δισκογραφικής δουλειάς του, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από την εταιρία «ΚΥΜΑ».
Η σχέση του με την μουσική ξεκινάει από τα μαθητικά του χρόνια όταν το 1995 δημιούργησε με κάποιους φίλους το συγκρότημα “Κράμα”. Στα επόμενα χρόνια υπήρξε ιδρυτικό μέλος ροκ συγκροτημάτων όπως οι “Χρώμα” και “Αναβράζοντα Δισκία”.
Από το 2000 ο Γιώργος Αετόπουλος ακολουθεί τη δική του προσωπική πορεία στο χώρο της μουσικής. Με μουσική που κινείται γύρω από τους ήχους της ροκ και επηρεασμένος από τον Διονύση Σαββόπουλο, τους Κατσιμιχαίους μέχρι και τον Βασίλη Τσιτσάνη, κυκλοφόρησε το 2002 τον πρώτο δίσκο υπό τον τίτλο “Ότι αρχίζει να κυλά”. Ακολούθησε το δεύτερο άλμπουμ του “Μαύρο Κρασί” σε μουσική και στίχους του ίδιου. Από αυτήν την εργασία ξεχώρισε το ομώνυμο κομμάτι αλλά και τα “Μα που να πάω”, “Μείνε λίγο ακόμα” και “Φωτιά”.
«Η ζωή μου γελά», τίτλος ενδεικτικός και αντιπροσωπευτικός της στιγμής που βιώνει ο Αετόπουλος στο τραγούδι, περιλαμβάνει 12 νέες καταθέσεις, με τον ίδιο να υπογράφεις στις περισσότερες τους στίχους και τη μουσική. Στο τραγούδι «Χαμένο μονοπάτι» τούς στίχους έγραψε η Ασκληπειάδα Κυριακού, ενώ στο «Μαχαίρι» και το «Λαβύρινθο» τη μουσική μοιράζεται με τους Άλκη Ζιώγα και Δημήτρη Βασίλα αντίστοιχα. Ιδιαίτερη στιγμή του δίσκου αποτελεί η διασκευή του τραγουδιού «Δεν είμαι ποιητής» του Νίκου Παπάζογλου.
Συνολικά ένα μουσικό ταξίδι 56 λεπτών από πιο σκληρούς ήχους με ηλεκτρικές κιθάρες (το ομώνυμο τραγούδι «Η ζωή μου γελά»), μέχρι τους ήχους της άρπας («Ακόμα σε θυμάμαι») και της κλασικής κιθάρας με τον μπαγλαμά στο ζεϊμπέκικο «Λαβύρινθος».
Αξίζει να σημειωθεί ότι σ’ αυτόν το δίσκο τις ενορχηστρώσεις στα περισσότερα τραγούδια (καθώς και τις ηλεκτρικές κιθάρες) έκανε και έπαιξε ο Ηλίας Κόζας (“koza mostra”).
Συμμετέχουν πολλοί φίλοι τραγουδιστές και μουσικοί, όπως ο Δημήτρης Ζερβουδάκης, η Βούλα Κουκάκη, ο Γιάννης Μήτσης, ο Δημήτρης Μπασλάμ, ο Φώτης Σιώτας.
