Τελικά ο Δάκης αφιερώθηκε στην καριέρα του ή πιο πολύ στην ζωή του; Αυτό το ερώτημα έθεσα στον εαυτό μου όταν ξεκίνησα να γράφω – πριν τον πάρω τηλέφωνο - γι’ αυτήν την συνέντευξη. Πιστεύω ότι ο Δάκης, ανάμεσα στην ζωή και την καριέρα, διάλεξε την ζωή. Ποτέ δεν κυνήγησε την καριέρα του αλλά πάντα ήταν «χωμένος» μέχρι το λαιμό μέσα στις απολαύσεις της ζωής του.
Αυτή η συνέντευξη έγινε τον Αύγουστο του 2021
Γνωριζόμαστε πάρα πολλά χρόνια, συμπαθιόμαστε τρελά, και όταν βρισκόμαστε κάνουμε σαν μικρά παιδιά. Τον τελευταίο καιρό, έχοντας περάσει τα 70, λες και τον τσίμπησε μύγα, ηχογράφησε κάποια τραγούδια αριστουργήματα. Έτσι όπως θα έπρεπε να είναι όλα του τραγούδια. Μιλάω για την υπέροχη bosa Nova “Πάλι θα ξημερώσει” ή για το “Η στιγμή” που έκανε με τον Monsieur Minimal. Τον πήρα τηλέφωνο για να κάνουμε μια κουβεντούλα. Ντριν…
- Νικολή μου!!! Πάρε με σε παρακαλώ μετά από μισή ωρίτσα, είμαι στο σουπερμάρκετ!
Αυτός είναι ο Δάκης. Απλός και καθημερινός. Μπορεί να έχει κοντά στα 60 χρόνια καριέρα, να έχει αμέτρητες επιτυχίες, βραβεία, συνεργασίες, εξώφυλλα περιοδικών, κινηματογραφικές ταινίες κτλ. αλλά όταν χρειαστεί πηγαίνει και στο σούπερμαρκετ!
Τραγουδάει δε συνέχεια. Συνέχεια όμως. Κώλο δεν βάζει κάτω, που έλεγε και η γιαγιά μου. Έβγαλε πρόσφατα κι ένα καινούργιο τραγούδι, το “Σήμερα”, τι καινούργιο δηλαδή… που το είχε πρωτοπεί η Σμαρούλα Γιούλη το πολύ μακρινό 1947.
Στην αρχή της καριέρας του
Τι ήταν εκείνο που σε έκανε να θέλεις να ασχοληθείς με το τραγούδι, πως ξεκίνησες;
- Τραγουδούσα, χωρίς αμοιβή εννοείται, παιδάκι ήμουν, σε ένα από τα καλύτερα κέντρα της Αλεξάνδρειας. Το έκανα κυρίως για να ξεπεράσω τις ντροπές και τις ανασφάλειες μου. Κάποια στιγμή ήρθε στο κέντρο η Νάντια Κωνσταντοπούλου που βρισκόταν στην Αίγυπτο για εμφανίσεις - μεγάλη φίρμα την εποχή εκείνη - με άκουσε και μου είπε : “Παιδάκι μου τι κάνεις εδώ, μάζεψέ τα και έλα να τραγουδήσεις στην Αθήνα”, την άκουσα και το 1964 ήρθα στην Αθήνα και από εκεί ξεκίνησαν όλα.
Δεν το έχουμε συζητήσει ποτέ, αλλά θεωρώ πως είσαι από τους καλλιτέχνες που αφιερώθηκες περισσότερο στην ζωή σου παρά στην καριέρα σου. Το παραδέχεσαι;
- Ναι, έτσι είναι. Δεν ήθελα να πέσω με τα μούτρα στην καριέρα μου και να μου φύγει η ζωή μέσα από τα χέρια μου. Αφοσιώθηκα και στο τραγούδι, αλλά δεν ήθελα να είμαι υστερικός με τα επαγγελματικά μου. Άλλωστε για μένα το τραγούδι είναι… πάθος, όρεξη για ζωή!
Μου έχουν πει ότι σε έψαχναν άπειρες φορές από την εταιρία σου για δουλειά, και εσύ ήσουν “χαμένος” με κάποιο αμόρε, ισχύει;
- Χαχαχαχα για να στο ‘χουν πει, μάλλον ισχύει, χαχαχαχα
Πως σου φαίνεται το τραγούδι και οι τραγουδιστές στις μέρες μας;
- Υπάρχουν κάποιοι καλοί τραγουδιστές, αλλά είναι πια πάααααρα πολλοί, που όλοι μοιάζουν μεταξύ τους. Αν δεν ξέρω το τραγούδι δεν μπορώ να τους ξεχωρίσω. Όσο για τραγούδια, τι να σου πω. Φτήνια! Οι δημιουργοί, στην πλειοψηφία τους πια, γράφουν για να πάρουν χρήματα. Δεν γράφουν γιατί έχουν έμπνευση. Γι’ αυτό επικρατεί και η λεγόμενη “συρτορούμπα” και τα τραγούδια της μιας σεζόν.
Γιατί πιστεύεις ότι όλοι θέλουν να γίνουν τραγουδιστές;
- Ξέρω ‘γω; Ίσως το θεωρούν εύκολο, ή ότι θα πάρουν ακριβό αυτοκίνητο, θα γίνουν πλούσιοι και θα δοξαστούν; Όμως δεν είναι αυτό το τραγούδι, άσε που υπάρχει πολύ φτώχεια και ανεργία πια…
Και τώρα, τι γίνεται;
Όταν σε πήρα και ήσουν στο σουπερμάρκετ, φορούσες μάσκα;
- Πάντα. Ολόκληρο κουτί με μάσκες έχω μαζί μου. Προσέχω πολύ.
Φοβάσαι το χρόνο;
- Όχι καθόλου, ούτε και το θάνατο. Αυτό που φοβάμαι είναι η ανημποριά, να βασανίζομαι και να βασανίζω και τους γύρω μου. Αυτό δεν θέλω να το ζήσω…
Πόσων ετών είσαι;
- Αυτές τις μέρες έγινα 78
Τραγουδάς συνέχεια και σκίζεις. Σου κάνει ακόμη κέφι να τραγουδάς έπειτα από 57 χρόνια καριέρας;
- Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Ζω για το τραγούδι. Αν δεν τραγουδούσα, δεν ξέρω τι θα γινότανε. Ζω για τη μουσική. Από μικρός το είχα αυτό.
Αν ξεκινούσες από την αρχή, θα άλλαζες πράγματα;
- Ουουου πάρα πολλά. Και από την ζωή μου, κι’ απ’ τον χαρακτήρα μου αλλά και απ’ το ρεπερτόριο μου. Κάποια τραγούδια που έχω πει δεν μου αρέσουν καθόλου…
Και γιατί τα είπες;
- Γιατί με έπεισαν οι εταιρίες ή κάποιοι συνεργάτες ότι θα μου ήταν χρήσιμα στην καριέρα μου ή στις εμφανίσεις μου… και τους άκουσα.
Ποιους ανθρώπους θυμάσαι από την πορεία σου;
- Μίμης Πλέσσας για να ξεκινήσουμε. Σ’ αυτόν οφείλω τις γερές βάσεις της καριέρας μου! Από συναδέλφους μου επίσης έμαθα πάρα πολλά πράγματα, ιδιαίτερα απ’ τη συνεργασία που είχα την Μαρινέλλα ή με τις αδελφές Μπρόγιερ…
Θυμάσαι την πιο σημαντική στιγμή στην ζωή σου;
- Είχα κάνει έναν πολύποδα στις φωνητικές μου χορδές, πριν από κάποια χρόνια, και χρειάστηκε να χειρουργηθώ. Για έξι μήνες τότε με το ζόρι μιλούσα, και συνέχεια σκεφτόμουν: «Αφού με τόσο κόπο μιλάς, πώς θα τραγουδήσεις;». Σιγά σιγά όμως επανήλθε η φωνή μου. Κι όταν πήγα την πρώτη φορά σ’ ένα μαγαζί για να κάνω πρόβα, να δω τελικά αν μπορώ να τραγουδήσω, ξεκίνησα να λέω τα λόγια από το πρώτο κουπλέ, κι’ άρχισα να κλαίω… Η φωνή μου είχε επανέλθει.
Καλοκαίρι 2018, στο Kazarma Music Festival είχα καλέσει τον Δάκη να τραγουδήσει και του σύστησα και τον πιο μικρό fan του. Τον 2χρονο Μιχάλη.
Αυτή η συνέντευξη έγινε τον Αύγουστο του 2021
Γνωριζόμαστε πάρα πολλά χρόνια, συμπαθιόμαστε τρελά, και όταν βρισκόμαστε κάνουμε σαν μικρά παιδιά. Τον τελευταίο καιρό, έχοντας περάσει τα 70, λες και τον τσίμπησε μύγα, ηχογράφησε κάποια τραγούδια αριστουργήματα. Έτσι όπως θα έπρεπε να είναι όλα του τραγούδια. Μιλάω για την υπέροχη bosa Nova “Πάλι θα ξημερώσει” ή για το “Η στιγμή” που έκανε με τον Monsieur Minimal. Τον πήρα τηλέφωνο για να κάνουμε μια κουβεντούλα. Ντριν…
- Νικολή μου!!! Πάρε με σε παρακαλώ μετά από μισή ωρίτσα, είμαι στο σουπερμάρκετ!
Αυτός είναι ο Δάκης. Απλός και καθημερινός. Μπορεί να έχει κοντά στα 60 χρόνια καριέρα, να έχει αμέτρητες επιτυχίες, βραβεία, συνεργασίες, εξώφυλλα περιοδικών, κινηματογραφικές ταινίες κτλ. αλλά όταν χρειαστεί πηγαίνει και στο σούπερμαρκετ!
Τραγουδάει δε συνέχεια. Συνέχεια όμως. Κώλο δεν βάζει κάτω, που έλεγε και η γιαγιά μου. Έβγαλε πρόσφατα κι ένα καινούργιο τραγούδι, το “Σήμερα”, τι καινούργιο δηλαδή… που το είχε πρωτοπεί η Σμαρούλα Γιούλη το πολύ μακρινό 1947.
Στην αρχή της καριέρας του
Τι ήταν εκείνο που σε έκανε να θέλεις να ασχοληθείς με το τραγούδι, πως ξεκίνησες;
- Τραγουδούσα, χωρίς αμοιβή εννοείται, παιδάκι ήμουν, σε ένα από τα καλύτερα κέντρα της Αλεξάνδρειας. Το έκανα κυρίως για να ξεπεράσω τις ντροπές και τις ανασφάλειες μου. Κάποια στιγμή ήρθε στο κέντρο η Νάντια Κωνσταντοπούλου που βρισκόταν στην Αίγυπτο για εμφανίσεις - μεγάλη φίρμα την εποχή εκείνη - με άκουσε και μου είπε : “Παιδάκι μου τι κάνεις εδώ, μάζεψέ τα και έλα να τραγουδήσεις στην Αθήνα”, την άκουσα και το 1964 ήρθα στην Αθήνα και από εκεί ξεκίνησαν όλα.
Δεν το έχουμε συζητήσει ποτέ, αλλά θεωρώ πως είσαι από τους καλλιτέχνες που αφιερώθηκες περισσότερο στην ζωή σου παρά στην καριέρα σου. Το παραδέχεσαι;
- Ναι, έτσι είναι. Δεν ήθελα να πέσω με τα μούτρα στην καριέρα μου και να μου φύγει η ζωή μέσα από τα χέρια μου. Αφοσιώθηκα και στο τραγούδι, αλλά δεν ήθελα να είμαι υστερικός με τα επαγγελματικά μου. Άλλωστε για μένα το τραγούδι είναι… πάθος, όρεξη για ζωή!
Μου έχουν πει ότι σε έψαχναν άπειρες φορές από την εταιρία σου για δουλειά, και εσύ ήσουν “χαμένος” με κάποιο αμόρε, ισχύει;
- Χαχαχαχα για να στο ‘χουν πει, μάλλον ισχύει, χαχαχαχα
Πως σου φαίνεται το τραγούδι και οι τραγουδιστές στις μέρες μας;
- Υπάρχουν κάποιοι καλοί τραγουδιστές, αλλά είναι πια πάααααρα πολλοί, που όλοι μοιάζουν μεταξύ τους. Αν δεν ξέρω το τραγούδι δεν μπορώ να τους ξεχωρίσω. Όσο για τραγούδια, τι να σου πω. Φτήνια! Οι δημιουργοί, στην πλειοψηφία τους πια, γράφουν για να πάρουν χρήματα. Δεν γράφουν γιατί έχουν έμπνευση. Γι’ αυτό επικρατεί και η λεγόμενη “συρτορούμπα” και τα τραγούδια της μιας σεζόν.
Γιατί πιστεύεις ότι όλοι θέλουν να γίνουν τραγουδιστές;
- Ξέρω ‘γω; Ίσως το θεωρούν εύκολο, ή ότι θα πάρουν ακριβό αυτοκίνητο, θα γίνουν πλούσιοι και θα δοξαστούν; Όμως δεν είναι αυτό το τραγούδι, άσε που υπάρχει πολύ φτώχεια και ανεργία πια…
Και τώρα, τι γίνεται;
Όταν σε πήρα και ήσουν στο σουπερμάρκετ, φορούσες μάσκα;
- Πάντα. Ολόκληρο κουτί με μάσκες έχω μαζί μου. Προσέχω πολύ.
Φοβάσαι το χρόνο;
- Όχι καθόλου, ούτε και το θάνατο. Αυτό που φοβάμαι είναι η ανημποριά, να βασανίζομαι και να βασανίζω και τους γύρω μου. Αυτό δεν θέλω να το ζήσω…
Πόσων ετών είσαι;
- Αυτές τις μέρες έγινα 78
Τραγουδάς συνέχεια και σκίζεις. Σου κάνει ακόμη κέφι να τραγουδάς έπειτα από 57 χρόνια καριέρας;
- Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Ζω για το τραγούδι. Αν δεν τραγουδούσα, δεν ξέρω τι θα γινότανε. Ζω για τη μουσική. Από μικρός το είχα αυτό.
Αν ξεκινούσες από την αρχή, θα άλλαζες πράγματα;
- Ουουου πάρα πολλά. Και από την ζωή μου, κι’ απ’ τον χαρακτήρα μου αλλά και απ’ το ρεπερτόριο μου. Κάποια τραγούδια που έχω πει δεν μου αρέσουν καθόλου…
Και γιατί τα είπες;
- Γιατί με έπεισαν οι εταιρίες ή κάποιοι συνεργάτες ότι θα μου ήταν χρήσιμα στην καριέρα μου ή στις εμφανίσεις μου… και τους άκουσα.
Ποιους ανθρώπους θυμάσαι από την πορεία σου;
- Μίμης Πλέσσας για να ξεκινήσουμε. Σ’ αυτόν οφείλω τις γερές βάσεις της καριέρας μου! Από συναδέλφους μου επίσης έμαθα πάρα πολλά πράγματα, ιδιαίτερα απ’ τη συνεργασία που είχα την Μαρινέλλα ή με τις αδελφές Μπρόγιερ…
Θυμάσαι την πιο σημαντική στιγμή στην ζωή σου;
- Είχα κάνει έναν πολύποδα στις φωνητικές μου χορδές, πριν από κάποια χρόνια, και χρειάστηκε να χειρουργηθώ. Για έξι μήνες τότε με το ζόρι μιλούσα, και συνέχεια σκεφτόμουν: «Αφού με τόσο κόπο μιλάς, πώς θα τραγουδήσεις;». Σιγά σιγά όμως επανήλθε η φωνή μου. Κι όταν πήγα την πρώτη φορά σ’ ένα μαγαζί για να κάνω πρόβα, να δω τελικά αν μπορώ να τραγουδήσω, ξεκίνησα να λέω τα λόγια από το πρώτο κουπλέ, κι’ άρχισα να κλαίω… Η φωνή μου είχε επανέλθει.
Καλοκαίρι 2018, στο Kazarma Music Festival είχα καλέσει τον Δάκη να τραγουδήσει και του σύστησα και τον πιο μικρό fan του. Τον 2χρονο Μιχάλη.
