Το διαδίκτυο έχει πολλά κακά, αλλά αν ξέρεις τι ζητάς, τι και από ποιους διαβάζεις… σου λύνει και τα χέρια και σε «μαθαίνει» ουσιαστικά.
Διαβάζω κείμενο του αναγνωρισμένου στιχουργού και συγγραφέα πια («Κράτησε κανένας για ταξί») Γιώργου Κλεφτογιώργου στο newsit.gr. Έχει μεστές στιγμές…
Γράφει ο Κλεφτογιώργος:
«Μένοντας στο σπίτι το διάστημα της καραντίνας είχα την ευκαιρία να ακούσω πολλά από τα τραγούδια που αγάπησα και με σημάδεψαν. Διαπίστωσα και πάλι τη δύναμη που έχουν στη ζωή μας τα λαϊκά και τα ρεμπέτικα. Αυτά δημιούργησαν το «δέσιμο» του Έλληνα με το τραγούδι. Αυτό το δέσιμο που τον έκανε να βρίσκει στο τραγούδι ένα καταφύγιο και μετά από την περίοδο του ρεμπέτικου και της κορύφωσης των λαϊκών.
Το ότι αγαπήσαμε το νέο κύμα, τα έντεχνα και κάθε μετέπειτα μορφή τραγουδιού οφείλεται στο γεγονός ότι πριν από αυτά, τα ρεμπέτικα και τα λαϊκά, όπως και νωρίτερα τα δημοτικά, κατέγραψαν στο DNA μας το ελληνικό τραγούδι ως μέσο έκφρασης της καθημερινότητάς μας, ως το βασικό όχημα στο γλέντι, τις προσωπικές και ιδιαίτερες στιγμές μας.
Χωρίς το ρεμπέτικο και τα λαϊκά, δεν ξέρουμε ποια θα ήταν η συνέχεια. Ήταν η στέρεα γέφυρα για να περάσουμε στο σήμερα, αλλά και μια γέφυρα που παραμένει στο ύψος της ώστε να επιστρέφουμε και να επικοινωνούμε συνεχώς με την ίδια συγκίνηση με εκείνα τα αθάνατα τραγούδια.Τι είναι αυτό όμως που έδωσε τη δύναμη στο ρεμπέτικο και στο λαϊκό τραγούδι; Τι είναι αυτό που το βοηθά να μη σβήνει ποτέ; Είναι η αλήθεια την οποία αποτύπωνε; Η αμεσότητα και η απλότητα στη μουσική και στιχουργική δομή;
Όλα αυτά μαζί, αλλά ίσως και τίποτα από όλα αυτά. Έχω την εντύπωση ότι η δύναμή του έγκειται στο γεγονός ότι εξέφραζε το συλλογικό συναίσθημα. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που ζούμε όλοι μαζί σε κοινή ζωή και σε κοινή δράση και όχι ο καθένας μόνος του. Η οικογένεια, τα σόγια, το χωριό, τα κοινωνικά γλέντια είναι οι κοινοί τόποι που εκφραζόμαστε όλοι μαζί.
Χωρίς να είναι κατακριτέα η όποια ιδιαίτερη και εσωστρεφής ανάγκη κάθε καλλιτέχνη να εκφραστεί ατομικά, το λαϊκό τραγούδι εξέφρασε το συλλογικό τρόπο ζωής. Δεν αφορούσε στο προσωπικό βίωμα όπως ενδεχομένως σε κάποιους βόρειους λαούς.
Έτσι και σήμερα μέσα στην καραντίνα, ένα βίωμα που το περνάμε όλοι μαζί, μοιραζόμαστε την ίδια αγωνία, τις ίδιες ευαισθησίες, ένα τραγούδι που μας εκφράζει μαζικά μπορεί να μας συγκινήσει και προσωπικά.Όπως το «μένουμε σπίτι» μας αφορά όλους έτσι και το ρεμπέτικο και λαϊκό τραγούδι μας εκφράζει όλους».
Διαβάζω κείμενο του αναγνωρισμένου στιχουργού και συγγραφέα πια («Κράτησε κανένας για ταξί») Γιώργου Κλεφτογιώργου στο newsit.gr. Έχει μεστές στιγμές…
Γράφει ο Κλεφτογιώργος:
«Μένοντας στο σπίτι το διάστημα της καραντίνας είχα την ευκαιρία να ακούσω πολλά από τα τραγούδια που αγάπησα και με σημάδεψαν. Διαπίστωσα και πάλι τη δύναμη που έχουν στη ζωή μας τα λαϊκά και τα ρεμπέτικα. Αυτά δημιούργησαν το «δέσιμο» του Έλληνα με το τραγούδι. Αυτό το δέσιμο που τον έκανε να βρίσκει στο τραγούδι ένα καταφύγιο και μετά από την περίοδο του ρεμπέτικου και της κορύφωσης των λαϊκών.
Το ότι αγαπήσαμε το νέο κύμα, τα έντεχνα και κάθε μετέπειτα μορφή τραγουδιού οφείλεται στο γεγονός ότι πριν από αυτά, τα ρεμπέτικα και τα λαϊκά, όπως και νωρίτερα τα δημοτικά, κατέγραψαν στο DNA μας το ελληνικό τραγούδι ως μέσο έκφρασης της καθημερινότητάς μας, ως το βασικό όχημα στο γλέντι, τις προσωπικές και ιδιαίτερες στιγμές μας.
Χωρίς το ρεμπέτικο και τα λαϊκά, δεν ξέρουμε ποια θα ήταν η συνέχεια. Ήταν η στέρεα γέφυρα για να περάσουμε στο σήμερα, αλλά και μια γέφυρα που παραμένει στο ύψος της ώστε να επιστρέφουμε και να επικοινωνούμε συνεχώς με την ίδια συγκίνηση με εκείνα τα αθάνατα τραγούδια.Τι είναι αυτό όμως που έδωσε τη δύναμη στο ρεμπέτικο και στο λαϊκό τραγούδι; Τι είναι αυτό που το βοηθά να μη σβήνει ποτέ; Είναι η αλήθεια την οποία αποτύπωνε; Η αμεσότητα και η απλότητα στη μουσική και στιχουργική δομή;
Όλα αυτά μαζί, αλλά ίσως και τίποτα από όλα αυτά. Έχω την εντύπωση ότι η δύναμή του έγκειται στο γεγονός ότι εξέφραζε το συλλογικό συναίσθημα. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που ζούμε όλοι μαζί σε κοινή ζωή και σε κοινή δράση και όχι ο καθένας μόνος του. Η οικογένεια, τα σόγια, το χωριό, τα κοινωνικά γλέντια είναι οι κοινοί τόποι που εκφραζόμαστε όλοι μαζί.
Χωρίς να είναι κατακριτέα η όποια ιδιαίτερη και εσωστρεφής ανάγκη κάθε καλλιτέχνη να εκφραστεί ατομικά, το λαϊκό τραγούδι εξέφρασε το συλλογικό τρόπο ζωής. Δεν αφορούσε στο προσωπικό βίωμα όπως ενδεχομένως σε κάποιους βόρειους λαούς.
Έτσι και σήμερα μέσα στην καραντίνα, ένα βίωμα που το περνάμε όλοι μαζί, μοιραζόμαστε την ίδια αγωνία, τις ίδιες ευαισθησίες, ένα τραγούδι που μας εκφράζει μαζικά μπορεί να μας συγκινήσει και προσωπικά.Όπως το «μένουμε σπίτι» μας αφορά όλους έτσι και το ρεμπέτικο και λαϊκό τραγούδι μας εκφράζει όλους».
