Big Jazz Band ύφος και ελληνικός στίχος η στράτα της, δύσκολη και ανηφορική διαδρομή. Κι όμως η Μαρίζα Ρίζου κατάφερε να λάμψει χάρη στα δικά της, αλλά και τα «πειράγματά» της σε εργασίες άλλων.
Ας τη γνωρίσουμε καλύτερα.
Η διασκευή σας στη Μπόσα Νόβα του Ησαΐα του Φοίβου Δεληβοριά σας έκανε ευρύτερα γνωστή. Η πορεία πριν από αυτή την κατάθεση ποια είναι;
Η πορεία ξεκινάει απ τα παιδικά χρόνια και τις σχολικές γιορτές. Χωρίς αυτές, ίσως ποτέ να μην είχα συνειδητοποιήσει πόσο πολύ ευτυχισμένη με κάνει η μουσική! Ακολούθησε το πανεπιστήμιο -έπρεπε να υπάρχει και ένα σχέδιο Β ώστε να μη χρειαστεί να κάνω ποτέ εκπτώσεις στα μουσικά μου «θέλω» - ενώ παράλληλα μουσικά, γίνονταν κάποια πράγματα πιο ερασιτεχνικά. Εδώ και ενάμισι χρόνο έχω αφοσιωθεί στη μουσική και η πρώτη μου καθαρά προσωπική υπογραφή, είναι εκείνη στη διασκευή του κομματιού «Μπόσα Νόβα του Ησαΐα».
Μου άρεσε πολύ ο τρόπος που «αγγίξατε» το τραγούδι του Δεληβοριά. Τι σας ιντριγκάρισε σε αυτό ώστε να πάρετε την απόφαση να το «πειράξετε»;
Το είδος αυτό της jazz που μου αρέσει συνήθως συνδέεται με χαρούμενες εικόνες και ευχάριστες μελωδίες, οπότε δύσκολα μπορεί κανείς να διασκευάσει ένα-στιχουργικά- θλιβερό κομμάτι σ’ αυτό το ύφος. Ακούγεται κάπως περίεργο. Τα τραγούδια του Φοίβου Δεληβοριά, αφήνουν περιθώρια για πολλούς πειραματισμούς και δοκιμές… Σκέφτηκα διάφορα κομμάτια του διασκευασμένα σε big band παίξιμο και τελικά κατέληξα σ' αυτό!
Πότε μια διασκευή «ανυψώνεται» σε δημιουργία;
Όταν πάρει κανείς ένα κομμάτι στα χέρια του (ή και οποιοδήποτε άλλο έργο) και καταφέρει να το προσεγγίσει και να το παρουσιάσει από μια άλλη οπτική, διαφορετική από εκείνη του αρχικού δημιουργού, τότε-ανεξαρτήτως αποτελέσματος-μιλάμε για ένα νέο δημιούργημα. Αυτό βέβαια μπορεί να είναι δίκοπο μαχαίρι, ειδικά όταν ο αρχικός δημιουργός είναι πολύ αγαπητός. Ευτυχώς, στην περίπτωσή μου οι αντιδράσεις είναι εξαιρετικά καλές (τουλάχιστον ως τώρα!!).
Οι συνεχείς διασκευές μήπως τελικά εγκλωβίζουν έναν καλλιτέχνη;
Θεωρώ πως ναι. Ειδικά εάν έχεις καθιερωθεί ως διασκευαστής και το κάνεις και καλά, οι προσδοκίες του κόσμου είναι ακόμα μεγαλύτερες και πιθανότατα ο φόβος του να παρουσιάσεις κάτι δικό σου, το ίδιο μεγάλος. Φαντάζομαι δηλαδή, μιας και δεν έχω ζήσει προσωπικά κάτι τέτοιο, δεν έχω εγκλωβιστεί ποτέ σε τέτοια κατάσταση και μάλλον ούτε πρόκειται..!
Οι ζωντανές εμφανίσεις σας είναι ξεχωριστές. Απολαμβάνετε την όλη διαδικασία επί σκηνής και ποια είναι τα «μυστικά» ώστε να προκύψει η επικοινωνία με το κοινό;
Για να φτάσει κανείς να απολαμβάνει πραγματικά τη διαδικασία, πρέπει να τα βρει λιγάκι με το άγχος και την ανασφάλεια! Αυτό χρειάζεται αρκετό χρόνο. Παρ’ όλα αυτά, η εμπειρία του live για μένα είναι μοναδική! Έχω ανάγκη την επικοινωνία με τους ανθρώπους γενικά (μπορώ να πιάσω κουβέντα και με τις πέτρες, όπως λένε συχνά οι κοντινοί μου άνθρωποι!) και πόσο μάλλον όταν βρίσκομαι πάνω στη σκηνή. Δεν υπάρχουν μυστικά, ούτε τεχνικές. Μόνο αυθορμητισμός και ειλικρίνεια.
Η κρίση που βιώνουμε ποιες επιπτώσεις φέρνει στην τραγουδοποιία;
Νομίζω πως η χώρα μας βρίσκεται σε μια πολύ δημιουργική φάση παρά την οικονομική κατάσταση. Υπάρχουν πολλοί νέοι και ταλαντούχοι άνθρωποι που έχουν να δώσουν πολλά. Αυτό που δε μου αρέσει προσωπικά, είναι να ακούω τραγούδια που έχουν ως θέμα την κρίση. Προτιμώ η μουσική να με κάνει να ξεχνιέμαι και να με βοηθά στο να συνειδητοποιώ ή να επαναπροσδιορίζω τους στόχους μου και όχι να με μουδιάζει ακόμα περισσότερο απέναντι στους φόβους ή τις ανασφάλειες που τυχόν έχω να αντιμετωπίσω.
Τι σας γοητεύει και τι σας φοβίζει στο τραγούδι και τη ζωή;
Τα πάντα μάλλον. Στο τραγούδι αλλά και στη ζωή είναι όλα ρευστά (ακούγομαι σαν γέροντας!) Κανείς δε μπορεί να σου εγγυηθεί τίποτα, δε σου χαρίζεται τίποτα χωρίς σκληρή δουλειά και ακόμα κι αν τα έχεις σχεδιάσει όλα κατά γράμμα, η επόμενη μέρα μπορεί να στα φέρει τούμπα. Όλα αυτά μαζί με εκστασιάζουν, με γοητεύουν και φυσικά με φοβίζουν.
Ας τη γνωρίσουμε καλύτερα.
Η διασκευή σας στη Μπόσα Νόβα του Ησαΐα του Φοίβου Δεληβοριά σας έκανε ευρύτερα γνωστή. Η πορεία πριν από αυτή την κατάθεση ποια είναι;
Η πορεία ξεκινάει απ τα παιδικά χρόνια και τις σχολικές γιορτές. Χωρίς αυτές, ίσως ποτέ να μην είχα συνειδητοποιήσει πόσο πολύ ευτυχισμένη με κάνει η μουσική! Ακολούθησε το πανεπιστήμιο -έπρεπε να υπάρχει και ένα σχέδιο Β ώστε να μη χρειαστεί να κάνω ποτέ εκπτώσεις στα μουσικά μου «θέλω» - ενώ παράλληλα μουσικά, γίνονταν κάποια πράγματα πιο ερασιτεχνικά. Εδώ και ενάμισι χρόνο έχω αφοσιωθεί στη μουσική και η πρώτη μου καθαρά προσωπική υπογραφή, είναι εκείνη στη διασκευή του κομματιού «Μπόσα Νόβα του Ησαΐα».
Μου άρεσε πολύ ο τρόπος που «αγγίξατε» το τραγούδι του Δεληβοριά. Τι σας ιντριγκάρισε σε αυτό ώστε να πάρετε την απόφαση να το «πειράξετε»;
Το είδος αυτό της jazz που μου αρέσει συνήθως συνδέεται με χαρούμενες εικόνες και ευχάριστες μελωδίες, οπότε δύσκολα μπορεί κανείς να διασκευάσει ένα-στιχουργικά- θλιβερό κομμάτι σ’ αυτό το ύφος. Ακούγεται κάπως περίεργο. Τα τραγούδια του Φοίβου Δεληβοριά, αφήνουν περιθώρια για πολλούς πειραματισμούς και δοκιμές… Σκέφτηκα διάφορα κομμάτια του διασκευασμένα σε big band παίξιμο και τελικά κατέληξα σ' αυτό!
Πότε μια διασκευή «ανυψώνεται» σε δημιουργία;
Όταν πάρει κανείς ένα κομμάτι στα χέρια του (ή και οποιοδήποτε άλλο έργο) και καταφέρει να το προσεγγίσει και να το παρουσιάσει από μια άλλη οπτική, διαφορετική από εκείνη του αρχικού δημιουργού, τότε-ανεξαρτήτως αποτελέσματος-μιλάμε για ένα νέο δημιούργημα. Αυτό βέβαια μπορεί να είναι δίκοπο μαχαίρι, ειδικά όταν ο αρχικός δημιουργός είναι πολύ αγαπητός. Ευτυχώς, στην περίπτωσή μου οι αντιδράσεις είναι εξαιρετικά καλές (τουλάχιστον ως τώρα!!).
Οι συνεχείς διασκευές μήπως τελικά εγκλωβίζουν έναν καλλιτέχνη;
Θεωρώ πως ναι. Ειδικά εάν έχεις καθιερωθεί ως διασκευαστής και το κάνεις και καλά, οι προσδοκίες του κόσμου είναι ακόμα μεγαλύτερες και πιθανότατα ο φόβος του να παρουσιάσεις κάτι δικό σου, το ίδιο μεγάλος. Φαντάζομαι δηλαδή, μιας και δεν έχω ζήσει προσωπικά κάτι τέτοιο, δεν έχω εγκλωβιστεί ποτέ σε τέτοια κατάσταση και μάλλον ούτε πρόκειται..!
Οι ζωντανές εμφανίσεις σας είναι ξεχωριστές. Απολαμβάνετε την όλη διαδικασία επί σκηνής και ποια είναι τα «μυστικά» ώστε να προκύψει η επικοινωνία με το κοινό;
Για να φτάσει κανείς να απολαμβάνει πραγματικά τη διαδικασία, πρέπει να τα βρει λιγάκι με το άγχος και την ανασφάλεια! Αυτό χρειάζεται αρκετό χρόνο. Παρ’ όλα αυτά, η εμπειρία του live για μένα είναι μοναδική! Έχω ανάγκη την επικοινωνία με τους ανθρώπους γενικά (μπορώ να πιάσω κουβέντα και με τις πέτρες, όπως λένε συχνά οι κοντινοί μου άνθρωποι!) και πόσο μάλλον όταν βρίσκομαι πάνω στη σκηνή. Δεν υπάρχουν μυστικά, ούτε τεχνικές. Μόνο αυθορμητισμός και ειλικρίνεια.
Η κρίση που βιώνουμε ποιες επιπτώσεις φέρνει στην τραγουδοποιία;
Νομίζω πως η χώρα μας βρίσκεται σε μια πολύ δημιουργική φάση παρά την οικονομική κατάσταση. Υπάρχουν πολλοί νέοι και ταλαντούχοι άνθρωποι που έχουν να δώσουν πολλά. Αυτό που δε μου αρέσει προσωπικά, είναι να ακούω τραγούδια που έχουν ως θέμα την κρίση. Προτιμώ η μουσική να με κάνει να ξεχνιέμαι και να με βοηθά στο να συνειδητοποιώ ή να επαναπροσδιορίζω τους στόχους μου και όχι να με μουδιάζει ακόμα περισσότερο απέναντι στους φόβους ή τις ανασφάλειες που τυχόν έχω να αντιμετωπίσω.
Τι σας γοητεύει και τι σας φοβίζει στο τραγούδι και τη ζωή;
Τα πάντα μάλλον. Στο τραγούδι αλλά και στη ζωή είναι όλα ρευστά (ακούγομαι σαν γέροντας!) Κανείς δε μπορεί να σου εγγυηθεί τίποτα, δε σου χαρίζεται τίποτα χωρίς σκληρή δουλειά και ακόμα κι αν τα έχεις σχεδιάσει όλα κατά γράμμα, η επόμενη μέρα μπορεί να στα φέρει τούμπα. Όλα αυτά μαζί με εκστασιάζουν, με γοητεύουν και φυσικά με φοβίζουν.
