βρισκόταν υπό την καθοδήγηση κορυφαίων δημιουργών. Σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι γνώσεις γύρω από τη μουσική και το τραγούδι καθώς και η φρεσκάδα της νεανικής φωνής του. Τα τελευταία χρόνια όμως λόγω της υπερέκθεσης του στα μέσα, της πολύχρονης και άοκνης παρουσίας του, παρουσιάζει σημάδια κόπωσης κυρίως από την πλευρά του κοινού που τον χόρτασε και δεν τον ακολουθεί πλέον τόσο φανατικά.
Τα πολλά αφιερώματα με διπλό-τριπλό-τετραπλά CD από συναυλίες στο «ΔΟΛιο» Μέγαρο ή στο κρατικό-επιχορηγούμενο Ηρώδειο έφεραν κορεσμό και πλήξη στο κοινό και βοήθησαν να γίνει εύκολος στόχος για αρνητικές κριτικές.
Άλλωστε όσο κι αν αγαπήσεις κάποιον καλλιτέχνη, όταν αυτός ταυτίζεται, άθελα του η μη, με την εξουσία, γίνεται από μόνος του εξουσία, επιχορηγείται από «πρέσβειρες καλής θελήσεως» (φιλίες με δικτατορικά καθεστώτα) και «εταιρείες υψηλής τεχνολογίας» (που εμπλέκονται με πολλά και διάφορα που «σκοτώνουν» τις ζωές των ανθρώπων) χάνει λίγο λίγο την ψυχή του, στερεύει και δεν μπορεί να τραγουδήσει ούτε την αγάπη ούτε τον καημό του διπλανού του.
Ο Στέλιος Καζαντζίδης, ήταν ένας ιδιόμορφος καλλιτέχνης που του άρεσε να παριστάνει τον απλό ψαρά και που όσο τον θυμάμαι παραπονιόταν για πολλούς και πολλά σε βαθμό υπερβολής. Είχε παρόλα αυτά ένα υπερβατικό ταλέντο όταν τραγουδούσε να σε κάνει να τα ξεχνάς όλα αυτά.
Αυτό το «Γιώργος Νταλάρας - Είσοδος Ελεύθερη», μου θύμισε το επιτυχημένο «Αφιλοκερδώς ΑΕ» του Τζιμάκου. Είσοδος Ελεύθερη, δηλαδή δωρεάν αυτοπροβολή, τζάμπα διαφήμιση, αλλά ποιός πληρώνει το μάρμαρο;
Όταν δεν μπορείς ή έχεις δυσκολία να πουλήσεις κάτι, μπορείς να το χαρίσεις ή να το «προσφέρεις», όμως δεν έχει την ίδια δυναμική. Καλλιτεχνία δωρεάν είναι καλλιτεχνία άνευ αξίας και ουσίας.
Σκεφτείτε αν πηγαίνατε σε μια έκθεση ζωγραφικής και σας χαρίζανε από ένα πίνακα στην έξοδο. Αυτόν τον πίνακα, αν δεν τον είχατε ξεφορτωθεί στην διαδρομή, θα τον παραπετούσατε σε μια γωνιά. Αν τον είχατε όμως πληρώσει, έστω και λίγα χρήματα, θα φροντίζατε να τον αναρτήσετε σε ένα καλό σημείο και να τον φωτίσετε σωστά.
Η υπερπροσφορά σε CD και DVD από τα έντυπα και τις εφημερίδες προκάλεσε κορεσμό με συνέπεια να έχει ο καθένας σπίτι του κούτες με ηχογραφήματα και ταινίες που πιθανόν να μην τα δει ή να τα ακούσει ποτέ.
Στα μάτια μιας νεότερης γενιάς ακροατών ελληνικού τραγουδιού δεν είναι λίγοι καλλιτέχνες με ιστορία που κατέληξαν κρατικοδίαιτοι με επιχορηγούμενες συναυλίες που για να μην είναι και άδειοι οι χώροι διεξαγωγής τα εισιτήρια μοιράζονται σε συλλόγους υπαλλήλων του δημοσίου, ΔΕΚΟ κλπ, που επιχορηγούν ακόμη και τα πούλμαν μεταφοράς των ακροατών.
Φυσικό είναι μετά από τόσα χρόνια παρουσίας ορισμένοι καλλιτέχνες να έχουν κουράσει το κοινό και όσο καλοί κι αν υπήρξαν, δεν τολμούν να μετρήσουν τις δυνάμεις τους με αυτοδιοργάνωση και αμοιβή από τα εισιτήρια. Προτιμούν την σιγουριά της χορηγίας ή της κρατικής επιχορήγησης, ενώ πολλοί από αυτούς θα έπρεπε να αποσυρθούν σταδιακά για να δώσουν «χώρο» σε νεότερες γενιές.
Η αλήθεια είναι ότι ο Γιώργος Νταλάρας είναι ένας καλλιτέχνης που έχει στηρίξει την επιτυχία του κατ’ αρχήν στο κοινό αλλά και στα μέσα που τον στήριξαν με τη σειρά τους. Τα τελευταία χρόνια όμως έχει κάπως απαξιωθεί για πολλούς και διαφορετικούς λόγους, ακυρώνοντας και την όποια προσφορά του. Το «ξεπούλημα» «Είσοδος ελεύθερη» δεν γνωρίζουμε τι αποτέλεσμα θα έχει. Θα δείξει!!!
Ας ελπίσουμε ο χρόνος να δώσει την πιο δίκαιη λύση και να επαναφέρει τα πράγματα –και μαζί τους και τα πρόσωπα- στην σωστή τους θέση.
