Ο Γιώργος Νταλάρας απολαυστικός για μια ακόμη φορά, σκιαγραφεί, μεταξύ άλλων, το πορτραίτο και τη στάση ζωής του, σε συνέντευξη που παραχώρησε στον Γιώργο Σκίντσα και το Βήμα της Κυριακής.
Στην τοποθέτηση πως δεν σταματά να δουλεύει και να προγραμματίζει ο Γιώργος Νταλάρας είπε: «Τα καταφέρνω επειδή είμαι... ξενέρωτος. Δεν πίνω, δεν καπνίζω, δεν φουμάρω, δεν με φουμάρουν όλα αυτά τα χρόνια. Δεν ξέρω τι έχασα αλλά ξέρω τι κέρδισα με τη ζωή που έκανα. Κάνω και θα συνεχίσω να κάνω ό,τι καλό και συγκινητικό βρίσκω μπροστά μου. Έτσι λοιπόν θα συνεχίσω. Άλλωστε δεν μου αρέσουν οι μόδες. Δεν μπορώ να τοποθετηθώ κάπου. Αν κάποιος άκουσε το όνομά μου και είπε ότι είναι μόδα, κακό του κεφαλιού του».
Όσον αφορά τα ζητούμενά του εκτός μουσικής: «Θέλω να είμαι ο πιο χαζοπαππούς του κόσμου. Και να ζήσω τα επόμενα χρόνια με καλοσύνη και αγάπη. Για εμένα το σημαντικό είναι το παιδαγωγικό κομμάτι της τηλεόρασης και όχι ο αριθμός των αδειών».
Η πρωτεύουσα όμως δεν ταιριάζει πια στον Γιώργο Νταλάρα:
«Προσπαθώ, όσο μπορώ, να αποφεύγω την Αθήνα. Η Αθήνα είναι δύσκολη και σκληρή πια. Η πόλη έχει γίνει σαν ψυχιατρείο. Τι να λέμε, έχουν περάσει 7 χρόνια (σ.σ.: αναφέρεται στην κρίση). Για σκέψου, μία από τις μεγαλύτερες τραγωδίες που πέρασε η χώρα ήταν η 7ετία. Σιωπηλή και περίεργη σκοτεινιά υπάρχει πάνω από το κεφάλι μας για πράγματα που δεν κατέχουμε καν. Αλλάξαμε όλα αυτά τα χρόνια τέσσερις με πέντε κυβερνήσεις και ποιος έδειξε συνέπεια ή κατανόηση; Και το τραγικό είναι ότι όσο πιο πολύ ασυνέπεια δείχνουν τόσο περισσότερο φορτώνεται η Βουλή με νοοτροπίες και ανθρώπους οι οποίοι είναι στα όρια του γελοίου...».
Τέλος με αφορμή την παράστασή του στις 19 Σεπτεμβρίου στο Βεάκειο Θέατρο του Πειραιά με τραγούδια του σπουδαίου Σταύρου Κουγιουμτζή και τη συμμετοχή των Ζαχαρία Καρούνη, Ασπασίας Στρατηγού αλλά και της Μαρίας Κουγιουμτζή, κόρης του Σταύρου, ο Γιώργος Νταλάρας δήλωσε:
Στην τοποθέτηση πως δεν σταματά να δουλεύει και να προγραμματίζει ο Γιώργος Νταλάρας είπε: «Τα καταφέρνω επειδή είμαι... ξενέρωτος. Δεν πίνω, δεν καπνίζω, δεν φουμάρω, δεν με φουμάρουν όλα αυτά τα χρόνια. Δεν ξέρω τι έχασα αλλά ξέρω τι κέρδισα με τη ζωή που έκανα. Κάνω και θα συνεχίσω να κάνω ό,τι καλό και συγκινητικό βρίσκω μπροστά μου. Έτσι λοιπόν θα συνεχίσω. Άλλωστε δεν μου αρέσουν οι μόδες. Δεν μπορώ να τοποθετηθώ κάπου. Αν κάποιος άκουσε το όνομά μου και είπε ότι είναι μόδα, κακό του κεφαλιού του».
Όσον αφορά τα ζητούμενά του εκτός μουσικής: «Θέλω να είμαι ο πιο χαζοπαππούς του κόσμου. Και να ζήσω τα επόμενα χρόνια με καλοσύνη και αγάπη. Για εμένα το σημαντικό είναι το παιδαγωγικό κομμάτι της τηλεόρασης και όχι ο αριθμός των αδειών».
Η πρωτεύουσα όμως δεν ταιριάζει πια στον Γιώργο Νταλάρα:
«Προσπαθώ, όσο μπορώ, να αποφεύγω την Αθήνα. Η Αθήνα είναι δύσκολη και σκληρή πια. Η πόλη έχει γίνει σαν ψυχιατρείο. Τι να λέμε, έχουν περάσει 7 χρόνια (σ.σ.: αναφέρεται στην κρίση). Για σκέψου, μία από τις μεγαλύτερες τραγωδίες που πέρασε η χώρα ήταν η 7ετία. Σιωπηλή και περίεργη σκοτεινιά υπάρχει πάνω από το κεφάλι μας για πράγματα που δεν κατέχουμε καν. Αλλάξαμε όλα αυτά τα χρόνια τέσσερις με πέντε κυβερνήσεις και ποιος έδειξε συνέπεια ή κατανόηση; Και το τραγικό είναι ότι όσο πιο πολύ ασυνέπεια δείχνουν τόσο περισσότερο φορτώνεται η Βουλή με νοοτροπίες και ανθρώπους οι οποίοι είναι στα όρια του γελοίου...».
Τέλος με αφορμή την παράστασή του στις 19 Σεπτεμβρίου στο Βεάκειο Θέατρο του Πειραιά με τραγούδια του σπουδαίου Σταύρου Κουγιουμτζή και τη συμμετοχή των Ζαχαρία Καρούνη, Ασπασίας Στρατηγού αλλά και της Μαρίας Κουγιουμτζή, κόρης του Σταύρου, ο Γιώργος Νταλάρας δήλωσε:
«Σήμερα τα τραγούδια του Κουγιουμτζή ακούγονται παντού. Δεν θα βρεις πόλη ή μουσικό σχολείο που να μην έχουν κάνει αφιερώματα στον συνθέτη ή ακόμη και ορχήστρες που να μην ασχολούνται με το έργο του. Και αυτό επειδή τα τραγούδια του ήταν η συνέχεια του λαϊκού τραγουδιού, αυτού που έθρεψε έναν ολόκληρο λαό και ανάγκασε όλη την κοινωνία να βγάλει το καπέλο της σε αυτό το τραγούδι. Και εννοώ αυτό το λαϊκό που ξεκίνησε από το ρεμπέτικο, πέρασε στον Τσιτσάνη, πέρασε στα κοινωνικά, στον Θεοδωράκη κ.ο.κ. Αυτό το κομμάτι της μουσικής δεν ήταν διχασμένο, όπως είναι σήμερα η ελληνική κοινωνία, ήταν ενωμένο».
