Η Ελένη Βιτάλη είναι, ίσως, η τελευταία από αυτές τις αρχετυπικές τραγουδίστριες που σφράγισαν το ελληνικό τραγούδι και χαρακτήρισαν την εποχή τους. Από την Μαρίκα Παπαγκίκα και την Ρόζα Εσκενάζυ, την Μαρίκα Νίνου, την Σωτηρία Μπέλου, την Φλέρυ Νταντωνάκη, την Βίκυ Μοσχολιού. Αυτές οι φωνές ξεπέρασαν τον μέσο όρο, ξεπέρασαν αυτό που μάθαμε να αποκαλούμε μόδα και έντυσαν τις λέξεις που τραγούδησαν με κομμάτια από την ψυχή τους. Πέρασαν στον χώρο του μύθου με διάφορες αφορμές, η κυριότερη ,όμως, ήταν το ασυμβίβαστο της ζωής τους και ο τρόπος που τραγούδησαν. Κάποιες από αυτές τις χαρακτήρισαν αιρετικές, με την έννοια ότι δεν ακολούθησαν αυτό που λέμε την πεπατημένη.
Η Ελένη Βιτάλη από πολύ νωρίς, ίσως από ένστικτο, ίσως από γνώση, αρνήθηκε να ενσωματωθεί και να παίξει τα παιχνίδια που οι ισχυροί της δισκογραφίας της πρόσφεραν. Έγινε αμέσως αναγνωρίσιμη τραγουδίστρια, μόλις στα δεκαεννέα της, τραγουδώντας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το «Χωρίς δεκάρα» και αρνήθηκε να το εξαργυρώσει. Εκανε πολύ μεγάλες πωλήσεις δίσκων και επιτυχίες και αρνήθηκε να παραλάβει κάποιον χρυσό δίσκο, την στιγμή που άλλες ομότεχνές της οργάνωναν ολόκληρες τελετές. ¨
Εγινε γνωστή σαν μία από τις καλύτερες τραγουδίστριες της εποχής της, οι συνθέτες την κυνηγούσαν να τραγουδήσει τα τραγούδια τους, όταν εκείνη αποφάσισε να γράψει τα δικά της τραγούδια. Αποδείχτηκαν καθοριστικά, γιατί μέσα στους στίχους της έκλεισε την ζωή της. Το «Ένα χειμωνιάτικο πρωί», η «Κιβωτός» ή τα «Σκυλάδικα» την χαρακτήρισαν και παράλληλα την καθόρισαν. Το «κόντρα στο ρεύμα» από εκείνη τη στιγμή και μετά, της έγινε τρόπος ζωής. Τα τελευταία χρόνια μοιάζει να απολαμβάνει αυτό που κάνει, χωρίς, ουσιαστικά, να βάζει νερό στο κρασί της.
Μια κουβέντα μαζί της με κεντρικό άξονα τα νέα της, έχει πάντα ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Kαινούργιος δίσκος με τον Τάκη Σούκα. Είναι ο τρίτος που κάνετε μαζί. Τι είναι αυτό που σε ενώνει εσένα και εκείνον;
Ξέρεις πως αν δεν υπάρχουν οι βάσεις και τα μπετά που θα γίνουν με τα καλύτερα υλικά για να κρατήσει το οίκημα, το οίκημα είναι φυσικό να καταρρεύσει. Έτσι και τα τραγούδια. Όπως γνωρίζεις, έχω δική μου επιχείρηση στο κεφάλι μου και οι μέντορές μου ήταν πάντα πνευματικοί άνθρωποι και άνθρωποι της καρδιάς. Μέσα στους πυλώνες μου, που δεν είναι πολλοί, είναι και ο Τάκης Σούκας. Ο Τάκης Σούκας είναι μύστης, είναι σαν ένα βιβλίο που αν δεν το ψάξεις, δεν θα το βρεις ποτέ. Από τον άντρα μου, τον Βαγγέλη Ξύδη, που συμπλήρωσε με εξαιρετική παιδεία αυτά που πήρα από τον πατέρα μου,τον Τάκη Λαβίδα, άλλος μύστης αυτός, κατάλαβα αρκετά μικρή ότι τα φαινόμενα είναι φαινόμενα και η ουσία είναι ουσία. Παραγωγός μου, επί της ουσίας, ήταν και παραμένει ακόμα, ερήμην του, ο σύζυγός μου Βαγγέλης Ξύδης, γιατί όπως ξέρεις καλύτερα κι από εμένα, ίσως, Άγγελε ο παραγωγός πρέπει να παράγει και κάτι, αλλιώς έχει μια ατζέντα και λέγεται ατζέντης. Οπότε, θα ήταν παράξενο στην ηλικία μου να με ενδιέφερε να κάνω κανένα σουξεδάκι για να πιάσω όλον τον κόσμο, την στιγμή που μεγάλωσα μέσα στις εταιρείες, λόγω του πατέρα μου και γνωρίζω και όχι ξέρω πως όλον τον κόσμο δεν μπορείς να τον πιάσεις ποτέ και είναι ουτοπία να γυρίζω σαν τον ποντικό γύρω γύρω από το κλουβί μου, νομίζοντας ότι είμαι ελεύθερη και στην ουσία να έχω περιοριστεί σε μία σκέψη. Πώς να κάνω σουξέ. Ποτέ δεν ήταν αυτό το ζητούμενο.
Σημαντικό ρόλο στα καινούργια τραγούδια που έγραψε ο Τάκης Σούκας για σένα, παίζει και η στιχουργική της Ελένης Φωτάκη. Πες μου, τι σε ακούμπησε στον λόγο της;
Άγγελε, τα πάντα. Ακόμα και τα άρθρα της έχουν μεγάλη σημασία. Πιστεύω ότι έχουμε να κάνουμε με μία στιχουργό ποιήτρια, που την λατρεύω, ανεξάρτητα από τη μεγάλη αγάπη που της έχω σαν άνθρωπο. Αυτό έρχεται να συμπληρώσει ευτυχισμένα το μεγάλο ταλέντο της. Είναι μια εξαιρετική προσωπικότητα και νιώθω τυχερή που τραγούδησα τα λόγια της.
Στην εποχή των μεγάλων super market που ζούμε, νιώθω ότι αυτό που σου αρέσει είναι ένα μικρό, ταπεινό μπακάλικο, στο οποίο πηγαίνοντας, ξέρουμε από που προέρχονται τα υλικά. Νομίζεις ότι αυτό είναι εκτός μόδας ή μπορεί να φέρει και μια μικρή επανάσταση;
Άγγελε, οι μεγάλες μαζικές επαναστάσεις είδαμε τι έκαναν, όσοι έχουμε μάτια και βλέπουμε. Η κατάσταση γενικά για εμάς τους ανθρώπους, έχει καταντήσει «σπάστα και ξαναρίχτα». Εξ άλλου, όλες οι γκουρμέ κουζίνες από την κλασική κουζίνα ξεκίνησαν. Θέλεις να κάνουμε και μια πλάκα; Εάν τους πάρουμε τα βασικά υλικά, μελιτζάνες, κολοκυθάκια, πατάτες, πως θα μαγειρέψουν αυτοί οι μοντέρνοι μάγειρες; Οι θυμωμένοι από το σπίτι τους μετρ της μαγειρικής ,την στιγμή που ο κόσμος πεινάει και βλέπει όλες αυτές τις βλακείες που του παρουσιάζουν; Δεν μπορεί και να ξεράσει γιατί δεν έχει να φάει.
Λαϊκό τραγούδι. Λαϊκοί τραγουδιστές. Όλοι αυτό δηλώνουν. Με την δική σου εμπειρία μπορείς να μας δώσεις έναν ορισμό του λαϊκού τραγουδιού και του λαϊκού τραγουδιστή;
Λαϊκό τραγουδιστή δεν μου είπες; Θα σου πω τρείς που έχουν καταλάβει βαθιά τι σημαίνει λαϊκό τραγούδι. Πρώτος ο Καζαντζίδης ,δεύτερος ο Καζαντζίδης, τρίτος ο Καζαντζίδης. Η ρίζα του λαϊκού τραγουδιού ξεκινάει από τον λαό. Ο Καζαντζίδης, λοιπόν, ήταν ο πρώτος που μίλησε για δικαιοσύνη, για ποσοστά, για ανθρώπινες συνθήκες στα μαγαζιά. Του έχτισαν μεγαθήρια, τα έφτιαξαν γι΄ αυτόν, και όταν είδε την χλιδή, είπε «εγώ δεν έχω καμμιά σχέση με αυτά τα πράγματα. μη με ανακατεύετε». Ο Καζαντζίδης ότι τραγουδούσε το εννοούσε και το έκανε πράξη στη ζωή του. Εκτός από τον Καζαντζίδη υπήρξαν και υπάρχουν, αλλά μιλάμε για τους παλιούς, γιατί, νομίζω ότι εκεί σταμάτησε και το λαϊκό τραγούδι επί της ουσίας. Το λαϊκό τραγούδι με την έννοια που το θεωρώ εγώ.
Ρίχνοντας μια ματιά στην πορεία σου, σε ότι έχεις κάνει μέχρι τώρα, ποιά γεγονότα ή ονόματα θα κρατούσες; Ανθρώπους ή καταστάσεις που σε καθόρισαν και σε έκαναν αυτό που είσαι σήμερα.....
Τα γεγονότα που έζησα μέσα στο πατρικό μου, που ήταν όλοι μουσικοί και μιλούσαν, διαφωνούσαν για τις νότες, για τον τρόπο παιξίματος, για τα πολιτικά, όντας όλοι δημοκράτες. Η επαφή μου με τους ανθρώπους που κράτησαν το δημοτικό τραγούδι και η επαφή μου μαζί τους, τόσο όσο και η επαφή μου με τον Αλέκο Πατσιφά και αμέσως μετά με τον Αργύρη Κουνάδη και τον Βαγγέλη Γκούφα στα 19 μου, ήταν οι πρώτες μου εμπειρίες που με καθόρισαν. Η συνάντησή μου εκείνη την εποχή με τον Σπύρο Σαμοΐλη, μέσα από την Λύρα, που έκανε το «Βάστα καρδιά» σε ποίηση του Κώστα Βάρναλη και του Νίκου Πανδή ήταν και η αφορμή να μπω βαθύτερα ,να καταλάβω πιο πολλά πράγματα, έκαναν να ανοίξει η καρδιά μου και να αγαπήσω περισσότερο τους ανθρώπους και ειδικά τους βιοπαλαιστές.
Απορώ Άγγελε, πως συμβαίνει άνθρωποι διαβασμένοι, σπουδαγμένοι, να παραμένουν ένα μηχάνημα που αναπαράγει πληροφορίες ,χωρίς να έχουν μορφώσει μέσα τους, ότι είναι άλλο άνθρωπος, άλλο αυτοκίνητο και άλλο τραπέζι. Ο κοινός νους κατάλαβα νωρίς, ότι είναι πολύ σχετικός. Τουτέστιν, δεν υπάρχει κοινός νους. Αποφάσισα πολύ μικρή λοιπόν, να φτιάξω το δικό μου μικρό μαγαζάκι μέσα στο κεφάλι μου, χωρίς να δεσμεύομαι και να παντρεύομαι με κανέναν, Από αυτό το μαγαζάκι πού, μεγαλώνοντας, το κουβάλησα στην πλάτη μου, δεν έχω παράπονο. Το καημένο, που καημένος είναι μόνο ο διάβολος βέβαια, άρχισε να μεγαλώνει και να με βοηθάει κι εκείνο.
Έχεις αναρωτηθεί τί είναι αυτό που κάνει τον κόσμο να λέει ότι η Ελένη Βιτάλη είναι σπουδαία τραγουδίστρια;
Δεν τα σκαλίζω αυτά πολύ, γιατί με κόβουν από τον στόχο μου. Αν ασχοληθώ και πιστέψω ότι είμαι σπουδαία, θα νιώθω ότι δεν έχω τίποτα να μάθω ακόμα από αυτό το μεγάλο περιβόλι που λέγεται μουσική και στην δική μου περίπτωση ,τραγούδι. Δεν έχω σκοπό να γεράσω από τώρα. Μικρό κοριτσάκι.-βάζει τα γέλια-Χαζή είμαι;
Όταν έγραψες τα δικά σου τραγούδια πίστευες ότι θα έμεναν και θα γίνονταν τόσο διαχρονικά; Τριάντα πέντε χρόνια μετά, το «Χειμωνιάτικο πρωί» ακούγεται σαν να γράφτηκε σήμερα.
Και ναι και όχι, όπως γίνεται τις περισσότερες φορές με αυτά τα πράγματα. Να σκεφτείς, όταν τραγούδησα με τον Γιάννη Πάριο και ερχόντουσαν πολλοί ηθοποιοί να μας ακούσουν, δεν ήξεραν ότι η «Κιβωτός» τα «Σκυλάδικα» ή το «Χειμωνιάτικο πρωί» είναι δικά μου τραγούδια. Νόμιζαν ότι είναι του Νότη Σφακιανάκη, επειδή τα είπε σε δεύτερη εκτέλεση. Ακόμα και τώρα, αρκετοί άνθρωποι δεν ξέρουν ότι είναι δικά μου. Οπότε ξαναρχόμαστε στο τι σημαίνει για μένα σουξέ. ένα τραγούδι που ακούστηκε, κάπου ταυτίστηκε ο κόσμος, με τον στίχο περισσότερο, αλλά όλος ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται να μάθει ποιός το έγραψε. Γνωρίζει μόνο τον τραγουδιστή. Είναι κρίμα, σε άλλα κράτη να πηγαίνει ο κόσμος να ακούσει μεγάλους συνθέτες, καλές ορχήστρες, συγκροτήματα εξαιρετικά, και εδώ στην Ελλάδα να πρέπει να υπάρχει κάποιος κράχτης, δηλαδή ο τραγουδιστής. Ελπίζω αυτά τα φαινόμενα, γιατί για φαινόμενα πρόκειται να πάψουν να υπάρχουν και στον τόπο μας. Όταν τραγούδησα στην Οδησσό με την Εστουδιαντίνα, ο ίδιος κόσμος που ήρθε σε εμάς, αμέσως μετά πήγε στην όπερα. Που για μένα σημαίνει, ότι το κοινό ενδιαφέρεται γενικά για την μουσική και φυσικά και για έναν καλό τραγουδιστή. Όταν είχε πάει ο πατέρας μου στο Μόναχο, καλεσμένος του Παύλου Μπακογιάννη και συνεργάστηκε με τον σπουδαίο μουσουργό Μπάμπη Πραματευτάκη και την Μαρία Δημητριάδη, επιστρέφοντας, μας έλεγε πως δεν υπήρχε παιδί που να μπαίνει στα μέσα μαζικής μεταφοράς, χωρίς να κρατάει ένα μουσικό όργανο στα χέρια του. Χαίρομαι πολύ που ο εγγονός μου κατάφερε και τον δέχτηκαν στο Μουσικό Γυμνάσιο Παλλήνης. Γι΄ αυτό και είπα στην αρχή της κουβέντας μας ότι εδώ που έφτασαν τα πράγματα χρειάζεται επανεκκίνηση.
Φέτος τον χειμώνα θα σε ακούσουμε στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο. Συνεργάζεσαι με τον Δημήτρη Μπάση και τους Τζούμ. Τι θα ακούσουμε;
Η αλήθεια είναι ότι χθες συγκινήθηκα τόσο στην πρόβα, επειδή υπάρχει μεράκι. Ο Δημήτρης Μπάσης δεν χρειάζεται συστάσεις, αλλά δεν μπορώ να κρατηθώ και να μην πω, πως είναι μεγάλη υπόθεση για έναν τραγουδιστή να μοιράζεται το πάλκο με έναν μεγάλο τραγουδιστή. Σε κάθε μου συνεργασία υπήρχε συγκίνηση, αν δεν το πω θα είναι ψέματα, συναντιέσαι με έναν άνθρωπο που έχει γράψει την δική του ιστορία. Χάζευα χθες, την ώρα της πρόβας, με ένα στόμα ανοιχτό, τον Δημήτρη ακούγοντάς τον να λέει «Καίγομαι και σιγολιώνω». Οι Τζούμ έκλαιγαν. Εγώ γέλαγα και έκλαιγα μαζί, τί να σου πω; Τα υπόλοιπα επί της σκηνής.
Η Ελένη Βιτάλη από πολύ νωρίς, ίσως από ένστικτο, ίσως από γνώση, αρνήθηκε να ενσωματωθεί και να παίξει τα παιχνίδια που οι ισχυροί της δισκογραφίας της πρόσφεραν. Έγινε αμέσως αναγνωρίσιμη τραγουδίστρια, μόλις στα δεκαεννέα της, τραγουδώντας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το «Χωρίς δεκάρα» και αρνήθηκε να το εξαργυρώσει. Εκανε πολύ μεγάλες πωλήσεις δίσκων και επιτυχίες και αρνήθηκε να παραλάβει κάποιον χρυσό δίσκο, την στιγμή που άλλες ομότεχνές της οργάνωναν ολόκληρες τελετές. ¨
Εγινε γνωστή σαν μία από τις καλύτερες τραγουδίστριες της εποχής της, οι συνθέτες την κυνηγούσαν να τραγουδήσει τα τραγούδια τους, όταν εκείνη αποφάσισε να γράψει τα δικά της τραγούδια. Αποδείχτηκαν καθοριστικά, γιατί μέσα στους στίχους της έκλεισε την ζωή της. Το «Ένα χειμωνιάτικο πρωί», η «Κιβωτός» ή τα «Σκυλάδικα» την χαρακτήρισαν και παράλληλα την καθόρισαν. Το «κόντρα στο ρεύμα» από εκείνη τη στιγμή και μετά, της έγινε τρόπος ζωής. Τα τελευταία χρόνια μοιάζει να απολαμβάνει αυτό που κάνει, χωρίς, ουσιαστικά, να βάζει νερό στο κρασί της.
Μια κουβέντα μαζί της με κεντρικό άξονα τα νέα της, έχει πάντα ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Kαινούργιος δίσκος με τον Τάκη Σούκα. Είναι ο τρίτος που κάνετε μαζί. Τι είναι αυτό που σε ενώνει εσένα και εκείνον;
Ξέρεις πως αν δεν υπάρχουν οι βάσεις και τα μπετά που θα γίνουν με τα καλύτερα υλικά για να κρατήσει το οίκημα, το οίκημα είναι φυσικό να καταρρεύσει. Έτσι και τα τραγούδια. Όπως γνωρίζεις, έχω δική μου επιχείρηση στο κεφάλι μου και οι μέντορές μου ήταν πάντα πνευματικοί άνθρωποι και άνθρωποι της καρδιάς. Μέσα στους πυλώνες μου, που δεν είναι πολλοί, είναι και ο Τάκης Σούκας. Ο Τάκης Σούκας είναι μύστης, είναι σαν ένα βιβλίο που αν δεν το ψάξεις, δεν θα το βρεις ποτέ. Από τον άντρα μου, τον Βαγγέλη Ξύδη, που συμπλήρωσε με εξαιρετική παιδεία αυτά που πήρα από τον πατέρα μου,τον Τάκη Λαβίδα, άλλος μύστης αυτός, κατάλαβα αρκετά μικρή ότι τα φαινόμενα είναι φαινόμενα και η ουσία είναι ουσία. Παραγωγός μου, επί της ουσίας, ήταν και παραμένει ακόμα, ερήμην του, ο σύζυγός μου Βαγγέλης Ξύδης, γιατί όπως ξέρεις καλύτερα κι από εμένα, ίσως, Άγγελε ο παραγωγός πρέπει να παράγει και κάτι, αλλιώς έχει μια ατζέντα και λέγεται ατζέντης. Οπότε, θα ήταν παράξενο στην ηλικία μου να με ενδιέφερε να κάνω κανένα σουξεδάκι για να πιάσω όλον τον κόσμο, την στιγμή που μεγάλωσα μέσα στις εταιρείες, λόγω του πατέρα μου και γνωρίζω και όχι ξέρω πως όλον τον κόσμο δεν μπορείς να τον πιάσεις ποτέ και είναι ουτοπία να γυρίζω σαν τον ποντικό γύρω γύρω από το κλουβί μου, νομίζοντας ότι είμαι ελεύθερη και στην ουσία να έχω περιοριστεί σε μία σκέψη. Πώς να κάνω σουξέ. Ποτέ δεν ήταν αυτό το ζητούμενο.
Σημαντικό ρόλο στα καινούργια τραγούδια που έγραψε ο Τάκης Σούκας για σένα, παίζει και η στιχουργική της Ελένης Φωτάκη. Πες μου, τι σε ακούμπησε στον λόγο της;
Άγγελε, τα πάντα. Ακόμα και τα άρθρα της έχουν μεγάλη σημασία. Πιστεύω ότι έχουμε να κάνουμε με μία στιχουργό ποιήτρια, που την λατρεύω, ανεξάρτητα από τη μεγάλη αγάπη που της έχω σαν άνθρωπο. Αυτό έρχεται να συμπληρώσει ευτυχισμένα το μεγάλο ταλέντο της. Είναι μια εξαιρετική προσωπικότητα και νιώθω τυχερή που τραγούδησα τα λόγια της.
Στην εποχή των μεγάλων super market που ζούμε, νιώθω ότι αυτό που σου αρέσει είναι ένα μικρό, ταπεινό μπακάλικο, στο οποίο πηγαίνοντας, ξέρουμε από που προέρχονται τα υλικά. Νομίζεις ότι αυτό είναι εκτός μόδας ή μπορεί να φέρει και μια μικρή επανάσταση;
Άγγελε, οι μεγάλες μαζικές επαναστάσεις είδαμε τι έκαναν, όσοι έχουμε μάτια και βλέπουμε. Η κατάσταση γενικά για εμάς τους ανθρώπους, έχει καταντήσει «σπάστα και ξαναρίχτα». Εξ άλλου, όλες οι γκουρμέ κουζίνες από την κλασική κουζίνα ξεκίνησαν. Θέλεις να κάνουμε και μια πλάκα; Εάν τους πάρουμε τα βασικά υλικά, μελιτζάνες, κολοκυθάκια, πατάτες, πως θα μαγειρέψουν αυτοί οι μοντέρνοι μάγειρες; Οι θυμωμένοι από το σπίτι τους μετρ της μαγειρικής ,την στιγμή που ο κόσμος πεινάει και βλέπει όλες αυτές τις βλακείες που του παρουσιάζουν; Δεν μπορεί και να ξεράσει γιατί δεν έχει να φάει.
Λαϊκό τραγούδι. Λαϊκοί τραγουδιστές. Όλοι αυτό δηλώνουν. Με την δική σου εμπειρία μπορείς να μας δώσεις έναν ορισμό του λαϊκού τραγουδιού και του λαϊκού τραγουδιστή;
Λαϊκό τραγουδιστή δεν μου είπες; Θα σου πω τρείς που έχουν καταλάβει βαθιά τι σημαίνει λαϊκό τραγούδι. Πρώτος ο Καζαντζίδης ,δεύτερος ο Καζαντζίδης, τρίτος ο Καζαντζίδης. Η ρίζα του λαϊκού τραγουδιού ξεκινάει από τον λαό. Ο Καζαντζίδης, λοιπόν, ήταν ο πρώτος που μίλησε για δικαιοσύνη, για ποσοστά, για ανθρώπινες συνθήκες στα μαγαζιά. Του έχτισαν μεγαθήρια, τα έφτιαξαν γι΄ αυτόν, και όταν είδε την χλιδή, είπε «εγώ δεν έχω καμμιά σχέση με αυτά τα πράγματα. μη με ανακατεύετε». Ο Καζαντζίδης ότι τραγουδούσε το εννοούσε και το έκανε πράξη στη ζωή του. Εκτός από τον Καζαντζίδη υπήρξαν και υπάρχουν, αλλά μιλάμε για τους παλιούς, γιατί, νομίζω ότι εκεί σταμάτησε και το λαϊκό τραγούδι επί της ουσίας. Το λαϊκό τραγούδι με την έννοια που το θεωρώ εγώ.
Ρίχνοντας μια ματιά στην πορεία σου, σε ότι έχεις κάνει μέχρι τώρα, ποιά γεγονότα ή ονόματα θα κρατούσες; Ανθρώπους ή καταστάσεις που σε καθόρισαν και σε έκαναν αυτό που είσαι σήμερα.....
Τα γεγονότα που έζησα μέσα στο πατρικό μου, που ήταν όλοι μουσικοί και μιλούσαν, διαφωνούσαν για τις νότες, για τον τρόπο παιξίματος, για τα πολιτικά, όντας όλοι δημοκράτες. Η επαφή μου με τους ανθρώπους που κράτησαν το δημοτικό τραγούδι και η επαφή μου μαζί τους, τόσο όσο και η επαφή μου με τον Αλέκο Πατσιφά και αμέσως μετά με τον Αργύρη Κουνάδη και τον Βαγγέλη Γκούφα στα 19 μου, ήταν οι πρώτες μου εμπειρίες που με καθόρισαν. Η συνάντησή μου εκείνη την εποχή με τον Σπύρο Σαμοΐλη, μέσα από την Λύρα, που έκανε το «Βάστα καρδιά» σε ποίηση του Κώστα Βάρναλη και του Νίκου Πανδή ήταν και η αφορμή να μπω βαθύτερα ,να καταλάβω πιο πολλά πράγματα, έκαναν να ανοίξει η καρδιά μου και να αγαπήσω περισσότερο τους ανθρώπους και ειδικά τους βιοπαλαιστές.
Απορώ Άγγελε, πως συμβαίνει άνθρωποι διαβασμένοι, σπουδαγμένοι, να παραμένουν ένα μηχάνημα που αναπαράγει πληροφορίες ,χωρίς να έχουν μορφώσει μέσα τους, ότι είναι άλλο άνθρωπος, άλλο αυτοκίνητο και άλλο τραπέζι. Ο κοινός νους κατάλαβα νωρίς, ότι είναι πολύ σχετικός. Τουτέστιν, δεν υπάρχει κοινός νους. Αποφάσισα πολύ μικρή λοιπόν, να φτιάξω το δικό μου μικρό μαγαζάκι μέσα στο κεφάλι μου, χωρίς να δεσμεύομαι και να παντρεύομαι με κανέναν, Από αυτό το μαγαζάκι πού, μεγαλώνοντας, το κουβάλησα στην πλάτη μου, δεν έχω παράπονο. Το καημένο, που καημένος είναι μόνο ο διάβολος βέβαια, άρχισε να μεγαλώνει και να με βοηθάει κι εκείνο.
Έχεις αναρωτηθεί τί είναι αυτό που κάνει τον κόσμο να λέει ότι η Ελένη Βιτάλη είναι σπουδαία τραγουδίστρια;
Δεν τα σκαλίζω αυτά πολύ, γιατί με κόβουν από τον στόχο μου. Αν ασχοληθώ και πιστέψω ότι είμαι σπουδαία, θα νιώθω ότι δεν έχω τίποτα να μάθω ακόμα από αυτό το μεγάλο περιβόλι που λέγεται μουσική και στην δική μου περίπτωση ,τραγούδι. Δεν έχω σκοπό να γεράσω από τώρα. Μικρό κοριτσάκι.-βάζει τα γέλια-Χαζή είμαι;
Όταν έγραψες τα δικά σου τραγούδια πίστευες ότι θα έμεναν και θα γίνονταν τόσο διαχρονικά; Τριάντα πέντε χρόνια μετά, το «Χειμωνιάτικο πρωί» ακούγεται σαν να γράφτηκε σήμερα.
Και ναι και όχι, όπως γίνεται τις περισσότερες φορές με αυτά τα πράγματα. Να σκεφτείς, όταν τραγούδησα με τον Γιάννη Πάριο και ερχόντουσαν πολλοί ηθοποιοί να μας ακούσουν, δεν ήξεραν ότι η «Κιβωτός» τα «Σκυλάδικα» ή το «Χειμωνιάτικο πρωί» είναι δικά μου τραγούδια. Νόμιζαν ότι είναι του Νότη Σφακιανάκη, επειδή τα είπε σε δεύτερη εκτέλεση. Ακόμα και τώρα, αρκετοί άνθρωποι δεν ξέρουν ότι είναι δικά μου. Οπότε ξαναρχόμαστε στο τι σημαίνει για μένα σουξέ. ένα τραγούδι που ακούστηκε, κάπου ταυτίστηκε ο κόσμος, με τον στίχο περισσότερο, αλλά όλος ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται να μάθει ποιός το έγραψε. Γνωρίζει μόνο τον τραγουδιστή. Είναι κρίμα, σε άλλα κράτη να πηγαίνει ο κόσμος να ακούσει μεγάλους συνθέτες, καλές ορχήστρες, συγκροτήματα εξαιρετικά, και εδώ στην Ελλάδα να πρέπει να υπάρχει κάποιος κράχτης, δηλαδή ο τραγουδιστής. Ελπίζω αυτά τα φαινόμενα, γιατί για φαινόμενα πρόκειται να πάψουν να υπάρχουν και στον τόπο μας. Όταν τραγούδησα στην Οδησσό με την Εστουδιαντίνα, ο ίδιος κόσμος που ήρθε σε εμάς, αμέσως μετά πήγε στην όπερα. Που για μένα σημαίνει, ότι το κοινό ενδιαφέρεται γενικά για την μουσική και φυσικά και για έναν καλό τραγουδιστή. Όταν είχε πάει ο πατέρας μου στο Μόναχο, καλεσμένος του Παύλου Μπακογιάννη και συνεργάστηκε με τον σπουδαίο μουσουργό Μπάμπη Πραματευτάκη και την Μαρία Δημητριάδη, επιστρέφοντας, μας έλεγε πως δεν υπήρχε παιδί που να μπαίνει στα μέσα μαζικής μεταφοράς, χωρίς να κρατάει ένα μουσικό όργανο στα χέρια του. Χαίρομαι πολύ που ο εγγονός μου κατάφερε και τον δέχτηκαν στο Μουσικό Γυμνάσιο Παλλήνης. Γι΄ αυτό και είπα στην αρχή της κουβέντας μας ότι εδώ που έφτασαν τα πράγματα χρειάζεται επανεκκίνηση.
Φέτος τον χειμώνα θα σε ακούσουμε στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο. Συνεργάζεσαι με τον Δημήτρη Μπάση και τους Τζούμ. Τι θα ακούσουμε;
Η αλήθεια είναι ότι χθες συγκινήθηκα τόσο στην πρόβα, επειδή υπάρχει μεράκι. Ο Δημήτρης Μπάσης δεν χρειάζεται συστάσεις, αλλά δεν μπορώ να κρατηθώ και να μην πω, πως είναι μεγάλη υπόθεση για έναν τραγουδιστή να μοιράζεται το πάλκο με έναν μεγάλο τραγουδιστή. Σε κάθε μου συνεργασία υπήρχε συγκίνηση, αν δεν το πω θα είναι ψέματα, συναντιέσαι με έναν άνθρωπο που έχει γράψει την δική του ιστορία. Χάζευα χθες, την ώρα της πρόβας, με ένα στόμα ανοιχτό, τον Δημήτρη ακούγοντάς τον να λέει «Καίγομαι και σιγολιώνω». Οι Τζούμ έκλαιγαν. Εγώ γέλαγα και έκλαιγα μαζί, τί να σου πω; Τα υπόλοιπα επί της σκηνής.
