Τον Γιώργο Αλτή τον γνώρισα μέσα από το κουαρτέτο μπουζουκιών ΡΑΣΤ.
Ένα ευρηματικό σχήμα που αν… ζούσαμε σε άλλη χώρα, σήμερα θα πραγματοποιούσαν συναυλίες σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης ως πρεσβευτές του τόπου μας αλλά και ως εμπνευσμένοι παγκόσμιοι μουσικοί.
Όχι ότι δεν το έκαναν αυτό έως ένα βαθμό οι ΡΑΣΤ αλλά νομίζω δεν πριμοδοτήθηκαν όσο τους άξιζε.
Ο Αλτής είναι ωραίος παίκτης, μελετημένος, μετρημένος δίχως ψευτοεντυπωσιασμούς, καθαρός, κρυστάλλινος… και ωραίος τύπος.
Συνδυάζει το χιούμορ και τη γνώση, γι’ αυτό και τα γλυκόπικρα κατασταλάγματά του είναι απολαυστικά.
Όταν κυκλοφόρησε την πρώτη του προσωπική δουλειά, «Ασ’ την Αγάπη να σε σκοτώσει» με ερμηνεύτρια τη Χαρά Πομώνη, μου άρεσε ο δημιουργικός του τρόπος που πάντρευε αρμονικά το κλασικό με το σύγχρονο.
Κάτι που επιβεβαιώθηκε και απ’ τις επόμενες δημιουργίες του, όπου ο Αλτής «έβγαλε μπροστά» και την… «ανατρεπτικότητά» του.
Παράλληλα διάβαζα τις συνεντεύξεις που πραγματοποιούσε με μουσικούς στο περιοδικό Μετρονόμος στη στήλη του «Πίσω από τα όργανα».
Το ίδιο έκανα και με τα βιβλία του για τους πρωτομάστορες του μπουζουκιού. Μάλιστα σε ένα από αυτά μου ζήτησε να είμαι ομιλητής στην παρουσίαση που έγινε στον Ιανό.
Αποδέχθηκα την πρόταση του με χαρά και έκανα καλά… γιατί πέρασα όμορφα σ’ εκείνη την ιδιαίτερη βραδιά μιλώντας για το Χιώτη και το Σπόρο.
Σε αυτή την παρουσίαση έπεσε και ο σπόρος… για τη δημιουργία ενός τραγουδιού-αφιέρωμα στο μεγάλο Μανώλη, που ερμήνευσαν οι δύο «Θεοί» του μπουζουκιού στους καιρούς μας, ο Χρήστος Νικολόπουλος και ο Θανάσης Πολυκανδριώτης.
Οι καιροί είναι ζόρικοι, αλλά ο Αλτής είναι μάχιμος… παρότι ξέρει ότι το στημένο παιχνίδι δύσκολα ανατρέπεται.
Πρόσφατα, παρουσίασε το τελευταίο πόνημά του, μια βιογραφία του βετεράνου μπουζουξή Γιάννη Μωραΐτη, με τον οποίο ο Αλτής έχει στενές παρτίδες.
Φίλε Γιώργο, τα καλύτερα, από καρδιάς!
Ένα ευρηματικό σχήμα που αν… ζούσαμε σε άλλη χώρα, σήμερα θα πραγματοποιούσαν συναυλίες σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης ως πρεσβευτές του τόπου μας αλλά και ως εμπνευσμένοι παγκόσμιοι μουσικοί.
Όχι ότι δεν το έκαναν αυτό έως ένα βαθμό οι ΡΑΣΤ αλλά νομίζω δεν πριμοδοτήθηκαν όσο τους άξιζε.
Ο Αλτής είναι ωραίος παίκτης, μελετημένος, μετρημένος δίχως ψευτοεντυπωσιασμούς, καθαρός, κρυστάλλινος… και ωραίος τύπος.
Συνδυάζει το χιούμορ και τη γνώση, γι’ αυτό και τα γλυκόπικρα κατασταλάγματά του είναι απολαυστικά.
Όταν κυκλοφόρησε την πρώτη του προσωπική δουλειά, «Ασ’ την Αγάπη να σε σκοτώσει» με ερμηνεύτρια τη Χαρά Πομώνη, μου άρεσε ο δημιουργικός του τρόπος που πάντρευε αρμονικά το κλασικό με το σύγχρονο.
Κάτι που επιβεβαιώθηκε και απ’ τις επόμενες δημιουργίες του, όπου ο Αλτής «έβγαλε μπροστά» και την… «ανατρεπτικότητά» του.
Παράλληλα διάβαζα τις συνεντεύξεις που πραγματοποιούσε με μουσικούς στο περιοδικό Μετρονόμος στη στήλη του «Πίσω από τα όργανα».
Το ίδιο έκανα και με τα βιβλία του για τους πρωτομάστορες του μπουζουκιού. Μάλιστα σε ένα από αυτά μου ζήτησε να είμαι ομιλητής στην παρουσίαση που έγινε στον Ιανό.
Αποδέχθηκα την πρόταση του με χαρά και έκανα καλά… γιατί πέρασα όμορφα σ’ εκείνη την ιδιαίτερη βραδιά μιλώντας για το Χιώτη και το Σπόρο.
Σε αυτή την παρουσίαση έπεσε και ο σπόρος… για τη δημιουργία ενός τραγουδιού-αφιέρωμα στο μεγάλο Μανώλη, που ερμήνευσαν οι δύο «Θεοί» του μπουζουκιού στους καιρούς μας, ο Χρήστος Νικολόπουλος και ο Θανάσης Πολυκανδριώτης.
Οι καιροί είναι ζόρικοι, αλλά ο Αλτής είναι μάχιμος… παρότι ξέρει ότι το στημένο παιχνίδι δύσκολα ανατρέπεται.
Πρόσφατα, παρουσίασε το τελευταίο πόνημά του, μια βιογραφία του βετεράνου μπουζουξή Γιάννη Μωραΐτη, με τον οποίο ο Αλτής έχει στενές παρτίδες.
Φίλε Γιώργο, τα καλύτερα, από καρδιάς!
