Δυσαρεστημένος δηλώνει ο Δημήτρης Πουλικάκος για την επανέκδοση του εμβληματικού δίκου του «Μεταφοραί Εκδρομαί Ο Μήτσος» με την ευκαιρία των 45 χρόνων από την πρώτη κυκλοφορία του.
Σέ συνέντευξή του στον Θεόδοση Μίχο και το news247.gr ο δημοσιογράφος προλογίζει:
Ο Δημήτρης Πουλικάκος βλέπει την επανέκδοση βινυλίου του “Μεταφοραί Εκδρομαί Ο Μήτσος” που κρατάω στα χέρια μου για να την υπογράψει, καγχάζει, την παίρνει στα δικά του, κοιτάζει το εξώφυλλο, δυσφορεί, κοιτάζει το οπισθόφυλλο, δυσανασχετεί, κοιτάζει το εσώφυλλο, τώρα πια έχει απηυδήσει.
“Αφού το βγάζεις που το βγάζεις”, λέει καθώς το κουνάει με συγκρατημένη απαξίωση στον αέρα, “τουλάχιστον, ρε μαλάκα, τύπωσέ το όπως ήταν”. Εννοεί όπως ήταν -με τους στίχους, τις εικόνες και λοιπές πληροφορίες- το 1976 που κυκλοφόρησε ο μέχρι σήμερα πιο γνωστός του δίσκος, ίσως ο καλύτερος της πολυσχιδούς καριέρας του, σίγουρα ένας από τους πιο σημαντικούς στην ιστορία της ελληνικής -γενικά, και όχι μόνο της ροκ- μουσικής. “Τι ψάχνεις να βρεις”, συνεχίζει μειδιώντας. “Να κάθομαι τώρα, σχεδόν 80 χρονών άνθρωπος να τους κυνηγάω με δικηγόρους; Ξέρουν κι αυτοί ότι δεν θα το έκανα”.
Στις ερωτήσεις για τον δίσκο ο Δημήτρης Πουλικάκος απαντά:
Πότε έγραψες τα τραγούδια του δίσκου;
Από το ’69 μέχρι το ’75 περίπου. Στη διάρκεια της Χούντας τα παίζαμε κιόλας στο Κύτταρο και αλλού στην Αθήνα, αλλά και στη Θεσσαλονίκη. Στο ρεπερτόριό μας είχαμε επίσης Cream, Who, Kinks, Stones, Velvet Underground και blues, που τότε εδώ νόμιζαν ότι είναι αργός χορός. Ενώ μπορεί να είναι και πολύ γρήγορο. Να είναι δηλαδή rock ’n’ roll, ας πούμε.
Μπαίνοντας στο στούντιο ήξερες ποια τραγούδια θα συμπεριλάβεις στο LP;
Εννοείται.
Όσον αφορά τους μουσικούς που σε πλαισίωσαν στις ηχογραφήσεις;
Κάποια τραγούδια ήταν γραμμένα με τον Εξαδάκτυλο. Ήταν όμως κι άλλοι. Φερ’ ειπείν ο Γιάννης “Μπαχ” Σπυρόπουλος, που παίζει ευφώνιο, ένα είδος τούμπας ή μεγάλου κορν. Τότε ήταν πιτσιρικάς. Επίσης ήταν διάφορα παιδιά που κάνανε χορωδίες από ‘δω κι από ‘κει. Η χορωδία της δεξαμενής, που λέω κάποια στιγμή. Δυστυχώς αυτοί οι μαλάκες που έκαναν την επανέκδοση, δεν τα έβαλαν όλα αυτά. Θα μπορούσε να υπάρχει ένθετο με λεπτομέρειες, τα λόγια, τους μουσικούς, όλα, όπως ήταν στο ορίτζιναλ.
Λεφτά βγάζεις από τις επανακυκλοφορίες;
Πού να ξέρω; Οι εταιρίες τα βγάζουν αυτά ξέροντας ότι οι πωλήσεις θα είναι περιορισμένες, για να έχουν εκπτώσεις από την εφορία. Είναι κλασική στρατηγική των δισκογραφικών. Μη νομίζεις ότι αγαπάνε τη μουσική ή εσένα. Τουλάχιστον όμως, ρε μαλάκα, τύπωσέ το όπως ήταν το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο! Τι ψάχνεις να βρεις… Να κάθομαι τώρα, σχεδόν 80 χρονών άνθρωπος να τους κυνηγάω με δικηγόρους; Ξέρουν κι αυτοί ότι δεν θα το έκανα.
Για τους στίχους η πληροφορία στην επανέκδοση είναι η εξής: “Είναι του Δημήτρη Πουλικάκου εκτός από τα ‘Χτεσινά Τραίνα’ που είναι του Τάσου Φαληρέα και τα διασκεύασε λίγο ο Δ. Πουλικάκος”.
Δεν είναι ακριβώς έτσι. Είναι γενικά δικά μου λόγια, μαζί όμως με άλλους, όπως τον Αντώνη Τριανταφύλλου, το συγκρότημα ολόκληρο κλπ.
Πώς κύλησαν οι ηχογραφήσεις;
Κοίταξε, κράτησαν αρκετά. Ο μισός δίσκος κάποια στιγμή ήταν έτοιμος και δυσκολευόμουν να τον τελειώσω. Ώσπου ο Γιάννης Λογοθέτης, ο Λογό δηλαδή που εκτός από σκιτσογράφος γράφει και τραγουδάκια, μαζί με τον Γιάννη Κιουρκτσόγλου που παλιότερα είχαμε παίξει παρέα στους M.G.C., με φωνάξανε γιατί θέλανε να πω δυο-τρία τραγουδάκια από τον δίσκο “Ελλαδέξ” που θα βγάζανε. Συνήθως αυτοί τα έδιναν στον Θέμο Ανδρεάδη, ο οποίος είχε πει και το “Είμαι πολύ ωραίος, αλήθεια, βεβαίως”, αλλά ήταν άτυχος, έπαθε ένα αυτοκινητιστικό, οπότε δεν μπορούσε να προχωρήσει με το δίσκο. Τραγούδησα το “Πολύ ωραίο στιλ”, το “Στα γενέθλιά μου”, αυτό που λέει “πάρε μου μια πίπα για δώρο γλυκιά μου, για τα γενέθλιά μου” και το “Η κασέτα και η Λέτα” που ουσιαστικά είναι λαϊκό κομμάτι. Συμφώνησα να πω αυτά τα κομμάτια, στα οποία παίζει πιανάκι και ο φίλος μου ο Δημήτρης Πολύτιμος, με τον όρο να πληρώσουν να τελειώσω το δίσκο μου. Έγινε δεκτό το αίτημά μου. Μπήκα στην Columbia με τον Στέλιο Γιαννακόπουλο, ο οποίος είναι ο πραγματικός τζέντλεμαν των ηχοληπτών. Μας ανέχτηκε ο άνθρωπος. Κάναμε διάφορα…
Δηλαδή;
Ε, διάφορα. Είχα γραμμένους κάτι ήχους σε ένα παλιό, ημιεπαγγελματικό μαγνητόφωνο. Είχαμε άλλους σε μπομπινόφωνο. Βάζαμε πέντε-έξι διαφορετικά μηχανήματα μέσα στην κονσόλα, πράγματα λίγο περίεργα για εκείνη την εποχή. Πιο παλιά, όταν έγραψα με τους M.G.C. το “Foxy lady” και στο τέλος είχε κάτι περίεργους θορύβους, μπήκε στο στούντιο ένας παλιός συνθέτης και παραγωγός, ο Τάκης Αθηναίος. “Τι τα θέλετε όλα αυτά;”, φώναξε. “Έτσι είναι γραμμένο το κομμάτι”, του είπα, “άμα θέλετε μπορώ να σας δείξω την παρτιτούρα”. Δεν ξαναρώτησε τι τα θέλουμε όλα αυτά τα διαόλια.
Οι ηχογραφήσεις ήταν, αυτό που λέμε, “επαγγελματικές”;
Κοίταξε, άμα παίζουν ο Γιάννης Σπάθας (ηλεκτρική κιθάρα) και ο Δήμης Παπαχρήστου (ηλεκτρική κιθάρα, μαντολίνο), δεν γίνεται αλλιώς. Γενικά στη ζωή μου έχω περισσότερη αγάπη για τον ερασιτεχνισμό. Στην Ελλάδα ο επαγγελματισμός ενέχει και κάποιου είδους πόρωση. Ο δίσκος όμως κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Μπορώ να σου πω ότι είναι πολύ κοντά σε αυτό που ήθελα, σε αυτό που άκουγα στο κεφάλι μου. Όχι πάντα, όχι σε όλα τα τραγούδια - αυτό είναι σχεδόν αδύνατο να πραγματοποιηθεί, εκτός κι αν έχουν όλοι οι μουσικοί παρτιτούρες, σαν να παίζουν κλασική μουσική. Αλλά αυτό δε μ’ αρέσει. Η μουσική που παίζω χρειάζεται και αυθόρμητα πράγματα, αυτοσχεδιαστικά, της στιγμής. Γενικά στη ζωή μου έχω περισσότερη αγάπη για τον ερασιτεχνισμό. Στην Ελλάδα ο επαγγελματισμός ενέχει και κάποιου είδους πόρωση.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι από τον δίσκο;
Δικά μου είναι όλα, λίγο πολύ τα αγαπάω. Σήμερα που είμαι πιο μεγάλος, κοντεύω τα 80, πιο πολύ θα επικεντρωθώ στο “Ο Γιατρός Παιδιά” ή στο “Πες Μου Βρε Τρελλή” που κάνει μια σύνδεση με το ρεμπέτικο, παρά στο “Σκόνη Πέτρες Λάσπη”. Για το οποίο, αυτό που δεν ξέρει πολύς κόσμος, είναι ότι έχω πατήσει σε ένα ριφ από το “Dreams of Milk and Honey” των Mountain. Παρθενογένεση άλλωστε δεν υπάρχει.
Από ορισμένους θεωρείται το σημαντικότερο κομμάτι στην ιστορία του ελληνικού ροκ.
Συγχρόνως είναι και λαϊκό τραγούδι. Μάλιστα σκεφτόμουν να το διασκευάσω σε ζεϊμπέκικο. Δυστυχώς, αν εξαιρέσεις το στίχο “Όλη μέρα στο γιαπί”, γιατί γιαπιά δεν υπάρχουν πια, ισχύει και σήμερα, θα ισχύει και αύριο και μεθαύριο και παραμεθαύριο και αντιμεθαύριο και στον αιώνα τον άπαντα. Τι λέει, να δεις… “Αχ αγωνίες, ιδρώτες, δεν αντέχω άλλο ρε παιδιά, ψάχνω να βρω μια λύση ριζική, μα όλα στον ορίζοντα τα ίδια και τα ίδια, και οι ελπίδες μια απάτη μακρινή”. Μπορώ να σου πω ότι σήμερα ισχύει περισσότερο, παρόλο που τότε υπήρχε η χούντα.
Διαβάστε όλη την ενδιαφέρουσα συνέντευξη ΕΔΩ
Σέ συνέντευξή του στον Θεόδοση Μίχο και το news247.gr ο δημοσιογράφος προλογίζει:
Ο Δημήτρης Πουλικάκος βλέπει την επανέκδοση βινυλίου του “Μεταφοραί Εκδρομαί Ο Μήτσος” που κρατάω στα χέρια μου για να την υπογράψει, καγχάζει, την παίρνει στα δικά του, κοιτάζει το εξώφυλλο, δυσφορεί, κοιτάζει το οπισθόφυλλο, δυσανασχετεί, κοιτάζει το εσώφυλλο, τώρα πια έχει απηυδήσει.
“Αφού το βγάζεις που το βγάζεις”, λέει καθώς το κουνάει με συγκρατημένη απαξίωση στον αέρα, “τουλάχιστον, ρε μαλάκα, τύπωσέ το όπως ήταν”. Εννοεί όπως ήταν -με τους στίχους, τις εικόνες και λοιπές πληροφορίες- το 1976 που κυκλοφόρησε ο μέχρι σήμερα πιο γνωστός του δίσκος, ίσως ο καλύτερος της πολυσχιδούς καριέρας του, σίγουρα ένας από τους πιο σημαντικούς στην ιστορία της ελληνικής -γενικά, και όχι μόνο της ροκ- μουσικής. “Τι ψάχνεις να βρεις”, συνεχίζει μειδιώντας. “Να κάθομαι τώρα, σχεδόν 80 χρονών άνθρωπος να τους κυνηγάω με δικηγόρους; Ξέρουν κι αυτοί ότι δεν θα το έκανα”.
Στις ερωτήσεις για τον δίσκο ο Δημήτρης Πουλικάκος απαντά:
Πότε έγραψες τα τραγούδια του δίσκου;
Από το ’69 μέχρι το ’75 περίπου. Στη διάρκεια της Χούντας τα παίζαμε κιόλας στο Κύτταρο και αλλού στην Αθήνα, αλλά και στη Θεσσαλονίκη. Στο ρεπερτόριό μας είχαμε επίσης Cream, Who, Kinks, Stones, Velvet Underground και blues, που τότε εδώ νόμιζαν ότι είναι αργός χορός. Ενώ μπορεί να είναι και πολύ γρήγορο. Να είναι δηλαδή rock ’n’ roll, ας πούμε.
Μπαίνοντας στο στούντιο ήξερες ποια τραγούδια θα συμπεριλάβεις στο LP;
Εννοείται.
Όσον αφορά τους μουσικούς που σε πλαισίωσαν στις ηχογραφήσεις;
Κάποια τραγούδια ήταν γραμμένα με τον Εξαδάκτυλο. Ήταν όμως κι άλλοι. Φερ’ ειπείν ο Γιάννης “Μπαχ” Σπυρόπουλος, που παίζει ευφώνιο, ένα είδος τούμπας ή μεγάλου κορν. Τότε ήταν πιτσιρικάς. Επίσης ήταν διάφορα παιδιά που κάνανε χορωδίες από ‘δω κι από ‘κει. Η χορωδία της δεξαμενής, που λέω κάποια στιγμή. Δυστυχώς αυτοί οι μαλάκες που έκαναν την επανέκδοση, δεν τα έβαλαν όλα αυτά. Θα μπορούσε να υπάρχει ένθετο με λεπτομέρειες, τα λόγια, τους μουσικούς, όλα, όπως ήταν στο ορίτζιναλ.
Λεφτά βγάζεις από τις επανακυκλοφορίες;
Πού να ξέρω; Οι εταιρίες τα βγάζουν αυτά ξέροντας ότι οι πωλήσεις θα είναι περιορισμένες, για να έχουν εκπτώσεις από την εφορία. Είναι κλασική στρατηγική των δισκογραφικών. Μη νομίζεις ότι αγαπάνε τη μουσική ή εσένα. Τουλάχιστον όμως, ρε μαλάκα, τύπωσέ το όπως ήταν το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο! Τι ψάχνεις να βρεις… Να κάθομαι τώρα, σχεδόν 80 χρονών άνθρωπος να τους κυνηγάω με δικηγόρους; Ξέρουν κι αυτοί ότι δεν θα το έκανα.
Για τους στίχους η πληροφορία στην επανέκδοση είναι η εξής: “Είναι του Δημήτρη Πουλικάκου εκτός από τα ‘Χτεσινά Τραίνα’ που είναι του Τάσου Φαληρέα και τα διασκεύασε λίγο ο Δ. Πουλικάκος”.
Δεν είναι ακριβώς έτσι. Είναι γενικά δικά μου λόγια, μαζί όμως με άλλους, όπως τον Αντώνη Τριανταφύλλου, το συγκρότημα ολόκληρο κλπ.
Πώς κύλησαν οι ηχογραφήσεις;
Κοίταξε, κράτησαν αρκετά. Ο μισός δίσκος κάποια στιγμή ήταν έτοιμος και δυσκολευόμουν να τον τελειώσω. Ώσπου ο Γιάννης Λογοθέτης, ο Λογό δηλαδή που εκτός από σκιτσογράφος γράφει και τραγουδάκια, μαζί με τον Γιάννη Κιουρκτσόγλου που παλιότερα είχαμε παίξει παρέα στους M.G.C., με φωνάξανε γιατί θέλανε να πω δυο-τρία τραγουδάκια από τον δίσκο “Ελλαδέξ” που θα βγάζανε. Συνήθως αυτοί τα έδιναν στον Θέμο Ανδρεάδη, ο οποίος είχε πει και το “Είμαι πολύ ωραίος, αλήθεια, βεβαίως”, αλλά ήταν άτυχος, έπαθε ένα αυτοκινητιστικό, οπότε δεν μπορούσε να προχωρήσει με το δίσκο. Τραγούδησα το “Πολύ ωραίο στιλ”, το “Στα γενέθλιά μου”, αυτό που λέει “πάρε μου μια πίπα για δώρο γλυκιά μου, για τα γενέθλιά μου” και το “Η κασέτα και η Λέτα” που ουσιαστικά είναι λαϊκό κομμάτι. Συμφώνησα να πω αυτά τα κομμάτια, στα οποία παίζει πιανάκι και ο φίλος μου ο Δημήτρης Πολύτιμος, με τον όρο να πληρώσουν να τελειώσω το δίσκο μου. Έγινε δεκτό το αίτημά μου. Μπήκα στην Columbia με τον Στέλιο Γιαννακόπουλο, ο οποίος είναι ο πραγματικός τζέντλεμαν των ηχοληπτών. Μας ανέχτηκε ο άνθρωπος. Κάναμε διάφορα…
Δηλαδή;
Ε, διάφορα. Είχα γραμμένους κάτι ήχους σε ένα παλιό, ημιεπαγγελματικό μαγνητόφωνο. Είχαμε άλλους σε μπομπινόφωνο. Βάζαμε πέντε-έξι διαφορετικά μηχανήματα μέσα στην κονσόλα, πράγματα λίγο περίεργα για εκείνη την εποχή. Πιο παλιά, όταν έγραψα με τους M.G.C. το “Foxy lady” και στο τέλος είχε κάτι περίεργους θορύβους, μπήκε στο στούντιο ένας παλιός συνθέτης και παραγωγός, ο Τάκης Αθηναίος. “Τι τα θέλετε όλα αυτά;”, φώναξε. “Έτσι είναι γραμμένο το κομμάτι”, του είπα, “άμα θέλετε μπορώ να σας δείξω την παρτιτούρα”. Δεν ξαναρώτησε τι τα θέλουμε όλα αυτά τα διαόλια.
Οι ηχογραφήσεις ήταν, αυτό που λέμε, “επαγγελματικές”;
Κοίταξε, άμα παίζουν ο Γιάννης Σπάθας (ηλεκτρική κιθάρα) και ο Δήμης Παπαχρήστου (ηλεκτρική κιθάρα, μαντολίνο), δεν γίνεται αλλιώς. Γενικά στη ζωή μου έχω περισσότερη αγάπη για τον ερασιτεχνισμό. Στην Ελλάδα ο επαγγελματισμός ενέχει και κάποιου είδους πόρωση. Ο δίσκος όμως κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Μπορώ να σου πω ότι είναι πολύ κοντά σε αυτό που ήθελα, σε αυτό που άκουγα στο κεφάλι μου. Όχι πάντα, όχι σε όλα τα τραγούδια - αυτό είναι σχεδόν αδύνατο να πραγματοποιηθεί, εκτός κι αν έχουν όλοι οι μουσικοί παρτιτούρες, σαν να παίζουν κλασική μουσική. Αλλά αυτό δε μ’ αρέσει. Η μουσική που παίζω χρειάζεται και αυθόρμητα πράγματα, αυτοσχεδιαστικά, της στιγμής. Γενικά στη ζωή μου έχω περισσότερη αγάπη για τον ερασιτεχνισμό. Στην Ελλάδα ο επαγγελματισμός ενέχει και κάποιου είδους πόρωση.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι από τον δίσκο;
Δικά μου είναι όλα, λίγο πολύ τα αγαπάω. Σήμερα που είμαι πιο μεγάλος, κοντεύω τα 80, πιο πολύ θα επικεντρωθώ στο “Ο Γιατρός Παιδιά” ή στο “Πες Μου Βρε Τρελλή” που κάνει μια σύνδεση με το ρεμπέτικο, παρά στο “Σκόνη Πέτρες Λάσπη”. Για το οποίο, αυτό που δεν ξέρει πολύς κόσμος, είναι ότι έχω πατήσει σε ένα ριφ από το “Dreams of Milk and Honey” των Mountain. Παρθενογένεση άλλωστε δεν υπάρχει.
Από ορισμένους θεωρείται το σημαντικότερο κομμάτι στην ιστορία του ελληνικού ροκ.
Συγχρόνως είναι και λαϊκό τραγούδι. Μάλιστα σκεφτόμουν να το διασκευάσω σε ζεϊμπέκικο. Δυστυχώς, αν εξαιρέσεις το στίχο “Όλη μέρα στο γιαπί”, γιατί γιαπιά δεν υπάρχουν πια, ισχύει και σήμερα, θα ισχύει και αύριο και μεθαύριο και παραμεθαύριο και αντιμεθαύριο και στον αιώνα τον άπαντα. Τι λέει, να δεις… “Αχ αγωνίες, ιδρώτες, δεν αντέχω άλλο ρε παιδιά, ψάχνω να βρω μια λύση ριζική, μα όλα στον ορίζοντα τα ίδια και τα ίδια, και οι ελπίδες μια απάτη μακρινή”. Μπορώ να σου πω ότι σήμερα ισχύει περισσότερο, παρόλο που τότε υπήρχε η χούντα.
Διαβάστε όλη την ενδιαφέρουσα συνέντευξη ΕΔΩ
