Η Σοφία Αδαμίδου, βιογράφος της Σωτηρίας Μπέλλου παραχώρησε συνέντευξη στην Έμυ Ντούρου και το Documento.
Αφορμή της συνομιλίας τους η επανακυκλοφορία του βιβλίου «Σωτηρία Μπέλλου – Πότε ντόρτια, πότε εξάρες» -που είχε αρχικά εκδοθεί το 1998- από τις Εκδόσεις Αγγελάκη.
Σας μεταφέρω ένα απόσπασμα της συνέντευξης της Αδαμίδου στην καλή δημοσιογράφο:
Αυτήν τη στάση ζωής την πλήρωσε πολύ ακριβά όµως, µε συνεχείς ξυλοδαρµούς και αποκλεισµούς.
Είχε υποστεί ξυλοδαρµούς από παιδάκι ακόµη. Από τη µάνα της –µε την οποία αγαπιόνταν πολύ αλλά είχαν τις εντάσεις τους και τις συγκρούσεις τους– επειδή ήταν δύσκολο και ατίθασο παιδί, αλλά και αργότερα που ανακοίνωσε ότι ήθελε να γίνει τραγουδίστρια. Ο πατέρας της δεν τη µάλωνε, ήταν πολύ ήπιος και καλός µαζί της, αλλά µια µέρα η µάνα της φώναξε στο σπίτι τον ξάδερφό της, ο οποίος τη χτύπησε και την κούρεψε.
Οταν άφησε την οικογένειά της και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα πώς ήταν η ζωή της;
Ηξερε ότι έπρεπε να επιβιώσει. Φανταστείτε τώρα ένα κοριτσάκι 19 χρόνων το οποίο βρέθηκε από µια επαρχιακή πόλη, τη Χαλκίδα, ολοµόναχο µέσα στην Αθήνα στην Κατοχή. ∆εν πάλευε µόνο για την προσωπική της επιβίωση, συµµετείχε και σε αγώνες µε το ΕΑΜ, ενώ τραυµατίστηκε στα ∆εκεµβριανά. Νωρίτερα είχε κλέψει µια κουραµάνα από γερµανικό φορτηγό, τη φυλάκισαν και την ξυλοφόρτωσαν. Πριν από όλα αυτά όµως είχε κάνει και πάλι φυλακή.
Εννοείτε τότε που έριξε το βιτριόλι στον άντρα της;
Ναι, ο οποίος επίσης τη χτυπούσε και µάλιστα την κλότσησε όταν ήταν έγκυος και απέβαλε. Προτού κλείσει τα 18 καταδικάστηκε σε δύο χρόνια φυλάκιση. Σε έξι µήνες βγήκε. Από µικρή βίωσε τη βία και γι’ αυτό σε όλη τη ζωή της αν κάποιος της µίλαγε άσχηµα, τραβιόταν γιατί νόµιζε ότι θα τη χτυπήσει και γινόταν επιθετική. Η άµυνά της ήταν η επίθεση.
Και στο πάλκο όµως πέρασε δύσκολα. Στο βιβλίο αναφέρετε για τον ξυλοδαρµό της από τον Μιχάλη Γενίτσαρη αλλά και για τη νύχτα που αρνήθηκε να πει το τραγούδι που της ζήτησαν οι χίτες.
Πολύ λίγοι καλλιτέχνες µπορούσαν να το κάνουν αυτό. Ακόµη και άνθρωποι που µπορεί να µισούσαν ή να ήταν αρνητικοί απέναντι στους χίτες δεν αντιδρούσαν από φόβο. Η Σωτηρία όµως δεν τα καταλάβαινε αυτά. Αντιδρούσε µε όλη της τη δύναµη και ως ίση προς ίσο. ∆εν ένιωθε ότι ήταν η αδύναµη που πρέπει να κρατηθεί πίσω.
Αυτή η νύχτα στου Τζίµη του Χοντρού που δεν σηκώθηκε ο Τσιτσάνης να την υπερασπιστεί όπως και µια νύχτα που του ζήτησε λεφτά να πάει σπίτι της και δεν της έδωσε ήταν οι λόγοι που του κρατούσε θυµό;
Ναι, αν και αγαπούσε πάρα πολύ τον Τσιτσάνη. Ακόµη και αυτά δεν την εµπόδιζαν να αναγνωρίζει ότι ήταν ο άνθρωπος που της έδωσε τη δυνατότητα να γίνει αυτό που ήταν. Τη νύχτα µε τους χίτες στο µαγαζί δεν ήταν µόνο ο Τσιτσάνης, όλη η ορχήστρα ήταν άντρες. Κανένας δεν σηκώθηκε να την υπερασπιστεί. Βέβαια υπάρχει και η άλλη εκδοχή που λέει ότι αν σηκώνονταν, σίγουρα θα υπήρχε νεκρός.
Αφορμή της συνομιλίας τους η επανακυκλοφορία του βιβλίου «Σωτηρία Μπέλλου – Πότε ντόρτια, πότε εξάρες» -που είχε αρχικά εκδοθεί το 1998- από τις Εκδόσεις Αγγελάκη.
Σας μεταφέρω ένα απόσπασμα της συνέντευξης της Αδαμίδου στην καλή δημοσιογράφο:
Αυτήν τη στάση ζωής την πλήρωσε πολύ ακριβά όµως, µε συνεχείς ξυλοδαρµούς και αποκλεισµούς.
Είχε υποστεί ξυλοδαρµούς από παιδάκι ακόµη. Από τη µάνα της –µε την οποία αγαπιόνταν πολύ αλλά είχαν τις εντάσεις τους και τις συγκρούσεις τους– επειδή ήταν δύσκολο και ατίθασο παιδί, αλλά και αργότερα που ανακοίνωσε ότι ήθελε να γίνει τραγουδίστρια. Ο πατέρας της δεν τη µάλωνε, ήταν πολύ ήπιος και καλός µαζί της, αλλά µια µέρα η µάνα της φώναξε στο σπίτι τον ξάδερφό της, ο οποίος τη χτύπησε και την κούρεψε.
Οταν άφησε την οικογένειά της και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα πώς ήταν η ζωή της;
Ηξερε ότι έπρεπε να επιβιώσει. Φανταστείτε τώρα ένα κοριτσάκι 19 χρόνων το οποίο βρέθηκε από µια επαρχιακή πόλη, τη Χαλκίδα, ολοµόναχο µέσα στην Αθήνα στην Κατοχή. ∆εν πάλευε µόνο για την προσωπική της επιβίωση, συµµετείχε και σε αγώνες µε το ΕΑΜ, ενώ τραυµατίστηκε στα ∆εκεµβριανά. Νωρίτερα είχε κλέψει µια κουραµάνα από γερµανικό φορτηγό, τη φυλάκισαν και την ξυλοφόρτωσαν. Πριν από όλα αυτά όµως είχε κάνει και πάλι φυλακή.
Εννοείτε τότε που έριξε το βιτριόλι στον άντρα της;
Ναι, ο οποίος επίσης τη χτυπούσε και µάλιστα την κλότσησε όταν ήταν έγκυος και απέβαλε. Προτού κλείσει τα 18 καταδικάστηκε σε δύο χρόνια φυλάκιση. Σε έξι µήνες βγήκε. Από µικρή βίωσε τη βία και γι’ αυτό σε όλη τη ζωή της αν κάποιος της µίλαγε άσχηµα, τραβιόταν γιατί νόµιζε ότι θα τη χτυπήσει και γινόταν επιθετική. Η άµυνά της ήταν η επίθεση.
Και στο πάλκο όµως πέρασε δύσκολα. Στο βιβλίο αναφέρετε για τον ξυλοδαρµό της από τον Μιχάλη Γενίτσαρη αλλά και για τη νύχτα που αρνήθηκε να πει το τραγούδι που της ζήτησαν οι χίτες.
Πολύ λίγοι καλλιτέχνες µπορούσαν να το κάνουν αυτό. Ακόµη και άνθρωποι που µπορεί να µισούσαν ή να ήταν αρνητικοί απέναντι στους χίτες δεν αντιδρούσαν από φόβο. Η Σωτηρία όµως δεν τα καταλάβαινε αυτά. Αντιδρούσε µε όλη της τη δύναµη και ως ίση προς ίσο. ∆εν ένιωθε ότι ήταν η αδύναµη που πρέπει να κρατηθεί πίσω.
Αυτή η νύχτα στου Τζίµη του Χοντρού που δεν σηκώθηκε ο Τσιτσάνης να την υπερασπιστεί όπως και µια νύχτα που του ζήτησε λεφτά να πάει σπίτι της και δεν της έδωσε ήταν οι λόγοι που του κρατούσε θυµό;
Ναι, αν και αγαπούσε πάρα πολύ τον Τσιτσάνη. Ακόµη και αυτά δεν την εµπόδιζαν να αναγνωρίζει ότι ήταν ο άνθρωπος που της έδωσε τη δυνατότητα να γίνει αυτό που ήταν. Τη νύχτα µε τους χίτες στο µαγαζί δεν ήταν µόνο ο Τσιτσάνης, όλη η ορχήστρα ήταν άντρες. Κανένας δεν σηκώθηκε να την υπερασπιστεί. Βέβαια υπάρχει και η άλλη εκδοχή που λέει ότι αν σηκώνονταν, σίγουρα θα υπήρχε νεκρός.
