Μια εδιαφέρουσα συνέντευξη έδωσε η Τάνια Τσανακλίδου στο news247.gr και την Χριστίνα Τσατσαράγκου.
Μεταξύ πολλών άλλων η δημοσιογράφος τη ρώτησε για τα νεανικά της χρόνια στην Θεσσαλονίκη.
Αν και γεννηθήκατε στη Δράμα, μια πόλη που σημαίνει πολλά για εσάς είναι η Θεσσαλονίκη. Πώς έχετε στο μυαλό σας εκείνα τα πρώτα χρόνια της “αθωότητας”. Τότε που ξεκινούσαν όλα…
Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη που μεγάλωσα. Δεν θα την έλεγα “εποχή αθωότητας” θα την έλεγα εποχή εξαιρετικού ενδιαφέροντος και ενεργοποίησης όλων των στοιχείων της προσωπικότητάς μου. Στη Θεσσαλονίκη διάβαζα πάρα πολύ… ήταν και η εποχή τέτοια. Τότε οι νέοι δεν σκεφτόμασταν τι παπούτσια και τι λούσα θα αγοράσουμε, το χαρτζιλίκι μας πήγαινε σε βιβλία. Μόλις κυκλοφορούσε μια ποιητική συλλογή τρέχαμε και την αγοράζαμε.
Πήγαινα στη δημοτική βιβλιοθήκη της ΧΑΝΘ, δανειζόμουν διαρκώς βιβλία και διάβαζα. Παράλληλα, είχα την τύχη να έχω μεγάλες παρέες, με διαφορετικούς ανθρώπους και πάρα πολλούς καλλιτέχνες. Μαζεύαμε το χαρτζιλίκι μας και νοικιάζαμε κάτι παλιά σπίτια, ρημάδια, τα οποία ονομάζαμε “χάνια”. Το “χάνι” μας, ήταν κάτι σαν κοινόβιο, χωρίς να μένουμε εκεί. Εγώ ήμουν σε δύο τέτοια “χάνια”, όπου περνούσαμε τον ελεύθερό μας χρόνο, όπως θέλαμε εμείς. Ακούγαμε μουσική, κάναμε παρέα. Το ένα ήταν επηρεασμένο από το “Νέο Κύμα.
Στο άλλο ήταν όλη η ροκ πλευρά της Θεσσαλονίκης. Ήταν εκεί ο Νίκος Παπάζογλου, ο Γιάννης Γκατζός, ο Μιχάλης Μιχαλάκης, ήταν όλοι παιδιά και άνθρωποι ιδιαίτερα ενδιαφέροντες. Εκεί πρωτοάκουσα Dylan, μάλιστα θυμάμαι ο Νίκος Παπάζογλου μου έπαιξε Dylan στην αυλή, κάτω από μία πασχαλίτσα που μόλις είχε ανθίσει. Είχαμε και εμφανιστήριο φωτογραφιών. Όλη μέρα γυρνούσαμε στους δρόμους της Θεσσαλονίκης και τραβούσαμε φωτογραφίες. Πηγαίναμε μετά εκεί και τις εμφανίζαμε.
Εννοείται όλα αυτά γίνονταν κρυφά από τους γονείς μας. Καλά, οι γονείς μου θα φρίκαραν αν άκουγαν για κάτι τέτοιο (χαμογελάει). Ήταν μία περίοδος της ζωής μου με πάρα πολύ ένταση και πολλά ερεθίσματα καλλιτεχνικά. Ζωγράφιζα, άκουγα πολλή μουσική, διάβαζα. Ναι, με διαμόρφωσε αυτή η εποχή, ήταν όλη μου η εφηβεία εκεί. Στη Θεσσαλονίκη πήγα Πανεπιστήμιο και στη Δραματική Σχολή (του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος) αλλά μόλις πήρα το πτυχίο μου σαν ηθοποιός παράτησα το Πανεπιστήμιο και ήρθα στην Αθήνα. Δεν πήρα ποτέ το πτυχίο μου στην αρχαιολογία. Τα παράτησα στον τέταρτο χρόνο.”
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη ΕΔΩ
Μεταξύ πολλών άλλων η δημοσιογράφος τη ρώτησε για τα νεανικά της χρόνια στην Θεσσαλονίκη.
Αν και γεννηθήκατε στη Δράμα, μια πόλη που σημαίνει πολλά για εσάς είναι η Θεσσαλονίκη. Πώς έχετε στο μυαλό σας εκείνα τα πρώτα χρόνια της “αθωότητας”. Τότε που ξεκινούσαν όλα…
Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη που μεγάλωσα. Δεν θα την έλεγα “εποχή αθωότητας” θα την έλεγα εποχή εξαιρετικού ενδιαφέροντος και ενεργοποίησης όλων των στοιχείων της προσωπικότητάς μου. Στη Θεσσαλονίκη διάβαζα πάρα πολύ… ήταν και η εποχή τέτοια. Τότε οι νέοι δεν σκεφτόμασταν τι παπούτσια και τι λούσα θα αγοράσουμε, το χαρτζιλίκι μας πήγαινε σε βιβλία. Μόλις κυκλοφορούσε μια ποιητική συλλογή τρέχαμε και την αγοράζαμε.
Πήγαινα στη δημοτική βιβλιοθήκη της ΧΑΝΘ, δανειζόμουν διαρκώς βιβλία και διάβαζα. Παράλληλα, είχα την τύχη να έχω μεγάλες παρέες, με διαφορετικούς ανθρώπους και πάρα πολλούς καλλιτέχνες. Μαζεύαμε το χαρτζιλίκι μας και νοικιάζαμε κάτι παλιά σπίτια, ρημάδια, τα οποία ονομάζαμε “χάνια”. Το “χάνι” μας, ήταν κάτι σαν κοινόβιο, χωρίς να μένουμε εκεί. Εγώ ήμουν σε δύο τέτοια “χάνια”, όπου περνούσαμε τον ελεύθερό μας χρόνο, όπως θέλαμε εμείς. Ακούγαμε μουσική, κάναμε παρέα. Το ένα ήταν επηρεασμένο από το “Νέο Κύμα.
Στο άλλο ήταν όλη η ροκ πλευρά της Θεσσαλονίκης. Ήταν εκεί ο Νίκος Παπάζογλου, ο Γιάννης Γκατζός, ο Μιχάλης Μιχαλάκης, ήταν όλοι παιδιά και άνθρωποι ιδιαίτερα ενδιαφέροντες. Εκεί πρωτοάκουσα Dylan, μάλιστα θυμάμαι ο Νίκος Παπάζογλου μου έπαιξε Dylan στην αυλή, κάτω από μία πασχαλίτσα που μόλις είχε ανθίσει. Είχαμε και εμφανιστήριο φωτογραφιών. Όλη μέρα γυρνούσαμε στους δρόμους της Θεσσαλονίκης και τραβούσαμε φωτογραφίες. Πηγαίναμε μετά εκεί και τις εμφανίζαμε.
Εννοείται όλα αυτά γίνονταν κρυφά από τους γονείς μας. Καλά, οι γονείς μου θα φρίκαραν αν άκουγαν για κάτι τέτοιο (χαμογελάει). Ήταν μία περίοδος της ζωής μου με πάρα πολύ ένταση και πολλά ερεθίσματα καλλιτεχνικά. Ζωγράφιζα, άκουγα πολλή μουσική, διάβαζα. Ναι, με διαμόρφωσε αυτή η εποχή, ήταν όλη μου η εφηβεία εκεί. Στη Θεσσαλονίκη πήγα Πανεπιστήμιο και στη Δραματική Σχολή (του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος) αλλά μόλις πήρα το πτυχίο μου σαν ηθοποιός παράτησα το Πανεπιστήμιο και ήρθα στην Αθήνα. Δεν πήρα ποτέ το πτυχίο μου στην αρχαιολογία. Τα παράτησα στον τέταρτο χρόνο.”
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη ΕΔΩ
