Κατ’ αρχήν έχει ενδιαφέρον να διαβάσουμε αυτό που σημείωνε για τη Ρουμελιώτικη ποίηση, τον Παλαμά και τον Μαλακάση, ο κορυφαίος κριτικός Ανδρέας Καραντώνης στο λογοτεχνικό έντυπο Ελληνική Δημιουργία το 1952:
«Αν ο Παλαμάς έμεινε ο κατ’ εξοχήν Μεσολογγίτης ποιητής, ο ποιητής που αντίκρισε δραματικά τη Ρούμελη από την ακροθαλασσιά της δοξασμένης πόλης και την αισθάνθηκε να γέρνει από πάνω του με όλη της τη φυλετικά συμβολική βαρύτητα και τον πολυβόητο ποιητικό της όγκο, ο Μαλακάσης είναι εκείνος που, σαν ποιητής, τη χάρηκε πιο υποστασιακά, πιο ρεαλιστικά, πιο ηδονιστικά, πιο γλεντζέδικα, θα λέγαμε σα να ήταν ο ίδιος ο Μπαταριάς, ο λαϊκός βιολιτζής που με το δοξάρι του μεταμόρφωνε τις Μεσολογγίτικες ταβέρνες σε μαγικές αίθουσες συναυλιών, απλώνοντας απάνω από τη Ρούμελη ένα πλατύ, φωτεινό κύμα μουσικής και ζωϊκού πάθους».
Σε νεότερους δίσκους του ο Ορφέας Περίδης έχει μελοποιήσει ποιήματα και των δύο, εκ των βασικότερων, Μεσολογγιτών ποιητών του προπερασμένου και περασμένου αιώνα, του Κωστή Παλαμά και του Μιλτιάδη Μαλακάση, με ελκυστικό και εύστοχο τρόπο, θα συμπλήρωνα και, κυρίως, στο πνεύμα του ποιητή, όπως το απέδιδε με την αναφορά του ο Καραντώνης.
Γνωρίζω ότι όσοι εκτιμούν βαθύτερα το έργο των ποιητών στέκονται μάλλον επιφυλακτικά απέναντι στις μελοποιήσεις ποιημάτων. Αυτό, όμως, είναι κάτι που συμβαίνει από τις αρχές της δισκογραφίας, στις δεκαετίες του ’20 και του ’30, οπότε η ποίηση, και δη η ποίηση της σπουδαίας γενιάς του μεσοπολέμου, ήταν εν ενεργεία. Προσωπικά εκτιμώ πως, με πολλές από τις παλιές και νεότερες μελοποιήσεις, το βάθος και το εύρος της γλώσσας και του πολιτισμού της, στα χρόνια, βρήκε, άλλοτε την ανάλογη μουσικοποιητική υποστήριξη, και άλλοτε, απλά, μια σωστή ανάγνωση, η οποία στα δύσκολα (όταν ο λόγος του τραγουδιού περνάει κρίση) μπορεί και να αρκεί.
