Η Χάρις Αλεξίου παραχώρησε συνέντευξη μέσω skype στην Γιούλη Επτακοίλη και την Καθημερινή.
Αφορμή της συνομιλίας τους η έκδοση του δίσκου «Τα τραγούδια της ξενιτιάς» που περιλαμβάνει ηχογραφήσεις της σπουδαίας ερμηνεύτριας και ικανής δημιουργού που πραγματοποιήθηκαν πριν από 33 χρόνια.
Εκεί, η Χάρις Αλεξίου, παραδίδει μαθήματα ερμηνείας και τρόπου προσέγγισης των κλασικών διαμαντιών του λαϊκού μας τραγουδιού, απ’ την προπολεμική περίοδο μέχρι και τα μισά του ’70.
Ορισμένες στιγμές της είναι αποκαλυπτικές και καθηλωτικές.
«Αυτά τα τραγούδια τα ηχογράφησα πριν από 33 χρόνια. Σε μια περιοδεία μου στην Ευρώπη είχα περάσει κι απ’ το Λονδίνο όπου με κάλεσαν για μια συνέντευξη στο BBC. Eκεί οι Έλληνες δημοσιογράφοι μου ζήτησαν να τραγουδήσω κάτι ελληνικό a capella και τραγούδησα ένα δημοτικό τραγούδι. Τότε γεννήθηκε η ιδέα να κάνουμε ένα δίσκο παραγωγής BBC που να μοιραστεί σε όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου όπου διδάσκεται η ελληνική γλώσσα. Μου άρεσε πολύ αυτή η σκέψη, ξεκινήσαμε με τη βοήθεια του Παναγιώτη Κουνάδη να επιλέγουμε τραγούδια, παλιά, πιο σύγχρονα, και κάναμε την ηχογράφηση στο στούντιο του Σκιαδά. Στην πορεία βέβαια η δισκογραφική εταιρεία συνειδητοποίησε ότι τα κέρδη της απ’ αυτήν την ιστορία δεν θα ήταν πολλά και μου είπε “δεν το αφήνεις καλύτερα να το δούμε αργότερα;” Μετά έρχονταν άλλες παραγωγές, έβγαζα άλλους δίσκους, και η αλήθεια είναι ότι σκεφτόμουν ποιος θέλει τώρα ν’ ακούει για τις φάμπρικες της Γερμανίας και το ψωμί της ξενιτιάς... Ετσι πέρασαν 33 χρόνια…
Δεν ξέρω τι θα αισθανθεί όταν τα ακούσει, αλλά θα σου πω εγώ πώς νιώθω. Σαν να σκάει ένα ηφαίστειο και η λάβα του είναι χρυσάφι. Ακούω διαφορετικά αυτά τα τραγούδια, τα εκτιμάω αλλιώς. Ακούω τον τρόπο που τα έχω πει που είναι αυτός του αυθεντικού λαϊκού τραγουδιού, και χαίρομαι, καμαρώνω. Νιώθω ότι έχω πάρει την απόστασή μου από την “εντεχνίλα” και μπορώ και αναγνωρίζω την αξία του λαϊκού τραγουδιού. Ίσως παίζουν ρόλο και οι σημερινές συνθήκες. Το σάουντρακ της εποχής είναι το λαϊκό αίσθημα και η αυθεντικότητα. Σκέψου ότι αυτή η συνθήκη μας έχει κλείσει στο σπίτι και ζούμε με τα απαραίτητα».
Αφορμή της συνομιλίας τους η έκδοση του δίσκου «Τα τραγούδια της ξενιτιάς» που περιλαμβάνει ηχογραφήσεις της σπουδαίας ερμηνεύτριας και ικανής δημιουργού που πραγματοποιήθηκαν πριν από 33 χρόνια.
Εκεί, η Χάρις Αλεξίου, παραδίδει μαθήματα ερμηνείας και τρόπου προσέγγισης των κλασικών διαμαντιών του λαϊκού μας τραγουδιού, απ’ την προπολεμική περίοδο μέχρι και τα μισά του ’70.
Ορισμένες στιγμές της είναι αποκαλυπτικές και καθηλωτικές.
«Αυτά τα τραγούδια τα ηχογράφησα πριν από 33 χρόνια. Σε μια περιοδεία μου στην Ευρώπη είχα περάσει κι απ’ το Λονδίνο όπου με κάλεσαν για μια συνέντευξη στο BBC. Eκεί οι Έλληνες δημοσιογράφοι μου ζήτησαν να τραγουδήσω κάτι ελληνικό a capella και τραγούδησα ένα δημοτικό τραγούδι. Τότε γεννήθηκε η ιδέα να κάνουμε ένα δίσκο παραγωγής BBC που να μοιραστεί σε όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου όπου διδάσκεται η ελληνική γλώσσα. Μου άρεσε πολύ αυτή η σκέψη, ξεκινήσαμε με τη βοήθεια του Παναγιώτη Κουνάδη να επιλέγουμε τραγούδια, παλιά, πιο σύγχρονα, και κάναμε την ηχογράφηση στο στούντιο του Σκιαδά. Στην πορεία βέβαια η δισκογραφική εταιρεία συνειδητοποίησε ότι τα κέρδη της απ’ αυτήν την ιστορία δεν θα ήταν πολλά και μου είπε “δεν το αφήνεις καλύτερα να το δούμε αργότερα;” Μετά έρχονταν άλλες παραγωγές, έβγαζα άλλους δίσκους, και η αλήθεια είναι ότι σκεφτόμουν ποιος θέλει τώρα ν’ ακούει για τις φάμπρικες της Γερμανίας και το ψωμί της ξενιτιάς... Ετσι πέρασαν 33 χρόνια…
Δεν ξέρω τι θα αισθανθεί όταν τα ακούσει, αλλά θα σου πω εγώ πώς νιώθω. Σαν να σκάει ένα ηφαίστειο και η λάβα του είναι χρυσάφι. Ακούω διαφορετικά αυτά τα τραγούδια, τα εκτιμάω αλλιώς. Ακούω τον τρόπο που τα έχω πει που είναι αυτός του αυθεντικού λαϊκού τραγουδιού, και χαίρομαι, καμαρώνω. Νιώθω ότι έχω πάρει την απόστασή μου από την “εντεχνίλα” και μπορώ και αναγνωρίζω την αξία του λαϊκού τραγουδιού. Ίσως παίζουν ρόλο και οι σημερινές συνθήκες. Το σάουντρακ της εποχής είναι το λαϊκό αίσθημα και η αυθεντικότητα. Σκέψου ότι αυτή η συνθήκη μας έχει κλείσει στο σπίτι και ζούμε με τα απαραίτητα».
