λαμπερή, αβίαστη, φωνή, μοναδική σε έκταση, καθαρότητα και συναίσθημα. Από την εφηβεία του μπήκε στον κύκλο του τραγουδιού και του θεάματος και στα πρώτα χρόνια του ΄50 άρχισε να ξεχωρίζει για τις ικανότητές του και την «άνετη» σκηνική του παρουσία.
Στο κλείσιμο της δεκαετίες μετρά πολλές και δυνατές επιτυχίες και στην επόμενη, αυτή του, ΄60 ο Williams θα αναγνωρισθεί ως κορυφαίος vocalist και βασιλιάς του easy listening. Άλμπουμ όπως τα Moon River (έκανε «δικό του» το ομότιτλο τραγούδι των Henry Mancini και Johnny Mercer που κέρδισε το Όσκαρ το 1962 στην ταινία «Breakfast at Tiffany's»), Days of Wine and Roses (16 weeks εβδομάδες στο Νο1 των charts το 1963), The Andy Williams Christmas Album, Dear Heart, The Shadow of Your Smile, Love, Andy, Get Together with Andy Williams, Love Story σημείωσαν τεράστιες πωλήσεις και θεωρούνται ακόμη και σήμερα κλασικά. Μέχρι και το 1973 είχε αποσπάσει 18 χρυσούς δίσκους συναγωνιζόμενος επάξια κολοσσούς όπως οι Frank Sinatra, Johnny Mathis και Elvis Presley.
Στο «μύθο» του Williams συνέτεινε η πρωταγωνιστική παρουσία του στο ομώνυμο τηλεοπτικό του σόου, απ’ όπου για μια δεκαετία σχεδόν (1962-1971) παρέλασαν θρύλοι του αμερικάνικου τραγουδιού και νεότεροι καλλιτέχνες από διάφορες γωνιές της γης.
Μέχρι και το 1978 ο Williams βρισκόταν στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, τόσο ως ερμηνευτής αλλά και ως μουσικός παραγωγός καθώς κατά καιρούς είχε δημιουργήσει ανεξάρτητα label ενώ διαχειριζόταν και παλαιότερο υλικό καλλιτεχνών, όπως των The Everly Brothers, Lenny Welch, The Chordettes, Johnny Tillotson κ.ά.
Άλλη μια πτυχή της ισχυρής μουσικής προσωπικότητάς του η λειτουργία του φημισμένου Moon River Theater, όπου φιλοξενήθηκαν διάσημοι καλλιτέχνες και ονομαστές παραστάσεις.
Το Νοέμβριο του 2011, ο τραγουδιστής αποκάλυψε ότι έπασχε από καρκίνο της ουροδόχου κύστης ενώ τον Ιούλιο που μας πέρασε έφυγε από το νοσοκομείο στο οποίο νοσηλευόταν ώστε να περάσει τις τελευταίες στιγμές του στο σπίτι του με την οικογένεια του. Ο Andy Williams έφυγε το βράδυ της Τρίτης, 25 του Σεπτέμβρη.
Είχα την ευλογία να μελετήσω από πιτσιρικάς τις αλάνθαστες, «γυαλιστερές» αλλά σπινθηροβόλες και «μεστές» ερμηνείες του, αφού ένας φιλόμουσος γείτονας, καμιά 15αριά χρόνια μεγαλύτερός μου, με εισήγαγε στον μαγικό κόσμο της τέχνης του Williams και άλλων συνοδοιπόρων του. Έτσι ανάμεσα στη ροκιά και την ψαγμένη ποπ και τους όποιους δογματισμούς καθόριζαν αντίστοιχα ακούσματα, κατάλαβα από νωρίς πως οι «ταμπέλες» αδικούν την «ουσία» αφού συχνά εξυπηρετούν πολλούς ατάλαντους και άσχετους.
