μεράκια και τους πόθους τους, να δώσει «φωνή» στα ντέρτια τους. Τραγουδιστής με Τ κεφαλαίο και βαρύ, «άρρωστος» με το κλασικό λαϊκό τραγούδι -και όχι μόνο- ομορφόπαιδο στην ψυχή και σερνικός στις εξηγήσεις του. Δούλεψε πολύ πάνω στην πίστα αλλά δεν βαρυγγόμησε ποτέ γιατί το τραγούδι είναι η ζωή του και ξέρει να απολαμβάνει το ρόλο του διασκεδαστή, του «αρχηγού» δηλαδή που ξέρει να γλεντάει τον κόσμο και να δίνει ρυθμό και παλμό στις ώρες και τις στιγμές που ο νταλκάς, ο σεβντάς, η λαχτάρα και τα παράπονα τακιμιάζουν, ξορκίζονται, λυτρώνονται και ξαναγεννιούνται «αγιασμένα».
Ο Τερζής άργησε να διαβεί το κατώφλι της δισκογραφίας κι ας είχε ήδη κερδίσει πολλά γαλόνια στις μάχες. «Βγήκε» σε άπονους καιρούς, όταν το τραγούδι που εκπροσωπούσε έπαιρνε άλλες στράτες, πάλεψε με το δικό του τρόπο, πάτησε πολύ στο σήμερα αλλά δεν πρόδωσε το χτες, κι ας ήταν ο δρόμος γλιστερός, δεν ξεστράτισε, στάθηκε όρθιος και βγήκε «παλικάρι». Έδωσε πολλά αλλά ίσως να έπρεπε να προσφέρει ακόμη περισσότερα, αφού η πηγή του είναι σπάνια, πολύτιμη και αστείρευτη. Η «επιστροφή» του με τρόπο και ρεπερτόριο που θα πλησιάζει το χάρισμά του είναι αναγκαία και επιβεβλημένη. Φαντάζομαι και για τον ίδιο τον άνθρωπο Πασχάλη, αλλά κυρίως για μας και για το τραγούδι που μάθαμε να λέμε λαϊκό και να τραγουδιέται αναλόγως.
Πασχάλη Γύρνα!!!
