Ο Γιάννης Κούτρας παραχώρησε συνέντευξη στο Δημήτρη Μανιάτη και την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ
Εκεί ο πηγαίος ερμηνευτής μίλησε για προσωπικές του στιγμές αλλά και τη συνεργασία του με σπουδαίους δημιουργούς όπως ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Θάνος Μικρούτσικος.
Σας μεταφέρω ένα μικρό απόσπασμα της συνομιλίας του Γιάννη Κούτρα με τον καλό δημοσιογράφο:
Πώς ήταν η εποχή όταν κάνατε το έργο «Μουσική πράξη στον Μπρεχτ»;
Έντονα πολιτικοποιημένη. Πρώτη παράσταση στον Υμηττό και αφηγητής ήταν ο Γιώργος Κιμούλης, νέος τότε, προσωπικός φίλος του Θάνου. Το «Αννα, μην κλαις» το είπα με τη Μελίνα Μερκούρη, έναν χρόνο μετά, στο θέατρο Μπρόντγουεϊ, σε παράσταση του Ζυλ Ντασσέν που λεγόταν «80 χρόνια Μπρεχτ». Μια παράσταση με τους Κατράκη, Φέρτη, Καλαβρούζο, Βαλάση. Δεν ήξερα πού να βάλω τα χέρια μου. Είχα μάθει να τα βάζω σε κιθάρα. Τέτοια αμηχανία! Έπεσα στα βαθιά, αλλά ήμουν τυχερός. Μέχρι το '81 πήγαινα στου Φλόκα και ήταν εκεί ο Χατζιδάκις, ο Ελύτης, ο Κουν, ο Τσαρούχης, άκουγα και ρουφούσα σαν σφουγγάρι. Ιερά τέρατα, πλούτος για μένα. Τα σημερινά παιδιά δεν έχουν αυτή την τύχη. Και το βράδυ στον Μαγεμένο Αυλό καθόμασταν να ακούμε τον Μάνο σαν να κάνει διάλεξη. Ορμητήριο σπάνιο αυτό. Και με τον Σαββόπουλο συνεργάστηκα μετά στους «Αχαρνής», όπου έγινε παρεξήγηση με τον Θάνο, όταν εγώ πήγα χωρίς να έχω γνώση, ήμουν ένα αφελές παιδί και δεν ήξερα να διαχειριστώ τα γενόμενα. Έπαιξα και στον «Πλούτο», σε μουσική Νιόνιου. Κορυφαίος εγώ και από την άλλη η Μαρία Δημητριάδη, με το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Λούκα Ρονκόνι. Μετά κάναμε ξανά ριμέικ τους «Αχαρνής», με Κατσιμίχα, Μπουλά, Παπάζογλου. Τα έκανα όλα αυτά σε μικρό διάστημα, δεν ήξερα όμως να διαχειρίζομαι την πραγματικότητά μου κι έπεσα σε βαθιά κατάθλιψη τότε. Και ύστερα από χρόνια, πρόσφατα, πέρασα μεγάλο πρόβλημα υγείας, παράλληλα με τον Θάνο.
Κλινικά, τότε, αντιμετωπίσατε την κατάθλιψη;
Ναι, είχα μανιοκατάθλιψη. Επαιρνα φάρμακα για να ισορροπήσω. Για να έχω συναίσθημα σε ευθεία γραμμή και να μην έχω λούπες. Δηλαδή να μην είμαι τη μια μέρα στους 12 ουρανούς και την άλλη να μην έχω δύναμη να σηκωθώ από το κρεβάτι. Αυτό είχε ως επακόλουθο να μη διαχειριστώ τα οικονομικά μου. Ζω σήμερα σε ένα μικρό σπίτι στην Καλλιθέα, έκανα ένα μικρό σπίτι στην Αιδηψό, τίποτε άλλο. Με τις αλητείες που έκανα, αυτό που μου αναλογεί είναι ένα ησυχαστήριο. Είμαι ανοχύρωτος και ό,τι έκανα το απόλαυσα στον ενεστώτα μου.
Έχετε απουσιάσει πάντως απ' το τραγούδι, αυτή την εντύπωση έχω.
Στην πραγματικότητα πάντα δούλευα. Σε κλαμπάκια έλεγα αγγλόφωνα, στον Σταυρό του Νότου, σιγά σιγά δούλευα, δεν έπαιρνα μεροκάματο, κρατούσαν κάτι λίγο. Δεν ήμουν καλός ποτέ στη διαχείριση του χρήματος. Ισως δεν μου το μάθανε οι δικοί μου. 43 χρόνια στη δουλειά, συνεργάστηκα με τους καλύτερους, δεν ήξερα να διαπραγματευτώ, εκτός του Θάνου και του Χατζιδάκι. Ο Μάνος μια φορά μού έδωσε για τρεις συναυλίες 150.000 δραχμές. Μάλλον λάθος έκανες, του είχα πει. Οχι, δικά σου είναι, σου αξίζουν, μου απάντησε. Οι σπουδαίοι ήταν ο Θάνος και ο Χατζιδάκις. Στις προσευχές μου τους έχω. Γαλαντόμος, χιουμορίστας, με σωστά ελληνικά, αυτοσαρκαζόταν. Ο Μάνος περιείχε όλο το νόημα της ζωής. Αυτά που σου λέω είναι ένα κομμάτι της πορείας μου.
Εκεί ο πηγαίος ερμηνευτής μίλησε για προσωπικές του στιγμές αλλά και τη συνεργασία του με σπουδαίους δημιουργούς όπως ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Θάνος Μικρούτσικος.
Σας μεταφέρω ένα μικρό απόσπασμα της συνομιλίας του Γιάννη Κούτρα με τον καλό δημοσιογράφο:
Πώς ήταν η εποχή όταν κάνατε το έργο «Μουσική πράξη στον Μπρεχτ»;
Έντονα πολιτικοποιημένη. Πρώτη παράσταση στον Υμηττό και αφηγητής ήταν ο Γιώργος Κιμούλης, νέος τότε, προσωπικός φίλος του Θάνου. Το «Αννα, μην κλαις» το είπα με τη Μελίνα Μερκούρη, έναν χρόνο μετά, στο θέατρο Μπρόντγουεϊ, σε παράσταση του Ζυλ Ντασσέν που λεγόταν «80 χρόνια Μπρεχτ». Μια παράσταση με τους Κατράκη, Φέρτη, Καλαβρούζο, Βαλάση. Δεν ήξερα πού να βάλω τα χέρια μου. Είχα μάθει να τα βάζω σε κιθάρα. Τέτοια αμηχανία! Έπεσα στα βαθιά, αλλά ήμουν τυχερός. Μέχρι το '81 πήγαινα στου Φλόκα και ήταν εκεί ο Χατζιδάκις, ο Ελύτης, ο Κουν, ο Τσαρούχης, άκουγα και ρουφούσα σαν σφουγγάρι. Ιερά τέρατα, πλούτος για μένα. Τα σημερινά παιδιά δεν έχουν αυτή την τύχη. Και το βράδυ στον Μαγεμένο Αυλό καθόμασταν να ακούμε τον Μάνο σαν να κάνει διάλεξη. Ορμητήριο σπάνιο αυτό. Και με τον Σαββόπουλο συνεργάστηκα μετά στους «Αχαρνής», όπου έγινε παρεξήγηση με τον Θάνο, όταν εγώ πήγα χωρίς να έχω γνώση, ήμουν ένα αφελές παιδί και δεν ήξερα να διαχειριστώ τα γενόμενα. Έπαιξα και στον «Πλούτο», σε μουσική Νιόνιου. Κορυφαίος εγώ και από την άλλη η Μαρία Δημητριάδη, με το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Λούκα Ρονκόνι. Μετά κάναμε ξανά ριμέικ τους «Αχαρνής», με Κατσιμίχα, Μπουλά, Παπάζογλου. Τα έκανα όλα αυτά σε μικρό διάστημα, δεν ήξερα όμως να διαχειρίζομαι την πραγματικότητά μου κι έπεσα σε βαθιά κατάθλιψη τότε. Και ύστερα από χρόνια, πρόσφατα, πέρασα μεγάλο πρόβλημα υγείας, παράλληλα με τον Θάνο.
Κλινικά, τότε, αντιμετωπίσατε την κατάθλιψη;
Ναι, είχα μανιοκατάθλιψη. Επαιρνα φάρμακα για να ισορροπήσω. Για να έχω συναίσθημα σε ευθεία γραμμή και να μην έχω λούπες. Δηλαδή να μην είμαι τη μια μέρα στους 12 ουρανούς και την άλλη να μην έχω δύναμη να σηκωθώ από το κρεβάτι. Αυτό είχε ως επακόλουθο να μη διαχειριστώ τα οικονομικά μου. Ζω σήμερα σε ένα μικρό σπίτι στην Καλλιθέα, έκανα ένα μικρό σπίτι στην Αιδηψό, τίποτε άλλο. Με τις αλητείες που έκανα, αυτό που μου αναλογεί είναι ένα ησυχαστήριο. Είμαι ανοχύρωτος και ό,τι έκανα το απόλαυσα στον ενεστώτα μου.
Έχετε απουσιάσει πάντως απ' το τραγούδι, αυτή την εντύπωση έχω.
Στην πραγματικότητα πάντα δούλευα. Σε κλαμπάκια έλεγα αγγλόφωνα, στον Σταυρό του Νότου, σιγά σιγά δούλευα, δεν έπαιρνα μεροκάματο, κρατούσαν κάτι λίγο. Δεν ήμουν καλός ποτέ στη διαχείριση του χρήματος. Ισως δεν μου το μάθανε οι δικοί μου. 43 χρόνια στη δουλειά, συνεργάστηκα με τους καλύτερους, δεν ήξερα να διαπραγματευτώ, εκτός του Θάνου και του Χατζιδάκι. Ο Μάνος μια φορά μού έδωσε για τρεις συναυλίες 150.000 δραχμές. Μάλλον λάθος έκανες, του είχα πει. Οχι, δικά σου είναι, σου αξίζουν, μου απάντησε. Οι σπουδαίοι ήταν ο Θάνος και ο Χατζιδάκις. Στις προσευχές μου τους έχω. Γαλαντόμος, χιουμορίστας, με σωστά ελληνικά, αυτοσαρκαζόταν. Ο Μάνος περιείχε όλο το νόημα της ζωής. Αυτά που σου λέω είναι ένα κομμάτι της πορείας μου.
