεγε δίσκους, και ως μουσικός συμμετείχε στο περιβόητο Pop Festival του 1973 με το βραβευθέν συγκρότημά του Θαρσείν Χρεί.
Ο Γιώργος Μπιλικάς, ένας ωραίος, φύση καλλιτεχνικός τύπος, τραγουδοποιός, συγγραφέας, αρθρογράφος ,που έκανε μια “επαναστατική” πράξη καθώς στην εποχή του διαδικτύου και της ηλεκτρονικής ενημέρωσης κυκλοφόρησε έντυπα την Εγκυκλοπαίδεια του Rock με τίτλο: Rock Around The…Bands ! (Οι μπάντες της δεκαετίας ’60 & ’70). Από τις εκδόσεις 24γράμματα. Αυτός είναι ο 1ος τόμος της πολυετούς εργασίας του που κράτησε δύο δεκαετίες μέχρι να ολοκληρωθεί. Επίσης έχει δρομολογήσει την έκδοση δύο ακόμη τόμων: 2. «Rock Around…Women!» (Οι Γυναίκες της Rock) και 3.«Rock Around…Loners!» (Οι Μοναχικοί της Rock), στις ίδιες εκδόσεις.
Μπορεί να είναι ο «Τελευταίος των Μοϊκανών» ή ο «Ρομπέν των παρηκμασμένων αισιόδοξων», όπως τον αποκαλεί ο rock δημοσιογράφος Κανέλλος Τερζής στο εισαγωγικό σημείωμά του πρώτου τόμου που ήταν και η αφορμή της συνέντευξης αυτής, όμως ο Γιώργος Μπιλικάς έχει τους λόγους του που προχώρησε στην συγγραφή της τριλογίας αυτής. Στον 1ο τόμο που κυκλοφορεί, μέσα σε 500 σελίδες παρελαύνουν όλα αυτά τα συγκροτήματα που ήμαστε δεμένοι μαζί τους, μας κάνουν την καλύτερη παρέα και είναι ο πιο πιστός μας φίλος. Στην καταγραφή των συγκροτημάτων ο συγγραφέας παραθέτει βιογραφικά στοιχεία, σύνθεση μελών και ενδεικτική δισκογραφία.
Ο Γιώργος Μπιλικάς, γουστάρει τα καπέλα, τα φουλάρια, και διαβάζει, στο μετρό, στα τρένα και στα αεροπλάνα. Ήταν φυσικό λοιπόν να συναντηθούμε δίπλα στο Μετρό Φιξ-Συγγρού στον πεζόδρομο της Δράκου, στο Κουκάκι για να ροκάρουμε!
-Σε ποιους μουσικούς και συγκροτήματα έχεις αδυναμία;
Έχω μία «Αγία Τριάδα»: Beatles, Bob Dylan & Rolling Stones. Μετά όμως, σκέφτομαι και τον Ray Davies με τους Kinks, και την τριάδα, την κάνω τετράδα. Να σου πω κιόλας, ότι όταν διαλύθηκαν οι Beatles ένοιωσα πως έμεινα ορφανός ή –αν θες- άστεγος. Η θλίψη μου ήταν τεράστια. Αυτοί που μου έδωσαν στέγη στη συνέχεια ήταν οι Jethro Tull. Θα μου πεις ότι δεν έχουν καμία σχέση με τους Beatles και θα συμφωνήσω. Δεν θα μπορούσα ποτέ όμως να αντικαταστήσω τους Beatles με κάποιους άλλους, διότι ήταν αναντικατάστατοι και καλώς έμειναν έτσι. Αρχές δεκαετίας του 70 λοιπόν και τα απογεύματα, καθώς ετοιμαζόμουν να πάω να συναντήσω τους φίλους μου, άκουγα από το ραδιόφωνο μία μουσική εκπομπή (δεν θυμάμαι ποια ήταν), ξέρεις τώρα... καινούργιες κυκλοφορίες κλπ. Ξαφνικά, άκουσα ένα τραγούδι εντελώς καινούργιο... ένας ήχος πολύ διαφορετικός από τους ήχους που συνήθως έφταναν στα αυτιά μου... η φωνή του τραγουδιστή διαφορετική... μια μπάντα διαφορετική... ένα φλάουτο που μέχρι τότε κανείς δεν μοστράριζε σε πρώτο πλάνο... η μελωδία του τραγουδιού γοητευτικότατη... όμως κάθε φορά –και δεν ξέρω πώς το κατάφερνα αυτό- έχανα τις πληροφορίες του εκφωνητή για τη μπάντα, το άλμπουμ και όλα τα σχετικά... τρελαινόμουν... και αφού λοιπόν κάθε φορά έχανα τις πληροφορίες, αποφάσισα κάποια στιγμή, να μη μπω στο μπάνιο, να μη λουστώ, μέχρι να ακούσω περί τίνος πρόκειται. Ήταν το “With You There to Help Me” από το Benefit των Jethro Tull. Ε έμεινα εκεί και η "ορφάνια" μου εξαφανίστηκε κατ’ ευθείαν. Περιττό να σου πω, ότι εξακολουθώ να στεγάζομαι ακόμα στους Jethro Tull (ας είναι καλά ο Ian Anderson). Μεγάλες μου αγάπες, είναι επίσης οι Green Pajamas του Jeff Kelly, ο David Sylvian με τις διάφορες κατά διαστήματα μπάντες του, ο Van Morrison, και το κολλητάρι μου, ο Neil Young.
Στη γιορτή βινυλίου, 10ο Vinyl is Back, Μάρτιος 2017, Μουσείο Αυτοκινήτου
-Το Rock πότε μπήκε στη ζωή σου και με ποιο τρόπο εμφανίστηκε; Πρώτα μουσικά ερεθίσματα;
Τα πρώτα μουσικά ερεθίσματα, ήταν αυτά που έπαιζε το ραδιόφωνο, τα λεγόμενα ελαφρά, τα οποία τα άκουγα πιο ευχάριστα από τα διάφορα του Μίκη Θεοδωράκη, που αγόραζε ο πατέρας μου. Δεν με ικανοποιούσε πάντως τίποτα από αυτά. Ούτε τα μεν, ούτε τα δε. Δεν ήταν αυτό που ήθελα, αλλά δεν ήξερα και τι ήταν αυτό που ήθελα, μέχρι που άκουσα τον Elvis Presley. Αυτός ήταν το πρώτο μου ίνδαλμα, που κράτησε μέχρι την εμφάνιση των Beatles στην ταινία "A Hard Day’s Night". Από κει και πέρα, τίποτα δεν ήταν ίδιο. "Ήρθε ένας μάγος –που λέει κι ο Βαγγέλης- κι άλλαξε το σκηνικό".
-Από πότε έως πότε υπήρξες μέλος των Θαρσείν Χρεί; Τι θυμάσαι από εκείνα τα χρόνια;
Οι Θαρσείν Χρεί φτιάχτηκαν την άνοιξη του 1973 και διαλύθηκαν τον Ιούλιο του 1974 με τα γεγονότα της Κύπρου και αναγκαστικά με την επιστράτευση. Κάναμε πρόβες στο υπόγειο του σπιτιού του μπασίστα, και το ρεπερτόριό μας ήταν τραγούδια δικά μας και μερικές (ελάχιστες θα έλεγα) διασκευές από το αγγλόφωνο ροκ ρεπερτόριο. Πριν φτιάξουμε τη μπάντα, ήμασταν φίλοι ναι, και παίζαμε -ως μονάδες όμως- στα διάφορα πάρτυ που κάναμε.
ΘΑΡΣΕΙΝ ΧΡΕΙ - ΜΕΡΑ ΒΡΟΧΕΡΗ
-Ποια η ιστορία του τραγουδιού σου “Μέρα Βροχερή” με το οποίο διαγωνιστήκατε στο ιστορικό Pop Festival ’73; Πού είχε γίνει το φεστιβάλ; Ένα περιστατικό που αξίζει να αναφερθεί και έχει μείνει στην μνήμη σου ως ιδιαίτερο;
Το τραγούδι “Μέρα Βροχερή”, δεν είχε καμία ιδιαίτερη ιστορία ή σημασία, τουλάχιστον στην αρχή του. Ήταν ένα τραγούδι που γράφτηκε όπως όλα τα άλλα, και είχε την πορεία που είχαν και τα άλλα μου τραγούδια. Το έπαιζα δηλαδή και αυτό στα διάφορα πάρτυ που κάναμε τότε. Αργότερα όμως, απεδείχθη σημαντικό, χωρίς όμως να το επιδιώξω εγώ. Όταν οι τρεις τραγουδοποιοί της μπάντας, πήγαμε να διαγωνιστούμε στο Pop Festival, πήγαμε και ηχογραφήσαμε (νομίζω πως το πρώτο στούντιο ήταν στην οδό Σταδίου) ως μονάδες. Όταν εγώ τελείωσα την ηχογράφηση των δικών μου τραγουδιών (είχα ηχογραφήσει 14 τραγούδια), ετοιμάστηκα να φύγω, αλλά μου είπαν από την κονσόλα ότι αν έχω άλλο ένα, μπορώ να το ηχογραφήσω κι αυτό, για να γεμίσω την κασέτα (δεν είχαμε CD τότε). Έτσι, για να γεμίσω την κασέτα, ηχογράφησα και το “Μέρα Βροχερή”, που έμελλε όχι μόνο να προκριθεί ανάμεσα σε 265 συμμετοχές, αλλά να κερδίσει και το τρίτο βραβείο. Στη συνέχεια, επειδή οι όροι του Φεστιβάλ, δεν επέτρεπαν συμμετοχή σε μονάδες, αλλά μόνο σε συγκροτήματα, φτιάξαμε τους Θαρσείν Χρει με τους υπόλοιπους, προσλαμβάνοντας στα τύμπανα τον Τόλη Πιπερά (που συμμετέχει στον δίσκο του Φεστιβάλ) τον οποίο μετά από λίγους μήνες, αντικαταστήσαμε με τον Δημήτρη Δημητράκα, που συμμετέχει στον δεύτερο δίσκο, που κάναμε πολλά χρόνια αργότερα. Το τραγούδι του Φεστιβάλ, δεν θυμάμαι πού το ηχογραφήσαμε. Ίσως στο Sierra. Για το τηλεοπτικό όμως μέρος, είχαμε πάει σε ένα στούντιο στην Κηφισίας.
Για τον επόμενο δίσκο που κάναμε 30 χρόνια μετά, με την Anazitisi Records, είναι πάλι το “Μέρα Βροχερή” υπεύθυνο, γιατί ο μουσικός ερευνητής Νίκος Καραθανάσης, εξ αιτίας αυτού του τραγουδιού έψαχνε να με βρει. Στη συνέχεια, ως μπάντα πλέον, διοργανώναμε διάφορες συναυλίες στην επαρχία, αλλά και στους συνοικιακούς κινηματογράφους της Αθήνας, όπου προσκαλούσαμε και διάφορες άλλες μπάντες από το Pop Festival όπως ήταν οι Live, ή οι Κορυφαίοι, είχαμε λάβει μέρος στη Γιορτή του Κρασιού στο Δαφνί, μαζί με το γκρουπ του Γιάννη Γιοκαρίνη, παίζαμε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα στο Παπαστράτειο Πάρκο στο Αγρίνιο και το καλοκαίρι του 1974 παίζαμε στο Kazabra στην Πλάκα, όπου μας βρήκε η επιστράτευση.
Θαρσείν Χρει: Η Μπαλάντα της Τζεραλντίν «Είναι η σκηνή που παίζω, από την ταινία "Αντίο Βερολίνο" του Δημήτρη Αθανίτη».
-Τι έκανες μετά τη διάλυση του συγκροτήματος στη ζωή σου; Πώς επιβίωσες και ποια ήταν από τότε έως σήμερα η επαφή σου με την μουσική;
Μετά τη διάλυση των Θαρσείν Χρει, δούλεψα για λίγο ως ελαιοχρωματιστής και στη συνέχεια ως ασφαλιστής για δέκα χρόνια. Όμως, επανήλθα στον χώρο της μουσικής το 1985, ιδρύοντας τους Nepal με τους οποίους ήμασταν μέλη των ΑΕΤΑ (Ανώνυμες Εκφραστικές ΤΑσεις), μιας μη κερδοσκοπικής εταιρείας που είχαμε φτιάξει με τον Ηρακλή Τριανταφυλλίδη και άλλους καλλιτέχνες. Με τις ΑΕΤΑ, διοργανώναμε συναυλίες στην Αθήνα (Πάρκο Ελευθερίας, Θέατρο Παπάγου), με κορυφαία την τριήμερη εκδήλωση στο Θέατρο του Λυκαβηττού και με τελευταία συναυλία που δώσαμε όταν διαλύσαμε την εταιρεία, μέσα στις Φυλακές του Κορυδαλλού. Με τα δε έσοδα που είχαμε ως εταιρεία μέχρι τότε, αγοράσαμε βιβλία τα οποία τα μοιράσαμε στους φυλακισμένους. Η επαφή μου με τη μουσική όμως, δεν σταμάτησε. Συνέχισα παίζοντας μόνος, σε διάφορα αθηναϊκά clubs -με έμφαση στο Blue Note της Χαριλάου Τρικούπη- τουλάχιστον μέχρι το 2013, χρονιά στην οποία διοργάνωσα μία συναυλία στη μνήμη του κιθαρίστα των Θαρσείν Χρει, Μπάμπη Μαραγκού. Εκεί, είχα προσκαλέσει διάφορους φίλους να παίξουν μαζί μου, όπως ήταν οι: Λεωνίδας Παφιλιάρης, Purple Overdose, Ηρακλής & Λερναία Ύδρα, Δημήτρης Δημητράκας, Θέλμα Καραγιάννη, Φρανκ Νίνος (Panx Romana), Θοδωρής Τρύφωνας (Αγάπανθος), Μανώλης Σκουλάς, Γιώργος Μαραγκός, Δημήτρης Παναγόπουλος... Περιττό να πω, πως όλα τα έσοδα από τη συναυλία αυτή, δόθηκαν στην οικογένεια τού εκλιπόντος φίλου μας.
Γιώργος Μπιλικάς – Γιάννης Αλεξίου στον πεζόδρομο της Δράκου, στο Κουκάκι. Φωτο: Γ. Αλεξίου
-Πώς έφθασες στη συγγραφή μιας Rock εγκυκλοπαίδειας; Πώς γεννήθηκε η ιδέα; Πόσο χρόνο χρειάστηκε για να ολοκληρώσεις το έργο σου;
Από το 2000, είχα αρχίσει να γράφω διάφορα και από δε το 2003, που έγινα μέλος του musicheaven.gr, αρθρογραφούσα εκεί, έγινα μέλος της συντακτικής του ομάδας, απέκτησα δική μου στήλη και αρθρογραφώ μέχρι σήμερα, πάντα με μουσικά άρθρα βέβαια. Εκεί λοιπόν, μέσα από τα σχόλια των αναγνωστών που ζητούσαν επιμόνως να γίνουν τα άρθρα μου βιβλίο, γεννήθηκε η ιδέα της Rock εγκυκλοπαίδειας, και άρχισα σιγά-σιγά, να συγκεντρώνω το υλικό. Χρειάστηκαν περίπου 15 χρόνια για να συγκεντρωθεί όλο αυτό το υλικό που αποτελεί –ας πούμε- την ολοκλήρωση των τριών τόμων, που θα κυκλοφορήσουν συνολικά από τις εκδόσεις 24γράμματα. Και βέβαια, δεν τελειώνει το έργο με τους 3 αυτούς τόμους. Έχουμε κι άλλες δεκαετίες για να ασχοληθούμε στη συνέχεια, αλλά αυτό θα το δούμε αργότερα.
-Από τον υπότιτλο: Οι μπάντες της δεκαετίας του ’60 και ’70 φαίνεται ότι κατέγραψες τα ακούσματα σου και την νιότη σου. Πώς έζησες το Rock; Τι νέος υπήρξες;
Συχνά με ρωτούν να τους πω, γιατί διάλεξα αυτές τις συγκεκριμένες δεκαετίες για να ξεκινήσω και απαντώ: Γιατί σ’ αυτές τις δεκαετίες, συνέβησαν όλα και όχι μόνο στη μουσική. Ταρακουνήθηκε το σύμπαν σ’ αυτές τις δύο δεκαετίες και είχα την τύχη (;) να ζήσω όλα αυτά τα κοινωνικο-πολιτικο-μουσικά γεγονότα που συνέβησαν στον πλανήτη και βέβαια το Rock δεν έμεινε αμέτοχο σ’ αυτά. Τα κατέγραψε είτε με τραγούδια, είτε με κινηματογραφικές ταινίες και ντοκιμαντέρ, είτε με όποια άλλη μορφή τέχνης μπορείς να φανταστείς. Ως νέοι, υπήρξαμε έκπληκτοι παρακολουθώντας όσα συνέβαιναν στη δεκαετία του ’60. Ήταν όλα καινούργια, συνέβαιναν όλα για πρώτη φορά, τα γεγονότα ήταν συνταρακτικά και το Rock τα κατέγραφε. Στη δεκαετία του ’70 ήμασταν πιο ώριμοι, πιο συνειδητοποιημένοι και πιο αυστηροί στις επιλογές μας. Τολμώντας, θα μπορούσα να πω, πως ξέραμε καλύτερα τι ήταν αυτό που θέλαμε. Βεβαίως, εννοείται, πως έπαιξε μεγάλο ρόλο η μαγιά της προηγούμενης δεκαετίας, όπως γίνεται πάντα άλλωστε. Η μία δεκαετία προετοιμάζει την επόμενη. Στις δύο δεκαετίες αυτές, και κυρίως από τα τέλη της δεκαετίας του ’60 και μέχρι το 1974, ήμουν συχνός επισκέπτης διαφόρων αστυνομικών τμημάτων, ως μακρυμάλλης αφενός και λόγω παντελονιού καμπάνας αφετέρου. Ε αυτό δεν είναι άλλωστε και καμιά πρωτοτυπία. Όλοι το βιώναμε τότε αυτό και ήταν μέρος της καθημερινότητάς μας. Τα στέκια μας ήταν οι απανταχού καφετέριες της Αθήνας (Λουμίδης, Moreno), που λειτουργούσαν και ως εφαλτήρια για το πού θα πάμε μετά, ανάλογα με τη διάθεση: Στα διάφορα Clubs (Folk 17, Χρυσό Κλειδί), σε κάποια Μπουάτ (Εσπερίδες, Απανεμιά) ή σε κάποια Disco (Καρυάτιδες, Mecca) που είχαν φυτρώσει στην Πλάκα. Εμένα δεν μου άρεσαν αυτές οι δύο Disco. Τις θεωρούσα ψυχρές και απρόσωπες. Εγώ προτιμούσα μικρότερες "φίρμες", γιατί εύρισκα την ατμόσφαιρα ζεστή και οικεία (LP, Eleven).
-Με τι σκεπτικό κατέγραψες όλα τα συγκροτήματα και τους μουσικούς; Χώρεσαν όλα; Οι δισκογραφίες;
Όταν κάνεις ένα λεξικό, μια εγκυκλοπαίδεια, πρέπει να τα συμπεριλάβεις όλα. Αυτό έκανα κι εγώ. Πιστεύω πως χώρεσαν όλα, κι αν κάποιο όνομα μου ξέφυγε, πιστεύω πως για να μου ξεφύγει, μάλλον δεν θα είναι και τόσο σημαντικό. Πέραν αυτού, πάντα μπορείς να κάνεις έναν συμπληρωματικό τόμο. Για τις δισκογραφίες, επέλεξα να βασιστώ στις επίσημες βρετανικές κυκλοφορίες των Studio Albums, αποφεύγοντας τα "Greatest Hits" και τα "Lives", επειδή οι Αμερικάνοι κάνουν ό,τι τους έρθει στο μυαλό.
-Σε μια εποχή που το διαδίκτυο παρέχει όλες τις πληροφορίες στο πιάτο, τι πράξη θεωρείς ότι είναι η συγκέντρωση όλου αυτού το υλικού στο χαρτί; Το σκεπτικό δηλαδή της έκδοσης αυτής.
Ίσως να έχει δίκιο ο Κανέλλος Τερζής που με αποκαλεί "τελευταίο των Μοϊκανών", αλλά όπως και να ’χει, θεωρώ, πως είναι ασύγκριτα γοητευτικό το να ξεφυλλίζεις ένα βιβλίο. Δεν είναι;
Ο Γ. Μπιλικάς (δεξιά) με φίλους του στο 10ο Vinyl is Back και το Κανέλλο Τερζή (αριστερά του), Μάρτιος 2017, Μουσείο Αυτοκινήτου. Φωτο: Γ. Αλεξίου
-Έχεις δισκοθήκη; Τι απέγινε; Από που αγόραζες δίσκους; Αγαπημένο δισκάδικο;
Τους πρώτους μου δίσκους, τους αγόραζα δυο και τρεις φορές, επειδή τους έδινα σε φίλους να τους ακούνε και ή δεν τους έπαιρνα πίσω ποτέ, ή τους γέμιζαν γρατζουνιές. Κάποια στιγμή σταμάτησα να τους δίνω. "Θέλεις να τον ακούσεις; Φέρε μου μια κασέτα να σου τον γράψω. Ο δίσκος δεν φεύγει από εδώ". Με αυτό τον τρόπο, τους έσωσα και τους πλήθυνα. Στην αρχή αγόραζα από τη Στοά Φέξη, αλλά αργότερα, τα βασικά δισκάδικα που επισκεπτόμουν, ήταν το "7+7", ο "Ζαχαρίας", το "Metropolis" και το "Music Corner".
-Έχεις τσακωθεί ποτέ για ένα δίσκο; Χάλασε μια φιλία για ένα δίσκο;
Τσακώθηκα όταν έπαψα να "δανείζω" δίσκους. Μου έκοβαν την καλημέρα, αλλά δεν μ’ ένοιαζε, γιατί ήξερα ότι αυτός που παύει να μου μιλάει, είναι αυτός που δεν τους προσέχει.
-Από το Ελληνικό Rock ποιους ξεχωρίζεις;
Ο Σωκράτης μπορεί να όρισε την έννοια, αλλά στην εποχή μας είναι τόσο πολύ μπερδεμένα τα πράγματα, που χάνει η έννοια την ταμπέλα και η ταμπέλα την έννοια. Δεν ξέρω πια σήμερα τι εννοούμε όταν λέμε Ελληνικό Rock (ελληνόφωνο το λέω εγώ). Ότι δεν καταλαβαίνουμε, το βαφτίζουμε Rock, ή άντε να γίνω πιο διαλλακτικός, το βαφτίζουμε έντεχνο, που τελικά, ούτε και αυτό καταλαβαίνω τι είναι. Θα πω λοιπόν, πως για μένα, γνήσιοι ροκάδες ήταν ο Παύλος Σιδηρόπουλος, και ο Νίκος Παπάζογλου. Ο τελευταίος που μας έχει απομείνει, είναι ο Δημήτρης Πουλικάκος.
-Ως άνθρωπος που αποτελείς μέρος της ελληνικής σκηνής θέλω να κάνεις μια αποτίμηση του Ελληνικού Rock; Έχει τη θέση που του αξίζει σήμερα;
Δεν μπορώ να απαντήσω στο ερώτημά σου, αν το ελληνικό Rock έχει τη θέση που του αξίζει σήμερα, γιατί δεν το παρακολουθώ. Γενικώς, θεωρώ, ότι η ελληνική μουσική σκηνή είναι σήμερα στάσιμη, διότι εξέλιπαν οι δημιουργοί. Ο τελευταίος που "μπόλιαζε" την ελληνική μουσική σκηνή, με σωστές δόσεις Rock, ήταν ο Θάνος Μικρούτσικος, που δυστυχώς όμως, δεν είναι πλέον κοντά μας.
-Πού γεννήθηκες και μεγάλωσες; Είχατε πικάπ και δίσκους στο σπίτι; Πώς ήταν το περιβάλλον σου είχε σχέση με την μουσική; Υπήρχε μουσική κίνηση στην περιοχή;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Περισσό, όπου και εξακολουθώ να διαμένω. Όπως προανέφερα, ναι, είχαμε πικάπ, είχαμε τους δίσκους των γονέων μου και η σχέση με τη μουσική δεν ήταν άσχημη, βοηθούντος ενός αδελφού του πατέρα μου που ήταν μουσικοσυνθέτης και της κόρης του, της ξαδέλφης μου δηλαδή, που ήταν τραγουδίστρια. Αν μουσική κίνηση, εννοείς αν υπήρχαν μουσικές σκηνές όχι, δεν υπήρχαν. Υπήρχε θυμάμαι μόνο μια "κοσμική ταβέρνα" –όπως την ονόμαζαν-, που είχε μουσικό πρόγραμμα, συνήθως λαϊκό, αλλά κι αυτή ήταν στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ο Περισσός, δεν μπορούσε να "σταυρώσει" ούτε καφετέρια. Όλοι πήγαιναν στη Νέα Φιλαδέλφεια.
-Η πρώτη κιθάρα; Πώς την απέκτησες; Αυτοδίδακτος; Υπήρξαν αντιδράσεις όταν εμφάνισες την κιθάρα σπίτι;
Την πρώτη μου κιθάρα, την απέκτησα δουλεύοντας σε ένα βενζινάδικο στα Κάτω Πατήσια. Μάζεψα λεφτά και την αγόρασα. Ο πατέρας μου σχολίασε: "κρίμα στα λεφτά". Τίποτα άλλο. Αυτό όμως, ήταν αιτία να συζητάμε για μουσική. Τον έβαζα και άκουγε Beatles. Κιθάρα με έμαθε ο θείος μου ο μουσικοσυνθέτης στο ιδιωτικό του ωδείο, στην οδό Σατωβριάνδου, αλλά είμαι και αυτοδίδακτος.
-Έχεις γράψει κι άλλα βιβλία; Αυτό είναι το πρώτο μουσικό; Πότε ξεκίνησες να γράφεις; Έχεις συνεργαστεί με περιοδικά;
Ξεκίνησα να γράφω το 2000. Έχω γράψει πέντε μυθιστορήματα, δύο συλλογές διηγημάτων, οχτώ ποιητικές συλλογές, και ναι, ή τρίτομη Rock Εγκυκλοπαίδεια, είναι το πρώτο μουσικό μου έργο.
-Από τα Εξάρχεια, όπου θα γίνει η παρουσίασή του πρώτου τόμου Rock Around The…Bands! τι θυμάσαι; Έχεις «ζήσει» εκεί; Έχεις αναμνήσεις;
Όχι, δεν έχω «ζήσει» στα Εξάρχεια. Θα έλεγα ότι περισσότερο έχω «ζήσει» στην Πλάκα. Οι αναμνήσεις από την Πλάκα, είναι η Μαρίζα Κωχ που δούλευα στη μπουάτ της με την πρώτη μου μπάντα, τα "Τέσσερα Τέταρτα", είναι τα Μπουρμπούλια με τον Άρη Τασούλη που την συνόδευαν, ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας, ο Χρήστος Λεττονός, και η Ισιδώρα Σιδέρη, που συμμετείχαν στο πρόγραμμα, ο Διονύσης Σαββόπουλος που ερχόταν να μας ακούσει, ο Βαγγέλης Γερμανός και ο Βασίλης Ζαρούλιας που ερχόταν στις πρόβες μας, ο λυράρης Κώστας Μουντάκης που με κυνηγούσε να με κουρέψει, ο Γιώργος Ζωγράφος στην Απανεμιά, ο Γιάννης Αργύρης στις Εσπερίδες, ο Γιώργος Μουφλουζέλης, ο ηθοποιός Ηλίας Λογοθέτης...
-Ποιος ήταν ο πιο “περίεργος” τύπος που είχες συναντήσει εκεί; Κάποια φάση;
Δεν θυμάμαι να είχα συναντήσει κάποιον "περίεργο", όπως λες, εκτός κι αν θεωρήσουμε περίεργο τον τύπο που γύρναγε με ένα καλάθι πουλώντας φιστίκια και φώναζε "έλα ο ματσεντάλες", ή τον ιδιοκτήτη του γαλακτοπωλείου στην Κυδαθηναίων, που νιαούριζε και οι τουρίστριες έψαχναν να βρουν τη γάτα.
-Ποιο δίσκο από τη δισκοθήκη σου κράτησες και δεν θα τον έδινες με τίποτα με οποιοδήποτε αντίτιμο;
Τον δίσκο: Θαρσείν Χρει, 1974, σε πορτοκαλί βινύλιο. Είναι σε ένα κάδρο στον τοίχο, πίσω από το γραφείο μου.
Οι Μπάντες της δεκαετίας 60 & 70
*H παρουσίαση του βιβλίου “Rock Around The…Bands ! (Οι μπάντες της δεκαετίας ’60 & ’70)” του Γιώργου Μπιλικά από τις εκδόσεις 24γραμματα, θα γίνει την Τρίτη 12 Δεκεμβρίου στο «Διπλό Καφέ», Θεμιστοκλέους 70, Εξάρχεια
*Οι φωτογραφίες της συνέντευξης και του Vinyl is Back είναι του Γιάννη Αλεξίου
Ο Γιώργος Μπιλικάς, ένας ωραίος, φύση καλλιτεχνικός τύπος, τραγουδοποιός, συγγραφέας, αρθρογράφος ,που έκανε μια “επαναστατική” πράξη καθώς στην εποχή του διαδικτύου και της ηλεκτρονικής ενημέρωσης κυκλοφόρησε έντυπα την Εγκυκλοπαίδεια του Rock με τίτλο: Rock Around The…Bands ! (Οι μπάντες της δεκαετίας ’60 & ’70). Από τις εκδόσεις 24γράμματα. Αυτός είναι ο 1ος τόμος της πολυετούς εργασίας του που κράτησε δύο δεκαετίες μέχρι να ολοκληρωθεί. Επίσης έχει δρομολογήσει την έκδοση δύο ακόμη τόμων: 2. «Rock Around…Women!» (Οι Γυναίκες της Rock) και 3.«Rock Around…Loners!» (Οι Μοναχικοί της Rock), στις ίδιες εκδόσεις.
Μπορεί να είναι ο «Τελευταίος των Μοϊκανών» ή ο «Ρομπέν των παρηκμασμένων αισιόδοξων», όπως τον αποκαλεί ο rock δημοσιογράφος Κανέλλος Τερζής στο εισαγωγικό σημείωμά του πρώτου τόμου που ήταν και η αφορμή της συνέντευξης αυτής, όμως ο Γιώργος Μπιλικάς έχει τους λόγους του που προχώρησε στην συγγραφή της τριλογίας αυτής. Στον 1ο τόμο που κυκλοφορεί, μέσα σε 500 σελίδες παρελαύνουν όλα αυτά τα συγκροτήματα που ήμαστε δεμένοι μαζί τους, μας κάνουν την καλύτερη παρέα και είναι ο πιο πιστός μας φίλος. Στην καταγραφή των συγκροτημάτων ο συγγραφέας παραθέτει βιογραφικά στοιχεία, σύνθεση μελών και ενδεικτική δισκογραφία.
Ο Γιώργος Μπιλικάς, γουστάρει τα καπέλα, τα φουλάρια, και διαβάζει, στο μετρό, στα τρένα και στα αεροπλάνα. Ήταν φυσικό λοιπόν να συναντηθούμε δίπλα στο Μετρό Φιξ-Συγγρού στον πεζόδρομο της Δράκου, στο Κουκάκι για να ροκάρουμε!
-Σε ποιους μουσικούς και συγκροτήματα έχεις αδυναμία;
Έχω μία «Αγία Τριάδα»: Beatles, Bob Dylan & Rolling Stones. Μετά όμως, σκέφτομαι και τον Ray Davies με τους Kinks, και την τριάδα, την κάνω τετράδα. Να σου πω κιόλας, ότι όταν διαλύθηκαν οι Beatles ένοιωσα πως έμεινα ορφανός ή –αν θες- άστεγος. Η θλίψη μου ήταν τεράστια. Αυτοί που μου έδωσαν στέγη στη συνέχεια ήταν οι Jethro Tull. Θα μου πεις ότι δεν έχουν καμία σχέση με τους Beatles και θα συμφωνήσω. Δεν θα μπορούσα ποτέ όμως να αντικαταστήσω τους Beatles με κάποιους άλλους, διότι ήταν αναντικατάστατοι και καλώς έμειναν έτσι. Αρχές δεκαετίας του 70 λοιπόν και τα απογεύματα, καθώς ετοιμαζόμουν να πάω να συναντήσω τους φίλους μου, άκουγα από το ραδιόφωνο μία μουσική εκπομπή (δεν θυμάμαι ποια ήταν), ξέρεις τώρα... καινούργιες κυκλοφορίες κλπ. Ξαφνικά, άκουσα ένα τραγούδι εντελώς καινούργιο... ένας ήχος πολύ διαφορετικός από τους ήχους που συνήθως έφταναν στα αυτιά μου... η φωνή του τραγουδιστή διαφορετική... μια μπάντα διαφορετική... ένα φλάουτο που μέχρι τότε κανείς δεν μοστράριζε σε πρώτο πλάνο... η μελωδία του τραγουδιού γοητευτικότατη... όμως κάθε φορά –και δεν ξέρω πώς το κατάφερνα αυτό- έχανα τις πληροφορίες του εκφωνητή για τη μπάντα, το άλμπουμ και όλα τα σχετικά... τρελαινόμουν... και αφού λοιπόν κάθε φορά έχανα τις πληροφορίες, αποφάσισα κάποια στιγμή, να μη μπω στο μπάνιο, να μη λουστώ, μέχρι να ακούσω περί τίνος πρόκειται. Ήταν το “With You There to Help Me” από το Benefit των Jethro Tull. Ε έμεινα εκεί και η "ορφάνια" μου εξαφανίστηκε κατ’ ευθείαν. Περιττό να σου πω, ότι εξακολουθώ να στεγάζομαι ακόμα στους Jethro Tull (ας είναι καλά ο Ian Anderson). Μεγάλες μου αγάπες, είναι επίσης οι Green Pajamas του Jeff Kelly, ο David Sylvian με τις διάφορες κατά διαστήματα μπάντες του, ο Van Morrison, και το κολλητάρι μου, ο Neil Young.
Στη γιορτή βινυλίου, 10ο Vinyl is Back, Μάρτιος 2017, Μουσείο Αυτοκινήτου
-Το Rock πότε μπήκε στη ζωή σου και με ποιο τρόπο εμφανίστηκε; Πρώτα μουσικά ερεθίσματα;
Τα πρώτα μουσικά ερεθίσματα, ήταν αυτά που έπαιζε το ραδιόφωνο, τα λεγόμενα ελαφρά, τα οποία τα άκουγα πιο ευχάριστα από τα διάφορα του Μίκη Θεοδωράκη, που αγόραζε ο πατέρας μου. Δεν με ικανοποιούσε πάντως τίποτα από αυτά. Ούτε τα μεν, ούτε τα δε. Δεν ήταν αυτό που ήθελα, αλλά δεν ήξερα και τι ήταν αυτό που ήθελα, μέχρι που άκουσα τον Elvis Presley. Αυτός ήταν το πρώτο μου ίνδαλμα, που κράτησε μέχρι την εμφάνιση των Beatles στην ταινία "A Hard Day’s Night". Από κει και πέρα, τίποτα δεν ήταν ίδιο. "Ήρθε ένας μάγος –που λέει κι ο Βαγγέλης- κι άλλαξε το σκηνικό".
-Από πότε έως πότε υπήρξες μέλος των Θαρσείν Χρεί; Τι θυμάσαι από εκείνα τα χρόνια;
Οι Θαρσείν Χρεί φτιάχτηκαν την άνοιξη του 1973 και διαλύθηκαν τον Ιούλιο του 1974 με τα γεγονότα της Κύπρου και αναγκαστικά με την επιστράτευση. Κάναμε πρόβες στο υπόγειο του σπιτιού του μπασίστα, και το ρεπερτόριό μας ήταν τραγούδια δικά μας και μερικές (ελάχιστες θα έλεγα) διασκευές από το αγγλόφωνο ροκ ρεπερτόριο. Πριν φτιάξουμε τη μπάντα, ήμασταν φίλοι ναι, και παίζαμε -ως μονάδες όμως- στα διάφορα πάρτυ που κάναμε.
ΘΑΡΣΕΙΝ ΧΡΕΙ - ΜΕΡΑ ΒΡΟΧΕΡΗ
-Ποια η ιστορία του τραγουδιού σου “Μέρα Βροχερή” με το οποίο διαγωνιστήκατε στο ιστορικό Pop Festival ’73; Πού είχε γίνει το φεστιβάλ; Ένα περιστατικό που αξίζει να αναφερθεί και έχει μείνει στην μνήμη σου ως ιδιαίτερο;
Το τραγούδι “Μέρα Βροχερή”, δεν είχε καμία ιδιαίτερη ιστορία ή σημασία, τουλάχιστον στην αρχή του. Ήταν ένα τραγούδι που γράφτηκε όπως όλα τα άλλα, και είχε την πορεία που είχαν και τα άλλα μου τραγούδια. Το έπαιζα δηλαδή και αυτό στα διάφορα πάρτυ που κάναμε τότε. Αργότερα όμως, απεδείχθη σημαντικό, χωρίς όμως να το επιδιώξω εγώ. Όταν οι τρεις τραγουδοποιοί της μπάντας, πήγαμε να διαγωνιστούμε στο Pop Festival, πήγαμε και ηχογραφήσαμε (νομίζω πως το πρώτο στούντιο ήταν στην οδό Σταδίου) ως μονάδες. Όταν εγώ τελείωσα την ηχογράφηση των δικών μου τραγουδιών (είχα ηχογραφήσει 14 τραγούδια), ετοιμάστηκα να φύγω, αλλά μου είπαν από την κονσόλα ότι αν έχω άλλο ένα, μπορώ να το ηχογραφήσω κι αυτό, για να γεμίσω την κασέτα (δεν είχαμε CD τότε). Έτσι, για να γεμίσω την κασέτα, ηχογράφησα και το “Μέρα Βροχερή”, που έμελλε όχι μόνο να προκριθεί ανάμεσα σε 265 συμμετοχές, αλλά να κερδίσει και το τρίτο βραβείο. Στη συνέχεια, επειδή οι όροι του Φεστιβάλ, δεν επέτρεπαν συμμετοχή σε μονάδες, αλλά μόνο σε συγκροτήματα, φτιάξαμε τους Θαρσείν Χρει με τους υπόλοιπους, προσλαμβάνοντας στα τύμπανα τον Τόλη Πιπερά (που συμμετέχει στον δίσκο του Φεστιβάλ) τον οποίο μετά από λίγους μήνες, αντικαταστήσαμε με τον Δημήτρη Δημητράκα, που συμμετέχει στον δεύτερο δίσκο, που κάναμε πολλά χρόνια αργότερα. Το τραγούδι του Φεστιβάλ, δεν θυμάμαι πού το ηχογραφήσαμε. Ίσως στο Sierra. Για το τηλεοπτικό όμως μέρος, είχαμε πάει σε ένα στούντιο στην Κηφισίας.
Για τον επόμενο δίσκο που κάναμε 30 χρόνια μετά, με την Anazitisi Records, είναι πάλι το “Μέρα Βροχερή” υπεύθυνο, γιατί ο μουσικός ερευνητής Νίκος Καραθανάσης, εξ αιτίας αυτού του τραγουδιού έψαχνε να με βρει. Στη συνέχεια, ως μπάντα πλέον, διοργανώναμε διάφορες συναυλίες στην επαρχία, αλλά και στους συνοικιακούς κινηματογράφους της Αθήνας, όπου προσκαλούσαμε και διάφορες άλλες μπάντες από το Pop Festival όπως ήταν οι Live, ή οι Κορυφαίοι, είχαμε λάβει μέρος στη Γιορτή του Κρασιού στο Δαφνί, μαζί με το γκρουπ του Γιάννη Γιοκαρίνη, παίζαμε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα στο Παπαστράτειο Πάρκο στο Αγρίνιο και το καλοκαίρι του 1974 παίζαμε στο Kazabra στην Πλάκα, όπου μας βρήκε η επιστράτευση.
Θαρσείν Χρει: Η Μπαλάντα της Τζεραλντίν «Είναι η σκηνή που παίζω, από την ταινία "Αντίο Βερολίνο" του Δημήτρη Αθανίτη».
-Τι έκανες μετά τη διάλυση του συγκροτήματος στη ζωή σου; Πώς επιβίωσες και ποια ήταν από τότε έως σήμερα η επαφή σου με την μουσική;
Μετά τη διάλυση των Θαρσείν Χρει, δούλεψα για λίγο ως ελαιοχρωματιστής και στη συνέχεια ως ασφαλιστής για δέκα χρόνια. Όμως, επανήλθα στον χώρο της μουσικής το 1985, ιδρύοντας τους Nepal με τους οποίους ήμασταν μέλη των ΑΕΤΑ (Ανώνυμες Εκφραστικές ΤΑσεις), μιας μη κερδοσκοπικής εταιρείας που είχαμε φτιάξει με τον Ηρακλή Τριανταφυλλίδη και άλλους καλλιτέχνες. Με τις ΑΕΤΑ, διοργανώναμε συναυλίες στην Αθήνα (Πάρκο Ελευθερίας, Θέατρο Παπάγου), με κορυφαία την τριήμερη εκδήλωση στο Θέατρο του Λυκαβηττού και με τελευταία συναυλία που δώσαμε όταν διαλύσαμε την εταιρεία, μέσα στις Φυλακές του Κορυδαλλού. Με τα δε έσοδα που είχαμε ως εταιρεία μέχρι τότε, αγοράσαμε βιβλία τα οποία τα μοιράσαμε στους φυλακισμένους. Η επαφή μου με τη μουσική όμως, δεν σταμάτησε. Συνέχισα παίζοντας μόνος, σε διάφορα αθηναϊκά clubs -με έμφαση στο Blue Note της Χαριλάου Τρικούπη- τουλάχιστον μέχρι το 2013, χρονιά στην οποία διοργάνωσα μία συναυλία στη μνήμη του κιθαρίστα των Θαρσείν Χρει, Μπάμπη Μαραγκού. Εκεί, είχα προσκαλέσει διάφορους φίλους να παίξουν μαζί μου, όπως ήταν οι: Λεωνίδας Παφιλιάρης, Purple Overdose, Ηρακλής & Λερναία Ύδρα, Δημήτρης Δημητράκας, Θέλμα Καραγιάννη, Φρανκ Νίνος (Panx Romana), Θοδωρής Τρύφωνας (Αγάπανθος), Μανώλης Σκουλάς, Γιώργος Μαραγκός, Δημήτρης Παναγόπουλος... Περιττό να πω, πως όλα τα έσοδα από τη συναυλία αυτή, δόθηκαν στην οικογένεια τού εκλιπόντος φίλου μας.
Γιώργος Μπιλικάς – Γιάννης Αλεξίου στον πεζόδρομο της Δράκου, στο Κουκάκι. Φωτο: Γ. Αλεξίου
-Πώς έφθασες στη συγγραφή μιας Rock εγκυκλοπαίδειας; Πώς γεννήθηκε η ιδέα; Πόσο χρόνο χρειάστηκε για να ολοκληρώσεις το έργο σου;
Από το 2000, είχα αρχίσει να γράφω διάφορα και από δε το 2003, που έγινα μέλος του musicheaven.gr, αρθρογραφούσα εκεί, έγινα μέλος της συντακτικής του ομάδας, απέκτησα δική μου στήλη και αρθρογραφώ μέχρι σήμερα, πάντα με μουσικά άρθρα βέβαια. Εκεί λοιπόν, μέσα από τα σχόλια των αναγνωστών που ζητούσαν επιμόνως να γίνουν τα άρθρα μου βιβλίο, γεννήθηκε η ιδέα της Rock εγκυκλοπαίδειας, και άρχισα σιγά-σιγά, να συγκεντρώνω το υλικό. Χρειάστηκαν περίπου 15 χρόνια για να συγκεντρωθεί όλο αυτό το υλικό που αποτελεί –ας πούμε- την ολοκλήρωση των τριών τόμων, που θα κυκλοφορήσουν συνολικά από τις εκδόσεις 24γράμματα. Και βέβαια, δεν τελειώνει το έργο με τους 3 αυτούς τόμους. Έχουμε κι άλλες δεκαετίες για να ασχοληθούμε στη συνέχεια, αλλά αυτό θα το δούμε αργότερα.
-Από τον υπότιτλο: Οι μπάντες της δεκαετίας του ’60 και ’70 φαίνεται ότι κατέγραψες τα ακούσματα σου και την νιότη σου. Πώς έζησες το Rock; Τι νέος υπήρξες;
Συχνά με ρωτούν να τους πω, γιατί διάλεξα αυτές τις συγκεκριμένες δεκαετίες για να ξεκινήσω και απαντώ: Γιατί σ’ αυτές τις δεκαετίες, συνέβησαν όλα και όχι μόνο στη μουσική. Ταρακουνήθηκε το σύμπαν σ’ αυτές τις δύο δεκαετίες και είχα την τύχη (;) να ζήσω όλα αυτά τα κοινωνικο-πολιτικο-μουσικά γεγονότα που συνέβησαν στον πλανήτη και βέβαια το Rock δεν έμεινε αμέτοχο σ’ αυτά. Τα κατέγραψε είτε με τραγούδια, είτε με κινηματογραφικές ταινίες και ντοκιμαντέρ, είτε με όποια άλλη μορφή τέχνης μπορείς να φανταστείς. Ως νέοι, υπήρξαμε έκπληκτοι παρακολουθώντας όσα συνέβαιναν στη δεκαετία του ’60. Ήταν όλα καινούργια, συνέβαιναν όλα για πρώτη φορά, τα γεγονότα ήταν συνταρακτικά και το Rock τα κατέγραφε. Στη δεκαετία του ’70 ήμασταν πιο ώριμοι, πιο συνειδητοποιημένοι και πιο αυστηροί στις επιλογές μας. Τολμώντας, θα μπορούσα να πω, πως ξέραμε καλύτερα τι ήταν αυτό που θέλαμε. Βεβαίως, εννοείται, πως έπαιξε μεγάλο ρόλο η μαγιά της προηγούμενης δεκαετίας, όπως γίνεται πάντα άλλωστε. Η μία δεκαετία προετοιμάζει την επόμενη. Στις δύο δεκαετίες αυτές, και κυρίως από τα τέλη της δεκαετίας του ’60 και μέχρι το 1974, ήμουν συχνός επισκέπτης διαφόρων αστυνομικών τμημάτων, ως μακρυμάλλης αφενός και λόγω παντελονιού καμπάνας αφετέρου. Ε αυτό δεν είναι άλλωστε και καμιά πρωτοτυπία. Όλοι το βιώναμε τότε αυτό και ήταν μέρος της καθημερινότητάς μας. Τα στέκια μας ήταν οι απανταχού καφετέριες της Αθήνας (Λουμίδης, Moreno), που λειτουργούσαν και ως εφαλτήρια για το πού θα πάμε μετά, ανάλογα με τη διάθεση: Στα διάφορα Clubs (Folk 17, Χρυσό Κλειδί), σε κάποια Μπουάτ (Εσπερίδες, Απανεμιά) ή σε κάποια Disco (Καρυάτιδες, Mecca) που είχαν φυτρώσει στην Πλάκα. Εμένα δεν μου άρεσαν αυτές οι δύο Disco. Τις θεωρούσα ψυχρές και απρόσωπες. Εγώ προτιμούσα μικρότερες "φίρμες", γιατί εύρισκα την ατμόσφαιρα ζεστή και οικεία (LP, Eleven).
-Με τι σκεπτικό κατέγραψες όλα τα συγκροτήματα και τους μουσικούς; Χώρεσαν όλα; Οι δισκογραφίες;
Όταν κάνεις ένα λεξικό, μια εγκυκλοπαίδεια, πρέπει να τα συμπεριλάβεις όλα. Αυτό έκανα κι εγώ. Πιστεύω πως χώρεσαν όλα, κι αν κάποιο όνομα μου ξέφυγε, πιστεύω πως για να μου ξεφύγει, μάλλον δεν θα είναι και τόσο σημαντικό. Πέραν αυτού, πάντα μπορείς να κάνεις έναν συμπληρωματικό τόμο. Για τις δισκογραφίες, επέλεξα να βασιστώ στις επίσημες βρετανικές κυκλοφορίες των Studio Albums, αποφεύγοντας τα "Greatest Hits" και τα "Lives", επειδή οι Αμερικάνοι κάνουν ό,τι τους έρθει στο μυαλό.
-Σε μια εποχή που το διαδίκτυο παρέχει όλες τις πληροφορίες στο πιάτο, τι πράξη θεωρείς ότι είναι η συγκέντρωση όλου αυτού το υλικού στο χαρτί; Το σκεπτικό δηλαδή της έκδοσης αυτής.
Ίσως να έχει δίκιο ο Κανέλλος Τερζής που με αποκαλεί "τελευταίο των Μοϊκανών", αλλά όπως και να ’χει, θεωρώ, πως είναι ασύγκριτα γοητευτικό το να ξεφυλλίζεις ένα βιβλίο. Δεν είναι;
Ο Γ. Μπιλικάς (δεξιά) με φίλους του στο 10ο Vinyl is Back και το Κανέλλο Τερζή (αριστερά του), Μάρτιος 2017, Μουσείο Αυτοκινήτου. Φωτο: Γ. Αλεξίου
-Έχεις δισκοθήκη; Τι απέγινε; Από που αγόραζες δίσκους; Αγαπημένο δισκάδικο;
Τους πρώτους μου δίσκους, τους αγόραζα δυο και τρεις φορές, επειδή τους έδινα σε φίλους να τους ακούνε και ή δεν τους έπαιρνα πίσω ποτέ, ή τους γέμιζαν γρατζουνιές. Κάποια στιγμή σταμάτησα να τους δίνω. "Θέλεις να τον ακούσεις; Φέρε μου μια κασέτα να σου τον γράψω. Ο δίσκος δεν φεύγει από εδώ". Με αυτό τον τρόπο, τους έσωσα και τους πλήθυνα. Στην αρχή αγόραζα από τη Στοά Φέξη, αλλά αργότερα, τα βασικά δισκάδικα που επισκεπτόμουν, ήταν το "7+7", ο "Ζαχαρίας", το "Metropolis" και το "Music Corner".
-Έχεις τσακωθεί ποτέ για ένα δίσκο; Χάλασε μια φιλία για ένα δίσκο;
Τσακώθηκα όταν έπαψα να "δανείζω" δίσκους. Μου έκοβαν την καλημέρα, αλλά δεν μ’ ένοιαζε, γιατί ήξερα ότι αυτός που παύει να μου μιλάει, είναι αυτός που δεν τους προσέχει.
-Από το Ελληνικό Rock ποιους ξεχωρίζεις;
Ο Σωκράτης μπορεί να όρισε την έννοια, αλλά στην εποχή μας είναι τόσο πολύ μπερδεμένα τα πράγματα, που χάνει η έννοια την ταμπέλα και η ταμπέλα την έννοια. Δεν ξέρω πια σήμερα τι εννοούμε όταν λέμε Ελληνικό Rock (ελληνόφωνο το λέω εγώ). Ότι δεν καταλαβαίνουμε, το βαφτίζουμε Rock, ή άντε να γίνω πιο διαλλακτικός, το βαφτίζουμε έντεχνο, που τελικά, ούτε και αυτό καταλαβαίνω τι είναι. Θα πω λοιπόν, πως για μένα, γνήσιοι ροκάδες ήταν ο Παύλος Σιδηρόπουλος, και ο Νίκος Παπάζογλου. Ο τελευταίος που μας έχει απομείνει, είναι ο Δημήτρης Πουλικάκος.
-Ως άνθρωπος που αποτελείς μέρος της ελληνικής σκηνής θέλω να κάνεις μια αποτίμηση του Ελληνικού Rock; Έχει τη θέση που του αξίζει σήμερα;
Δεν μπορώ να απαντήσω στο ερώτημά σου, αν το ελληνικό Rock έχει τη θέση που του αξίζει σήμερα, γιατί δεν το παρακολουθώ. Γενικώς, θεωρώ, ότι η ελληνική μουσική σκηνή είναι σήμερα στάσιμη, διότι εξέλιπαν οι δημιουργοί. Ο τελευταίος που "μπόλιαζε" την ελληνική μουσική σκηνή, με σωστές δόσεις Rock, ήταν ο Θάνος Μικρούτσικος, που δυστυχώς όμως, δεν είναι πλέον κοντά μας.
-Πού γεννήθηκες και μεγάλωσες; Είχατε πικάπ και δίσκους στο σπίτι; Πώς ήταν το περιβάλλον σου είχε σχέση με την μουσική; Υπήρχε μουσική κίνηση στην περιοχή;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Περισσό, όπου και εξακολουθώ να διαμένω. Όπως προανέφερα, ναι, είχαμε πικάπ, είχαμε τους δίσκους των γονέων μου και η σχέση με τη μουσική δεν ήταν άσχημη, βοηθούντος ενός αδελφού του πατέρα μου που ήταν μουσικοσυνθέτης και της κόρης του, της ξαδέλφης μου δηλαδή, που ήταν τραγουδίστρια. Αν μουσική κίνηση, εννοείς αν υπήρχαν μουσικές σκηνές όχι, δεν υπήρχαν. Υπήρχε θυμάμαι μόνο μια "κοσμική ταβέρνα" –όπως την ονόμαζαν-, που είχε μουσικό πρόγραμμα, συνήθως λαϊκό, αλλά κι αυτή ήταν στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ο Περισσός, δεν μπορούσε να "σταυρώσει" ούτε καφετέρια. Όλοι πήγαιναν στη Νέα Φιλαδέλφεια.
-Η πρώτη κιθάρα; Πώς την απέκτησες; Αυτοδίδακτος; Υπήρξαν αντιδράσεις όταν εμφάνισες την κιθάρα σπίτι;
Την πρώτη μου κιθάρα, την απέκτησα δουλεύοντας σε ένα βενζινάδικο στα Κάτω Πατήσια. Μάζεψα λεφτά και την αγόρασα. Ο πατέρας μου σχολίασε: "κρίμα στα λεφτά". Τίποτα άλλο. Αυτό όμως, ήταν αιτία να συζητάμε για μουσική. Τον έβαζα και άκουγε Beatles. Κιθάρα με έμαθε ο θείος μου ο μουσικοσυνθέτης στο ιδιωτικό του ωδείο, στην οδό Σατωβριάνδου, αλλά είμαι και αυτοδίδακτος.
-Έχεις γράψει κι άλλα βιβλία; Αυτό είναι το πρώτο μουσικό; Πότε ξεκίνησες να γράφεις; Έχεις συνεργαστεί με περιοδικά;
Ξεκίνησα να γράφω το 2000. Έχω γράψει πέντε μυθιστορήματα, δύο συλλογές διηγημάτων, οχτώ ποιητικές συλλογές, και ναι, ή τρίτομη Rock Εγκυκλοπαίδεια, είναι το πρώτο μουσικό μου έργο.
-Από τα Εξάρχεια, όπου θα γίνει η παρουσίασή του πρώτου τόμου Rock Around The…Bands! τι θυμάσαι; Έχεις «ζήσει» εκεί; Έχεις αναμνήσεις;
Όχι, δεν έχω «ζήσει» στα Εξάρχεια. Θα έλεγα ότι περισσότερο έχω «ζήσει» στην Πλάκα. Οι αναμνήσεις από την Πλάκα, είναι η Μαρίζα Κωχ που δούλευα στη μπουάτ της με την πρώτη μου μπάντα, τα "Τέσσερα Τέταρτα", είναι τα Μπουρμπούλια με τον Άρη Τασούλη που την συνόδευαν, ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας, ο Χρήστος Λεττονός, και η Ισιδώρα Σιδέρη, που συμμετείχαν στο πρόγραμμα, ο Διονύσης Σαββόπουλος που ερχόταν να μας ακούσει, ο Βαγγέλης Γερμανός και ο Βασίλης Ζαρούλιας που ερχόταν στις πρόβες μας, ο λυράρης Κώστας Μουντάκης που με κυνηγούσε να με κουρέψει, ο Γιώργος Ζωγράφος στην Απανεμιά, ο Γιάννης Αργύρης στις Εσπερίδες, ο Γιώργος Μουφλουζέλης, ο ηθοποιός Ηλίας Λογοθέτης...
-Ποιος ήταν ο πιο “περίεργος” τύπος που είχες συναντήσει εκεί; Κάποια φάση;
Δεν θυμάμαι να είχα συναντήσει κάποιον "περίεργο", όπως λες, εκτός κι αν θεωρήσουμε περίεργο τον τύπο που γύρναγε με ένα καλάθι πουλώντας φιστίκια και φώναζε "έλα ο ματσεντάλες", ή τον ιδιοκτήτη του γαλακτοπωλείου στην Κυδαθηναίων, που νιαούριζε και οι τουρίστριες έψαχναν να βρουν τη γάτα.
-Ποιο δίσκο από τη δισκοθήκη σου κράτησες και δεν θα τον έδινες με τίποτα με οποιοδήποτε αντίτιμο;
Τον δίσκο: Θαρσείν Χρει, 1974, σε πορτοκαλί βινύλιο. Είναι σε ένα κάδρο στον τοίχο, πίσω από το γραφείο μου.
Οι Μπάντες της δεκαετίας 60 & 70
*H παρουσίαση του βιβλίου “Rock Around The…Bands ! (Οι μπάντες της δεκαετίας ’60 & ’70)” του Γιώργου Μπιλικά από τις εκδόσεις 24γραμματα, θα γίνει την Τρίτη 12 Δεκεμβρίου στο «Διπλό Καφέ», Θεμιστοκλέους 70, Εξάρχεια
*Οι φωτογραφίες της συνέντευξης και του Vinyl is Back είναι του Γιάννη Αλεξίου
