Ο Θοδωρής Κατσαφάδος, καλεσμένος στην εκπομπή «Μετά τα μεσάνυχτα» της Ελεονώρας Μελέτη.
Εκεί αναφέρθηκε σε ένα τραγικό περιστατικό που συνέβη στην παιδική του ηλικία. Συγκινητικά τα λόγια του, βαθιά ανθρώπινα, εξηγεί τους λόγους που αναφέρει το γεγονός για να βοηθήσει τους άλλους αλλά και τον ίδιο. Πραγματικό μάθημα ζωής, πολύτιμο.
Είπε μεταξύ άλλων ο Θοδωρής Κατσαφάδος
«Μιλάω για το δυστύχημα του αδερφού μου με χειροβομβίδα που βρήκα εγώ γιατί θέλω να ζει μέσα από μένα. Ο πόνος ήταν μεγάλος γιατί ο 12χρονος αδερφός μου σκοτώθηκε από τη χειροβομβίδα μπροστά μου. Δεν μπορούσα να το διαχειριστώ, όχι τον θάνατο, τον διαμελισμό. Δεν είναι το ίδιο. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν είναι οργανωμένος για να μπορέσει να επεξεργαστεί ένα σώμα που είναι… παντού. Ήταν Πρωτομαγιά δεν είχαμε σχολείο. Εγώ βρήκα τη χειροβομβίδα, αλλά δεν ήξερα τι είναι. Το ότι τη χτύπαγα εγώ, θα μπορούσα να είμαι εγώ στη θέση του, δεν έγινε. Την έδωσα σε εκείνον, τη χτύπαγε, τη χτύπαγε και με έσωσε ένας τοίχος για λίγα δευτερόλεπτα. Ήταν Πρωτομαγιά, δεν είχαμε σχολείο, βρήκα τη χειροβομβίδα που για μένα ήταν σαν ένα σιδερένιο κουκουνάρι.
Το χτυπάγαμε, το χτυπάγαμε, το αφήναμε, το χτυπάγαμε και το ξαναφήναμε… Και κάποια στιγμή όπως γύρισα προς τον τοίχο της εκκλησίας έγινε μια μεγάλη έκρηξη. Εγώ πήγα να βρω τον αδερφό μου να του πω τι έγινε και είδα αυτό το θέαμα. Και το κακό είναι ότι μετά από αρκετή ώρα που μείναμε οι δυο μας, ήρθε και τον είδε και η μάνα μου. Ο θάνατος του αδερφού μου με αυτόν τον τραγικό τρόπο καθόρισε τη ζωή μου. Και με καθόρισε και σε έναν άλλο παράγοντα. Όλα τα (μικρο)προβλήματα παίρνουν το σωστό μέγεθος όταν σκέφτομαι... εκείνον… Είχα ενοχές, τύψεις, κι ένα γιατί. Δεν μπορώ να ξεχάσω τα μάτια του που με κοίταξαν λίγο πριν πεθάνει».
Εκεί αναφέρθηκε σε ένα τραγικό περιστατικό που συνέβη στην παιδική του ηλικία. Συγκινητικά τα λόγια του, βαθιά ανθρώπινα, εξηγεί τους λόγους που αναφέρει το γεγονός για να βοηθήσει τους άλλους αλλά και τον ίδιο. Πραγματικό μάθημα ζωής, πολύτιμο.
Είπε μεταξύ άλλων ο Θοδωρής Κατσαφάδος
«Μιλάω για το δυστύχημα του αδερφού μου με χειροβομβίδα που βρήκα εγώ γιατί θέλω να ζει μέσα από μένα. Ο πόνος ήταν μεγάλος γιατί ο 12χρονος αδερφός μου σκοτώθηκε από τη χειροβομβίδα μπροστά μου. Δεν μπορούσα να το διαχειριστώ, όχι τον θάνατο, τον διαμελισμό. Δεν είναι το ίδιο. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν είναι οργανωμένος για να μπορέσει να επεξεργαστεί ένα σώμα που είναι… παντού. Ήταν Πρωτομαγιά δεν είχαμε σχολείο. Εγώ βρήκα τη χειροβομβίδα, αλλά δεν ήξερα τι είναι. Το ότι τη χτύπαγα εγώ, θα μπορούσα να είμαι εγώ στη θέση του, δεν έγινε. Την έδωσα σε εκείνον, τη χτύπαγε, τη χτύπαγε και με έσωσε ένας τοίχος για λίγα δευτερόλεπτα. Ήταν Πρωτομαγιά, δεν είχαμε σχολείο, βρήκα τη χειροβομβίδα που για μένα ήταν σαν ένα σιδερένιο κουκουνάρι.
Το χτυπάγαμε, το χτυπάγαμε, το αφήναμε, το χτυπάγαμε και το ξαναφήναμε… Και κάποια στιγμή όπως γύρισα προς τον τοίχο της εκκλησίας έγινε μια μεγάλη έκρηξη. Εγώ πήγα να βρω τον αδερφό μου να του πω τι έγινε και είδα αυτό το θέαμα. Και το κακό είναι ότι μετά από αρκετή ώρα που μείναμε οι δυο μας, ήρθε και τον είδε και η μάνα μου. Ο θάνατος του αδερφού μου με αυτόν τον τραγικό τρόπο καθόρισε τη ζωή μου. Και με καθόρισε και σε έναν άλλο παράγοντα. Όλα τα (μικρο)προβλήματα παίρνουν το σωστό μέγεθος όταν σκέφτομαι... εκείνον… Είχα ενοχές, τύψεις, κι ένα γιατί. Δεν μπορώ να ξεχάσω τα μάτια του που με κοίταξαν λίγο πριν πεθάνει».
