Ο Άκης Πάνου υπήρξε λάτρης της λεπτομέρειας και του τέλειου. Φρόντιζε τα τραγούδια του να έχουν στιβαρές, “δωρικές” αλλά πολυδουλεμένες ενορχηστρώσεις, όπου επικρατεί μία γνήσια μπουζουκοκρατική άποψη, ενώ αποφεύγει τους τσιφτετελοκαρσιλαμάδες. Επίσης την παράσταση κλέβουν και οι περίτεχνες εισαγωγές του που συχνά αποτελούν ξεχωριστά, από τα τραγούδια, μουσικά έργα. Οι ρυθμοί του Πάνου επαναλαμβάνονται όπως και η στιχομυθολογία του. Ο ήχος του είναι αναγνωρίσιμος αλλά μή αντιγράψιμος. Επιμένει στην χρήση του πιάνου στις λαϊκές ορχήστρες του και σε δικής του τεχνοτροπίας ζεϊμπέκικα, λαϊκές μπαλάντες και χασάπικα. Θεωρείται “μάστορας” οργανοποιός. Ο μουσικοσυνθέτης Νίκος Καρανικόλας, ο δεξιοτέχνης του μπουζουκιού Γιάννης Σταματίου (Σπόρος), η Βούλα Γκίκα, ο Μάνος Παπαδάκης και άλλοι πολλοί και διαλεκτοί μου έχουν πει κατά καιρούς τη φράση: “Ότι έπιανε στα χέρια του ο Άκης γινόταν χρυσάφι”.
Ο Πάνου θα μπορούσε να κερδίζει αστρονομικά ποσά από τα μουσικά όργανα που κατασκεύαζε. Το ίδιο και αν αποφάσιζε να ενταχθεί και στην βιομηχανία του τραγουδιού. Όμως παρά τις παραγγελιές που είχε, έφτιαχνε μπουζούκια μόνο για όποιον γουστάριζε και ηχογραφούσε τραγούδια όταν πραγματικά ήθελε να τα πει, με τον τρόπο, τις συνθήκες και τους συντελεστές που επιθυμούσε. Με το πέρασμα του χρόνου τα τραγούδια του γίνονται όλο και πιό “δύσκολα” και “περίεργα”, ενώ αραιώνει και η παρουσία του στην δισκογραφία καθώς ο ίδιος θέλει να έχει τον απόλυτο έλεγχο της διαχείρισης των πονημάτων. Έτσι μετά από ένα μπαράζ επιτυχιών που φέρει την υπογραφή της περίοδο 1967 – 1974 με ερμηνευτές τους Στράτο Διονυσίου – ο οποίος καθιερώθηκε σαν πρώτο όνομα με τραγούδια του Πάνου – Γρηγόρη Μπιθικώτση, Στέλιο Καζαντζίδη, Μιχάλη Μενιδιάτη, Βίκυ Μοσχολιού, Μαρινέλλα κ.ά. στα μεταπολιτευτικά χρόνια συνεργάζεται διακριτικά με τον Μιχάλη Μενιδιάτη για 4 μόλις τραγούδια, μεταξύ αυτών και μια επανεκτέλεση της περίφημης “Παράνομης Αγάπης”. Ταυτόχρονα ηχογραφεί στην Sonora τον μεγάλο δίσκο “Μάθημα Πρώτον”(1976) με ερμηνευτές τους Χρηστάκη, Μανώλη Τοπάλη και Θόδωρο Κάτσαρη. Την επόμενη χρονιά, 1977, κυκλφορεί το “Παρών” με ερμηνευτή τον Μανώλη Μητσιά απ’ όπου και ξεχωρίζει “Ο Τρελός”. Θα ακολουθήσουν μερικές ακόμη εργασίες που δεν θα γνωρίσουν αποδοχή και το 1982 με το “Θέλω Να Τα Πω” με ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα ο Πάνου αποδεικνύει για μια ακόμη φορά ότι μπορεί να κάνει σουξέ με τραγούδια πέρα από τετριμμένους κανόνες και λογικές.
Λίγο πριν το τέλος του ’80 ο Πάνου θα ανέβει μετά από πολλές δεκαετίες ξανά στο πάλκο, στο Επειγόντως, τοποθετώντας τους μουσικούς στην πρώτη σειρά και τους ερμηνευτές στην δεύτερη, πίσω ακριβώς από τους πρώτους. Μέρος του προγράμματος ηχογραφήθηκε και εκδόθηκε σε δίσκο, απ’ όπου και έχουμε την ευκαιρία να τον απολαμβάνουμε να παίζει μπουζούκι και να τραγουδά. Τα τραγούδια του Άκη Πάνου αποτελούν τομές στην λαϊκή τραγουδοποιία. Για πολλούς είναι ίσως η τελευταία φορά που το είδος γνώρισε τόσο πλατιά, εκ βαθέων, δημιουργική ανανέωση. Το σίγουρο είναι ότι μέσα από μια εργογραφία που ξεπερνά τα 200 τραγούδια, ένα σημαντικό μέρος της, διατηρεί στα χρόνια αλώβητο την δυναμική και λειτουργικότητά του, κερδίζοντας καθημερινά ολοένα και περισσότερους νέους «πιστούς».
