Δημήτρης Παπαδημητρίου: «Ταπεινοκουφάλα» ένα είδος που ενδημεί παντού!

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσίασαν οι απόψεις του γνωστού συνθέτη Δημήτρη Παπαδημητρίου, όπως αποτυπώθηκαν σε συνέντευξη που παραχώρησε στη
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
Σεμίνα Διγενή και δημοσιεύθηκαν στο φύλλο της Real News της Κυριακής 7 Ιουλίου. Εντύπωση βέβαια, προκαλεί το γεγονός, πως δεν υπάρχει καμιά αναφορά στο κλείσιμο της ΕΡΤ, αφού ο συνθέτης ήταν ο διευθυντής της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Παρόλα αυτά υπάρχουν σημεία που παρουσιάζουν ενδιαφέρον όπως:


Έχεις σκεφθεί, Δημήτρη, πως έχεις υπάρξει κολυμπήθρα του Σιλωάμ για πολλούς καλλιτέχνες;
Ναι, αλλά μετά μπήκαν σε λασπόνερα. Στην αρχή σε πλησιάζουν με πραγματικό θαυμασμό, σου λένε ότι έκαναν λάθη και βρέθηκαν αλλού, αλλά πάντα ήθελαν, άκουγαν, θαύμαζαν. Συνεργάζεσαι μαζί τους και, μόλις το πετύχουν, κάνουν όσα έκαναν πριν.


Ποιον θεωρείς τον πιο εργατικό και πεισματάρη από τους επιτυχημένους; Λένε για τον Νταλάρα, ας πούμε…
Ο Νταλάρας έχει γίνει ένας σπουδαίος μουσικός, ένας άνθρωπος που μπορεί να εκφέρει λόγο, ενώ δεν ήταν από την αρχή έτσι και ξέρω ότι μπαινοβγαίνουν σπίτι του δάσκαλοι και καθηγητές πάσης φύσεως. Όντως, στην περίπτωσή του έχει πέσει πολλή και συστηματική δουλειά.


Έχεις επινοήσει μια παράξενη λέξη, «ταπεινοκουφάλα». Τι ακριβώς σημαίνει;
Είναι είδος που ενδημεί παντού, στον καλλιτεχνικό χώρο, στον πολιτικό, σίγουρα στον εκκλησιαστικό. Ανθεί όπου υπάρχει βυζαντινισμός, «η ταπεινότητά μου», «κατά την ταπεινή μου γνώμη» και λες, τι άγιος άνθρωπος είναι ετούτος, αυτός όμως σφίγγει στην τσέπη του μαχαίρι για να σ’το χώσει μόλις γυρίσεις την πλάτη. Πιο πολύ εμπιστεύομαι αυτόν που δεν κρύβει τις έχθρες, τις κακιούλες του. Κανείς δεν μπορεί να είναι άγιος, όταν όλοι οι αέρηδες τον φέρνουν μπροστά.


Σε τι διαφέρεις από τους άλλους μουσικούς;
Είμαι ο μόνος πιανίστας που το δεξί χέρι παίζει και κρουστά μαζί, γιατί έχω τα νύχια της κιθάρας.


Τι εποχή ζούμε, έχεις καταλήξει;
Μόνο θαύμα θα μας σώσει. Οι επικοινωνιακοί μας δρόμοι είναι κομμένοι ή παραλλαγμένοι. Οι πνευματικοί άνθρωποι μιλούσαν και κανείς δεν άκουγε, και τώρα πάλι μιλούν και κανείς δεν ακούει. Ίσως πρέπει να βγουν με λάβαρο. Ο κόσμος περιμένει κάτι και αυτό το κάτι δεν το θέλει όταν έρχεται. Δεν εμπιστεύεται οτιδήποτε έρχεται μέσα από τις γνωστές οδούς. Η κρίση παρήγαγε μια νέα τάξη ανθρώπων, τους εκμεταλλευτές της, που είναι άνθρωποι, αρνητικοί, θολοί. Εμποδίζεται να βγει προς τα έξω μια νέα γλώσσα, που θα εκφράσει τα τεκταινόμενα. Είμαι σίγουρος, όμως, ότι προετοιμάζεται, κινείται στις παρυφές της κοινωνίας, σε νεανικούς, φοιτητικούς, έκκεντρους χώρους.


 

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!