Ο Λάκης Λαζόπουλος παραχώρησε συνέντευξη στην Τίνα Μανδηλαρά που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πρώτο Θέμα (27-9-2020).
Αφορμή της συνομιλίας τους η δραματική σχολή που δημιουργεί και το ανέβασμα της «Προδοσίας» του Πίντερ.
Μοιραία η συζήτηση επεκτάθηκε στο «ψυχογράφημα» της πανδημίας καθώς και στην απώλεια της συζύγου του, για την οποία ο πολυδιάστατος καλλιτέχνης γράφει βιβλίο.
Δήλωσε σχετικά ο Λάκης Λαζόπουλος:
«Το βιβλίο είναι για τη γυναίκα μου την Τασούλα. Είχα ανάγκη όταν «έφυγε» να γράψω ότι υπήρχε μέσα μου για να μεταφέρω τη φωνή εκείνης που είχε υποστεί όλο αυτό (εννοεί το φθόνο που δέχθηκε, δίχως να αλλάξει στάση και απόψεις, προκειμένου να γίνει αρεστός στην κοινή γνώμη). Επίσης, μέσα από αυτό να δω πως ακριβώς σκεφτόμουν, τι σήμαινε για μένα όλη αυτή η διαχείριση από τη μια του πολέμου και από την άλλη αυτής της ακραίας κατάστασης με την ασθένεια. Ένιωθα πραγματικά πολύ περίεργα εκείνη την περίοδο – σαν να είχα βάλει ένα σκιάχτρο σε ένα αμπέλι και να παρακολουθούσα όλους να βαράνε κα εγώ να είμαι μόνος μου κάπου μακριά. Ωστόσο, έμαθα πολλά πράγματα μέσα από αυτή την επώδυνη διαδικασία και ακόμα και μέσα από τη θεραπεία της Τασούλας προσπάθησα να κρατήσω πράγματα που θα μπορούσαν -ειδικά όσον αφορά τη θεραπευτική μέθοδο- να βοηθήσουν άλλους ασθενείς. Η ίδια άλλωστε το ήθελε, εφόσον πετύχαινε σε κάποιο βαθμό, να βοηθηθεί όσο γινόταν περισσότερος κόσμος. Παράλληλα βέβαια βγήκαν πολλά πράγματα στην πορεία που ούτε καν μπορούσα να φανταστώ, όπως το ότι η Τασούλα μου έγραφε, όλα αυτά τα χρόνια, γράμματα τα οποία δεν είχα δει ποτέ και ποτέ δεν μου τα έστειλε. Τα βρήκα όλα μαζεμένα σάμπως να ήξερε -ή μάλλον ήταν βέβαιη- ότι θα «έφευγε» πριν από εμένα και ήθελε να τα διαβάσω. Εκεί βέβαια βρήκα πράγματα που δεν περίμενα με τίποτα ότι θα βρω».
Και συνέχισε ο Λάκης Λαζόπουλος:
«Δεν ήξερα ότι υπήρχαν πράγματα που ένιωθε και ποτέ δεν εξέφραζε: είδα να επαναλαμβάνει φράσεις ανήκουστες, να γράφει πράγματα που ούτε φανταζόμουν. Δεν μπορούσα να συνέλθω, ήμουν κλεισμένος επί 15 μέρες και διάβαζα. Δεν ήξερα καν ότι είχε ένα τέτοιο κομμάτι γιατί θεωρούσα ότι είχαμε έναν τρόπο να μιλάμε, να συνεννοούμαστε και ξαφνικά είδα έναν άνθρωπο που δεν είχα ιδέα ότι υπάρχει. Ήταν σαν να άνοιξα ένα νέο κεφάλαιο – γι’ αυτό και θέλω το βιβλίο να έχει τη δική του φωνή, να ακουστούν αυτά τα λόγια που, όσο δύσκολα και αν φαντάζουν για μένα, είναι αληθινά. Δεν θα φοβηθώ λοιπόν να τα αφήσω τα γράμματα αυτά και να την επιτρέψω να μου απευθύνει τόσο σκληρά τον λόγο, γιατί αλλιώς δεν θα ήμουν αληθινός. Όσο πιο αληθινά είναι αυτά, τόσο πιο πολύ θα καταλάβουν τι έχει τραβήξει αυτός ο άνθρωπος δίπλα μου. Γιατί η Τασούλα τα πέρασε όλα αυτά επιλέγοντας να ζήσει με έναν άνθρωπο σαν κι εμένα»
Αφορμή της συνομιλίας τους η δραματική σχολή που δημιουργεί και το ανέβασμα της «Προδοσίας» του Πίντερ.
Μοιραία η συζήτηση επεκτάθηκε στο «ψυχογράφημα» της πανδημίας καθώς και στην απώλεια της συζύγου του, για την οποία ο πολυδιάστατος καλλιτέχνης γράφει βιβλίο.
Δήλωσε σχετικά ο Λάκης Λαζόπουλος:
«Το βιβλίο είναι για τη γυναίκα μου την Τασούλα. Είχα ανάγκη όταν «έφυγε» να γράψω ότι υπήρχε μέσα μου για να μεταφέρω τη φωνή εκείνης που είχε υποστεί όλο αυτό (εννοεί το φθόνο που δέχθηκε, δίχως να αλλάξει στάση και απόψεις, προκειμένου να γίνει αρεστός στην κοινή γνώμη). Επίσης, μέσα από αυτό να δω πως ακριβώς σκεφτόμουν, τι σήμαινε για μένα όλη αυτή η διαχείριση από τη μια του πολέμου και από την άλλη αυτής της ακραίας κατάστασης με την ασθένεια. Ένιωθα πραγματικά πολύ περίεργα εκείνη την περίοδο – σαν να είχα βάλει ένα σκιάχτρο σε ένα αμπέλι και να παρακολουθούσα όλους να βαράνε κα εγώ να είμαι μόνος μου κάπου μακριά. Ωστόσο, έμαθα πολλά πράγματα μέσα από αυτή την επώδυνη διαδικασία και ακόμα και μέσα από τη θεραπεία της Τασούλας προσπάθησα να κρατήσω πράγματα που θα μπορούσαν -ειδικά όσον αφορά τη θεραπευτική μέθοδο- να βοηθήσουν άλλους ασθενείς. Η ίδια άλλωστε το ήθελε, εφόσον πετύχαινε σε κάποιο βαθμό, να βοηθηθεί όσο γινόταν περισσότερος κόσμος. Παράλληλα βέβαια βγήκαν πολλά πράγματα στην πορεία που ούτε καν μπορούσα να φανταστώ, όπως το ότι η Τασούλα μου έγραφε, όλα αυτά τα χρόνια, γράμματα τα οποία δεν είχα δει ποτέ και ποτέ δεν μου τα έστειλε. Τα βρήκα όλα μαζεμένα σάμπως να ήξερε -ή μάλλον ήταν βέβαιη- ότι θα «έφευγε» πριν από εμένα και ήθελε να τα διαβάσω. Εκεί βέβαια βρήκα πράγματα που δεν περίμενα με τίποτα ότι θα βρω».
Και συνέχισε ο Λάκης Λαζόπουλος:
«Δεν ήξερα ότι υπήρχαν πράγματα που ένιωθε και ποτέ δεν εξέφραζε: είδα να επαναλαμβάνει φράσεις ανήκουστες, να γράφει πράγματα που ούτε φανταζόμουν. Δεν μπορούσα να συνέλθω, ήμουν κλεισμένος επί 15 μέρες και διάβαζα. Δεν ήξερα καν ότι είχε ένα τέτοιο κομμάτι γιατί θεωρούσα ότι είχαμε έναν τρόπο να μιλάμε, να συνεννοούμαστε και ξαφνικά είδα έναν άνθρωπο που δεν είχα ιδέα ότι υπάρχει. Ήταν σαν να άνοιξα ένα νέο κεφάλαιο – γι’ αυτό και θέλω το βιβλίο να έχει τη δική του φωνή, να ακουστούν αυτά τα λόγια που, όσο δύσκολα και αν φαντάζουν για μένα, είναι αληθινά. Δεν θα φοβηθώ λοιπόν να τα αφήσω τα γράμματα αυτά και να την επιτρέψω να μου απευθύνει τόσο σκληρά τον λόγο, γιατί αλλιώς δεν θα ήμουν αληθινός. Όσο πιο αληθινά είναι αυτά, τόσο πιο πολύ θα καταλάβουν τι έχει τραβήξει αυτός ο άνθρωπος δίπλα μου. Γιατί η Τασούλα τα πέρασε όλα αυτά επιλέγοντας να ζήσει με έναν άνθρωπο σαν κι εμένα»
