Είναι δύσκολο να περιγραφτούν όλα αυτά με λέξεις, αλλά μπορούμε να συνοψίσουμε σε τέσσερις: Είμαστε εδώ και συνεχίζουμε».
Αυτά δηλώνουν μεταξύ άλλων με μια φωνή τα Υπόγεια Ρεύματα σε συνέντευξή τους με αφορμή την κυκλοφορία του νέου τους δίσκου «20.14» (διάβασε και άκουσε ΕΔΩ)
Σταχυολογήσαμε μερικές ακόμη χαρακτηριστικές στιγμές τους: «Τα κομμάτια του «20» έχουν ήδη κυκλοφορήσει σε μια διπλή επετειακή έκδοση βινυλίων και η επιλογή τους έγινε με δυο άξονες. Πρώτον, ποια κομμάτια έχει αγαπήσει ο κόσμος και, δεύτερον, ποια κομμάτια μας αρέσει να παίζουμε ακόμα. Η πηγή έμπνευσης για τα «14» καινούργια κομμάτια θα λέγαμε πως ήταν, από τη μια μεριά, ο απολογισμός των χρόνων που πέρασαν κι από την άλλη, η άγρια ελπίδα για τα χρόνια που έρχονται.
Η μουσική και τα τραγούδια μας έχουν περάσει στη συλλογική κληρονομιά του ελληνικού ροκ, αν υπάρχει κάτι τέτοιο. Ωστόσο, δεν έχουμε κάποιο σταθερό κοινό, ούτε κάποια αυλή.
Είναι πολλά και καλά τα σχήματα που παίζουν ροκ κάθε είδους. Υπάρχει όμως μια συρρίκνωση του κοινού και μια ελαφριά αδιαφορία για τις κινήσεις κάθε σχήματος. Πάντως, σίγουρα, το ελληνικό ροκ εξελίσσεται και εξελίσσεται σε πολλά και απρόβλεπτα μονοπάτια. Και αυτό είναι αισιόδοξο.
Τα νέα παιδιά που κάνουν τώρα τα πρώτα τους βήματα στη ροκ σκηνή να μην φοβούνται να κάνουν αυτό που θέλουν. Και να ξέρουν ότι η μίμηση δεν οδηγεί πουθενά».
Αυτά δηλώνουν μεταξύ άλλων με μια φωνή τα Υπόγεια Ρεύματα σε συνέντευξή τους με αφορμή την κυκλοφορία του νέου τους δίσκου «20.14» (διάβασε και άκουσε ΕΔΩ)
Σταχυολογήσαμε μερικές ακόμη χαρακτηριστικές στιγμές τους: «Τα κομμάτια του «20» έχουν ήδη κυκλοφορήσει σε μια διπλή επετειακή έκδοση βινυλίων και η επιλογή τους έγινε με δυο άξονες. Πρώτον, ποια κομμάτια έχει αγαπήσει ο κόσμος και, δεύτερον, ποια κομμάτια μας αρέσει να παίζουμε ακόμα. Η πηγή έμπνευσης για τα «14» καινούργια κομμάτια θα λέγαμε πως ήταν, από τη μια μεριά, ο απολογισμός των χρόνων που πέρασαν κι από την άλλη, η άγρια ελπίδα για τα χρόνια που έρχονται.
Η μουσική και τα τραγούδια μας έχουν περάσει στη συλλογική κληρονομιά του ελληνικού ροκ, αν υπάρχει κάτι τέτοιο. Ωστόσο, δεν έχουμε κάποιο σταθερό κοινό, ούτε κάποια αυλή.
Είναι πολλά και καλά τα σχήματα που παίζουν ροκ κάθε είδους. Υπάρχει όμως μια συρρίκνωση του κοινού και μια ελαφριά αδιαφορία για τις κινήσεις κάθε σχήματος. Πάντως, σίγουρα, το ελληνικό ροκ εξελίσσεται και εξελίσσεται σε πολλά και απρόβλεπτα μονοπάτια. Και αυτό είναι αισιόδοξο.
Τα νέα παιδιά που κάνουν τώρα τα πρώτα τους βήματα στη ροκ σκηνή να μην φοβούνται να κάνουν αυτό που θέλουν. Και να ξέρουν ότι η μίμηση δεν οδηγεί πουθενά».
