Με τον ιδιαίτερο ερμηνευτικό της χαρακτήρα η Melody Gardot, ισορροπώντας ανάμεσα στη soul, τη bossa και το μπλουζ, υπόσχεται μία μοναδική βραδιά στο Ηρώδειο, την Τετάρτη 12 Ιουλίου.
Δεν είναι τυχαίο που η ντίβα με τα σκουρόχρωμα γυαλιά που θυμίζει έντονα σταρ του '40 αποθεώνεται από τα διεθνή τζαζ έντυπα, με το το γαλλικό «Jazzman» να την παρομοιάζει με ηρωίδα των ταινιών του Ντέιβιντ Λιντς, αρκεί να θυμηθεί κανείς την Diane Selwyn (Ναόμι Γουότς) του "Mullholand Drive" ή τη Σάντι Γουίλιαμς (Λόρα Ντερν) στο «Μπλε Βελούδο».
Ποια είναι, όμως, η sui generis Melody Gardot με την αισθαντική φωνή;
Η ερμηνεύτρια, κιθαρίστρια και πιανίστρια γεννήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου 1985 στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ από μία ανύπαντρη μητέρα, η οποία εργαζόταν ως φωτογράφος. Εκείνη πάλευε σκληρά για να τα βγάλει πέρα κι έτσι η Melody πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής της ηλικίας με την Πολωνή μετανάστρια γιαγιά της.
Ξεκίνησε τα πρώτα μαθήματα πιάνου σε ηλικία 9 ετών και στα 16 της ήδη εμφανιζόταν σε τοπικά μπαρ, τραγουδώντας ένα κράμα τζαζ, ροκ και ποπ κομματιών. Συνήθιζε να παίζει κομμάτια των The Mamas & the Papas, Duke Ellington, και Radiohead. Στα 19 της, κατά τη διάρκεια των σπουδών της πάνω στη μόδα, είχε ένα τρομακτικό ατύχημα με το ποδήλατο. Ένα τζιπ, που έστριψε παράνομα, την παρέσυρε και την τραυμάτισε σοβαρά.
Για έναν χρόνο, η Gardot ήταν καθηλωμένη στο κρεβάτι του νοσοκομείου και υποβλήθηκε σε σειρά θεραπειών. Η σοβαρότητα των τραυμάτων της προκάλεσαν υπερευαισθησία στο φως και τους ήχους. Αποτέλεσμα ήταν να στραφεί σε πιο «ήρεμες μουσικές», όπως το γαλλικό chanson, καθώς και bossa nova, jazz και folk ακούσματα. Περνώντας την περισσότερη ώρα καθιστή, έμαθε να παίζει κιθάρα, ενώ ξεκίνησε να γράφει τραγούδια, που ήταν μέρος της θεραπείας της. Ορισμένα εξ αυτών αποτέλεσαν τον θεμέλιο λίθο για το δισκογραφικό της ντεμπούτο το 2005 με τίτλο " Some Lessons: The Bedroom Sessions".
Αφότου βγήκε από το νοσοκομείο, έβαλε ένα στόχο: να κυνηγήσει την καριέρα της, ακόμη κι αν είχε ακόμη προβλήματα από το ατύχημά της. Έτσι όπως ήταν υπερευαίσθητη στο φως, χρειάστηκε να φορά σκούρα γυαλιά. Κάτι που τελικά υιοθέτησε στην εμφάνισή της και πλέον αποτελεί το σήμα κατατεθέν της.
Επί σειρά ετών έκανε περιοδείες συνοδευόμενη από τον φυσιοθεραπευτή της και έδινε τις παραστάσεις της φορώντας ένα TENS, μία συσκευή ηλεκτροθεραπείας, προκειμένου να ανακουφίζεται από τους νευρομυϊκούς πόνους της. Ωστόσο, πέρα από όλα αυτά τα εμπόδια, κατάφερε να ηχογραφήσει το Worrisome Heart, το 2007, το οποίο έγινε δεκτό με εξαιρετικές κριτικές, φτάνοντας μάλιστα στο Νο2 της «Παραδοσιακής Τζαζ» του Billboard.
Το 2009, έγινε ευρέως γνωστή στον κόσμο της τζαζ με το «My One and Only Thrill» να της δίνει το εισιτήριο για μια μεγάλη διεθνή καριέρα και έφτασε ξανά στο Νο2 της «Παραδοσιακής Τζαζ». Μία νέα φωνή και φρέσκια παρουσία, με την σφραγίδα παραγωγής του Larry Klein και τις μοναδικές ενορχηστρώσεις του Vince Mendoza.
Ακολούθησαν το "Absence" (2012), "Currency of Man" (2015) και "Sunset In Blue" (2020).
Το 2022 ήρθε η δημιουργική της συνεργασία με τον Philippe Baden Powell, που, αν και φέρει το «μυθικό» επώνυμο του Βραζιλιάνου κιθαρίστα, διαθέτει αυτόνομο συνθετικό και ερμηνευτικό ταλέντο, που αντικατοπτρίζεται άριστα στο κοινό τους άλμπουμ «Entre Eux Deux», με τη Melody σε κομμάτια που έχουν γράψει μαζί, συν μια διασκευή ενός κομματιού του Francis Lai από την ταινία «Ένας άνδρας και μια γυναίκα» του Κλοντ Λελούς, με τον Ζαν Λουί Τρεντινιάν και την Ανούκ Εμέ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Παγκόσμια πρέσβειρα της μουσικοθεραπείας
Δεδομένου ότι η μουσική έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη θεραπεία και την αποκατάστασή της, η Melody Gardot έγινε πρέσβειρα της μουσικοθεραπείας, επισκεπτόμενη, μάλιστα, νοσοκομεία και πανεπιστήμια, προκειμένου να συζητά για τα οφέλη της. Το 2012 έδωσε το όνομά της σε ένα πρόγραμμα μουσικοθεραπείας στο Νιου Τζέρσεϊ.
Η Gardot μιλά απταίστως γαλλικά -πέραν της μητρικής της αγγλικής, έχει ασπαστεί τον Βουδισμό, ενώ αυτοπροσδιορίζεται ως «πολίτης του κόσμου».
Δεν είναι τυχαίο που η ντίβα με τα σκουρόχρωμα γυαλιά που θυμίζει έντονα σταρ του '40 αποθεώνεται από τα διεθνή τζαζ έντυπα, με το το γαλλικό «Jazzman» να την παρομοιάζει με ηρωίδα των ταινιών του Ντέιβιντ Λιντς, αρκεί να θυμηθεί κανείς την Diane Selwyn (Ναόμι Γουότς) του "Mullholand Drive" ή τη Σάντι Γουίλιαμς (Λόρα Ντερν) στο «Μπλε Βελούδο».
Ποια είναι, όμως, η sui generis Melody Gardot με την αισθαντική φωνή;
Η ερμηνεύτρια, κιθαρίστρια και πιανίστρια γεννήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου 1985 στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ από μία ανύπαντρη μητέρα, η οποία εργαζόταν ως φωτογράφος. Εκείνη πάλευε σκληρά για να τα βγάλει πέρα κι έτσι η Melody πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής της ηλικίας με την Πολωνή μετανάστρια γιαγιά της.
Ξεκίνησε τα πρώτα μαθήματα πιάνου σε ηλικία 9 ετών και στα 16 της ήδη εμφανιζόταν σε τοπικά μπαρ, τραγουδώντας ένα κράμα τζαζ, ροκ και ποπ κομματιών. Συνήθιζε να παίζει κομμάτια των The Mamas & the Papas, Duke Ellington, και Radiohead. Στα 19 της, κατά τη διάρκεια των σπουδών της πάνω στη μόδα, είχε ένα τρομακτικό ατύχημα με το ποδήλατο. Ένα τζιπ, που έστριψε παράνομα, την παρέσυρε και την τραυμάτισε σοβαρά.
Για έναν χρόνο, η Gardot ήταν καθηλωμένη στο κρεβάτι του νοσοκομείου και υποβλήθηκε σε σειρά θεραπειών. Η σοβαρότητα των τραυμάτων της προκάλεσαν υπερευαισθησία στο φως και τους ήχους. Αποτέλεσμα ήταν να στραφεί σε πιο «ήρεμες μουσικές», όπως το γαλλικό chanson, καθώς και bossa nova, jazz και folk ακούσματα. Περνώντας την περισσότερη ώρα καθιστή, έμαθε να παίζει κιθάρα, ενώ ξεκίνησε να γράφει τραγούδια, που ήταν μέρος της θεραπείας της. Ορισμένα εξ αυτών αποτέλεσαν τον θεμέλιο λίθο για το δισκογραφικό της ντεμπούτο το 2005 με τίτλο " Some Lessons: The Bedroom Sessions".
Αφότου βγήκε από το νοσοκομείο, έβαλε ένα στόχο: να κυνηγήσει την καριέρα της, ακόμη κι αν είχε ακόμη προβλήματα από το ατύχημά της. Έτσι όπως ήταν υπερευαίσθητη στο φως, χρειάστηκε να φορά σκούρα γυαλιά. Κάτι που τελικά υιοθέτησε στην εμφάνισή της και πλέον αποτελεί το σήμα κατατεθέν της.
Επί σειρά ετών έκανε περιοδείες συνοδευόμενη από τον φυσιοθεραπευτή της και έδινε τις παραστάσεις της φορώντας ένα TENS, μία συσκευή ηλεκτροθεραπείας, προκειμένου να ανακουφίζεται από τους νευρομυϊκούς πόνους της. Ωστόσο, πέρα από όλα αυτά τα εμπόδια, κατάφερε να ηχογραφήσει το Worrisome Heart, το 2007, το οποίο έγινε δεκτό με εξαιρετικές κριτικές, φτάνοντας μάλιστα στο Νο2 της «Παραδοσιακής Τζαζ» του Billboard.
Το 2009, έγινε ευρέως γνωστή στον κόσμο της τζαζ με το «My One and Only Thrill» να της δίνει το εισιτήριο για μια μεγάλη διεθνή καριέρα και έφτασε ξανά στο Νο2 της «Παραδοσιακής Τζαζ». Μία νέα φωνή και φρέσκια παρουσία, με την σφραγίδα παραγωγής του Larry Klein και τις μοναδικές ενορχηστρώσεις του Vince Mendoza.
Ακολούθησαν το "Absence" (2012), "Currency of Man" (2015) και "Sunset In Blue" (2020).
Το 2022 ήρθε η δημιουργική της συνεργασία με τον Philippe Baden Powell, που, αν και φέρει το «μυθικό» επώνυμο του Βραζιλιάνου κιθαρίστα, διαθέτει αυτόνομο συνθετικό και ερμηνευτικό ταλέντο, που αντικατοπτρίζεται άριστα στο κοινό τους άλμπουμ «Entre Eux Deux», με τη Melody σε κομμάτια που έχουν γράψει μαζί, συν μια διασκευή ενός κομματιού του Francis Lai από την ταινία «Ένας άνδρας και μια γυναίκα» του Κλοντ Λελούς, με τον Ζαν Λουί Τρεντινιάν και την Ανούκ Εμέ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Παγκόσμια πρέσβειρα της μουσικοθεραπείας
Δεδομένου ότι η μουσική έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη θεραπεία και την αποκατάστασή της, η Melody Gardot έγινε πρέσβειρα της μουσικοθεραπείας, επισκεπτόμενη, μάλιστα, νοσοκομεία και πανεπιστήμια, προκειμένου να συζητά για τα οφέλη της. Το 2012 έδωσε το όνομά της σε ένα πρόγραμμα μουσικοθεραπείας στο Νιου Τζέρσεϊ.
Η Gardot μιλά απταίστως γαλλικά -πέραν της μητρικής της αγγλικής, έχει ασπαστεί τον Βουδισμό, ενώ αυτοπροσδιορίζεται ως «πολίτης του κόσμου».
