Λίγοι καλοί φίλοι και συγγενείς αποχαιρέτησαν το πρωί της Πέμπτης 1 Ιουνίου στο Κοιμητήριο Καλλιθέας τον θρυλικό δισκοπώλη Άρη (Αριστείδη) Μπέλλη που πέθανε την προηγουμένη μέρα από ανακοπή καρδιάς σε ηλικία 79 ετών. Έζησε ασυμβίβαστος, ελεύθερος και όπως ήθελε.
H απώλειά του σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής. Της εποχής που ήταν δύσκολο να βρεις συλλεκτικούς δίσκους πόσο μάλλον να τους φέρεις από το εξωτερικό, αλλά ο Άρης είχε τον τρόπο και τις διασυνδέσεις να το κάνει σε μια εποχή χωρίς ιντερνέτ στην οποία που ναι μεν ο περιοδικός Τύπος έπαιζε σημαντικό ρόλο στην πληροφόρηση, αλλά δεν διάβαζες εκεί μέσα την άλλη πλευρά της μουσικής, αυτή των σπάνιων συγκροτημάτων και των σπάνιων δίσκων.
Ο Άρης είχε τις γνώσεις να ανακαλύψει, να προτείνει και να πληροφορήσει τον πελάτη για τον κάθε δίσκο και το ιστορικό του μουσικού και των συγκροτημάτων. Είχε ζήσει ως έφηβος την έκρηξη του rock’n’roll της δεκαετίας του ’50 και την εξέλιξή του στα 60s, δύο δεκαετίες στις οποίες εξειδικεύτηκε όσο κανείς και ήταν ο πρώτος σημαντικός δισκοπώλης της γενιάς του που ψάχτηκε τόσο πολύ και ξεκίνησε το εμπόριο βινυλίων.
Η ιστορία του ξεκινά προς τα τέλη της δεκαετίας του ’70 όταν άνοιξε μια «τρύπα» στην οδό Σπυρίδωνος Τρικούπη στα Εξάρχεια, το «Music Corner» το οποίο είχε κι ένα μικρό πατάρι με δίσκους. Ο κόσμος σχημάτιζε ουρές για να αγοράσει δίσκους κάτι που τον ανάγκασε μετά από περίπου μια διετία, να αναζητήσει ένα μεγαλύτερο χώρο στον ίδιο δρόμο, λίγα μέτρα από την πλατεία Εξαρχείων. Ο νέος αυτός χώρος που άνοιξε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 ήταν ο μικρότερος απ’ όλα τα δισκάδικα που άνοιξαν αργότερα, χωρίς όνομα, και όλοι έλεγαν «πάμε στον Άρη».
Ο Άρης με τη θρυλική βέσπα του
Το δισκάδικό του αν και μικρό ήταν γεμάτο ράφια με δίσκους μεταχειρισμένους, ενώ το πιο σπάνιο υλικό του το είχε σε άλλο χώρο και στο έφερνε κατόπιν παραγγελίας. Κάθε πρωί κατέφθανε στο μαγαζί με την θρυλική βέσπα του που δεν άλλαζε με τίποτα και είχε φθαρεί με τα χρόνια. Συνήθως εμφανιζόταν μετά τις 12 το μεσημέρι και κάθε μέρα υπήρχαν άτομα έξω από το μαγαζί που τον περίμεναν να ανοίξει καθώς δεν ήταν ακριβής η ώρα που θα ερχόταν.
Ο Άρης καθόταν πίσω από το πάγκο του απέναντι ακριβώς από την είσοδο και κρατούσε συνήθως στα χέρια ή είχε εκεί δίπλα του ένα μεγάλο μεγεθυντικό φακό τον οποίο χρησιμοποιούσε για να δει την αξία ενός δίσκου μεγεθύνοντας τα μικρά γράμματα ενός τόμου του Record Collector που σε μια εποχή χωρίς ιντερνέτ ήταν η πιο έγκυρη βάση δεδομένων.
Ο Άρης στο δισκάδικό του μαζί με πελάτες. Αριστερά ο Χάρης.
Στα ατού του δισκάδικου ήταν η αφθονία των 45αριών. Πάντα δίπλα στο πικάπ που βρισκόταν δεξιά του όπως καθόταν μια μεγάλη ντάνα με δίσκους 45 στροφών που σχεδόν κάθε μέρα ανανεώνονταν. Επίσης είχε ένα τρόπο κι έβρισκε πάντα «τεσσαράκια» e.p. με εξώφυλλα, κυρίως γαλλικά, λάτιν και λάτιν-τζαζ που και σήμερα ακόμη είναι σπάνια και συλλεκτικά. Επίσης είχε πάντα μια ντάνα με εσώφυλλα δίσκων τα οποία αγόραζε συχνά, ενώ συχνά άλλαζε τους δίσκους που κρεμούσε στη βιτρίνα με ασημένια μανταλάκια και βεντούζες.
Ο Άρης είχε απίστευτο χιούμορ και την ικανότητα να χειριστεί και την πιο δύσκολη περίπτωση παντός τύπου αφήνοντας κάποιον ευχαριστημένο κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη. Ανάμεσα στις αδυναμίες του λάτρευε το ινστρουμένταλ σερφ συγκρότημα The Astronauts, όπως και τους Sham The Sham and The Pharaohs, ενώ αγαπημένο του ήταν το τραγούδι «Bombora» (1963) των Atlantics, ένα 45άρι που έβαζε συνέχεια κι άκουγε είτε μόνος του είτε παρουσία πελατών. Επίσης είχε μεγάλη αδυναμία στην country.
The Atlantics - Bombora (1963)
Η ζεστή οικεία ατμόσφαιρα στο δισκάδικό του είχε πολλούς πιστούς φίλους που περνούσαν ατελείωτες ώρες εκεί μαζί του και άκουγαν ιστορίες που έλεγε ενώ οι συζητήσεις για μουσική ήταν ατέλειωτες. Τον Άρη τον συναντούσες όπου υπήρχαν βινύλια. Ήταν από εκείνους που πήγαινε παντού για να ανακαλύψει σπάνιους δίσκους. Συχνά έψαχνε με φακό τα ξημερώματα το υλικό που έφερναν οι ρομά στα διάφορα παζάρια, τις Κυριακές το πρωί έδινε παρών από νωρίς στα σκαλιά στην οδό Βρυσακίου, στο Μοναστηράκι, όπου δισκoπώλες και ιδιώτες κατά παράδοση πουλούσαν δίσκους. Πάντα είχε μαζί μια τσάντα με δίσκους και μόλις συναντούσε έναν γνωστό, εμφάνιζε ένα πολύ σπάνιο, δίσκο κι έλεγε “τώρα τον βρήκα από ένα γύφτο” εντυπωσιάζοντας τον συνομιλητή του σε σημείο να μένει με ανοιχτό το στόμα.
Το δισκάδικο του Άρη λειτούργησε για περίπου τρεις δεκαετίες έως το 2009.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα της ημέρας που έκλεισε το δισκάδικο του στα Εξάρχεια. Γυρίζοντας από τη δουλειά μου σταμάτησα ως συνήθως στο μαγαζί. Είχε νυχτώσει και ο Άρης περίλυπος και σκεπτικός καθόταν σε ένα σκαμπό ανάμεσα σε κούτες δίσκων. Έδειχνε να ήταν ώρες σε αυτή την κατάσταση. Εκεί ήταν και ο Χάρης, ένας γνωστός του πελάτης. "Πάρε ότι θες αυτοί θα είναι οι τελευταίοι δίσκοι". Πράγματι έψαξα για λίγο και ήμουν ο τελευταίος που αγόρασε δίσκους από το θρυλικό δισκάδικο του Άρη. Εκεί ήταν όλη του η ζωή.
Αμέσως μετά σε μια προσπάθεια να ακολουθήσει την νέα εποχή στην οποία είχε εισβάλλει πια το ιντερνέτ και είχαν αρχίσει οι on line πωλήσεις δίσκων έκανε μια σύντομη απόπειρα με έναν συνεργάτη του να συνεχίσει κατ’ αυτό τον τρόπο, στον 3ο όροφο, στην οδό Εμμ. Μπενάκη, αρ. 3, και γραφείο αρ. 3 ! Όμως ένας παραδοσιακός δισκοπώλης δεν μπορεί να λειτουργήσει με αυτόν τρόπο, η ανάσα και η ζωή του είναι η επαφή με τον κόσμο.
Το 2010 ένας Ζητάς έπεσε με μεγάλη ταχύτητα πάνω του ενώ ο Άρης οδηγούσε τη θρυλική βέσπα του μετά από παραβίαση του «στοπ» από τον αστυνομικό κι έπαθε μεγάλη ζημιά. Κατόπιν αυτού μόλις αποθεραπεύτηκε απομονώθηκε.
Την τελευταία φορά τον πέτυχα στο φανάρι της οδού Κοίλης και Χαμοστέρνας πήγαινε με τη βέσπα σπίτι του εκεί κοντά, απέναντι από το γήπεδο της Καλλιθέας και με ρώτησε: «έχεις δίσκους μαζί;». Σταμάτησα, έκανα στην άκρη. Άνοιξα το πορτμπαγκάζ και ήταν γεμάτο βινύλια. «Γεια σου Γιαννάρα», μου είπε, χαμογέλασε κι έφυγε..
Ο Άρης τερματοφύλακας της αγαπημένης του ομάδας, της Καλλιθέας
Ο Άρης ήταν γέννημα θρέμμα της Καλλιθέας, και ήταν ένθερμος υποστηρικτής της τοπικής ποδοσφαιρικής ομάδας . Δεν έχανε αγώνα εντός έδρας της Καλλιθέας που αγαπούσε, της οποίας το γήπεδο το έβλεπε από το μπαλόνι του. Αγαπούσε με πάθος το ποδόσφαιρο και μάλιστα στα νιάτα του ήταν για ένα μικρό διάστημα τερματοφύλακας της Καλλιθέας. Η μεγάλη ανασφάλειά του ήταν μην τυχόν πλημυρίσει το σπίτι και καταστραφούν τα βινύλιά του.
Στη φονική φωτιά στο Μάτι, τον Ιούλιο του 2018 στην οποία επισήμως σκοτώθηκαν 103 άνθρωποι, ο Άρης γλύτωσε από θαύμα, όπως και ο άνθρωπος που στάθηκε δίπλα του όσο κανένας ως το τέλος του, η Άννα ή Πουπέ όπως την αποκαλούσε ο ίδιος που χάρη το ένστικτό της εκείνη την ημέρα γλύτωσαν εγκαταλείποντας έγκαιρα το χώρο, αν και το σπίτι βρισκόταν στον πυρήνα της καταστροφής. Ο ίδιος περνούσε από πολύ παλιά εκεί τα καλοκαίρια του.
Ο Άρης με τη φιλική σύντροφό του Άννα (Πουπέ)
Ο Άρης έζησε μόνος και απομονωμένος, ιδιαίτερα μετά το ατύχημά του. Η νεφρική ανεπάρκεια σε συνδυασμό με άλλα προβλήματα υγείας τον οδήγησε σε ανακοπή καρδιάς. Άφησε την τελευταία του πνοή σε οίκο ευγηρίας στο Μοσχάτο, την τέταρτη μέρα της παραμονής του εκεί. Είχε δύο αδέρφια τον Γιάννη και τον Ανδρέα Μπέλλη που είναι γνωστός κινηματογραφιστής και σκηνοθέτης βίντεο κλιπ.
Οι εξορμήσεις στο εξωτερικό για δίσκους
Ο Άρης Μπέλλης έκανε πολλά ταξίδια στο εξωτερικό και ιδιαίτερα στην Σουηδία, για να βρει δίσκους. Μαζί του στις εξορμήσεις αυτές επί σκανδιναβικού εδάφους ήταν ο αχώριστος φίλος του, Κώστας Ματσούκας, γνωστός επίσης δισκοπώλης που δραστηριοποιείται από την εποχή του Μπέλλη μέχρι σήμερα στην περιοχή του Μοναστηρακίου. Ο ίδιος αποχαιρέτησε με τον τρόπο του τον καλό του φίλο δίνοντας επίσης το παρών στο «αντίο», ενώ μεταξύ άλλων ιστοριών που έζησαν θυμάται:
Κώστας Ματσούκας: «Έφυγε για πάντα ένας πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος και φίλος μου ο Άρης ο Μπέλλης. Οι παλιοί θα θυμούνται το μαγαζί του στην πλατεία Εξαρχείων. Εκεί που έβρισκες δίσκους μουσικής που άλλος δεν είχε παρόμοιους με Ιταλική, Γαλλική, Αμερικανική, Αγγλική σκηνή και φυσικά πολλούς σπάνιους ελληνικούς του 60 και του 70. Ροκεντρόλ τύπος, μουσικόφιλος μέχρι όσο δεν πάει άλλο. Ευαίσθητος, περήφανος με απίστευτο εγκεφαλικό χιούμορ. Θα μπορούσε να κάνει καριέρα στο θέατρο με αυτό το χάρισμα .Έχω κάνει πολλά ταξίδια μαζί του και κάθε ένα από αυτά θα μπορούσε να ήταν ταξίδι μιας ζωής. Έχω ζήσει τρομερές στιγμές μαζί του στην Σουηδία. Έχουμε πάει μαζί 6 φορές ταξίδι στην Σκανδιναβία και έχουμε φέρει στην Αθήνα πάρα πολλούς συλλεκτικούς και σπανίους δίσκους σε απίστευτες καταστάσεις σαν καινούργιοι. Όταν έβρισκε κάποιο δίσκο 50's ορίτζιναλ έκανε σα μωρό παιδί από την χαρά του».
Ο Άρης με βινύλια στο χέρι στο Λονδίνο
«Με την φυγή του κλείνει ένας κύκλος μιας άλλης Ελλάδος στα συλλεκτικά δισκογραφικά δρώμενα. Μιας Ελλάδος παθιασμένων συλλεκτών που ζούσαν πολύ έντονα την αναζήτηση να εμπλουτίσουν την συλλογή τους με σπάνιους ορίτζιναλ δίσκους σε όλα τα είδη μουσικής. Σήμερα αγοράζεις ότι θες από πλατφόρμες του Ιντερνέτ ενώ τότε το 1980 μέχρι το 2000 περίμενες τι καινούργιο θα φέρει σε κάθε ταξίδι από Αμερική, Αγγλία, Σουηδία, Ιαπωνία, Γερμανία το κάθε κατάστημα δίσκων από τα 6 που υπήρχαν στην Αθήνα. Ωραίες εποχές και ωραίος και ο Άρης. Καλό ταξίδι φίλε και αναπαυμένη η ψυχούλα σου .Θα σε κρατώ μέσα μου με όλα αυτά τα όμορφα που μοιραστήκαμε .
Εκεί που θα πας δώσε χαιρετισμούς στο Φώτη και στο Δημήτρη τον Χατζή. Είμαι σίγουρος θα τους κανείς και εκεί να γελάνε με την ψυχή τους».
H απώλειά του σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής. Της εποχής που ήταν δύσκολο να βρεις συλλεκτικούς δίσκους πόσο μάλλον να τους φέρεις από το εξωτερικό, αλλά ο Άρης είχε τον τρόπο και τις διασυνδέσεις να το κάνει σε μια εποχή χωρίς ιντερνέτ στην οποία που ναι μεν ο περιοδικός Τύπος έπαιζε σημαντικό ρόλο στην πληροφόρηση, αλλά δεν διάβαζες εκεί μέσα την άλλη πλευρά της μουσικής, αυτή των σπάνιων συγκροτημάτων και των σπάνιων δίσκων.
Ο Άρης είχε τις γνώσεις να ανακαλύψει, να προτείνει και να πληροφορήσει τον πελάτη για τον κάθε δίσκο και το ιστορικό του μουσικού και των συγκροτημάτων. Είχε ζήσει ως έφηβος την έκρηξη του rock’n’roll της δεκαετίας του ’50 και την εξέλιξή του στα 60s, δύο δεκαετίες στις οποίες εξειδικεύτηκε όσο κανείς και ήταν ο πρώτος σημαντικός δισκοπώλης της γενιάς του που ψάχτηκε τόσο πολύ και ξεκίνησε το εμπόριο βινυλίων.
Η ιστορία του ξεκινά προς τα τέλη της δεκαετίας του ’70 όταν άνοιξε μια «τρύπα» στην οδό Σπυρίδωνος Τρικούπη στα Εξάρχεια, το «Music Corner» το οποίο είχε κι ένα μικρό πατάρι με δίσκους. Ο κόσμος σχημάτιζε ουρές για να αγοράσει δίσκους κάτι που τον ανάγκασε μετά από περίπου μια διετία, να αναζητήσει ένα μεγαλύτερο χώρο στον ίδιο δρόμο, λίγα μέτρα από την πλατεία Εξαρχείων. Ο νέος αυτός χώρος που άνοιξε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 ήταν ο μικρότερος απ’ όλα τα δισκάδικα που άνοιξαν αργότερα, χωρίς όνομα, και όλοι έλεγαν «πάμε στον Άρη».
Ο Άρης με τη θρυλική βέσπα του
Το δισκάδικό του αν και μικρό ήταν γεμάτο ράφια με δίσκους μεταχειρισμένους, ενώ το πιο σπάνιο υλικό του το είχε σε άλλο χώρο και στο έφερνε κατόπιν παραγγελίας. Κάθε πρωί κατέφθανε στο μαγαζί με την θρυλική βέσπα του που δεν άλλαζε με τίποτα και είχε φθαρεί με τα χρόνια. Συνήθως εμφανιζόταν μετά τις 12 το μεσημέρι και κάθε μέρα υπήρχαν άτομα έξω από το μαγαζί που τον περίμεναν να ανοίξει καθώς δεν ήταν ακριβής η ώρα που θα ερχόταν.
Ο Άρης καθόταν πίσω από το πάγκο του απέναντι ακριβώς από την είσοδο και κρατούσε συνήθως στα χέρια ή είχε εκεί δίπλα του ένα μεγάλο μεγεθυντικό φακό τον οποίο χρησιμοποιούσε για να δει την αξία ενός δίσκου μεγεθύνοντας τα μικρά γράμματα ενός τόμου του Record Collector που σε μια εποχή χωρίς ιντερνέτ ήταν η πιο έγκυρη βάση δεδομένων.
Ο Άρης στο δισκάδικό του μαζί με πελάτες. Αριστερά ο Χάρης.
Στα ατού του δισκάδικου ήταν η αφθονία των 45αριών. Πάντα δίπλα στο πικάπ που βρισκόταν δεξιά του όπως καθόταν μια μεγάλη ντάνα με δίσκους 45 στροφών που σχεδόν κάθε μέρα ανανεώνονταν. Επίσης είχε ένα τρόπο κι έβρισκε πάντα «τεσσαράκια» e.p. με εξώφυλλα, κυρίως γαλλικά, λάτιν και λάτιν-τζαζ που και σήμερα ακόμη είναι σπάνια και συλλεκτικά. Επίσης είχε πάντα μια ντάνα με εσώφυλλα δίσκων τα οποία αγόραζε συχνά, ενώ συχνά άλλαζε τους δίσκους που κρεμούσε στη βιτρίνα με ασημένια μανταλάκια και βεντούζες.
Ο Άρης είχε απίστευτο χιούμορ και την ικανότητα να χειριστεί και την πιο δύσκολη περίπτωση παντός τύπου αφήνοντας κάποιον ευχαριστημένο κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη. Ανάμεσα στις αδυναμίες του λάτρευε το ινστρουμένταλ σερφ συγκρότημα The Astronauts, όπως και τους Sham The Sham and The Pharaohs, ενώ αγαπημένο του ήταν το τραγούδι «Bombora» (1963) των Atlantics, ένα 45άρι που έβαζε συνέχεια κι άκουγε είτε μόνος του είτε παρουσία πελατών. Επίσης είχε μεγάλη αδυναμία στην country.
The Atlantics - Bombora (1963)
Η ζεστή οικεία ατμόσφαιρα στο δισκάδικό του είχε πολλούς πιστούς φίλους που περνούσαν ατελείωτες ώρες εκεί μαζί του και άκουγαν ιστορίες που έλεγε ενώ οι συζητήσεις για μουσική ήταν ατέλειωτες. Τον Άρη τον συναντούσες όπου υπήρχαν βινύλια. Ήταν από εκείνους που πήγαινε παντού για να ανακαλύψει σπάνιους δίσκους. Συχνά έψαχνε με φακό τα ξημερώματα το υλικό που έφερναν οι ρομά στα διάφορα παζάρια, τις Κυριακές το πρωί έδινε παρών από νωρίς στα σκαλιά στην οδό Βρυσακίου, στο Μοναστηράκι, όπου δισκoπώλες και ιδιώτες κατά παράδοση πουλούσαν δίσκους. Πάντα είχε μαζί μια τσάντα με δίσκους και μόλις συναντούσε έναν γνωστό, εμφάνιζε ένα πολύ σπάνιο, δίσκο κι έλεγε “τώρα τον βρήκα από ένα γύφτο” εντυπωσιάζοντας τον συνομιλητή του σε σημείο να μένει με ανοιχτό το στόμα.
Το δισκάδικο του Άρη λειτούργησε για περίπου τρεις δεκαετίες έως το 2009.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα της ημέρας που έκλεισε το δισκάδικο του στα Εξάρχεια. Γυρίζοντας από τη δουλειά μου σταμάτησα ως συνήθως στο μαγαζί. Είχε νυχτώσει και ο Άρης περίλυπος και σκεπτικός καθόταν σε ένα σκαμπό ανάμεσα σε κούτες δίσκων. Έδειχνε να ήταν ώρες σε αυτή την κατάσταση. Εκεί ήταν και ο Χάρης, ένας γνωστός του πελάτης. "Πάρε ότι θες αυτοί θα είναι οι τελευταίοι δίσκοι". Πράγματι έψαξα για λίγο και ήμουν ο τελευταίος που αγόρασε δίσκους από το θρυλικό δισκάδικο του Άρη. Εκεί ήταν όλη του η ζωή.
Αμέσως μετά σε μια προσπάθεια να ακολουθήσει την νέα εποχή στην οποία είχε εισβάλλει πια το ιντερνέτ και είχαν αρχίσει οι on line πωλήσεις δίσκων έκανε μια σύντομη απόπειρα με έναν συνεργάτη του να συνεχίσει κατ’ αυτό τον τρόπο, στον 3ο όροφο, στην οδό Εμμ. Μπενάκη, αρ. 3, και γραφείο αρ. 3 ! Όμως ένας παραδοσιακός δισκοπώλης δεν μπορεί να λειτουργήσει με αυτόν τρόπο, η ανάσα και η ζωή του είναι η επαφή με τον κόσμο.
Το 2010 ένας Ζητάς έπεσε με μεγάλη ταχύτητα πάνω του ενώ ο Άρης οδηγούσε τη θρυλική βέσπα του μετά από παραβίαση του «στοπ» από τον αστυνομικό κι έπαθε μεγάλη ζημιά. Κατόπιν αυτού μόλις αποθεραπεύτηκε απομονώθηκε.
Την τελευταία φορά τον πέτυχα στο φανάρι της οδού Κοίλης και Χαμοστέρνας πήγαινε με τη βέσπα σπίτι του εκεί κοντά, απέναντι από το γήπεδο της Καλλιθέας και με ρώτησε: «έχεις δίσκους μαζί;». Σταμάτησα, έκανα στην άκρη. Άνοιξα το πορτμπαγκάζ και ήταν γεμάτο βινύλια. «Γεια σου Γιαννάρα», μου είπε, χαμογέλασε κι έφυγε..
Ο Άρης τερματοφύλακας της αγαπημένης του ομάδας, της Καλλιθέας
Ο Άρης ήταν γέννημα θρέμμα της Καλλιθέας, και ήταν ένθερμος υποστηρικτής της τοπικής ποδοσφαιρικής ομάδας . Δεν έχανε αγώνα εντός έδρας της Καλλιθέας που αγαπούσε, της οποίας το γήπεδο το έβλεπε από το μπαλόνι του. Αγαπούσε με πάθος το ποδόσφαιρο και μάλιστα στα νιάτα του ήταν για ένα μικρό διάστημα τερματοφύλακας της Καλλιθέας. Η μεγάλη ανασφάλειά του ήταν μην τυχόν πλημυρίσει το σπίτι και καταστραφούν τα βινύλιά του.
Στη φονική φωτιά στο Μάτι, τον Ιούλιο του 2018 στην οποία επισήμως σκοτώθηκαν 103 άνθρωποι, ο Άρης γλύτωσε από θαύμα, όπως και ο άνθρωπος που στάθηκε δίπλα του όσο κανένας ως το τέλος του, η Άννα ή Πουπέ όπως την αποκαλούσε ο ίδιος που χάρη το ένστικτό της εκείνη την ημέρα γλύτωσαν εγκαταλείποντας έγκαιρα το χώρο, αν και το σπίτι βρισκόταν στον πυρήνα της καταστροφής. Ο ίδιος περνούσε από πολύ παλιά εκεί τα καλοκαίρια του.
Ο Άρης με τη φιλική σύντροφό του Άννα (Πουπέ)
Ο Άρης έζησε μόνος και απομονωμένος, ιδιαίτερα μετά το ατύχημά του. Η νεφρική ανεπάρκεια σε συνδυασμό με άλλα προβλήματα υγείας τον οδήγησε σε ανακοπή καρδιάς. Άφησε την τελευταία του πνοή σε οίκο ευγηρίας στο Μοσχάτο, την τέταρτη μέρα της παραμονής του εκεί. Είχε δύο αδέρφια τον Γιάννη και τον Ανδρέα Μπέλλη που είναι γνωστός κινηματογραφιστής και σκηνοθέτης βίντεο κλιπ.
Οι εξορμήσεις στο εξωτερικό για δίσκους
Ο Άρης Μπέλλης έκανε πολλά ταξίδια στο εξωτερικό και ιδιαίτερα στην Σουηδία, για να βρει δίσκους. Μαζί του στις εξορμήσεις αυτές επί σκανδιναβικού εδάφους ήταν ο αχώριστος φίλος του, Κώστας Ματσούκας, γνωστός επίσης δισκοπώλης που δραστηριοποιείται από την εποχή του Μπέλλη μέχρι σήμερα στην περιοχή του Μοναστηρακίου. Ο ίδιος αποχαιρέτησε με τον τρόπο του τον καλό του φίλο δίνοντας επίσης το παρών στο «αντίο», ενώ μεταξύ άλλων ιστοριών που έζησαν θυμάται:
Κώστας Ματσούκας: «Έφυγε για πάντα ένας πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος και φίλος μου ο Άρης ο Μπέλλης. Οι παλιοί θα θυμούνται το μαγαζί του στην πλατεία Εξαρχείων. Εκεί που έβρισκες δίσκους μουσικής που άλλος δεν είχε παρόμοιους με Ιταλική, Γαλλική, Αμερικανική, Αγγλική σκηνή και φυσικά πολλούς σπάνιους ελληνικούς του 60 και του 70. Ροκεντρόλ τύπος, μουσικόφιλος μέχρι όσο δεν πάει άλλο. Ευαίσθητος, περήφανος με απίστευτο εγκεφαλικό χιούμορ. Θα μπορούσε να κάνει καριέρα στο θέατρο με αυτό το χάρισμα .Έχω κάνει πολλά ταξίδια μαζί του και κάθε ένα από αυτά θα μπορούσε να ήταν ταξίδι μιας ζωής. Έχω ζήσει τρομερές στιγμές μαζί του στην Σουηδία. Έχουμε πάει μαζί 6 φορές ταξίδι στην Σκανδιναβία και έχουμε φέρει στην Αθήνα πάρα πολλούς συλλεκτικούς και σπανίους δίσκους σε απίστευτες καταστάσεις σαν καινούργιοι. Όταν έβρισκε κάποιο δίσκο 50's ορίτζιναλ έκανε σα μωρό παιδί από την χαρά του».
Ο Άρης με βινύλια στο χέρι στο Λονδίνο
«Με την φυγή του κλείνει ένας κύκλος μιας άλλης Ελλάδος στα συλλεκτικά δισκογραφικά δρώμενα. Μιας Ελλάδος παθιασμένων συλλεκτών που ζούσαν πολύ έντονα την αναζήτηση να εμπλουτίσουν την συλλογή τους με σπάνιους ορίτζιναλ δίσκους σε όλα τα είδη μουσικής. Σήμερα αγοράζεις ότι θες από πλατφόρμες του Ιντερνέτ ενώ τότε το 1980 μέχρι το 2000 περίμενες τι καινούργιο θα φέρει σε κάθε ταξίδι από Αμερική, Αγγλία, Σουηδία, Ιαπωνία, Γερμανία το κάθε κατάστημα δίσκων από τα 6 που υπήρχαν στην Αθήνα. Ωραίες εποχές και ωραίος και ο Άρης. Καλό ταξίδι φίλε και αναπαυμένη η ψυχούλα σου .Θα σε κρατώ μέσα μου με όλα αυτά τα όμορφα που μοιραστήκαμε .
Εκεί που θα πας δώσε χαιρετισμούς στο Φώτη και στο Δημήτρη τον Χατζή. Είμαι σίγουρος θα τους κανείς και εκεί να γελάνε με την ψυχή τους».
