Η Ελένη Πέτα είναι ο ορισμός αυτής της έννοιας, αφού στα 21 χρόνια που βρίσκεται στην ελληνική δισκογραφία έχει περάσει τόσο από καλές, όσο κι από κακές περιόδους. Όμως, τα μόνα που δε χάνει είναι το χαμόγελό της και την καλή της διάθεση. Πριν από λίγες μέρες μίλησε στο Όγδοο για τις μέχρι τώρα εμπειρίες της, αλλά και για όλα όσα θα συμβούν σε επίπεδο εμφανίσεων και προσωπικών τραγουδιών στο επόμενο διάστημα. Πρώτη στάση είναι η εμφάνισή της στον Ιανό στις 22 Φεβρουαρίου 2014, όπου μαζί με το Γιάννη Χριστοδουλόπουλο θα μας θυμίσουν αγαπημένα «Τραγούδια της οθόνης».
Διαβάζοντας το βιογραφικό σου είδα ότι τα πρώτα σου βήματα τα έκανες δίπλα στον Νίκο Παπάζογλου. Πες μου τι πήρες από αυτόν τον καλλιτέχνη.
Συμμετείχα ως μουσικός στην ορχήστρα του Παπάζογλου, πριν ακόμα ξεκινήσω το τραγούδι. Θεωρώ ότι ήταν μια πάρα πολύ σημαντική περίοδος της ζωής μου, γιατί, ουσιαστικά, με ένα όργανο της κλασικής μουσικής όπως ήταν το βιολοντσέλο, εισχώρησα σε έναν άλλο χώρο, σε αυτόν του λαϊκού τραγουδιού, αλλά με έναν εκπρόσωπο πάρα πολύ αξιόλογο και πολύ σημαντικό. Ο Νίκος ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος, πραγματικός καλλιτέχνης, είχε τον δικό του δρόμο και μακάρι να υπήρχαν κι άλλοι σαν αυτόν. Θεωρώ ότι υπήρξα πολύ τυχερή που ήμουν στο πλάι του. Τον ακολούθησα σε μια καλοκαιρινή περιοδεία μαζί με άλλους αξιόλογους μουσικούς, όπως η Ευανθία Ρεμπούτσικα και ο Παναγιώτης Καλαντζόπουλος. Μετά από αυτήν την σεζόν, ξεκίνησα και το τραγούδι.
Τι έχει συμβεί στην καλλιτεχνική σου πορεία από τα «Μπλε ταξίδια» που ήταν η πρώτη σου δισκογραφική δουλειά μέχρι σήμερα;
Νομίζω ότι δεν έχουν συμβεί και πολύ συνταρακτικά πράγματα, με την έννοια ότι ξεκίνησα το 1993 σε μια πάρα πολύ νεαρή ηλικία με ποπ δισκογραφική δουλειά και σε αυτόν τον δρόμο προχώρησα λίγο – πολύ όλα αυτά τα χρόνια. Φυσικά, μεγαλώνοντας ο άνθρωπος πρέπει να αλλάζει και για έμενα φυσιολογικό είναι να υπάρχει εξέλιξη, έτσι κι εγώ τα τελευταία χρόνια είμαι πολύ πιο συνειδητοποιημένη και εμπιστεύομαι περισσότερο το ένστικτο μου κάνοντας πράγματα που μου ταιριάζουν πιο πολύ. Παλαιότερα και κυρίως όταν πρωτοήρθα Αθήνα, ίσως να εμπιστευόμουνα περισσότερο ανθρώπους που πίστευα ότι ήξεραν καλύτερα από μένα τη δουλειά τους, τώρα πια όλα γίνονται κατόπιν συζητήσεως και συνεννοήσεως.
Θυμάμαι όταν αποφάσισες να αλλάξεις το ύφος των τραγουδιών σου, υπήρξε αντίδραση από τα ΜΜΕ.
Τότε ήταν μια περίοδος που μιλούσαν όλοι για στροφή κι αυτό μου φαινόταν πάρα πολύ αστείο, γιατί το ότι άλλαξα κάποια πράγματα στην πορεία μου ήταν γιατί έτσι ένιωθα κι όχι επειδή δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Τότε πολλοί καλλιτέχνες που είχαν αρχίσει να αλλάζουν τα μουσικά πράγματα, ουσιαστικά αποποιούμενοι το μουσικό τους παρελθόν και δοκιμάζοντας άλλα, δεν τα κατάφεραν για τον απλούστατο λόγο ότι δεν ήταν αυτό που ένιωθαν πραγματικά ότι ήθελαν να κάνουν. Αυτές οι στροφές έχουν ένα τίμημα και οικονομικό και καλλιτεχνικό, το οποίο εγώ το έχω πληρώσει. Αλλά δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Μακάρι να μπορούσε το μυαλό μου να στροφάρει αλλιώς.
Πάντως, δε θυμάμαι να έχεις πει κάποιο τραγούδι που να είναι εντελώς άσχετο με αυτά που κάνεις τώρα. Ας πούμε, το «Αμάν και γιαλέλι» ήταν ένα καλό τραγούδι της εποχής.
Ήταν ποπ, ωραία τραγουδάκια. Ο δίσκος ο συγκεκριμένος που αναφέρεις, πιστεύω ότι ήταν ένας δίσκος που δεν αντανακλούσε τα μουσικά μου θέλω, ήταν ένας δίσκος σαν παρένθεση. Από εκεί και πέρα, όλοι ήταν αξιόλογοι δίσκοι, είχαν καλά τραγούδια, όσο περνούσε από το χέρι μου να επιμεληθώ όλο αυτό το πράγμα, το έκανα. Δεν υπάρχει κάποιο τραγούδι για το οποίο να ντρέπομαι, αλλά ούτε με τη στάση μου στα πράγματα. Δηλαδή, μπορεί να πέρασα και μέσα από μεγάλα μαγαζιά, με συνεργασίες με μεγάλα ονόματα, αλλά εγώ πάντοτε το ίδιο πράγμα έκανα.
Η φωνή σου έχει το λεγόμενο «κάτι», το οποίο την κάνει να ξεχωρίζει όταν ακούει κάποιος ένα τραγούδι σου. Θεωρείς ότι θα μπορούσες να τραγουδήσεις και κάποιο άλλο είδος, όπως πχ αυθεντικά, ρεμπέτικα τραγούδια;
Επειδή γενικά δε μου αρέσει η επανάληψη, παρόλο που δισκογραφικά έχω μια συνέπεια στο ρεπερτόριο, στα live μου δεν μπορώ να πω ότι ακολουθώ αυτόν τον δρόμο. Έχω πει από ξένα τραγούδια της Μεσογείου, έχω πει λαϊκά τραγούδια, θα μπορούσα να πω μέχρι και ρεμπέτικα, αρκεί να τα πω με τον δικό μου τρόπο. Όλα τα είδη της μουσικής τα εντάσσω στο δικό μου ύφος, με τις δικές μου δυνατότητες και τη δική μου φωνή. Δεν μπορώ να μιμηθώ έναν λαϊκό τραγουδιστή για να πω ένα λαϊκό τραγούδι. Θα το πω με τον δικό μου τρόπο.
Πάντως, θα ήταν ωραίο να συμμετάσχεις σε μια παράσταση εποχής σαν μιούζικαλ, αλλά με την ελληνική έννοια του όρου.
Γιατί όχι; Είναι πολλά πράγματα που με ενδιαφέρουν, αρκεί να γίνονται με τις σωστές συνθήκες και στη σωστή στιγμή.
Σε είδα το 2007 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών μαζί με τον Στέφανο Κορκολή, σε είδα και το 2011 στο Θέατρο Παλλάς με τη λαϊκή ορχήστρα Έμμετρον. Το στυλ σου, όμως, είναι ροκ. Τι από όλα είναι η Ελένη Πέτα;
Νομίζω ότι δεν μπορώ να είμαι ένα πράγμα. Είμαι λίγο από όλα. Δεν μπορώ να εκφραστώ μέσα από ένα συγκεκριμένο είδος. Ακόμα και στη ζωή μου δεν μπορώ να συμπεριφέρομαι με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Ακόμα και το στυλ μου αν παρακολουθήσεις, θα δεις πόσες φορές το έχω αλλάξει. Είμαι ως άνθρωπος ένας συγκερασμός πραγμάτων. Γι’ αυτό και στη σκηνή δεν μπορώ να πω ένα συγκεκριμένο είδος τραγουδιού. Θέλω να δοκιμάζω νέα πράγματα, να δοκιμάζομαι, το ‘χω ανάγκη.
Από τις δέκα δισκογραφικές σου δουλειές, ποια θεωρείς πιο σημαντική και γιατί;
Σίγουρα είναι ο δίσκος «Ίδια μάτια, άλλο βλέμμα» που βγήκε το 1999. Παρόλο που ξεκίνησα το 1993 με τα «Μπλε ταξίδια» και το «Αμάν και γιαλέλι», θεωρώ ότι αυτός ο δίσκος ήταν το ξεκίνημά μου. Υπήρχαν πολύ όμορφα τραγούδια, ενορχηστρωμένα με έναν καινούριο για την εποχή τρόπο. Είναι σίγουρα ένας δίσκος σταθμός. Από εκεί και πέρα, λίγο – πολύ όλες μου τις δουλειές τις αγαπώ, γιατί έγιναν με μεράκι και όχι επειδή είχα άλλες προθέσεις. Πάντα ήθελα να μου αρέσουν τα τραγούδια που βάζω μέσα στον δίσκο. Πολύ καλή ποπ δουλειά θεωρώ ότι ήταν το «Δυνατά» που είχε μέσα τραγούδια από το Μιχάλη Δέλτα, από το Δημήτρη Κοργιαλά, από τη Μαρία Παπαδοπούλου, από το Δημήτρη Κοντόπουλο και άλλους πολλούς δημιουργούς αυτής της γενιάς. Βέβαια, ακόμη ένας δίσκος που αγάπησα είναι το «Άρωμα παράξενο» του Κωστή Ζευγαδέλη σε στίχους της Γιώτας Βασιλακοπούλου. Ο δίσκος αυτός δυστυχώς δεν έτυχε της τύχης που θα ήθελα να έχει με την έννοια ότι δεν βοήθησε μια σειρά από συγκυρίες για να ακουστεί στο ευρύ κοινό αλλά ήταν μια πολύ όμορφη δουλειά, με εντελώς άλλο ηχόχρωμα, με τζαζ επιρροές στις ενορχηστρώσεις.
Πάμε τώρα σε μια ερώτηση πιο γενικού θέματος. Θα έλεγες ότι είσαι πολιτικοποιημένο άτομο; Δηλώνεις δημόσια τις απόψεις σου για τα κοινωνικά προβλήματα που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια;
Θεωρώ ότι ως άτομο είμαι αρκετά πολιτικοποιημένη, όχι όμως κομματικοποιημένη. Βεβαίως, δηλώνω δημόσια τις απόψεις μου για το τι γίνεται γύρω μου και όπου μπορώ να βοηθήσω το πράττω. Με αυτή σου την ερώτηση μου δίνεται και η αφορμή να σου αναφέρω ότι στις 11 Μαΐου στην Μονή Λαζαριστών Θεσσαλονίκης θα πραγματοποιηθεί μια φιλανθρωπική συναυλία για τον Σύλλογο γονέων παιδιών πασχόντων με νεοπλασματικές ασθένειες «Λάμψη» όπου θα συμμετέχω με την Συμφωνική Ορχήστρα Νέων Ελλάδος.
Θέλεις να πεις «ευχαριστώ» σε κάποιους ανθρώπους;
Ευχαριστώ πάντα λέω και σε αυτούς που με βοήθησαν, αλλά και σε αυτούς που δε θέλησαν να με βοηθήσουν, γιατί, πολύ απλά, καμιά φορά και η άρνηση σε οδηγεί σε άλλες κατευθύνσεις, ανοίγουν κι άλλες πόρτες, μπορεί να προκύψουν πιο ωραία πράγματα. Γενικότερα, δεν κρατάω κακίες. Ακόμα και για τα λάθη που κάνουν άνθρωποι εις βάρος μου, λέω «δε βαριέσαι, έτσι ήταν να γίνει», γιατί με ενδιαφέρει να βλέπω μπροστά. Ό,τι έγινε, έγινε κι ας είχα κι εγώ το μυαλό να τα χειριστώ τα πράγματα με έναν διαφορετικό τρόπο. Δεν κάνουν μόνο οι άλλοι λάθη, έκανα κι εγώ τα δικά μου. Από αυτά έμαθα και είμαι αυτή που είμαι τώρα που μιλάμε.
Θα ήθελες να διασκευάσεις κάποια τραγούδια τώρα που είναι στη μόδα και οι διασκευές; Αν ναι, πες μου κάποια από αυτά και σε τι ύφος θα ήθελες να γίνουν.
Υπάρχει κάποιο, αλλά δε θα το πω για να μην το προδώσω. Είναι της Μοσχολιού και δεν έχει ακουστεί καθόλου. Γενικά, όμως, δεν είμαι φαν της ιδέας του να πάρω κάτι και να το διασκευάσω με έναν άλλο τρόπο, σύγχρονο. Θα προτιμούσα πιο καινούρια πράγματα. Βέβαια, έχω ζηλέψει με την καλή έννοια τραγούδια άλλων συναδέλφων που θα ήθελα να τα ‘χα πει εγώ.
Τώρα σε τι φάση βρίσκεσαι τόσο δισκογραφικά όσο και σε επίπεδο εμφανίσεων;
Πριν από έναν μήνα περίπου κυκλοφόρησε ένα καινούριο τραγούδι ως digital single από την Feelgood σε μουσική και στίχους Γιάννη Χριστοδουλόπουλου με τίτλο «Να μείνεις εδώ». Είναι μια πολύ δυναμική μπαλάντα, την οποία ο Γιάννης κάθισε και την έγραψε για μένα και μου αρέσει πάρα πολύ. Γενικότερα, είμαι σε μια πολύ δημιουργική φάση, γιατί πέρα από αυτό και τα live που κάνουμε με τον Γιάννη σε ένα project που λέγεται «Τα Τραγούδια της Οθόνης», κάνω μια συνεργασία σε διάφορα μέρη της Ελλάδας με τον Παναγιώτη Μάργαρη, όπου συμμετέχω σε μια ομάδα τραγουδιστών, όπως είναι ο Μαχαιρίτσας, η Παπίου, ο Πασχαλίδης και η Μιρέλλα Πάχου.
Μίλησέ μου για αυτό που θα δούμε και που θα ακούσουμε στις 22 Φεβρουαρίου στον Ιανό.
Θα είμαστε με τον Γιάννη Χριστοδουλόπουλο στα «Τραγούδια της Οθόνης». Είναι τραγούδια πολύ γνωστά και αγαπημένα του κόσμου τόσο από το ξένο αλλά κυρίως από τον ελληνικό κινηματογράφο. Τραγουδάμε και οι δύο και πιστεύω ότι είναι ένα πολύ ωραίο και ψυχαγωγικό πρόγραμμα.
Θα ήθελα να κλείσουμε αυτή τη συνέντευξη με την πιο θετική σου σκέψη για το μέλλον…
Εύχομαι η χώρα μας να ξαναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες της. Πιστεύω ότι εάν ο καθένας από εμάς αποβάλει όλες τις αρνητικές σκέψεις που μας διακατέχουν, θα αποκτήσουμε μια πιο θετική στάση για τη ζωή και σιγά σιγά θα δούμε τα πράγματα γύρω μας να αλλάζουν προς το καλύτερο.
Ευχαριστούμε το Panormou Café (Πανόρμου 111, Αθήνα) για τη φιλοξενία
Διαβάζοντας το βιογραφικό σου είδα ότι τα πρώτα σου βήματα τα έκανες δίπλα στον Νίκο Παπάζογλου. Πες μου τι πήρες από αυτόν τον καλλιτέχνη.
Συμμετείχα ως μουσικός στην ορχήστρα του Παπάζογλου, πριν ακόμα ξεκινήσω το τραγούδι. Θεωρώ ότι ήταν μια πάρα πολύ σημαντική περίοδος της ζωής μου, γιατί, ουσιαστικά, με ένα όργανο της κλασικής μουσικής όπως ήταν το βιολοντσέλο, εισχώρησα σε έναν άλλο χώρο, σε αυτόν του λαϊκού τραγουδιού, αλλά με έναν εκπρόσωπο πάρα πολύ αξιόλογο και πολύ σημαντικό. Ο Νίκος ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος, πραγματικός καλλιτέχνης, είχε τον δικό του δρόμο και μακάρι να υπήρχαν κι άλλοι σαν αυτόν. Θεωρώ ότι υπήρξα πολύ τυχερή που ήμουν στο πλάι του. Τον ακολούθησα σε μια καλοκαιρινή περιοδεία μαζί με άλλους αξιόλογους μουσικούς, όπως η Ευανθία Ρεμπούτσικα και ο Παναγιώτης Καλαντζόπουλος. Μετά από αυτήν την σεζόν, ξεκίνησα και το τραγούδι.
Νομίζω ότι δεν έχουν συμβεί και πολύ συνταρακτικά πράγματα, με την έννοια ότι ξεκίνησα το 1993 σε μια πάρα πολύ νεαρή ηλικία με ποπ δισκογραφική δουλειά και σε αυτόν τον δρόμο προχώρησα λίγο – πολύ όλα αυτά τα χρόνια. Φυσικά, μεγαλώνοντας ο άνθρωπος πρέπει να αλλάζει και για έμενα φυσιολογικό είναι να υπάρχει εξέλιξη, έτσι κι εγώ τα τελευταία χρόνια είμαι πολύ πιο συνειδητοποιημένη και εμπιστεύομαι περισσότερο το ένστικτο μου κάνοντας πράγματα που μου ταιριάζουν πιο πολύ. Παλαιότερα και κυρίως όταν πρωτοήρθα Αθήνα, ίσως να εμπιστευόμουνα περισσότερο ανθρώπους που πίστευα ότι ήξεραν καλύτερα από μένα τη δουλειά τους, τώρα πια όλα γίνονται κατόπιν συζητήσεως και συνεννοήσεως.
Τότε ήταν μια περίοδος που μιλούσαν όλοι για στροφή κι αυτό μου φαινόταν πάρα πολύ αστείο, γιατί το ότι άλλαξα κάποια πράγματα στην πορεία μου ήταν γιατί έτσι ένιωθα κι όχι επειδή δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Τότε πολλοί καλλιτέχνες που είχαν αρχίσει να αλλάζουν τα μουσικά πράγματα, ουσιαστικά αποποιούμενοι το μουσικό τους παρελθόν και δοκιμάζοντας άλλα, δεν τα κατάφεραν για τον απλούστατο λόγο ότι δεν ήταν αυτό που ένιωθαν πραγματικά ότι ήθελαν να κάνουν. Αυτές οι στροφές έχουν ένα τίμημα και οικονομικό και καλλιτεχνικό, το οποίο εγώ το έχω πληρώσει. Αλλά δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Μακάρι να μπορούσε το μυαλό μου να στροφάρει αλλιώς.
Πάντως, δε θυμάμαι να έχεις πει κάποιο τραγούδι που να είναι εντελώς άσχετο με αυτά που κάνεις τώρα. Ας πούμε, το «Αμάν και γιαλέλι» ήταν ένα καλό τραγούδι της εποχής.
Ήταν ποπ, ωραία τραγουδάκια. Ο δίσκος ο συγκεκριμένος που αναφέρεις, πιστεύω ότι ήταν ένας δίσκος που δεν αντανακλούσε τα μουσικά μου θέλω, ήταν ένας δίσκος σαν παρένθεση. Από εκεί και πέρα, όλοι ήταν αξιόλογοι δίσκοι, είχαν καλά τραγούδια, όσο περνούσε από το χέρι μου να επιμεληθώ όλο αυτό το πράγμα, το έκανα. Δεν υπάρχει κάποιο τραγούδι για το οποίο να ντρέπομαι, αλλά ούτε με τη στάση μου στα πράγματα. Δηλαδή, μπορεί να πέρασα και μέσα από μεγάλα μαγαζιά, με συνεργασίες με μεγάλα ονόματα, αλλά εγώ πάντοτε το ίδιο πράγμα έκανα.
Η φωνή σου έχει το λεγόμενο «κάτι», το οποίο την κάνει να ξεχωρίζει όταν ακούει κάποιος ένα τραγούδι σου. Θεωρείς ότι θα μπορούσες να τραγουδήσεις και κάποιο άλλο είδος, όπως πχ αυθεντικά, ρεμπέτικα τραγούδια;
Επειδή γενικά δε μου αρέσει η επανάληψη, παρόλο που δισκογραφικά έχω μια συνέπεια στο ρεπερτόριο, στα live μου δεν μπορώ να πω ότι ακολουθώ αυτόν τον δρόμο. Έχω πει από ξένα τραγούδια της Μεσογείου, έχω πει λαϊκά τραγούδια, θα μπορούσα να πω μέχρι και ρεμπέτικα, αρκεί να τα πω με τον δικό μου τρόπο. Όλα τα είδη της μουσικής τα εντάσσω στο δικό μου ύφος, με τις δικές μου δυνατότητες και τη δική μου φωνή. Δεν μπορώ να μιμηθώ έναν λαϊκό τραγουδιστή για να πω ένα λαϊκό τραγούδι. Θα το πω με τον δικό μου τρόπο.
Πάντως, θα ήταν ωραίο να συμμετάσχεις σε μια παράσταση εποχής σαν μιούζικαλ, αλλά με την ελληνική έννοια του όρου.
Γιατί όχι; Είναι πολλά πράγματα που με ενδιαφέρουν, αρκεί να γίνονται με τις σωστές συνθήκες και στη σωστή στιγμή.
Σε είδα το 2007 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών μαζί με τον Στέφανο Κορκολή, σε είδα και το 2011 στο Θέατρο Παλλάς με τη λαϊκή ορχήστρα Έμμετρον. Το στυλ σου, όμως, είναι ροκ. Τι από όλα είναι η Ελένη Πέτα;
Νομίζω ότι δεν μπορώ να είμαι ένα πράγμα. Είμαι λίγο από όλα. Δεν μπορώ να εκφραστώ μέσα από ένα συγκεκριμένο είδος. Ακόμα και στη ζωή μου δεν μπορώ να συμπεριφέρομαι με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Ακόμα και το στυλ μου αν παρακολουθήσεις, θα δεις πόσες φορές το έχω αλλάξει. Είμαι ως άνθρωπος ένας συγκερασμός πραγμάτων. Γι’ αυτό και στη σκηνή δεν μπορώ να πω ένα συγκεκριμένο είδος τραγουδιού. Θέλω να δοκιμάζω νέα πράγματα, να δοκιμάζομαι, το ‘χω ανάγκη.
Από τις δέκα δισκογραφικές σου δουλειές, ποια θεωρείς πιο σημαντική και γιατί;
Σίγουρα είναι ο δίσκος «Ίδια μάτια, άλλο βλέμμα» που βγήκε το 1999. Παρόλο που ξεκίνησα το 1993 με τα «Μπλε ταξίδια» και το «Αμάν και γιαλέλι», θεωρώ ότι αυτός ο δίσκος ήταν το ξεκίνημά μου. Υπήρχαν πολύ όμορφα τραγούδια, ενορχηστρωμένα με έναν καινούριο για την εποχή τρόπο. Είναι σίγουρα ένας δίσκος σταθμός. Από εκεί και πέρα, λίγο – πολύ όλες μου τις δουλειές τις αγαπώ, γιατί έγιναν με μεράκι και όχι επειδή είχα άλλες προθέσεις. Πάντα ήθελα να μου αρέσουν τα τραγούδια που βάζω μέσα στον δίσκο. Πολύ καλή ποπ δουλειά θεωρώ ότι ήταν το «Δυνατά» που είχε μέσα τραγούδια από το Μιχάλη Δέλτα, από το Δημήτρη Κοργιαλά, από τη Μαρία Παπαδοπούλου, από το Δημήτρη Κοντόπουλο και άλλους πολλούς δημιουργούς αυτής της γενιάς. Βέβαια, ακόμη ένας δίσκος που αγάπησα είναι το «Άρωμα παράξενο» του Κωστή Ζευγαδέλη σε στίχους της Γιώτας Βασιλακοπούλου. Ο δίσκος αυτός δυστυχώς δεν έτυχε της τύχης που θα ήθελα να έχει με την έννοια ότι δεν βοήθησε μια σειρά από συγκυρίες για να ακουστεί στο ευρύ κοινό αλλά ήταν μια πολύ όμορφη δουλειά, με εντελώς άλλο ηχόχρωμα, με τζαζ επιρροές στις ενορχηστρώσεις.
Θεωρώ ότι ως άτομο είμαι αρκετά πολιτικοποιημένη, όχι όμως κομματικοποιημένη. Βεβαίως, δηλώνω δημόσια τις απόψεις μου για το τι γίνεται γύρω μου και όπου μπορώ να βοηθήσω το πράττω. Με αυτή σου την ερώτηση μου δίνεται και η αφορμή να σου αναφέρω ότι στις 11 Μαΐου στην Μονή Λαζαριστών Θεσσαλονίκης θα πραγματοποιηθεί μια φιλανθρωπική συναυλία για τον Σύλλογο γονέων παιδιών πασχόντων με νεοπλασματικές ασθένειες «Λάμψη» όπου θα συμμετέχω με την Συμφωνική Ορχήστρα Νέων Ελλάδος.
Θέλεις να πεις «ευχαριστώ» σε κάποιους ανθρώπους;
Ευχαριστώ πάντα λέω και σε αυτούς που με βοήθησαν, αλλά και σε αυτούς που δε θέλησαν να με βοηθήσουν, γιατί, πολύ απλά, καμιά φορά και η άρνηση σε οδηγεί σε άλλες κατευθύνσεις, ανοίγουν κι άλλες πόρτες, μπορεί να προκύψουν πιο ωραία πράγματα. Γενικότερα, δεν κρατάω κακίες. Ακόμα και για τα λάθη που κάνουν άνθρωποι εις βάρος μου, λέω «δε βαριέσαι, έτσι ήταν να γίνει», γιατί με ενδιαφέρει να βλέπω μπροστά. Ό,τι έγινε, έγινε κι ας είχα κι εγώ το μυαλό να τα χειριστώ τα πράγματα με έναν διαφορετικό τρόπο. Δεν κάνουν μόνο οι άλλοι λάθη, έκανα κι εγώ τα δικά μου. Από αυτά έμαθα και είμαι αυτή που είμαι τώρα που μιλάμε.
Υπάρχει κάποιο, αλλά δε θα το πω για να μην το προδώσω. Είναι της Μοσχολιού και δεν έχει ακουστεί καθόλου. Γενικά, όμως, δεν είμαι φαν της ιδέας του να πάρω κάτι και να το διασκευάσω με έναν άλλο τρόπο, σύγχρονο. Θα προτιμούσα πιο καινούρια πράγματα. Βέβαια, έχω ζηλέψει με την καλή έννοια τραγούδια άλλων συναδέλφων που θα ήθελα να τα ‘χα πει εγώ.
Τώρα σε τι φάση βρίσκεσαι τόσο δισκογραφικά όσο και σε επίπεδο εμφανίσεων;
Πριν από έναν μήνα περίπου κυκλοφόρησε ένα καινούριο τραγούδι ως digital single από την Feelgood σε μουσική και στίχους Γιάννη Χριστοδουλόπουλου με τίτλο «Να μείνεις εδώ». Είναι μια πολύ δυναμική μπαλάντα, την οποία ο Γιάννης κάθισε και την έγραψε για μένα και μου αρέσει πάρα πολύ. Γενικότερα, είμαι σε μια πολύ δημιουργική φάση, γιατί πέρα από αυτό και τα live που κάνουμε με τον Γιάννη σε ένα project που λέγεται «Τα Τραγούδια της Οθόνης», κάνω μια συνεργασία σε διάφορα μέρη της Ελλάδας με τον Παναγιώτη Μάργαρη, όπου συμμετέχω σε μια ομάδα τραγουδιστών, όπως είναι ο Μαχαιρίτσας, η Παπίου, ο Πασχαλίδης και η Μιρέλλα Πάχου.
Μίλησέ μου για αυτό που θα δούμε και που θα ακούσουμε στις 22 Φεβρουαρίου στον Ιανό.
Θα είμαστε με τον Γιάννη Χριστοδουλόπουλο στα «Τραγούδια της Οθόνης». Είναι τραγούδια πολύ γνωστά και αγαπημένα του κόσμου τόσο από το ξένο αλλά κυρίως από τον ελληνικό κινηματογράφο. Τραγουδάμε και οι δύο και πιστεύω ότι είναι ένα πολύ ωραίο και ψυχαγωγικό πρόγραμμα.
Θα ήθελα να κλείσουμε αυτή τη συνέντευξη με την πιο θετική σου σκέψη για το μέλλον…
Εύχομαι η χώρα μας να ξαναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες της. Πιστεύω ότι εάν ο καθένας από εμάς αποβάλει όλες τις αρνητικές σκέψεις που μας διακατέχουν, θα αποκτήσουμε μια πιο θετική στάση για τη ζωή και σιγά σιγά θα δούμε τα πράγματα γύρω μας να αλλάζουν προς το καλύτερο.
Ευχαριστούμε το Panormou Café (Πανόρμου 111, Αθήνα) για τη φιλοξενία
