Για την Μαίρη Χρονοπούλου έχουν ειπωθεί τα πάντα, ή σχεδόν τα πάντα. Με στόφα πρωταγωνίστριας από τη στιγμή που γεννήθηκε, υπήρξε η μοναδική θα έλεγα, σταρ του εμπορικού ελληνικού κινηματογράφου, που πέρασε στην απέναντι όχθη με την ίδια άνεση, κερδίζοντας το βραβείο ηθοποιίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης για τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στην ταινία «Τα παιδιά της Χελιδόνας», του Κώστα Βρεττάκου, ενώ έπαιξε και σε δύο ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου, τους «Κυνηγούς» και το «Ταξίδι στα Κύθηρα».
Μια πρώτη γνωριμία μαζί της, πριν από πολλά χρόνια, μου έδωσε την ίδια εντύπωση με αυτή που έβγαζε στους ρόλους της. Λαμπερή και όμορφη, με έντονη προσωπικότητα, κοινωνική και προσιτή, δυναμική, ακτινοβολούσε ενέργεια. Αυτή ήταν και η εικόνα της που έβγαινε στις κινηματογραφικές ταινίες που έπαιξε, όπως και στο θέατρο.
Πριν από δύο καλοκαίρια, δέχτηκε να πάρει μέρος σε μια μεγάλη συναυλία που έγινε στην Αλεξανδρούπολη, τιμητικά καλεσμένη της Ορχήστρας «Μίκης Θεοδωράκης», όπου θα τραγουδούσε τρία τραγούδια του Μίκη, μαζί με την Ελένη Βιτάλη και την Γλυκερία.
Φτάνοντας στα καμαρίνια, είδαμε μια Μαίρη Χρονοπούλου αντάξια της εικόνας της σταρ που υπήρξε. Όμορφη και λαμπερή, πειράζοντας και κάνοντας αστεία με όλους. Με διάθεση όχι μόνο να τραγουδήσει την συγκεκριμένη βραδιά, αλλά ξεσηκώνοντας τους υπόλοιπους καλλιτέχνες να διοργανώσουν μια μεγάλη περιοδεία «για να τραγουδάμε ότι μας κάνει κέφι», όπως έλεγε. Όταν ήρθε η ώρα να ανέβει στη σκηνή, αντιλήφθηκαν όλοι τους μεγάλους πόνους που ένοιωθε στην πλάτη, καθώς δυσκολευόταν να σταθεί όρθια.
Η Ελένη Βιτάλη και η Γλυκερία την κράτησαν από την πλάτη και την βοήθησαν να ανέβει στη σκηνή. Την βαστούσαν, χωρίς να φαίνεται, και σε όλη τη διάρκεια που τραγούδησε άψογα, χωρίς να αφήνει περιθώριο σε κανέναν να αντιληφθεί ότι πονούσε. Ο κόσμος αποθέωσε και τις τρείς ερμηνεύτριες και κατεβαίνοντας από την σκηνή, μορφάζοντας από τους πόνους, ξαναέγινε το πειραχτήρι που ήταν πριν.
Ίσως αυτή να είναι και η διαφορά μεταξύ των ηθοποιών της γενιάς της με αυτούς που ακολούθησαν. Η δουλειά έμπαινε πριν από όλα. Αγνοώντας τον πόνο, ήξερε ότι ήρθε στο Στάδιο της Αλεξανδρούπολης για να τραγουδήσει τα τραγούδια του Μίκη. Και αυτό έκανε χωρίς να υπολογίσει τον εαυτό της.
Τη στιγμή που δίνει την μεγάλη μάχη της ζωής της, δεν μπορείς παρά να θυμηθείς αυτή την όμορφη, γοητευτική γυναίκα και τον τρόπο που στάθηκε πάνω στη σκηνή, αγνοώντας, ή προσπαθώντας να ξεχάσει, τους πόνους της μέσης της που την εμπόδιζαν να σταθεί όρθια. Και όμως, στάθηκε.
Μια πρώτη γνωριμία μαζί της, πριν από πολλά χρόνια, μου έδωσε την ίδια εντύπωση με αυτή που έβγαζε στους ρόλους της. Λαμπερή και όμορφη, με έντονη προσωπικότητα, κοινωνική και προσιτή, δυναμική, ακτινοβολούσε ενέργεια. Αυτή ήταν και η εικόνα της που έβγαινε στις κινηματογραφικές ταινίες που έπαιξε, όπως και στο θέατρο.
Πριν από δύο καλοκαίρια, δέχτηκε να πάρει μέρος σε μια μεγάλη συναυλία που έγινε στην Αλεξανδρούπολη, τιμητικά καλεσμένη της Ορχήστρας «Μίκης Θεοδωράκης», όπου θα τραγουδούσε τρία τραγούδια του Μίκη, μαζί με την Ελένη Βιτάλη και την Γλυκερία.
Φτάνοντας στα καμαρίνια, είδαμε μια Μαίρη Χρονοπούλου αντάξια της εικόνας της σταρ που υπήρξε. Όμορφη και λαμπερή, πειράζοντας και κάνοντας αστεία με όλους. Με διάθεση όχι μόνο να τραγουδήσει την συγκεκριμένη βραδιά, αλλά ξεσηκώνοντας τους υπόλοιπους καλλιτέχνες να διοργανώσουν μια μεγάλη περιοδεία «για να τραγουδάμε ότι μας κάνει κέφι», όπως έλεγε. Όταν ήρθε η ώρα να ανέβει στη σκηνή, αντιλήφθηκαν όλοι τους μεγάλους πόνους που ένοιωθε στην πλάτη, καθώς δυσκολευόταν να σταθεί όρθια.
Η Ελένη Βιτάλη και η Γλυκερία την κράτησαν από την πλάτη και την βοήθησαν να ανέβει στη σκηνή. Την βαστούσαν, χωρίς να φαίνεται, και σε όλη τη διάρκεια που τραγούδησε άψογα, χωρίς να αφήνει περιθώριο σε κανέναν να αντιληφθεί ότι πονούσε. Ο κόσμος αποθέωσε και τις τρείς ερμηνεύτριες και κατεβαίνοντας από την σκηνή, μορφάζοντας από τους πόνους, ξαναέγινε το πειραχτήρι που ήταν πριν.
Ίσως αυτή να είναι και η διαφορά μεταξύ των ηθοποιών της γενιάς της με αυτούς που ακολούθησαν. Η δουλειά έμπαινε πριν από όλα. Αγνοώντας τον πόνο, ήξερε ότι ήρθε στο Στάδιο της Αλεξανδρούπολης για να τραγουδήσει τα τραγούδια του Μίκη. Και αυτό έκανε χωρίς να υπολογίσει τον εαυτό της.
Τη στιγμή που δίνει την μεγάλη μάχη της ζωής της, δεν μπορείς παρά να θυμηθείς αυτή την όμορφη, γοητευτική γυναίκα και τον τρόπο που στάθηκε πάνω στη σκηνή, αγνοώντας, ή προσπαθώντας να ξεχάσει, τους πόνους της μέσης της που την εμπόδιζαν να σταθεί όρθια. Και όμως, στάθηκε.
