Ο Βαγγέλης Καζαντζής προτιμά να μιλά σοβαρά μέσω της τέχνης του.
Το όνομά του οικείο, το πρόσωπό του ακόμα περισσότερο. Οι εραστές του καλού, ελληνικού τραγουδιού θα τον έχουν σίγουρα πετύχει σε κάποια μουσική σκηνή. Δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν αγαπήσει τα μενεξεδένια του, σαν απογεύματα φθινοπώρου, τραγούδια, όπως την Αποθυμιά, το Ριζιμιό και -φεύ!- τον Άδη. Ο Βαγγέλης Καζαντζής, ένας τραγουδοποιός της νέας γενιάς, είναι ένας πολύ ήρεμος τύπος, ο οποίος κρύβει δύναμη δημιουργίας μέσα στα ευγενικά του μάτια και, φυσικά, στον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο ερμηνεύει τα τραγούδια. Συμμετέχει στην παράσταση «Στο Φαλιμέντο του Κόσμου» που παίζεται κάθε Πέμπτη στο club του Σταυρού του Νότου, κάνοντας αισθητή την παρουσία του. Πολύ δυνατή η στιγμή που ερμήνευσε στην πρεμιέρα (9-2) το Ουλαλούμ, ένα από τα πιο τρυφερά κομμάτια του Νικόλα, το οποίο πρόκειται περί μελοποιημένης από τον ίδιο ποίησης του Σκαρίμπα. Μέσα από οκτώ ερωτήσεις, ο ταλαντούχος μουσικός συστήνεται με τον αυθεντικό και πράο τρόπο που τον χαρακτηρίζει, χωρίς να διστάζει να πει ορισμένα πράγματα με το όνομά τους.
Ποιος είσαι, Βαγγέλη Καζαντζή;
Μεγάλωσα στη Λαμία, από νωρίς αντιλήφθηκα τη μαγεία της μουσικής και την αγάπη μου προς αυτή, με αποτέλεσμα να γίνει αναπόσπαστο μέρος της ζωής μου. Έτσι, τελειώνοντας τις σπουδές μου από τα Τ.Ε.Φ.Α.Α και το Τ.Λ.Π.Μ, βρέθηκα να δουλεύω ως μουσικός αναπληρωτής στο σάζι σε Μουσικά Σχολεία. Παράλληλα, έχω εκδώσει δύο δισκογραφικές δουλειές, «Της γης το μυστικό» (2010) και το «Έξω απ’ τα μέτρα» (2014). Επίσης, έχω μοιραστεί στιγμές και τραγούδια, δισκογραφικά ή σε ζωντανές εμφανίσεις με διάφορους καλλιτέχνες που εκτιμώ, όπως οι: Ψαραντώνης, Γιάννης Χαρούλης, Φωτεινή Βελεσιώτου, Γρηγόρης Κλιούμης, Μαρίνα Δακανάλη, Λιζέτα Καλημέρη, Γιώτα Νέγκα και πολλοί άλλοι. Τώρα, αναμένω την έκδοση της τρίτης μου δουλειάς, η οποία θα ολοκληρωθεί μέσα στις επόμενες ημέρες και λέγεται «Το μεταξύ μας διάστημα».
Είσαι δέντρο ή πουλί;
Είμαι απλά ένα πουλί πάνω σε δέντρο... κάνω και τις πτήσεις μου στα πέριξ, αλλά μετά πίσω στην καβάτζα! (γέλια)
Γράφεις στη φύση ή στο τραπέζι σου;
Δυστυχώς, είμαι παιδί της πόλης και όπου έχω ζήσει, είτε επαρχία είτε Αθήνα, είμαι μέσα στα τσιμέντα. Οπότε κυρίως απ’ το «τραπέζι» μου γράφω αρκετά συχνά και για τη φύση, κοιτώντας την από τα παράθυρα των σπιτιών που έχω ζήσει. Είναι βασικό κριτήριο για την επιλογή του σπιτιού να «βλέπει κανά βουνό» ή λίγο πράσινο, κάπως ν’ ανοίγει το μάτι. Υπάρχουν σίγουρα και οι στιγμές που είμαι στη φύση και έχω γράψει, αλλά είναι λιγοστές συγκριτικά με τους κλειστούς χώρους… πολλές φορές είναι και τεχνικό το ζήτημα!
Γιατί ο Άσιμος;
Κατ’ αρχήν, στο Φαλιμέντο του Κόσμου, μια παράσταση για το Νικόλα Άσιμο, συμμετέχω κατόπιν πρόσκλησης του Δημήτρη Χατζηδημητρίου και του Λεωνίδα Κακούρη, οι οποίοι ξεκίνησαν αυτό το αφιέρωμα. Με μεγάλη μου χαρά και παράλληλα με δισταγμό και ενδοιασμό δέχτηκα να συμμετάσχω, γιατί το «κεφάλαιο Άσιμος» είναι τεράστιο, μεγαλειώδες, μυστήριο… Δεν ξέρω πως αλλιώς να το εξηγήσω. Ο Άσιμος είναι για μένα έμπρακτα ο μεγαλύτερος γνήσιος ροκάς, αντισυμβατικός επαναστάτης που υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα. Μουσικά, στις μελωδίες του με απλότητα, αυθορμητισμό και αλήθεια, έχει κάνει ένα απερίγραπτο πάντρεμα Ελλάδας - Δύσης, οπού αναμφίβολα προκύπτει ελληνικό ροκ με την πραγματική έννοια και όχι λόγω του ελληνικού στίχου. Στιχουργικά τι να πω! Προφητικός και καυστικός, «τη λέει» σε όλους μας. Αν συνειδητοποιήσουμε τα νοήματά του, τρώμε χοντρή σφαλιάρα! Γι’ αυτό και ο ενδοιασμός μου, γιατί νιώθω πολύ «μικρός» για να τραγουδάω τα λόγια του, αλλά από την άλλη, αυτός είναι και ο λόγος που θέλω να συμβάλω στην εξάπλωση του λόγου του, τώρα που οι καιροί το επιτάσσουν. Αυτά που είπε πρέπει να τα ακούσει όσο το δυνατόν περισσότερος κόσμος και κυρίως οι νέοι.
Τι καλό μάς ετοιμάζεις μετά την παράσταση στον Σταυρό;
Πέρα από την παράσταση που σκοπεύουμε να την «βγάλουμε» και στην επαρχία, είμαι στο τελείωμα της τρίτης προσωπικής μου δουλειάς, στην οποία συμμετέχουν οι: Αργύρης Μπακιρτζής, Χρήστος Θηβαίος και Γιάγκος Χαιρέτης. «Το μεταξύ μας διάστημα» αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στο επόμενο δίμηνο και θα ακολουθήσει σειρά εμφανίσεων για την παρουσίασή της.
Πώς είναι η ζωή από τα μάτια ενός τραγουδοποιού; Και πώς βιώνεται, μέσα από τα ίδια μάτια, η κρίση;
Φαντάζομαι βιώνω τη ζωή το ίδιο αλλόκοτα, χαρούμενα, λυπημένα και ανθρώπινα, όπως κι ο υπόλοιπος κόσμος που δε γράφει μουσική. Απλά, έχω την τύχη κάποιες συναισθηματικά φορτισμένες καταστάσεις -που δεν τις επιλέγω εγώ- να μπορώ να τις μετατρέπω σε μουσική. Τα αρνητικά συναισθήματα όπως η οργή, η λύπη, η αδικία, η αβεβαιότητα και ένα σωρό άλλα, που μας χαρίζονται απλόχερα από την πολύπλευρη κρίση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, πυροδοτούν μέσα μου τέτοιες συναισθηματικές εκρήξεις με αποτέλεσμα να γεννιούνται μουσικές και τραγούδια.
Τι σε εμπνέει και τι είναι αυτό που θέλεις να εμπνεύσουν στον κόσμο τα τραγούδια σου;
Πέρα από τις αρνητικές καταστάσεις που περιέγραψα προηγουμένως, εμπνέομαι από ένα όμορφο τοπίο, μια ωραία κουβέντα από κάποιον καλλιτέχνη που θα ακούσω, μια μοναχική βραδινή μελαγχολία, από οτιδήποτε… Αυτό που μ’ ενδιαφέρει στα τραγούδια μου και κυρίως στο στίχο -τον οποίο κυρίως δανείζομαι από άλλους και τον επιλέγω με απόλυτη προσοχή όσο περνούν τα χρόνια- είναι να προβληματίσουν τον ακροατή, να έχουν να του πουν κάτι σοβαρό. Νιώθω χρέος μέσω της τέχνης μου, να μιλήσω καταγγελτικά για την κρίση ή για τον φασίστα που σκότωσε κάποιον επειδή ήταν πιο μαύρος απ’ αυτόν, για τον φόβο που μας έχει καλλιεργηθεί και γενικά για τα προβλήματα της εποχής μας. Επίσης, μ’ αρέσει να μιλάω για την αγάπη, τη μοναξιά, για έναν ανεκπλήρωτο έρωτα, για ένα χωρισμό, αλλά προσέχω να το λέω όμορφα, ποιητικά με κάποια αισθητική, κάποια άποψη, η οποία βέβαια είναι σχετική και υποκειμενική. Πάντως, αυτό που με εκφράζει κάθε φορά να κάνω, το κάνω με απόλυτη ειλικρίνεια και αλήθεια.
Ο Βαγγέλης Καζαντζής σε δέκα χρόνια.
Σκέφτομαι κάτι ουτοπικό, αλλά θα το πω… Σε δέκα χρόνια θα ‘θελα να ζω σ’ έναν κόσμο πιο δίκαιο, πιο συλλογικό και πιο ανοιχτό, χωρίς «νταβατζήδες» πάνω απ’ τα κεφάλια μας, στον οποίο πάνω απ’ όλα να μπορεί να ζει όλος ο κοσμάκης ανθρώπινα, χωρίς να καταπατώνται τα δικαιώματα και η ελευθερία του. Κατά δεύτερον, να δίνεται βήμα στους ανθρώπους που ασχολούνται με τις τέχνες να μπορούν να βιοποριστούν μέσα από αυτές. Όλες οι μορφές τέχνης μπορούν να αφυπνίσουν τον κόσμο και να διαμορφώσουν συνειδήσεις. Αν χρησιμοποιηθούν σωστά, μπορούν να βελτιώσουν την ποιότητα της ζωής μας και να μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους, αρκεί και ο καθένας μας να είναι ανοιχτός, να δουλέψει σε προσωπικό επίπεδο, αλλά και να βγει από το εγώ του.
