Ο Βασίλης Τερλέγκας παραχώρησε συνέντευξη στο Δημήτρη Μανιάτη και ΤΑ ΝΕΑ.
Ενδιαφέρουσα η συνομιλία τους, ξεκινά απ’ τα παιδικά χρόνια του ερμηνευτή και τραγουδοποιού και φτάνει έως και τις μέρες μας.
Σας μεταφέρω ένα απόσπασμα της συνέντευξης του Βασίλη Τερλέγκα στον καλό δημοσιογράφο και φίλο.
Ποια ταβέρνα; (εμφανιζότανε ενώ ακόμη πήγαινε σχολείο)
Στα Κανάρια στην Ηλιούπολη, εκεί ξεκίνησα. Με λαϊκά. Μπορεί στο χωριό μου να έλεγα δημοτικά, αλλά τα θεωρούσα δύσκολα τραγούδια και μέσα μου πάντα τα είχα ιερά. Αν δεις, έχω κάνει δύο δίσκους με δημοτικά που είναι αυτούσια. Δεν τα πείραξα καθόλου. Αρχίζω και μπαίνω τότε, κουραζόμουν με σχολείο, πολλή δουλειά. Πάντα είχα και θέλω να έχω έναν σεβασμό στους μεγαλύτερούς μου που κάνανε αυτή τη δουλειά. Παρότι βίωσα και αδικία. Με λέγανε σκυλά, όλα αυτά, ξέρεις.
Στα κέντρα πότε ξεκινάτε;
Μόλις τέλειωσα τον Στρατό, μπήκα στα κέντρα. Εκανα τον πρώτο μου δίσκο. Το 1985, το «Οταν νυχτώνει». Ηταν τραγούδια που έγραψα ως φαντάρος στη Μυτιλήνη με την κιθάρα μου. «Πάρε τη νεκροφόρα από εδώ» μου έλεγε ο διοικητής μου, εννοώντας την κιθάρα. Γύρισα, τα πήγαμε σε ένα στούντιο, τα γράψαμε. Ολα δικά μου τότε. Δεν δέχθηκα βοήθεια. Μπαίνω και σε πίστες. Δεύτερα μαγαζιά αρχικά. Ακουγα τότε Διονυσίου και έτρεμα.
Πείτε ένα.
Το Μωρό στη Λ. Αλεξάνδρας. Λαοθάλασσα. Ημουν πίσω από την κουρτίνα, για να μπω, με χειροκρόταγε ο κόσμος και δεν ήξερα γιατί. Μέσα από αυτό σιγά σιγά έκανα δίσκους, έμπαινα πιο πολύ.
Κάτι καινούργιο φέρνετε πάντως. Ενας άλλος ήχος;
Η ψυχοακουστική. Δεν την έκανα εγώ, μου βγήκε. Μια αλήθεια μου ήταν. Στην ηχοληψία έγινε και στο μιξάρισμα - στην επεξεργασία του ήχου. Είχα μπλέξει τότε με έναν εμπνευσμένο μαέστρο με τρέλα, τον Βασίλη Ηλιάδη, μπουζουξής. Ημασταν δέκα χρόνια μαζί. Μετά τον Βασίλη, έρχεται ο μαέστρος Κουρκουμέλης και πέφτει πάνω μου, μου κάνει ενορχηστρώσεις, ταιριάζουμε. Ηταν τότε και ο Μπάμπης Μπίρης, ο ηχολήπτης, του λέω θέλω να κάνω κάτι καινούργιο. Συνέπραξε. Κι έγινε, νομίζω, μια καινοτομία. Σε αυτήν θέλω να επιμείνω αν βγούμε από τη σημερινή περιπέτεια της πανδημίας. Θα επιμείνω στον αναλογικό ήχο, όχι τον ψηφιακό που δεν ξέρεις ποιος τραγουδάει. Εκφράζομαι καλύτερα έτσι. Ο ψηφιακός είναι «σαν ήχος».
Η επιτυχία πότε έρχεται;
Το 1992, με τη «Γαρδένια». Το έγραψαν δύο φίλοι. Κατά διαστήματα έβλεπα που το έλεγε ένας φίλος και άρεσε. Και το ζήτησα, το έβαλα τελευταίο στον δίσκο μου, είχα χάσει τότε τον πατέρα μου, το έκανα για εκείνον. Κι έγινε το μεγάλο μπαμ. Αν δεν το πω κάθε βράδυ, θα υπάρξει πρόβλημα.
Ηταν μια εποχή πάντως που κάνατε απανωτά σουξέ...
Υπήρχαν εταιρείες, ήμουν υποχρεωμένος να κάνω δίσκο. Συν ότι έκανα και ζωντανές ηχογραφήσεις ή με τον Μάνο Ελευθερίου, τον πειράζανε που έγραφε μαζί μου.
Με τον Μάνο Ελευθερίου πώς γνωρίζεστε; Εχετε πει τραγούδια του.
Γράψαμε μαζί πολλά. Είχα σχέση με τη Σύρο και έτσι γνωριστήκαμε, κάναμε παρέα. Του πήγαινα και κάτι γλυκά του κουταλιού, μου άρεσε πολύ σαν άνθρωπος. Μου έλεγε: πάρε αυτά και πες τα αν τα θες, βάλε μουσική. Αν δεν σου χωράει κάτι, άλλαξέ το - δεν χάλασε ο κόσμος. Μιλάγαμε την ίδια γλώσσα. Τον αγαπούσα πάρα πολύ. Δεν υπάρχουν τέτοιοι στιχουργοί. Εκεί που έγραφε τη «Μαρκίζα» ή τα «Παραπονεμένα λόγια» (μυθικά τραγούδια), ξαφνικά ερχόταν, μου έδινε ένα ποίημα και μόλις το διάβαζα καταλάβαινα ότι ήταν γραμμένο για μένα. Εγινε παραγωγός η Ιφιγένεια Γιαννοπούλου, που δυστυχώς έφυγε πολύ νέα. Είχαμε κάνει μια παρέα, εγώ, ο Μάνος, η Ιφιγένεια. Τότε δούλευε ο Μάνος σε έναν σταθμό στο Μαρκόπουλο, τον πήγαινα εγώ. Απλός άνθρωπος ο Μάνος, τον αγαπούσες χωρίς να το καταλαβαίνεις. Κάνεις τη χάρη τώρα να πεις σε ένα παιδί έναν στίχο του και μετά τρελαίνεται.
Μπορείτε να διαβάσετε όλη τη συνέντευξη του Βασίλη Τερλέγκα ΕΔΩ
Ενδιαφέρουσα η συνομιλία τους, ξεκινά απ’ τα παιδικά χρόνια του ερμηνευτή και τραγουδοποιού και φτάνει έως και τις μέρες μας.
Σας μεταφέρω ένα απόσπασμα της συνέντευξης του Βασίλη Τερλέγκα στον καλό δημοσιογράφο και φίλο.
Ποια ταβέρνα; (εμφανιζότανε ενώ ακόμη πήγαινε σχολείο)
Στα Κανάρια στην Ηλιούπολη, εκεί ξεκίνησα. Με λαϊκά. Μπορεί στο χωριό μου να έλεγα δημοτικά, αλλά τα θεωρούσα δύσκολα τραγούδια και μέσα μου πάντα τα είχα ιερά. Αν δεις, έχω κάνει δύο δίσκους με δημοτικά που είναι αυτούσια. Δεν τα πείραξα καθόλου. Αρχίζω και μπαίνω τότε, κουραζόμουν με σχολείο, πολλή δουλειά. Πάντα είχα και θέλω να έχω έναν σεβασμό στους μεγαλύτερούς μου που κάνανε αυτή τη δουλειά. Παρότι βίωσα και αδικία. Με λέγανε σκυλά, όλα αυτά, ξέρεις.
Στα κέντρα πότε ξεκινάτε;
Μόλις τέλειωσα τον Στρατό, μπήκα στα κέντρα. Εκανα τον πρώτο μου δίσκο. Το 1985, το «Οταν νυχτώνει». Ηταν τραγούδια που έγραψα ως φαντάρος στη Μυτιλήνη με την κιθάρα μου. «Πάρε τη νεκροφόρα από εδώ» μου έλεγε ο διοικητής μου, εννοώντας την κιθάρα. Γύρισα, τα πήγαμε σε ένα στούντιο, τα γράψαμε. Ολα δικά μου τότε. Δεν δέχθηκα βοήθεια. Μπαίνω και σε πίστες. Δεύτερα μαγαζιά αρχικά. Ακουγα τότε Διονυσίου και έτρεμα.
Πείτε ένα.
Το Μωρό στη Λ. Αλεξάνδρας. Λαοθάλασσα. Ημουν πίσω από την κουρτίνα, για να μπω, με χειροκρόταγε ο κόσμος και δεν ήξερα γιατί. Μέσα από αυτό σιγά σιγά έκανα δίσκους, έμπαινα πιο πολύ.
Κάτι καινούργιο φέρνετε πάντως. Ενας άλλος ήχος;
Η ψυχοακουστική. Δεν την έκανα εγώ, μου βγήκε. Μια αλήθεια μου ήταν. Στην ηχοληψία έγινε και στο μιξάρισμα - στην επεξεργασία του ήχου. Είχα μπλέξει τότε με έναν εμπνευσμένο μαέστρο με τρέλα, τον Βασίλη Ηλιάδη, μπουζουξής. Ημασταν δέκα χρόνια μαζί. Μετά τον Βασίλη, έρχεται ο μαέστρος Κουρκουμέλης και πέφτει πάνω μου, μου κάνει ενορχηστρώσεις, ταιριάζουμε. Ηταν τότε και ο Μπάμπης Μπίρης, ο ηχολήπτης, του λέω θέλω να κάνω κάτι καινούργιο. Συνέπραξε. Κι έγινε, νομίζω, μια καινοτομία. Σε αυτήν θέλω να επιμείνω αν βγούμε από τη σημερινή περιπέτεια της πανδημίας. Θα επιμείνω στον αναλογικό ήχο, όχι τον ψηφιακό που δεν ξέρεις ποιος τραγουδάει. Εκφράζομαι καλύτερα έτσι. Ο ψηφιακός είναι «σαν ήχος».
Η επιτυχία πότε έρχεται;
Το 1992, με τη «Γαρδένια». Το έγραψαν δύο φίλοι. Κατά διαστήματα έβλεπα που το έλεγε ένας φίλος και άρεσε. Και το ζήτησα, το έβαλα τελευταίο στον δίσκο μου, είχα χάσει τότε τον πατέρα μου, το έκανα για εκείνον. Κι έγινε το μεγάλο μπαμ. Αν δεν το πω κάθε βράδυ, θα υπάρξει πρόβλημα.
Ηταν μια εποχή πάντως που κάνατε απανωτά σουξέ...
Υπήρχαν εταιρείες, ήμουν υποχρεωμένος να κάνω δίσκο. Συν ότι έκανα και ζωντανές ηχογραφήσεις ή με τον Μάνο Ελευθερίου, τον πειράζανε που έγραφε μαζί μου.
Με τον Μάνο Ελευθερίου πώς γνωρίζεστε; Εχετε πει τραγούδια του.
Γράψαμε μαζί πολλά. Είχα σχέση με τη Σύρο και έτσι γνωριστήκαμε, κάναμε παρέα. Του πήγαινα και κάτι γλυκά του κουταλιού, μου άρεσε πολύ σαν άνθρωπος. Μου έλεγε: πάρε αυτά και πες τα αν τα θες, βάλε μουσική. Αν δεν σου χωράει κάτι, άλλαξέ το - δεν χάλασε ο κόσμος. Μιλάγαμε την ίδια γλώσσα. Τον αγαπούσα πάρα πολύ. Δεν υπάρχουν τέτοιοι στιχουργοί. Εκεί που έγραφε τη «Μαρκίζα» ή τα «Παραπονεμένα λόγια» (μυθικά τραγούδια), ξαφνικά ερχόταν, μου έδινε ένα ποίημα και μόλις το διάβαζα καταλάβαινα ότι ήταν γραμμένο για μένα. Εγινε παραγωγός η Ιφιγένεια Γιαννοπούλου, που δυστυχώς έφυγε πολύ νέα. Είχαμε κάνει μια παρέα, εγώ, ο Μάνος, η Ιφιγένεια. Τότε δούλευε ο Μάνος σε έναν σταθμό στο Μαρκόπουλο, τον πήγαινα εγώ. Απλός άνθρωπος ο Μάνος, τον αγαπούσες χωρίς να το καταλαβαίνεις. Κάνεις τη χάρη τώρα να πεις σε ένα παιδί έναν στίχο του και μετά τρελαίνεται.
Μπορείτε να διαβάσετε όλη τη συνέντευξη του Βασίλη Τερλέγκα ΕΔΩ
