αριθμό τραγουδιών, αρκετά από τα οποία έγιναν σημαντικές επιτυχίες, καθώς και μια σειρά χρυσών και πλατινένιων δίσκων. Στις περισσότερες από τις δισκογραφικές δουλειές που συμμετέχει, έχει υπογράψει όλα τα τραγούδια και την παραγωγή, ενώ τραγούδια του έχουν κυκλοφορήσει και στο εξωτερικό. Έχει γράψει μουσική για το θέατρο, τον κινηματογράφο, την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, το internet, συχνά για φιλανθρωπικούς σκοπούς…
Συνθέσεις του έχουν ερμηνεύσει τραγουδιστές όπως: Γιώργος Νταλάρας, Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Μιχάλης Δημητριάδης, Ελένη Δήμου, Γιάννης Ζουγανέλης, Μαντώ, Onirama, Τάκης Ζαχαράτος, Χριστίνα Μαραγκόζη, Νίκος Μακρόπουλος, Κατερίνα Κούκα, Γεράσιμος Ανδρεάτος, Λένα Αλκαίου, Πωλίνα, Θάνος Καλλίρης, Ευδοκία, Δέσποινα Ολυμπίου, Ευσταθία και πολλοί άλλοι…
Πριν από τρία χρόνια κυκλοφόρησε από το Ogdoo Music Group ο δίσκος του Μιχάλη Δημητριάδη «Σημαιοστολισμός» με 16 νέα τραγούδια σε μουσική του Ανδρέα Λάμπρου και στίχους Οδυσσέα Ελύτη, Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, Αλέκου Σακελλάριου, Λευτέρη Παπαδόπουλου, Μάνου Ελευθερίου, Λίνας Δημοπούλου, Βάσως Αλλαγιάννη, Θάνου Παπανικολάου, Ρεβέκκας Ρούσση, Ελεάνας Βραχάλη, Άρη Δαβαράκη, Νίκου Μωραΐτη, Αντώνη Παπά, Ποσειδώνα Γιαννόπουλου, Αντώνη Ανδριανού και του ίδιου του συνθέτη. Ένα τραγούδι ήταν σε μουσική και στίχους Ελεάνας Τσεσμελή. Είναι αξιοσημείωτο πως μαζί με τον Δημητριάδη τραγούδησαν ο Γιώργος Νταλάρας, η Κατερίνα Κούκα, ο Γεράσιμος Ανδρεάτος, η Λένα Αλκαίου και η Μαρία Σπυροπούλου.
Πολύ πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο του διπλό cd με τίτλο «Ανδρέας Λάμπρου-10 χρόνια τραγούδια» με 40 τραγούδια ερμηνευμένα από 40 διαφορετικούς τραγουδιστές. Με αυτή την αφορμή συναντηθήκαμε και κουβεντιάσαμε μαζί του, για το ξεκίνημά του στη μουσική, το νέο δίσκο, για τη δισκογραφία σήμερα και όχι μόνο….
Ο λόγος του χειμαρρώδης…
Ανδρέα, αν και γνωριζόμαστε τρία χρόνια σχεδόν, από την εποχή της κυκλοφορίας του «Σημαιοστολισμού», στον οποίο είχες γράψει όλα τα τραγούδια, είναι η πρώτη φορά που τα λέμε δημόσια, εφ’ όλης της ύλης…. Θα ήθελα λοιπόν να ξεφύγουμε από τα στενά όρια της κυκλοφορίας του νέου δίσκου και να ξεκινήσουμε με δυο λόγια για τα πρώτα βήματα της ενασχόλησής σου με τη μουσική. Πότε, πού και πώς ξεκίνησες;
Καλησπέρα Θανάση… Όντως γνωριζόμαστε από την κυκλοφορία του δίσκου «Σημαιοστολισμός» του Μιχάλη Δημητριάδη και δε σου κρύβω πως είναι μεγάλη μου χαρά που τα λέμε, γιατί είσαι από τους ανθρώπους που εκτιμώ ιδιαίτερα. Ενώ γεννήθηκα στη Σαλαμίνα, τα παιδικά μου χρόνια τα πέρασα στην Αιδηψό. Πολύ όμορφα και ξέγνοιαστα παιδικά χρόνια, αλλά ταυτόχρονα και πολύ μοναχικά. Αυτό με ανάγκασε να παίζω μόνος μου, έχοντας ως παιχνίδι να γράφω τραγούδια! Από τα 5 μου χρόνια με θυμάμαι να κλέβω παιδικά τραγουδάκια και να τα αλλάζω παρουσιάζοντάς τα στους δικούς μου, ως τα νέα μου τραγούδια! Εν συνεχεία επιστρέψαμε στην πατρίδα μου τη Σαλαμίνα όπου σπούδασα γραφίστας στα εργαστήρια ελευθέρων σπουδών, «Αθηναϊκός Καλλιτεχνικός Τεχνολογικός Όμιλος» (Α.Κ.Τ.Ο.) & «Middlesex University» αλλά παράλληλα έκανα και σπουδές μουσικής. 6 χρόνια πιάνο και κιθάρα με τη Λίλα Γερογιάννη και τη Νάνσυ Παπαγεωργίου και 6 χρόνια φωνητική και ορθοφωνία με τη Λία Βίσση και τη Νάγια Γεωργίου στο ωδείο «Φίλιππος Νάκας». Θυμάμαι ότι τα πρώτα χρόνια, πριν μπω στη δισκογραφία, ήτανε πάρα πολύ δύσκολα! Πήγαινα demo στις δισκογραφικές εταιρίες και δεν έπαιρνα ποτέ απάντηση. Αυτό με στενοχωρούσε αφάνταστα τόσο, που μου βγαίνανε διάφορα ψυχοσωματικά. Μου πήρε πολύ καιρό μέχρι να καταλάβω πως πρέπει να σκέφτομαι διαφορετικά, για να μου έρθουν και διαφορετικά.
Το πρώτο τραγούδι;
Το πρώτο μου τραγούδι το τραγούδησε η Σοφία Αρβανίτη και είχε τίτλο «I live just for you». Είχα γράψει μουσική και στίχο και ήτανε μισό στα ελληνικά και μισό στα αγγλικά. Ήταν ένα τραγούδι που έγινε για να πάει το 2003 στη Eurovision με ανάθεση! Τα σχέδια όμως άλλαξαν και η τότε ΕΡΤ αποφάσισε να κάνει διαγωνισμό. Έπειτα έγραψα στον Θάνο Καλλίρη το τραγούδι με τίτλο «Έκαψα τα γράμματά σου» και μετά από αυτό ακολούθησαν πολλές δισκογραφικές δουλειές και συνεργασίες.
Πότε άρχισες να ασχολείσαι πιο επαγγελματικά με τη σύνθεση και το τραγούδι;
Όπως σου είπα, τραγούδια γράφω από τα 5 μου χρόνια. Πιο επαγγελματικά όμως άρχισα να ασχολούμαι όταν ένοιωσα πως αυτό που κάνω, θέλω να το μοιραστώ και με άλλους ανθρώπους. Σε αυτό με παρότρυναν και με βοήθησαν και πολλοί άνθρωποι της μουσικής όπως ο Νίκος Μουρατίδης και ο Γιώργος Παυριανός.
Ποια ήταν τα πρώτα σου ακούσματα;
Τα πρώτα μου ακούσματα ήταν Στέλιος Καζαντζίδης, Μαρινέλλα, Στράτος Διονυσίου και Βίκυ Μοσχολιού. Ήτανε οι τραγουδιστές που, ευτυχώς, ακούγανε και αγαπάγανε περισσότερο οι γονείς μου και θεωρώ ότι επηρέασαν πολύ την μετέπειτα καλλιτεχνική μου πορεία.
Υπήρχαν κάποια πρότυπα όσον αφορά τη σύνθεση;
Ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο Σταμάτης Κραουνάκης και ο Νίκος Καρβέλας είναι οι συνθέτες που έχουνε γράψει τα περισσότερα αγαπημένα μου τραγούδια, οπότε είναι και οι αγαπημένοι μου συνθέτες και τα πρότυπα μου.
Υπάρχει κάποια συνεργασία που ξεχωρίζεις, σε αυτά τα δέκα πρώτα χρόνια; Κάποιο σημαντικό περιστατικό που να θυμάσαι;
Αγαπάω όλες μου τις συνεργασίες, γιατί είναι κομμάτι της ζωής μου. Όλες κάτι μου πήρανε και κάτι μου δώσανε. Δύο που μου έρχονται αυτή τη στιγμή στο μυαλό και ξεχωρίζω, είναι οι συνεργασίες μου με τον Γιώργο Νταλάρα και την Άλκηστη Πρωτοψάλτη. Θυμάμαι στο studio Odeon, όταν ηχογραφούσαμε το «Δώσε στη χαρά» με ηχολήπτη τον Ηλία Λάκκα, τον επαγγελματισμό και την τελειομανία του Γιώργου Νταλάρα. Εκεί κατάλαβα το τι σημαίνει, «η λεπτομέρεια, κάνει τη διαφορά». Επίσης θυμάμαι στο studio Prism όταν ηχογραφούσαμε το «Ο παράδεισος μπορεί να περιμένει» με ηχολήπτη τον Κώστα Καλημέρη, το πάθος και την ενέργεια της Άλκηστης Πρωτοψάλτη. Στήνοντας το τραγούδι, ξαφνικά μας βγήκε ένας ενθουσιασμός και όλοι μαζί, με την στιχουργό και φίλη Ρεβέκκα Ρούσση, αρχίσαμε να χορεύουμε σαν να ήμαστε 5 χρονών παιδιά!
Πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε το νέο σου διπλό cd με τίτλο «10 χρόνια τραγούδια» με παλιά αλλά και νέα-ακυκλοφόρητα τραγούδια… Πώς μπόρεσες και ένωσες τόσους πολλούς καλλιτέχνες από διαφορετικούς χώρους; Ακούμε τραγουδιστές από τον Μανώλη Μητσιά και τον Γεράσιμο Ανδρεάτο, μέχρι τους Onirama και τον Τάκη Ζαχαράτο.
Το νέο μου διπλό cd έχει τίτλο «Ανδρέας Λάμπρου - 10 χρόνια τραγούδια». Περιέχει συνολικά 40 τραγούδια ερμηνευμένα από 40 διαφορετικούς τραγουδιστές. 20 τραγούδια είναι κυκλοφορημένα, έχουν παίξει από τα ραδιόφωνα και έχουν αγαπηθεί από τον κόσμο. Και 20 τραγούδια είναι καινούρια και έγιναν για τη συγκεκριμένη δισκογραφική δουλειά. Είμαι πολύ χαρούμενος και υπερήφανος για αυτό το cd, γιατί κυκλοφόρησε έτσι ακριβώς όπως το είχα ονειρευτεί και ευχαριστώ πολύ για αυτό τον παραγωγό μου Βίκτωρα Πολυδώρου που πίστεψε και στηρίζει αυτή τη δουλειά. Όλα αυτά τα διαφορετικά είδη και οι διαφορετικοί τραγουδιστές είμαι εγώ, είναι ένα κομμάτι από την ψυχή μου. Οπότε θα ήταν άδικο να μείνει κάτι απ’ έξω. Άλλωστε έχω και ένα μότο που λέει «Η μουσική είναι μία, με χιλιάδες πρόσωπα και διαθέσεις. Όπως η μέρα, όπως η νύχτα, όπως εσύ» και νομίζω πως αυτό τα λέει όλα!
Δεν θα ήταν πιο φυσιολογικό να κάνεις ένα cd με τους πιο λαϊκούς, ας τους χαρακτηρίσουμε έτσι, τραγουδιστές κι ένα με τους μοντέρνους;
Εν μέρει το έχω κάνει αυτό. Πολλοί όμως από τους τραγουδιστές που συμμετέχουνε δεν είναι ούτε λαϊκοί ούτε μοντέρνοι! Κάποιοι είναι rock, κάποιοι είναι jazz, κάποιοι άλλοι πάλι υποστηρίζουν κάποιο άλλο είδος και κάποιοι πάλι μπορούν και υποστηρίζουν τα πάντα! Οπότε επειδή είχα να κάνω με πολλά διαφορετικά τραγούδια, ερμηνευτές και καριέρες, αυτό που προσπάθησα να κάνω όσο το δυνατόν καλύτερα, είναι το ένα τραγούδι να φέρνει το επόμενο με ωραίο τρόπο. Επίσης θα ήθελα να σου πω, πως την τελική επιλογή των τραγουδιών δεν την έκανα μόνος μου, αλλά με τη βοήθεια καλών μου φίλων και σημαντικών ανθρώπων της μουσικής, των τεχνών και των γραμμάτων. Κάτι που μου έλυσε τα χέρια, γιατί θα μου ήτανε πολύ δύσκολο να πάρω μόνος μου μια τέτοια απόφαση και ευθύνη. Όπως επίσης να σου πω, πως στη συγκεκριμένη συλλογή, δεν συμπεριλαμβάνονται απαραίτητα οι μεγαλύτερες επιτυχίες, αλλά περισσότερο τραγούδια εσωτερικά και ψυχής.
Έχεις γράψει λαϊκά τραγούδια, «έντεχνα», κάποια με πιο παραδοσιακό χρώμα, αλλά και κάποια πιο μοντέρνα. Κινείσαι σ’ ένα ύφος, έχοντας στο μυαλό σου τη φωνή ενός συγκεκριμένου τραγουδιστή που θα πει το τραγούδι ή συνθέτεις ένα κομμάτι κι από κει και πέρα το ενορχηστρώνεις ανάλογα με τον ερμηνευτή;
Μου αρέσει να γράφω διαφορετικά είδη μουσικής, γιατί αυτό δε με κάνει να βαριέμαι και να επαναπαύομαι. Με κρατάει σε εγρήγορση, μου διευρύνει τους ορίζοντες και έτσι μπορώ και εξελίσσω την τέχνη μου. Αυτό ίσως να μου συμβαίνει γιατί τα ακούσματα μου ήταν πάντα από πολλούς και διαφορετικούς χώρους. Δεν κινούμαι σε ένα συγκεκριμένο ύφος. Γράφω ανάλογα με τον τραγουδιστή που έχω απέναντι μου και προσπαθώ αυτό που θα του γράψω να του ταιριάζει, να του πηγαίνει ή να είναι πρόταση για αυτόν. Μου αρέσει να γράφω παραγγελίες και να κάνω καινούρια τραγούδια, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αν έχω ένα τραγούδι στο συρτάρι μου που είναι γραμμένο πριν από καιρό και ταιριάζει σε κάποιον τραγουδιστή, δεν θα του το προτείνω.
Υπάρχουν κάποιοι στιχουργοί ή τραγουδιστές με τους οποίους θα ήθελες να συνεργαστείς;
Από στιχουργούς η Λίνα Νικολακοπούλου και η Μαριανίνα Κριεζή και από τραγουδιστές ο Γιάννης Πάριος, η Χάρις Αλεξίου και η Άννα Βίσση.
Πόσο δύσκολο είναι σήμερα να αναλαμβάνει κανείς μια δισκογραφική παραγωγή με τόσα ονόματα;
Είναι πάρα πολύ δύσκολο, αλλά ταυτόχρονα και πάρα πολύ εύκολο. Είναι πάρα πολύ δύσκολο γιατί ζούμε σε μία εποχή που δεν υπάρχει δισκογραφία και βοήθεια από πουθενά. Σε μία εποχή που πρέπει να τα κάνεις όλα μόνος σου και να αποδεικνύεις καθημερινά ότι δεν είσαι ελέφαντας, δίνοντας συνέχεια εξετάσεις στους πάντες και παντού. Σε μια εποχή που δεν υπάρχουν χρήματα και πολλές φορές βάζεις και από την τσέπη σου για να μπορέσεις να στηρίξεις και να υποστηρίξεις σωστά την τέχνη σου. Όμως, ευτυχώς υπάρχει ακόμα πάθος και αγάπη για τη μουσική. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που έχουν έμπνευση, όραμα και όνειρα. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που σε στηρίζουν και τους στηρίζεις. Υπάρχει ακόμα ψυχή. Υπάρχει ακόμα λόγος!
Όσον αφορά τα «10 χρόνια τραγούδια»;
Για τη συγκεκριμένη δισκογραφική δουλειά, δεν δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα, γιατί όλοι οι ερμηνευτές που ήρθαν για να τραγουδήσουν τα νέα τραγούδια της δουλειάς, ήτανε φίλοι μου και άνθρωποι που εκτιμώ και με εκτιμάνε. Ανταποκρίθηκαν αμέσως και με χαρά στο κάλεσμά μου, χωρίς να μου αλλάξουνε από τα τραγούδια που τους έδωσα, ούτε ένα «κόμμα» και τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για όλα.
Την ίδια θετική αντιμετώπιση όμως είχαμε και για τα κυκλοφορημένα τραγούδια. Όλες οι δισκογραφικές εταιρίες δώσανε αμέσως και απλόχερα άδεια για να συμπεριλάβουμε μέσα στη συλλογή και τα παλαιότερα τραγούδια και τις ευχαριστούμε πολύ για την άμεση και θετική τους ανταπόκριση. Είναι μία δουλειά που έγινε με πολύ κέφι, μεράκι και αγάπη από όλους μας. Όμως είναι και μία δουλειά που επειδή θεωρώ ότι έγινε με τις καλύτερες προδιαγραφές που θα μπορούσε να γίνει, πήρε σχεδόν τρία χρόνια και κόστισε αρκετά. Δεν ήτανε δηλαδή μια εύκολη υπόθεση μέχρι να υλοποιηθεί και να κυκλοφορήσει. Και η κούραση και το τρέξιμο δεν σταματάει εδώ, μιας και από τη στιγμή που κυκλοφορεί μια δουλειά, ξεκινάει ένας καινούριος αγώνας, για να φτάσει και να αγαπηθεί από τον κόσμο, που αυτός άλλωστε είναι και ο στόχος μας.
Ποιες είναι κατά τη γνώμη σου οι αιτίες που οδήγησαν τη δισκογραφία σ ’αυτή την κατάσταση;
Όλοι φταίμε για αυτό που έχει συμβεί στη δισκογραφία. Εγώ προσωπικά δεν έβγαλα ποτέ την ουρά μου απ’ έξω. Όμως κάποιοι φταίνε περισσότερο και αυτοί που φταίνε περισσότερο, είναι αυτοί που παίρνουνε τις αποφάσεις. Όταν οι παραγωγοί και οι «πολυθρονάτοι» είναι κουφοί και αντί για να ψάξουνε να βρούνε τις πραγματικά καλές φωνές και τα πραγματικά ενδιαφέροντα τραγούδια, βαριούνται να κουνηθούνε από την πολυθρόνα τους και να κάνουνε σωστά τη δουλειά τους, για την οποία πληρώνονται και κυκλοφορούν μόνο φωνές από τις οποίες τα παίρνουν κάτω από το τραπέζι ή έχουν ως πρωταρχικό τους κριτήριο την εξωτερική εμφάνιση, τότε θα επικρατεί η μετριότητα. Όταν από όλα τα τραγούδια που τους πηγαίνουν οι συνθέτες και οι στιχουργοί, δεν ακούνε τίποτα και βάζουνε στις δισκογραφικές δουλειές μόνο το «παρεάκι» τους, τότε είναι φυσικό επακόλουθο να ανακυκλώνονται τα ίδια πράγματα και οι ίδιοι άνθρωποι και να μην υπάρχει απολύτως καμία νέα πρόταση. Οι πωλήσεις πέσανε κατακόρυφα, κυρίως λόγω των κακών παραγωγών και της υψηλής τιμής του προϊόντος και έπειτα λόγω των πλανόδιων και του internet. Έτσι αναγκάστηκαν οι εταιρείες να δώσουνε τις δουλειές μας, ως δωράκι με τις εφημερίδες και τα περιοδικά. Μία μόδα που πέρασε κι αυτή, αφού ότι δίνεις στον κόσμο χωρίς ο ίδιος να το έχει ζητήσει, είναι σα να μην το πήρε ποτέ.
Λύσεις που δεν έλυσαν το πρόβλημα.
Έπειτα, έκλεισαν και οι δισκογραφικές εταιρείες και αυτές που είναι ακόμα ανοιχτές λειτουργούν σαν γραφεία που κλείνουνε live εμφανίσεις, σε όσους τραγουδιστές τους έχουν απομένει. Και έτσι, με αυτά και με τα άλλα, οι επιχειρηματίες των νυχτερινών μαγαζιών, είναι σήμερα οι παραγωγοί. Με ακόμα χειρότερο γούστο από τους παραγωγούς που δουλεύανε στις δισκογραφικές. Αυτοί ανεβάζουνε και κατεβάζουνε σουξέ! Πως λέμε, «ανεβάζουνε και κατεβάζουνε κυβερνήσεις»; ένα τέτοιο πράμα. Και μάλιστα πάρα πολύ εύκολα. Πληρώνοντας τα ραδιόφωνα και τους ραδιοφωνικούς παραγωγούς. Είναι η εξουσία. Γι’ αυτό και ακούμε από τα ραδιόφωνα να παίζουνε συνέχεια τα ίδια τραγούδια, λες και δεν υπάρχει τίποτα άλλο ενδιαφέρον. Και σα να μην έφτανε αυτό, δημιουργούν και μόδες. Τραγουδιστές να τραγουδάνε με την ίδια φωνή, το ίδιο τραγούδι! Όλα καρμπόν! Χωρίς προσωπικότητα και ψυχή. Όλοι στο μπούγιο! Και αναγκάζονται και οι συνθέτες και οι στιχουργοί για να δώσουνε τραγούδια, να μπαίνουν και αυτοί σε αυτό το τριπάκι και να γράφουνε κι αυτοί με τη σειρά τους, το ίδιο αυτό τραγούδι, για να τραγουδήσουν, οι ίδιοι αυτοί τραγουδιστές, που έχουνε την ίδια φωνή. Ένας φαύλος κύκλος που δεν έχει τέλος και που βουλιάζει όλο και περισσότερο στο βούρκο τη μουσική και τον πολιτισμό. Και μετά από χρόνια, γυρνάμε πίσω μας για να δούμε τι έχουμε κάνει και με μεγάλη μας θλίψη διαπιστώνουμε ότι δεν έχουμε κάνει τίποτα! Και τι πιο θλιβερό για ένα δημιουργό, να μην έχει αφήσει πίσω του τίποτα!
Πως τα αντιμετωπίζεις όλα αυτά;
Για όλα τα παραπάνω, φυσικά υπάρχει μία εξήγηση. Αφού οι άνθρωποι δεν πληρώνονται από τους εργοδότες τους, τότε θα πρέπει να βρούνε άλλους τρόπους για να ζήσουνε τις οικογένειές τους. Αυτό όμως δεν είναι ούτε δικαιολογία, ούτε παρήγορο. Αυτό είναι κατάντια και πόσο περισσότερο, σε μια χώρα που γέννησε τον πολιτισμό. Ευτυχώς όμως, μέσα σε όλη αυτή τη μαυρίλα, υπάρχουνε και κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις, που με μεγάλη μου χαρά βλέπω σιγά, σιγά να αλλάζουν το κλίμα, το τοπίο και το σκηνικό.
Εσύ έχεις σχέση με το διαδίκτυο; Και, εν τέλει, πιστεύεις πως λειτούργησε θετικά ή αρνητικά για το τραγούδι;
Από τη στιγμή που η μουσική άρχισε να κατρακυλά και αυτό κυρίως, γιατί κάποιοι είχανε βολευτεί στις καρέκλες τους και εξουσίαζαν τους πάντες και τα πάντα, πιστεύω πως το internet ενώ αρχικά έκανε ζημιά, στη συνέχεια άρχισε να λειτουργεί θετικά.
Μιλάω όμως πάντα για το νόμιμο internet, μιας και η παρανομία υπάρχει δυστυχώς παντού. Πιστεύω πως έδωσε αξία και δύναμη στη μονάδα και στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά για να εκφραστεί ελεύθερα, αυτόνομα και αυτόβουλα. Χωρίς αποκλεισμούς, ρατσισμούς και διακρίσεις. Όλο αυτό όμως έχει να κάνει και με την παιδεία και την κοινωνική μόρφωση του κάθε ανθρώπου, για το πώς θα το χειριστεί και διαχειριστεί. Προσωπικά έχω πάρα πολύ καλή σχέση με το internet. Ίσως να είμαι και από τους ελάχιστους, που μόλις ξεκίνησαν την δισκογραφία είχε δική του προσωπική σελίδα.
Αν σου το πρότειναν, θα εξέδιδες μια νέα δουλειά με μια εφημερίδα;
Ναι αλλά με όρους. Ένας από τους λόγους που η δισκογραφία έχει φτάσει στο σημείο που έχει φτάσει, είναι γιατί ξεπούλησε στα έντυπα τις δουλειές μας, τόσο εύκολα και αβίαστα, σε τέτοιο βαθμό, που πλέον ο κόσμος τα συγκεκριμένα cd τα έχει κάνει «σουβέρ»! Ότι είναι τζάμπα, πάει τζάμπα! Για όλους. Και για αυτούς που δούλεψαν για αυτή τη δουλειά, αλλά και για αυτούς που την πήραν στα χέρια τους. Αν δεν πονέσει ο άλλος, βάζοντας και λίγο το χέρι του στην τσέπη και δεν θέλει πραγματικά να αποκτήσει αυτή τη δουλειά, δεν πρόκειται να μπει στη διαδικασία να την ακούσει ποτέ. Με το ζόρι παντρειά δεν γίνεται. Όση διαφήμιση και πλύση εγκεφάλου και αν του κάνουν. Και στην τελική, όταν κάποιον τον παραταΐζεις το ίδιο φαγητό συνέχεια, στο τέλος μπουχτίζει. Και για να μην κοροϊδευόμαστε, το συγκεκριμένο φαγητό δεν ήταν και ποτέ καλό, ήταν πάντα πάρα πολύ πρόχειρο και γρήγορο. Και δε μιλάω τόσο για την ποιότητα της δουλειάς, όσο για τον τρόπο που την σερβίρανε.
Τι σημαίνει το «με όρους» λοιπόν;
Προσωπικά, θα κυκλοφορούσα τη νέα μου δισκογραφική δουλειά στα περίπτερα, γιατί στην επαρχία δεν υπάρχουνε δισκοπωλεία και αυτό θα βοηθούσε τη δουλειά μου να φτάσει παντού. Θα προτιμούσα να κυκλοφορήσει αυτόνομη, χωρίς περιοδικό ή εφημερίδα για να είναι περισσότερο χρονικό διάστημα στα περίπτερα. Αν πάλι δεν είχα αυτή τη δυνατότητα, θα προτιμούσα με περιοδικό και ως τελευταία επιλογή με εφημερίδα. Θα ήθελα όμως να υπάρχουνε κάποιες προδιαγραφές, έτσι ώστε να μην προσβάλλεται η δουλειά και οι άνθρωποι που δούλεψαν για αυτή. Οι όροι λοιπόν που θα έβαζα, θα είχαν σχέση με την τιμή που θα κόστιζε και την αισθητική του δημιουργικού. Αν λύναμε αυτά τα δύο προβλήματα, θα ήμασταν «ok» στο να προχωρήσουμε. Και αυτό όμως είναι κάτι που κρύβει μία «ρατσιστική» διάθεση. Μόνο λίγοι και συγκεκριμένοι τραγουδιστές μπορούν να το κάνουν αυτό. Ας πούμε οι πιο «γνωστοί». Οι υπόλοιποι, που μπορεί να έχουν μία αριστουργηματική δουλειά, μένουν στην απ’ έξω!
Θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες γι’ αυτά τα θέματα… Όσον αφορά εμφανίσεις και δισκογραφία, υπάρχουν κάποια μελλοντικά σχέδια;
Έχω πάρα πολλά σχέδια και ακόμα περισσότερα όνειρα. Όμως θα μου επιτρέψεις να μην αναφέρω ακόμα τίποτα, πριν αυτά γίνουνε πράξη.
Ανδρέα σε ευχαριστώ πολύ για αυτή την κουβέντα. Καλή επιτυχία στο νέο σου δίσκο, και σε όλα τα μελλούμενα…
Θανάση εγώ σε ευχαριστώ για την τόσο ωραία συνέντευξη! Ήταν χαρά και τιμή που μίλησα μαζί σου. Κάθε επιτυχία και σε εσένα, σε ότι κάνεις.
- Περισσότερα για το νέο δίσκο μπορείτε να διαβάσετε εδώ
Συνθέσεις του έχουν ερμηνεύσει τραγουδιστές όπως: Γιώργος Νταλάρας, Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Μιχάλης Δημητριάδης, Ελένη Δήμου, Γιάννης Ζουγανέλης, Μαντώ, Onirama, Τάκης Ζαχαράτος, Χριστίνα Μαραγκόζη, Νίκος Μακρόπουλος, Κατερίνα Κούκα, Γεράσιμος Ανδρεάτος, Λένα Αλκαίου, Πωλίνα, Θάνος Καλλίρης, Ευδοκία, Δέσποινα Ολυμπίου, Ευσταθία και πολλοί άλλοι…
Πριν από τρία χρόνια κυκλοφόρησε από το Ogdoo Music Group ο δίσκος του Μιχάλη Δημητριάδη «Σημαιοστολισμός» με 16 νέα τραγούδια σε μουσική του Ανδρέα Λάμπρου και στίχους Οδυσσέα Ελύτη, Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, Αλέκου Σακελλάριου, Λευτέρη Παπαδόπουλου, Μάνου Ελευθερίου, Λίνας Δημοπούλου, Βάσως Αλλαγιάννη, Θάνου Παπανικολάου, Ρεβέκκας Ρούσση, Ελεάνας Βραχάλη, Άρη Δαβαράκη, Νίκου Μωραΐτη, Αντώνη Παπά, Ποσειδώνα Γιαννόπουλου, Αντώνη Ανδριανού και του ίδιου του συνθέτη. Ένα τραγούδι ήταν σε μουσική και στίχους Ελεάνας Τσεσμελή. Είναι αξιοσημείωτο πως μαζί με τον Δημητριάδη τραγούδησαν ο Γιώργος Νταλάρας, η Κατερίνα Κούκα, ο Γεράσιμος Ανδρεάτος, η Λένα Αλκαίου και η Μαρία Σπυροπούλου.
Πολύ πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο του διπλό cd με τίτλο «Ανδρέας Λάμπρου-10 χρόνια τραγούδια» με 40 τραγούδια ερμηνευμένα από 40 διαφορετικούς τραγουδιστές. Με αυτή την αφορμή συναντηθήκαμε και κουβεντιάσαμε μαζί του, για το ξεκίνημά του στη μουσική, το νέο δίσκο, για τη δισκογραφία σήμερα και όχι μόνο….
Ο λόγος του χειμαρρώδης…
Ανδρέα, αν και γνωριζόμαστε τρία χρόνια σχεδόν, από την εποχή της κυκλοφορίας του «Σημαιοστολισμού», στον οποίο είχες γράψει όλα τα τραγούδια, είναι η πρώτη φορά που τα λέμε δημόσια, εφ’ όλης της ύλης…. Θα ήθελα λοιπόν να ξεφύγουμε από τα στενά όρια της κυκλοφορίας του νέου δίσκου και να ξεκινήσουμε με δυο λόγια για τα πρώτα βήματα της ενασχόλησής σου με τη μουσική. Πότε, πού και πώς ξεκίνησες;
Καλησπέρα Θανάση… Όντως γνωριζόμαστε από την κυκλοφορία του δίσκου «Σημαιοστολισμός» του Μιχάλη Δημητριάδη και δε σου κρύβω πως είναι μεγάλη μου χαρά που τα λέμε, γιατί είσαι από τους ανθρώπους που εκτιμώ ιδιαίτερα. Ενώ γεννήθηκα στη Σαλαμίνα, τα παιδικά μου χρόνια τα πέρασα στην Αιδηψό. Πολύ όμορφα και ξέγνοιαστα παιδικά χρόνια, αλλά ταυτόχρονα και πολύ μοναχικά. Αυτό με ανάγκασε να παίζω μόνος μου, έχοντας ως παιχνίδι να γράφω τραγούδια! Από τα 5 μου χρόνια με θυμάμαι να κλέβω παιδικά τραγουδάκια και να τα αλλάζω παρουσιάζοντάς τα στους δικούς μου, ως τα νέα μου τραγούδια! Εν συνεχεία επιστρέψαμε στην πατρίδα μου τη Σαλαμίνα όπου σπούδασα γραφίστας στα εργαστήρια ελευθέρων σπουδών, «Αθηναϊκός Καλλιτεχνικός Τεχνολογικός Όμιλος» (Α.Κ.Τ.Ο.) & «Middlesex University» αλλά παράλληλα έκανα και σπουδές μουσικής. 6 χρόνια πιάνο και κιθάρα με τη Λίλα Γερογιάννη και τη Νάνσυ Παπαγεωργίου και 6 χρόνια φωνητική και ορθοφωνία με τη Λία Βίσση και τη Νάγια Γεωργίου στο ωδείο «Φίλιππος Νάκας». Θυμάμαι ότι τα πρώτα χρόνια, πριν μπω στη δισκογραφία, ήτανε πάρα πολύ δύσκολα! Πήγαινα demo στις δισκογραφικές εταιρίες και δεν έπαιρνα ποτέ απάντηση. Αυτό με στενοχωρούσε αφάνταστα τόσο, που μου βγαίνανε διάφορα ψυχοσωματικά. Μου πήρε πολύ καιρό μέχρι να καταλάβω πως πρέπει να σκέφτομαι διαφορετικά, για να μου έρθουν και διαφορετικά.
Το πρώτο τραγούδι;
Το πρώτο μου τραγούδι το τραγούδησε η Σοφία Αρβανίτη και είχε τίτλο «I live just for you». Είχα γράψει μουσική και στίχο και ήτανε μισό στα ελληνικά και μισό στα αγγλικά. Ήταν ένα τραγούδι που έγινε για να πάει το 2003 στη Eurovision με ανάθεση! Τα σχέδια όμως άλλαξαν και η τότε ΕΡΤ αποφάσισε να κάνει διαγωνισμό. Έπειτα έγραψα στον Θάνο Καλλίρη το τραγούδι με τίτλο «Έκαψα τα γράμματά σου» και μετά από αυτό ακολούθησαν πολλές δισκογραφικές δουλειές και συνεργασίες.
Πότε άρχισες να ασχολείσαι πιο επαγγελματικά με τη σύνθεση και το τραγούδι;
Όπως σου είπα, τραγούδια γράφω από τα 5 μου χρόνια. Πιο επαγγελματικά όμως άρχισα να ασχολούμαι όταν ένοιωσα πως αυτό που κάνω, θέλω να το μοιραστώ και με άλλους ανθρώπους. Σε αυτό με παρότρυναν και με βοήθησαν και πολλοί άνθρωποι της μουσικής όπως ο Νίκος Μουρατίδης και ο Γιώργος Παυριανός.
Ποια ήταν τα πρώτα σου ακούσματα;
Τα πρώτα μου ακούσματα ήταν Στέλιος Καζαντζίδης, Μαρινέλλα, Στράτος Διονυσίου και Βίκυ Μοσχολιού. Ήτανε οι τραγουδιστές που, ευτυχώς, ακούγανε και αγαπάγανε περισσότερο οι γονείς μου και θεωρώ ότι επηρέασαν πολύ την μετέπειτα καλλιτεχνική μου πορεία.
Υπήρχαν κάποια πρότυπα όσον αφορά τη σύνθεση;
Ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο Σταμάτης Κραουνάκης και ο Νίκος Καρβέλας είναι οι συνθέτες που έχουνε γράψει τα περισσότερα αγαπημένα μου τραγούδια, οπότε είναι και οι αγαπημένοι μου συνθέτες και τα πρότυπα μου.
Υπάρχει κάποια συνεργασία που ξεχωρίζεις, σε αυτά τα δέκα πρώτα χρόνια; Κάποιο σημαντικό περιστατικό που να θυμάσαι;
Αγαπάω όλες μου τις συνεργασίες, γιατί είναι κομμάτι της ζωής μου. Όλες κάτι μου πήρανε και κάτι μου δώσανε. Δύο που μου έρχονται αυτή τη στιγμή στο μυαλό και ξεχωρίζω, είναι οι συνεργασίες μου με τον Γιώργο Νταλάρα και την Άλκηστη Πρωτοψάλτη. Θυμάμαι στο studio Odeon, όταν ηχογραφούσαμε το «Δώσε στη χαρά» με ηχολήπτη τον Ηλία Λάκκα, τον επαγγελματισμό και την τελειομανία του Γιώργου Νταλάρα. Εκεί κατάλαβα το τι σημαίνει, «η λεπτομέρεια, κάνει τη διαφορά». Επίσης θυμάμαι στο studio Prism όταν ηχογραφούσαμε το «Ο παράδεισος μπορεί να περιμένει» με ηχολήπτη τον Κώστα Καλημέρη, το πάθος και την ενέργεια της Άλκηστης Πρωτοψάλτη. Στήνοντας το τραγούδι, ξαφνικά μας βγήκε ένας ενθουσιασμός και όλοι μαζί, με την στιχουργό και φίλη Ρεβέκκα Ρούσση, αρχίσαμε να χορεύουμε σαν να ήμαστε 5 χρονών παιδιά!
Πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε το νέο σου διπλό cd με τίτλο «10 χρόνια τραγούδια» με παλιά αλλά και νέα-ακυκλοφόρητα τραγούδια… Πώς μπόρεσες και ένωσες τόσους πολλούς καλλιτέχνες από διαφορετικούς χώρους; Ακούμε τραγουδιστές από τον Μανώλη Μητσιά και τον Γεράσιμο Ανδρεάτο, μέχρι τους Onirama και τον Τάκη Ζαχαράτο.
Το νέο μου διπλό cd έχει τίτλο «Ανδρέας Λάμπρου - 10 χρόνια τραγούδια». Περιέχει συνολικά 40 τραγούδια ερμηνευμένα από 40 διαφορετικούς τραγουδιστές. 20 τραγούδια είναι κυκλοφορημένα, έχουν παίξει από τα ραδιόφωνα και έχουν αγαπηθεί από τον κόσμο. Και 20 τραγούδια είναι καινούρια και έγιναν για τη συγκεκριμένη δισκογραφική δουλειά. Είμαι πολύ χαρούμενος και υπερήφανος για αυτό το cd, γιατί κυκλοφόρησε έτσι ακριβώς όπως το είχα ονειρευτεί και ευχαριστώ πολύ για αυτό τον παραγωγό μου Βίκτωρα Πολυδώρου που πίστεψε και στηρίζει αυτή τη δουλειά. Όλα αυτά τα διαφορετικά είδη και οι διαφορετικοί τραγουδιστές είμαι εγώ, είναι ένα κομμάτι από την ψυχή μου. Οπότε θα ήταν άδικο να μείνει κάτι απ’ έξω. Άλλωστε έχω και ένα μότο που λέει «Η μουσική είναι μία, με χιλιάδες πρόσωπα και διαθέσεις. Όπως η μέρα, όπως η νύχτα, όπως εσύ» και νομίζω πως αυτό τα λέει όλα!
Δεν θα ήταν πιο φυσιολογικό να κάνεις ένα cd με τους πιο λαϊκούς, ας τους χαρακτηρίσουμε έτσι, τραγουδιστές κι ένα με τους μοντέρνους;
Εν μέρει το έχω κάνει αυτό. Πολλοί όμως από τους τραγουδιστές που συμμετέχουνε δεν είναι ούτε λαϊκοί ούτε μοντέρνοι! Κάποιοι είναι rock, κάποιοι είναι jazz, κάποιοι άλλοι πάλι υποστηρίζουν κάποιο άλλο είδος και κάποιοι πάλι μπορούν και υποστηρίζουν τα πάντα! Οπότε επειδή είχα να κάνω με πολλά διαφορετικά τραγούδια, ερμηνευτές και καριέρες, αυτό που προσπάθησα να κάνω όσο το δυνατόν καλύτερα, είναι το ένα τραγούδι να φέρνει το επόμενο με ωραίο τρόπο. Επίσης θα ήθελα να σου πω, πως την τελική επιλογή των τραγουδιών δεν την έκανα μόνος μου, αλλά με τη βοήθεια καλών μου φίλων και σημαντικών ανθρώπων της μουσικής, των τεχνών και των γραμμάτων. Κάτι που μου έλυσε τα χέρια, γιατί θα μου ήτανε πολύ δύσκολο να πάρω μόνος μου μια τέτοια απόφαση και ευθύνη. Όπως επίσης να σου πω, πως στη συγκεκριμένη συλλογή, δεν συμπεριλαμβάνονται απαραίτητα οι μεγαλύτερες επιτυχίες, αλλά περισσότερο τραγούδια εσωτερικά και ψυχής.
Έχεις γράψει λαϊκά τραγούδια, «έντεχνα», κάποια με πιο παραδοσιακό χρώμα, αλλά και κάποια πιο μοντέρνα. Κινείσαι σ’ ένα ύφος, έχοντας στο μυαλό σου τη φωνή ενός συγκεκριμένου τραγουδιστή που θα πει το τραγούδι ή συνθέτεις ένα κομμάτι κι από κει και πέρα το ενορχηστρώνεις ανάλογα με τον ερμηνευτή;
Μου αρέσει να γράφω διαφορετικά είδη μουσικής, γιατί αυτό δε με κάνει να βαριέμαι και να επαναπαύομαι. Με κρατάει σε εγρήγορση, μου διευρύνει τους ορίζοντες και έτσι μπορώ και εξελίσσω την τέχνη μου. Αυτό ίσως να μου συμβαίνει γιατί τα ακούσματα μου ήταν πάντα από πολλούς και διαφορετικούς χώρους. Δεν κινούμαι σε ένα συγκεκριμένο ύφος. Γράφω ανάλογα με τον τραγουδιστή που έχω απέναντι μου και προσπαθώ αυτό που θα του γράψω να του ταιριάζει, να του πηγαίνει ή να είναι πρόταση για αυτόν. Μου αρέσει να γράφω παραγγελίες και να κάνω καινούρια τραγούδια, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αν έχω ένα τραγούδι στο συρτάρι μου που είναι γραμμένο πριν από καιρό και ταιριάζει σε κάποιον τραγουδιστή, δεν θα του το προτείνω.
Υπάρχουν κάποιοι στιχουργοί ή τραγουδιστές με τους οποίους θα ήθελες να συνεργαστείς;
Από στιχουργούς η Λίνα Νικολακοπούλου και η Μαριανίνα Κριεζή και από τραγουδιστές ο Γιάννης Πάριος, η Χάρις Αλεξίου και η Άννα Βίσση.
Πόσο δύσκολο είναι σήμερα να αναλαμβάνει κανείς μια δισκογραφική παραγωγή με τόσα ονόματα;
Είναι πάρα πολύ δύσκολο, αλλά ταυτόχρονα και πάρα πολύ εύκολο. Είναι πάρα πολύ δύσκολο γιατί ζούμε σε μία εποχή που δεν υπάρχει δισκογραφία και βοήθεια από πουθενά. Σε μία εποχή που πρέπει να τα κάνεις όλα μόνος σου και να αποδεικνύεις καθημερινά ότι δεν είσαι ελέφαντας, δίνοντας συνέχεια εξετάσεις στους πάντες και παντού. Σε μια εποχή που δεν υπάρχουν χρήματα και πολλές φορές βάζεις και από την τσέπη σου για να μπορέσεις να στηρίξεις και να υποστηρίξεις σωστά την τέχνη σου. Όμως, ευτυχώς υπάρχει ακόμα πάθος και αγάπη για τη μουσική. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που έχουν έμπνευση, όραμα και όνειρα. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που σε στηρίζουν και τους στηρίζεις. Υπάρχει ακόμα ψυχή. Υπάρχει ακόμα λόγος!
Όσον αφορά τα «10 χρόνια τραγούδια»;
Για τη συγκεκριμένη δισκογραφική δουλειά, δεν δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα, γιατί όλοι οι ερμηνευτές που ήρθαν για να τραγουδήσουν τα νέα τραγούδια της δουλειάς, ήτανε φίλοι μου και άνθρωποι που εκτιμώ και με εκτιμάνε. Ανταποκρίθηκαν αμέσως και με χαρά στο κάλεσμά μου, χωρίς να μου αλλάξουνε από τα τραγούδια που τους έδωσα, ούτε ένα «κόμμα» και τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για όλα.
Την ίδια θετική αντιμετώπιση όμως είχαμε και για τα κυκλοφορημένα τραγούδια. Όλες οι δισκογραφικές εταιρίες δώσανε αμέσως και απλόχερα άδεια για να συμπεριλάβουμε μέσα στη συλλογή και τα παλαιότερα τραγούδια και τις ευχαριστούμε πολύ για την άμεση και θετική τους ανταπόκριση. Είναι μία δουλειά που έγινε με πολύ κέφι, μεράκι και αγάπη από όλους μας. Όμως είναι και μία δουλειά που επειδή θεωρώ ότι έγινε με τις καλύτερες προδιαγραφές που θα μπορούσε να γίνει, πήρε σχεδόν τρία χρόνια και κόστισε αρκετά. Δεν ήτανε δηλαδή μια εύκολη υπόθεση μέχρι να υλοποιηθεί και να κυκλοφορήσει. Και η κούραση και το τρέξιμο δεν σταματάει εδώ, μιας και από τη στιγμή που κυκλοφορεί μια δουλειά, ξεκινάει ένας καινούριος αγώνας, για να φτάσει και να αγαπηθεί από τον κόσμο, που αυτός άλλωστε είναι και ο στόχος μας.
Ποιες είναι κατά τη γνώμη σου οι αιτίες που οδήγησαν τη δισκογραφία σ ’αυτή την κατάσταση;
Όλοι φταίμε για αυτό που έχει συμβεί στη δισκογραφία. Εγώ προσωπικά δεν έβγαλα ποτέ την ουρά μου απ’ έξω. Όμως κάποιοι φταίνε περισσότερο και αυτοί που φταίνε περισσότερο, είναι αυτοί που παίρνουνε τις αποφάσεις. Όταν οι παραγωγοί και οι «πολυθρονάτοι» είναι κουφοί και αντί για να ψάξουνε να βρούνε τις πραγματικά καλές φωνές και τα πραγματικά ενδιαφέροντα τραγούδια, βαριούνται να κουνηθούνε από την πολυθρόνα τους και να κάνουνε σωστά τη δουλειά τους, για την οποία πληρώνονται και κυκλοφορούν μόνο φωνές από τις οποίες τα παίρνουν κάτω από το τραπέζι ή έχουν ως πρωταρχικό τους κριτήριο την εξωτερική εμφάνιση, τότε θα επικρατεί η μετριότητα. Όταν από όλα τα τραγούδια που τους πηγαίνουν οι συνθέτες και οι στιχουργοί, δεν ακούνε τίποτα και βάζουνε στις δισκογραφικές δουλειές μόνο το «παρεάκι» τους, τότε είναι φυσικό επακόλουθο να ανακυκλώνονται τα ίδια πράγματα και οι ίδιοι άνθρωποι και να μην υπάρχει απολύτως καμία νέα πρόταση. Οι πωλήσεις πέσανε κατακόρυφα, κυρίως λόγω των κακών παραγωγών και της υψηλής τιμής του προϊόντος και έπειτα λόγω των πλανόδιων και του internet. Έτσι αναγκάστηκαν οι εταιρείες να δώσουνε τις δουλειές μας, ως δωράκι με τις εφημερίδες και τα περιοδικά. Μία μόδα που πέρασε κι αυτή, αφού ότι δίνεις στον κόσμο χωρίς ο ίδιος να το έχει ζητήσει, είναι σα να μην το πήρε ποτέ.
Λύσεις που δεν έλυσαν το πρόβλημα.
Έπειτα, έκλεισαν και οι δισκογραφικές εταιρείες και αυτές που είναι ακόμα ανοιχτές λειτουργούν σαν γραφεία που κλείνουνε live εμφανίσεις, σε όσους τραγουδιστές τους έχουν απομένει. Και έτσι, με αυτά και με τα άλλα, οι επιχειρηματίες των νυχτερινών μαγαζιών, είναι σήμερα οι παραγωγοί. Με ακόμα χειρότερο γούστο από τους παραγωγούς που δουλεύανε στις δισκογραφικές. Αυτοί ανεβάζουνε και κατεβάζουνε σουξέ! Πως λέμε, «ανεβάζουνε και κατεβάζουνε κυβερνήσεις»; ένα τέτοιο πράμα. Και μάλιστα πάρα πολύ εύκολα. Πληρώνοντας τα ραδιόφωνα και τους ραδιοφωνικούς παραγωγούς. Είναι η εξουσία. Γι’ αυτό και ακούμε από τα ραδιόφωνα να παίζουνε συνέχεια τα ίδια τραγούδια, λες και δεν υπάρχει τίποτα άλλο ενδιαφέρον. Και σα να μην έφτανε αυτό, δημιουργούν και μόδες. Τραγουδιστές να τραγουδάνε με την ίδια φωνή, το ίδιο τραγούδι! Όλα καρμπόν! Χωρίς προσωπικότητα και ψυχή. Όλοι στο μπούγιο! Και αναγκάζονται και οι συνθέτες και οι στιχουργοί για να δώσουνε τραγούδια, να μπαίνουν και αυτοί σε αυτό το τριπάκι και να γράφουνε κι αυτοί με τη σειρά τους, το ίδιο αυτό τραγούδι, για να τραγουδήσουν, οι ίδιοι αυτοί τραγουδιστές, που έχουνε την ίδια φωνή. Ένας φαύλος κύκλος που δεν έχει τέλος και που βουλιάζει όλο και περισσότερο στο βούρκο τη μουσική και τον πολιτισμό. Και μετά από χρόνια, γυρνάμε πίσω μας για να δούμε τι έχουμε κάνει και με μεγάλη μας θλίψη διαπιστώνουμε ότι δεν έχουμε κάνει τίποτα! Και τι πιο θλιβερό για ένα δημιουργό, να μην έχει αφήσει πίσω του τίποτα!
Πως τα αντιμετωπίζεις όλα αυτά;
Για όλα τα παραπάνω, φυσικά υπάρχει μία εξήγηση. Αφού οι άνθρωποι δεν πληρώνονται από τους εργοδότες τους, τότε θα πρέπει να βρούνε άλλους τρόπους για να ζήσουνε τις οικογένειές τους. Αυτό όμως δεν είναι ούτε δικαιολογία, ούτε παρήγορο. Αυτό είναι κατάντια και πόσο περισσότερο, σε μια χώρα που γέννησε τον πολιτισμό. Ευτυχώς όμως, μέσα σε όλη αυτή τη μαυρίλα, υπάρχουνε και κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις, που με μεγάλη μου χαρά βλέπω σιγά, σιγά να αλλάζουν το κλίμα, το τοπίο και το σκηνικό.
Εσύ έχεις σχέση με το διαδίκτυο; Και, εν τέλει, πιστεύεις πως λειτούργησε θετικά ή αρνητικά για το τραγούδι;
Από τη στιγμή που η μουσική άρχισε να κατρακυλά και αυτό κυρίως, γιατί κάποιοι είχανε βολευτεί στις καρέκλες τους και εξουσίαζαν τους πάντες και τα πάντα, πιστεύω πως το internet ενώ αρχικά έκανε ζημιά, στη συνέχεια άρχισε να λειτουργεί θετικά.
Μιλάω όμως πάντα για το νόμιμο internet, μιας και η παρανομία υπάρχει δυστυχώς παντού. Πιστεύω πως έδωσε αξία και δύναμη στη μονάδα και στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά για να εκφραστεί ελεύθερα, αυτόνομα και αυτόβουλα. Χωρίς αποκλεισμούς, ρατσισμούς και διακρίσεις. Όλο αυτό όμως έχει να κάνει και με την παιδεία και την κοινωνική μόρφωση του κάθε ανθρώπου, για το πώς θα το χειριστεί και διαχειριστεί. Προσωπικά έχω πάρα πολύ καλή σχέση με το internet. Ίσως να είμαι και από τους ελάχιστους, που μόλις ξεκίνησαν την δισκογραφία είχε δική του προσωπική σελίδα.
Αν σου το πρότειναν, θα εξέδιδες μια νέα δουλειά με μια εφημερίδα;
Ναι αλλά με όρους. Ένας από τους λόγους που η δισκογραφία έχει φτάσει στο σημείο που έχει φτάσει, είναι γιατί ξεπούλησε στα έντυπα τις δουλειές μας, τόσο εύκολα και αβίαστα, σε τέτοιο βαθμό, που πλέον ο κόσμος τα συγκεκριμένα cd τα έχει κάνει «σουβέρ»! Ότι είναι τζάμπα, πάει τζάμπα! Για όλους. Και για αυτούς που δούλεψαν για αυτή τη δουλειά, αλλά και για αυτούς που την πήραν στα χέρια τους. Αν δεν πονέσει ο άλλος, βάζοντας και λίγο το χέρι του στην τσέπη και δεν θέλει πραγματικά να αποκτήσει αυτή τη δουλειά, δεν πρόκειται να μπει στη διαδικασία να την ακούσει ποτέ. Με το ζόρι παντρειά δεν γίνεται. Όση διαφήμιση και πλύση εγκεφάλου και αν του κάνουν. Και στην τελική, όταν κάποιον τον παραταΐζεις το ίδιο φαγητό συνέχεια, στο τέλος μπουχτίζει. Και για να μην κοροϊδευόμαστε, το συγκεκριμένο φαγητό δεν ήταν και ποτέ καλό, ήταν πάντα πάρα πολύ πρόχειρο και γρήγορο. Και δε μιλάω τόσο για την ποιότητα της δουλειάς, όσο για τον τρόπο που την σερβίρανε.
Τι σημαίνει το «με όρους» λοιπόν;
Προσωπικά, θα κυκλοφορούσα τη νέα μου δισκογραφική δουλειά στα περίπτερα, γιατί στην επαρχία δεν υπάρχουνε δισκοπωλεία και αυτό θα βοηθούσε τη δουλειά μου να φτάσει παντού. Θα προτιμούσα να κυκλοφορήσει αυτόνομη, χωρίς περιοδικό ή εφημερίδα για να είναι περισσότερο χρονικό διάστημα στα περίπτερα. Αν πάλι δεν είχα αυτή τη δυνατότητα, θα προτιμούσα με περιοδικό και ως τελευταία επιλογή με εφημερίδα. Θα ήθελα όμως να υπάρχουνε κάποιες προδιαγραφές, έτσι ώστε να μην προσβάλλεται η δουλειά και οι άνθρωποι που δούλεψαν για αυτή. Οι όροι λοιπόν που θα έβαζα, θα είχαν σχέση με την τιμή που θα κόστιζε και την αισθητική του δημιουργικού. Αν λύναμε αυτά τα δύο προβλήματα, θα ήμασταν «ok» στο να προχωρήσουμε. Και αυτό όμως είναι κάτι που κρύβει μία «ρατσιστική» διάθεση. Μόνο λίγοι και συγκεκριμένοι τραγουδιστές μπορούν να το κάνουν αυτό. Ας πούμε οι πιο «γνωστοί». Οι υπόλοιποι, που μπορεί να έχουν μία αριστουργηματική δουλειά, μένουν στην απ’ έξω!
Θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες γι’ αυτά τα θέματα… Όσον αφορά εμφανίσεις και δισκογραφία, υπάρχουν κάποια μελλοντικά σχέδια;
Έχω πάρα πολλά σχέδια και ακόμα περισσότερα όνειρα. Όμως θα μου επιτρέψεις να μην αναφέρω ακόμα τίποτα, πριν αυτά γίνουνε πράξη.
Ανδρέα σε ευχαριστώ πολύ για αυτή την κουβέντα. Καλή επιτυχία στο νέο σου δίσκο, και σε όλα τα μελλούμενα…
Θανάση εγώ σε ευχαριστώ για την τόσο ωραία συνέντευξη! Ήταν χαρά και τιμή που μίλησα μαζί σου. Κάθε επιτυχία και σε εσένα, σε ότι κάνεις.
- Περισσότερα για το νέο δίσκο μπορείτε να διαβάσετε εδώ
