Η Καίτη Φίνου εξομολογήθηκε στην εκπομπή «Καλύτερα δε γίνεται» το βιασμό που υπέστη στην εφηβεία σας και όσα τραγικά για εκείνη επακολούθησαν.
Είπε μεταξύ άλλων η γνωστή ηθοποιός:
«Όταν πήγα στην αστυνομία, σου μιλάνε λίγο άσχημα χωρίς να το θέλουν. Τη δεκαετία του '70 ήταν ότι «η γυναίκα τα θέλει». Έτσι σκέφτονται, το καταλαβαίνεις μετά από χρόνια. Σου λένε «που να τον βρούμε;». Οι γονείς σου δεν σε πιστεύουν. Η μητέρα μου δεν με πίστεψε. Όταν είδα ότι δεν το πιστεύουν... Tο κρατάς μέσα σου... Δεν μπορείς να το πεις».
Και συνέχισε η Καίτη Φίνου:
«Για δυο χρόνια έτρεχα στα νοσοκομεία. Κάθε βράδυ πήγαινα στα επείγοντα. Κάθε βράδυ ήταν ένας άλλος πόνος. Ένα άλλο πνίξιμο. Μέχρι να βρω τον στάνταρ, τον καλό ψυχίατρο – έχω αλλάξει τόσους – για να μου δώσει την κατάλληλη αγωγή και να μπορέσω να ανταπεξέλθω. Έμενα μόνη στο σπίτι, οκλαδόν σε μια μοκέτα και έλεγα “Θεέ μου θέλω να περάσει αυτό, να περάσει αυτό! Δεν μπορώ άλλο, δεν αντέχω…Δεν βρισκόταν άνθρωπος να μου συστήσει έναν ψυχίατρο που να με καταλάβει. Και μιλάω για ψυχίατρο γιατί με αγωγή περνάει όλο αυτό το πράγμα. Ακόμα δεν το ξεπέρασα. Κρίσεις πανικού δεν παθαίνω αλλά η αγωγή δεν έχει σταματήσει να υπάρχει στη ζωή μου γιατί η κατάθλιψη παραμένει».
Η Καίτη Φίνου κατέληξε:
«Δεν γνωρίζουν αν δεν είναι στη θέση της γυναίκας που βιάστηκε. Δεν γνωρίζουν πως είδε τα μάτια του βιαστή της, πως είχε νιώσει εκείνη την ώρα. Παίζει ρόλο από εκεί και μετά πως μία γυναίκα διαμορφώνει τη ζωή της. Γιατί μετά γίνεται ένα περίεργο πράγμα και κατευθύνεται η ζωή της με βάση αυτό που έχει περάσει. Δηλαδή, ίσως μείνει με έναν άνδρα γιατί φοβάται μην της συμβεί ξανά. Κάνεις τη μία σχέση πίσω από την άλλη χωρίς να υπάρχει έρωτας για να νιώθεις ασφάλεια… Αισθάνεσαι ασφαλής όταν μεγαλώνεις. Λένε δεν μίλησε γιατί σκέφτηκε την καριέρα της. Ναι, γιατί από αυτό θα ζήσει».
Είπε μεταξύ άλλων η γνωστή ηθοποιός:
«Όταν πήγα στην αστυνομία, σου μιλάνε λίγο άσχημα χωρίς να το θέλουν. Τη δεκαετία του '70 ήταν ότι «η γυναίκα τα θέλει». Έτσι σκέφτονται, το καταλαβαίνεις μετά από χρόνια. Σου λένε «που να τον βρούμε;». Οι γονείς σου δεν σε πιστεύουν. Η μητέρα μου δεν με πίστεψε. Όταν είδα ότι δεν το πιστεύουν... Tο κρατάς μέσα σου... Δεν μπορείς να το πεις».
Και συνέχισε η Καίτη Φίνου:
«Για δυο χρόνια έτρεχα στα νοσοκομεία. Κάθε βράδυ πήγαινα στα επείγοντα. Κάθε βράδυ ήταν ένας άλλος πόνος. Ένα άλλο πνίξιμο. Μέχρι να βρω τον στάνταρ, τον καλό ψυχίατρο – έχω αλλάξει τόσους – για να μου δώσει την κατάλληλη αγωγή και να μπορέσω να ανταπεξέλθω. Έμενα μόνη στο σπίτι, οκλαδόν σε μια μοκέτα και έλεγα “Θεέ μου θέλω να περάσει αυτό, να περάσει αυτό! Δεν μπορώ άλλο, δεν αντέχω…Δεν βρισκόταν άνθρωπος να μου συστήσει έναν ψυχίατρο που να με καταλάβει. Και μιλάω για ψυχίατρο γιατί με αγωγή περνάει όλο αυτό το πράγμα. Ακόμα δεν το ξεπέρασα. Κρίσεις πανικού δεν παθαίνω αλλά η αγωγή δεν έχει σταματήσει να υπάρχει στη ζωή μου γιατί η κατάθλιψη παραμένει».
Η Καίτη Φίνου κατέληξε:
«Δεν γνωρίζουν αν δεν είναι στη θέση της γυναίκας που βιάστηκε. Δεν γνωρίζουν πως είδε τα μάτια του βιαστή της, πως είχε νιώσει εκείνη την ώρα. Παίζει ρόλο από εκεί και μετά πως μία γυναίκα διαμορφώνει τη ζωή της. Γιατί μετά γίνεται ένα περίεργο πράγμα και κατευθύνεται η ζωή της με βάση αυτό που έχει περάσει. Δηλαδή, ίσως μείνει με έναν άνδρα γιατί φοβάται μην της συμβεί ξανά. Κάνεις τη μία σχέση πίσω από την άλλη χωρίς να υπάρχει έρωτας για να νιώθεις ασφάλεια… Αισθάνεσαι ασφαλής όταν μεγαλώνεις. Λένε δεν μίλησε γιατί σκέφτηκε την καριέρα της. Ναι, γιατί από αυτό θα ζήσει».
