Ο Μιχάλης Μυτακίδης (a.k.a. BD Foxmoor) παραχώρησε συνέντευξη στο Δημήτρη Μανιάτη και ΤΑ ΝΕΑ.
Ανάμεσα στα θέματα της συζήτησής τους και η σχέση του τραγουδοποιού με την πόλη του, το Πέραμα.
Σας μεταφέρω ένα απόσπασμα της συνομιλίας του Μυτακίδη με τον καλό δημοσιογράφο.
Έχουν περάσει πια δεκαετίες από τη σκηνή όπου και εσείς συμβάλατε ή μάλλον διαμορφώσατε πρωταγωνιστικά. Χιπ χοπ/Low Bap. Σήμερα πάντως κυριαρχεί ένα άλλο είδος, το trap. Πώς το βλέπετε; Εκδίκηση των φτωχών, πολιτικό τραγούδι ή κακή εκδοχή απεικόνισης κακού μοντέλου ζωής;
Δεν είμαι ειδικός. Από το Πέραμα φεύγω τον περισσότερο χρόνο γιατί δεν αντέχω τη βρώμα από τα λύματα στην Ψυττάλεια κάθε νοτιά. Ετσι νωρίς την έκανα μακριά από την μπόχα των κάλπηδων και παρατηρώ από τον βάλτο μου τους βράχους από ζάχαρη.
Τα τελευταία χρόνια, επίσης, μοιάζει να έχετε κάνει ένα άνοιγμα. Να συμπράττετε με άλλα είδη και δημιουργούς από άλλα είδη. Π.χ. Ξαρχάκο, αείμνηστο Μάνο Ελευθερίου, συχωρεμένο Στέλιο Βαμβακάρη κ.λπ. Τα κουβαλούσατε μέσα σας τα λαϊκά απ' το Πέραμα ή τα ανακαλύψατε εκ των υστέρων; Τι κρατάτε από τον καθένα εξ αυτών των δημιουργών;
Μάλλον άνοιγμα έκαναν εκείνοι. Βρήκαν τρόπο να μας δουν και να μας μελετήσουν, κάτι που οι περισσότεροι αποφεύγουν. Εχω μεγαλώσει με λαϊκή μουσική και το λέω χωρίς να υποκλίνομαι στην έννοια «λαός». Έχω πρόσωπα κι αφηγήσεις χαραγμένες στη μνήμη μου. Κάποιες απ' αυτές μ' έφεραν στο τώρα. Όταν αναγνωρίζεται ο τρόπος σου από τους σπουδαίους έχεις ξεκινήσει ήδη έναν αιώνιο διάλογο που άσχετοι εκεί δεν χωρούν.
Στο Πέραμα, ο Πάνος Κουτρουμπούσης κάποτε κατέγραψε περίφημες εικόνες από λαϊκά κέντρα, στα μέσα της δεκαετίας του '60. Ναύτες, μπουζούκια, κέντρο του Αλογάκου, γυναίκες. Αναρωτιέμαι αν τον απόηχο τον έχετε ως εμπειρία και αν όλο αυτό το κλίμα έπαιξε ρόλο στην τέχνη σας.
Σίγουρα με έχει σημαδέψει ο «τόπος της φυγής» όπως λέω από το '90 τουλάχιστον το Πέραμα. Ομως θα μοιραστώ μαζί σας μια κουβέντα του πατέρα μου, του μαστρο-Σωτήρη του καραβομαραγκού. Μου είπε λίγες εβδομάδες πριν πεθάνει, άρρωστος ήδη κι έχοντας επιλέξει να πεθάνει στο πατρικό του, όπως έτυχε να φύγουν κι οι γονείς του (εδώ να αναφέρω ότι τα τελευταία 25 χρόνια της ζωής του τα πέρασε ως αυτοεξορία στην κοντινή όμως Αίγινα και μάλιστα από σημείο που στο βάθος απέναντι φαινόταν το Πέραμα). Μου είπε λοιπόν τότε ότι ποτέ δεν ταυτίστηκε με την αναφορά των προηγούμενων προσφύγων για τις χαμένες πατρίδες. Γι' αυτόν χαμένη πατρίδα ήταν το Πέραμα και πονούσε πολύ.
Σήμερα πώς είναι το Πέραμα;
Είναι πια εκείνο το μικρό μέρος που φαίνεται ίσα ίσα (ανάμεσα από δυο κυπαρίσσια) από τον τάφο του πατέρα μου στη Σουβάλα.
Ανάμεσα στα θέματα της συζήτησής τους και η σχέση του τραγουδοποιού με την πόλη του, το Πέραμα.
Σας μεταφέρω ένα απόσπασμα της συνομιλίας του Μυτακίδη με τον καλό δημοσιογράφο.
Έχουν περάσει πια δεκαετίες από τη σκηνή όπου και εσείς συμβάλατε ή μάλλον διαμορφώσατε πρωταγωνιστικά. Χιπ χοπ/Low Bap. Σήμερα πάντως κυριαρχεί ένα άλλο είδος, το trap. Πώς το βλέπετε; Εκδίκηση των φτωχών, πολιτικό τραγούδι ή κακή εκδοχή απεικόνισης κακού μοντέλου ζωής;
Δεν είμαι ειδικός. Από το Πέραμα φεύγω τον περισσότερο χρόνο γιατί δεν αντέχω τη βρώμα από τα λύματα στην Ψυττάλεια κάθε νοτιά. Ετσι νωρίς την έκανα μακριά από την μπόχα των κάλπηδων και παρατηρώ από τον βάλτο μου τους βράχους από ζάχαρη.
Τα τελευταία χρόνια, επίσης, μοιάζει να έχετε κάνει ένα άνοιγμα. Να συμπράττετε με άλλα είδη και δημιουργούς από άλλα είδη. Π.χ. Ξαρχάκο, αείμνηστο Μάνο Ελευθερίου, συχωρεμένο Στέλιο Βαμβακάρη κ.λπ. Τα κουβαλούσατε μέσα σας τα λαϊκά απ' το Πέραμα ή τα ανακαλύψατε εκ των υστέρων; Τι κρατάτε από τον καθένα εξ αυτών των δημιουργών;
Μάλλον άνοιγμα έκαναν εκείνοι. Βρήκαν τρόπο να μας δουν και να μας μελετήσουν, κάτι που οι περισσότεροι αποφεύγουν. Εχω μεγαλώσει με λαϊκή μουσική και το λέω χωρίς να υποκλίνομαι στην έννοια «λαός». Έχω πρόσωπα κι αφηγήσεις χαραγμένες στη μνήμη μου. Κάποιες απ' αυτές μ' έφεραν στο τώρα. Όταν αναγνωρίζεται ο τρόπος σου από τους σπουδαίους έχεις ξεκινήσει ήδη έναν αιώνιο διάλογο που άσχετοι εκεί δεν χωρούν.
Στο Πέραμα, ο Πάνος Κουτρουμπούσης κάποτε κατέγραψε περίφημες εικόνες από λαϊκά κέντρα, στα μέσα της δεκαετίας του '60. Ναύτες, μπουζούκια, κέντρο του Αλογάκου, γυναίκες. Αναρωτιέμαι αν τον απόηχο τον έχετε ως εμπειρία και αν όλο αυτό το κλίμα έπαιξε ρόλο στην τέχνη σας.
Σίγουρα με έχει σημαδέψει ο «τόπος της φυγής» όπως λέω από το '90 τουλάχιστον το Πέραμα. Ομως θα μοιραστώ μαζί σας μια κουβέντα του πατέρα μου, του μαστρο-Σωτήρη του καραβομαραγκού. Μου είπε λίγες εβδομάδες πριν πεθάνει, άρρωστος ήδη κι έχοντας επιλέξει να πεθάνει στο πατρικό του, όπως έτυχε να φύγουν κι οι γονείς του (εδώ να αναφέρω ότι τα τελευταία 25 χρόνια της ζωής του τα πέρασε ως αυτοεξορία στην κοντινή όμως Αίγινα και μάλιστα από σημείο που στο βάθος απέναντι φαινόταν το Πέραμα). Μου είπε λοιπόν τότε ότι ποτέ δεν ταυτίστηκε με την αναφορά των προηγούμενων προσφύγων για τις χαμένες πατρίδες. Γι' αυτόν χαμένη πατρίδα ήταν το Πέραμα και πονούσε πολύ.
Σήμερα πώς είναι το Πέραμα;
Είναι πια εκείνο το μικρό μέρος που φαίνεται ίσα ίσα (ανάμεσα από δυο κυπαρίσσια) από τον τάφο του πατέρα μου στη Σουβάλα.
