Ο Σταµάτης Κραουνάκης παραχώρησε συνέντευξη στον Παναγιώτη Φρούντζο και την εφημερίδα Documento.
Αφορμή η συνεργασία του μουσικοσυνθέτη και περφόρμερ στις «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη.
Πολυδιάστατη και εκρηκτική προσωπικότητα ο Κραουνάκης «προέκτεινε» καίρια τη λογική και πρακτική του έργου στις μέρες μας.
Σας μεταφέρουμε ένα χορταστικό απόσπασμα της συνομιλίας του με τον δημοσιογράφο:
Μιλάς για µια σοφία που ακούγεται ενδιαφέρουσα αλλά µόνο στο επίπεδο των λόγων, καθώς δεν υλοποιείται, δεν γίνεται πράξη.
Κι όµως γίνεται, απλώς ο κόσµος είναι κουρασµένος και κανένας δεν του είπε την αλήθεια.
Υπάρχει µία και µοναδική αλήθεια;
68% όχι. Τα κουτρουβαλιάσανε. Ενας άνθρωπος εκείνη την ώρα έπρεπε να βγει και να πει «παιδιά, παίρνω τη δύναµη αυτή και πάω µε αυτό το όχι, αλλά σας λέω από την αρχή ότι δεν θα οδηγήσω έτσι γιατί η χώρα θα καταστραφεί». Αυτή είναι η αλήθεια. Και όχι το κονκλάβιο το οποίο δηµιούργησε την περιοδοντίτιδα στο Μαξίµου µε ένα καλό παιδί επικεφαλής. ∆εν είπε κανείς την αλήθεια στον κόσµο. Και για να την πούµε εµείς αυτή την ώρα, ο καθένας όταν γυρίζει στο σπίτι του κοιτάζει τι απόθεµα υπάρχει στην κωλοτράπεζα, τι κεραµίδι έχει –αν έχει– πάνω από το κεφάλι του, πόσα του χρειάζονται για να µεγαλώσει το παιδί του κι εκείνη την ώρα κουτσά στραβά παίρνει µια απόφαση. Λοιπόν όταν το ένα µαγαζί δεν του έχει βγει, θα πάει στο άλλο. ∆εν έχουµε και πολλά µαγαζιά.
Μόλις τώρα µου περιέγραψες έναν άνθρωπο που κοιτάει την πάρτη του, αποκοµµένο από συλλογικές διαδικασίες.
Ποιον απασχολεί το συλλογικό; Μήπως τα κόµµατα; Τις κυβερνήσεις; Τους βουλευτές; Ποιους απασχολεί; Τι πρέπει να δούµε; Και πλέον αυτό είναι πασιφανές. Ο,τι σύστηµα και να υπάρχει, άµα ο µαλάκας είναι µαλάκας, τη µαλακία του θα την κάνει. Εχω ένα χούι και όταν γράφω τα έργα και όταν θέλω να κρίνω τα γεγονότα: µπαίνω πάντα στη θέση του αφεντικού. Ε λοιπόν, αν ήµουν χρηµατοδότης της σηµερινής κυβέρνησης και έβλεπα µέσα σε ενάµιση µήνα το Οσκαρ µαλακίας που παίρνει από µέρα σε µέρα, θα απέσυρα τα φράγκα µου.
Είναι ξεκάθαρο ότι συνδέεις τον Αριστοφάνη µε το σήµερα.
∆εν µε ενδιέφερε αυτό. Ηθελα και θέλω το σήµερα να πάρει το µάθηµά του. Οφείλουµε να είµαστε τρυφεροί µε τους ανθρώπους. Γι’ αυτό κάποιος καταφεύγει στην τέχνη. Θέλω να σου οµολογήσω ότι για µένα ήταν απολαυστικό αυτό το πολύ ωραίο κολύµπι µε το συγκεκριµένο πολιτικό έργο, στο οποίο µε τη Μαριάννα Κάλµπαρη πολύ σωστά σφάξαµε πάρα πολλά αστειάκια πρόχειρα για να µείνει καθαρό το πολιτικό φιλέτο. Οι «Εκκλησιάζουσες» µας έδωσαν τη δυνατότητα να αναλύσουµε και να δώσουµε την πιθανότητα της ανάτασης. Αυτός άλλωστε είναι ο ρόλος της τέχνης. Ας ακούσουµε τι λέει ο πρόγονος. Στη φάση που βρισκόµαστε πρέπει να δείξουµε την πληγή και να δώσουµε τα πρώτα φάρµακα.
Οµως ο λόγος σου δεν απευθύνεται σε όλους.
∆εν τους θέλω όλους. ∆εν θέλω να καταλάβει από µένα ο άνθρωπος που δεν θέλει να καταλάβει. Ο άνθρωπος που έρχεται σ’ εµένα γιατί ξέρει ποιος είµαι ή τι δίνω µε την τέχνη µου θέλω να φύγει ελαφρύτερος. Και το βλέπω να γίνεται αυτό. Μου το λένε.
«Βλέπω αγωνιστές να κάνουν µόκο. Υποτελείς». Κι εγώ βλέπω µε αυτή την αποστροφή ότι κάποιοι θα σου θυµώσουν.
Θα θυµώσει κόσµος µε το έργο, το ξέρω. Η Σοφία Φιλιππίδου έκανε ένα σοβαρότατο διάβηµα στην ερµηνεία της, γιατί στις πρώτες πρόβες µάς παρέσυρε αυτό το επικό και µας ευχαριστούσε κιόλας όπως ακούγαµε τα πράγµατα λαϊκίστικα και αυτή η τεράστια σκεπτόµενη ηθοποιός έβαλε στοιχεία απατεωνίας στον ρόλο της Πραξαγόρας. Κέντησε. Αλατοπίπερο, χωρίς να χαλάσει το οικοδόµηµα. Της λέω «τι έκανες;». «Το σκέφτηκα πολύ» µου λέει. «∆εν µπορεί η Πραξαγόρα να είναι τόσο αθώα. Είναι πρωθυπουργός».
INFΟ
Μετάφραση – λιµπρέτο – µουσική: Σταµάτης Κραουνάκης
Σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλµπαρη
Παίζουν: Σοφία Φιλιππίδου, Χριστόφορος Σταµπόγλης, Σταµάτης Κραουνάκης, Ιωάννα Μαυρέα
9 Σεπτεµβρίου στις 21.00, Ωδείο Ηρώδου Αττικού
Αφορμή η συνεργασία του μουσικοσυνθέτη και περφόρμερ στις «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη.
Πολυδιάστατη και εκρηκτική προσωπικότητα ο Κραουνάκης «προέκτεινε» καίρια τη λογική και πρακτική του έργου στις μέρες μας.
Σας μεταφέρουμε ένα χορταστικό απόσπασμα της συνομιλίας του με τον δημοσιογράφο:
Μιλάς για µια σοφία που ακούγεται ενδιαφέρουσα αλλά µόνο στο επίπεδο των λόγων, καθώς δεν υλοποιείται, δεν γίνεται πράξη.
Κι όµως γίνεται, απλώς ο κόσµος είναι κουρασµένος και κανένας δεν του είπε την αλήθεια.
Υπάρχει µία και µοναδική αλήθεια;
68% όχι. Τα κουτρουβαλιάσανε. Ενας άνθρωπος εκείνη την ώρα έπρεπε να βγει και να πει «παιδιά, παίρνω τη δύναµη αυτή και πάω µε αυτό το όχι, αλλά σας λέω από την αρχή ότι δεν θα οδηγήσω έτσι γιατί η χώρα θα καταστραφεί». Αυτή είναι η αλήθεια. Και όχι το κονκλάβιο το οποίο δηµιούργησε την περιοδοντίτιδα στο Μαξίµου µε ένα καλό παιδί επικεφαλής. ∆εν είπε κανείς την αλήθεια στον κόσµο. Και για να την πούµε εµείς αυτή την ώρα, ο καθένας όταν γυρίζει στο σπίτι του κοιτάζει τι απόθεµα υπάρχει στην κωλοτράπεζα, τι κεραµίδι έχει –αν έχει– πάνω από το κεφάλι του, πόσα του χρειάζονται για να µεγαλώσει το παιδί του κι εκείνη την ώρα κουτσά στραβά παίρνει µια απόφαση. Λοιπόν όταν το ένα µαγαζί δεν του έχει βγει, θα πάει στο άλλο. ∆εν έχουµε και πολλά µαγαζιά.
Μόλις τώρα µου περιέγραψες έναν άνθρωπο που κοιτάει την πάρτη του, αποκοµµένο από συλλογικές διαδικασίες.
Ποιον απασχολεί το συλλογικό; Μήπως τα κόµµατα; Τις κυβερνήσεις; Τους βουλευτές; Ποιους απασχολεί; Τι πρέπει να δούµε; Και πλέον αυτό είναι πασιφανές. Ο,τι σύστηµα και να υπάρχει, άµα ο µαλάκας είναι µαλάκας, τη µαλακία του θα την κάνει. Εχω ένα χούι και όταν γράφω τα έργα και όταν θέλω να κρίνω τα γεγονότα: µπαίνω πάντα στη θέση του αφεντικού. Ε λοιπόν, αν ήµουν χρηµατοδότης της σηµερινής κυβέρνησης και έβλεπα µέσα σε ενάµιση µήνα το Οσκαρ µαλακίας που παίρνει από µέρα σε µέρα, θα απέσυρα τα φράγκα µου.
Είναι ξεκάθαρο ότι συνδέεις τον Αριστοφάνη µε το σήµερα.
∆εν µε ενδιέφερε αυτό. Ηθελα και θέλω το σήµερα να πάρει το µάθηµά του. Οφείλουµε να είµαστε τρυφεροί µε τους ανθρώπους. Γι’ αυτό κάποιος καταφεύγει στην τέχνη. Θέλω να σου οµολογήσω ότι για µένα ήταν απολαυστικό αυτό το πολύ ωραίο κολύµπι µε το συγκεκριµένο πολιτικό έργο, στο οποίο µε τη Μαριάννα Κάλµπαρη πολύ σωστά σφάξαµε πάρα πολλά αστειάκια πρόχειρα για να µείνει καθαρό το πολιτικό φιλέτο. Οι «Εκκλησιάζουσες» µας έδωσαν τη δυνατότητα να αναλύσουµε και να δώσουµε την πιθανότητα της ανάτασης. Αυτός άλλωστε είναι ο ρόλος της τέχνης. Ας ακούσουµε τι λέει ο πρόγονος. Στη φάση που βρισκόµαστε πρέπει να δείξουµε την πληγή και να δώσουµε τα πρώτα φάρµακα.
Οµως ο λόγος σου δεν απευθύνεται σε όλους.
∆εν τους θέλω όλους. ∆εν θέλω να καταλάβει από µένα ο άνθρωπος που δεν θέλει να καταλάβει. Ο άνθρωπος που έρχεται σ’ εµένα γιατί ξέρει ποιος είµαι ή τι δίνω µε την τέχνη µου θέλω να φύγει ελαφρύτερος. Και το βλέπω να γίνεται αυτό. Μου το λένε.
«Βλέπω αγωνιστές να κάνουν µόκο. Υποτελείς». Κι εγώ βλέπω µε αυτή την αποστροφή ότι κάποιοι θα σου θυµώσουν.
Θα θυµώσει κόσµος µε το έργο, το ξέρω. Η Σοφία Φιλιππίδου έκανε ένα σοβαρότατο διάβηµα στην ερµηνεία της, γιατί στις πρώτες πρόβες µάς παρέσυρε αυτό το επικό και µας ευχαριστούσε κιόλας όπως ακούγαµε τα πράγµατα λαϊκίστικα και αυτή η τεράστια σκεπτόµενη ηθοποιός έβαλε στοιχεία απατεωνίας στον ρόλο της Πραξαγόρας. Κέντησε. Αλατοπίπερο, χωρίς να χαλάσει το οικοδόµηµα. Της λέω «τι έκανες;». «Το σκέφτηκα πολύ» µου λέει. «∆εν µπορεί η Πραξαγόρα να είναι τόσο αθώα. Είναι πρωθυπουργός».
INFΟ
Μετάφραση – λιµπρέτο – µουσική: Σταµάτης Κραουνάκης
Σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλµπαρη
Παίζουν: Σοφία Φιλιππίδου, Χριστόφορος Σταµπόγλης, Σταµάτης Κραουνάκης, Ιωάννα Μαυρέα
9 Σεπτεµβρίου στις 21.00, Ωδείο Ηρώδου Αττικού
