Ο νέος δίσκος της Αγγέλως Σφέτσου με τίτλο «Που κοιμάται ο άνεμος», είναι ένα μουσικό ταξίδι, το οποίο εξελίσσεται με αφετηρία την ευτυχή συνύπαρξη κορυφαίων δημιουργών, με τη μουσική του Σταύρου Σιόλα και στίχους που συνυπογράφουν η ερμηνεύτρια και οι: Πόλυς Κυριάκου, Γιάννης Κετιπίδης, Σταύρος Σταύρου, Παναγιώτης Στράκαρης και Ειρήνη Ψημίτη.
Το album είναι ένα μείγμα από το διακριτό ερμηνευτικό ύφος της Αγγέλως Σφέτσου και την επιρροή της παραδοσιακής ελληνικής μουσικής, με ένα άγγιγμα σύγχρονων ήχων. Αυτός ο αρμονικός συνδυασμός δημιουργεί έναν ήχο που είναι ταυτόχρονα φρέσκος και οικείος, καθιστώντας τον ελκυστικό σε ένα ευρύ φάσμα ακροατών.
Ένα από τα ιδιαίτερα τραγούδια του δίσκου είναι αυτό με τίτλο «Όχι δε θα σου πω», ένα μαγικό ντουέτο της Αγγέλως με τον Νίκο Στρατάκη.
Αγγέλω πρόσφατα κυκλοφόρησε ψηφιακά το πρώτο σου album με τίτλο «Πού κοιμάται ο άνεμος». Μίλησε μας για την αφετηρία αυτής της όμορφης περιπέτειας.
Μπορώ να πω ότι πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να ωριμάσει μέσα μου αυτή η ιδέα και να πάρω την απόφαση να το ξεκινήσω. Έψαχνα κατά κάποιον τρόπο τις ιδανικές συνθήκες για να το βάλω σε εφαρμογή και όταν ένιωσα ότι η ομάδα ολοκληρώθηκε, ξεκίνησε και η περιπέτεια. Ήρθαν όλα πολύ φυσικά, δεθήκαμε πολύ με το Σταύρο Σιόλα, ήμασταν ήδη δεμένοι με τον Παρίσση, είχαμε φιλικές σχέσεις με τους στιχουργούς και όχι διεκπεραιωτικές, οπότε ένιωσα ασφάλεια και το προχώρησα.
Έχεις την τύχη στον πρώτο προσωπικό σου δίσκο να συνεργάζεσαι με πολύ σημαντικούς δημιουργούς και μουσικούς, πώς βίωσες αυτή τη συνεργασία;
Είναι πράγματι μεγάλη τύχη που βρέθηκα μέσα σε ένα τέτοιο «επιτελείο», όχι μόνο λόγω του μουσικού αποτελέσματος, αλλά και λόγω της ευκαιρίας που μου δόθηκε να μάθω τόσα πολλά πράγματα, ιστορίες και συμβουλές από ανθρώπους που έχουν πολλά χιλιόμετρα παραπάνω από εμένα και να αναπτύξω πολύτιμες φιλίες. Ήταν μεγάλη μου τιμή να βιώσω ένα τέτοιο ταξίδι και είμαι ευγνώμων.
Πώς ήταν η εμπειρία της ηχογράφησης στο στούντιο του έμπειρου και επιδραστικού Κώστα Παρίσση;
Το θέμα με τον Παρίσση είναι ότι όσα και ό,τι λόγια και να πεις, δεν προσεγγίζουν ούτε στο ελάχιστο τη μαγεία αυτού του ανθρώπου στην πραγματικότητα. Ήρεμη δύναμη, εμπειρία, ζεστασιά και «κακομαθημενιά» είναι αυτά που χαρακτηρίζουν την κατάσταση στο PRAXIS. Για να μην παρεξηγηθώ, με αυτόν τον όρο εννοώ ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ζητήσεις κάτι και να μην εισακουστείς, να μη συζητηθεί έστω, ακόμα και η παραμικρή ιδέα που μπορεί να έχεις στο μυαλό σου. Δε συζητάμε καν για την τεχνογνωσία και τον εξοπλισμό. Για να το πω όσο πιο δωρικά γίνεται, αν δεν υπήρχε ο Παρίσσης, δε θα υπήρχε και αυτό το άλμπουμ (όπως και πολλά άλλα μάλλον!).
Υπάρχουν ερμηνευτές που νιώθουν ότι αποδίδουν καλύτερα στη σκηνή και άλλοι στο στούντιο. Εσύ πού νιώθεις πιο άνετα και για ποιους λόγους;
Νομίζω πως δε συγκρίνονται τα δύο πεδία. Το στούντιο είναι μια πιο εσωτερική διεργασία που απαιτεί απόλυτη συγκέντρωση και πειθαρχία, ενώ ταυτόχρονα σου δίνει περιθώριο λάθους και διόρθωσης, σε αντίθεση με τη σκηνή που είναι το ζενίθ της ελευθερίας και της διάδρασης, αλλά δεν έχεις περιθώριο να διορθώσεις το όποιο λάθος προκύψει. Αισθάνομαι εξίσου άνετα και στις δύο περιπτώσεις, εφόσον τις συνθήκες ουσιαστικά τις δημιουργούμε μόνοι μας.
Υπάρχει κάποιο τραγούδι του δίσκου που αγαπάς ιδιαίτερα; Ποιο από αυτά πιστεύεις ότι εκφράζει περισσότερο τον ψυχισμό σου αυτή την εποχή;
Δε θα έλεγα ότι κάποιο συγκεκριμένο από τα τραγούδια εκφράζει τον ψυχισμό μου, όλα αποτελούνται από κάποιο κομμάτι του εαυτού μου, γι αυτό και διαλέχτηκαν.
Όμως, χωρίς ντροπή θα πω ότι η μεγάλη μου αγάπη είναι το «Βρες έναν τρόπο», επειδή κρύβει τις πιο ωραίες αναμνήσεις κατά τη δημιουργία του ίδιου το κομματιού αλλά και του βίντεο κλιπ.
Ποιο όνειρο σε οδήγησε αρχικά στο χώρο της μουσικής και ποιο σε κινητοποιεί τώρα;
Ζούσα πάντα με τη μουσική και ήταν πολύ φυσικό στα δικά μου μάτια το να την ακολουθήσω. Τα όνειρα έρχονται με την τριβή, με το πέρασμα του χρόνου και την εκπλήρωση των προηγούμενων ονείρων, όπως καλή ώρα αυτός ο δίσκος, που πριν καν κυκλοφορήσει, εμείς ξεκινήσαμε τον επόμενο! Είναι μια αγάπη διαρκείας η μουσική. Θέλει φροντίδα, υπομονή και κατανόηση, ώστε να γεννιούνται τα καινούργια όνειρα όταν αισθάνεσαι ότι σου έχουν τελειώσει, ότι απέτυχες, ότι δεν έχεις άλλη δύναμη και συνήθως στο ανταποδίδει. Πολλές φορές παίρνουμε μια απόσταση, ανασαίνουμε, παρατηρούμε και επιστρέφουμε πιο ώριμοι και πιο αποφασισμένοι και αυτό μπορεί να γίνεται κάθε μέρα.
Είμαστε σε μία εποχή που είναι δύσκολο οι νέοι καλλιτέχνες να βρουν τον δρόμο τους, εσύ πως βιώνεις και πως αντιμετωπίζεις αυτή τη δυσκολία;
Αυτό το συνυπογράφω και με τα δύο χέρια και όχι μόνο για τους καλλιτέχνες. Απλώς οι καλλιτέχνες είμαστε (ας μου επιτραπεί η έκφραση) πιο ανασφαλείς ως προσωπικότητες και θέλουμε να έχει οπωσδήποτε αντίκρισμα στον κόσμο αυτό που κάνουμε, οπότε η έλλειψη στόχου μπορεί να μας καθηλώσει και να μας ρίξει σε βαθιά μελαγχολία.
Εγώ έχασα το δρόμο μου και τη συγκέντρωσή μου με αφορμή την πανδημία και δυσκολεύτηκα πολύ να επανέλθω. Με βοήθησε η -τόσο στιγματισμένη σε αυτήν τη χώρα- ψυχανάλυση. Δεν έχω κάποια πιο ρομαντική απάντηση γι αυτήν την ερώτηση. Μαθαίνεις να αλλάζεις, προσαρμόζεσαι, αυτοσυγκεντρώνεσαι και τα υπόλοιπα γίνονται.
Εσύ και με την ιδιότητά σου ως καθηγήτρια φωνητικής, τι πιστεύεις ότι είναι πιο σημαντικό στοιχείο στην καριέρα ενός ερμηνευτή, η τεχνική, η εκφραστικότητα ή το διακριτό ηχόχρωμα;
Όλα επιτελούν το σκοπό τους. Το κάθε είδος έχει και διαφορετικές απαιτήσεις, γι αυτό είναι καλό με τον καιρό να τα βελτιώνουμε όλα στο μέγιστο βαθμό. Συναισθηματικά φυσικά και όχι ως καθηγήτρια, θα απαντήσω ότι το πιο σημαντικό είναι η εκφραστικότητα. Να είσαι ένας καλός αγωγός μεταξύ της μουσικής, του στίχου και του κοινού και να αποφεύγεις τη μίμηση. Το πιο σημαντικό είναι να είσαι ο εαυτός σου, όσο κλισέ κι αν ακούγεται αυτό.
Πώς βιώνεις τη σχέση σου με το κοινό στις ζωντανές σου εμφανίσεις; Είναι αλήθεια ότι η ενέργειά του είναι πολύ σημαντική για μια επιτυχημένη συναυλία;
Αυτή είναι μία ιερή σχέση, την οποία όπως και όλες τις ανθρώπινες σχέσεις, τη χτίζεις μέσα στα χρόνια. Φυσικά δεν «τσακώνεσαι» ποτέ με το κοινό σου όπως στις διαπροσωπικές σχέσεις, αλλά υπάρχουν συναυλίες που η επικοινωνία είναι αβίαστη και έχει καταπληκτικό αποτέλεσμα και συναυλίες που το κοινό δε λειτουργεί ως μονάδα, οπότε χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια να έρθεις κοντά. Όπως και να έχει όμως, ο πυρήνας της συναυλίας είναι πάντα η ενέργεια του κοινού και η ανταπόκρισή του είναι η πληρωμή μας.
Πώς σκέφτεσαι τα επόμενα βήματά σου, με αφετηρία την κυκλοφορία και την προώθηση του νέου σου album;
Λοιπόν, η ομάδα είναι έτοιμη να βάλει το δίσκο μέσα στο βαν και να τον ταξιδέψει ανά την Ελλάδα και τον κόσμο, ενώ παράλληλα όπως προείπα, ξεκινάμε ήδη το επόμενο άλμπουμ, μέσα στο οποίο «κρύβεται» και το τραγούδι «Πού κοιμάται ο άνεμος», επειδή τα άλμπουμ έχουν μεταξύ τους μίαν αλληλουχία.
Φωτογραφίες : Γιάννης Μαργετουσάκης
Το album είναι ένα μείγμα από το διακριτό ερμηνευτικό ύφος της Αγγέλως Σφέτσου και την επιρροή της παραδοσιακής ελληνικής μουσικής, με ένα άγγιγμα σύγχρονων ήχων. Αυτός ο αρμονικός συνδυασμός δημιουργεί έναν ήχο που είναι ταυτόχρονα φρέσκος και οικείος, καθιστώντας τον ελκυστικό σε ένα ευρύ φάσμα ακροατών.
Ένα από τα ιδιαίτερα τραγούδια του δίσκου είναι αυτό με τίτλο «Όχι δε θα σου πω», ένα μαγικό ντουέτο της Αγγέλως με τον Νίκο Στρατάκη.
Αγγέλω πρόσφατα κυκλοφόρησε ψηφιακά το πρώτο σου album με τίτλο «Πού κοιμάται ο άνεμος». Μίλησε μας για την αφετηρία αυτής της όμορφης περιπέτειας.
Μπορώ να πω ότι πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να ωριμάσει μέσα μου αυτή η ιδέα και να πάρω την απόφαση να το ξεκινήσω. Έψαχνα κατά κάποιον τρόπο τις ιδανικές συνθήκες για να το βάλω σε εφαρμογή και όταν ένιωσα ότι η ομάδα ολοκληρώθηκε, ξεκίνησε και η περιπέτεια. Ήρθαν όλα πολύ φυσικά, δεθήκαμε πολύ με το Σταύρο Σιόλα, ήμασταν ήδη δεμένοι με τον Παρίσση, είχαμε φιλικές σχέσεις με τους στιχουργούς και όχι διεκπεραιωτικές, οπότε ένιωσα ασφάλεια και το προχώρησα.
Έχεις την τύχη στον πρώτο προσωπικό σου δίσκο να συνεργάζεσαι με πολύ σημαντικούς δημιουργούς και μουσικούς, πώς βίωσες αυτή τη συνεργασία;
Είναι πράγματι μεγάλη τύχη που βρέθηκα μέσα σε ένα τέτοιο «επιτελείο», όχι μόνο λόγω του μουσικού αποτελέσματος, αλλά και λόγω της ευκαιρίας που μου δόθηκε να μάθω τόσα πολλά πράγματα, ιστορίες και συμβουλές από ανθρώπους που έχουν πολλά χιλιόμετρα παραπάνω από εμένα και να αναπτύξω πολύτιμες φιλίες. Ήταν μεγάλη μου τιμή να βιώσω ένα τέτοιο ταξίδι και είμαι ευγνώμων.
Πώς ήταν η εμπειρία της ηχογράφησης στο στούντιο του έμπειρου και επιδραστικού Κώστα Παρίσση;
Το θέμα με τον Παρίσση είναι ότι όσα και ό,τι λόγια και να πεις, δεν προσεγγίζουν ούτε στο ελάχιστο τη μαγεία αυτού του ανθρώπου στην πραγματικότητα. Ήρεμη δύναμη, εμπειρία, ζεστασιά και «κακομαθημενιά» είναι αυτά που χαρακτηρίζουν την κατάσταση στο PRAXIS. Για να μην παρεξηγηθώ, με αυτόν τον όρο εννοώ ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ζητήσεις κάτι και να μην εισακουστείς, να μη συζητηθεί έστω, ακόμα και η παραμικρή ιδέα που μπορεί να έχεις στο μυαλό σου. Δε συζητάμε καν για την τεχνογνωσία και τον εξοπλισμό. Για να το πω όσο πιο δωρικά γίνεται, αν δεν υπήρχε ο Παρίσσης, δε θα υπήρχε και αυτό το άλμπουμ (όπως και πολλά άλλα μάλλον!).
Υπάρχουν ερμηνευτές που νιώθουν ότι αποδίδουν καλύτερα στη σκηνή και άλλοι στο στούντιο. Εσύ πού νιώθεις πιο άνετα και για ποιους λόγους;
Νομίζω πως δε συγκρίνονται τα δύο πεδία. Το στούντιο είναι μια πιο εσωτερική διεργασία που απαιτεί απόλυτη συγκέντρωση και πειθαρχία, ενώ ταυτόχρονα σου δίνει περιθώριο λάθους και διόρθωσης, σε αντίθεση με τη σκηνή που είναι το ζενίθ της ελευθερίας και της διάδρασης, αλλά δεν έχεις περιθώριο να διορθώσεις το όποιο λάθος προκύψει. Αισθάνομαι εξίσου άνετα και στις δύο περιπτώσεις, εφόσον τις συνθήκες ουσιαστικά τις δημιουργούμε μόνοι μας.
Υπάρχει κάποιο τραγούδι του δίσκου που αγαπάς ιδιαίτερα; Ποιο από αυτά πιστεύεις ότι εκφράζει περισσότερο τον ψυχισμό σου αυτή την εποχή;
Δε θα έλεγα ότι κάποιο συγκεκριμένο από τα τραγούδια εκφράζει τον ψυχισμό μου, όλα αποτελούνται από κάποιο κομμάτι του εαυτού μου, γι αυτό και διαλέχτηκαν.
Όμως, χωρίς ντροπή θα πω ότι η μεγάλη μου αγάπη είναι το «Βρες έναν τρόπο», επειδή κρύβει τις πιο ωραίες αναμνήσεις κατά τη δημιουργία του ίδιου το κομματιού αλλά και του βίντεο κλιπ.
Ποιο όνειρο σε οδήγησε αρχικά στο χώρο της μουσικής και ποιο σε κινητοποιεί τώρα;
Ζούσα πάντα με τη μουσική και ήταν πολύ φυσικό στα δικά μου μάτια το να την ακολουθήσω. Τα όνειρα έρχονται με την τριβή, με το πέρασμα του χρόνου και την εκπλήρωση των προηγούμενων ονείρων, όπως καλή ώρα αυτός ο δίσκος, που πριν καν κυκλοφορήσει, εμείς ξεκινήσαμε τον επόμενο! Είναι μια αγάπη διαρκείας η μουσική. Θέλει φροντίδα, υπομονή και κατανόηση, ώστε να γεννιούνται τα καινούργια όνειρα όταν αισθάνεσαι ότι σου έχουν τελειώσει, ότι απέτυχες, ότι δεν έχεις άλλη δύναμη και συνήθως στο ανταποδίδει. Πολλές φορές παίρνουμε μια απόσταση, ανασαίνουμε, παρατηρούμε και επιστρέφουμε πιο ώριμοι και πιο αποφασισμένοι και αυτό μπορεί να γίνεται κάθε μέρα.
Είμαστε σε μία εποχή που είναι δύσκολο οι νέοι καλλιτέχνες να βρουν τον δρόμο τους, εσύ πως βιώνεις και πως αντιμετωπίζεις αυτή τη δυσκολία;
Αυτό το συνυπογράφω και με τα δύο χέρια και όχι μόνο για τους καλλιτέχνες. Απλώς οι καλλιτέχνες είμαστε (ας μου επιτραπεί η έκφραση) πιο ανασφαλείς ως προσωπικότητες και θέλουμε να έχει οπωσδήποτε αντίκρισμα στον κόσμο αυτό που κάνουμε, οπότε η έλλειψη στόχου μπορεί να μας καθηλώσει και να μας ρίξει σε βαθιά μελαγχολία.
Εγώ έχασα το δρόμο μου και τη συγκέντρωσή μου με αφορμή την πανδημία και δυσκολεύτηκα πολύ να επανέλθω. Με βοήθησε η -τόσο στιγματισμένη σε αυτήν τη χώρα- ψυχανάλυση. Δεν έχω κάποια πιο ρομαντική απάντηση γι αυτήν την ερώτηση. Μαθαίνεις να αλλάζεις, προσαρμόζεσαι, αυτοσυγκεντρώνεσαι και τα υπόλοιπα γίνονται.
Εσύ και με την ιδιότητά σου ως καθηγήτρια φωνητικής, τι πιστεύεις ότι είναι πιο σημαντικό στοιχείο στην καριέρα ενός ερμηνευτή, η τεχνική, η εκφραστικότητα ή το διακριτό ηχόχρωμα;
Όλα επιτελούν το σκοπό τους. Το κάθε είδος έχει και διαφορετικές απαιτήσεις, γι αυτό είναι καλό με τον καιρό να τα βελτιώνουμε όλα στο μέγιστο βαθμό. Συναισθηματικά φυσικά και όχι ως καθηγήτρια, θα απαντήσω ότι το πιο σημαντικό είναι η εκφραστικότητα. Να είσαι ένας καλός αγωγός μεταξύ της μουσικής, του στίχου και του κοινού και να αποφεύγεις τη μίμηση. Το πιο σημαντικό είναι να είσαι ο εαυτός σου, όσο κλισέ κι αν ακούγεται αυτό.
Πώς βιώνεις τη σχέση σου με το κοινό στις ζωντανές σου εμφανίσεις; Είναι αλήθεια ότι η ενέργειά του είναι πολύ σημαντική για μια επιτυχημένη συναυλία;
Αυτή είναι μία ιερή σχέση, την οποία όπως και όλες τις ανθρώπινες σχέσεις, τη χτίζεις μέσα στα χρόνια. Φυσικά δεν «τσακώνεσαι» ποτέ με το κοινό σου όπως στις διαπροσωπικές σχέσεις, αλλά υπάρχουν συναυλίες που η επικοινωνία είναι αβίαστη και έχει καταπληκτικό αποτέλεσμα και συναυλίες που το κοινό δε λειτουργεί ως μονάδα, οπότε χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια να έρθεις κοντά. Όπως και να έχει όμως, ο πυρήνας της συναυλίας είναι πάντα η ενέργεια του κοινού και η ανταπόκρισή του είναι η πληρωμή μας.
Πώς σκέφτεσαι τα επόμενα βήματά σου, με αφετηρία την κυκλοφορία και την προώθηση του νέου σου album;
Λοιπόν, η ομάδα είναι έτοιμη να βάλει το δίσκο μέσα στο βαν και να τον ταξιδέψει ανά την Ελλάδα και τον κόσμο, ενώ παράλληλα όπως προείπα, ξεκινάμε ήδη το επόμενο άλμπουμ, μέσα στο οποίο «κρύβεται» και το τραγούδι «Πού κοιμάται ο άνεμος», επειδή τα άλμπουμ έχουν μεταξύ τους μίαν αλληλουχία.
Φωτογραφίες : Γιάννης Μαργετουσάκης
