Ο Γιάννης Δίσκος είναι περιζήτητος μουσικός (πνευστά, πλήκτρα) με έντονη και πολυδιάστατη συμμετοχής στη δισκογραφία και τις ζωντανές παραστάσεις, από Ξαρχάκο μέχρι Imam Baildi έως και Μαζωνάκη, γεγονός ενδεικτικό της γκάμας και της αξίας του.
Η «μαεστρική» παρουσία στην εκπομπή «Μουσικό Κουτί» τον έκανε ακόμη πιο γνωστό σε ευρύτερα στρώματα ακροατών.
Οι επιδόσεις του, όπως και των άλλων μουσικών του Κουτιού, το «δέσιμό» τους και ο ιδιαίτερος τρόπος που προσεγγίζουν και αποδίδουν τα τραγούδια «άγγιξαν» και τους ομότεχνούς τους αλλά και τους θεατές.
Συνομιλήσαμε με το Γιάννη Δίσκο, με αφορμή τις παραστάσεις τους στο Σταυρό του Νότου τις Παρασκευές του Ιανουαρίου.
Πως γεννήθηκε η ιδέα η μπάντα του «Κουτιού» να βγει αυτόνομα στη σκηνή;
Δεν γεννήθηκε ιδέα, δημιουργήθηκε η ανάγκη να παίξουμε οι 6 μας εκτός εκπομπής. Αυτό, σε συνδυασμό με την επιθυμία των τηλεθεατών να μας δει από κοντά, δημιούργησε τους “Μουσικούς Του Κουτιού”.
Ποια είναι τα «υλικά» των παραστάσεών σας;
Προσπαθήσαμε όταν φτιάχναμε το πρόγραμμα να βάλουμε τον εαυτό μας κάτω, σαν κοινό, το τι θα θέλαμε εμείς να ακούσουμε από εμάς, αν εμείς ερχόμασταν σε ένα live μας . . . Inception. . .
Θα έχει αγαπημένα μας κομμάτια από την εκπομπή, τραγουδισμένα αυτή τη φορά όμως από εμάς, θα έχει διάφορα ορχηστρικά που έχουμε δουλέψει και έχουμε ηχογραφήσει (θα βγούνε σύντομα). Θα προσπαθήσουμε να ευχαριστήσουμε όσο περισσότερο μπορούμε τον κόσμο που θα έρθει να μας ακούσει.
Ποιοι οι λόγοι που οδηγούν έναν καλλιτέχνη να «πειράζει» έργα άλλων ομότεχνών του;
Μπορούσε όλη η συνέντευξη να ασχοληθεί μόνο με αυτό το θέμα, και πάλι δε θα μας έφτανε ο χώρος, είναι ένα πολύ σημαντικό και σοβαρό ζήτημα οι διασκευές και οι διαφορετικές ενορχηστρώσεις, και . . . είναι διαφορετικό το ένα από το άλλο.Εμείς, πολύ απλά, όταν “πειράζουμε” ένα κομμάτι, προσαρμόζουμε το κομμάτι σε εμάς και δεν προσαρμοζόμαστε εμείς σε αυτό (Γεια σου Παύλο Σ.). Πιστεύουμε ότι αν το παίξουμε με τον τρόπο που προτείνουμε, θα βγει καλύτερο από εμάς, όχι επειδή είμαστε έξυπνοι και πιστεύουμε ότι έτσι έπρεπε να ήταν το κομμάτι εξ αρχής, αλλά επειδή εμείς σαν μπάντα θα το παίξουμε και θα το αποδώσουμε καλύτερα με αυτόν τον τρόπο που προτείνουμε. Π.Χ Δεν είμαστε μία λαϊκή μπάντα με μπουζούκι και εμπειρία σε αυτό το είδος, άρα όταν μας έρχεται ένα λαϊκό κομμάτι, από το να το αποδώσουμε μέτρια στην κανονική του εκτέλεση (επειδή ξαναλέω ότι δεν μπορούμε να το αποδώσουμε όπως το αυθεντικό) προτιμάμε να το φέρουμε στα μέτρα μας. Αυτό δεν είναι διασκευή, διασκευή είναι κάτι που σίγουρα δεν μπορούμε να το κάνουμε σε 16 κομμάτια κάθε εβδομάδα. Αυτό είναι μία άλλη προσέγγιση, άλλη ενορχήστρωση.
Πότε αυτό το «πείραγμα» θεωρείται επιτυχημένο;
Όταν φανεί πρώτα από όλα ότι έχει γίνει με απόλυτο σεβασμό στους δημιουργούς του (συνθέτης, στιχουργός, ερμηνευτής, ενορχηστρωτής & μουσικοί). Όταν καταφέρεις να το “μάθει” κόσμος που δεν το ήξερε μέχρι τότε το κομμάτι, χωρίς να αλλοιωθεί η πρωτότυπη ιδέα της δημιουργίας του. Όταν ο ίδιος ο δημιουργός, την ώρα που του παίζεις το έργο του διασκευασμένο το δέχεται με έκπληξη και χαρά. Και τέλος, κάτι που σε εμάς μπορεί να θεωρείται επιτυχημένο, σε κάποιος μπορεί να μην θεωρείται, είναι κάτι υποκειμενικό, όπως και τα περισσότερα πράγματα στην τέχνη.
Γιατί το «Μουσικό Κουτί» ως εκπομπή αλλά και η «μπάντα» κατάφεραν να ξεχωρίσουν;
Γιατί με έναν μαγικό τρόπο όλοι βρεθήκαμε στο σωστό σημείο τη σωστή στιγμή. Και οι 40 άνθρωποι που δουλεύουμε για την εκπομπή, πιστεύουμε ότι ΈΝΑΣ να ήταν διαφορετικός από τους 40 μας, θα ήταν μία άλλη/διαφορετική εκπομπή. Από τον Νίκο και τη Ρένα, τους μουσικούς, την Παραγωγή FOSS PRODUCTION, τον σκηνοθέτη μας Περικλή Βούρθη και Μαίρη Μαρμαρά, την αρχισυντάκτριά μας Δώρα Κωνσταντοπούλου, τον ηχολήπτη μας Αγαπητό Καταξάκη, τον Ορέστη Φαληρέα που κάνει τη μίξη ήχου και όλους του υπόλοιπους. Η ιδέα του Νίκου Πορτοκάλογλου να δημιουργήσει ένα κλίμα που ο κόσμος που το βλέπει να αισθάνεται ότι είναι και αυτός μέρος της εκπομπής. Τώρα όσο αφορά τους “Μουσικούς Του Κουτιού”, πιστεύω πως ο βασικός λόγος είναι ότι κάναμε και κάνουμε 6 άνθρωποι αυτό που θα θέλαμε να ακούσουμε αν ήμαστε μπροστά στην τηλεόραση και βλέπαμε την εκπομπή. Αγάπη για τα κομμάτια που παίζουμε, σεβασμό στον καλεσμένο και το κάθε κομμάτι που παίζουμε να το θεωρούμε ως μοναδικό.
Η συμμετοχή σου, αλλά και των άλλων μουσικών, στην εκπομπή, ανέβασε τις μετοχές σας στις εξωτηλεοπτικές δραστηριότητές σας;
Πρώτα από όλα, όλοι μας ξεχωριστά είχαμε τη δική μας διαδρομή και ήμαστε ενεργοί μουσικοί και πριν την εκπομπή. Ξέρουμε πολύ καλά ότι η τηλεόραση είτε θα σε “ανεβάσει” είτε θα σε “ρίξει”, ανάλογα με τις επιλογές σου, στη συγκεκριμένη περίπτωση μας ανέβασε. Μας έδωσε την ευκαιρία να παίξουμε με τόσους πολλούς καλλιτέχνες που ο καθένας από εμάς έβγαλε τον καλύτερό του εαυτό.
Ένας ικανός μουσικός στις μέρες μας μπορεί να ζει μια άνετη ζωή ασχολούμενος αποκλειστικά με την τέχνη του;
Είναι μία δύσκολη δουλειά που δε φτάνει η μελέτη που έκανες παλιά για να φτάσεις να λέγεσαι μουσικός, θέλει συνεχή μελέτη, συνεχές ψάξιμο και έρευνα στο τι συμβαίνει “σήμερα”. Αν αγαπάς τη δουλειά σου, είσαι λίγο τυχερός, κυνηγάς και δε σε κυνηγάει, πιστεύω πως είναι τόσα πολλά και διαφορετικά πράγματα που μπορεί να κάνει κάποιος με τη μουσική που μπορείς να ζήσεις αποκλειστικά με αυτό. Θέλει υπομονή, επιμονή και να είσαι έτοιμος να “φας σφαλιάρες” μέχρι να φτάσεις στον στόχο σου όπως λένε και στο χωριό μου.
Ποια ήταν τα «οικογενειακά» μουσικά βιώματά σου;
Μεγάλωσα σε μία περιοχή και σε ένα σπίτι που η μουσική είχε περίοπτη θέση. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αριδαία του νομού Πέλλας. Ο πατέρας μου, Αναστάσιος Δίσκος, ο καλύτερος μουσικός που γνωρίζω, με έβαλε με τον τρόπο του από μικρό στον κόσμο της μουσικής, χωρίς να με πιέσει ποτέ να γίνω μουσικός. Ξεκίνησα από πολύ μικρός να πηγαίνω στις δουλειές του πατέρα μου (Γάμους, Πανηγύρια κ.α) με την ορχήστρα του “Χρυσοδάχτυλοι” και να τα βλέπω όλα από μέσα. Δε θέλει και πολύ για να πεις τις μαγικές λέξεις “Μπαμπά θέλω και εγώ να μάθω ένα όργανο”. Έκανα τις σπουδές μου και κατάφερα να πάρω το Δίπλωμα Κλαρινέτου από το Δημοτικό Ωδείο Έδεσσας. Η μεγάλη μου αγάπη όμως ήταν η παραδοσιακή μουσική της περιοχής, αυτή μελέτησα πολύ, με αυτήν έβγαλα το πρώτο μου μεροκάματο και αυτή ήταν ο λόγος που κατέβηκα για δουλειά στην Αθήνα το 2007 με τους Imam Baildi. Για να μην την αφήσω από έξω . . . και η μάνα μου δεν έβγαζε τον δίσκο “Ρεσιτάλ” του Χατζή και της Μαρινέλλας, τα άπαντα του Γιάννη Πάριου και άλλων καλλιτεχνών της γενιάς της.
Βαριά ευχαριστώ που χρωστάς;
Είναι μεγάλη η λίστα, ο καθένας ξεχωριστός και σε διαφορετικές περιόδους της ζωής μου. Στους γονείς μου (Τάσο & Χρυσή), στους Imam Baildi (Ορέστη & Λύσανδρο Φαληρέα) που με “έφεραν” στην Αθήνα, στον Νίκο Πορτοκάλογλου που με εμπιστεύτηκε να αναλάβω τη μουσική διεύθυνση της εκπομπής, Την FOSS PRODUCTIONS (Στέλιο Κοτιώνη & Μαριλένα Χαραλαμποπούλου) που μου έχουν δώσει ότι έχω ζητήσει. Την Παναγιώτα Σπανού που ήταν από τους πρώτους ανθρώπους της τηλεόρασης που μου έδειξε το δρόμο. Όλους τους “Μουσικούς Του Κουτιού” (Δημήτρη, Θανάση, Βύρωνα, Λάμπη και Στέλιο) που πλέον μπορώ να τους αποκαλώ “οικογένεια”. Την οικογένεια μου (Βίκη & Αναστάση) για όλη τους τη στήριξη. Όλον τον κόσμο που μας συναντάει στο δρόμο και μας μιλάει με τα μικρά ονόματά μας, λέγοντας μας τέτοια λόγια που κάθε φορά μας φέρουν συγκίνηση.
Σε φοβίζει κάτι;
Να μην απογοητεύσω ανθρώπους που με αγαπάνε και με εμπιστεύονται.
Σκοπεύετε ως μπάντα να δώσετε και άλλες παραστάσεις στην πορεία;
Μας αρέσει σαν ομάδα να κοιτάμε το εγγύς μέλλον, βήμα τη φορά, λογικά θα γίνουν πολλά και διάφορα πράγματα που άλλα έχουν κλειστεί ήδη και θα ανακοινωθούν και άλλα που είναι στα σχέδιά μας, αλλά αυτήν τη στιγμή το μυαλό μας είναι στις παραστάσεις μας στον Σταυρό Του Νότου, που μόλις με ενημέρωσαν από το κοντρόλ ότι έχουν μείνει λίγες θέσεις για τις Παρασκευές του Γενάρη μας.
Τα επόμενα προσωπικά σχέδιά σου;
Επόμενα;;; Ο στόχος μου είναι να κρατήσω αυτά που ήδη έχω και να προσπαθήσω να γίνω καλύτερος σε αυτά. Έχουμε ακόμα πολλά επεισόδια στο “Μουσικό Κουτί” που για μένα είναι προτεραιότητα. Έχω αναλάβει τη μουσική διεύθυνση στα “Τα Νούμερα” του Φοίβου Δεληβοριά που και εκεί η ομάδα είναι τέτοια που σου δίνει χαρά και θέληση για δημιουργία. Τελείωσε το “Maestro” του Χριστόφορου Παπακαλιάτη που έκανα κάποιες ενορχηστρώσεις και διασκευές και αναμένουμε για τη συνέχεια, παίζω κάθε Πέμπτη και Σάββατο με τον Γιώργο Μαζωνάκη και έχω την τιμή να είμαι στην μπάντα του Σταύρου Ξαρχάκου. Και φυσικά τους “Μουσικούς Του Κουτιού” που εκεί θα κολυμπήσουμε σε ανεξερεύνητα νερά.
Μια ευχή;
Οι καλοί να παραμείνουν καλοί και οι κακοί να προσπαθήσουν να γίνουν καλοί.
Η «μαεστρική» παρουσία στην εκπομπή «Μουσικό Κουτί» τον έκανε ακόμη πιο γνωστό σε ευρύτερα στρώματα ακροατών.
Οι επιδόσεις του, όπως και των άλλων μουσικών του Κουτιού, το «δέσιμό» τους και ο ιδιαίτερος τρόπος που προσεγγίζουν και αποδίδουν τα τραγούδια «άγγιξαν» και τους ομότεχνούς τους αλλά και τους θεατές.
Συνομιλήσαμε με το Γιάννη Δίσκο, με αφορμή τις παραστάσεις τους στο Σταυρό του Νότου τις Παρασκευές του Ιανουαρίου.
Πως γεννήθηκε η ιδέα η μπάντα του «Κουτιού» να βγει αυτόνομα στη σκηνή;
Δεν γεννήθηκε ιδέα, δημιουργήθηκε η ανάγκη να παίξουμε οι 6 μας εκτός εκπομπής. Αυτό, σε συνδυασμό με την επιθυμία των τηλεθεατών να μας δει από κοντά, δημιούργησε τους “Μουσικούς Του Κουτιού”.
Ποια είναι τα «υλικά» των παραστάσεών σας;
Προσπαθήσαμε όταν φτιάχναμε το πρόγραμμα να βάλουμε τον εαυτό μας κάτω, σαν κοινό, το τι θα θέλαμε εμείς να ακούσουμε από εμάς, αν εμείς ερχόμασταν σε ένα live μας . . . Inception. . .
Θα έχει αγαπημένα μας κομμάτια από την εκπομπή, τραγουδισμένα αυτή τη φορά όμως από εμάς, θα έχει διάφορα ορχηστρικά που έχουμε δουλέψει και έχουμε ηχογραφήσει (θα βγούνε σύντομα). Θα προσπαθήσουμε να ευχαριστήσουμε όσο περισσότερο μπορούμε τον κόσμο που θα έρθει να μας ακούσει.
Ποιοι οι λόγοι που οδηγούν έναν καλλιτέχνη να «πειράζει» έργα άλλων ομότεχνών του;
Μπορούσε όλη η συνέντευξη να ασχοληθεί μόνο με αυτό το θέμα, και πάλι δε θα μας έφτανε ο χώρος, είναι ένα πολύ σημαντικό και σοβαρό ζήτημα οι διασκευές και οι διαφορετικές ενορχηστρώσεις, και . . . είναι διαφορετικό το ένα από το άλλο.Εμείς, πολύ απλά, όταν “πειράζουμε” ένα κομμάτι, προσαρμόζουμε το κομμάτι σε εμάς και δεν προσαρμοζόμαστε εμείς σε αυτό (Γεια σου Παύλο Σ.). Πιστεύουμε ότι αν το παίξουμε με τον τρόπο που προτείνουμε, θα βγει καλύτερο από εμάς, όχι επειδή είμαστε έξυπνοι και πιστεύουμε ότι έτσι έπρεπε να ήταν το κομμάτι εξ αρχής, αλλά επειδή εμείς σαν μπάντα θα το παίξουμε και θα το αποδώσουμε καλύτερα με αυτόν τον τρόπο που προτείνουμε. Π.Χ Δεν είμαστε μία λαϊκή μπάντα με μπουζούκι και εμπειρία σε αυτό το είδος, άρα όταν μας έρχεται ένα λαϊκό κομμάτι, από το να το αποδώσουμε μέτρια στην κανονική του εκτέλεση (επειδή ξαναλέω ότι δεν μπορούμε να το αποδώσουμε όπως το αυθεντικό) προτιμάμε να το φέρουμε στα μέτρα μας. Αυτό δεν είναι διασκευή, διασκευή είναι κάτι που σίγουρα δεν μπορούμε να το κάνουμε σε 16 κομμάτια κάθε εβδομάδα. Αυτό είναι μία άλλη προσέγγιση, άλλη ενορχήστρωση.
Πότε αυτό το «πείραγμα» θεωρείται επιτυχημένο;
Όταν φανεί πρώτα από όλα ότι έχει γίνει με απόλυτο σεβασμό στους δημιουργούς του (συνθέτης, στιχουργός, ερμηνευτής, ενορχηστρωτής & μουσικοί). Όταν καταφέρεις να το “μάθει” κόσμος που δεν το ήξερε μέχρι τότε το κομμάτι, χωρίς να αλλοιωθεί η πρωτότυπη ιδέα της δημιουργίας του. Όταν ο ίδιος ο δημιουργός, την ώρα που του παίζεις το έργο του διασκευασμένο το δέχεται με έκπληξη και χαρά. Και τέλος, κάτι που σε εμάς μπορεί να θεωρείται επιτυχημένο, σε κάποιος μπορεί να μην θεωρείται, είναι κάτι υποκειμενικό, όπως και τα περισσότερα πράγματα στην τέχνη.
Γιατί το «Μουσικό Κουτί» ως εκπομπή αλλά και η «μπάντα» κατάφεραν να ξεχωρίσουν;
Γιατί με έναν μαγικό τρόπο όλοι βρεθήκαμε στο σωστό σημείο τη σωστή στιγμή. Και οι 40 άνθρωποι που δουλεύουμε για την εκπομπή, πιστεύουμε ότι ΈΝΑΣ να ήταν διαφορετικός από τους 40 μας, θα ήταν μία άλλη/διαφορετική εκπομπή. Από τον Νίκο και τη Ρένα, τους μουσικούς, την Παραγωγή FOSS PRODUCTION, τον σκηνοθέτη μας Περικλή Βούρθη και Μαίρη Μαρμαρά, την αρχισυντάκτριά μας Δώρα Κωνσταντοπούλου, τον ηχολήπτη μας Αγαπητό Καταξάκη, τον Ορέστη Φαληρέα που κάνει τη μίξη ήχου και όλους του υπόλοιπους. Η ιδέα του Νίκου Πορτοκάλογλου να δημιουργήσει ένα κλίμα που ο κόσμος που το βλέπει να αισθάνεται ότι είναι και αυτός μέρος της εκπομπής. Τώρα όσο αφορά τους “Μουσικούς Του Κουτιού”, πιστεύω πως ο βασικός λόγος είναι ότι κάναμε και κάνουμε 6 άνθρωποι αυτό που θα θέλαμε να ακούσουμε αν ήμαστε μπροστά στην τηλεόραση και βλέπαμε την εκπομπή. Αγάπη για τα κομμάτια που παίζουμε, σεβασμό στον καλεσμένο και το κάθε κομμάτι που παίζουμε να το θεωρούμε ως μοναδικό.
Η συμμετοχή σου, αλλά και των άλλων μουσικών, στην εκπομπή, ανέβασε τις μετοχές σας στις εξωτηλεοπτικές δραστηριότητές σας;
Πρώτα από όλα, όλοι μας ξεχωριστά είχαμε τη δική μας διαδρομή και ήμαστε ενεργοί μουσικοί και πριν την εκπομπή. Ξέρουμε πολύ καλά ότι η τηλεόραση είτε θα σε “ανεβάσει” είτε θα σε “ρίξει”, ανάλογα με τις επιλογές σου, στη συγκεκριμένη περίπτωση μας ανέβασε. Μας έδωσε την ευκαιρία να παίξουμε με τόσους πολλούς καλλιτέχνες που ο καθένας από εμάς έβγαλε τον καλύτερό του εαυτό.
Ένας ικανός μουσικός στις μέρες μας μπορεί να ζει μια άνετη ζωή ασχολούμενος αποκλειστικά με την τέχνη του;
Είναι μία δύσκολη δουλειά που δε φτάνει η μελέτη που έκανες παλιά για να φτάσεις να λέγεσαι μουσικός, θέλει συνεχή μελέτη, συνεχές ψάξιμο και έρευνα στο τι συμβαίνει “σήμερα”. Αν αγαπάς τη δουλειά σου, είσαι λίγο τυχερός, κυνηγάς και δε σε κυνηγάει, πιστεύω πως είναι τόσα πολλά και διαφορετικά πράγματα που μπορεί να κάνει κάποιος με τη μουσική που μπορείς να ζήσεις αποκλειστικά με αυτό. Θέλει υπομονή, επιμονή και να είσαι έτοιμος να “φας σφαλιάρες” μέχρι να φτάσεις στον στόχο σου όπως λένε και στο χωριό μου.
Ποια ήταν τα «οικογενειακά» μουσικά βιώματά σου;
Μεγάλωσα σε μία περιοχή και σε ένα σπίτι που η μουσική είχε περίοπτη θέση. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αριδαία του νομού Πέλλας. Ο πατέρας μου, Αναστάσιος Δίσκος, ο καλύτερος μουσικός που γνωρίζω, με έβαλε με τον τρόπο του από μικρό στον κόσμο της μουσικής, χωρίς να με πιέσει ποτέ να γίνω μουσικός. Ξεκίνησα από πολύ μικρός να πηγαίνω στις δουλειές του πατέρα μου (Γάμους, Πανηγύρια κ.α) με την ορχήστρα του “Χρυσοδάχτυλοι” και να τα βλέπω όλα από μέσα. Δε θέλει και πολύ για να πεις τις μαγικές λέξεις “Μπαμπά θέλω και εγώ να μάθω ένα όργανο”. Έκανα τις σπουδές μου και κατάφερα να πάρω το Δίπλωμα Κλαρινέτου από το Δημοτικό Ωδείο Έδεσσας. Η μεγάλη μου αγάπη όμως ήταν η παραδοσιακή μουσική της περιοχής, αυτή μελέτησα πολύ, με αυτήν έβγαλα το πρώτο μου μεροκάματο και αυτή ήταν ο λόγος που κατέβηκα για δουλειά στην Αθήνα το 2007 με τους Imam Baildi. Για να μην την αφήσω από έξω . . . και η μάνα μου δεν έβγαζε τον δίσκο “Ρεσιτάλ” του Χατζή και της Μαρινέλλας, τα άπαντα του Γιάννη Πάριου και άλλων καλλιτεχνών της γενιάς της.
Βαριά ευχαριστώ που χρωστάς;
Είναι μεγάλη η λίστα, ο καθένας ξεχωριστός και σε διαφορετικές περιόδους της ζωής μου. Στους γονείς μου (Τάσο & Χρυσή), στους Imam Baildi (Ορέστη & Λύσανδρο Φαληρέα) που με “έφεραν” στην Αθήνα, στον Νίκο Πορτοκάλογλου που με εμπιστεύτηκε να αναλάβω τη μουσική διεύθυνση της εκπομπής, Την FOSS PRODUCTIONS (Στέλιο Κοτιώνη & Μαριλένα Χαραλαμποπούλου) που μου έχουν δώσει ότι έχω ζητήσει. Την Παναγιώτα Σπανού που ήταν από τους πρώτους ανθρώπους της τηλεόρασης που μου έδειξε το δρόμο. Όλους τους “Μουσικούς Του Κουτιού” (Δημήτρη, Θανάση, Βύρωνα, Λάμπη και Στέλιο) που πλέον μπορώ να τους αποκαλώ “οικογένεια”. Την οικογένεια μου (Βίκη & Αναστάση) για όλη τους τη στήριξη. Όλον τον κόσμο που μας συναντάει στο δρόμο και μας μιλάει με τα μικρά ονόματά μας, λέγοντας μας τέτοια λόγια που κάθε φορά μας φέρουν συγκίνηση.
Σε φοβίζει κάτι;
Να μην απογοητεύσω ανθρώπους που με αγαπάνε και με εμπιστεύονται.
Σκοπεύετε ως μπάντα να δώσετε και άλλες παραστάσεις στην πορεία;
Μας αρέσει σαν ομάδα να κοιτάμε το εγγύς μέλλον, βήμα τη φορά, λογικά θα γίνουν πολλά και διάφορα πράγματα που άλλα έχουν κλειστεί ήδη και θα ανακοινωθούν και άλλα που είναι στα σχέδιά μας, αλλά αυτήν τη στιγμή το μυαλό μας είναι στις παραστάσεις μας στον Σταυρό Του Νότου, που μόλις με ενημέρωσαν από το κοντρόλ ότι έχουν μείνει λίγες θέσεις για τις Παρασκευές του Γενάρη μας.
Τα επόμενα προσωπικά σχέδιά σου;
Επόμενα;;; Ο στόχος μου είναι να κρατήσω αυτά που ήδη έχω και να προσπαθήσω να γίνω καλύτερος σε αυτά. Έχουμε ακόμα πολλά επεισόδια στο “Μουσικό Κουτί” που για μένα είναι προτεραιότητα. Έχω αναλάβει τη μουσική διεύθυνση στα “Τα Νούμερα” του Φοίβου Δεληβοριά που και εκεί η ομάδα είναι τέτοια που σου δίνει χαρά και θέληση για δημιουργία. Τελείωσε το “Maestro” του Χριστόφορου Παπακαλιάτη που έκανα κάποιες ενορχηστρώσεις και διασκευές και αναμένουμε για τη συνέχεια, παίζω κάθε Πέμπτη και Σάββατο με τον Γιώργο Μαζωνάκη και έχω την τιμή να είμαι στην μπάντα του Σταύρου Ξαρχάκου. Και φυσικά τους “Μουσικούς Του Κουτιού” που εκεί θα κολυμπήσουμε σε ανεξερεύνητα νερά.
Μια ευχή;
Οι καλοί να παραμείνουν καλοί και οι κακοί να προσπαθήσουν να γίνουν καλοί.
