Η Χανιώτισσα συγγραφέας με αφορμή την κυκλοφορία το τελευταίου της μυθιστορήματος, Η δικηγόρος, μίλησε στην Τίνα Πανώριου και το diastixo.gr για το χτες, το σήμερα και το μετά της.
Όπως δήλωσε η πλοκή της Δικηγόρου εκτυλίσσεται στα Χανιά: «Όσο περνούν τα χρόνια, τα Χανιά με σέρνουν πίσω με αλυσίδα που πληγώνει. Αλλά όσο περνούν τα χρόνια, τόσο πιο δύσκολες γίνονται οι επιστροφές. Οι περισσότεροι αγαπημένοι εκεί έχουν πεθάνει. Οι πατρίδες είναι τόποι ζωντανοί, εκδικούνται με νοσταλγία φοβερή όσους τις πρόδωσαν. Ιδίως τα Χανιά, τα μαγικά Χανιά...»
Η Μάρω Βαμβουνάκη δεν αισθάνεται αγωνία για την πορεία των πονημάτων της: «Ενδιαφέρομαι, αλλά δεν έχω αγωνία. Για μένα η σχέση μου με την ιστορία ολοκληρώνεται με το τέλος της περιγραφής της. Θέλω βέβαια να ενδιαφέρει και τους άλλους, δεν έχει νόημα να το εκδίδω αλλιώς, αλλά ποτέ δεν μοιάζει με τα αισθήματα που αισθάνεσαι όταν το γράφεις και ζεις μέσα του. Αντικειμενοποιείται. Από θερμό σου επεισόδιο γίνεται βιβλίο».
Η συγγραφέας δεν δίστασε να μιλήσει και για προσωπικά της θέματα: «Ναι, έχω ερωτευτεί πολύ, έχω φτάσει και ξαναφτάσει σε άκρα. Μόνο υπερβολικός είναι ο έρωτας. Αν δεν έχεις υποφέρει από το ζοφερό μυστήριό του, από τις ενοχές του, δεν έχεις ανάγκη να το γράφεις και να το ψάχνεις επί τόσα χρόνια. Και ναι, ευτυχώς ή δυστυχώς, ερωτεύεσαι παραπάνω από μια φορά. Είμαστε, βλέπετε, ερωτευμένοι με τον έρωτα πιο πέρα, πιο πάνω από τα πρόσωπα τα ίδια».
Όσον αφορά πιο δικό της βιβλίο αγαπά λίγο παραπάνω, ήταν ξεκάθαρη: «Νομίζω πως το πιο αγαπημένο μου είναι πάντα η Ντούλια. Την αγαπώ όπως αγαπάς κάτι που σε πόνεσε περισσότερο. Η εποχή που το έγραψα ήταν μια πολύ αιματοβαμμένη μου εποχή».
Όπως δήλωσε η πλοκή της Δικηγόρου εκτυλίσσεται στα Χανιά: «Όσο περνούν τα χρόνια, τα Χανιά με σέρνουν πίσω με αλυσίδα που πληγώνει. Αλλά όσο περνούν τα χρόνια, τόσο πιο δύσκολες γίνονται οι επιστροφές. Οι περισσότεροι αγαπημένοι εκεί έχουν πεθάνει. Οι πατρίδες είναι τόποι ζωντανοί, εκδικούνται με νοσταλγία φοβερή όσους τις πρόδωσαν. Ιδίως τα Χανιά, τα μαγικά Χανιά...»
Η Μάρω Βαμβουνάκη δεν αισθάνεται αγωνία για την πορεία των πονημάτων της: «Ενδιαφέρομαι, αλλά δεν έχω αγωνία. Για μένα η σχέση μου με την ιστορία ολοκληρώνεται με το τέλος της περιγραφής της. Θέλω βέβαια να ενδιαφέρει και τους άλλους, δεν έχει νόημα να το εκδίδω αλλιώς, αλλά ποτέ δεν μοιάζει με τα αισθήματα που αισθάνεσαι όταν το γράφεις και ζεις μέσα του. Αντικειμενοποιείται. Από θερμό σου επεισόδιο γίνεται βιβλίο».
Η συγγραφέας δεν δίστασε να μιλήσει και για προσωπικά της θέματα: «Ναι, έχω ερωτευτεί πολύ, έχω φτάσει και ξαναφτάσει σε άκρα. Μόνο υπερβολικός είναι ο έρωτας. Αν δεν έχεις υποφέρει από το ζοφερό μυστήριό του, από τις ενοχές του, δεν έχεις ανάγκη να το γράφεις και να το ψάχνεις επί τόσα χρόνια. Και ναι, ευτυχώς ή δυστυχώς, ερωτεύεσαι παραπάνω από μια φορά. Είμαστε, βλέπετε, ερωτευμένοι με τον έρωτα πιο πέρα, πιο πάνω από τα πρόσωπα τα ίδια».
Όσον αφορά πιο δικό της βιβλίο αγαπά λίγο παραπάνω, ήταν ξεκάθαρη: «Νομίζω πως το πιο αγαπημένο μου είναι πάντα η Ντούλια. Την αγαπώ όπως αγαπάς κάτι που σε πόνεσε περισσότερο. Η εποχή που το έγραψα ήταν μια πολύ αιματοβαμμένη μου εποχή».
