Γράφει ο Θάνος Μαντζάνας
Γνωρίζαμε τον Θεσσαλονικέα Δημήτρη Μυστακίδη ως τον κορυφαίο δεξιοτέχνη της λαϊκής κιθάρας στη χώρα μας. Η Ιδιότητα του αυτή έχει αποτυπωθεί σε μια σειρά κυρίως οργανικών δίσκων αλλά και αποδειχθεί με τις όχι πολλές αλλά πάντα εκλεκτές συνεργασίες του με δημιουργούς και ερμηνευτές/ιες. Με το album «Μόρσο» που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό όμως τα πράγματα διαφοροποιήθηκαν δραστικά.
Αυτή τη φορά δεν υπάρχουν οι τόσο προσεγμένες επανεκτελέσεις ρεμπέτικων και παλαιών λαϊκών τραγουδιών στις οποίες ειδικεύεται αλλά νέα, πρωτότυπα τραγούδια, τα περισσότερα γραμμένα από τον ίδιο εκτός από κάποια του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη. Τραγούδια με στίχους με πολύ έντονο κοινωνικό ή και καθαρά πολιτικό αποτύπωμα και μουσικά εξαιρετικά ανανεωτικά, συνδυάζοντας ευφυώς πολύ διαφορετικά και κάποτε ακόμα και αντιθετικά μεταξύ του ιδιώματα. Τέλος για πρώτη φορά αναλαμβάνει ο ίδιος και την ερμηνεία τους.
Εχοντας στις αποσκευές του το «Μόρσο» αλλά βέβαια και όλες τις προηγούμενες εργασίες του καθώς και τις συνεργασίες του ο Δημήτρης Μυστακίδης από τις 3 Φεβρουαρίου κα για όλες τις Παρασκευές του μήνα έρχεται στο Club του «Σταυρός Του Νότου». Μαζί του η ερμηνεύτρια Νεκταρήλια Τσομπάνογλου και τέσσερις εξαίρετοι μουσικοί στις κιθάρες, τα παραδοσιακά πνευστά, το ακουστικό και ηλεκτρικό μπάσο και τα ντραμς για βραδιές που αποσκοπούν στην αληθινή ψυχαγωγία δίχως όμως να σνομπάρουν καθόλου και την λυτρωτική διασκέδαση.
Προφανώς και όλα αυτά τα τραγούδια δεν γράφτηκαν τον τελευταίο καιρό, θα τα συγκέντρωνες αρκετά χρόνια. Τι σε έκανε λοιπόν να τα δημοσιοποιήσεις την δεδομένη χρονική στιγμή;
Όλα τα τραγούδια μου γράφτηκαν την περίοδο του εγκλεισμού. Εκείνα του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη μου είχαν δοθεί πριν και ήταν μια ουσιαστική αφορμή για να πάρω την απόφαση να βγάλω έναν δίσκο με καινούρια τραγούδια. Νομίζω ότι ο πιο σημαντικός λόγος που τα τραγούδια βρήκαν τον δρόμο τους τώρα είναι απλώς το ότι μεγαλώνω και «ο κλοιός στενεύει»..
Το σίγουρο πάντως είναι ότι δεν είναι καθόλου αυτό που θα περίμενε κανείς από τον δεξιοτέχνη της λαϊκής κιθάρας και τον μελετητή/αναζητητή του ρεμπέτικου που μας είχες δείξει τόσα χρόνια στους δίσκους σου. Από πού λοιπόν ήρθαν αυτές οι απρόσμενες για εσένα μουσικές;
Απρόσμενες είναι μάλλον για όλους τους άλλους εκτός από εμένα. Αυτός ο δίσκος αντιπροσωπεύει απόλυτα αυτό μου είμαι σήμερα. Απλά τόσα χρόνια υπήρχαν άλλες προτεραιότητες.
Ποιες ήταν οι κυριότερες επιρροές σου για την σύνθεση και συνολικά την δημιουργία των τραγουδιών του δίσκου; Κάνω λάθος αν πω ότι στο βάθος διακρίνω το «κολάζ» ιδιωμάτων και ήχων με έναν απόλυτα προσωπικό τρόπο που είναι η προσέγγιση του Θανάση Παπακωνσταντίνου από μια στιγμή και μετά;
Η κυριότερη απαρχή αλλά και επίδραση για αυτά τα τραγούδια ήταν η τραγική πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι μας. Η αποτύπωση σε στίχους όλων αυτών των σκέψεων που με βασανίζουν σαν άνθρωπο αποδείχθηκε λυτρωτική για εμένα. Το μουσικό μέρος ήρθε πολύ αργότερα και προφανώς έχει επιρροές από τον Θανάση καθώς είμαστε μια παρέα και όχι απλά συνεργάτες περίπου είκοσι χρόνια.
Το πιο ανατρεπτικό πάντως στοιχείο του δίσκου για εμένα είναι τα beats και γενικότερα τα ηλεκτρονικά. Από πού προέκυψαν αυτά ή ήταν κάτι με το οποίο ασχολιόσουν για χρόνια χωρίς να το έχεις δείξει μέχρι τώρα;
Ως προς αυτό λειτούργησα σαν παιδί. Βρήκα καινούργια παιχνίδια και ήθελα πολύ να παίξω με αυτά! Πάντα μου άρεσε πολύ το έντονο ρυθμικό στοιχείο αλλά δεν μου είχε δοθεί η ευκαιρία να το συμπεριλάβω σε δικές μου εργασίες. Τώρα το χαρτί πάνω στο οποίο έγραψα ήταν ολόλευκο και έτσι αποφάσισα να το δοκιμάσω.
Τα τραγούδια είναι δικά σου εκτός από τέσσερα που είναι του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη. Ταυτίζεσαι τόσο πολύ με έναν τραγουδοποιό - ερμηνευτή που έρχεται από εντελώς άλλη κατεύθυνση και κινείται σε πολύ διαφορετικό ύφος από εσένα ή πρόκειται για προσωπική/φιλική σχέση;
Αφενός δεν θεωρώ ότι με τον Αλέξανδρο είμαστε τόσο μακριά όσο λες και αφετέρου ναι, υπάρχει φιλική σχέση. Ο τρόπος που γράφει στίχους ο Αλέξανδρος μου αρέσει πάρα πολύ και νομίζω ότι είναι το πολύ δυνατό χαρτί του. Όταν μου έδωσε τα τραγούδια είδα ότι σε αρκετά από αυτά οι σκέψεις μας ταυτίζονται όπως επίσης και η προσέγγιση μας στη μουσική και έτσι αποφάσισα να τα εντάξω στον δίσκο μου.
Και η εξαίρεση των δύο τραγουδιών που δεν ερμηνεύεις εσύ αλλά η Μάρθα Φριντζήλα και η Ελένη Βιτάλη; Μήπως το έγραψες συγκεκριμένα για εκείνες;
Όχι, δεν γράφτηκαν για εκείνες. Όταν όμως πήραν την τελική μορφή τους σκέφτηκα ότι με τις δικές τους ερμηνείες θα αποκτούσαν περισσότερη δύναμη.
Έχεις τραγουδήσει και άλλες φορές αλλά πώς ένιωσες αυτή τη φορά που θα ήσουν τόσο εκτεθειμένος σαν ερμηνευτής, πολύ περισσότερο από όσο σαν εκτελεστής όπως συνέβαινε μέχρι τώρα; Ηταν ένα εύκολο βήμα για εσένα;
Δεν ήταν καθόλου εύκολο βήμα και ούτε είναι ακόμα. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ερμηνευτή. Δεν κατέχω καθόλου την τεχνική αυτής της σπουδαίας τέχνης. Το μόνο που με οδηγεί είναι το συναίσθημα.
Τόσο οι δικοί σου στίχοι όσο και αυτοί που επέλεξες να μελοποιήσεις είναι καταρχάς πολύ προσωπικοί αλλά σε πολλά σημεία έχουν πολύ έντονο κοινωνικό αποτύπωμα και μερικές φορές, όπως στο «Ονειρα Δολάρια», είναι σχεδόν αμιγώς πολιτικοί. Είναι μια διάσταση που ήθελες και έκρινες ότι θα έπρεπε να υπάρχει στον δίσκο, ιδιαίτερα στην συγκεκριμένη συγκυρία;
Το κυρίαρχο στοιχείο του δίσκου είναι ακριβώς η πολιτική τοποθέτηση ως προς αυτά που συμβαίνουν. Είναι εκείνο που με απασχολεί περισσότερο από όλα και κυρίως για αυτό τον λόγο αποφάσισα να γράψω τραγούδια. Όλες οι άλλες θεματικές θεωρώ ότι υπερκαλύπτονται από πολλούς/ές συναδέλφους.
Με το «Τι Τρέχει Στο Παγκράτι» διαφοροποιείσαι, ίσως και τοποθετείσαι απέναντι από μια συγκεκριμένη σχολή, υφολογικά και ακόμα περισσότερο από πλευράς διάθεσης, του ελληνικού τραγουδιού ή από μια ολόκληρη κοσμοθεωρία και στάση ζωής;
Νομίζω ότι ισχύουν και τα δύο. Πριν λίγο καιρό, φεύγοντας από το χώρο μιας συναυλίας που είχε διακοπεί μετά από την ρίψη δακρυγόνων από την αστυνομία και το τεράστιο μπάχαλο που ακολούθησε, ένας συνάδελφος μου είπε «πώς είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά τα πράγματα και εμείς να τραγουδάμε για άλλα;». Αυτή η φράση εμπεριέχει και την δική μου οπτική στα πράγματα.
Είναι ένας κυριολεκτικά και μεταφορικά «χειροποίητος» δίσκος, στα περισσότερα τραγούδια παίζεις σχεδόν όλα τα όργανα εκτός από τα κρουστά. Πώς μεταφέρεται αυτό στη σκηνή και πόσο εύκολο ήταν να το κάνεις;
Ήταν σχετικά εύκολο. Επειδή είμαι πολλά χρόνια στην πιάτσα ήξερα σε ποιους συναδέλφους έπρεπε να απευθυνθώ για να υπάρξει το αποτέλεσμα που θέλω.
Τι να περιμένει ο κόσμος που θα έρθει να παρακολουθήσει τις παραστάσεις σου στο Club του «Σταυρός Του Νότου», εκτός από την παρουσίαση ολόκληρου του δίσκου βέβαια;
Εκτός από τα καινούρια θα ακούσει τραγούδια από όλες μου τις συνεργασίες και άλλα αγαπημένα kai δοσμένα με τέτοιο τρόπο ώστε να έχει κάτι να σκεφτεί και την επόμενη ημέρα.
Και η συνέχεια μετά από αυτές τις εμφανίσεις; Υπάρχουν ήδη σχέδια για την επόμενη δισκογραφική εργασία;
Ο χρονικός ορίζοντας που σκέφτομαι τα πράγματα είναι πολύ περιορισμένος. Ποτέ δεν κάνω μακρόπνοα σχέδια. Ας δούμε πως θα πάει το σήμερα και βλέπουμε για το αύριο. Όσο για δισκογραφία δεν έχω κανένα σχέδιο απολύτως.
Κρίνοντας από ην πολύ ευχάριστη έκπληξη που αποτελεί το «Μόρσο» θα ευχηθώ να υπάρξουν αλλά και να υλοποιηθούν σχετικά σύντομα.
Γνωρίζαμε τον Θεσσαλονικέα Δημήτρη Μυστακίδη ως τον κορυφαίο δεξιοτέχνη της λαϊκής κιθάρας στη χώρα μας. Η Ιδιότητα του αυτή έχει αποτυπωθεί σε μια σειρά κυρίως οργανικών δίσκων αλλά και αποδειχθεί με τις όχι πολλές αλλά πάντα εκλεκτές συνεργασίες του με δημιουργούς και ερμηνευτές/ιες. Με το album «Μόρσο» που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό όμως τα πράγματα διαφοροποιήθηκαν δραστικά.
Αυτή τη φορά δεν υπάρχουν οι τόσο προσεγμένες επανεκτελέσεις ρεμπέτικων και παλαιών λαϊκών τραγουδιών στις οποίες ειδικεύεται αλλά νέα, πρωτότυπα τραγούδια, τα περισσότερα γραμμένα από τον ίδιο εκτός από κάποια του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη. Τραγούδια με στίχους με πολύ έντονο κοινωνικό ή και καθαρά πολιτικό αποτύπωμα και μουσικά εξαιρετικά ανανεωτικά, συνδυάζοντας ευφυώς πολύ διαφορετικά και κάποτε ακόμα και αντιθετικά μεταξύ του ιδιώματα. Τέλος για πρώτη φορά αναλαμβάνει ο ίδιος και την ερμηνεία τους.
Εχοντας στις αποσκευές του το «Μόρσο» αλλά βέβαια και όλες τις προηγούμενες εργασίες του καθώς και τις συνεργασίες του ο Δημήτρης Μυστακίδης από τις 3 Φεβρουαρίου κα για όλες τις Παρασκευές του μήνα έρχεται στο Club του «Σταυρός Του Νότου». Μαζί του η ερμηνεύτρια Νεκταρήλια Τσομπάνογλου και τέσσερις εξαίρετοι μουσικοί στις κιθάρες, τα παραδοσιακά πνευστά, το ακουστικό και ηλεκτρικό μπάσο και τα ντραμς για βραδιές που αποσκοπούν στην αληθινή ψυχαγωγία δίχως όμως να σνομπάρουν καθόλου και την λυτρωτική διασκέδαση.
Προφανώς και όλα αυτά τα τραγούδια δεν γράφτηκαν τον τελευταίο καιρό, θα τα συγκέντρωνες αρκετά χρόνια. Τι σε έκανε λοιπόν να τα δημοσιοποιήσεις την δεδομένη χρονική στιγμή;
Όλα τα τραγούδια μου γράφτηκαν την περίοδο του εγκλεισμού. Εκείνα του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη μου είχαν δοθεί πριν και ήταν μια ουσιαστική αφορμή για να πάρω την απόφαση να βγάλω έναν δίσκο με καινούρια τραγούδια. Νομίζω ότι ο πιο σημαντικός λόγος που τα τραγούδια βρήκαν τον δρόμο τους τώρα είναι απλώς το ότι μεγαλώνω και «ο κλοιός στενεύει»..
Το σίγουρο πάντως είναι ότι δεν είναι καθόλου αυτό που θα περίμενε κανείς από τον δεξιοτέχνη της λαϊκής κιθάρας και τον μελετητή/αναζητητή του ρεμπέτικου που μας είχες δείξει τόσα χρόνια στους δίσκους σου. Από πού λοιπόν ήρθαν αυτές οι απρόσμενες για εσένα μουσικές;
Απρόσμενες είναι μάλλον για όλους τους άλλους εκτός από εμένα. Αυτός ο δίσκος αντιπροσωπεύει απόλυτα αυτό μου είμαι σήμερα. Απλά τόσα χρόνια υπήρχαν άλλες προτεραιότητες.
Ποιες ήταν οι κυριότερες επιρροές σου για την σύνθεση και συνολικά την δημιουργία των τραγουδιών του δίσκου; Κάνω λάθος αν πω ότι στο βάθος διακρίνω το «κολάζ» ιδιωμάτων και ήχων με έναν απόλυτα προσωπικό τρόπο που είναι η προσέγγιση του Θανάση Παπακωνσταντίνου από μια στιγμή και μετά;
Η κυριότερη απαρχή αλλά και επίδραση για αυτά τα τραγούδια ήταν η τραγική πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι μας. Η αποτύπωση σε στίχους όλων αυτών των σκέψεων που με βασανίζουν σαν άνθρωπο αποδείχθηκε λυτρωτική για εμένα. Το μουσικό μέρος ήρθε πολύ αργότερα και προφανώς έχει επιρροές από τον Θανάση καθώς είμαστε μια παρέα και όχι απλά συνεργάτες περίπου είκοσι χρόνια.
Το πιο ανατρεπτικό πάντως στοιχείο του δίσκου για εμένα είναι τα beats και γενικότερα τα ηλεκτρονικά. Από πού προέκυψαν αυτά ή ήταν κάτι με το οποίο ασχολιόσουν για χρόνια χωρίς να το έχεις δείξει μέχρι τώρα;
Ως προς αυτό λειτούργησα σαν παιδί. Βρήκα καινούργια παιχνίδια και ήθελα πολύ να παίξω με αυτά! Πάντα μου άρεσε πολύ το έντονο ρυθμικό στοιχείο αλλά δεν μου είχε δοθεί η ευκαιρία να το συμπεριλάβω σε δικές μου εργασίες. Τώρα το χαρτί πάνω στο οποίο έγραψα ήταν ολόλευκο και έτσι αποφάσισα να το δοκιμάσω.
Τα τραγούδια είναι δικά σου εκτός από τέσσερα που είναι του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη. Ταυτίζεσαι τόσο πολύ με έναν τραγουδοποιό - ερμηνευτή που έρχεται από εντελώς άλλη κατεύθυνση και κινείται σε πολύ διαφορετικό ύφος από εσένα ή πρόκειται για προσωπική/φιλική σχέση;
Αφενός δεν θεωρώ ότι με τον Αλέξανδρο είμαστε τόσο μακριά όσο λες και αφετέρου ναι, υπάρχει φιλική σχέση. Ο τρόπος που γράφει στίχους ο Αλέξανδρος μου αρέσει πάρα πολύ και νομίζω ότι είναι το πολύ δυνατό χαρτί του. Όταν μου έδωσε τα τραγούδια είδα ότι σε αρκετά από αυτά οι σκέψεις μας ταυτίζονται όπως επίσης και η προσέγγιση μας στη μουσική και έτσι αποφάσισα να τα εντάξω στον δίσκο μου.
Και η εξαίρεση των δύο τραγουδιών που δεν ερμηνεύεις εσύ αλλά η Μάρθα Φριντζήλα και η Ελένη Βιτάλη; Μήπως το έγραψες συγκεκριμένα για εκείνες;
Όχι, δεν γράφτηκαν για εκείνες. Όταν όμως πήραν την τελική μορφή τους σκέφτηκα ότι με τις δικές τους ερμηνείες θα αποκτούσαν περισσότερη δύναμη.
Έχεις τραγουδήσει και άλλες φορές αλλά πώς ένιωσες αυτή τη φορά που θα ήσουν τόσο εκτεθειμένος σαν ερμηνευτής, πολύ περισσότερο από όσο σαν εκτελεστής όπως συνέβαινε μέχρι τώρα; Ηταν ένα εύκολο βήμα για εσένα;
Δεν ήταν καθόλου εύκολο βήμα και ούτε είναι ακόμα. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ερμηνευτή. Δεν κατέχω καθόλου την τεχνική αυτής της σπουδαίας τέχνης. Το μόνο που με οδηγεί είναι το συναίσθημα.
Τόσο οι δικοί σου στίχοι όσο και αυτοί που επέλεξες να μελοποιήσεις είναι καταρχάς πολύ προσωπικοί αλλά σε πολλά σημεία έχουν πολύ έντονο κοινωνικό αποτύπωμα και μερικές φορές, όπως στο «Ονειρα Δολάρια», είναι σχεδόν αμιγώς πολιτικοί. Είναι μια διάσταση που ήθελες και έκρινες ότι θα έπρεπε να υπάρχει στον δίσκο, ιδιαίτερα στην συγκεκριμένη συγκυρία;
Το κυρίαρχο στοιχείο του δίσκου είναι ακριβώς η πολιτική τοποθέτηση ως προς αυτά που συμβαίνουν. Είναι εκείνο που με απασχολεί περισσότερο από όλα και κυρίως για αυτό τον λόγο αποφάσισα να γράψω τραγούδια. Όλες οι άλλες θεματικές θεωρώ ότι υπερκαλύπτονται από πολλούς/ές συναδέλφους.
Με το «Τι Τρέχει Στο Παγκράτι» διαφοροποιείσαι, ίσως και τοποθετείσαι απέναντι από μια συγκεκριμένη σχολή, υφολογικά και ακόμα περισσότερο από πλευράς διάθεσης, του ελληνικού τραγουδιού ή από μια ολόκληρη κοσμοθεωρία και στάση ζωής;
Νομίζω ότι ισχύουν και τα δύο. Πριν λίγο καιρό, φεύγοντας από το χώρο μιας συναυλίας που είχε διακοπεί μετά από την ρίψη δακρυγόνων από την αστυνομία και το τεράστιο μπάχαλο που ακολούθησε, ένας συνάδελφος μου είπε «πώς είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά τα πράγματα και εμείς να τραγουδάμε για άλλα;». Αυτή η φράση εμπεριέχει και την δική μου οπτική στα πράγματα.
Είναι ένας κυριολεκτικά και μεταφορικά «χειροποίητος» δίσκος, στα περισσότερα τραγούδια παίζεις σχεδόν όλα τα όργανα εκτός από τα κρουστά. Πώς μεταφέρεται αυτό στη σκηνή και πόσο εύκολο ήταν να το κάνεις;
Ήταν σχετικά εύκολο. Επειδή είμαι πολλά χρόνια στην πιάτσα ήξερα σε ποιους συναδέλφους έπρεπε να απευθυνθώ για να υπάρξει το αποτέλεσμα που θέλω.
Τι να περιμένει ο κόσμος που θα έρθει να παρακολουθήσει τις παραστάσεις σου στο Club του «Σταυρός Του Νότου», εκτός από την παρουσίαση ολόκληρου του δίσκου βέβαια;
Εκτός από τα καινούρια θα ακούσει τραγούδια από όλες μου τις συνεργασίες και άλλα αγαπημένα kai δοσμένα με τέτοιο τρόπο ώστε να έχει κάτι να σκεφτεί και την επόμενη ημέρα.
Και η συνέχεια μετά από αυτές τις εμφανίσεις; Υπάρχουν ήδη σχέδια για την επόμενη δισκογραφική εργασία;
Ο χρονικός ορίζοντας που σκέφτομαι τα πράγματα είναι πολύ περιορισμένος. Ποτέ δεν κάνω μακρόπνοα σχέδια. Ας δούμε πως θα πάει το σήμερα και βλέπουμε για το αύριο. Όσο για δισκογραφία δεν έχω κανένα σχέδιο απολύτως.
Κρίνοντας από ην πολύ ευχάριστη έκπληξη που αποτελεί το «Μόρσο» θα ευχηθώ να υπάρξουν αλλά και να υλοποιηθούν σχετικά σύντομα.
