Ο φειδωλός σε δηλώσεις Σταύρος Ξαρχάκος «αφέθηκε» κυριολεκτικά στις ερωτήσεις νέων παιδιών.
Ο σπουδαίος συνθέτης παραχώρησε συνέντευξη στο «Κουνούπι», την εφημερίδα του 1ου Δημοτικού Σχολείου Νέου Ψυχικού στην πρόσφατη έκδοση της που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο
Η εφημερίδα που ξεκίνησε την έκδοση της το 2006 έχει φιλοξενήσει στο παρελθόν ξεχωριστούς ανθρώπους των τεχνών και του πολιτισμού.
Ο Σταύρος Ξαρχάκος αναφέρθηκε στα σχολικά του χρόνια:
«Ήμουν αλητάμπουρας, ο πιο άτακτος μαθητής. Στο Γυμνάσιο έπαιρνα συνέχεια αποβολές. Με είχε σώσει όμως ότι επειδή τραγουδούσα πάρα πολύ ωραία και έπαιζα και κιθάρα με είχαν ανάγκη οι καθηγητές κάθε 28η Οκτωβρίου και 25η Μαρτίου και βέβαια στο τέλος της χρονιάς. Είχα βρει και είχα δημιουργήσει με δυο- τρία άλλα παιδιά ένα συγκρότημα, οπότε έτσι γλίτωνα πάρα πολλά πράγματα... Τότε τα σχολεία διαχωρίζονταν σε κλασικό και πρακτικό. Πήγαινα σε κλασικό, γιατί δεν τα πήγαινα καθόλου καλά με τα Μαθηματικά, τη Χημεία και τη Φυσική, καθόλου καλά. Σε αντίθεση, τα πήγαινα καλά με την Ιστορία, τα Θρησκευτικά, τα Αρχαία Ελληνικά, αλλά η διαγωγή ήταν κοσμία».
Επίσης ο Σταύρος Ξαρχάκος δεν θέλησε να δώσει συμβουλές στους μαθητές:
«Δεν θα του έλεγα τίποτα, γιατί είμαι κακός συμβουλάτορας. Θα του έλεγα να κάνει αλητείες και να ζει κάθε στιγμή. Ο δάσκαλος σαφώς πρέπει να συμβουλεύει τα παιδιά. Ο δάσκαλος κρατά τα κλειδιά για να ανοίγει πόρτες. Στο θέμα της τέχνης, τώρα, δεν πρέπει να υπάρχει καμία παρέμβαση στο δημιουργικό έργο ενός παιδιού. Παράδειγμα, ένα χρώμα για κάθε παιδί είναι ένας ολόκληρος κόσμος. Δεν χρειάζεται μεζούρα στο μυαλό ενός παιδιού. Δεν θα υπήρχε Πικάσο, Ρέμπραντ, όλα θα ήταν προκαθορισμένα».
Ο Σταύρος Ξαρχάκος στάθηκε και στα δύσκολα παιδικά του χρόνια:
«Έχω γεννηθεί το 1939 και έζησα σε μία εποχή όπου μόλις άρχισε ο Β′ Παγκόσμιος. Γεννήθηκα στις 14 Μαρτίου του 1939, εδώ, στα Εξάρχεια, όπως η γιαγιά μου, ο πατέρας μου και η μητέρα μου. Δηλαδή είμαστε κομμάτι της ιστορίας των Εξαρχείων. Οι εποχές αυτές ήταν πάρα πολύ δύσκολες και ειδικά για τους ανθρώπους οι οποίοι ήταν στην πρωτεύουσα. Στα χωριά είχαν και κάποιες ευκολίες. Η διατροφή μας ήταν ισχνή έως μηδενική καμιά φορά. Τρεφόμαστε με πλιγούρι. Με χαρούπια, τα ξέρετε τα χαρούπια; Κρέατα και ψάρια δεν υπήρχαν. Ψωμί... υπήρχε η μπομπότα την οποία και παίρναμε με δελτίο. Δεν ήταν μόνο όμως η διατροφή, ήταν και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Εννοώ οι ήχοι στους δρόμους· οι ήχοι στους δρόμους ενίοτε ήταν ανατριχιαστικοί. Άνθρωποι δεν είχαν να φάνε. Θυμάμαι, παρά το γεγονός ότι ήμουν πάρα πολύ μικρός, θυμάμαι ακόμα αυτή τη σπαρακτική κραυγή που έβγαζε κάποιος και έλεγε “πεινάω”, και μετά από λίγο μπορεί να τον έβλεπες κάτω να σωριάζεται και να πεθαίνει. Αυτός ήταν ένας από τους ανατριχιαστικούς ήχους.
Ο δεύτερος ήταν η σειρήνα. Όταν χτυπούσε η σειρήνα, είχαμε βομβαρδισμό και έπρεπε να πάμε στα καταφύγια. Αυτό μπορεί να συνέβαινε και πρωί και απόγευμα, αλλά ενίοτε συνέβαινε τα ξημερώματα. Σε άρπαζαν από το κρεβάτι για να σε πάνε στο πιο κοντινό καταφύγιο. Αυτή η σειρήνα όμως σου μένει σαν ήχος. Ένας ανατριχιαστικός ήχος. Αυτοί οι ήχοι που με συνόδευαν στη νηπιακή μου ηλικία νομίζω ότι έπαιξαν ρόλο και αργότερα στη δουλειά μου. Τελειώνει η κατοχή και πάμε στον εμφύλιο. Ελληνες εναντίον Ελλήνων. Ο εμφύλιος έπαιξε πολύ σπουδαίο και καταλυτικό ρόλο στην ψυχοσύνθεσή μου».
Τέλος ο Σταύρος Ξαρχάκος ανέφερε πως επιτυχία είναι «να μπορέσεις με το έργο σου να κάνεις ανθρώπους καλύτερους».
Ο σπουδαίος συνθέτης παραχώρησε συνέντευξη στο «Κουνούπι», την εφημερίδα του 1ου Δημοτικού Σχολείου Νέου Ψυχικού στην πρόσφατη έκδοση της που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο
Η εφημερίδα που ξεκίνησε την έκδοση της το 2006 έχει φιλοξενήσει στο παρελθόν ξεχωριστούς ανθρώπους των τεχνών και του πολιτισμού.
Ο Σταύρος Ξαρχάκος αναφέρθηκε στα σχολικά του χρόνια:
«Ήμουν αλητάμπουρας, ο πιο άτακτος μαθητής. Στο Γυμνάσιο έπαιρνα συνέχεια αποβολές. Με είχε σώσει όμως ότι επειδή τραγουδούσα πάρα πολύ ωραία και έπαιζα και κιθάρα με είχαν ανάγκη οι καθηγητές κάθε 28η Οκτωβρίου και 25η Μαρτίου και βέβαια στο τέλος της χρονιάς. Είχα βρει και είχα δημιουργήσει με δυο- τρία άλλα παιδιά ένα συγκρότημα, οπότε έτσι γλίτωνα πάρα πολλά πράγματα... Τότε τα σχολεία διαχωρίζονταν σε κλασικό και πρακτικό. Πήγαινα σε κλασικό, γιατί δεν τα πήγαινα καθόλου καλά με τα Μαθηματικά, τη Χημεία και τη Φυσική, καθόλου καλά. Σε αντίθεση, τα πήγαινα καλά με την Ιστορία, τα Θρησκευτικά, τα Αρχαία Ελληνικά, αλλά η διαγωγή ήταν κοσμία».
Επίσης ο Σταύρος Ξαρχάκος δεν θέλησε να δώσει συμβουλές στους μαθητές:
«Δεν θα του έλεγα τίποτα, γιατί είμαι κακός συμβουλάτορας. Θα του έλεγα να κάνει αλητείες και να ζει κάθε στιγμή. Ο δάσκαλος σαφώς πρέπει να συμβουλεύει τα παιδιά. Ο δάσκαλος κρατά τα κλειδιά για να ανοίγει πόρτες. Στο θέμα της τέχνης, τώρα, δεν πρέπει να υπάρχει καμία παρέμβαση στο δημιουργικό έργο ενός παιδιού. Παράδειγμα, ένα χρώμα για κάθε παιδί είναι ένας ολόκληρος κόσμος. Δεν χρειάζεται μεζούρα στο μυαλό ενός παιδιού. Δεν θα υπήρχε Πικάσο, Ρέμπραντ, όλα θα ήταν προκαθορισμένα».
Ο Σταύρος Ξαρχάκος στάθηκε και στα δύσκολα παιδικά του χρόνια:
«Έχω γεννηθεί το 1939 και έζησα σε μία εποχή όπου μόλις άρχισε ο Β′ Παγκόσμιος. Γεννήθηκα στις 14 Μαρτίου του 1939, εδώ, στα Εξάρχεια, όπως η γιαγιά μου, ο πατέρας μου και η μητέρα μου. Δηλαδή είμαστε κομμάτι της ιστορίας των Εξαρχείων. Οι εποχές αυτές ήταν πάρα πολύ δύσκολες και ειδικά για τους ανθρώπους οι οποίοι ήταν στην πρωτεύουσα. Στα χωριά είχαν και κάποιες ευκολίες. Η διατροφή μας ήταν ισχνή έως μηδενική καμιά φορά. Τρεφόμαστε με πλιγούρι. Με χαρούπια, τα ξέρετε τα χαρούπια; Κρέατα και ψάρια δεν υπήρχαν. Ψωμί... υπήρχε η μπομπότα την οποία και παίρναμε με δελτίο. Δεν ήταν μόνο όμως η διατροφή, ήταν και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Εννοώ οι ήχοι στους δρόμους· οι ήχοι στους δρόμους ενίοτε ήταν ανατριχιαστικοί. Άνθρωποι δεν είχαν να φάνε. Θυμάμαι, παρά το γεγονός ότι ήμουν πάρα πολύ μικρός, θυμάμαι ακόμα αυτή τη σπαρακτική κραυγή που έβγαζε κάποιος και έλεγε “πεινάω”, και μετά από λίγο μπορεί να τον έβλεπες κάτω να σωριάζεται και να πεθαίνει. Αυτός ήταν ένας από τους ανατριχιαστικούς ήχους.
Ο δεύτερος ήταν η σειρήνα. Όταν χτυπούσε η σειρήνα, είχαμε βομβαρδισμό και έπρεπε να πάμε στα καταφύγια. Αυτό μπορεί να συνέβαινε και πρωί και απόγευμα, αλλά ενίοτε συνέβαινε τα ξημερώματα. Σε άρπαζαν από το κρεβάτι για να σε πάνε στο πιο κοντινό καταφύγιο. Αυτή η σειρήνα όμως σου μένει σαν ήχος. Ένας ανατριχιαστικός ήχος. Αυτοί οι ήχοι που με συνόδευαν στη νηπιακή μου ηλικία νομίζω ότι έπαιξαν ρόλο και αργότερα στη δουλειά μου. Τελειώνει η κατοχή και πάμε στον εμφύλιο. Ελληνες εναντίον Ελλήνων. Ο εμφύλιος έπαιξε πολύ σπουδαίο και καταλυτικό ρόλο στην ψυχοσύνθεσή μου».
Τέλος ο Σταύρος Ξαρχάκος ανέφερε πως επιτυχία είναι «να μπορέσεις με το έργο σου να κάνεις ανθρώπους καλύτερους».
