καθώς αναγνωρίζει ότι όλα τα παραπάνω αποτελούν μέρος της δουλειάς του και της επικοινωνίας των «πονημάτων» του με τον κόσμο. Ευγενικός, πράος, ευφυής, ξάστερος, δε μασάει τα λόγια του… Όση ώρα οι συνεργάτες μου ετοίμαζαν το «σκηνικό» της κουβέντας μας, μιλήσαμε για τον «αδικημένο» ρόλο των στιχουργών στην τραγουδοποιία, για την περίπτωση του Πυθαγόρα που όλοι ψιθυρίζουν τα τραγούδια του αλλά ελάχιστοι πια τον μνημονεύουν, τον Μάνο Ελευθερίου και τον Άγιο Φεβρουάριο, τις «μάχες» για τα πνευματικά δικαιώματα και την κατοχύρωση των τραγουδιών και των ανθρώπων που τα δημιουργούν και τα αποδίδουν στα φορτισμένα χρόνια του ΄80.
Επεκταθήκαμε στην «κρίση» και τις συνέπειές, στην έλλειψη επικοινωνίας των ανθρώπων στη σύγχρονους εποχή και στην «ξένη» με αυτόν τεχνολογία – δεν έχει καν κινητό -, στον τρόπο που μεταφέρει τα μηνύματα των καιρών στις κόρες του και πως τα αντιλαμβάνονται πλέον καλύτερα εκείνες.
«Παλαιότερα, όταν τους έλεγα για τα βιώματά μου και πως δούλευα από οκτώ χρονών παιδάκι με κοιτούσαν σαν εξωγήινο. Τώρα αρχίζουν να συνειδητοποιούν περισσότερο τις καταστάσεις…». Όταν είδε την έκπληξή μου συνέχισε: «Μα όλα τα παιδιά της συνοικίας μου τότε, μετά το σχολείο, δουλεύαμε».
Δυστυχώς ήρθε η στιγμή που πήραμε τις «επίσημες» θέσεις μας και το μαγνητόφωνο ξεκίνησε να γράφει…
Το Ζωή Νταλίκα Κόκκινη από το προηγούμενο δίσκο σας με τον τίτλο Στη Διαπασών, αποτέλεσε το «φυτίλι» της συνεργασίας με τον Σταμάτη Κραουνάκη, και τον ολοκληρωμένο δίσκο μαζί του, Εδώ Είμαστε;
Συνέβαλε ως ένα βαθμό αλλά… ήθελα πραγματικά να κάνω έναν δίσκο με το Σταμάτη. Το συζητάγαμε χρόνια. Είναι ένας δημιουργός «έξω» από αυτά που έχω τραγουδήσει μέχρι σήμερα. Μάλιστα του είπα, να γράψει τραγούδια, δίχως να σκεφτεί το δικό μου τραγουδιστικό παρελθόν.
Τέρμα τα ζεϊμπέκικα.
Ποτέ… Τα αγαπώ και τα θέλω, αλλά έχουμε φτάσει στο σημείο να μου φέρνουν να ακούσω τραγούδια κι απ’ τα 20 τα 15 να είναι ζεϊμπέκικα. Και στο Εδώ Είμαστε έχουμε ζεϊμπέκικα, αλλά και άλλους ρυθμούς που έχουν τη δική τους ομορφιά.
Κοιτώντας τη δισκογραφία σας, παρατηρεί κανείς ότι επιλέγετε κυρίως τις ολοκληρωμένες προτάσεις με έναν, ή δύο το πολύ, συνθέτες.
Προτιμώ στις δουλειές μου να ερμηνεύω έναν συγκεκριμένο κάθε φορά συνθέτη. Το καλύτερο θα ήταν να υπάρχει και ένας στιχουργός. Θεωρώ ότι με αυτό τον τρόπο το αποτέλεσμα έχει ομοιομορφία. Έχει αρχή, μέση, τέλος. Δίνεις έτσι και στους δημιουργούς τη δυνατότητα να ξετυλίξουν με πληρέστερο τρόπο τις ικανότητες τους. Διαφορετικά πρέπει να περιμένεις από έναν ενορχηστρωτή να προσπαθήσει να δώσει ομοιογένεια σε τραγούδια που ίσως διαφορετικά και να μην δένουν με τον καλύτερο τρόπο μεταξύ τους.
Τα δυσάρεστα πράγματα φέρνουν και την «δημιουργία». Αυτό αφορά όλες τις τέχνες. Όλη αυτή κατάσταση θα φέρει μια αλλαγή στη ζωή μας και στο τρόπο που αντιμετωπίζαμε τα πράγματα, συγκριτικά με τις περιόδους της καλοπέρασης. Η μουσική περνάει κρίση σε παγκόσμιο επίπεδο και η οικονομική κρίση δεν χτυπάει μόνο την Ελλάδα, πλήττει τις μάζες σε όλο τον πλανήτη. Πιστεύω και εύχομαι, όσον αφορά το τραγούδι να προκύψουν νέες τάσεις και ρεύματα που θα αποτυπώσουν το κλίμα της κοινωνίας και της εποχής μας, εκφράζοντας τις ανάγκες μας
Το Εδώ Είμαστε κινείται σε αυτό το επίπεδο. Το εξώφυλλο με τις κόκκινες φλόγες, κοντράστ στο γενικότερο ασπρόμαυρο πλαίσιο, είναι χαρακτηριστικό.
Ποτέ δεν ανακατεύτηκα στα εξώφυλλα των δίσκων. Εμένα μ’ ενδιαφέρουν τα τραγούδια, ο στίχος, η μελωδία, η ερμηνεία. Σίγουρα η γενικότερη κατάσταση θα επηρέασε τον δημιουργό του εξωφύλλου. Ο Κραουνάκης, ασχολείται με την πολιτική, έχει γνώμη και δεν διστάζει να την καταθέτει. Είναι πληθωρικός και ασυμβίβαστος και συχνά δηλώνει τις αλήθειες του με πικρό, ίσως και υπερβολικό τρόπο. Η αγανάκτηση φέρνει πράγματα…
Πριν 15 χρόνια είχατε καταθέσει με τον Θάνο Μικρούτσικο τον δίσκο Στου Αιώνα Την Παράγκα. Πέρα από την εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία που σημείωσε, έβγαλε την ατμόσφαιρα εκείνης της περιόδου, και περιέγραψε με αδρές γραμμές τα μελλούμενα. Πιστεύεται ότι το Εδώ Είμαστε, θα έχει την ίδια τύχη. Γιατί κάπου παρατηρώ ότι υπάρχει μια αντίστοιχη ματιά…
Συμφωνώ, όμως ποτέ δε μπορείς να προβλέψεις την πορεία ενός δίσκου. Στη μέχρι τώρα πορεία μου υπήρξαν τραγούδια που εγώ θεωρούσα καταπληκτικά και ο κόσμος δεν τα αγκάλιασε. Τα τραγούδια του Σταμάτη τα αγάπησα και πιστεύω ότι είναι από αυτά που δεν χάνονται. Πάντα θα υπάρχουν και θα ανακαλύπτονται, ανάλογα με τους καιρούς. Από την άλλη ο δίσκος Στου Αιώνα Την Παράγκα, που είχε συγκλονιστικά τραγούδια, όλα τους σκεπάστηκαν από την τρομακτική επιτυχία της Ρόζας.
Βγήκε μπροστά και το Όσοι με το χάρο γίναν φίλοι…
Ναι αλλά μιλάμε για τραγούδια που και μεμονωμένα, θα μπορούσε το καθένα από αυτά να είναι και η επιτυχία μιας σειράς δίσκων. Ήταν τότε που ο Θάνος, επέστρεφε στο τραγούδι μετά την τριετή ενασχόλησή μου με την πολιτική, και «γκαζωμένος» επιθυμούσε να βγάλει όλο τον πλούτο που είχε συσσωρευτεί μέσα του. Αφού τα ακούγαμε και τα ζηλεύαμε. Τη Ρόζα την κρύβαμε για να φανούν τα άλλα. Και τελικά πάθαμε αυτό που φοβόμασταν και θέλαμε να αποφύγουμε. Η Ρόζα ήρθε και τα ισοπέδωσε όλα.
Το βλέπατε δηλαδή καθαρά ότι ήταν το τραγούδι που θα ξεχώριζε
Όλοι οι συντελεστές το διαισθάνονταν… Εμένα μ’ ενδιαφέρει να κάνω ένα καλό δίσκο. Υπάρχουν δίσκοι που προχώρησαν στα χρόνια και σημείωσαν και υψηλές πωλήσεις δίχως να βγάλουν το μεγάλο σουξέ. Και Είμαι σίγουρος ότι το Εδώ Είμαστε θα έχει μια γερή διαδρομή στα χρόνια.
Πάντα αυτή ήταν η άποψή μου. Ακόμη διαφωνούσα με όσους ισχυρίζονταν ότι δεν πρέπει να συμπορεύεσαι με ένα συνθέτη για δύο ή και περισσότερα άλμπουμ στη σειρά. Δηλαδή ο Θεοδωράκης με το Μπιθικώτση πως βγάζαν το ένα διαμάντι μετά το άλλο; Όταν το υλικό είναι καλό, από μόνο του καθορίζει το μέγεθος της συνεργασίας.
Τα τραγούδια στις μέρες μας δεν «κεντράρουν» με τον ίδιο ρυθμό και την ίδια ευκολία, όπως συνέβαινε παλαιότερα, και το σημαντικότερο δεν υπάρχουν δημιουργίες που να μπορούν να αποτελέσουν σημείο αναφοράς και ζύμωσης ανάμεσα σε ακροατές με διαφορετικά γούστα, όπως έγινε π.χ. με τη Ρόζα που άρεσε και στους πιτσιρικάδες και στις ώριμες ηλικίες.
Και στις μέρες μας γράφονται καλά τραγούδια κι από αυτά ορισμένα θα αντέξουν στο χρόνο. Μπορεί λιγότερα απ ότι στις περασμένες δεκαετίες αλλά κάποια θα μείνουν. Θυμάμαι όταν εγώ ξεκίναγα ο Πασχάλης Αρβανιτίδης ήταν είδωλο. Μετά ήρθε ο Τουρνάς που πήγε το στίχο λίγο παραπέρα… Πριν δύο δεκαετίες είχαμε την εμφάνιση των τραγουδοποιών που δώσαν νέο αίμα και φλόγα στο τραγούδι μας και τους χρωστάμε πολλά. Οι Αφοι Κατσιμίχα, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ο Διονύσης Τσακνής, ο Νίκος Πορτοκάλογλου και άλλα παιδιά προσέφεραν αρκετά. Όταν είσαι νέος ακούς πολλά και διαφορετικά πράγματα. Κάπου εκεί γύρω στα είκοσι σου χρόνια αρχίζεις και κατασταλάζεις . Εκεί σε αυτή τη φάση γυρνάς πίσω, ψάχνεσαι και ανακαλύπτεις. Αυτό μας έχει δείξει η ζωή. Είτε στην ξένη είτε στην ελληνική μουσική οι περισσότεροι νέοι, στην αρχή ακούνε υποπροϊόντα. Την καλή μουσική συνήθως την ανακαλύπτουν αργότερα . Όταν βλέπω στις εμφανίσεις μου να έρχονται αγόρια και κορίτσια δεκαοκτώ χρονών και να τραγουδούν τον Άγιο Φεβρουάριο καταλαβαίνεις ότι αυτά τα παιδιά ψάχνονται.
Αν κοιτάξεις πίσω θα βρεις ότι και πριν δύο, πριν πέντε, πριν επτά χρόνια, έχουν γραφτεί πολλά και σπουδαία που αν τα αθροίσουμε θα καταλάβουμε το μέγεθος τους. Οι θύμησες μας κάνουν να μεγεθύνουμε το χτες σε σχέση με το σήμερα. Και βέβαια δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε τα κλασικά των μεγάλων δασκάλων μας. Η Συννεφιασμένη Κυριακή έμεινε… Η άμαξα μες τη βροχή που ήταν μεγάλη επιτυχία για δεκαετίες και τότε σήμαινε πολλά, όχι,. Ή αν θέλεις σε πολύ μικρότερο βαθμό. Γιατί η θεματολογία της ξεπεράστηκε από την εποχή και τις εξελίξεις.
Τραγουδιέται και τώρα, αλλά με νοσταλγικό χαρακτήρα.
Άρα η κάθε εποχή επιλέγει και καθορίζει τα «διαχρονικά» της. Ζούμε σε μια διαφορετική κοινωνία από αυτή που ανδρωθήκαμε, μιλάμε μια άλλη γλώσσα, τα δε παιδιά μας μια εντελώς «ξένη» με τη δική μας, έχουμε διαφορετικές συνήθειες. Θυμάμαι παλιά, έβγαινε στο εξωτερικό ένας δίσκος και περιμέναμε έναν χρόνο για να τον ακούσουμε. Σήμερα βγαίνει αυτά την στιγμή και τον ακούμε την αμέσως επόμενη
Πως προσαρμόζεστε στη νέα αυτή πραγματικότητα.
Δεν έχω σχέση με τις τεχνολογικές εξελίξεις, σε σημείο να είναι μάλλον λάθος η άρνησή μου να εγκλιματιστώ. Δεν έχω καν κινητό… Παραδέχομαι ότι οι το διαδίκτυο και τα άλλα επιτεύγματα σου λύνουν τα χέρια, απλοποιούν πολύ τις διαδικασίες και σε διευκολύνουν στα προβλήματα της καθημερινότητά. Φοβάμαι όμως ότι σε λίγο τα νέα παιδιά θα βλέπουν «τετράγωνα», όπως είναι η οθόνη του υπολογιστή. Και η επικοινωνία μέσω των μηχανημάτων είναι πλασματική, δεν είναι αληθινή. Όλα αυτά παραπέμπουν σε ταινία επιστημονικής φαντασίας
Θέλετε να έχετε τον άλλο απέναντι.
Έτσι είναι η ζωή μου, έτσι έχω μάθει. Αλλιώς είναι να κοιτάς τον άλλον στα μάτια όταν κουβεντιάζεις. Να βλέπεις την αντίδρασή του και όχι να «δέχεσαι» την απάντηση που σκέφτηκε να γράψει στο ερώτημά σου. Και μάλιστα με συνθηματική γραφή, κομμένες λέξεις. Όταν ο Κραουνάκης στέλνει μήνυμα δεν καταλαβαίνω καν τι γράφει. Αφού του λέω θα γράφεις κανονικά, όπως μιλάμε. Θα αναφέρεις πρώτα ότι είναι για μένα και θέλω όλες τις λέξεις και τα γράμματά τους.
Περάσατε όμως όμορφες στιγμές μαζί του στο στούντιο.
Υπέροχα
Ξέρω δεν πως δεν τα έχετε καλά με τις άχρωμες συνθήκες του σύγχρονου τρόπου ηχογράφησης όπου ο ερμηνευτής τραγουδά ερήμην των μουσικών . Προτιμάτε το συναίσθημα τον αυθορμητισμό και την άμιλλα της παρέας των παλαιότερων δεκαετιών όταν ο ερμηνευτής και η ορχήστρα έγραφαν μαζί .
Πολλές φορές μου λένε να διορθώσω κάποια μικρά λάθη και ατέλειες και δεν το κάνω. Δεν θέλω να βγω φαινομενικά τέλειος αλλά στην ουσία άνευρος και αποστεωμένος. Όμως με το Σταμάτη τα δεδομένα άλλαξαν. Με το χιούμορ του, την καταδεκτικότητά του, την ατμόσφαιρα που δημιουργεί με έκανε να αγαπήσω ακόμη και το στούντιο. Αφού μερικές φορές έπιανα τον εαυτό μου να αδημονεί, πότε θα έρθει η ώρα να πάω για ηχογράφηση, γιατί εκεί γινόταν κυριολεκτικά ένα πάρτυ. Αφού με το που τον βλέπω γελάω, γιατί ξέρω ότι η ζωή του όλη είναι μια πλάκα. Και επιπλέον με «κέντριζε» για να προσθέσω στοιχεία στην ερμηνεία, που είχα «κρυμμένα» μέσα μου.
Μπορεί κι ένα «ξένος» να σου γράψει διαμάντια και επιτυχίες. Να τα πεις, να φύγει και να μην ξανασυναντηθείς ποτέ μαζί του. Όμως με το Σταμάτη, το Θάνο είμαστε φίλοι. Μπορώ να τους καλέσω στο τηλέφωνο, οποιαδήποτε στιγμή, και να μιλήσουμε για ένα πρόβλημά μου, ή να του ζητήσω τη γνώμη τους για κάτι. Είναι ευτυχία να συνεργάζομαι με φίλους. Το τραγούδι είναι μια τρίλεπτη ιστορία. Μέσα σε αυτό το χρόνο καλείται ο καθένας να «βγάλει» τα μέσα του. Είναι σημαντικό, για μένα, για το ξόδεμα της ψυχής μου, να έχω φίλους δίπλα μου αντί τυπικούς συνεργάτες.
Κάτι παρόμοιο συνέβαινε και με τον Μάριο Τόκα;
Με το Μάριο ήμασταν φίλοι πολύ πριν συνυπάρξουμε δισκογραφικά… Και είμαστε φίλοι οικογενειακοί μέχρι και τη φυγή του. Μου λείπει και ο φίλος και ο δημιουργός. Οι καλές – γιατί υπάρχουν και κακές - παρέες στο τραγούδι είναι ευλογία.
Η εξουσία του τραγουδιού πρέπει κατά τη γνώμη σας να βρίσκεται στα χέρια των δημιουργών;
Μα δικό τους δημιούργημα είναι το τραγούδι . Δικαιωματικά τους ανήκει η εξουσία. Γιατί όταν τον πρώτο λόγο τον είχαν οι συνθέτες τα πράγματα ήταν σαφώς καλύτερα για το ελληνικό τραγούδι . Από ένα σημείο και μετά οι εταιρείες βρήκαν βολικό να κάνουν απόλυτους πρωταγωνιστές εμάς τους τραγουδιστές, οι τραγουδιστές τσιμπήσαμε το δόλωμα, δίχως να σκεφτούμε ότι χωρίς ρεπερτόριο είμαστε τίποτα.
Προέρχεστε από έναν γεμάτο χειμώνα και πραγματοποιείτε μια μεγάλη σειρά συναυλιών. Τι σας πηγαίνει περισσότερο, το μαγαζί ή οι ανοικτοί χώροι;
Εγώ μεγάλωσα στα μαγαζιά, εκεί ανδρώθηκα, εκεί έκανα όνομα. Τα αγαπάω. Μου αρέσουν όμως και οι συναυλίες γιατί μου δίνεται η δυνατότητα να τραγουδήσω ορισμένα τραγούδια που δεν ταιριάζουν στα μαγαζιά. Και το ένα και το άλλο λοιπόν. Κατά βάθος μ’ αρέσει να τραγουδάω. Ο καλλιτέχνης καθορίζει το χώρο και όχι ο χώρος τον καλλιτέχνη.
Η διασκέδαση πως μπορεί να λειτουργήσει σε αυτό το γκρίζο τοπίο.
Οι Έλληνες είτε έχουμε γάμο, είτε κηδεία τραγουδάμε… Ακόμα και όταν δουλεύουμε τραγουδάμε. Ο άλλος σκάβει στα χωράφια και τραγουδάει. Υπάρχουν εποχές καλές αλλά και σκούρες.
Πιστεύατε ότι θα φτάναμε σε αυτό το σημείο
Το θέμα είναι ότι ενώ ξέραμε γιατί συμβαίνουν αυτά που δυστυχώς συμβαίνουν, δεν κάναμε τίποτα για να τα αποτρέψουμε
Ο κόσμος φωνάζει πάντως: Εδώ είμαστε
Δεν μιλάω για τον κόσμο. Ο κόσμος θα το αλλάξει το τοπίο… Αλλά πρέπει να φτάσουμε εκεί… Να περιμένουμε μόνο από τον κόσμο την αλλαγή και να έχουμε αυτά που όλοι παρακολουθούμε με θλίψη. Ο κόσμος αντιδρά και μάλιστα ειρηνικά, άλλοι ευθύνονται για όσα γίνονται. Όλοι το ξέραμε ότι θα γίνουν φασαρίες και επεισόδια, που τελικά τα κάνουν κάποιοι που μπήκαν κανονικά με αστυνομικές ταυτότητες – μια χαρά- και με κουκούλες. Μια ζωή έχουμε αυτούς τους γνωστούς άγνωστους , που τους ξέρουν πολύ καλά και τους έχει δείξει και η τηλεόραση. Άμα ήταν άγνωστοι θα τους έπιαναν κανονικά και θα είχε τελειώσει το ζήτημα.
Οι πολιτικοί έχουν ευθύνη;
Αυτοί κάναν ότι ήταν δυνατόν για να φτάσουμε εδώ.
Πως εξηγείται την εκτίμηση του κόσμου στο πρόσωπό σας όλα αυτά τα χρόνια; Δεδομένου ότι δεν έχετε τακτική και λαμπερή παρουσία στα ΜΜΕ ούτε παίζετε με την εικόνα του σταρ. Ακόμα και στις εμφανίσεις σας δεν χαϊδεύετε το κοινό. Κάθεστε στο κέντρο της σκηνής και ερμηνεύεται, με κλειστά συνήθως τα μάτια, χτίζοντας θα έλεγα ένα δίχτυ ασφαλείας απ’ τους θεατές.
Η δουλειά μου είναι να τραγουδάω. Ο κόσμος έρχεται για να με ακούσει και να διασκεδάσει με τα τραγούδια που ερμηνεύω. Δεν είναι η δουλειά μου να χαιρετάω τον έναν ή τον άλλον. Δηλαδή όσοι κάθονται στο πρώτο τραπέζι αξίζουν το χαιρετισμό μου και όσοι είναι πιο πίσω όχι. Τιμάω την δουλειά μου και όλους τους ακροατές ανεξάρτητα που κάθονται και τι παραγγέλνουν… Όσοι κάθονται μπροστά δεν ήταν φίλοι μου, δεν είναι, ούτε μπορούν να γίνουν. Οι φίλοι μου είναι συγκεκριμένοι… και δεν αλλάζουν. Οι γνωστοί μας αλλάζουν.
Έχετε φίλους απ’ την παιδική σας ηλικία;
Ναι, παιδιά που πηγαίναμε στο δημοτικό μαζί.
Τότε που δουλεύατε παράλληλα;
Απ’ τα οκτώ μας χρόνια. Δεν ήταν κάτι παράξενο ή θλιβερό για μας. Ήταν κάτι που κάναμε όλα τα παιδιά της συνοικίας που μεγάλωνα για να βοηθήσουμε τις οικογένειες μας...
Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα, απ’ τα να βγαίνεις στο δρόμο, να πηγαίνεις στη δουλειά σου ή κάπου αλλού και οι άνθρωποι να σου δείχνουν, την αγάπη, την εκτίμησή τους γι όσα κάνεις… Αυτά που ακούω από ορισμένους, ξέρεις με ενοχλεί κλπ, θέλω να τους δω πως θα αισθανθούν όταν βγουν έξω και δεν τους χαιρετήσει κανένας.
Το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίσατε σας έκανε να δείτε τη ζωή αλλά και το τραγούδι αλλιώς;
Είχα μια περιπέτεια, που την περνάνε πολλοί συνάνθρωποί κάθε μέρα, κι άλλοι ακόμα χειρότερα. Πέρασα τρία χρόνια στα νοσοκομεία… είδα πολλά. Ευτύχησα να πάνε όλα καλά. Δεν άλλαξε κάτι… Χάπια παίρνω που δεν έπαιρνα, δε πίνω πια, καπνίζω παρ’ ότι οι γιατροί λένε τα αντίθετα.
Καλλιτεχνικά απωθημένα έχετε;
Βέβαια, διαφορετικά… κάθεσαι σπίτι σου.
Απ’ την προίκα σας στο τραγούδι αισθάνεστε ευχαριστημένος;
Ναι, αν και θα μπορούσε να είναι ακόμα καλύτερη. Ατύχησα να είμαι είκοσι χρόνια σε μια εταιρεία που πίστευε στους τραγουδιστές και όχι στους δημιουργούς. Κι αυτός ήταν ο μεγάλος μας καυγάς. Ο Μούτσης ήρθε δανεικός για ένα δίσκο, ο Κατσαρός με τα «Κύθηρα» το ίδιο, ο Καλδάρας επίσης. Δεν είναι το ίδιο με το να ηχογραφεί κατ’ αποκλειστικότητα ο δημιουργός σε μια εταιρεία. Γι’ αυτό πήγα σε άλλη δισκογραφική. Δεν ήταν εύκολο γιατί στην Polygram ήμουν βασιλιάς. Πηγαίνοντας στη Minos οι βασιλιάδες ήταν άλλοι. Ο Πάριος, ο Νταλάρας, η Αλεξίου, ο Διονυσίου… Έπρεπε να δοκιμαστώ και να πάρω τη θέση που μου αρμόζει. Είχα όμως τη δυνατότητα να συνεργαστώ με δημιουργούς που εκτιμώ σε δουλειές που καμαρώνω. Οι δημιουργοί «κάναν» τους τραγουδιστές που ανέφερα παραπάνω. Ο Μπιθικώτσης πριν τον συναντήσει ο Θεοδωράκης τραγουδούσε 15 χρόνια. Με τον Μίκη συνέδεσε όμως το όνομά του. Ο μόνος που αποτέλεσε ειδική περίπτωση είναι ο Καζαντζίδης.
Με τις κόρες σας έχετε καλή σχέση;
Περνάμε όμορφα σαν οικογένεια. Έχουν πια και τους δικούς τους φίλους. Η μεγάλη βγαίνει και μόνη της… Συζητάμε τελευταία πολύ για όσα συμβαίνουν…
ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ
για να δείτε το βίντεο με τη συνέντευξη
